Ομολογία

16 – 17 Απριλίου – Λαζάρου και Βαΐων

« ΤΙ ΠΟΙΟΥΜΕΝ;»

του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Αυξημένη δημοτικότητα.

Ο απόηχος ενός θαύματος! Πρόκειται για το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου. Μία προσταγή του παντοδυνάμου Λόγου, και το νεκρό σώμα κινήθηκε. «Δεύρο έξω»! είπε ο Χριστός. Κι ο Λάζαρος βγήκε ζωντανός από το μνήμα.

● Θαύμα, που αύξησε τη δημοτικότητα του Ιησού. Το θαύμα στο Λάζαρο είναι το «κάτι άλλο».

● Ο Λάζαρος ήταν τεταρταίος. Το σώμα του είχε πλέον δυσοσμία. «Ήδη όζει· τεταρταίος γάρ εστιν» (Ιωάν.ια΄39).

● Οι δυό αδελφές του Λαζάρου, η Μαρία και η Μάρθα, διατηρούσαν την ελπίδα για κάποιο θαύμα του Διδασκάλου, αλλά θαύμα θεραπείας. Δεν περίμεναν θαύμα νεκραναστάσεως.

Η δημοτικότητα του Ιησού μεγαλώνει. Το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου έγινε λίγες μέρες πριν απ’ τη γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα, όπου εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι από όλο τον κόσμο μαζεύονταν στα Ιεροσόλυμα. Όλος αυτός ο κόσμος είδε ή πληροφορήθηκε την ανάστασι του Λαζάρου. Ο θαυμασμός για τον Ιησού Χριστό στα ύψη.

Ο μεγάλος επικίνδυνος.

● Ξένος σε κάθε θόρυβο και αυτοπροβολή ο Χριστός, απέφευγε το ξεσήκωμα του κόσμου και τις οποιεσδήποτε λαϊκές εκδηλώσεις. Όλα τα έκανε για τη δόξα του Θεού. «Εάν πιστεύσης, όψει τήν δόξαν του Θεού», είχε πεί στη Μάρθα (Ιωάν.ια΄40).

● Η δημοτικότητα του Ιησού ήταν φυσική έλξις. Όπως οι ακτίνες του ηλίου, άθελά τους, προκαλούν το ενδιαφέρον και την προσοχή της γης, έτσι ο ακτινοβόλος Ήλιος που λέγεται Χριστός, προκαλεί αβίαστα την προσοχή των ανθρώπων.

Αυτό όμως ανησυχεί τους φαρισαίους και τους αρχιερείς των Ιουδαίων.

● Ο νεκρός σωματικά Λάζαρος βγήκε από το μνήμα. Και όλοι οι νεκροί σωματικά κάποια μέρα θα βγουν από τα μνήματα, στην «κοινή ανάστασι».

Αλλ’ όσοι είναι νεκροί πνευματικά, δύσκολα εγείρονται.

● Νεκροί πνευματικά οι γραμματείς και φαρισαίοι, οι ιερείς και αρχιερείς. Παρέμεναν θαμμένοι στον τάφο της εμπάθειας και της κακότητας.

Είναι δυνατόν, άνθρωποι θαμμένοι βαθειά σε λάκκο σκοτεινό, να εκτιμήσουν τον ήλιο; Οι άνθρωποι εκείνοι εκπροσωπούσαν μια νεκρή θρησκευτικότητα.

● Ενωχλούσε η ζωντάνια του Ιησού. Γι΄ αυτούς ήταν ο μεγάλος επικίνδυνος, άρα και ανεπιθύμητος.

● Το πρόβλημά τους: τι θα κάνουν με τον δημοφιλή Ιησού; Συγκαλούν έκτακτο συνέδριο. «Τι ποιούμεν ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί;» (Ιωάν.ια΄47). Αναγνωρίζουν ότι κάνει πολλά «σημεία», πολλά θαύματα. Τα θαύματα του Ιησού είναι μαγνήτης, που μαγνήτιζε τις μάζες. Σαγήνη, που σαγήνευε τα πλήθη.

Να εξοντωθούν!

Για να σταματήσουν το ρεύμα του λαού, δύο λύσεις γι’ αυτούς υπήρχαν:

● Η μία: Η διαστρέβλωσις. Να διαστρέψουν το θαύμα. Αλλά πώς; Είναι πιστοποιημένο, ότι ο Λάζαρος ήταν θαμμένος τέσσερις μέρες. Και τώρα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι ο Λάζαρος κυκλοφορούσε ζωντανός. Αποκλειόταν λοιπόν οποιαδήποτε παραποίησις.

● Η άλλη: Η εξόντωσις. Να εξοντώσουν το θαυματουργό, αλλά και το θαύμα. Να εξοντώσουν τον Ιησού, αλλά και τον Λάζαρο.

● Η υπόθεσις του Ιησού δεν είναι εύκολη. Τους έχει γίνει πονοκέφαλος. Δεν ήταν δυνατόν να ξεμπλέξουν τόσο εύκολα. Και αν τον εξώντωναν, τι θάβγαινε; Πίσω του ο Ιησούς θ’ άφηνε τόσα θαύματα. Θα φώναζαν και θα κραύγαζαν για το μεγαλείο Του.

● Δεν ξεμπλέκουν τόσο εύκολα οι πολέμιοι με την υπόθεσι του Ιησού. Μπορεί να Τον βρίζουν, να Τον πολεμούν. Αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν με τόσα θαύματα, που είναι γύρω τους. Θαύματα κραυγαλέα, που φωνάζουν: Υπάρχει Θεός!

Κάθε τόσο σκοντάφτουν πάνω σε κάποιον Λάζαρο, σε κάποιο ζωντανό χριστιανό, που αναστήθηκε απ’ το μνήμα της αμαρτίας και αποτελεί θαύμα Θεού.

● Με το Θεό ξεμπλέκουν τάχα. Με τους ανθρώπους του Θεού, με τους αγίους δεν ξεμπλέκουν. Αποτελούν ακλόνητη απόδειξι, ότι ο Χριστός ζῇ.

● Σκέφτηκαν, λοιπόν, οι εχθροί του Χριστού να εξοντώσουν και το Λάζαρο. «Εβουλεύσαντο οι αρχιερείς, ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν» (Ιωάν. ιβ΄10).

Μαζί με το Χριστό και το Λάζαρο. Η απόφασις για τη θανάτωσι του Ιησού είναι ειλημμένη. «Συνεβουλεύοντο ίνα αποκτείνωσιν αυτόν» (Ιωάν. ια΄53).

Πάσχα χωρίς Χριστό;

Ο λαός είναι αγνότερος από τους άρχοντες. Οι άρχοντες έχουν πάθος και μανία κατά του Ιησού.

● Ο λαός έχει θαυμασμό και πίστι στον Ιησού.

● Οι άρχοντες ζητούν τον Ιησού να Τον εξοντώσουν. Δίνουν εντολή, «ίνα, εάν τις γνῷ πού εστί, μηνύση, όπως πιάσωσιν αυτόν» (Ιωάν.ια΄57). Ο σκοπός τους φονικός.

● Ο λαός ζητάει τον Ιησού, για να Τον δῇ και να Τον θαυμάση. «Εζήτουν ούν τον Ιησούν και έλεγον μετ’ αλλήλων εν τω ιερῷ εστηκότες· Τί δοκεί υμίν, ότι ου μή έλθη εις την εορτήν;» (Ιωάν.ια΄56).

Τους απασχολεί το πρόβλημα: Δεν θα έρθη ο Ιησούς στην εορτή; Θα γιορτάσουμε Πάσχα χωρίς τον Ιησού;

● Πάσχα χωρίς το Χριστό, δεν τους πήγαινε καλά. Πάσχα χωρίς τον Ιησού δεν νοείται. «Και γάρ το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α΄Κορ.ε΄7). Πάσχα χωρίς τον Ιησού είναι:

Ημέρα χωρίς ήλιο. Πέρασμα ορμητικού ποταμού χωρίς γεφύρι. Άνοιξις χωρίς λουλούδια.

● Ημέρα χαράς το Πάσχα, αλλά που φωτίζεται και λάμπει από τον ήλιο της χαράς, τον Ιησού.

● Διάβασις σημαίνει η λέξις Πάσχα.

Απ’ το ψέμα διαβαίνουμε στην αλήθεια.

Απ’ τη θλίψι περνάμε στη χαρά. Από το θάνατο περνάμε στη ζωή. Από τη γη περνάμε στον ουρανό.

Αλλά πώς θα διαβούμε; Πώς θα κάνουμε το μεγάλο πέρασμα και ξεπέρασμα, τη μεγάλη υπέρβασι, χωρίς το Χριστό; «Χριστός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας» (α΄ωδή κανόνος του Πάσχα).

● Άνοιξις είναι η Ανάστασις, που μοσχοβολά απ’ το «άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί», το λουλούδι που λέγεται Χριστός.

● Τι ζητάτε τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα; «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον» (Μάρκ.ιστ΄6).

Ναι, αυτόν η πίστις μας ζητάει.

Αυτόν η καρδιά μας ποθεί.

Αυτόν ο νους μας λογιάζεται. Το ερώτημα, που απασχολούσε το συνέδριο των Ιουδαίων, είναι και δικό μας ερώτημα: «Τί ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί;» (Ιωάν.ια΄47).

Τι θα κάνουμε; Την απάντησι συναντάμε στο ευαγγέλιο των Βαΐων, με τα αλλεπάλληλα χαρακτηριστικά επεισόδια.

Τί θα κάνουμε;

● Ό,τι έκανε η Μάρθα, η αδελφή του Λαζάρου. Έξι μέρες πρίν απ’ το Πάσχα ήρθε ο Χριστός στο σπίτι τους, στη Βηθανία. Η Μάρθα διακονούσε. Ανταπόδομα για τη μεγάλη προσφορά του Χριστού.

Η αγάπη εκδηλώνεται τις μέρες της Μεγ.Εβδομάδας πλουσιώτερη.

Η δική Του αγάπη δεν ζυγίζεται. Διακόνησε τη σπουδαιότερη υπόθεσι της ζωής μας, την υπόθεσι της σωτηρίας μας, δίνοντας τη ζωή Του, το αίμα Του.

Τι είναι για μας να προσφέρουμε την αγάπη μας;

Εκείνος άνοιξε τις φλέβες Του. Εμείς ας ανοίξουμε το πορτοφόλι μας. Όχι για δική μας πασχαλινή καλοπέρασι, αλλά για τις ανάγκες του πονεμένου αδελφού.

● Ό,τι έκανε η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας. Έσπασε πολύτιμο αλάβαστρο· άρωμα ξεχύθηκε στα πόδια του Χριστού.

Να σπάση η σκληρή καρδιά μας, να ξεχυθή το πολύτιμο μύρο, η αγάπη μας, στο Χριστό. Πάνω από όλους τους έρωτες, είναι Εκείνος. Ο μόνος, που Του αξίζει απόλυτα η αγάπη μας.

● Ό,τι έκανε ο Λάζαρος. Παρέμεινε ζωντανή μαρτυρία της δυνάμεως του Ιησού. Έγινε πόλος έλξεως των ανθρώπων προς το Χριστό.

Η δική μας ζωή είναι μαρτυρία; Βλέπει ο κόσμος στη ζωή μας την αναγεννητική δύναμι του Ιησού; Αποτελούμε πόλο έλξεως; Ελκύουμε στο Χριστό ή απωθούμε και διώχνουμε ανθρώπους;

● Ό,τι έκανε ο όχλος. «Έλαβαν τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτῷ» (Ιωάν.ιβ΄13). Να βγούμε έξω. Ν΄αφήσουμε για λίγο τα βιοτικά, τις αγωνιώδεις υλικές φροντίδες. Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι για ψώνια και φαγητό. Είναι για το Χριστό και το Πάθος Του.

Έρχεται ο Χριστός. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται». Ας βγούμε να τον υποδεχτούμε. «Δεύτε ούν, φιλέορτοι, υπαντήσωμεν άσμασιν» (κάθισμα Μεγ.Δευτέρας).

● Ό,τι έκαναν τα μικρά παιδιά. Με την αγγελική ψυχή και τις αγνές φωνές τους τραγουδούσαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος» (Ιωάν.ιβ΄13).

Το στόμα μας ας υμνή το Θεό. «Υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας».

● Ό,τι έκανε το ονάριο, το μικρό γαϊδουράκι. Έγινε χριστοφόρο πουλαράκι. Στη ράχη του κάθησε ο Χριστός.

Χριστοφόροι, όταν γινώμαστε ταπεινά ονάρια, όργανα του Χριστού.

Ο Βασιλιάς μας!

Ας κάνουμε ό,τι λέει ο Προφήτης. Με την προφητική του διόπτρα ο προφήτης Ζαχαρίας είδε νάρχεται ο Μεσσίας, ο Χριστός, καθισμένος πάνω σ΄ένα γαϊδουράκι, και είπε: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεταί σοι, δίκαιος και σώζων αυτός, πραΰς και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ.θ΄9).

● Αυτός που έρχεται δεν είναι κανένας άσημος. Είναι βασιλιάς. Είναι ο Βασιλιάς του ουρανού και της γης. Όλοι οι βασιλιάδες και οι άρχοντες του κόσμου είναι μηδέν μπροστά σ’ αυτόν τον Βασιλιά.

● Εκείνοι πεθαίνουν, λησμονούνται. Αυτός ζῆ. Παντοτινός Βασιλιάς.

● Είναι ο δικός μας Βασιλιάς. Προσωπικός Βασιλιάς. «Ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται...».

-Έλα, Χριστέ! Υπέστης τα άγια Πάθη Σου για τα δικά μας άγρια πάθη. Την αμαρτία μας την εξώφλησες με την αγάπη Σου. Ο θάνατός Σου είναι η ζωή μας.

Έλα! Η καρδιά μας θέλουμε θρόνος Σου να γίνη. Η γή μας δικό Σου βασίλειο. Το κράτος της βασιλείας σου παντού να ξαπλωθή. Ν΄αλλάξη η όψις του κόσμου. «Ελθέτω, Κύριε, η βασιλεία σου».

(περιοδικό Ιωάννης ο Βαπτιστής τ. Απριλίου 2011)