Όσο εσύ προσεύχεσαι,
τόσο ή κόρη σου παίρνει
αγαθούς λογισμούς
Κάθε φορά, πού ό Γέροντας μιλούσε για τήν προσ ευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δέν εννοούσε μιά προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική, άλλα βαθιά και διαρκή.
Κάποτε αντιμετωπίζοντας τό πρόβλημα τού παιδιού μιας γνωστής στό Γέροντα και σέ μένα μητέ ρας, ή οποία μού ζήτησε νά τον ρωτήσω σχετικά, μού είπε:
«Τό παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι αυτό συμπεριφέρεται έτσι.
Τό παιδί είναι καλό, δέν τό θέλει αυτό πού κάνει, αλλά αναγκάζεται, εΐναι δεμένο άπό κάτι. Δέ διορθώνεται μέ τή λογική, δεν μπορείς νά τό πείσεις μέ συμβουλές, ούτε νά τό αναγκάσεις μέ απειλές.
Αυτό θά κάνει τά αντίθετα.
Μπορεί νά γίνει χειρότερα, μπορεί νά μείνει έτσι, μπορεί και νά απαλλα γεί άπ' αυτό.
Για νά απαλλαγεί, πρέπει νά έξαγιασθεΐ ή μητέρα του.
Γιά νά ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο, μέ πολλή αγάπη, πού δέ θά τού κάνει διδασκαλία, ούτε θά τό φοβερίζει, άλλα θά ζει μέ αγιότητα, και τό παιδί, πού θά τον βλέπει, θά ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.
Προ πάντων τό παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής.
Ή προσευχή κάνει θαύματα.
Δέν πρέπει ή μητέρα νά αρκεί ται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, άλλα νά ασκείται στο πνευματικό χάδι τής προσευχής.
Όταν πάει νά τό χαϊδέψει χωρίς προσευχή, τό παιδί κάνει έτσι (απλώνει βίαια τά χέρια και απωθεί τή μητέρα).
Όταν όμως, χωρίς νά τό χαϊδέψει, κάνει μυστικά γιά τό παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο, γιά κείνο, πνευματικό χάδι, πού τό ελκύει προς τή μητέρα του.
Ή μητέρα στην προσευχή της γιά τό παιδί πρέπει νά λιώνει σάν τή λαμπάδα.
Νά προσεύχεται σιωπηλά και μέ τά χέρια ψηλά προς τό Χριστό, ν' αγκαλιάζει μυστικά τό παιδί της".
Όσο εσύ προσεύχεσαι,
τόσο ή κόρη σου παίρνει αγαθούς λογισμούς
Μια φορά μοϋ είπε ό Γέροντας:
Έσύ είσαι ευλαβής.
Κι αυτή σου τήν ευλάβεια, αυτή σου τήν πίστη, θέλεις νά επιβάλεις στους γύρω σου.
Νομίζεις ότι βγαίνει τίποτε έτσι;
Κακό κάνεις.
Διότι οί άνθρωποι είναι αντιδραστικοί.
Λες στον άλλο νά κάνει κάτι και δεν τό κάνει, επειδή τοΰ τό είπες.
Αντιδρά και δέν τό κάνει.
Αν δει εσένα νά κάνεις αυτό τό πράγμα, ίσως τό κάνει κι εκείνος, γιατί θά σκεφτεί:
«αφού τό κάνει αυτός, νά τό κάνω κι εγώ».
Και συνέχισε:
"Αν, όμως, θελήσεις νά προσευχηθείς στο Χριστό και νά τοΰ πεις «Χριστέ μου, σε παρακαλώ, φώτισε ή ελέησε ή κατεύθυνε αυτό τό πρόσωπο» και κάμνεις συνεχώς αυτή τήν προσευχή, τότε ό Χριστός αρχίζει νά στέλλει στο πρόσωπο εκείνο καλούς λογισμούς.
Κάθε φορά, πού εσύ λες, για παράδειγμα.
«Κύριε, έλέησον το παιδί μου», το παιδί σου παίρνει ένα αγαθό λογισμό από τον Χριστό.
Κι όσο εσύ συνεχίζεις νά προσεύχεσαι, τόσο περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει τα παιδί σου.
Κι αν τώρα τό παιδί σου είναι όπως ένα άγουρο πορτοκάλι, σιγά σιγά θα ωριμάσει και θα γίνει όπως τό θέλεις.
Αυτός είναι αποδεδειγμένα, από τή δική μου πείρα, ό πιό αποτελεσματικός τρόπος για νά λύσει ό άνθρωπος τα προβλήματα του σ' οποιοδήποτε τομέα θέλει.
Διότι όλοι οι άλλοι τρόποι, πού οί άνθρωποι εφαρμό ζουν άπό ένστικτο, τις πιό πολλές φορές αποτυγχάνουν".
- Θά έχετε, υποθέτω, νά μας αφηγηθείτε και κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, μέσα άπό τό όποιο επαλη θεύθηκαν και αυτά τά λόγια του Γέροντος Πορφυρίου.
- Ναί.
Του ζητούσα κι εγώ νά μου αναφέρει διάφορα παραδείγματα γιά καθετί, πού μοϋ έλεγε.
Στή συγκε κριμένη περίπτωση μου υπέδειξε την περίπτωση ενός ανδρογύνου, πού ή κόρη τους είχε ξεφύγει άπό τό δρόμο τού Θεού.
Ή συμπεριφορά κι ό τρόπος ζωής της κοπέλας αυτής είχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση μέσα στό σπίτι, πού ό πατέρας είχε βγει άπό τον εαυτό του, ήταν πύρ και μανία εναντίον της κόρης του, ήθελε νά τή σκοτώσει και άλλες τέτοιες υπερβολές.
Τελικά δέχτηκε και πήγε μαζί μέ τή γυναίκα του στό Γέροντα Πορφύριο.
Ό Γέροντας είπε τότε στον πατέρα:
- Δέν καταλαβαίνεις έδώ τι γίνεται;
Εδώ τό παιδί σου τό έχει καβαλικέψει ό διάβολος και τό κάμνει ό,τι θέλει και τό πάει όπου θέλει. Δέν βγαίνει τίποτε έτσι, πού συμπεριφέρεσαι.
Τό πρόβλημα αυτό χρειάζεται προσευχή.
Έσύ κι ή γυναίκα σου, κι οί δυό σας μαζί, θ' αρχίσετε νά προσεύχεστε συνεχώς γιά τήν κόρη σας και δέ θά τής μιλάτε καθόλου γιά τό θέμα αυτό.
Καί συνέχισε:
- Κι όταν έρχεται αργά τό βράδυ στο σπίτι, όπως συνηθίζει νά έρχεται, θά της πείτε:
«Παιδί μου, τό φα γητό σου είναι μέσα στό ψυγείο και κάθισε νά φάς».
Ή κόρη σας τότε θά πέσει από τά σύννεφα.
«Πού βρή καν», θά σκεφθεί, «οι γονείς μου οί βάρβαροι όλη την ευγένεια;»
Έσεϊς δέ θά σταματήσετε στό μεταξύ νά προσεύχεστε.
Και νά ξέρετε ότι ή κόρη σας θά τσακωθεί μέ τό άλλο πρόσωπο, πού κάνουν τήν κακή παρέα.
Κι όταν θά 'ρθει νά σας πει ότι τά χάλασε μ' εκείνη τήν παρέα, νά μήν της πείτε «μπράβο, μπράβο, καλά έκα νες», άλλα νά προσποιηθείτε τους αδιάφορους και νά τής πείτε «έμεϊς, παιδί μου, δέν ξέρουμε, εσύ ξέρεις».
Και πράγματι, έτσι εκτυλίχθηκαν τά γεγονότα.
Μιά μέρα ή κοπέλα ανακοίνωσε στους γονείς της ότι τά χάλασε μ' εκείνη τήν παρέα.
Μπήκε από τότε στό σω στό δρόμο και σώθηκε.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr
Μπράβο π. Σταύρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοι μας θα πρέπει να σκεφθούμε τι θα πρέπει να κάνουμε.
Δεν υποφέρεται άλλο η κατάστασι.
Ο Σερβίας προχθές δήλωσε ότι είναι Οικουμενιστής.
Και δεν ...κουνήθηκε κουνούπι.