Ομολογία

Ἔκδηλα σημάδια κοπώσεως,

ἐνῶ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

μαίνεται

Κουράστηκαν ἢ ἀδιαφοροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ

καὶ σιωπηλὰ παραδίδονται στὸν Οἰκουμενισμό;

Οἱ ποιμένες καινοτομοῦν (στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως

τῶν πιστῶν) ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως

Τὸ ἐρώτημα εἶναι κρίσιμο: Ὅταν ἐμφανιζόταν μία αἵρεση, οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔμεναν ἱκανοποιημένοι μόνο μὲ κάποια στιγμιαία διαπίστωση καὶ μία πρόχειρη ἐνημέρωση γιὰ τὴν ὕπαρξή της; Καὶ μετὰ σταματοῦσαν νὰ ἐνημερώνουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ στηρίζουν τὴν ἀποκρουσή της, νὰ ἀποκαλύπτουν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες καὶ νὰ τὶς ἐλέγχουν; Ἔχουμε, ἄραγε, παραδείγματα ἁγίων ποὺ ἄρχιζαν τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ κατόπιν ἔδειχναν σημάδια κοπώσεως, καθὼς ὑφίσταντο τὸ μαρτύριο τῆς περιφρόνησης, τῆς λοιδορίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Ὀπισθοχωροῦσαν καὶ ἐγκατέλειπαν τὸν ἀγῶνα ἤ πολεμοῦσαν ὡς λιονταρόψυχοι ἀγωνιστὲς οἱ ἅγιοι, ἀψηφώντας κακουχίες, διωγμούς, ἐξορίες, ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο;

Μήπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀπόκαμε διωκόμενος 16 περίπου χρόνια ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς; Μήπως ὁ ἅγιος Μάξιμος σιώπησε μπροστὰ σὲ Αὐτοκράτορα καὶ Πατριάρχες, μπροστὰ σὲ μίαν ὁλόκληρη αὐτοκρατορία; Μήπως ἄλλοι ἅγιοι ἀδιαφόρησαν καὶ σιώπησαν δραστηριοποιουμένης καὶ ἐπελαυνούσης τῆς αἱρέσεως;

Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, πὼς ἡ ὕπαρξη αἱρετικῶν σὲ κάποια πόλη ξεσήκωσε τοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι, ὡσὰν «γενναῖοι σκύλακες» ποὺ βλέπουν τοὺς αἱρετικοὺς «λύκους… τὴν ποίμνην ἅπασαν διαφθείροντας», κατέβηκαν στὴν μάχη κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ δὲν σταμάτησαν τὸν ἀγῶνα πρὶν νὰ τοὺς διώξουν ἀπὸ τὴν πόλη τους, «αὐτοὺς πάντοθεν ἀπελαύνοντες» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρὸς Ἀνομοίους περὶ ἀκαταλήπτου, λόγ. Β΄).

Ἂν λοιπὸν αὐτοί, τοὺς ὁποίους τιμοῦμε καὶ κηρύττουμε —«τιμὴ μάρτυρος μίμηση μάρτυρος»—, μᾶς ἔδωσαν τὸ παράδειγμα γιὰ ἀνυποχώρητο ἀγῶνα ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πῶς ἐμεῖς σήμερα, ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ κολοβώνεται συστηματικὰ (μὲ τὴ μέθοδο τῆς σαλαμοποίησης), ὄχι μόνον σιωποῦμε καὶ ἀδρανοῦμε μπροστὰ στὴν ἐπέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ μπροστάρηδες τοὺς Ἐπισκόπους;

Κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἐπηρεασθεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅταν οἱ πιστοὶ συμβιώνουν καὶ «κοινωνοῦν» μὲ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ ἀποδεικνύονται ἀρνητὲς τῆς πατερικὴς διδασκαλίας στὸ θέμα τῆς καταπολέμησης τῶν αἱρέσεων, ὅσοι πνευματικοὶ διδάσκουν: κοίταζε τὸν ἑαυτό σου καὶ προσεύχου, ἄφησε τὰ ὑπόλοιπα στοὺς ποιμένες ἢ στὸν Θεό.

Ἀλλὰ σὲ ποίους ποιμένες; Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων; Καὶ σὲ ποιόν Θεό; Σὲ ἕναν Θεὸ ἰδικῶν τους προδιαγραφῶν, ἢ στον Ἀληθινὸ Θεό, ποὺ ἐντέλλεται διὰ τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Ἁγίων Του: «μὴ συγκοινωνεῖτε» αὐτοῖς, καὶ «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν» καὶ «μηδὲ χαίρειν λέγετε αὐτοῖς», ἀλλὰ καὶ «μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζετε»;

***

Ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος εἶναι ἐμφανὴς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:

1. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν εἶναι εὔκολο στὸν καθένα νὰ κρίνει τὸ ἔργο τῶν πνευματικῶν. Παλεύουν καὶ κονταριοχτυπιοῦνται μὲ «τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας» γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ νεκραναστήσουν κάθε πεπτωκότα. Ὅμως, ἡ ἀδράνεια τῶν πνευματικῶν στὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ —ποὺ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία τῶν πιστῶν γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς— δίνει τὸ στίγμα μιᾶς «καινοτομίας» στο πνευματικὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν πιστῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως. Ὅπως δι’ ὀλίγων ἐπισημάνθηκε παραπάνω, οὐδέποτε οἱ ποιμένες (ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοὶ) ἔδειχναν τόση καὶ τέτοια ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἐκδίωξη τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ὡς μολυσματικὴ ἀσθένεια ἔχει μολύνει ὄχι μόνο τοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες!

Ἔχουν, ἄραγε, τόσο μεγάλη πεποίθηση στὸν ἑαυτό τους οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ πατέρες, ὥστε νὰ πιστεύουν ὅτι τὰ πνευματικά τους παιδιά, ὑπὸ τὴν καθοδήγησή τους, δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὴν αἵρεση; Ἔδειξαν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ ἓν δέκατο τοῦ ἐνδιαφέροντος ποὺ δείχνουν γιὰ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα, γιὰ τὴν Κάρτα τοῦ Πολίτη καὶ τόσα ἄλλα θέματα λιγότερο ἢ περισσότερο ἐπουσιώδη; Ἢ μήπως, ἡ ἀδιάφορη καὶ ἐφεκτικὴ στάση τους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δηλοῖ προσωπικὸ φόβο καὶ ἐπαγγελματικὴ ἰδιοτέλεια, ἐφ’ ὅσον ἡ καταπολέμησή του συνεπάγεται ρήξη καὶ σύγκρουση μὲ τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς τῆς δεσποτοκρατίας; Τὸ καθεστὼς ποὺ ἀρνεῖται πεισμόνως καὶ σκανδαλωδῶς νὰ ἀπαντήσει ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, τὸ καθεστὼς ποὺ ἔχει σιωπηρὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι «ἐκκλησία» καὶ ἔχει ἐντάξει τὴν Ὀρθοδόξη Ἐκκλησία στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, αὐτὴ τὴν αἱρετικὴ σφηκοφωλιὰ τοῦ Προτεσταντισμοῦ;

2. Ἐπίσης, εἶναι ἐμφανὴς ἡ κόπωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρωτοσελίδες διαμαρτυρίες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Τύπου κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἐλαττωθεῖ. Παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο, ὅσο περισσότερες συμπροσευχὲς γίνονται, τόσο χλιαρότερες νὰ εἶναι καὶ οἱ ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν. Ἡ τελευταία συμπροσευχὴ μετὰ τῶν Παπικὼν στο Ρέθυμνο, φαίνεται πὼς δὲν ἔκανε πιὰ καὶ τόση ἐντύπωση, δὲν σχολιάστηκε ὡς συμπροσευχή. Τὸ μικρόβιο-δηλητήριο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μιθριδατισμοῦ ἔχει παραλύσει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

***

Τὰ παραπάνω γράφονται μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη συνάντηση μελῶν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων–Ρωμαιοκαθολικῶν στὸ Ρέθυμνο Κρήτης (15-17 Ἰουνίου).

Στὴ συνάντηση αὐτὴ συνεχίστηκε συνειδητὰ καὶ προκλητικὰ ἡ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων περὶ συμπροσευχῶν, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αὐθαιρετοῦντας «ὀρθοδόξους» συνέδρους. Ἐπανέλαβε ὁ καρδινάλιος Kurt Koch τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Βατικανοῦ περὶ «δύο πνευμόνων», χωρὶς νὰ ἀντιδράσουν οἱ πνευματικοὶ ποιμένες καὶ οἱ ἐπίσκοποί μας. Καὶ δὲν ἐννοοῦμε τοὺς συμμετέχοντες στὸν διάλογο «ὀρθοδόξους» ἐπισκόπους, (ἀπὸ αὐτοὺς πλέον τίποτα δὲν περιμένουμε, ἀφοῦ κάθε φορὰ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἀναβαθμίζουν τὸ αἱρετικὸ προφίλ τους), ἀλλὰ τοὺς ὑπολοίπους ποιμένες μας.

Τὰ ἱστολόγια, ἐπίσης, αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν ἐπεσήμαναν καὶ δὲν διαμαρτυρήθηκαν —ὅπως ἔπραξαν γιὰ ἄλλες συμπροσευχὲς στὸ ἐγγὺς καὶ ἀπώτερο παρελθὸν— γιὰ τὶς τελευταῖες συμπροσευχὲς κατὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ Διαλόγου στο Ρέθυμνο Κρήτης. Κι αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἕνα σαφὲς δεῖγμα τῆς ἐξοικείωσης μὲ τὴν αἵρεση. Τὰ δὲ σχόλια τῶν πιστῶν στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια, τώρα ἔχουν σχεδὸν μηδενισθεῖ. Κι ὅμως, πρὶν μερικοὺς μόλις μῆνες οἱ σχολιογράφοι ἀντιδροῦσαν ἔντονα, κι ἔτσι ἔδιναν τὸ μήνυμα στὶς ἡγεσίες τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀκόμα ἀντιστέκεται καὶ παραμένει φρουρὸς ἄγρυπνος, καὶ αὐτὸ τοὺς ἔκανε διστακτικοὺς στὰ βήματα-ἀνοίγματα ποὺ ἐπιχειροῦσαν.

Ὁ ὅποιος, λοιπόν, ἀγῶνας τῶν λίγων ἀποτελματώθηκε, ἐξ αἰτίας τῆς διστακτικότητας καὶ τῆς ἀναβλητικότητας ἐκείνων ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι πρωτοπόροι. Καὶ αὐτὸ τὸ τέλμα σὲ λίγο θὰ ἀρχίσει (ἔχει ἤδη ἀρχίσει) νὰ ἀναδίδει δυσωδία.

Διοργανώνουν οἱ ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν μία οἰκουμενιστικὴ συνάντηση πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη, πραγματοποιοῦν δεκάδες συνέδρια τῶν εἴκοσι καὶ τριάντα ἀτόμων (καὶ αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι διαμορφώνουν τὶς συνειδήσεις), ἐπαναλαμβάνουν τὶς ἴδιες αἱρετικὲς θέσεις (καὶ ἄλλες ἀκόμα πιὸ προωθημένες), οἱ ὁποῖες πρὶν μερικὰ χρόνια εἶχαν ξεσηκώσει θύελλα ἀντιδράσεων· καὶ ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων καμιὰ σθεναρὴ ἀντίδραση δὲν ἀκούγεται, δὲν προγραμματίζεται, δὲν ἐκδηλώνεται.

Ὁ καρδινάλιος Kurt Koch στὸ Ρέθυμνο (πρὸς χαρὰν τοῦ συμπροέδρου μητροπολίτου Περγάμου), ἐπανέλαβε ὅτι προχωροῦν στὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», χωρὶς οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ νὰ διαγράψουν τὶς αἱρέσεις τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στην ὀρθὴ Πίστη. Εἶπε: «θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε πίσω στὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας ὅπως ἦταν στοὺς πρώτους αἰῶνες. Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ μένουν μέσα στὴν διαφοροποίηση...»!

Ἄρα, κατὰ τὸν καρδινάλιο (συνευδοκοῦντος τοῦ Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ ἀποδεχομένου τὴν «σοφία» τοῦ Koch) σήμερα δὲν ὑπάρχει ὡς πραγματικότητα ἡ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Αὐτὴ θὰ ὑπάρξει, ὅταν ἀποδεχθοῦμε καὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν ὡς ἐκκλησιαστικὲς Παραδόσεις(!), ὅταν ἑνωθοῦμε ὑπὸ τὸν Πάπα καὶ ἔτσι συνεχίσει ἡ κάθε «πλευρὰ» νὰ ἔχει τὶς διαφοροποιημένες θέσεις της. Ἐμεῖς τὴν παρεφθαρμένη πλέον «Ὀρθοδοξία» καὶ οἱ Παπικοὶ τὴν ὀρθοδοξοποιημένη αἵρεση!

Καὶ συνεχίζοντας ὁ καρδινάλιος εἶπε βλάσφημα πώς, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐγωϊστικοὶ καὶ αἱρετικοὶ σχεδιασμοὶ γιὰ μία παρὰ «φύσιν» καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες «ἕνωση», εἶναι θέλημα τοῦ Χριστοῦ! «Ἡ θέλησή μας εἶναι ἡ θέληση τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅλοι νὰ ἑνωθοῦν. Ἕνας σημαντικὸς παράγοντας γιὰ τὴν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς θείας ἐντολῆς εἶναι ὁ θεολογικὸς διάλογος μεταξὺ τῶν δύο ἐκκλησιῶν. Εἴχαμε μία χιλιετία ὅπου ζήσαμε μαζὶ καὶ εἴχαμε κοινὰ πράγματα καὶ μία δεύτερη χιλιετία στὴν ὁποία οἱ δύο ἐκκλησίες εἶναι διαλυμένες».

Σὲ ἄλλο σημεῖο ἡ αὐτοῦ ἐξοχότης καρδινάλιος Koch χαρακτήρισε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ ὡς «διαφορετικὴ παράδοση», ἐξίσωσε τὴν Πίστη μὲ τὸν «πολιτισμὸ» καὶ ὀνόμασε τὶς κακοδοξίες «ἄνθη» τοῦ κήπου τῆς Ἐκκλησίας! Θαυμάστε τὸν «εὐώδη» λόγο τοῦ καρδινάλιου: «Οἱ διάφορες παραδόσεις μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ ὑπάρχουν. Ὁ οἰκουμενισμὸς δὲ σημαίνει ὅτι θὰ δημιουργήσει κανεὶς ἕναν μονοπολιτισμό, ἀλλὰ εἶναι ἕνας κῆπος μὲ πολλὰ ἄνθη καὶ τὰ ἄνθη πρέπει μεταξύ τους νὰ σέβονται τὸ ἕνα τὸ ἄλλο παρότι βρίσκονται στὸν ἴδιο κῆπο».

Τὰ «ἄνθη τοῦ κακοῦ», λοιπόν, ἐξαγιάζονται καὶ ἀπαιτοῦν ἀναγνώριση ἀπὸ τὰ φαναριώτικα «ἄνθη τοῦ καλοῦ», ποὺ ὅπως φαίνεται, ἤδη τὴν ἔχουν λάβει.

Μόνο, ποὺ τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν, δὲν θὰ δώσουν ποτὲ αὐτὴ τὴν ἀναγνώριση στὰ κακόδοξα σχήματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

(Σημείωση: Στὶς 24 Ἰουνίου θὰ γίνει παρουσίαση τῆς «Μεγάλης Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας». Παρόντες θὰ εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ π. Κ. Μπέης, ὁ κ. Πέτρος Βασιλειάδης κ.ἄ. Ὁμιλητὴς θὰ εἶναι καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ εἰσηγητὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» ποὺ συμπροσεύχεται μὲ τοὺς αἱρετικούς, παραβαίνοντας ἀσυστόλως τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ ὁ ὁποῖος ἀνέχεται ἀδιαμαρτύρητα τὰ αἱρετικὰ φληναφήματα τῶν συμπροέδρων του καρδιναλίων στὸν Διάλογο μὲ τοὺς Παπικούς, δηλαδὴ προωθεῖ συνειδητὰ καὶ μεθοδικὰ τὸν Οἰκουμενισμό. Ὡς ἐκ τούτου ἀποτελεῖ ἔκπληξη τὸ γεγονός, ὅτι δίπλα στὸν κ. Ζηζιούλα, ὡς δεύτερος ὁμιλητής, θὰ εἶναι καὶ ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει ἄρθρα ἐναντίον τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας». Συμβιβάζονται, ὅμως, ἡ ἀντι-οἰκουμενιστικὴ ἀρθρογραφία τοῦ Ναυπάκτου καὶ ἡ συμπαρουσίαση τῆς Ἐγκυκλοπαιδείας μὲ τὸν κ. Ζηζιούλα; Αὐτὸ μπορεῖ να θεωρηθεῖ ὡς ἀντίσταση κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;).

Θεσσαλονίκη, 23 Ἰουνίου

ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ