Ομολογία

ΕΙΡΗΝΙΚΗ

ΔΥΝΑΜΙ

(Β΄ Κο 4,6-15)

Όλα για τον άνθρωπο. Το έργο των αποστόλων που δεν ήταν άλλο από το να κηρύττουν το ευαγγέλιο του Χριστού, ήταν δύσκολο. Οι απόστολοι συναντούσαν μερικές φορές ανυπέρβλητες δυσκολίες. Ο απόστολος Παύλος λ.χ. που ήταν ο πιο φιλόπονος και πολύπαθος κήρυκας και γύρισε όλη την τότε γνωστή οικουμένη, μας λέει ότι συνάντησε δυσκολίες και κινδύνους από ποτάμια, από ληστάς, από ψευδαδέλφους, από εχθρούς, από κρύο, από δίψα, από ναυάγια, από διωγμούς, από φυλακές, από μαστιγώσεις, από λιθοβολισμούς, από ομογενείς, από ειδωλολάτρες και από άλλους πολλούς κινδύνους. Όλες αυτές οι περιπέτειες δείχνουν πόσο δύσκολο ήταν το έργο του κηρύγματος.

Το έργο αυτό απαιτεί και πολλή δύναμη. Διότι πως θα παραμεριστούν τα εμπόδια και οι δυσκολίες; πως θ’ απλωθεί το κήρυγμα; πως θα γνωρίσουν οι άνθρωποι το Χριστό και θα σωθούν; Σίγουρα οι απόστολοι είχαν ανάγκη από μεγάλη δύναμη. Οι ίδιοι όμως σαν άνθρωποι ήταν αδύναμοι. Από πού λοιπόν αντλούσαν και δαπανούσαν; Από πού αλλού παρά από το Θεό των δυνάμεων; Ο Θεός τους χορηγούσε τη δύναμη τη χάρη και το φωτισμό του, κι έτσι η ειρηνική προέλαση του κηρύγματος δεν ανακόπηκε από κανέναν, παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες του διαβόλου και των οργάνων του. Οι αδύναμοι ανθρωπίνως, εμφανιζόταν δυνατοί και επιτελούσαν έργο μεγάλο. Πως; Ας ακούσουμε τον ίδιο τον απόστολο Παύλο να μας εξηγεί.

Το μυστικό, λέει ο απόστολος Παύλος, ήταν η λάμψη του Θεού. Κάποτε ο Θεός, όπως μας πληροφορεί η Γένεση, είπε δυο λέξεις· «Γενηθήτω φως», και μόνο μ’ αυτές έγινε το φως από το μηδέν και έλαμψε μέσα στο απέραντο σκοτάδι και αποτέλεσε την έκπληξη του φυσικού κόσμου. Τώρα ο Θεός στη νέα δημιουργία δεν είπε να γίνει άλλο φως πνευματικό, αλλ’ έγινε ο ίδιος φως, και αποκαλύφθηκε στον κόσμο σας έκπαγλο και εκθαμβωτικό φως με το Γιό του, που είπε Εγώ ειμί το φως του κόσμου. Αυτός που με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι.

Είπε επίσης ότι είναι το φως το αληθινό, που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που έρχεται στον κόσμο. Στη μεταμόρφωση το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο. Η κατάκτηση αυτού του ουρανίου και ακτίστου φωτός ήταν η πηγή από την οποία ο απόστολος και κάθε κήρυκας αληθινός αντλούσε και αντλεί τη δύναμη που απαιτεί το δύσκολο έργο του. Αυτό το ουράνιο φως έλαμψε τώρα στις καρδιές μας, λέει ο Παύλος, για να λάμψει και η δική μας ζωή, και από τη λάμψη της δικής μας ζωής να φωτιστούν και οι άλλοι, που θ’ αποκτήσουν τη γνώση της δόξης του Θεού.

Και συνεχίζει· Αυτό το φως της γνώσεως της δόξης του Θεού είναι ο ανεκτίμητος και μοναδικός θησαυρός μας. Και το περίεργο είναι ότι το θησαυρό αυτό τον φυλάγουμε όχι μέσα σε αθάνατα σώματα, αλλά μέσα σε θνητά, σε πήλινα δοχεία, κατά την ωραία έκφρασή του. Όπως το πήλινο σπάζει με το παραμικρό χτύπημα, έτσι και τα σώματά μας είναι ευπρόσβλητα από τις αρρώστιες και το θάνατο. Ο μεν θησαυρός πολύτιμος, το δε θησαυροφυλάκιο τιποτένιο. Γιατί; Για ν’ αποδεικνύεται ότι η υπερβολική δύναμη, που νικάει τα εμπόδια και ανοίγει το δρόμο του ευαγγελίου, είναι του Θεού και όχι ανθρώπινη. Έτσι εξηγούνται τα παράδοξα στη ζωή μας, προσθέτει ο απόστολος Παύλος. Ποια;
Σε όλες τις λεπτομέρειες του ευαγγελικού κηρύγματος συμβαίνει να συμπιεζόμαστε εξωτερικά, κι όμως δεν φτάνουμε στην απελπισία.

Φτάνουμε σε αδιέξοδα, αλλά και πάλι βρίσκουμε κάποιο μονοπάτι σωτηρίας. Οι άνθρωποι μας καταδιώκουν, αλλ’ ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Πέφτουμε κάτω από την κούραση και τις δυσκολίες αλλά δεν καταστρεφόμαστε. Κάθε μέρα και ώρα και σ’ όλη τη ζωή μας κουβαλούμε μαζί μας τον άμεσο κίνδυνο να τη χάσουμε, όπως την έχασε ο Κύριος πάνω στο σταυρό, αλλ’ όλο αυτό το επιτρέπει ο Θεός, για να φανερωθεί στον κόσμο ότι ο Χριστός που ενεργεί μέσα μας ζει και μας ενισχύει.

Διότι εμείς οι κήρυκες που με τη βοήθεια του Θεού ζούμε μέσα σε τόσους κινδύνους παραδινόμαστε στο θάνατο κάθε μέρα για χάρη του Ιησού, για να φανερωθεί στη θνητή ζωή μας η ζωή του Χριστού, που μας σώζει από το θάνατο. Λέει ο Ιωάννης χρυσόστομος· αν κάποιος που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, βλέποντας εμάς να πεθαίνουμε κάθε μέρα και ν’ ανασταινόμαστε, ας πιστέψει λοιπόν στην ανάσταση του Χριστού και ας σωθεί. Ώστε, συμπεραίνει ο Απόστολος, το θάνατο τον αντιμετωπίζουμε εμείς οι κήρυκες, ενώ εσείς απολαμβάνετε την αιώνια ζωή που προέρχεται από το κήρυγμά μας.

Θα ρωτήσει κάποιος τον Απόστολο· Έως πότε θα εκτίθεσθε στον κίνδυνο του θανάτου με το κήρυγμα; Απάντηση. Όσο ζούμε και πιστεύουμε, δεν θα παύσουμε να κηρύττουμε. Αυτό είπαν οι προφήτες με τον Ψαλμό, αυτό λέμε κι εμείς. Πιστεύουμε, γι’ αυτό και κηρύττουμε. Διότι αυτοί κι εμείς έχουμε το ίδιο φρόνημα, το ίδιο πιστεύω. Και ξέρουμε ακόμη ότι ο Θεός που ανέστησε από το θάνατο τον Κύριό μας Ιησού σαν άνθρωπο, ο ίδιος θ’ αναστήσει κι εμάς με τον Ιησού Χριστό και θα μας παρουσιάσει με δόξα μαζί με σας τους πιστούς, για ν’ απολαμβάνουμε αιωνίως τη θεία μακαριότητα.
Διότι όλα για σας τους ανθρώπους γίνονται. Και η γέννηση του Χριστού και η σταύρωση και η ανάστασή του και οι κόποι μας και το κήρυγμά μας για τη σωτηρία σας γίνονται, για να σας δοθεί πλουσιοπάροχα η χάρη, και έτσι όλο και περισσότεροι περισσότερη να προσφέρουν την ευχαριστία στο Θεό για τη δόξα του Θεού, που όλα τα πρόβλεψε και τα οικονόμησε για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Μεγάλη η τιμή στον άνθρωπο ν’ ασχολείται ο Θεός μαζί του. Να στέλνει το Γιό του, να πεθαίνει, ν’ ανασταίνεται, να κηρύττουν οι απόστολοι με χίλιους κινδύνους και με κίνδυνο θανάτου, να έρχεται ο Πρόδρομος, ν’ αποκεφαλίζεται, μόνο και μόνο για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για τη σωτηρία του. Μεγάλη η τιμή, αλλά μεγάλη και η ευθύνη, σε περίπτωση που ο άνθρωπος δεν δείξει το ανάλογο ενδιαφέρον.

ιεροκήρυξ