Ο ιός των Παρισίων
ξαναχτύπησε
Σάββατο 28 Μαϊου 2011. Απόγευμα. Εκδήλωση στη Λαμία για την Άλωση της Πόλης. Την οργανώνουν κάθε χρόνο τα Μικρασιατικά Σωματεία. Στο Δημοτικό Θέατρο. Πολύ καλή γιορτή! Πέρυσι έφεραν ως τιμώμενο πρόσωπο την γνωστή Αρβελέρ. Βυζαντινολόγο. Είπε απαράδεκτα πράγματα για τον Μέγα Κων/νο…Πρώτη φορά ήταν, δεν προλάβαμε να καταλάβουμε τι έλεγε, τι είπε, τι ήθελε να πεί.
Φέτος έγινε πάλι το ίδιο λάθος. Την ξανακάλεσαν! Είπε δυστυχώς τα ίδια, χειρότερα και περισσότερα. Εν μέσω κάποιων διαμαρτυριών του παρευρισκομένου πλήθους. Τι φταίει άραγε; Η ηλικία; Λένε ότι όταν αρχίζει και γερνά ο άνθρωπος, θυμάται καλά μόνο τα παλιά. Όσα έχει αποθηκευμένα στο μυαλό, όσα έχει μάθει στη νιότη του. Τώρα, στην περίπτωση που αναφέρουμε, αν στα νιάτα του ήταν κάποιος μαρξιστής, λίγο παπικός και κάμποσο σιωνιστής, θα λέει τις γνωστές θεωρίες για τον πατριωτισμό και την Ορθοδοξία και θα διαβάζει εξακολουθητικά την ιστορία με τα παραμορφωτικά γυαλιά του ιστορικού υλισμού και των όποιων άλλων προσκολλήσεων και διασυνδέσεών του.
Το εν λόγω όμως πρόσωπο δεν φαίνεται να τάχει χαμένα. Ξέρει τι λέει. Και λέει κάθε φορά τα ίδια. Και πού; Στη Λαμία, την ιστορική και ηρωϊκή πόλη, με γνήσιο ελληνικό και ορθόδοξο πληθυσμό, με ζωντανή την παρουσία και την προσφορά της Εκκλησίας, παλιά και πρόσφατα, και με ζωντανό – νωπό - το «σημείο του ουρανού», το άφθαρτο και θαυματουργό σκήνωμα του π. Βησσαρίωνα στην Ι. Μονή Αγάθωνος. Δε σεβάστηκε, ούτε φέτος, αυτούς που την κάλεσαν, ούτε τους παρόντες κληρικούς και το ευσεβές ακροατήριο, που προσπαθούσε κάπως να αντιδράσει.
Περίεργο πράγμα! Τι νομίζει ότι είναι; Έχει άποψη για όλα; Τα ξέρει όλα; Πως αμφισβητεί έτσι μια παράδοση της Εκκλησίας πάνω από 500 χρόνια; Δηλαδή τόσα χρόνια η Εκκλησία βρισκόταν σε πλάνη; Τι έρχεται να κάνει και τι θέλει να πετύχει; Να διδάξει τους Φθιώτες την ιστορική επιστήμη και άποψη των προοδευτικών κύκλων των Παρισίων; Να κλονίσει την πίστη μας στη Ορθοδοξία; Σε ποιόν μύλο ρίχνει νερό; Στον παπισμό, στον υλισμό ή στο σιωνισμό; Μεγάλη ιδεολογική ζημιά έχουμε πάθει τελευταία με αυτούς τους μορφωμένους. Όλοι θέλουν να μας φωτίσουν και να μας σώσουν! Με το ζόρι! Φτάνει πια!
Τι είπε… Καλά τα γνωστά για τον άγιο και θεόστεπτο ισαπόστολο Βασιλιά Μέγα Κωνσταντίνο «συν τη μητρί αυτού Ελένη». (Τη λένε και Ελένη! Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ. Αλήθεια έχει κάνει θρησκευτικό γάμο με τον εβραίο σύζυγό της; Παραμένει εβραίος ή τον βάπτισε;) Δηλαδή ότι δεν είδε τον Τίμιο Σταυρό και το «Εν Τούτω Νίκα» στον ουρανό. Ότι δεν βαπτίστηκε ποτέ και ότι δεν υπήρξε καν χριστιανός. Ότι έκανε εγκλήματα…Ας απαντηθούν αυτά με το περιεχόμενο ενός άλλου δημοσιεύματος για να προχωρήσουμε και στο υπόλοιπο πέλαγος των αιρετικών, θα λέγαμε, απόψεων και δοξασιών.
«Δέν μποροῦν ποτέ οι παπικοί νά χωνέψουν τόν ἅγιο πού μετακίνησε τήν πρωτεύουσα τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους. ‘Ο Κων/νος μετέφερε την βασιλεύουσα ἀπό τήν παλαιά Ρώμη στή Νέα καί ἀπέκτησε καί ὁ Ἐπίσκοπoς τῆς Κων/λεως ἴσες τιμές μέ τόν τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης. Τί νά κάνουμε; Νά κάνουμε μετακόμιση;
Δέν μποροῦν νά σιωπήσουν οἱ νεοειδωλολάτρες καί ἀρχαιολάτρες, διότι ὁ Μ. Κων/νος, μέ τό εὐρύ πνεῦμα πού τόν διέκρινε, ἄφησε ἐλεύθερη τή θρησκεία τοῦ Ναζωραίου, πού ὁ φανατισμός τῶν ἐθνικῶν εἶχε καταδικάσει στίς κατακόμβες καί τά κολοσσαĩα.
Οὔτε πάλι οἱ πάσης φύσεως μαρξιστές καί δῆθεν ἱστορικοί μποροῦν νά δεχτοῦν πώς ἕνας χριστιανός ἄρχοντας καί βασιλιάς, μπόρεσε καί ἔκανε τόσο καλό στόν κόσμο καί φώτισε μέ τίς ἐπιλογές, τούς νόμους καί τίς ἀποφάσεις του γιά χίλια καί παραπάνω χρόνια τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη.
Ἔφτασαν δέ στό σημεῖο καί μερικοί νεόκοποι θεολόγοι νά ἀμφισβητοῦν τήν ἁγιότητα τοῦ ἀνδρός, διότι κρίνουν ἐκεῖνα τά χρόνια μέ τά σημερινά μυωπικά τους γυαλιά.
Πλανᾶται δηλ. ἡ Ἐκκλησία τόσα χρόνια πού σέβεται καί τιμᾶ τόν Ἅγιο Κων/νο; Ἐδῶ ἔχουμε θαύματα στά Συναξάρια καταγεγραμμένα, πού ἐπετέλεσε ὁ ἅγιος Κων/νος… Ἄς διαβάσουν τόν βίο τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Μεγάλου (19/6)…
Εἴτε τό θέλουν μερικοί εἴτε ὄχι, ὁ Ἅγιος Κων/νος εἶναι, σαφῶς δέ καί ἡ μητέρα του ἁγία Ἑλένη, διαπιστωμένοι ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχει στή ζωή τους, καί ἐν προκειμένῳ τοῦ Μ. Κων/νου, τό στοιχεῖο τοῦ θαύματος, τό στοιχεῖο τῆς ἀμέτρητης προσφορᾶς στό Θεό καί στήν Ἐκκλησία, στόν κλῆρο καί στό λαό, μέ κάθε δικαιοσύνη καί διάκριση, τῆς μετανοίας καί τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί κυρίως τό ὁσιακό του τέλος, μέ τό ὁποῖο «ἕκαστον τῶν πρίν ὑπαρξάντων κρίνεται».
Ἐξάλλου ἡ λαϊκή συνείδηση ἀποφασίζει στήν Ὀρθοδοξία μας γιά τήν Ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μιλᾶ στίς ψυχές καί συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων καί οὐδείς μεμονωμένος «νυκτικόραξ» δέν μπορεῖ νά ἀσεβεῖ ἀσύστολα στή λαϊκή ἐτυμηγορία πού εἶναι ὄχι μόνο τεκμήριο δημοκρατίας, ἀλλά καί στήν καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολή, κριτήριο Ὀρθοδοξίας.
Σημειωτέον ότι τά Ἐγκαίνια τῆς Κων/λεως, πού χάραξε μέ τά ἴδια του τά χέρια «ὁ ἐν βασιλεῦσιν Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, Μ. Κων/νος», τά γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στίς 11 Μαΐου τοῦ 330 μ. Χ.
Κι ἄλλα γεγονότα εἶναι σημαντικά ἀπό τή ζωή τοῦ ἁγίου μας…
Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ παρά τή Μουλβία γέφυρα τό 312 μ. Χ.
Τό διάταγμα τῆς ἀνεξιθρησκείας στό Μιλάνο τό 313 μ.Χ.
Ἡ σύγκληση τῆς Α΄ Ἁγίας Οἰκ. Συνόδου στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ
Ἡ συγχωρητικότητά του, ἡ δικαιοσύνη του, ἡ ἐνθάρρυνση καί στήριξη πρός τή Μητέρα του ἁγία Ἑλένη, γιά νά βρεῖ τόν Τίμιο Σταυρό καί νά χτίσει τόσες Ἐκκλησίες στούς Ἁγίους Τόπους…
Τέλος, τό ἅγιο Βάπτισμά του καί τά περί αὐτό θαυμαστά γεγονότα…
Λένε πολλοί ὅτι ἔκανε ἐγκλήματα… Ξεχνοῦν οἱ ἄσχετοι καί ἐπιπόλαιοι ὅτι ἦταν καί Δικαστής ὁ Αὐτοκράτορας κι εἶχε δικαίωμα ζωῆς καί θανάτου, τότε! Κι ἄν ἔπεσε σέ κάποια δικαστική πλάνη, «ἀνθρώπινον τό πλανάσθαι».
Η περί ής ο λόγος κυρία είπε και άλλα:
- Ότι ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος έβγαλε τα μάτια από 18.000 βούλγαρους στρατιώτες.
- Ότι ο άγιος Μερκούριος σκότωσε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.
- Η Εκκλησία έκανε άγιο τον Άγιο Νεκτάριο Επίσκοπο Πενταπόλεως και δεν έκανε ακόμη τον Κων/νο τον Παλαιολόγο.
- Ότι δεν χρειαζόταν να συγκληθεί η Ζ΄ Αγία οικουμενική Σύνοδος, γιατί το περί Εικόνων θέμα δεν είναι δογματικό, αλλά λειτουργικό.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
Δεν μπορούσε ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος να κάνει διαφορετικά. Αποτελούσαν μάστιγα για όλη τη Μακεδονία. Έπρεπε κανονικά να τους σκοτώσει. Κινδύνευαν από τις καταστροφές τους - και όχι μόνο - οι πληθυσμοί. Δεν το έκανε. Τι έπρεπε άλλο να κάνει; Θα τους έβρισκε πάλι μπροστά του αντιπάλους! Πρέπει όμως να ξέρει η κυρία ιστορικός, ότι οι φόνοι στον πόλεμο, για τη θεολογία μας, δεν λογίζονται ως φόνοι, όπως συμβαίνει στην ειρηνική περίοδο. Ο πόλεμος, και μάλιστα ο δίκαιος, είναι ανεκτός για τον χριστιανισμό προς απελευθέρωση και σωτηρία του άμαχου πληθυσμού.
Ναι τον σκότωσε τον Παραβάτη ο άγιος Μερκούριος! Πότε; Μετά από προσευχή του Μ. Βασιλείου. Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού! Διότι στην επιστροφή του θα σκότωνε μια ολόκληρη πόλη. Μήπως πρέπει να βάλουμε την καθηγήτρια των Παρισίων σύμβουλο στο Θεό και τους αγίους; Να τη ρωτάνε πρώτα; Πρέπει να ξέρει ότι υπάρχουν και τιμωρητικά θαύματα μέσα στην Αγ. Γραφή! (Καταστροφή Σοδόμων και καταδίκη Ανανία και Σαπφείρας από τον απ. Πέτρο). Και τι σημαίνει ότι τον σκότωσε; Απλά σήκωσε την προστασία του ο Θεός με τις πρεσβείες του αγίου και απόκτησε δικαίωμα θανάτου ο διάβολος και ανθρωποκτόνος στον αρνηθέντα το βάπτισμά του, στον εξωμότη,!
Συγχωρέστε την έκφραση: «έχουν κυριολεκτικά λυσσάξει οι παπικοί, οι σχισματικοί και οι δαιμονισμένοι με τον άγιο Νεκτάριο». Δεν τον «πάνε» με τίποτε. Πρίν την οσιακή κοίμησή του τον κυνηγούσαν οι «εκκλησιαστικοί» συνάδελφοί του. Μετά θάνατον τον καταδιώκουν οι αντιεκκλησιαστικοί. Από αυτό φαίνεται η μεγάλη αγιότητά του. Πάντως οι παπικοί δεν τον θέλουν, διότι έχει καυτηριάσει τις αιρέσεις τους και είναι ένας από τους πατέρες που τους ονομάζει όχι μόνο σχισματικούς αλλά και αιρετικούς, το δε βάπτισμά τους θεωρεί άκυρον, καθότι είναι αντικανονικό, ράντισμα. Θέλει δε η κυρία ιστορικός την αγιοποίηση του Παλαιολόγου (για μας είναι εθνομάρτυρας), γιατί το 1452, πάνω στην ανάγκη για άμυνα και προστασία της Κων/πόλεως, επέτρεψε να γίνει ουνιτική λειτουργία στην Αγιά Σοφιά. Θέλει πιθανόν νάχει να λέει μετά και να σπρώχνει κι αυτή με τον τρόπο της κι από το πόστο της την ένωσή μας με την παπική αίρεση! Θα την κάνουμε και επίτροπο στη Σύνοδο για τις αγιοποιήσεις τελικά;
Να όμως που μας προέκυψε και υπέρ Σύνοδος! Δε χρειαζόταν λέγει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Η πολυπληθεστέρα και ουσιαστικωτέρα, ας μας επιτραπεί να πούμε, Σύνοδος. Κύριε ελέησον! Θα κρίνει τώρα η Αρβελέρ και τις Οικουμενικές Συνόδους; Σα να λέμε θα διορθώσει την Αγία Γραφή! Γιατί όμως τόση έγνοια και τόσο θράσος; Γιατί δε θέλει τις Άγιες Εικόνες; Διότι πιθανόν να της κάθονται καλύτερα τα αγάλματα των παπικών ευκτηρίων οίκων. Δε πειράζει, πιθανόν να λέγει μέσα της, ένα εμπόδιο λιγότερο στο δρόμο για την ένωση. Και πως το στηρίζει το απαίσιο αυτό λόγιό της; Δεν είναι δογματικό θέμα οι Εικόνες! Είναι και παραείναι! Αφορά το Θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού, άπτεται του Χριστολογικού δόγματος και αποδεικνύει – καταδεικνύει την ενανθρώπιση του Κυρίου, την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης, [γι΄ αυτό και αγιογραφείται, έγινε και άνθρωπος δηλ. το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγ. Τριάδος], γεγονός το οποίο αναιρούμενο έχει ως συνέπεια τη ματαίωση της σωτηρίας μας, καθότι «το απρόσληπτον και αθεράπευτον»!
Και κάτι τελευταίο: η επιστημονική προσέγγιση των διαφόρων θεμάτων είναι καλή για τα πανεπιστήμια και τα εργαστήρια, δεν ενδείκνυται όμως για τη θεολογία και την Εκκλησία, όπου κυριαρχεί η πίστη, το βίωμα και το θαύμα. Δεν είναι παράλογα και αντιεπιστημονικά τα εκκλησιαστικά δρώμενα, αλλά «υπέρ λόγον και έννοιαν». Έχουμε άλλες δομές σκέψεως και άλλα κριτήρια με τα οποία διαβάζουμε την ιστορία της πίστεως και αναλύουμε τη ζωή των αγίων. Ένα παράδειγμα θα μας βοηθήσει: οι αστρονόμοι λένε σχετικά με τη δημιουργία για την Μεγάλη Έκρηξη» από την οποία ξεκίνησε ο κόσμος. Εμείς πιστεύουμε «εις Ένα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων». Ο καθένας στην περιοχή του. Έτσι και με τα όσα λέγει κατά καιρούς η κα Αρβελέρ. Αλλιώς βλέπει η Εκκλησία τον Άγιό της Μέγα Κων/νο κι άλλοιώς τα πανεπιστήμια του Παρισιού. «Τοις φρονίμοις ολίγα».
Μας κούρασε και μας σύγχυσε αυτός ο άνθρωπος! Ας μη ξανάρθει. Ας πάει στην ευχή του Θεού. Είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο! Persona non grata!
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Ούτε η ομιλήτρια, που πολλοί διαφωνούν με κάποιες απόψεις της, ούτε και οι απαντώντες και ο σχολιάζων, δεν έχουμε το αλάθητο του πάπα. Γιατί όμως επέλεξαν για δεύτερη φορά την ίδια ομιλήτρια; Χάθηκε ένας π.Γ. Μεταλληνός, ένας Σαράντος Καργάκος ή ένας Νεοκλής Σαρρής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί αιώνες κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν μαζί με την "αγία επιστολή" ως συναξάρια, φυλλάδες, που μερικές φορές δεν είναι συμβατά με τους επίσημους βίους αγίων. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης "καθάρισε" όσο μπορούσε τα συναξάρια, από τις παραφιλολογίες. Ας μην στηριζόμαστε στον Μαλάλα, Ιωάννη Αντιοχέα. Προφανώς δεν υπήρξε κανένας δολοφόνος του Ιουλιανού άγιος "Μερκούριος".
Επίσης, και το σύστημα των "αγιοποιήσεων", έχει τα τρωτά και συγκεντρώνει αντιρρήσεις.
Το ότι ο Ιουλιανός δολοφονήθηκε δήθεν από τον "άγ. Μερκούριο" την αναφέρουν συνήθως οι νεοπαγανιστές, για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους. Την δέχονται και κάποιοι "μη ψαγμένοι" χριστιανοί. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Ο Ιουλιανός ο παραβάτης λαβώθηκε στην ώρα της μάχης, από δόρυ, ίσως αδέσποτο, άγνωστου στρατιώτη, εχρού (πέρση) ή του στρατού του, κανείς δεν γνωρίζει. Δεν μαρτυρείται συγκεκριμένος στρατιώτης που το έρριξε, και δεν υπήρξε αρχικά υποψία Χριστιανού, αφού ο Ιουλιανός τραυματίστηκε και ενώ επί ώρες πριν να πεθάνει συζητούσε για φιλοσοφίες, δεν ανέφερε τέτοια υποψία.
Ο αγ. Μερκούριος δεν είναι δολοφόνος. Αντίθετα μαρτύρησε, με βασανιστήρια , επί Δεκίου, 249-251 μ.Χ, και δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τον 5ο μ.Χ. αιώνα του Ιουλιανού. Για το θάνατο του Ιουλιανού, βλ. το βιβλίο του Ιωάννη Τσέντου "Ιουλιανός ο παραβάτης, παραβάτης του Χριστιανισμού, παραβάτης του Ελληνισμού" εκδόσεις Τήνος ή εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/filosofoi/biblio_ioulianos/7.htm#4.
Ειλικρινά δεν κατανοούμε τον τίτλο "Ο ιός των Παρισίων ξανακτύπησε". Αφορά μήπως τη Σχολή του Παρισιού των Ρώσων εμιγκρέ ή τίποτε άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς την Αρβελέρ (που δεν μας αφορά ο Εβραίος σύζυγός της) είναι μια διεθνούς φήμης καθηγήτρια Βυζαντινολογίας και όπως ο αντίστοιχός της ο Ράνσιμαν ίσως να λέει αλήθειες, ίσως αναλήθεις, πάντως κάπου πρέπει να στηρίζεται.
Α/
Όσον αφορά το Μ. Κων/νο πολλά έχουν γραφεί και υπέρ και κατά, πάντως όλα πρέπι να στηρίζονται σε πηγές. Για παράδειγμα:
1/ Η εμφάνιση του Σταυρού:
Η αξιοπιστία των παραδόσεων για το όραμα αυτό σχολιάσθηκε με ποικίλους τρόπους, αφού και οι ίδιες οι παραδόσεις παρουσιάζουν διαφορετικά στοιχεία. Ο Λακτάντιος, εκκλησιαστικός συγγραφέας και διδάσκαλος του γιού του Κωνσταντίνου Κρίσπου, υπονοεί ότι ο Κωνσταντίνος είδε το όραμα κοιμώμενος, ενώ ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος επίσκοπος Καισαρείας, βιογράφος του Κωνσταντίνου, το περιγράφει ως πραγματικό όραμα κατά τη διάρκεια της ημέρας και το αποδίδει σε θαυμαστή φανέρωση της θ. βουλής. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν τότε χριστιανός, αλλά όπως και ο πατέρας του έκλινε προς τον ενοθεϊσμό και λάτρευε ως ύψιστο θεό τον θεό Ήλιο (Απόλλωνα) και τη θεά Νίκη με σαφή συγκρητιστική ελευθερία. Μετά τη νίκη του εναντίον του πεθερού του Μαξιμινιανού και των επαναστατημένων Γερμανών (310), τις ευχαριστίες του προσέφερε σε ένα ναό του Ηλίου (Απόλλωνα) στους Τρεβήρους της Γαλατίας, όπου είδε το όραμα ότι ο Θεός Ήλιος και η θεά Νίκη του προσέφεραν δυο δάφνινα στεφάνια με ορισμένα σημεία στο κέντρο τους, τα οποία ερμηνεύθηκαν από τον ιερέα των ειδώλων, ότι θα βασίλευε τριάκοντα χρόνια στην αυτοκρατορία. Το 312 έχουμε το όραμα του Θεού Ηλίου Χριστού, όπως περιγράφεται από τον Ευσέβιο Καισαρείας. Η δυναμική παρουσία του χριστιανικού στοιχείου στο στρατό του δήλωνε τη νέα πραγματικότητα, η οποία δεν ήτανε άσχετη προς τις προδιαθέσεις του Κωνσταντίνου έναντι του χριστιανισμού, όπως αποδεικνύεται και από τις υπέρ των χριστιανών "αποφάσεις των Μεδιολάνων" κατά το επόμενο έτος (313). Άλλωστε το πέρασμα από τον συγκρητιστικό ενοθεϊσμό στο χριστιανισμό δεν ήτανε ιδιαίτερα δύσκολο, το δε όραμα της Ρώμης μπορεί να κατανοηθεί μέσα στα πλαίσια των ψυχολογικών αυτών προϋποθέσεων του Κωνσταντίνου.
ΙΚ
Β/
ΑπάντησηΔιαγραφή2/ Ως προς το διάταγνα των Μεδιολάνων:
Οι αποφάσεις των Μεδιολάνων (313) του Κωνσταντίνου και του Λικίνιου, οι οποίες δεν περιβλήθηκαν τον χαρακτήρα κοινού επίσημου Διατάγματος, κατοχύρωναν την αρχή της ανεξιθρησκίας και της θρησκευτικής ελευθερίας. Το έδαφος είχε ήδη προετοιμαστεί με το έδικτον του Γαλλιηνού (261), όπου τερματίζονται οι διωγμοί των χριστιανών επί Δεκίου και Βαλλερίου και ο Χριστιανισμός αναγνωρίζεται από το κράτος ως νόμιμη λατρεία. Ο διωγμός του Διοκλητιανού (303-305) είναι μια μαύρη παρένθεση στην ανεξιθρησκία που υπήρχε ήδη. Ο Γαλέριος το 311 επαναφέρει το διάταγμα περί ανεξιθρησκίας. Το διάταγμα της Ρώμης (312) και του Μεδιολάνου (313) περί ανεξιθρησκείας που υπέγραψαν οι Κωνσταντίνος, Λικίνιος και Μαξιμίνος ήταν απλή επικύρωση εκείνου του Γαλέριου το 311.
3/ Ως προς την εύρεση του Τιμίου Σταυρού:
Είναι περίεργο ότι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας που έζησαν τον 4ο αιώνα και κοιμήθηκαν περί το τέλος του, δηλ: ο Μ. Αθανάσιος (+373), ο Μ. Βασίλειος (+379), ο Γρηγόριος Θεολόγος (+390), ο Γρηγόριος Νύσσης (+394) και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (+407), ενώ έγραψαν ομιλίες και εγκώμια για τον Τ. Σταυρό, όμως δεν αναφέρουν ότι η εύρεση οφείλεται στην αγία Ελένη, ενώ τότε, ως φαίνεται, είχε αρχίσει να διαδίδεται το πράγμα.
Ο Χρυσόστομος πιστεύει ότι ο αληθινός Σταυρός του Ιησού δεν υπάρχει επί της γης, επειδή τον πήρε στον ουρανό ο Χριστός, ως το τρόπαιό του κατά του διαβόλου και του θανάτου και, μαζί με αυτόν θα έλθει κατά τη δευτέρα Παρουσία: "ουκ’ αφήκεν αυτόν (σταυρόν) είναι επί της γης, αλλά ανέσπασεν αυτόν και εις τον ουρανόν ανήγαγεν. Πόθεν τούτο δήλον; Επειδή μετ΄ αυτού μέλλει έρχεσθαι εν τη δευτέρα και ενδόξω αυτού παρουσία" (Ιω. Χρυσοστόμου, ομιλία "εις τον Σταυρόν και εις τον ληστήν" PG τόμ. 49, Α΄ ομιλία, στ. 404 και Β΄ ομιλία, στ. 413).
Κάπως ανάλογο χωρίο υπάρχει στην 13η κατήχηση του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων (ο.π. σελ. 170), όπως και στο λόγο: "Εις τον Σταυρόν και την δευτέραν Παρουσίαν" του αγίου Εφραίμ του Σύρου (306-373). Τα χωρία αυτών δεν διευκρινίζουν αν ο Σταυρός βρίσκεται στον ουρανό, όπως διασαφηνίζει ο Χρυσόστομος ή αν "σταυρού τύπος" θα εμφανιστεί κατά την Β΄ Παρουσία.
Η παράδοση για την εύρεση του Σταυρού από την αγία Ελένη, δημιουργήθηκε από το 395, όπου την γνωρίζουν: οι ιστορικοί Σωκράτης, Σωζόμενος και Θεοδώρητος, στη Δύση δε στις αρχές του 5ου αιώνα οι Ιερώνυμος, Ρουφίνος, Παυλίνος της Νόλα και Αμβρόσιος Μεδιολάνων, ο οποίος αναφέρει ότι ο Σταυρός βεβαιώθηκε από την επ’ αυτού επιγραφή του Πιλάτου.
ΙΚ
Γ/
ΑπάντησηΔιαγραφή4/ Ως προς το βάπτισμα του Μ. Κων/νου:
Συνοψίζοντας στα της βάπτισης του Κωνσταντίνου παρατηρούμε τα εξής: Ο Μ. Κωνσταντίνος κατηχήθηκε, βαπτίστηκε και χρίστηκε από αρειανό Επίσκοπο (τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε σήμερα από μάρτυρα του Ιεχωβά, δεδομένου, ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν την αίρεση του Αρείου). Επομένως, βαπτίσθηκε από αιρετικό, καθότι ο Ευσέβιος Νικομηδείας αναθεματίσθηκε από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και ο αναθεματισμός αυτός δεν έχει αρθεί μέχρι σήμερα και ως γνωστόν, σύμφωνα με τους Κανόνες της Εκκλησίας, κάθε αναθεματισμένος είναι αιρετικός (ς΄ της Β΄) και κάθε μυστήριο που τελείται από αιρετικό είναι άκυρο. Ο Μ. Κων/νος απεβίωσε στις 22 Μαΐου του 337, όντας χριστιανός αρειανός, κατέχοντας τον τίτλο του Επισκόπου των Επισκόπων της Εκκλησίας, αλλά ταυτοχρόνως και του Μεγίστου Γεφυροποιού και μεγίστου Αρχιερέως των ειδώλων.
5/ Ως προς τα θαύματα:
Άραγε πότε άρχισαν να παρατηρούνται θαύματα; Αμέσως μετά την κοίμηση ή μετά από αιώνες;
Η Εκκλησία κατέταξε τον Μ. Κωνσταντίνο (μαζί με την μητέρα του Ελένη) μεταξύ των αγίων της, δίνοντάς του μάλιστα ξεχωριστή θέση, χωρίς να επικρατεί ομοφωνία ως προς τον χρόνο, στον οποίον πρέπει να τοποθετηθεί η γενική αναγνώριση της αγιότητάς του στη συνείδηση των πιστών. Ο χρόνος αυτός περιλαμβάνεται μεταξύ του 4ου και 8ου αιώνα με πιθανότερη εκδοχή κάπου στη μέση. Ο άγιος Κωνσταντίνος ονομάστηκε "ισαπόστολος" και ανάλογα τιμήθηκε. Η ημέρα της εορτής του (21 Μαΐου) καθιερώθηκε ως "άπρακτος" δηλ. ως ημέρα πλήρους αργίας των δικαστηρίων μόλις το 1166 με Νεαρά του αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνού, ενώ σε αντίστοιχα κείμενα προγενέστερων χρόνων δεν γίνεται μνεία της εορτής. Δηλ. η πλήρης αναγνώριση έγινε 830 χρόνια μετά την κοίμηση του αγίου.
ΙΚ