Ομολογία

ΑΠΟΘΕΩΣΗ

ΤΟΥ

ΦΟΥΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ

(Ή το Delirium tremens περί της Κάρτας)

του κ. Ιωάν. Καρδάση, οικονομολόγου-χημικού

Laurer is often asked about the resemblance of these guard bars to the coding of the numeral 6. Some people see the three sets of guard bars as encoding the number 666, which some fundamentalist Christians see as a signe of evil.

Answer: «Yes, they RESEMBLE the code for a six» (από τον ιστοχώρο του G. Laurer).

O Laurer (ένας εκ των πρωτοπόρων του κώδικα UPC στην ΙΒΜ) ερωτάται συχνά για την ομοιότητα αυτών των οριοθετών με τον κωδικό του αριθμού 6. Κάποιοι βλέπουν τους τρεις οριοθέτες, ότι κωδικοποιούν τον αριθμό 666, τον οποίον κάποιοι φουνταμενταλιστές χριστιανοί βλέπουν σαν ένα σημάδι του διαβόλου.

Απάντηση: «Ναι, ΟΜΟΙΑΖΟΥΝ με τον κωδικό του έξη» (Ομοιάζουν με τον έξη, μετά την αφαίρεση βέβαια των λευκών γραμμών από τον έξη, δεν είναι όμως ΙΔΙΟΙ με τον έξη).

Για να συμπληρωθεί ο κύκλος των εσχατολογικών εκείνων ομάδων, από όπου ξεκίνησε όλος αυτός ο θόρυβος περί σφραγισμάτων και χαραγμάτων, θα πρέπει να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία για ένα φαινόμενο, που τώρα τελευταία (25 χρόνια περίπου) έχει αρχίσει την εισβολή του και στην Ορθοδοξία, τον Φουνταμενταλισμό. Αλλά τι είναι Φουνταμενταλισμός δηλ. η κίνηση του αποκαλούμενου θεμελιωτισμού (fundamentalismus);

Ο Φουνταμενταλισμός στα ελληνικά αποδίδεται ως «θεμελιοκρατία» (fundamentum = θεμέλιο). Στην σύγχρονη σκέψη, με τον Φουνταμενταλισμό εννοούμε όχι απλώς την προσκόλληση στα «θεμέλια» της πίστης, της ιδεολογίας κ.λπ. και την αναγωγή τους σε κριτήριο γνησιότητας και αυθεντικότητας, ούτε πάλι το στείρο συντηρητισμό και τον νοσηρό ζηλωτισμό, αλλά κυρίως την επιθετική και επικίνδυνη και ενίοτε ανεξέλεγκτη μορφή του συντηρητισμού και του ζηλωτισμού, υπό μορφήν άκρατου φανατισμού και ανυποχώρητης μισαλλοδοξίας (ο ζήλος o «ου κατ’ επίγνωσιν»).

.

Οι Φουνταμενταλιστές αισθάνονται, ότι κινδυνεύει η ταυτότητά τους (θρησκευτική, εθνική, πολιτική, ιδεολογική κ.λπ.) και ότι απειλείται η αυθεντικότητά τους από τις διαβρωτικές διαδικασίες των νεωτερισμών (κάρτα του πολίτη), της εκκοσμίκευσης και του εκμοντερνισμού, τα οποία επιβάλλουν οι ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις.

Το κατ’ αρχήν υγιές αυτό συναίσθημα του κινδύνου οδηγεί τους Φουνταμενταλιστές σε μια συσπείρωση για αντίδραση και υπεράσπιση της «παραδόσεώς» τους, των «θεμελίων» τους (for the Fundamentals).

Αυτή η αντίδραση όμως, εφ’ όσον κινείται εκτός του κλίματος της υγιούς αντίληψης περί Παραδόσεως, λαμβάνει τελείως αρνητικό χαρακτήρα, για τους εξής γενικώς λόγους:

- έχει σαφώς μια στατική αντίληψη της ιστορίας και του κόσμου,

- ταυτίζει την (σταθερή) ουσία και την αλήθεια με τους (ρέοντες) τύπους και τις ιστορικές εκφράσεις της,

- απολυτοποιεί θεσμούς και μορφές,

- ταυτίζει το σκοπό με τα μέσα για την επίτευξή του,

- προσκολλάται στο «γράμμα» και αγνοεί το «πνεύμα»,

- προσηλώνεται στο μερικό και χάνει το καθολικό,

- αρνείται πεισματικά τον όποιο γόνιμο και φιλάδελφο διάλογο και απορρίπτει αλαζονικά τους «αντιφρονούντες»,

- περιφρονεί εντελώς τον πλούτο της ποικιλίας των απόψεων και επιμένει με φανατισμό στην μονοδιάστατη και μονολιθική αντίληψή της,

- δεν κατανοεί και δεν θέλει την «ενότητα εν τη ποικιλία» και την «ποικιλία εν τη ενότητι»,

Και εν συντομία, φοβάται την δυναμική πρόοδο και ανανέωση και γι’ αυτό αγωνίζεται με μια στείρα επιμονή και έναν εγωκεντρικό απομονωτισμό για την διατήρηση των «θεμελίων» (ωσάν τα θεμέλια να έγιναν για τα θεμέλια!), ενώ η ερειπωμένη κατοικία αναμένει ματαίως την ανακαίνιση και ολοκλήρωσή της………. (Κυπριανού Αγιοκυπριανίτη, Αρχιμανδρίτη. Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις. Αθήνα 1997, σελ. 89-90).

Η κίνηση αυτή του θεμελιωτισμού δημιουργήθηκε στην Αμερική, σε αντίδραση προς την φιλελεύθερη θεολογία του ιθ’ αιώνα. Οι Αμερικανοί φουνταμενταλιστές είναι τρόπον τινά οι διάδοχοι των Άγγλων πουριτανών, οι οποίοι έφθασαν στον Νέο Κόσμο στις αρχές του ιζ’ αιώνα, ίδρυσαν αποικίες στην ανατολική ακτή της Β. Αμερικής και επιχείρησαν την οικοδόμηση της «πολιτείας του Θεού» σε Καλβινιστική βάση. Στην εποχή της Νέας Αγγλίας ανάγεται ο μύθος για τον «νέο λαό του Θεού» και την «νέα Ιερουσαλήμ». Εδώ δε, έχουμε έναν παραλληλισμό. Όπως ο Ιουδαϊκός λαός πέρασε από την αιχμαλωσία της Αιγύπτου και ύστερα, μέσω της Ερυθράς Θάλασσας, οδηγήθηκε στην γη της επαγγελίας, έτσι και «ο νέος λαός του Θεού», οι άγγλοι πουριτανοί, ύστερα από τους διωγμούς για χάρη της πίστης τους στην Αγγλία, οδηγήθηκαν μέσω του Ατλαντικού στην νέα γη της επαγγελίας, στην Αμερική! Ο μύθος αυτός οδήγησε στην πίστη για την υπεροχή του American way of life (Αμερικάνικου τρόπου ζωής).

Οι πουριτανοί του ιζ’ αιώνα ακολούθησαν το Καλβινιστικό δόγμα και αναγνωρίζουν πολιτικά και εκκλησιαστικά δικαιώματα μόνο σε ορισμένους εκλεκτούς, που αποδείκνυαν την ευλογία του Θεού και με την υλική τους ευημερία. Όμως σύντομα έγινε αντιληπτό, πως η υλική ευημερία δεν είναι οπωσδήποτε αποτέλεσμα της ευλογίας του Θεού και έτσι εισήχθη το δημοκρατικό στοιχείο, το οποίον ενισχύθηκε και από τις διάφορες αναγεννητικές κινήσεις του ιη’ αιώνα.

Το βασικό δόγμα της κίνησης αυτών ήταν, ότι ο καθένας μπορεί να γίνει εκλεκτός, αρκεί να αποκτήσει την εμπειρία της σωτηρίας, που συντελείται με συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία μεταστροφής. Αυτή η εμπειρία δεν χρειάζεται να επιβεβαιωθεί από καμία εκκλησιαστική ή θεολογική αυθεντία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπογραμμίσθηκε η σημασία της προσωπικής εμπειρίας και η απόρριψη του διανοητικού στοιχείου, πράγμα που οδήγησε και στην απόρριψη της θεολογικής και εκκλησιαστικής μόρφωσης. Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε κατά τον ιθ’ αιώνα ο αμερικανικός προτεσταντικός Φουνταμενταλισμός.

Η διδασκαλία του επικεντρώνεται στον αγώνα των «παιδιών του Θεού» εναντίον του κόσμου, που είναι κακός. Ο κόσμος του Θεού θα γίνει πραγματικότητα με την Δευτέρα παρουσία, που πλησιάζει. Όμως προηγουμένως θα έλθει ο Αντίχριστος και θα γίνει η μάχη του αρμαγεδώνα, όπου θα αφανισθούν τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας. Αλλά οι «αναγεννημένοι» δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Αν δεν βρίσκονται μεταξύ των 144000 που θα «αρπαγούν» στον ουρανό, θα αναστηθούν για ζωή. Οι άλλοι θα αναστηθούν για αιώνια καταδίκη! Στόχος τους δε, τίθεται η συμμετοχή της Αμερικής στις «ευλογίες της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στην γη». Το «ευαγγέλιο» που κηρύττεται προέρχεται «απ’ ευθείας από τον Θεό» (όρα Relfe), έχουν δε το χάρισμα της γλωσσολαλιάς και όλα τα χαρίσματα, που έλαβαν οι Απόστολοι στην Πεντηκοστή. Εκτός από τις «εντολές», που παίρνονται από τον Θεό, μπορούν να κάνουν προφητείες και τρομερά θαύματα, ο δε πλούτος αποτελεί απόδειξη της ευλογίας και επομένως, κριτήριο της γνησιότητας ενός κήρυκα!!! (Αλεβιζόπουλου Α. Πρωτοπρεσβύτερου. Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων. Πρέβεζα 1991, σελ. 293-299).

.

Για να συμπυκνώσει κανείς εννοιολογικά και να παρουσιάσει το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να αναφέρει, ότι ενώ ο Φουνταμενταλισμός είναι στην κυριολεκτική του έννοια ουδέτερος όρος, αποκτάει όμως το ειδικότερο περιεχόμενό του, είτε από τους αναφερόμενους σε αυτόν επιθετικούς προσδιορισμούς, είτε από την ιστορική του φαινομενολογία ή και τις περιστασιακές του φορτίσεις. Το φαινόμενο, δηλαδή, του Φουνταμενταλισμού έχει ουσιαστική σχέση με την εποχή του και με τις δεδομένες κοινωνίες, μέσα από τις οποίες αναδύεται δραματικά ως έκφραση προβληματισμού (στο αρχικό στάδιο της «νόσου») και αγωνίας για την φθορά που υφίστανται τα μεγέθη του πνευματικού χώρου (παράδοση, πίστη, αξίες) και είναι ανάγκη με μια καθολική αφύπνιση να επιτελεσθεί η κάθαρση και ο επαναπροσανατολισμός στο αυθεντικό (Χαραμαντίδη Α. Αρχιμανδρίτη. Φουνταμενταλισμός και τρόποι υπέρβασής του. Άρθρο στο περιοδικό Εκκλησία, αρ. 18, 1-15 Δεκ. 1995, σελ. 765).

Μια από τις βασικές πτυχές της εννοιολογικής προσέγγισης του Φουνταμενταλισμού συνίσταται στην τοποθέτησή του στη σχέση μεταξύ πίστης και έκφρασης της πίστης, η οποία σχέση συνεπάγεται άλλες σχέσεις και διχοτομίες, όπως π.χ. μεταξύ ουσίας και τύπου, πνεύματος και γράμματος, σημαινομένου και σημαίνοντος. Έτσι, η προσήλωση στην παράδοση σημαίνει επίκληση της παλαιότητας ή της αρχαιότητας, απολυτοποίηση του παρελθόντος και του μερικού (που συνιστά αντίθεση στην καθολικότητα), και υποταγή στον συντηρητισμό (για τον φόβο της ελευθερίας) ( Όπως ανωτέρω, σελ. 766).

Από τον χώρο λοιπόν των φανατικών Διαμαρτυρομένων των ΗΠΑ προήλθε ο όρος «φουνταμενταλισμός» («fundamentalismus»), κάτι που αναγράφεται και στο μανιφέστο τους: «The Fundamentals of the Christian Faith» («Οι Βασικές Αρχές της Χριστιανικής Πίστης») που εκδόθηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα. Δυναμική μετάλλαξη του φουνταμενταλισμού αποτελεί η πουριτανική «Νέα Χριστιανική Δεξιά» και αποτελεί το ενοποιητικό ιδεολογικό στοιχείο των εκκλησιαστικών και παρεκκλησιαστικών ομάδων Βαπτιστών, Μεθοδιστών, Πεντηκοστιανών και «αναγεννημένων» Χριστιανών («Born-again» Christians) με σύνολο πιστών πάνω από 20.000.000 άτομα.

Βασικό ενοποιητικό στοιχείο αυτών των ομάδων είναι επίσης το «Αποκαλυπτικό εσχατολογικό δόγμα». Όπως συστηματοποιείται το δόγμα αυτό, ο «Αντίχριστος», ο οποίος θα «σημαδέψει» όλους τους ανθρώπους με τον αριθμό 666, θα είναι είτε ο Πάπας της Ρώμης –ο εκάστοτε Πάπας (το ίδιο πίστευαν οι Άγγλοι και Αγγλοαμερικανοί Πουριτανοί και Βαπτιστές)- είτε κάποιος μελλοντικός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην δεύτερη περίπτωση, ο Πάπας θα είναι ο ισχυρότερος συνεργάτης του «Αντιχρίστου». Η άποψη αυτή ταυτίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση ή «Ευρώπη» με το «Θηρίο» και το «Κράτος του Αντιχρίστου» της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Αναρίθμητα βιβλία, φυλλάδια και κηρύγματα των φουνταμενταλιστικών «εκκλησιών» στις ΗΠΑ επαναλαμβάνουν το θέμα της Ευρώπης ως «Αντιχρίστου» και «Θηρίου», συνδυάζοντάς το με την παραδοσιακή αντιπαλότητα των Αμερικανών Διαμαρτυρομένων κατά του Πάπα και των Καθολικών. Το θέμα παρουσιάζεται ως μια παγκόσμια συνωμοσία στην οποία είναι αναμεμιγμένος και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.

Η ιδέα αυτή, δυστυχώς, έχει προσβάλει και την Ελλάδα σαν ιός, μέσω των Ελληνοαμερικανών.

Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν όλα αυτά τα παραπάνω αναφερθέντα αιρετικά δόγματα με την Ορθοδοξία και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην χώρα μας το φαινόμενο του Φουνταμενταλισμού; Πράγματι, ο ξενόφερτος αυτός φουνταμενταλισμός μεταφράζεται στη χώρα μας στον λεγόμενο ζηλωτισμό ή συντηρητισμό, τον οποίον έχουν και τρέφουν διάφορες θρησκευτικές κινήσεις και ρεύματα, τα οποία προσπαθούν να επαναφέρουν τους πιστούς στις ρίζες της θρησκευτικής τους ζωής.

Κάτι παρόμοιο βλέπουμε να γίνεται στον μουσουλμανικό κόσμο, όπου διάφορα ισλαμικά κινήματα επιδιώκουν την ανάγνωση του Κορανίου μέσα από το πλαίσιο της εποχής που γράφτηκε και την απόρριψη παραδόσεων, που το υπερφόρτωσαν και όπως πιστεύεται το διαστρέβλωσαν. Με άλλα λόγια, επιδιώκεται να ανακαλυφθεί και να παρουσιασθεί το «πολιτικό μοντέλο στην κοινωνία των χρόνων του Μωάμεθ». Παράδειγμα, ο ακραίος φουνταμενταλισμός, με το «τζιχάντ», όπου αν πολεμήσεις τον εχθρό σου και σκοτωθείς, γίνεσαι μάρτυρας και πας στον Παράδεισο (με τα «ουρί» και τα «πιλάφια»).

Στον Ορθόδοξο χώρο υπάρχουν μερικοί, που ερμηνεύουν τα κείμενα της Αγίας Γραφής απορρίπτοντας όλες ή εν μέρει τις ερμηνευτικές πατερικές παραδόσεις και υπάρχουν άλλοι, που τα ερμηνεύουν φιλελεύθερα κατά τον δικό τους στοχασμό, πράγμα που φαίνεται στην ερμηνεία της Αποκάλυψης του Ιωάννη, όπου ορισμένοι την ερμηνεύουν συμβολικά κατά υπερβολικό τρόπο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις όποιες πατερικές ερμηνείες υπάρχουν. Ορισμένοι μάλιστα προσπαθούν να κηδεμονεύσουν της Εκκλησίας, δεν αγωνίζονται τον αγώνα τον καλό, ώστε να μπορέσουν να σωθούν εντός της Εκκλησίας, αλλά αγωνίζονται να σώσουν την Εκκλησία! Και όχι μόνον αυτό, αλλά διορίζονται και αυτόκλητοι υπερασπιστές του Κυρίου μας, ενάντια στους εχθρούς του, λες και ο Χριστός έχει ανάγκη την υπεράσπισή τους!

Είναι προφανές, ότι -μέσα στα όρια πάντοτε της αυθεντικής εκκλησιαστικής ζωής και εμπειρίας- με τον Φουνταμενταλισμό έχουμε ενώπιόν μας το θλιβερό και άκρως επικίνδυνο φαινόμενο της πνευματικής ζωής, το οποίον η Ορθόδοξη Παράδοση αντιμετώπισε ανέκαθεν ως «πλάνη» και «ου κατ’ επίγνωσιν ζήλον» και το οποίο βεβαίως είναι πάντοτε ένας υπαρκτός κίνδυνος σε προσωπικό επίπεδο, με προεκτάσεις φυσικά κοινωνικές (ξεσηκώματα, πύρινοι λόγοι, βολές κατά της εξουσίας, απειθαρχία, παντιέρες, κ.λπ.).

Η πιστότητα στα «θεμέλιά» μας και η αναφορά μας στην Ιερά Παράδοση, εφ’ όσον τούτο γίνεται μέσα από την χαρισματική ορθόδοξη προοπτική, ουδόλως σημαίνει Φουνταμενταλισμό, στείρα Παραδοσιαρχία, νοσηρή παρελθοντολογία και νομικίστικη νοοτροπία.

Το Ησυχαστικό και Ευχαριστιακό ήθος της Ορθοδοξίας βιώνει δυναμικά στο εκάστοτε ιστορικό «νυν» το εσχατολογικό μέλλον («παρούσα εσχατολογία»), η δε προσωπική κοινωνία μας με τον Θεάνθρωπο («το Α και το Ω», «η Αρχή και το Τέλος») μας μεταμορφώνει σε κατά χάριν ακτίστους, μας εντάσσει στην «Κοινωνία των Αγίων» (Communio Sanctorum) και μας δίδει το χάρισμα να υπερβαίνουμε την ειδωλοποίηση κάθε κτιστού και την στεγανοποίηση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.

Η χαρισματική εν Χριστώ ζωή της Εκκλησιαστικής Κοινότητας του παρελθόντος βιώνεται δυναμικά εν Πνεύματι Αγίω στο παρόν, με κέντρο την Θεία Ευχαριστία και πορεύεται προς το μέλλον για την ολοκλήρωσή της και τελείωσή της εν τη ζωή της Αγίας Τριάδος. Για το λόγο αυτό η γνήσια Ορθοδοξία δεν αντιμετωπίζει ποτέ ψευτοδιλήμματα, ούτε παραπαίει μεταξύ συντηρητισμού και φιλελευθερισμού, απομονωτισμού και διεθνισμού, επαρχιωτισμού και Οικουμενισμού, εφ’ όσον είναι διαρκώς «νέα», «ανακαινιζόμενη», και «σύγχρονη», ως διαρκής φανέρωση της «Καινής Κτίσης» (Κυπριανού Αγιοκυπριανίτη, Αρχιμανδρίτη. Ορθοδοξία και Οικουμενική Κίνησις. Αθήνα 1997, σελ. 91-92).

Ως γνωστόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται, ότι η μοναδική πηγή της πίστης είναι η Αποκάλυψη-φανέρωση του Θεού, που δίδεται στους Αγίους. Οι Άγιοι ως μέλη της εκκλησίας-σώματος του Χριστού, καταγράφουν την εμπειρία τους, τόσο στην Αγία Γραφή, όσο και στα δόγματα. Έτσι, η Εκκλησία δια των αγίων της γράφει την Αγία Γραφή και την ερμηνεύει. Επομένως πάνω από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση βρίσκεται η Εκκλησία, όπως εκφράζεται δια των Αγίων, των πραγματικών μελών της (Ναυπάκτου Ιεροθέου. Μουσουλμανικός και Χριστιανικός Φουνταμενταλισμός. Άρθρο, εφημερίδα «Καθημερινή», 10.12.95).

Στην Ορθοδοξία γίνεται διάκριση μεταξύ των όρων συντήρηση και παράδοση. Η συντήρηση διακρίνεται για την θεοποίηση μερικών αποστεωμένων σχημάτων του παρελθόντος, ενώ η παράδοση για μια δυναμική πορεία της ζωής του παρελθόντος στο παρόν. Η συντήρηση είναι φουνταμενταλισμός, η παράδοση όχι. Ο φουνταμενταλισμός, είτε μουσουλμανικός, είτε χριστιανικός αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο για τις κοινωνίες, την Εκκλησία, αλλά και για το ίδιο το πνεύμα του ανθρώπου, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ή ανεξέλεγκτες καταστάσεις (ως ανωτέρω).

Ο Φουνταμενταλισμός λοιπόν, όπως εκδηλώνεται σήμερα με την άγρια πολεμική κατά της κάρτας του πολίτη, των bar codes και κάθε νέας τεχνολογίας, αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο αποσταθεροποίησης της κοινωνίας και μπορεί να οδηγήσει και το ίδιο το πνεύμα του ανθρώπου σε ανεξέλκτες καταστάσεις, όπως της ιδιωτείας ή ακόμη και της σχιζοφρένειας, καθότι έχει πιστέψει στα σοβαρά, ότι (όπως οι Μουσουλμάνοι) πολεμώντας τον εχθρό (τον Αντίχριστο και τους εκπροσώπους του ή και κάθε αντιφρονούντα εχέφρονα και λογικό άνθρωπο), ότι θα γίνει μάρτυρας της Πίστης (του τελευταίου από τους μακαρισμούς, έτσι απότομα και χωρίς να έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα στάδια, όπως τα οριοθέτησε ο ίδιος ο Κύριος: ταπεινοφροσύνη, πένθος για τα αμαρτήματά μας, πραότητα, ενάρετη ζωή, ελεημοσύνη, κάθαρση της καρδιάς, ειρήνευση με το Θεό και τον πλησίον) και θα πάει ολοσούμπιτος στον Παράδεισο.

Ο φουνταμενταλιστής, στον οποίον κάποιοι ζηλωτές ποιμένες ασκούν πάνω του πιέσεις, του έχουν αφαιρέσει τη σκέψη (όπως ακριβώς ο Αντίχριστος με το σφράγισμα στο μέτωπο), αλλά και την ικανότητα του «πράττειν» (όπως ο Αντίχριστος με το σφράγισμα στο δεξί χέρι) και τον έχουν καταστήσει κυριολεκτικά ως ένα «ζόμπι», να περιφέρεται και να παπαγαλίζει, όσα οι μπλογκο-ευαγγελιστές του σερβίρουν από τους συναδέλφους τους τηλε-ευαγγελιστές των ΗΠΑ. Όχι εξ Oriente το φως, αλλά εξ Occidente. Βλέπετε, δεν υπάρχουν στην Ανατολή Πατέρες, που να εξηγούν το χωρίο 13. 18 της Αποκάλυψης (το μόνο χωρίο από την Αγία Γραφή, το οποίον γνωρίζουν απ’ έξω και ανακατωτά), αλλά απευθύνονται σε Μητέρες καινοφανείς (και κενοφανείς), που τους αποκαλύπτουν, όσα ο Χριστός τους αποκάλυψε. Ακόμη και όσιοι γεροντάδες, παπαγαλίζουν από τα τρισκατάρατα βιβλία αυτών των νεοφανών «Μητέρων» και τα αποστηθίζουν σαν μικρά παιδιά. Είναι όντως λυπηρόν, οι ποιμένες να σύρονται πίσω από τις σχιζοφρενείς απόψεις πλουσίων τηλε-ευαγγελιστων, που αυτοί «με την τρελάρα τους, γεμίζουν την κοιλάρα τους» και εις υγείαν του κοροΐδου αποίμαντου αγνού πιστού λαού του Θεού.

Πάντως, δεν είδαμε εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια να παραπονιούνται οι τώρα κράζοντες, για την υποδόρια τοποθέτηση τσιπ στους βηματοδότες των πασχόντων από κολπική μαρμαρυγή. Ούτε πιστεύουμε, ότι και τώρα θα αντιδράσουν με το σημερινό επίτευγμα της τοποθέτησης μικροτσίπ (3X3 mm) στον αμφιβληστροειδή του οφθαλμού τυφλών. Δηλαδή, αυτά τα τσιπς δεν έχουν το 666 ή θα συμβουλεύσουν να μην τους εμφυτευθούν και ας πεθάνουν ή ας παραμείνουν τυφλοί για να μην πάρουν το σφράγισμα και μάλιστα με εμφύτευση κάτω από το δέρμα και όχι σε ένα πλαστικό που θα το έχουμε στο πορτοφόλι. Εκτός και αν υπάρχουν καλά τσιπς για την ιατρική και κακά για το εμπόριο. Αλλά ξεχάσαμε, η εμφύτευση γίνεται στο αριστερό στήθος ή το μάτι και άρα δεν εμπίπτει στην προφητεία, ενώ η πλαστική κάρτα εμπίπτει έστω και εάν την κρατάς με το αριστερό χέρι.

Τι και αν μαλιάζει η γλώσσα των εχόντων γνώση των ηλεκτρονικών αυτών συστημάτων, ότι δεν μπορεί σε ένα σύστημα που εργάζεται με δυο αριθμούς τον 0 και τον 1 να εισχωρήσει, σαν βδέλλα, ένας οποιοσδήποτε άλλος αριθμός (επομένως και ο 6), εκτός των δυο ανωτέρω, διότι τότε διακόπτεται η λειτουργία του συστήματος. Θα προσπαθήσουμε για τελευταία φορά να το εξηγήσουμε, όσο πιο απλά γίνεται:

Όλοι έχουμε στο σπίτι μας ένα πίνακα διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος της ΔΕΗ. Αν παρατηρήσουμε τον πίνακα της ΔΕΗ θα δούμε, ότι υπάρχουν διακόπτες και ασφάλειες. Η λειτουργία των διακοπτών και των ασφαλειών είναι είτε κλειστοί (μηδέν), είτε ανοικτοί (ένα). Άλλη περίπτωση δεν υπάρχει, δηλ. δεν υπάρχει διακόπτης που να έχει 0, 1, 2, διότι αν το 0 σημαίνει κλειστός, το 1 ανοικτός, τότε το 2 τι μπορεί να σημαίνει, μισανοικτός; Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Όταν λοιπόν λέμε ότι ένας διακόπτης είναι στο 0, τότε δεν περνάει ρεύμα από τον διακόπτη. Όταν είναι στον 1 περνάει ρεύμα από τον διακόπτη. Αν λοιπόν στον πίνακα της ΔΕΗ έχουμε 4 διακόπτες, ο πρώτος ανοικτός, ο δεύτερος ανοικτός, ο τρίτος κλειστός και ο τέταρτος ανοικτός, τότε οι θέσεις των διακοπτών θα είναι: 1101.

Έτσι ακριβώς λειτουργεί τόσο το τσιπ της κάρτας του πολίτη, καθώς και ο bar code. Το τσιπ είναι ένα πολύ λεπτό φύλλο πυριτίου, στο οποίο υπάρχουν τριχοειδή καλώδια αλουμινίου (αφάνταστα μικρότερα από την τρίχα του ανθρώπου) και χιλιάδες διακόπτες. Όταν λοιπόν εμείς πατάμε ένα γράμμα ή ένα αριθμό στο κομπιούτερ ενεργοποιούμε 8 διακόπτες. Τόσους έχει κάθε γράμμα και κάθε αριθμός. Όταν λοιπόν πληκτρολογούμε το Α, τότε το τσιπ ανοιγοκλείνει διακόπτες για να παρουσιαστεί το γράμμα Α στην οθόνη. Για το γράμμα Α οι 8 διακόπτες είναι στη θέση 01000001, δηλ. κλειστός, ανοικτός, κλειστός, κλειστός, κλειστός, κλειστός, κλειστός, ανοικτός. Για το γράμμα a οι διακόπτες παίρνουν τη θέση: 011000001. Για το γράμμα Η παίρνουν τη θέση: 01001000. Για το γράμμα Τ τη θέση: 01010100. Για τον αριθμό 2, τη θέση: 00110010 κ.ο.κ. (Time-Life Books. Understanding Computers. Computer Basics. Amsterdam 1989, σελ. 32-35).

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον γραμμωτό κώδικα, που εργάζεται με διακόπτες, που έχουν δυο θέσεις 0 και 1. Συμπέρασμα: Εφ’ όσον δεν υπάρχει διακόπτης που να έχει πάνω από δυο θέσεις (δηλ. δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει διακόπτης με 6 ή 10 θέσεις, γιατί το σύστημα θα ήταν αδύνατο να δουλέψει), γι’ αυτό και στον αιώνα τον άπαντα δεν υπάρχει περίπτωση στα συστήματα αυτά (τσιπ και b-c) να παρεισφρήσει ο 6 ή να προγραμματισθεί ο 6, γιατί το σύστημα θα σταματήσει. Αυτά λοιπόν τα συστήματα εργάζονται με το δυαδικό σύστημα αρίθμησης (με τους αριθμούς 0 και 1), που είναι το απλούστερο, ακριβέστερο, ταχύτερο σύστημα αποθήκευσης πληροφοριών.

Οι μαύρες ταινίες των πιστωτικών καρτών των τραπεζών δεν εργάζονται με αριθμητικό σύστημα, αλλά με σωματίδια οξειδίου του σιδήρου, που είναι μαγνητισμένα και όταν μπουν σε μαγνητικό πεδίο (όπως τα ΑΤΜ των Τραπεζών) λαμβάνουν ορισμένες θέσεις στη μαύρη λωρίδα και αποθηκεύουν κάποιο όγκο πληροφοριών. Πάντως δεν λειτουργούν όπως τα τσιπς, ούτε περιέχουν b-c, διότι το τελευταίο λειτουργεί με ακτίνες και όχι με μαγνήτες. Επίσης τα τσιπς των ζώων δεν λειτουργούν, όπως της κάρτας του πολίτη, καθότι ενεργοποιούνται με ραδιοσυχνότητες, όπως τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις (δηλ. με ηλεκτρομαγνητικά κύματα), δεν μπορούν να δεχτούν μεγάλο όγκο πληροφοριών και είναι ακατάλληλα για την κάρτα του πολίτη, η οποία χρησιμοποιεί μηχανή αποκωδικοποίησης, ενώ εκείνα των ζώων όχι.

Αυτή είναι η όλη ιστορία των συστημάτων των τσιπς και b-c, τα οποία χρησιμοποιούνται στις νέες τραπεζικές κάρτες (τα τσιπς, έξυπνα ή όχι) ή στις εμπορικές συναλλαγές (τα b-c). Να μην τα μπερδεύουμε λοιπόν, να μην τα δαιμονοποιούμε, να μην δίνουμε αφορισμούς, να μη δογματίζουμε σε πράγματα που αγνοούμε. Ο «ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτισμός» (Φουνταμενταλισμός) είναι κακός οδηγός και μπορεί να οδηγήσει το ποίμνιο στον κρημνό, αν ο ποιμένας δεν μπορεί να ασκήσει τη διάκριση. Όλοι δε εκείνοι που προσπαθούν να εξηγήσουν και να καθησυχάσουν τα τεχνικά θέματα στους αδαείς δεν θα πρέπει να θεωρούνται ως όργανα της διεθνούς εβραιομασονίας, του σιωνισμού, της νέας τάξης και του Οικουμενισμού και οι μελέτες τους μπορεί να μην είναι αρεστές σε όσους τόσα χρόνια έχουν ποτιστεί με το προτεσταντικό δηλητήριο της αντι-χριστολογίας και μάχονται ως εθνοσωτήρες κατά πάντων, είτε διότι δεν κατανοούν κάποια πράγματα, είτε διότι δεν θέλουν να κατανοήσουν, είτε διότι πιθανόν να ζημιωθούν και να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος το οικοδόμημα που ανήγειραν επί τόσα χρόνια, βαυκαλιζόμενοι στην εγωϊστική τους φιλαυτία, ως λαοπρόβλητοι ηγέτες.

Από την άλλη οι ποιμένες, αντί να καταγίνονται με αριθμητικά συστήματα, με τσιπς, ολοκληρωμένα κυκλώματα, κωδικοποιήσεις και αποκωδικοποιήσεις και να προσπαθούν να τα συνδέσουν με μια προφητεία, την ερμηνεία της οποίας οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν τόλμησαν να αγγίξουν, καλόν θα είναι να εγκύψουν στα καθαρώς σωτηριολογικά προβλήματα του ποιμνίου τους, που θα πρέπει να φροντίζει στο πως θα πρέπει να είναι πιστό στα κηρύγματα και τις εντολές του Ευαγγελίου, στο πως θα ασκεί την προσευχή, τη νηστεία και τη λατρεία, στο πως θα συνειδητοποιήσει αυτό που λέμε «φόβο Θεού» και στο πως θα αντιμετωπίσει και θα νικήσει το θάνατο, με το θάνατο των παθών.

Από την άλλη μεριά στα προβαλλόμενο επιχείρημα της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του φακελώματος και της προσβολής της προσωπικότητας, που ξεφεύγουν από τα τεχνολογικά θέματα και άπτονται νομικών διατάξεων δεν μπορούμε να πάρουμε θέση ως απλοί πολίτες, αλλά μπορούμε να τονίσουμε, ως χριστιανοί πιστοί, ότι δεν υπάρχει αγιογραφική ή πατερική τεκμηρίωση, μάλιστα δε υπάρχει το αντίθετο. Ο χριστιανός πιστός, αν και ζει στον κόσμο, δεν έχει πατρίδα (την άνωθεν επιζητεί), δεν έχει δικαιώματα, παρά μόνον υποχρεώσεις και όταν προσβάλλεται το πρόσωπό του, το αντιμετωπίζει με υπομονή και καρτερία, με αγάπη και φιλικότητα, με προσευχή και καλή προαίρεση, όπως ο μεγάλος απόστολος μας διδάσκει (Κορ. Α΄ 4. 12-13)

Υποσημείωσι Αποτείχισης:

Επαναλαμβάνουμε και πάλι ότι με το κείμενο του κ. Καρδάση αποδεχόμεθα τις θέσεις του στα τεχνικά ζητήματα και όχι στις άλλες θέσεις του, σε κάποιες από τις οποίες έχουμε απόψεις εκ διαμέτρου αντίθετες. π.χ. εν όλίγοις, όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εις αυτήν την γή έχει και ο κάθε πιστός τις υποχρεώσεις του αλλά και τα δικαιώματά του.

Ο Παύλος Καίσαρα επικαλέσθηκε, και ο ίδιος μας είπε "μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ ΧΡΙΣΤΟΥ".

Και αυτός ο Κύριός μας, οταν τον ράπισαν διαμαρτυρήθηκε και είπε"ει κακώς ελάλησα μαρτύρησον περί του κακού, εί δε καλώς τί με δέρεις;".

Ο αγών επίσης υπέρ των αδικουμένων, είναι πρώτιστον καθήκον των ευσεβών ανθρώπων. "Μηδείς έστω νωθής", λένε οι Πατέρες. Οταν βλέπεις κάποιον, τον πλησίον σου, αδικούμενον, είσαι υποχρεωμένος να τον υπερασπισθής έως θανάτου, άλλως δεν είσαι χριστιανός. Αυτό λένε οι Αγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας.

Πως θα υπερασπισθής τον αδικούμενο; Με κάθε τρόπο. Ακόμα και να ματώσης, ακόμα και να διωχθής, ακόμα και να φυλακισθής.

Ενα σύγχρονο παράδειγμα π.χ. η εκδίωξι των 12μητροπολιτών από τους θρόνους τους. Η εκδίωξι του Θεολόγου από την Λάρισα. Πόσοι υπερασπίσθηκαν την ΛΗΣΤΡΙΚΗ τους εκδίωξι από τους αρχιερείς της αισχύνης των ημερών μας; Οσοι χριστιανοί έλαβαν γνώσι της άδικης εκδίωξής τους και δεν συμμετείχαν στην υπεράσπισί τους, άφησαν τους εαυτούς των ακάλυπτους και χρωστούν απολογία στο Θεό εν τη ημέρα Εκείνη τη Φοβερά.

Δύσκολη υπόθεσι το Ευαγγέλιο, αδελφοί.

Δεν είναι χαμομήλι.

Είναι επανάστασι μέσα μας και γύρω μας.