Τετάρτη 6 Μαΐου 2009


Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ


ΩΣ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ( Β )

Ο Ι.Κ. μέλος του Ορθόδοξου Θεολογικού Εργαστηρίου είναι ο διαλεγόμενος με τον μαρτυρικό αγωνιστή της πίστης και της ευσέβειας αρχιμ. Ευθύμιο Τρικαμηνά.
Ο π. Ευθύμιος έχει ασχοληθή ιδιαίτερα με τον άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη και έχει κυκλοφορήσει και βιβλίο περί της προσωπικότητος του αγίου. Ηδη, εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, κυκλοφορεί και δεύτερο, απόσπασμα του οποίου δημοσιεύσαμε χθές.
Ο Ι.Κ. απάντησε στο κείμενο που δημοσιεύσαμε χθές, αλλα ερευνητέον εάν έλαβε γνώσι αυτής της απαντήσεως, ο π. Ευθύμιος.
Ως γνωστόν, ο π. Ευθύμιος, διαμένει σε σπήλαιο της γής των Θεσσαλών και δεν είναι και τόσο εύκολη η ....ανεύρεσί του!
Θα φροντίσουμε να του στείλουμε την απάντησι και θα ενημερώσουμε γιά την συνέχεια.

Σήμερα καταχωρούμε τις πρώτες αντιρρητικές καταχωρήσεις του Ι.Κ. περί του αγίου και την απάντησι σε αυτές του πατρός Ευθυμίου. Και έπεται η συνέχεια....



Ιδού τα περί τα του αγίου Θεοδώρου Στοδίτη, όπως ιστορούνται από τον άγιο Νεκτάριο και άλλους:
1.- φιλοπαπικές ιεροκρύφιες ενέργειες, του Πάπα έχοντας τα πρωτεία θεόθεν και τα κλειδιά του Ευαγγελίου από τον κορυφαίο Πέτρο.
2.- εγκάθετος του Πάπα και επιδιώκων την επέμβασή του στα θέματα της Ανατολής.
3.- εγκάθετος της αστυνομίας καταπροδίδων, τους αρνουμένους να εφαρμόσουν τον Όρο της Συνόδου και υπόλογος θανατικών ποινών.
4.- ιδιοφελής, θυσιάζον τις ωραιότερες παραδόσεις της εκκλησίας, καταπροδίδον δε τα τιμαλφέστερα του έθνους συμφέροντα.
5.- Ιησουϊτης ζητών την επέμβαση του ποινικού νόμου στα της Εκκλησίας θέματα.
6.- διαστροφέας των κειμένων της Κ. Διαθήκης.
7.- φίλαρχος, επιδιώκων την Πατριαρχεία.

Με το άγιο Θεόδωρο Στουδίτη (750-826) έχουμε καταγραφές κάποιων φιλοπαπικών ιεροκρύφιων ενεργειών του: «Οι δε μοναχοί υπό την αρχηγίαν Πλάτωνος, του ηγουμένου της μονής Σακκουδίωνος και των ανεψιών αυτού Ιωσήφ και Θεοδώρου του Στουδίτου, διότι απώλεσαν ήν διαχείρησιν των της πολιτείας εκέκτηντο πρότερον, ως και τα εκ ταύτης κτήματα και ωφελήματα, δεν έπαυσαν επί δέκα και πλέον έτη ταράττοντες την πολιτείαν και επικαλούμενοι την αντίληψιν του Πάπα Ρώμης, ως της θειοτάτης των όλων Κεφαλών Κεφαλής, του κορυφαιοτάτου Πατέρος Πατέρων, του Ισαγγέλου, Μακαριωτάτου και Αποστολικού Πατρός, ως του έχοντος τα πρωτεία θεόθεν, και ως δεξαμένου τας κλεις του Ευαγγελίου προς Χριστού δια μέσου του των Αποστόλων πρωτοστάτου (επιστολαί Θεοδώρου του Στουδίτου προς τον Πάπαν Ρώμης Λέοντα τον Γ΄, ο οποίος έστεψε το 800 τον Καρλομάγνο). Δια των ενεργειών αυτών ήσαν εγκάθετοι του Πάπα και επεδίωκαν την εις τα της Ανατολής επέμβασιν του Πάπα Ρώμης. Κατόπιν δε μάλιστα επί της βασιλείας Μιχαήλ του Κουροπαλάτου γενόμενοι παντοδύναμοι ετράπησαν αμείλικτοι κατά των μη ασπαζομένων τον υπό της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου καθιερωθέντα Όρον εφαρμόζοντες δια των ιεροκρυφίων ενεργειών αυτών το βασιλικόν διάταγμα, δι’ ου υποβάλλεται κεφαλική τιμωρία κατά των ετεροδοξούντων. Δυστυχώς συμβουλαί, προτροπαί, απειλαί και ανάλογοι τιμωρίαι προς αυτούς απέβησαν μάταιοι. Το δε λυπηρότερον ότι τα Μοναχικά τάγματα, καίτοι καλώς εγίνωσκον ότι ένεκα ιδιοφελείας εθυσίαζον, ως μη ώφελε τας ιερωτέρας παραδόσεις της εκκλησίας ως προς τα σπουδαιότερα ζητήματα και καταπροέδιδον τα τιμαλφέστερα του έθνους συμφέροντα, όμως προς επικάλυψιν των παρεκτροπών αυτών Ιησουητικώ τω τρόπω εσοφίζοντο ζητούντες να διακαιολογήσωσιν ένθεν μεν την εις τα καθαρώς θρησκευτικά προβλήματα επέμβασιν του ποινικού νόμου διαστρέφοντες επί τούτω τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, ενώ το πνεύμα της Χριστιανικής πίστεως μαρτυρεί τουναντίον ότι ως προς τα συνηδείσεις η πειθώ και ουχί η βία είναι το κυριώτατον όπλον, ένθεν δε την εις τα της Ανατολής επέμβασιν του Πάπα Ρώμης» (Αγίου Νεκταρίου, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, σελ. 204-205). Αλλά και ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων αναφέρει: «Ο Νικόλαος (πάπας Νικόλαος Α΄) αντί να πεισθή, εξηρεθίσθη έτι μάλλον κατά του Φωτίου και αμέσως διήγειρε κατ’ αυτού τους εν τη Ανατολή εγκαθέτους του αρχιεπισκόπους Σμύρνης Μητροφάνη και Νεοκαισαρείας Στυλιανόν Μάπαν, εμφανιζομένους ως υποστηρικτάς του Ιγνατίου, αυτοί δε με την σειράν των διήγειραν ομάδα όλην επισκόπων και τους Στουδίτας μοναχούς, οι οποίοι φιλοπαπικοί υπάρχοντες ήδη από του περιφήμου ηγουμένου των Θεοδώρου του Στουδίτου, ήσαν τα νυν σφοδροί πολέμιοι του Φωτίου και όργανα του πάπα Ρώμης» (Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Τόμος Χαράς, Εισαγωγή, σελ. 37). Επίσης: «Νικηφόρος Α΄ Κωνσταντινουπόλεως (806-815). Εγένετο εκ λαϊκού πατριάρχης. Προ τούτου ήτο ασηκρήτις, όπως και ο προκάτοχός του Ταράσιος και ο Φώτιος, τότε "εστασίασαν" εναντίον του ο Θεόδωρος Στουδίτης και ο θείος του Πλάτων δια την εκ λαϊκού δήθεν απότομον προβολήν του, αλλά τη αληθεία, λέγει ο Ζωναράς, δια "φιλαρχίαν" αυτών, διότι ήθελον αυτοί να γίνη ο εις εκ των δυο πατριάρχης. «ηβούλοντο γαρ της εκκλησίας εγκρατείς γενέσθαι και του αρχιερατικού της Κωνσταντινουπόλεως επιβήναι θρόνου περί πλείστου πεποίηντο» (Ιωάννης Ζωναράς, επιτ. Ιστ. 15,14,14-18). Ίσως υπεκινούντο και υπό του πάπα Ρώμης, του οποίου ήσαν φίλοι και εγκάθετοι εν Κωνσταντινουπόλει». (Δοσιθέου, ως ανωτέρω, Φωτίου επιστολαί, σελ. 209-210).

Ειδικά δε για τον άγιο Θεόδωρο, ο άγιος Νεκτάριος καταγράφει επιπλέον, στο ανωτέρω βιβλίο του (σελ. 205), ότι οι Στουδίτες "ένεκα ιδιοφελείας εθυσίαζον, ως μη ώφελε τας ιερωτέρας παραδόσεις της Εκκλησίας...... και κατεπρόδιδον τα τιμαλφέστερα του έθνους συμφέροντα, όμως προς επικάλυψιν των παρεκτροπών αυτών Ιησουιτικώ τω τρόπω εσοφίζοντο ζητούντες να διακαιολογήσωσιν ένθεν μεν την εις τα καθαρώς θρησκευτικά προβλήματα επέμβασιν του ποινικού νόμου διαστρέφοντες επί τούτω τα κείμενα της Κ. Διαθήκης, ενώ το πνεύμα της Χριστιανικής πίστεως μαρτυρεί τουναντίον ότι ως προς τας συνηδείσεις η πειθώ και ουχί η βία είναι το κυριώτατον όπλον, ένθεν δε την εις τα της Ανατολής επέμβασιν του Πάπα Ρώμης". Όντως δριμύ το κατηγορητήριο!

Φιλικά Ι.Κ.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙ ΤΟΥ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ έχει ως ακολούθως:

Αγαπητέ αδελφέ και εγκάρδιε φίλε Οδυσσέα,

Συνημμένως με τα κείμενα που σου απέστειλα σχετικά με τις αντιπαπικές θέσεις του Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου, σου στέλνω και το παρόν το οποίο αποτελεί απάντησι στο φίλο σου, ο οποίος υπογράφει με τα αρχικά Ι.Κ.
Καταλαβαίνεις βέβαια ότι όταν γράφουμε τόσο σοβαρά πράγματα, δια των οποίων φθάνουμε στο σημείο να κατηγορούμε τους αγίους είναι πέρα από κάθε χαρακτηρισμό το να φοβούμεθα να υπογράψουμε τις βαρύγδουπες διακηρύξεις μας.
Ερχόμενος λοιπόν στα γραφόμενα του φίλου σου σου αναφέρω ότι είναι τελείως αντιχριστιανικό να αραδιάζουμε τόσο σοβαρές κατηγορίες για τόσο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στο εκκλησιαστικό στερέωμα και οι πηγές από τις οποίες αντλούμε τις κατηγορίες να είναι τόσο θολές και διεστραμμένες.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος οι πλείστες των κατηγοριών του φίλου σου στηρίζονται στον ιστορικό Κ. Παπαρρηγόπουλο από τον οποίο επηρεάστηκε δυσμενώς ο Αγ. Νεκτάριος και εσχημάτισε αυτή τη γνώμη για τον όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη.
Απόδειξις ότι αυτή είναι η βασική θολή και διεστραμμένη πηγή είναι ότι ολόκληρες προτάσεις αναφέρονται απαράλλακτα όπως διετυπώθησαν από τον Παπαρρηγόπουλο στο έργο του «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους».
Αναφέρω χαρακτηριστικά την πρότασι «ένεκα ιδιοτελείας εθυσίαζον ως μη ώφειλε τας ιερωτέρας παραδόσεις της Εκκλησίας ως προς τα σπουδαιότερα ζητήματα και κατεπρόδιδον τα τιμαλφέστατα του έθνους συμφέροντα».
Αυτή ευρίσκεται στον 4ο τόμο του Κ. Παπαρρηγόπουλου σελ. 489.
Αλλά και όλοι οι χαρακτηρισμοί δια τον όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη και όλο το σκεπτικό και τα συμπεράσματα είναι απαράλλακτα με αυτά του Παπαρρηγόπουλου.
Ο δε Παπαρρηγόπουλος έχει τόσο διεστραμμένη άποψι δι’ όλα σχεδόν τα εκκλησιαστικά θέματα, από τα δόγματα μέχρι την διοίκησι, ώστε να συντάσσεται στην ιστορία του απροκάλυπτα υπέρ της εικονομαχίας, την οποία ονομάζει μεταρρύθμισι σωτήριο, τους δε εικονόφιλους ονομάζει αντιμεταρρυθμιστές, να συντάσσεται υπέρ των εικονομαχικών συνόδων και εναντίον της Ζ΄ Οικουμενικής, να θεωρή αδιανόητο την αντίστασι των ομολογητών πατέρων και να προσπαθή να την γελοιοποιήση, να διακηρύσση ότι οι εικονομάχοι αυτοκράτορες εφέρθησαν άψογα στους ομολογητές πατέρες, δεν προέβησαν σε διωγμούς και εκεί που αναγκάστηκαν να φερθούν σκληρά το έκαναν για να καταστείλουν τον φανατισμό και τον φατριασμό των ομολογητών πατέρων, να θεωρή τους μοναχούς άπραγους, τεμπέληδες, ραδιούργους με αρχηγό τους τον όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη κλπ.
Δεν παραλείπει δε να επισημάνη ότι και στις φυλακίσεις και στην εξορία διήγε τόσο άνετα ο όσιος, ώστε να δύναται ελευθέρως να επικοινωνή δι’ επιστολών και να διδάσκη τα των εικονοφίλων δόγματα.

Το πόσο άνετα βεβαίως διήγε ο όσιος στη φυλακή και στην εξορία και το πόσο ελεύθερα επικοινωνούσε και εδίδασκε την Ορθοδοξία φαίνεται από το ότι κάθε φορά που συνελαμβάνετο κάποια επιστολή του απεστέλλετο ειδικός δήμιος από τον αυτοκράτορα δια να τον μαστιγώση και όταν διεπιστώνετο ότι προκειμένου να διακηρύξουν την αλήθεια οι άγιοι εν καιρώ αιρέσεως δεν εγνώριζαν φραγμούς και όρια, ούτε φόβο και δειλία, απεστέλλετο με αυτοκρατορική εντολή σε μακρύτερη εξορία.

Είναι όμως αλήθεια ότι η ευφυΐα του αυτοκράτορος κάποτε ευρήκε έναν τόπο στον οποίο ο όσιος δεν ηδυνήθη να διαφύγη την επιτήρησι των κρατούντων, ώστε να διακηρύξη τα ορθόδοξα δόγματα.
Αυτός ήτο η Μητρόπολις της Σμύρνης στην οποία ο εικονομάχος Επίσκοπος τον ενέκλεισε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έκτισε τη θύρα και του έδιδε την αναγκαία τροφή για να ζήση από μία τρύπα του τοίχου. Στην φυλακή αυτή της Μητροπόλεως της Σμύρνης εκρατήθη ο όσιος δύο περίπου χρόνια.

Ένα άλλο σημείο τραγικής διαστροφής της αληθείας από τον φίλο σου Ι.Κ. φίλτατε Οδυσσέα, είναι και αυτό το οποίο αναφέρει επί λέξει «Αλλά και ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων αναφέρει....» και αναφέρει ένα κείμενο από το βιβλίο του Δοσιθέου Ιεροσολύμων «Τόμος Χαράς». Το τραγικό στην όλη υπόθεσι είναι ότι όλα αυτά τα οποία αναφέρει ως λόγια του Δοσιθέου είναι από την εισαγωγή του βιβλίου και δεν είναι λόγια του Δοσιθέου αλλά του Κων/νου Σιαμάκη.

Το ίδιο συμβαίνει και στη συνέχεια όταν ο φίλος σου αναφέρει «Επίσης ο Νικηφόρος ο Α Κων/πόλεως....» Και αυτό το τμήμα είναι από μία υποσημείωσι και είναι πάλι σοφίες του Κων/νου Σιαμάκη. Το πόση αξία δε και βαρύτητα δύνανται να έχουν τα λόγια και οι απόψεις ενός συγχρόνου θεολόγου είναι εύκολο κανείς να το διαπιστώση από τα τόσα που διακηρύσσουν σήμερα οι θεολόγοι για τους αγίους, για τους αιρετικούς, για τους κανόνες, την Ιερά Παράδοσι κλπ.

Πρέπει τώρα, αγαπητέ Οδυσσέα, να έλθωμε και στο περιβόητο χωρίο του Ζωναρά και να αποδείξωμε την περί τούτου σκευωρία του φίλου σου.
Εισαγωγικά αναφέρω ότι ο Ι. Ζωναράς έζησε περίπου τετρακόσια χρόνια μετά την εποχή του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου και εκτός των άλλων έργων του έγραψε και ιστορία από κτίσεως κόσμου μέχρι του έτους 1118.
Η σκευωρία λοιπόν του φίλου σου σε βάρος του οσίου είναι η ίδια με αυτή κατά την οποία κάποιος αποδεικνύει από τα λόγια της Αγ. Γραφής ότι δεν υπάρχει Θεός αναφέροντας το «ουκ έστι Θεός», χωρίς δηλαδή να αναφέρη το αμέσως προηγούμενο «είπε άφρων εν τη καρδία αυτού».
Έτσι λοιπόν και ο φίλος σου μεταχειριζόμενος την ίδια αποδεικτική μέθοδο, αναφέρει το χωρίο του Ζωναρά «ηβούλοντο γαρ της εκκλησίας εγκρατείς γενέσθαι και του αρχιερατικού επιβήναι θρόνου περί πλείστου πεποίηντο».
Το αμέσως όμως προηγούμενο χωρίο του Ζωναρά μας οδηγεί αβίαστα να αλλάξουμε λογισμό για το ποιός ανέφερε αυτή τη γνώμη.
Λέγει λοιπόν αμέσως πριν από το χωρίο το οποίο απεμόνωσε ο φίλος σου «εισί δ’ οι λέγουσι σκήψιν είναι το στασιάσαι αυτούς δια το εκ λαϊκών γενέσθαι πατριάρχην τον ιερόν Νικηφόρον το δ’ αληθές αίτιον φιλαρχίαν είναι. Ηβούλοντο γαρ της εκκλησίας .....κλπ». Δηλαδή λέγει ο Ζωναράς ότι υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι λέγουν ότι η αντίδρασις των οσίων Πλάτωνος και Θεοδώρου στην εκ της τάξεως των λαϊκών χειροτονία του Αγ. Νικηφόρου ήτο μία πρόφασις και δικαιολογία ενώ η αλήθεια ήτο ότι ήθελαν να γίνη κάποιος από αυτούς τους δύο Πατριάρχης.

Ο Ζωναράς λοιπόν ως ιστορικός, ο οποίος μάλιστα έζησε τέσσερις αιώνες αργότερα, είναι υποχρεωμένος να γράψη και την αντίθετο άποψι και πλευρά, προφανώς των εχθρών του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Δηλαδή αυτό το οποίο λέγει «εισί δε οι λέγουσι» σαφώς καταδεικνύει ότι αυτά τα οποία ακολουθούν δεν είναι απόψεις του Ζωναρά, αλλά κάποιων άλλων.
Ο φίλος σου όμως τα αποδίδει στον Ζωναρά, διότι επί λέξει αναφέρει «τότε εστασίασαν» εναντίον του ο Θεόδωρος Στουδίτης και ο θείος του Πλάτων δια την εκ λαϊκού δήθεν απότομο προβολή του, αλλά «τη αληθεία», λέγει ο Ζωναράς, δια «φιλαρχίαν» αυτών, διότι ήθελον αυτοί να γίνη ένας από αυτούς πατριάρχης «ηβούλοντο γαρ της εκκλησίας.....κλπ.»
Βλέπεις λοιπόν, φίλτατε, πόσο ωραία συνέρραψε την έκφρασι «τη αληθεία» με το «λέγει ο Ζωναράς», ενώ ο Ζωναράς το «τη αληθεία» το προσάπτει στο «εισί δε οι λέγουσι», δηλαδή στη συλλογιστική όχι την ιδική του, αλλά των εχθρών του οσίου.
Τώρα αν και αυτό το επήρε πάλι από τις υποσημειώσεις του Κ. Σιαμάκη δεν έχει καμμία σημασία, την στιγμή κατά την οποία το παρουσιάζει σαν άποψι και θέσι του Ζωναρά.
Αν θέλεις δε εσύ η ο φίλος σου να σου πω δύο λόγια και για την εν λόγω περίπτωσι και αντίδρασι του οσίου Πλάτωνος και Θεοδώρου στην εκ λαϊκού αναγόρευσι του Αγ. Νικηφόρου στον πατριαρχικό θρόνο άκουσέ τα.

Άριστα έπραξαν οι όσιοι που αντέδρασαν στην εν λόγω εκλογή του Αγ. Νικηφόρου, διότι αφ’ ενός μεν ήτο αντίθετη στους ιερούς κανόνες και την Παράδοσι της εκκλησίας, αφ’ ετέρου υπήρχε αίρεσις εν εξελίξει και ο Αγ. Νικηφόρος ως λαϊκός δεν είχε επιδείξει δείγματα απτά της Ορθοδοξίας του, αλλά, το κυριώτερο, διότι επροτείνετο και προωθείτο δια Πατριάρχης από έναν εικονομάχο αυτοκράτορα.
Ο αυτοκράτωρ λοιπόν, Νικηφόρος και αυτός στο όνομα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος δεν προώθησε δια Πατριάρχη κάποιον δεδηλωμένο εικονομάχο Επίσκοπο, δια να μη προκαλέση προφανώς αντιδράσεις, αλλά ένα λαϊκό από τους γραμματείς του παλατιού, με το σκεπτικό να τον έχη υποχείριό του σε ο,τι θέλει να επιβάλλη στην εκκλησία, ασχέτως βέβαια αν εκ των υστέρων ο Αγ. Νικηφόρος ετάχθη με το μέρος των Ορθοδόξων και υπέστη διωγμό δια την πίστι του.
Τι θα έπρεπε να κάνουν και να σκεφθούν οι όσιοι σε μία τέτοια προώθησι και προβολή;
Να ιδούν αγνά αισθήματα εκ μέρους του αυτοκράτορος η να αδιαφορήσουν όπως θα εκάναμε εμείς και όλοι οι μοναχοί σήμερα;
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι την εποχή εκείνη εζητείτο η γνώμη δια την εκλογή του Πατριάρχου όχι μόνο από τους Επισκόπους αλλά και από τους μοναχούς και ακόμη εχρειάζετο δια να είναι έγκυρη η εκλογή και η σύμφωνος γνώμη του λαού.

Άκουσε τώρα, αγαπητέ Οδυσσέα, επειδή κατηγορήθηκε ο όσιος από τον φίλο σου, ότι ήθελε να γίνη Πατριάρχης, τα περί εκλογής του Αγ. Νικηφόρου και μάλιστα όπως τα περιγράφει ο Κ. Παραρρηγόπουλος, ο οποίος δε κατενόησε τίποτε από το πνεύμα του οσίου.
Αναφέρω αυτήν την περιγραφή διότι ο Παπαρρρηγόπουλος είναι αυτός ο οποίος δράττεται κάθε ευκαιρίας για να κατηγορήση τον όσιο χρησιμοποιώντας προς τούτο πολλή φαντασία και την προσφιλή του συλλογιστική μέθοδο.
Καταλαβαίνεις ότι αν υπήρχε ίχνος υποψίας, ότι ο όσιος ήθελε να γίνη Πατριάρχης, ο Παπαρρηγόπουλος δεν θα το άφηνε να περάση απαρατήρητο. Λέγει λοιπόν εν προκειμένω τά εξης: (1)

Άκουσε τώρα πως το ίδιο γεγονός το περιγράφει ο όσιος στον επικήδειο λόγο του προς τον όσιο Πλάτωνα.(2)
Από τις δύο περιγραφές εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο όσιος Πλάτων δεν εψήφισε τον Αγ. Νικηφόρο όπως ισχυρίζεται ο Παπαρρηγόπουλος, αλλά κάποιον άλλον ο οποίος προφανώς δεν τους άρεσε δι’ αυτό «απεσείσατο το γράμμα και μετεκύλισαν ως εν κύβω τας ψήφους», δηλαδή ανέδειξαν αυτόν τον οποίο εκ των προτέρων είχαν επιλέξει.
Για να καταλάβης δε το λεξιλόγιο του Παπαρρηγόπουλου σου ερμηνεύω κάποιες λέξεις:
Μεταρρύθμισις=εικονομαχία, απόρριψις των εικόνων, κατάργησις μοναχισμού, ανακάθαρσις των εκκλησιαστικών βιβλίων, περιορισμός εορτών κ.α.
Μοναχική φατρία=όλος ο μοναχισμός ο οποίος ετάσσετο εναντίον της μεταρρυθμίσεως.
Θρησκομανής Πατριάρχης =ο εικονόφιλος, ο παραδοσιακός κλπ. Καταστροφή του κράτους=η επαναφορά των εικόνων και της Ορθοδοξίας.
Θέλω να τελειώσω για να μη γίνω κουραστικός για θέματα τα οποία επειδή έχω μελετήσει υπερβολικά δύναμαι να πω πολλά, τα οποία όμως μπορεί άλλους να μη τους ενδιαφέρουν.
Με προκαλούν όμως τα πρώτα αποφθέγματα του φίλου σου, τα οποία και αυτά αποδίδει στον Αγ. Νεκτάριο, δηλαδή στον Παπαρρηγόπουλο.

Για τις υπ’αριθμ.(1) και (2) κατηγορίες περί φιλοπαπικών δήθεν αισθημάτων του οσίου, σου απέστειλα τμήμα από μία μελέτη μου η οποία αποτελεί ένα κεφάλαιο στο περί μνημονεύσεως υπό έκδοσι βιβλίο μας (είναι το κείμενο που δημοσίευσε χθές το blog apotixisi).

Για την υπ’ αρίθμ.(3) κατηγορία παροξύνεται το πνεύμα μου, κατά τον Απόστολο, θεωρών την διαστρέβλωσι της αληθείας.
Προς απάντησι δε των ισχυρισμών του φίλου σου, σου παραθέτω μία ολόκληρο επιστολή του οσίου για να ιδής το πνεύμα του, την συμπεριφορά του απέναντι στους αιρετικούς, την συμφωνία των Πατέρων επί του θέματος τούτου για το οποίο τον κατηγορεί ο φίλος σου, την πατερική ανατροπή των επιχειρημάτων του Επισκόπου παραλήπτου της επιστολής, ο οποίος προφανώς εμφορείτο από αντιλήψεις τις οποίες ο φίλος σου προσάπτει στον όσιο, την ευαγγελική διδασκαλία επί του θέματος και τέλος την αμφισβήτησι κάποιων κειμένων, τα οποία συνηγορούσαν στην τιμωρία των αιρετικών, των μάγων κλπ.
Αν αδελφέ μου εύρης κάποιο κείμενο στην πατερική γραμματεία πιο πλήρες από θεολογικής πλευράς, πιο εναρμονισμένο με όλη την ορθόδοξο Παράδοσι, πιο διαφωτιστικό επί του θέματος της υπ’ αριθμ. (3) κατηγορίας του φίλου σου, πιο φιλάνθρωπο ως προς την αντιμετώπισι των αιρετικών, εγώ είμαι έτοιμος να δεχθώ όχι μόνο αυτή αλλά και όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες του.
Καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο όσιος να διδάσκη τον Επίσκοπο όχι μόνο να μην τιμωρούμε τους αιρετικούς, αλλά ούτε να «καυχώμεθα» δι’ αυτούς, δηλαδή να μην παρακαλούμε τον Θεό να τους τιμωρήση και «διδάσκεσθαι γαρ ου τιμωρείσθαι χρη τους αγνοούντας» και από την άλλη ο φίλος σου να θεωρή τον όσιο υπόλογο θανατικών ποινών, εγκάθετο της αστυνομίας, καταδότη κλπ.
Σκέπτομαι μήπως στις ημέρες μας, εκτός των άλλων, χάσαμε και τα λογικά μας.(3)

Η υπ’αρίθμ. (4) κατηγορία του φίλου σου δεν θέλει απάντησι, διότι είναι αντιγραφή από τον Παπαρρηγόπουλο.

Η υπ’ αριθμ. (5) κατηγορία είναι όντως άρρητη, διότι ο όσιος ποτέ δεν τα «πήγαινε καλά» κατά το δη λεγόμενο με την πολιτική ηγεσία, ώστε να ζητά την επέμβασι του ποινικού νόμου στα εκκλησιαστικά προβλήματα.
Αν όμως ο φίλος σου έχει να παρουσιάση έστω και ένα τέτοιο παράδειγμα στη ζωή του οσίου, δεν έχει παρά να μας το αναφέρη και είμεθα πρόθυμοι να του απαντήσουμε.
Ίσως όμως πάλι πρέπει να επιστρατεύση τον Παπαρρηγόπουλο για να υποστηρίξη τις θέσεις του.
Εγώ επί του προκειμένου θα σου αναφέρω τον ίδιο τον Παπαρρηγόπουλο, ο οποίος παρουσιάζει τον όσιο ως υπέρμαχο της απαγκιστρώσεως της εκκλησίας από την πολιτική επιρροή και επέμβασι.
Λέγει λοιπόν τα εξής.(4)
Τι κρίμα, αδελφέ, να φθάσουμε στο κατάντημα οι Δυτικοί να βλέπουν ορθότερα αυτά τα οποία οι ιδικοί μας σύγχρονοι ιστορικοί και θεολόγοι δεν δύνανται να κατανοήσουν ;

Η υπ’ αριθμ. (6) κατηγορία είναι αχαρακτήριστη λίαν επιεικώς κρινομένη, διότι όπως είδες και στην επιστολή την οποία σου παρέθεσα, ο όσιος σε οιαδήποτε ερμηνεία της Αγ. Γραφής χρησιμοποιούσε πάντοτε ως οδηγό αλάνθαστο τους προγενεστέρους Πατέρες, τους οποίους εγνώριζε άριστα.
Αν λοιπόν, όπως λέγει ο φίλος σου, ο όσιος ήτο διαστροφέας των κειμένων της Κ. Διαθήκης πρέπει να είναι διαστροφείς και οι Άγιοι στους οποίους πάντοτε στηρίζεται.
Αν όμως εύρη ο φίλος σου κάποια αυθαίρετη ερμηνεία του οσίου στην Αγ. Γραφή, η οποία μάλιστα δεν συμφωνεί με όλη την ορθόδοξο Παράδοσι να μας την παρουσιάση, ώστε να παύσωμε να εμπιστευώμεθα τον όσιο τουλάχιστον κατά την ερμηνευτική του πλευρά.

Η υπ’ αριθμ. τέλος (7) κατηγορία του φίλου σου είναι και αυτή κίβδηλη, διότι η όλη ζωή του οσίου και η διδασκαλία του παρουσιάζουν αυτόν να αγαπά μόνο την Ορθοδοξία, την Παράδοσι, τον μοναχισμό κλπ. και ουδόλως τα αξιώματα.
Αν αδελφέ μου έκαναν ολόκληρη σκευωρία για να τον πείσουν να αποδεχθή την ηγουμενική προστασία των αδελφών, συνεργούντος μάλιστα σ’ αυτήν την σκευωρία και του οσίου Πλάτωνος και ολοκλήρου της αδελφότητος, πως μπορεί να περάση έστω και ψιλός λογισμός περί δήθεν επιθυμίας του δια τον Πατριαρχικό θρόνο;
Άλλωστε για να γίνη κανείς Πατριάρχης αυτή την περίοδο έπρεπε τουλάχιστον να δημιουργή και να διατηρή αγαθές σχέσεις με την πολιτική εξουσία και ο όσιος έπραξε το εντελώς αντίθετο.

Αυτά εν περιλήψει. Θα ηδυνάμην να είπω πολύ περισσότερα. Είμαι διατεθειμένος σε οιαδήποτε συζήτησι προφορική η γραπτή.
Σε παρακαλώ Οδυσσέα τα στοιχεία τα οποία σου παρέθεσα να γνωστοποιηθούν και στον φίλο σου.
Σε χαιρετώ με την εν Κυρίω αγάπη ευχόμενος κάθε πνευματική καρποφορία στο έργο σου.


Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Η στέρησις τοιούτου πατριάρχου (εννοείται του Αγ. Ταρασίου) κατετάραξε τον βασιλέα Νικηφόρον, όστις υπέρ πάντα άλλον εξετίμα τας χριστιανικάς και πολιτικάς του ανδρός αρετάς και εγίνωσκεν όπόσον δυσχερής θέλει αποβή η αντικατάστασις αυτού. Μετά τινα σκέψιν εξελέξατο τον υποψήφιον αυτού, ουχί μεταξύ των μοναχών, τους οποίους εγίνωσκεν άπαντας ασπόνδους πολεμίους της μεταρρυθμίσεως, και ούτε μεταξύ των αρχιερέων, ων άλλοι μεν ετάσσοντο μετά της μιας και άλλοι μετά της ετέρας μερίδος, αλλά θέλων να εγχειρίση τους οίακας της εκκλησίας εις άνδρα εντελώς εκ των προτέρων αμέτοχον της διενέξεως ήτις ετάραττε τα πνεύματα επέστησε την προσοχήν εις ένα των περί αυτόν λαϊκών. Εν τούτοις καίτοι προαιρούμενος να περιστείλη τας καταχρήσεις της μοναχικής φατρίας ήθελε να οικονομήση αυτήν όσον ενδέχεται, και επί τούτω κατ’ αρχάς συνεβουλεύθη τον παρ’ αυτή ισχυρότατον Θεόδωρον, ερωτήσας αυτόν τίνα νομίζει άξιον να διαδεχθή τον μακαρίτην Ταράσιον, χωρίς ν’ αποκαλύψη τίνα είχεν ο ίδιος κατά νουν. Ο Θεόδωρος απήντησεν ότι δεν γνωρίζει κανένα, αλλά παρετήρησεν ότι καλόν ήτο να γίνη ελευθέρα εκλογή προσκαλουμένων επί τούτω και μοναχών και ερημιτών. Ο Νικηφόρος εύρε την γνώμην ταύτην άτοπον, και ευλόγως˙ διότι εκλογή τοιουτοτρόπως γενομένη ήθελεν αναδείξει πατριάρχην άνδρα θρησκομανή και επιτήδειον μόνον να συμπληρώση την καταστροφήν του κράτους. Αφήσας λοιπόν κατά μέρος τον Θεόδωρον ετράπη προς τον γέροντα Πλάτωνα και διεκοίνωσεν εις αυτόν ειλικρινώς τίνα έχει υποψήφιον˙ ο δε ενέκρινεν αυτόν πληρέστατα και έγραψε μάλιστα εις συγγενή ον είχεν εν τη αυλή προτρέπων αυτόν να συμπράξη εις την εκλογήν του ανδρός. Ταύτην λαβών την συναίνεσιν ο βασιλεύς συνεκάλεσε τους επισκόπους και ψήφω αυτών και παντός του λαού προεχειρίσατο ένα των επιφανεστέρων του κράτους αρχόντων, τον πρώην βασιλικόν γραμματέα Νικηφόρον όστις μετά τινας δισταγμούς απεδέχθη το αξίωμα και αφού εκάρη μοναχός εχειροτονήθη οικουμενικός πατριάρχης τη 12 Απριλίου, ήτοι ανήμερα του Πάσχα του 806 έτους».
(Κ. Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,τόμος 4ος, σελ. 482).



2. Επειδή δε απεβίω ο τηνικαύτα θείος πρόεδρος, ζητείται ψήφος πατριαρχήσοντος, και τα ψηφίσματα επί πολλούς οι πολλοί, ως έκαστος είχε κατά φιλίαν η αλήθειαν˙ ζητείται και παρά του Πατρός, ουχ υπό των της ιερωσύνης μόνον εγκρίτων, αλλ’ ήδη και προς αυτού του βασιλεύοντος. Τι ουν έδει, ω προς της αληθείας αυτής; Ουχί τον τοσαύτα υπέρ του καλού εναθλήσαντα και ηκριβωμένου βίου τοις πάσι νόμον προκείμενον, αψευδώς ειπείν την ενούσαν αυτώ διάθεσιν, προς το κοινή συμφέρον σκοπούντα; Ου, φασίν οι τα εκείνου σκώπτοντές τε και διαγελώντες, αλλ’ η την άγνοιαν προβαλέσθαι, η τοις επιζητήσασι παραχωρήσαι το ψήφισμα˙ έστιν δε, το μεν πρότερον ψεύδος, το δε δεύτερον υπόκρισις, και αμφότερα απόπτυστα. Ο μεν ουν την ψήφον έστειλεν, το δε εφ’ότω, παρώ λέγειν˙ επέστειλε δ’ όμως ως υπό Θεώ μάρτυρι. Και οι μεν ασμένως εδέξαντο, ουκ οίδ’ οποίω τρόπω βεβαιώσαντες το γράμμα, ο δε λαβών απεσείσατο, μετακυλίσας ως εν κύβω τας ψήφους».
.(ΕΠΕ φιλοκ. Τόμος 18, σελ. 220).



3. Έλαβον επί χείρας το γραμματείον, όπερ απέστειλεν η ιερά σου κορυφή Αθανασίω τω ημετέρω αδελφώ, κάι αναγνούς ελυπήθην, ιερώτατέ μου πάτερ, λύπην ικανήν, πρώτον μεν ότι εν ημίν αυτοίς, τοις ορθοτομούσι τον λόγον της αληθείας κατά την νυν λυττώσαν αίρεσιν των εικονομάχων, ερεσχελίαι γίγνονται και σχίσματα επιφύονται, έπειτα ότι αναγκάζομαι ο ελάχιστος αντιθετικώς την διάλεξιν ποιήσασθαι. αλλά συγγινωσκέτω η μεγαλειότης σου˙ περί γαρ αληθείας ο λόγος, ης ουδέν προτιμότερον ουδέ αιδεστικώτερον.
Τι δε το εμφερόμενον εν τοις γράμμασι, περί ου η λύπη; ημείς, φησίν, ούτε κτένεσθαι τους Μανιχαίους ούτε μη κτένεσθαι συνεβουλεύσαμεν˙ ει δε και επετρέψαμεν, των καλλίστων το μέγιστον είχομεν αν ποιήσαι. τι φης, ω θεοτίμητε; ο Κύριος απηγόρευσεν εν τοις ευαγγελίοις τούτο, ειπών˙ ου, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε άμα αυτοίς τον σίτον˙ άφετε συναυξάνεσθε μέχρι του θερισμού. Και αυτός των καλλίστων το μέγιστον φαίης είναι την επιτροπήν της εκριζώσεως; και ότι τα ζιζάνια τους αιρετικούς είρηκεν, τους τε τηνικαύτα δήλον ότι και τους εφ’ υστέρω, ήγουν άπαντας, ακουσώμεθα του Χρυσοστόμου, αυτό τούτο ερμηνεύοντος˙ εφ’ ω τάδε˙ τι ουν ο δεσπότης κωλύει λέγων, μήποτε εκριζώσητε άμα αυτοίς τον σίτον; τούτο δε έλεγεν κωλύων πολέμους γίνεσθαι και αίματα και σφαγάς˙ ου γαρ δει αναιρείν αιρετικούς, επεί ο πόλεμος άσπονδος έμελλεν εις την οικουμένην εισάγεσθαι. και μεθ’ έτερα˙ τι δε άλλο δια του μη εκριζώσητε άμα αυτοίς τον σίτον η τούτό φησιν, ότι, ει μέλλοιτε κινείν όπλα και κατασφάττειν αιρετικούς, ανάγκη πολλούς και των αγίων συγκαταβάλλεσθαι. όπερ και γέγονεν εν τοις καθ’ημάς χρόνοις˙ και γαρ και αίματα και σφαγαί επλήρωσαν την καθ’ ημάς οικουμένην και πολλοί των αγίων συναπήλθον˙ και ο λόγος του Κυρίου ου διέπεσεν, ως ωμολόγηται παρά πολλοίς. και τι λέγομεν περί του μη επιτρέπειν κτένεσθαι αιρετικούς; ουδέ γε κατεύχεσθαι αυτών συγκεχώρηται ημίν. ακουσώμεθα γαρ αύθις του Κυρίου προς Κάρπον τον άγιον, ως υποδεδήλωται δια φωνής Διονυσίου του πανσόφου, λέγοντος˙ παίε κατ’ εμού λοιπόν˙ έτοιμος γαρ ειμι και αύθις υπέρ ανθρώπων ανασωζομένων παθείν, και προσφιλές μοι τούτο, μη άλλων αμαρτανόντων ανθρώπων. πλην όρα ει καλώς έχει σοι την εν τω χάσματι μετά των όφεων μονήν ανταλλάξασθαι της μετά θεού και των αγαθών και φιλανθρώπων αγγέλων.
Οράς, θεοσύνετε, την θείαν αγανάκτησιν, επειδή κατηύχετο των αιρετικών απαλλαγήναι της ζωής, και όπως, ει επιμένων τη διαθέσει ταύτη ην, έμελλεν ο άγιος καταδικάζεσθαι; ούτε ουν, ως δέδειχεν η αλήθεια, κατεύχεσθαι δει όλως, μάλλον μεν ουν υπερεύχεσθαι, ως αυτός ο Κύριος υπέδειξεν εν τω του πάθους καιρώ, λέγων προς τον εαυτού πατέρα˙ πάτερ, άφες αυτοίς την αμαρτίαν˙ ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν. το δε φαίειν σοι την αγιωσύνην έχειν αυτή συμφωνούντας εν τω προβλήματι τούσδε τους αγίους, σύγγνωθι, πάτερ, ου καλώς εκλαμβάνομεν τας των αγίων φωνάς καντεύθεν ευρισκόμεθα πατρομαχίαν, μάλλον δε θεομαχίαν εισφέροντες. ο γαρ τοι θείος Κύριλλος εν τοις κατά Ιουλιανόν κατά το πάλαι νενομοθετημένον προύτεινε την ρήσιν, ουκ εφάμιλλον τη νέα την παλαιάν συμβάλλων (μη γένοιτο)˙ ου γαρ ηγνόει ότι όσα ο νόμος λέγει, τοις εν τω νόμω λαλεί, ουδέ την του σωτήρος σύγκρισιν, εν η φησιν˙ ερρήθη τοις αρχαίοις τόδε, εγώ δε λέγω υμίν τόδε. ώστε, καθά φησιν ο θεοφάντωρ Διονύσιος προς τινα Δημόφιλον, ουκ αποδεξόμεθά σου τας αζηλώτους ορμάς, ουδ’ ει μυριάκις επαναλάβοις τον Φινεές και τον Ηλίαν˙ ταύτα γαρ ακούοντα τον Ιησούν ουκ ήρεσκον οι του πραέος τότε και αγαθού πνεύματος αμέτοχοι μαθηταί. και γαρ και ο θειότατος ημών ιεροθέτης εν πραότητι διδάσκειν τους αντιδιατιθεμένους τη διδασκαλία του θεού˙ διδάσκεσθαι γαρ ου τιμωρείσθαι χρη τους αγνοούντας. ενωτίσμεθα ουν, ω μάκαρ, α λέλεχεν και ο ιερός Παύλος. ο ήλιος της υπ’ ουρανόν. Λέγει τοίνυν και ο θεοφόρος Ιγνάτιος˙ τους μισούντας ουν τον θεόν μισείν χρη και επί τοις εχθροίς αυτού εκτετηκέναι, ου μην δε διώκειν ημάς αυτούς η τύπτειν, καθάπερ και τα έθνη τα μη ειδότα τον θεόν˙ ει δε ου τύπτειν δει, σχολή γ’ αν αυτούς κτένειν. επειδή δε και τον άγιον Συμεών τον του θαυμαστού όρους είληφας, δέσποτα, συνάδειν σοι, μη τούτο οίου, ιερέ, ως μάχεται Χριστώ η τοις υπέρ αυτόν διδασκάλοις, αλλά τι; επί έθνει τραυματίζοντι το χριστιανικόν φύλον ο λόγος αυτώ της προς τον τηνικαύτα βασιλέα παρακλήσεως, ως αν μη πορθούνται υπό Σαμαρειτών οι χριστιανοί. και ευ γε έχει, και νυν το αυτό τούτο παρακαλούμεν, και Σκύθας και Άραβας θανατούντας τον λαόν του θεού πολεμείν και μη φείδεσθαι τους βασιλέας. άλλο τούτο κακείνο έτερον, το μεν επί τους πολεμίους, το δε επί τους υπό χείρα αιρετικούς˙ το γαρ τοι περί του Νηστευτού Ιωάννου, του της Κωνσταντινουπόλεως προέδρου, ου μοι φαίνεται αληθές, επιτρέψαι ανασκολοπισθήναι τους γόητας, αλλά παρακεχωρηκέναι˙ φονείς γαρ καυτοί, εφ’ ους ου κωλυτέον τοις κρατούσι τα των Ρωμαϊκών νόμων δραν˙ ου γαρ εική, φησί, την μάχαιραν φορούσιν, έκδικοί εισι τω το κακόν πράσσοντι. ου μην εφ’ ους ο Κύριος εκώλυσεν αλόντας εξόν αυτοίς κολάζειν, ουχί τους εν τοις κατά ψυχήν˙ των γαρ ψυχών αρχόντων τούτο, ων τα κολαστήρια αφορισμοί και αι λοιπαί επιτιμίαι.
Ούτως ουν, ω δέσποτα, ημείς οι ευτελείς φρονούμεν˙ και γε, ίνα εν αφροσύνη είποιμι, και παρρησία λελαλήκαμεν τω μεν μακαριωτάτω ημών πατριάρχη ότι, μαχαίρα η εκκλησία ουκ εκδικεί (και κατεύνευσεν), τοις δε την σφαγήν δράσασι βασιλεύσι, τω μεν πρώτω ότι, ουκ ηρέσθη θεός επί τη τοιαύτη αναιρέσει, τω δε δευτέρω, απαιτούντι την συνηγορίαν της αναιρέσεως, ότι, πρότερον η κεφαλή μου αίρεται ήπερ συνθέσθαι με τούτω. ταύτα δη παρ’ ημών των αμαρτωλών˙ υμείς δε, αγιώτατοι, ει έτερον ευαγγέλιον ανέγνωτε, όπερ ημείς ουκ ίσμεν, ευ αν έχοι˙ ει δε μη, σκοπήσατε τι ο απόστολος αποφαίνηται.
(Οσ. Θεοδώρου Στουδίτου, Επιστ.455. Θεοφίλω της Έφέσου, Φατούρος σελ.644).


4. Οι δυτικοί όλοι, μη εξαιρουμένου του Σλόσσερ, αποθαυμάζουσι το θάρρος και την καρτερίαν του Θεοδώρου επί του προκειμένου. Τούτο δε διότι ορμώνται από της δοξασίας ότι ο κλήρος ημών υπήρξε τυφλόν όργανον της πολιτικής αρχής και κατ’ ακολουθίαν πρεσβεύουσιν ότι ο Θεόδωρος διετέλεσεν εις εκ των ολίγων όσοι ενέμειναν πιστοί εις την υγιά αρχήν της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας.
(Κ. Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,τόμος 4ος, σελ. 536)







8 σχόλια:

  1. Προχθές ο πολύς Αιρετικός αμφισβήτησε την αυθεντικότητα χωρίου από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, με προτεσταντικές εξυπνάδες.
    Αν, όπως πιστεύω είναι ο ίδιος ως Ι.Κ., τι θα τον κρατούσε να μην τα βάλει και με την αυθεντικότητα του αγίου Θεοδώρου, αποδεικνύοντας τις πλαστογραφικές του ικανότητες; Ζήλωσε δόξα αγιομάχων. Να τους χαίρεται η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ τέτοιους συνεργάτες.
    Κ. Ιαρδάσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητε κυριε ....Λογοπαιγνιε.

    1) Αυτα που μας γραφεις εδω να πας να τα πης αλλου.
    Εδω ειναι ενας χωρος ελευθερου διαλογου και οχι μονολογου.
    Εδω ειναι χωρος ορθοδοξιας και οχι ανορθοδοξιας ή σουπερ ορθοδοξιας.
    Μονο σε αυτους τους χωρους υπαρχει πνιξιμο της αναπνοης του αλλου.
    Στο blog apotixisi ειναι δυνατον να καταχωρηθουν ακομα και οι αποψεις του Αρείου ή και του μεγαλυτερου αθεου ολων των αιωνων. Ειναι τοσο ανοικτο στον λογο και στον διαλογο.
    Δεν απαγορευουμε σε κανενα να ομιλει και να γραφει ελευθερα.
    Ο Ιησους διελεγετο με τους παντας.
    Εσυ που δεν δινεις το δικαιωμα στον αλλο να εκφραζεται ελευθερα, τι σχεσι εχεις με τον Ιησου;

    2) Ουδεις αγιος ειναι αυθεντικος ερμηνευτης της Γραφης.
    Ως λεγει ο αγιος Νικοδημος ο Αγιορειτης στο πηδάλιο σελ.7β υποσ.2:
    "Ημίν, ου μέλλει τι είπον ή τι εφρόνησαν μερικοι (Αγιοι)Πατερες.
    Αλλά τι λέγει η Αγια Γραφη,
    και αι άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι,
    και η κοινή των Αγίων Πατέρων δόξα.
    Ου γαρ δογμα συνιστα η γνώμη τινων εν τη Εκκλησία".

    3) Οσον αφορα το χωριο του Ματθαιου, οπως εγραψα σε αλλη στηλη, υπαρχει σε ολα τα αρχαια παπυρικα χειρογραφα. Δεν αμφισβητειται.
    Αν ο Ι.Κ. το αμφισβητει, δικαιωμα του. θαρθη η στιγμη που θα καταλαβη το λαθος του. Δεν τον στελνουμε στην κολασι.
    Υπαρχει ελευθερια σκεψεως στην ορθοδοξια.
    Περι αυτου λεγει αρκετα στην ανταπαντησι του και ο π. Ευθυμιος Τρικαμηνας.

    4) Οσον αφορα το, να χαιρομαι τους φιλους μου και εγω και η αποτειχισι, ναι, χαιρομαι για ολους τους φιλους μου και τους διατηρω εφ' ορου ζωης.
    Και προσπαθω να εφαρμοσω το Χρυσοστομικον:

    "Ποιει φίλους δια τον Ιησουν,
    και ποιει εχθρους δια τον Ιησουν".
    με τα ελαττωματα και τις ατελειες τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Πάλιν η Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν την κεφαλήν του Ιωάννου επί πίνακι ζητεί"
    Ι.Χ.

    Αιρετικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ κ. Οδυσσέα,
    Επειδή ακριβώς κι εγώ τον εξέλαβα ως χώρο ελεύθερου διαλόγου μίλησα έτσι.
    Ο κ. Ι.Κ. είναι φίλος σας εγκάρδιος -δεν το αρνηθήκατε στον π. Ευθύμιο- και υποστηρίζετε το δικαίωμα του φίλου σας να βρίζει ελεύθερα τους αγίους μας και το Ευαγγέλιο. Δεν μίλησα με επιχειρήματα, γιατί από τη συζήτηση φαίνεται πως ο φίλος σας δεν καταλαβαίνει και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα αφοπλιστικά επιχειρήματα του π. Ευθυμίου, αφού βάζει τη λογική του πιο πάνω από τους αγίους. Μίλησα ωμά και με κάποια αυστηρότητα, πηγαίνοντας στην ουσία του πράγματος, όπως κάνετε κι εσείς, αποκαλώντας ωμά αιρεσιάρχη τον Πατριάρχη.
    Για πέστε μου, όμως, για να δούμε πού αρχίζει η δημοκρατικότητά σας, πού η ελευθερία του λόγου και που έγκειται η ευαισθησία σας για την Ορθοδοξία: για την αυστηρότητα του λόγου μου, που εκφράζει μια διαμαρτυρία για τη βλασφημία κατά των αγίων μας του «Αιρετικού», διαμαρτύρεσθε. Για αυτή τη βλασφημία του «Αιρετικού» γιατί δεν διαμαρτυρηθήκατε; Και ο «Αιρετικός» είναι ελεύθερος να βρίζει τους αγίους και το Ευαγγέλιο, εγώ δεν είμαι ελεύθερος να εκφράζω την άποψή μου και τα λογοπαίχνιά μου για τον «Αιρετικό»; Οι βλασφημίες του «Αιρετικού» είναι ορθοδοξία και η διαμαρτυρία μου ανορθοδοξία ή σούπερ ορθοδοξία; Αφού δέχεστε και ομολογείτε, πως το «blog apotixisi ειναι δυνατον να καταχωρηθουν ακομα και οι αποψεις του Αρείου ή και του μεγαλυτερου αθεου ολων των αιωνων» θα μου υποδείξετε πώς θα μιλήσω και θα εκφραστώ προς τον «Αιρετικό»; Ή μήπως οι λέξεις που είπα, είναι χειρότερες του «Αιρετικού» και των άλλων αθέων, στους οποίους επιτρέπετε να ομιλούν ελευθέρως;
    Γράφετε: «Εσυ που δεν δινεις το δικαιωμα στον αλλο να εκφραζεται ελευθερα, τι σχεσι εχεις με τον Ιησου;». Γιατί εσείς μου δίνετε αυτό το δικαίωμα ή με την παρέμβασή σας μου το στερείτε; Εκφράστηκε ο «Αιρετικός» ελεύθερα, εκφράστηκα κι εγώ. Με ποια λογική του στέρησα το δικαίωμα να εκφραστεί. Απλά, σκέφτηκα, πως ο τρόπος αυτός ίσως τον συνεφέρει, ώστε να καθυποτάξει την προτεστανίζουσα λογική του και να εφράζεται πιο ταπεινά και χωρίς ψεύδη και ύβρεις στους αγίους μας;
    Αναφέρω ένα σημείο και να σταματήσω: Γιατί επιμένει, πως το χωρίο του Ματθαίου είναι του 5ου αιώνος, αφού στη συζήτηση, αποδείχτηκε, πως υπάρχουν κείμενα αγίων που το περιέχουν και ανήκουν σε προγενέστερους του 5ου αιώνες; Αυτό δεν το εγραψατε και προχθές και το επαναλαμβάνετε και σήμερα, σεις ο ίδιος; «οπως εγραψα σε αλλη στηλη, υπαρχει σε ολα τα αρχαια παπυρικα χειρογραφα. Δεν αμφισβητειται. Αν ο Ι.Κ. το αμφισβητει, δικαιωμα του».
    Αυτά. Δεν υπογράφω με το ίδιο λογοπαίγνιο. Αυτό ήταν λάθος μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητε μου αδελφε και φιλε

    δεν σε εμποδιζει κανενας να εκφραΖης ελευθερα τις αποψεις σου ακομα και να ελθης σε αντιθεσι με τα επιχειρηματα του αντιπαλου σου.

    Διαφωνιες και διαφορετικες αποψεις για αμφιβαλομενες ερμηνευτικες αποδοσεις ή ακομα και για ενταξεις καποιων χωριων στον κανονα της Αγιας Γραφης δεν απαγορευονται.

    Ασφαλως και δεν ειναι του 5ου αιωνος το χωριο του Ματθαιου αλλα πολυ παλαιοτερο.
    Ρωτησα φιλολογο, ειδικο παπυρολογο και με πληροφορησε οτι ολοι οι παπυροι περιεχουν το χωριο.
    Αν ο φιλος μου επιμενει, να τον παρουμε το κεφαλι;
    Επιμενει. Εγω δεν περνω το μερος του. Οριστε δημοσιως τον κατακρινω.
    Αν ειχαμε περισσοτερα πειστικα στοιχεια
    δεν θα μπορουσε να το αρνηθη.

    Ουτε βλασφημουμε τους αγιους με το να φερνουμε στο προσκηνιο καποια ιστορικα στοιχεια που δεν ειναι ευρυτερα γνωστα.

    Για πες μου, αγαπητε μου το εξης, δωσε μου καποια εξηγησι.
    Προσωπικα τρεφω πολυ μεγαλη αγαπη στον αγιο Ιωαννη το Χρυσοστομο.
    Οι δυο μοιχεπιβατες καταληψιες του θρονου του και φοβεροι διωκτες του αλλα και διωκτες των χριστιανων της εποχης του, ειναι αγιοι , παρακαλω.
    Προσωπικα ειναι αδυνατον να επικαλεσθω τις πρεσβειες τους και ας τους εχει αγιους η Εκκλησια.
    Εγιναν αγιοι ισως απο ληστρικες συνοδους, σαν τις συνοδους του αθυροστομου μακαριτη Σεραφειμ.

    Μην γινεσαι, αδελφε και εσυ σκληρος κατηγορος του Ι.Κ.
    Με τον καιρο και με περισσοτερη πειθω αλλαζει αποψεις ο αλλος.

    Οσον αφορα τοπους ανορθοδοξων ή υπερορθοδοξων που αναφερω, δεν υπερβαλλω. Εζησα τετοιες καταστασεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να που έγινα και φίλος σας. Η κριτική που έκανα, ήταν λιγόλογη, αλλ' αυστηρή, γιατί ο κ. Ι.Κ. παρουσιάζεται ως γνώστης, δάσκαλος και τιμητής των αγίων της Ορθοδοξίας (μήπως έπεσα στο ίδιο λάθος;) και όχι ως αμφιβάλλων και καλόπιστος συζητητής, όταν αποδεικνύεται το λάθος του. Για τις υπερβολικές εκφράσεις ζητώ συγγνώμη. Σας αφήνω να συνεχίσετε μόνοι τη συζήτηση και να έχετε τον τελευταίο λόγο, για να μη διαταράξω την ελευθερία του λόγου σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητε φιλε

    δεν πρεπει κανενας να θυμωνη μαζι μου, γιατι νομιζω οτι προσφερω σε ολους τον ελευθερο λογο, γιατι σεβομαι την ελευθερη ανθρωπινη σκεψι.
    Δεν θα επιθυμουσα βεβαια να εκλεινες κατ' αυτον τον τροπον την μαρτυρια σου, οπως την εκλεισες.
    Δεν μας διαταρασσεις, αγαπητε. Νασαι βεβαιος.
    Ελευθερο διαλογο κανουμε.
    Ειναι χρησιμη παντοτε η καθε συμμετοχη σας.
    Θελω να σε διαβεβαιωσω οτι το blog apotixisi ειναι παντοτε ανοικτο για την εκθεσι των αποψεων του καθενος.
    Να ξέρης,εισαι παντοτε ευπροσδεκτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

    http://agiooros.freeforums.org/topic-t2948.html#9860

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου