Ομολογία

O ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ

ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΣ

ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΟΥΣ

του πρεσβυτέρου ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΚΟΛΛΑ

Τελευταία γίνεται μεγάλος θόρυβος για δήθεν διάλογο ουσίας με τους Φραγκολατίνους. Όμως, γι αυτό το διάλογο ενώ αρχικά μιλούσαν σε φαναριώτικη διάλεκτο, δηλαδή, άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν και έκαναν, άλλα έγραφαν και άλλα ήθελαν να γράψουν και να πούν, σήμερα αλλάζουν «ρότα». Γίνονται αλαζόνες και ξεδιάντροποι. Βγάζουν τις μάσκες τους, πετάνε τα προσωπεία τους και, όλως ανερυθρίαστα, αδιαφορούν για την ευαγγελική αλήθεια, αγνοούν τις Οικουμενικές Συνόδους και τις διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων, και υβρίζοντες, οι αθεόφοβοι, ασύστολα τους θεοφόρους Πατέρες, ομιλούν πλέον, για διάλογο με τους Φραγκολατίνους και τους άλλους σχισματικούς «επί ίσοις όροις».

Ακούσατε-ακούσατε τι είπε ένας πρωτοπρεσβυτερος εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου: «..όχι πλέον στο χώρο του χωρισμού, αφού οι δύο Εκκλησίες αναγνωρίσανε η μία την εκκλησιστική και ευχαριστιακή υπόστασι της άλλης-ότι αποτελούνε δύο κακώς χωρισμένα κομμάτια του σώματος του Χριστού. Να προχωρήσουμε στην αποκατάστασι της ενότητας και να συνεχίσουμε τον διάλογο μετά. Θα ήταν πιο γόνιμο. Αλλωστε διαφορές έχουμε και μεταξύ μας οι ορθόδοξοι». Βαβαί-βαβαί.

Απαγε της βλασφημίας, και εν απορία κραύγασον: Ω της παραφροσύνης. Ω της αποκοτιάς. Ω της ορθοδόξου μειοδοσίας και της ύβρεως. Ακούγοντας ή αναγινώσκοντας κάποιος όλες αυτές τις ανήκουστες παραθεολογίες, θα νόμιζε ότι μιλάει κάποιος λαϊκος ημιμαθής και διώκτης της χριστιανικής ορθοδοξου θεολογίας, βέρος αιρετικός, αν όχι αυτός ούτος ο αρχέκακος διάβολος. Αλλοίμονον, όλες αυτές οι θανάσιμες παραθεολογίες είναι αθλιότητες είναι ενός ποιμένα, ‘ΚΛ’ΕΠΤΗ ΚΑΙ ΛΗΣΤΉ που ανέβηκε αλλαχόθεν εις την αυτλήν των προβατων…και ου μελλει αυτώ περί των προβάτων» (Ιω.10,1-12<). Ωιμέ αυτές τις αντορθόδοξες αθλιότητες που ξεστομίθηκαν ενώπιον της ημεριδος στη Θεεσαλονίκη 20.5.09 κάποιου πρωτοπρεσβυ6ερου εκπροσώπου του αρχιεπισκοπου κ. Ιερωνυμου. Και ευλόγως θα του έλεγε ένας απλός χριστιανός, η γιαγιά μας ας πούμε, που σε θέματα ορθοδόξου πίστεως υπερέχει όλων μας: «ΒΡέ αθεολόγητε. Ρε αλαλάζων κύμβαλον. Ρε αχρείε. Βρε μοναχική λέρα. Ρε αλητήριε. Ρε μεταμορφωμένε σατανα. Ρε όργανο του διαβόλου», με ποιό δικαίωμα αποτόλμησες τέτοιες θανάσιμες βλαστήμιες και εξέθεσες τον υψηλόν εντολέα σου και εν προκειμένω, την δακτυλοδεικτούμενη για την Ορθοδοξία της Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, το κέντρο της Ορθοδοξίας; Ντροπή σου!! Αντε χάσου να μη φαινεσαι.

Μακαριώτατε, η Βασιλεία του Θεού μας σημαδεύει. Οφείλει να λογοδοτήσει αυτός ο αχρείος πρεσβύτερος της Εκκλησίας του Χριστου, που σας εκπροσώπησε και σας εξέθεσε πανελληνίως και ακόμη εκείθεν, εκφράζοντας προσωπικές θέσεις σε σοβαρά οριοθετημένα θεολογικο/Εκκλησιολογικά θέματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Να επιστρέψει ο άθλιος στα πανεπιστημιακά εδρανα για να διδαχθή και να δώση εξετάσεις στην ορθόδοξη θεολογία και πίστι Επίσης οφείλει να δώσει λόγο και ο «έτερος Καπαδόκης» Μητροπολίτης Μεσσηνίας, εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου, διότι με τα όσα εκεί ειπώθηκαν και κατακρεούργησαν την Ορθόδοξη Πίστι μας και που κταστρατήγησαν τις ορθόδοξες θεολογικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τους Θείους και Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, δεν αισθάνθηκε ποσώς το Ορθόδοξο χρέος του και την ανάγκη, να σηκωθεί και να «ορθοτομήσει την αλήθεια», και με την παθητική αυτή στάσι του προκάλεσε την ιερή οργή και αγανάκτησι των πιστών που παρακολούθησαν την ημερίδα.

Ολοι όσοι κάνουν λόγο γι αυτό το είδος του δήθεν διαλόγου, εννοούν λίαν σαφώς, την ένωση των εκκλησιών. Όμως, κάνουν λάθος στον όρο, κι παραθεολογούν επικίνδυνα. Και το σοβαρό αυτό Δογματικό λάθος το κάνουν, δυστυχώς, επιλήσμονες της αποστολής τους ανάξιοι «Ταγοί» της Εκκλησίας του Χριστού!!»

Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οίς ελάλησαν {οι Αγιοι Απόστολοι και οι Θεοφόροι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εν Οικουμενικαίς Συνόδοις;} (Λουκ. 24,25). Δεν γνωρίζετε ότι, δεν είναι δόκιμος, από Ορθοδόξου πλευράς, ο όρος «ενωση των εκκλησιών που υπούλως απεργάζεσθε;». Η Εκκλησία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι ΜΙΑ. Ολες οι ομόδοξες Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούν την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία με κεφαλή τον Ιησού Χριστό. Κάθε τοπική Ομόδοξη Εκκλησία δεν είναι κομμάτι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά είναι όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία. «Εν ΜΙΑ αι πολλαί, και εν ταις πολλαίς η ΜΙΑ».

Συνεπώς, η Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν έχει πληθυντικό αριθμό. Σε πληθυντικό αριθμό ανήκουν, και είναι, μόνον όλα εκείνα τα σατανικά και , «κατά φημισμόν χριστιανικά» κατασκευάσματα, {Παπισμός, Προτεσταντισμός και όλο αυτό το «κακό συναπάντημα» των αιρέσεων και σχισμάτων, που δεν αποτελούν, και δεν είναι ποτέ δυνατόν να ονομαστούν, με τη στενή ημασία και έννοια της λέξης ΕΚΚΛΗΣΙΑ, που ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, επί της γής, αλλά παραμένουν, και είναι, αμαρτωλά κατασκευάσματα διαλοκίνητων ανθρώπων για καθαρώς προσωπική και μόνον προβολή και συμφέροντα, για δημόσιες σχέσεις, και για «το θεαθήναι τοις ανθρώποις!!».

Ο Θεος κατέβηκε εδώ κάτω στη γή, για να ιδρύσει την Εκκλησία Του, και όχι να ιδρύσει εκκλησίες. Τούτο σημαίνει ότι η Εκκλησία του χριστού έχει συγκεκριμμένα όρια και ύπαρξη. Ο διάλογος ανήκει και είναι, η ουσία της Αλήθειας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και έχει ως βάσι την επιστροφή και σωτηρία των πλανηθέντων. Διάλογος στην Ορθόδοξη ορολογία σημαίνει: Ζητώ συζήτησι, για να μετανοήσω και να επιστρέψω στην Αλήθεια. Συνεπώς, πρόκειται για αθλιότητες ολκής, όσοι μιλούν για διάλογο με απώτερο σκοπό την ένωσι των εκκλησιών», και κατά έτσι παραθεολογούν θανάσιμα. Ο ίδιος ο Θεός καλεί τον άνθρωπο σε διάλογο, αλλά σε συνετό διάλογο αληθείας μαζί Του και με βάσι : “Δεύτε και διαλεχθώμεν”(Ησ. 1,18). Ώστε λοιπόν, διάλογος με τους Φραγκολατίνους και τους άλλους αιρετικούς και ετεροδόξους ΝΑΙ, αλλά όταν ο διάλογος αυτός είναι σύμφωνος προς τον σκοπό του. Την επιστροφή δηλαδή των πλανηθέντων στη μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν είναι λάστιχο η Ευαγγελική αλήθεια, που μπορεί ο καθένας να το τεντώνει στα μέτρα του, αλλά αναλλοίωτη ουράνια διδασκαλία γραμμένη «πηλίκοις υμίν γράμμασιν…Χιτών άρραφος»(Γαλ. 6,11-Ιω.19,23).

Δεν αποκλείει το διάλογο η Εκκλησία του Χριστού, επειδή είναι δυνατόν να υπάρχουν μεταξύ των πιστών διχογνωμίες –φιλονικίες, γιατί ο άνθρωπος είναι δυνατόν να έχη «πονηρές γνώμες-διαφορές», και τότε ζητείται διάλογος, για να φανούν οι καθαροί στην Ορθόδοξη Πίστι και να διδαχθούν οι έχοντες αντιρρήσεις , «δει γαρ και αιρέσεις (διαιρέσεις) εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν»(Α΄Κορ. 11,19). Και δεν τον αποκλείει η Ορθόδοξη Εκκλησία το διάλογο, γιατί εάν τον αποκλείσει, υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι:

Α) Ο κίνδυνος της δημιουργίας εγωϊστικής αυτάρκεις από μέρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δηλαδή, δε μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι αλλοι, εμεείς μόνον να είμαστε καλά.

Β) Υπάρχει ο κίνδυνος ενός επαρχιωτισμού, δηλαδη, μιας απομόνωσης έναντι του κόσμου. Γ) Υπάρχει ο κίνδυνος της απομάκρυνσης της Εκκλησάις του Χριστού από τα ζωτικά προβλήματα της ζωής και Δ) Υπάρχει και ο κίνδυνος της αδικίας ιδίως των Ανατολικών, πρό και μετά Χαλκηδονίων, και κατά κάποιον τρόπο, η περίπτωσι των Παλαιοκαθολικών. Λοιπόν, ειδικά για την Ευρώπη, υπάρχει «Εκκλησία», με την οποία μπορεί να γίνη διάλογος ουσίας με την Ορθοδοξία και αυτή είναι η Εκκλησία των Παλιοκαθολικών, με τους οποίους, δυστυχώς, δεν έχει γίνει τίποτε μέχρι σήμερα για την ολοκλήρωσι της ενότητας και την παγκόσμια επίσημη αναγνώρισί τους εντός των κόλπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, όπου και ανήκει, αλλά παραγκωνίζεται σκόπιμα, για να μην στενοχωρηθεί αυτό το «αλλόκοτον τέρας, ο Δίκερως Γίγας τη Ρώμης», και στενός φίλος του Οικουμενικού θρόνου, ο μέγας αιρεσιάρχης πάπας, του οποίου μάλιστα ζητιανεύεται, δυστυχώς, η φιλία από «ορθοδόξους» φτωχοσυμπεθέρους «ταγούς» της Εκκλησίας του φτωχού Ναζωραίου, με κεφαλές μειωμένου ορθοδόξου φρονήματος, ανάξιοι και επιλήσμονες της αποστολής τους, στυγεροί προδότες της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

Γενικά η Εκκλησία του Χριστού έχει την ευθύνη της βοήθεια προς όλους, αφού κατέχει τη Αλήθει και έτσι προστάζει η κεφαλή Της ο Ιησούς Χριστός: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…διδ’ασκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν..και ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται «(Ματθ. 28,19-20 και Μάρκ. 16, 15-16).

ΛΟΙΠΟΝ, διάλογος επί συνετού και με βάση Θεολογικού επιπέδου και με προσοχή, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος διαίρεσης του πληρώματος της Εκκλησίας ΝΑΙ, αλλά ενότητα χωρίς την Αλήθεια, όχι ποτέ, ούτε και υποχωρήσεις στην Ορθόδοξη Πίστι και την Αλήθεια. Η αγάπη που πρέπει να υπάρχη στο διάλογο με τους Φραγκολατίνους και τους άλλους ετεροδόξουςς αιρετικούς δεν πρέπει να είναι αισθηματική, αλλά αν είναι έκφρασι της αλήθειας. Μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία του Ιησού Χριστού κατέχει την όλη αλήθεια και είναι ο μόνος φορέας και ο αλάθητος ερμηνευτ΄΄ης της αληθείας του Θεού.

ΛΟΙΠΟΝ: Αν η παναίρεσι των Φραγκολατίνων, με τον πάπα τους, θέλουν πράγματι διάλογον επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Ιησού Χριστού, οφείλει να ταπεινωθή. Να διώξει όλο αυτό το βάρος του συρφετού των σατανικών παραθεολογιών του και εντελώς αποτειχισμένος και ενεός, ιστάμενος ενώπιον της αληθείας της ορθοδόξου πίστεως και εξουθενωμένος «ως ο τελώνης», να ομολογήσει όλως απερίφραστα, το «ήμαρτον ενώπιον του Θεού, των Αγίων Αποστόλων, των οικουμενικών Συνόδων, των διατάξεων των Θείων και Ιερών Κανόνων και των Πνευματοφόρων αγίων Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού. Εσφαλα εγώ και όχι οι Θεοφόροι Πατέρες. Εσφαλα και αποτειχίστικα από τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και με «γυμνή τη κεφαλή μου» έκοψα ο άθλιος στα δύο «τον άραφο Χιτώνα του Θεανθρώπου σωτήρα μας Ιησού Χριστού, διαίρεσα την Εκκλησία Του.

Ετσι, να ζητήσει γονυπετώς συγγνώμη και τότε η Μητερα Εκκλησία, αφού διαπιστώσει, ότι πράγματι επνήλθε ειλικρινά στην πρό του χωρισμού ένδοξη περίοδο της ΜΙΑΣ Εκκλησίας, θα πράξει το καθήκον Της {Καν. ΝΒ΄Αγ. Αποστόλων} και μαζί θα συμοπευθούν του λοιπού στον κόσμο, για να μαθητεύουν και να διδάξουν, «πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» και ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστιν έτερον υπό τον Ουρανόν το διδόμενον εν ανθρώποις εν ώ δεί σωθήναι υμάς. (Ματθ.28,18-20. Πράξ. 4,12). ΑΜΗΝ. «Γενηθήτω, Κύριε, το σόν θέλημα» (Ματθ.26,42-Λουκ.22,42).

Αλλά, μέσα στην Καθολικότητα της Εκκλησίας του Χριστού είναι και ο Οικουμενισμός, γιατί η Εκκλησία του Χριστού στην ουσία Της, είναι άνοιγμα προς τον κόσμο, όμως, όχι να γίνει κόσμος, αλλά για να αγιάσει και να σώσει τον κόσμον, Αλήθεια, τι θα ήταν η Οικουμενικότητα της Εκκλησίας του Χριστού χωρίς την αυστηρή, ενότητα, αγιότητα, και αποστολικότητα. Οσοι, λοιπόν, κόπτονται οψίμως, για δήθεν διάλογο με τους Φραγκολατίνους και όλους τους άλλους με τον απώτερο τάχα σκοπόν την επιστροφή τους στις ρ΄΄ιζες τους και την πνευαμτική καταγωγή τους και συμπροσεύχονται, πριν από την ειλικρινή μετάνοι’α τους, η οποία είναι λίαν απαραίτητη για την ενότητα της πίστεως, όλοι αυτοί είναι σαλτιμπάγκοι της Εκκλησίας του Χριστού και προδότες της Ορθοδόξου Πϊστεως, αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από την προσοχή και δεν αποφύγουν τις οδυνηρές συνέπειες του φρουρού της πίστέως μας πιστού λαού του Θεού (Απόφασι των Πατριαρχών).

ΤΩΡΑ, αν πιστεύουν μερικοί χαζοχαρούμενοι και αδέσποτοι ηλίθιοι ιερωμένοι δήθεν «ταγοι» της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μωρόχαυνοι της ορθοδόξου πίστεως της γεγραμμένης»πηλίκοις γράμμασι» που ορίζει ρητά και κατηγορηματικά:»αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς, ότι εξέτραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος και ο γάρ λέγων αυτώ χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς».

Αν λέγω, πιστεύουν ειλικρινά αυτοί οι ασυδοτοι τύποι ιερωμένων με μειωμένον ορθόξο φρόνημα, ότι αυτός ο λυμαινόμενος λύκος την Εκκλησία του Χριστού, καταραμένος αιρεσιάρχης πάπας, θα μετανοήσει ειλικρινά, θα αλλάξει όχι μόνον την τρίχα του, αλλά και την γνώμη του, ότι θα εγκαταλείψει οριστικά τις κακοδοξίες του και θα ζητήσει να επιστρέψει μετανοιωμένος, στις ορθόδοξες πνευματικές του ρίζες(Τιτ.3,10 και Β΄Ιω. 11), τότε, δικαιούντα να ηγούνται του παραλόγου και να βιαστούν, ώστε πρίν είναι πολύ αργά γι αυτούς και γευθούν την ιερά οργή και αγανάκτησι των πιστών και διωχθούν «κακήν-κακώς» να εγκαταλείψουν τον άγιο χώρο της Ορθοδόξου Εκκκλησίας αμς, γιατί «ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι» και δεν γίνονται πλέον ανεκτοί. Οι πιστοί θα εγείρουν «ιερόν πόλεμον» κατά των λύκων της γλυκιάς μας Ορθοδοξίας, με το στίγμα: «…Φραγκολατινοφρόνων Κληρικών, Ανάθεμα έστω».

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, για να τελειώνουμε με αυτό τον εμπαιγμό που γίνεται, αιώνες τώρα, έναντι του Διαλόγου Αληθείας, θα πρέπει να δηλωθεί λίαν ευθαρσώς και ρητά και κατηγορηματικά προς τους Φραγκολατίνους , θα πρέπη να δηλωθεί λίαν ευθαρσώς και ρητα και κατηγορηματικά προς τους Φραγκολατίνους αιρετικούς και τους άλλους Σχισματικούς, αλλά και προς τους τυχάρπαστους ανάξιους της αποστολής τους Φραγκολατινόφρονες Κληρικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με κεφαλές λιποβαρούς ορθοδόξου περιεχομένου. Ασφαλώς η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού λέγει ΝΑΙ στο συνετό διάλογο βάσης, εφ’ όσον, όμως δεν διασαλεύεται ποσώς, η αρμονία της ενότητος, της καθολικότητος, της αγιότητος και της αποστολικότητος της Εκκλησίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού χριστού, «ην περιποιήσατο δια του αίματος του ιδίου.(Πράξ.20,28).

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Αυγούστου 2009