Οι Αγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τους Φραγκολατίνους
"λύκους βαρεις" μη φειδόμενους του ποιμνίου.
Δημοσιευουμε ενα κειμενο του μακαριστου Φωτη Κοντογλου για να φερουμε στη μνημη μας τον μεγαλο αυτο δασκαλο του Γενους μας.
Για το ζητημα της Συναξεως του Βολου θα επανελθουμε.
Παπική Ελλάδα = εξαφάνισι της Ελλάδας
Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τους παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί στ' αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία.
Οι δεσποτάδες πού είπα πως τους έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τους Λατίνους, λένε πως το κάνουμε από «αγάπη». Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ροσόλια της «αγάπης», που την κάναμε ρεζίλι.
Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλητήριος γιά αγάπη. Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει. Τώρα, στα καλά καθούμενα, τους ρασοφόρους μας στην Πόλη, τους έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τους Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι και δεν γυρίζουνε να τους δούνε αυτούς τους «εν Χριστώ αδελφούς», που όσα τους κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τους τάκανε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωμαχετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να κάνουν από παρεξηγημένη καλοσύνη.
Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ' αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τους αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμία σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι οι ίδιοι αγορασμένοι...
Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνονται με άλλα, κοσμοΐστορικά προβλήματα! «Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες και Ορθοδοξίες»; Μα αυτούς δεν τους μέλλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι' αυτού πάμε.
Παπική Ελλάδα θα πει αξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτωτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τους παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ' όλο που είναι δεσποτάδες.
Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά - καλά, είδηση για τη συνωμοσία.Ποιος να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό; Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στους δικούς μας και στους παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τους Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για «τον διάλογο μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά - καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα, όπως είναι η λεγόμενη «Διάσκεψις της Ρόδου», τα νέα παρεκκλήσια του Βατικανού, κ.τ.λ.
Στη Ρόδο πήγανε οι δικοί μας με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι' αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλαδή ένας βλάχικος χριστιανισμός και να αρχίσουν τον «διάλογον», που να τον πάρει η ευχή αυτόν τον «διάλογον».
Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος. Ο Πάπας λοιπόν θα προσεύχεται μπροστά στις δικές του φωτογραφίες! Δηλαδή τρελλάθηκαν οι άνθρωποι!
Αυτά δεν τα κάνανε μήτε οι αραπάδες της Αφρικής. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα έχουν οι Μουσουλμάνοι στη θρησκεία τους, και που καταντήσανε τη θρησκεία του Χριστού αυτοί οι αθεόφοβοι Ιταλιάνοι, που προσκυνάνε αγάλματα της Παναγίας με κοκκινάδια , με σκουλαρίκια και με δαχτυλίδια.
Κι εμείς οι Ορθόδοξοι που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσεβείας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ' αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος. Αλλά, από που να πιάσει κανένας και πολύ να τελειώσει; Όσοι ήταν έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ' αυτούς την περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη «αγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε.
Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα «αιτήματα» της.
Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα!
Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτη σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», θέλεις μίμηση της «αφηρημένης ζωγραφικής», θέλεις ακαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, πού κατάντησες!), θες φιλοπαπισμός, θες φιλοαμερικανισμός, στα πάντα, στα ντυσίματα μας(προ πάντων της νεολαίας), στον τρόπο που μιλάμε και σκεπτόμαστε, ακόμα και στις χειρονομίες.
Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».
Πολύ καλά τα γράφει ο Φ. Κόντογλου, αλλά δυστυχώς, όλη η τραγική αλήθεια βρίσκεται σε μια άλλη φράση που έχει καταγραφεί επίσης: "Η εκδυτικοποίηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ΣΧΕΔΟΝ συντελεσμένη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ελπίδα υπάρχει σ' αυτό το ΣΧΕΔΟΝ.
Αιρετικός
Με τι στοιχεια το λετε αυτο κυριε αιρετικε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τι στοιχεία; Μα καλά δεν βλέπετε γύρω σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αφού θέλετε στοιχεία, ας αλιεύσουμε μερικά επιγραμματικά από μελέτη που ετοιμάζται: "Ορθοδοξία και Παπισμός, Διαφορές και Επιδράσεις":
Οι δυτικές επιρροές είναι πάρα πολλές. Επιγραμματικά αναφέρονται:
- ο προτεσταντικός αντιθεοτοκισμός και αντιμοναχισμός που καλλιεργείται από εκκλησιαστικές οργανώσεις (Μοναχού Θεοκλ. Διονυσιάτη: «Αγαπητοί, νυν τέκνα Θεού εσμέν και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα» Άγ. Όρος 1994).
- Μαριολατρία, κατά τα παπικά πρότυπα (Ζωλοτισμός κλπ.). Επίσης αναμαρτησία της Υπεραγίας Θεοτόκου (π. Αλ. Σμέμαν: Εξομολόγηση και θ. κοινωνία), - τη διάκριση της Εκκλησίας σε στρατευομένη και θριαμβεύουσα, χωρίς αναφορά σε αγιογραφικό ή αγιοπατερικό κείμενο (Ναυπάκτου Ιεροθέου).
- στην ψαλτική πάρα πολλές δυτικές επιρροές, όπως τα προτεσταντικού τύπου τραγούδια: ("τα χριστανόπουλα θα πάμε με χαρά.....), καθώς και οι παπικού τύπου πολυφωνικές χορωδίες, που γίνονται κυριολεκτικά κλαιούμενες, κατά τις κηδείες, αντί της βυζαντινής μουσικής. Επίσης ευχές επηρεασμένες από τη δυτική θεώρηση, ότι ο αμαρτωλός είναι κατηγορούμενος, εκτός του ότι είναι και ασθενής: «Κύριε και τον φόβον σου πτοούμαι και το πονηρόν ποιείν ου παύομαι. Τις εν δικαστηρίω τον δικαστήν ου πτοείται; ή τις ιαθήναι βουλόμενος τον ιατρόν παροργίζει ως καγώ;…..» (απόστιχο του εσπερινού). Αλλά και ευχές του Μυστικού Δείπνου με παπικές επιρροές, όπως του αγίου Συμεών του Μεταφραστή: «Ιδού βαδίζω προς θείαν κοινωνίαν, Πλαστουργέ μη φλέξης με τη μετουσία…..». Επίσης ύμνοι που επιβραβεύουν την ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά: «….. υπό Σιλβέστρου ιερέως δια του βαπτίσματος…..», για την βάπτιση του Μ. Κωνσταντίνου από τον πάπα Σίλβεστρο, ψευδώς βέβαια, καθότι ο αυτοκράτορας βαπτίσθηκε από τον Νικομηδείας Ευσέβιο, κ.ά.
- στην εικονογραφία παπικές επιρροές:
1/ εικόνιση της Αγ. Τριάδας με τα πρόσωπα του Θεού Πατρός, του Υιού και του Αγ. Πνεύματος, η απεικόνιση της οποίας απαγορεύτηκε από τη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης του 1776 ως λατινικής προέλευσης, καθώς αναφέρει ο N. Ζήσης στο περιοδικό ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ τ. 2 και 3. Η απεικόνιση αυτή είναι αρειανοπαπική, καθότι παρουσιάζει τον Υιόν νεώτερο του πατέρα και έτσι δικαιολογεί το «ην ποτέ, ότε ουκ ην" του Αρείου, καθώς και το περιστέρι που εισαπέχει του Πατρός και του Υιού, κατά το παπικό Φιλιόκβε. Εξ άλλου, για τη παράσταση του Πατέρα, ο Ι. Δαμασκηνός καταγράφει: «ο Θεός, ως πάντη ασχημάτιστος και ανείδεος» είναι «έξω από κάθε φαντασίαν» και επομένως «παραφροσύνης τοίνυν άκρας και ασεβείας το σχηματίζειν το Θείον» (PG τ. 94, στλ. 1169C-1172A).
2/ του κρίνου στα χέρια του αγγέλου στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου,
3/ της λατινικής παράστασης της Ανάστασης (όχι την εις Άδου κάθοδο) σε εξαπτέρυγα και εικόνες, με τον Χριστό να εξέρχεται του τάφου θριαμβευτής, σαν ελατήριο, κρατώντας ένα σημαιάκι (ακόμη και στην είσοδο του Πανάγιου Τάφου στα Ιεροσόλυμα), αντίθετα με την Πατερική Θεολογία (αγίου Επιφανίου: Η κάθοδος του Κυρίου στον Άδη)
4/ της παράστασης της αγίας καρδίας του Ιησού (σύντομα μπορεί να δούμε και αγία καρδία της Θεοτόκου κατά τα παπικά πρότυπα) κ.ά.
5/ της παράστασης της Παναγίας, ως στρουμπουλής φραγκοπαναγιάς, με τον ροδαλό Χριστό να την κοιτάει, αλλά και όλων των αγίων, ως καλοθρεμμένων αστών.
6/ της εικονογραφίας του Μυστικού Δείπνου με το Χριστό στο κέντρο, κατά το πρότυπο της εικόνας του L. Davinci, αντί του Χριστού στο άκρο αριστερά σε ημικυκλικό τραπέζι, ως το τιμώμενο πρόσωπο,
7/ της εικόνας της γέννησης με τη Μαρία και τον Ιωσήφ πάνω από το θείο βρέφος.
8/ της εικονογραφίας του Ιούδα Ισκαριώτη με φωτοστέφανο κλπ.
- εισαγωγή αγαλμάτων του Χριστού και της Παναγίας σε εκκλησιαστικούς χώρους. Ήδη υπάρχουν τέτοια αγάλματα σε τάφους, όπου ορθόδοξοι ιερείς τελούν τρισάγια, χωρίς να ενοχλούνται από τη κατάσταση αυτή.
- στις δυτικόφερτες απόψεις για «τα καζάνια της Κολάσεως», και τα «τελώνια», αντί της διδασκαλίας του αγίου Μάρκου Εφέσου για τη «φωτιστική» και «καυστική» φύση του Ακτίστου φωτός.
- στη συγγραφική με προτεσταντικά παραμυθάκια του τύπου: «η κόρη του γαλακτοπόλη», «Περπέτουα», «Φαβιόλα» κ.ά. για τα κατηχητόπουλα, αντί των βίων των Αγίων (π. Γ. Μεταλληνός).
- στην ναοδομία (με την τάση του δυτικού εκμοντερνισμού στη κατασκευή των ναών).
- παρεμβάσεων στη λατρεία (το "σαράντισμα" των εικόνων στο Άγιο Βήμα με ειδική ευχή της παπικής εκκλησίας που παρεισέφρησε σε ορθόδοξα ευχολόγια, όπως αναφέρει ο N. Ζήσης στο ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ)
- παρεμβολές στην Ορθόδοξη Θεολογία μας με παπικές παραδοχές, που αυτούσιες διδάσκονται στους πιστούς μας και αντιστρατεύονται τον πλούτο της Πατερικής Θεολογίας (π.χ. περί της ικανοποιήσεως της θ. δικαιοσύνης, π. Κ. Καλλίνικου "Ιερά Κατήχησις" έκδοση Αποστολικής Διακονίας 1997, σελ. 56) ή τη διδασκαλία περί του προπατορικού αμαρτήματος (που είναι παπικής προέλευσης, όπως μαρτυρεί ο π. Ι. Ρωμανίδης: "Το προπατορικόν αμάρτημα" Αθήνα, 1992), καθώς και η διδασκαλία περί του εμφυσήματος του Θεού προς τον Αδάμ, ως της ψυχής, αντί του Αγίου Πνεύματος.
- τη συμπροσευχή με αιρετικό, κατά την ακολουθία του γάμου με ετερόδοξο σε παπικό ναό, αλλά και της αντίστοιχης ακολουθίας σε ορθόδοξο Ναό. Εδώ, ο Ορθόδοξος ιερέας συμπροσεύχεται με αιρετικό!
- το ράντισμα ή την επίχυση νερού σε βαπτιζόμενο νήπιο από αρκετούς ορθόδοξους ιερείς, αντί του βουτήματος στη κολυμπήθρα.
- τη Χριστολατρεία του Παπισμού, αντί της Ορθόδοξης Τριαδολατρείας. Παραδείγματα: η ευχή «ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω» μετά το «άνω σχώμεν τας καρδίας», όπου ο ιερέας απευθύνεται λανθασμένα προς τον Χριστό και όχι προς τον Πατέρα. Το ίδιο γίνεται με την οπισθάμβωνο ευχή «Ο ευλογών τους ευλογούντας σε, Κύριε,….. εκ σου του Πατρός των φώτων…..» η οποία διαβάζεται μπροστά στην εικόνα του Χριστού, λανθασμένα, ενώ απευθύνεται προς την Αγία Τριάδα. Είναι αυτά τεράστια δογματικά λάθη, προερχόμενα από τον Παπισμό.
- Ο θεσμός των τιτουλαρίων Επισκόπων, καθώς και της Ενδημούσας Συνόδου είναι παπικής προέλευσης
- Ο εθνοφυλετισμός, που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα και ήταν η αιτία ανάπτυξης εθνικών Εκκλησιών είναι ξένος προς την Ορθόδοξη Εκκλησία.
- Λήψη θ. κοινωνίας από Λατίνους (κάτι που γίνεται στο ουνίτικο νησί της Σύρου σήμερα)
-- Στον Ι.Ν. αγίου Ιωάννη Θεολόγου στο Γαλανάδο της Νάξου, χρησιμοποιείτο ο Ναός συγχρόνως από τους Ορθοδόξους και τους Λατίνους και τούτο μέχρι των ημερών μας, καθότι έχει 2 άγιες Τράπεζες κολλητά, η αριστερή για τους Παπικούς και η δεξιά για τους Ορθοδόξους!
- Παπική σχολή, στα μέσα του 17ου αιώνα με Ιησουίτες μοναχούς, μόρφωνε τους αγιορείτες μοναχούς επί 7 έτη.
- Η Ι. Μονή αγίου Νικολάου Θήρας είχε Ιησουίτες ως εξομολόγους. Ο Παροναξίας Ιωσήφ (1651) προτρέπει τους αιρετικούς Καπουτσίνους να διδάσκουν και να εξομολογούν το ορθόδοξο ποίμνιο. Ο Σμύρνης δίνει άδεια σε Ιησουίτες να εξομολογούν τους κληρικούς της επαρχίας του και οι κληρικοί με τη σειρά τους εγκαθιστούν Ιησουίτες μέσα στους ορθόδοξους ναούς να εξομολογούν. Παρομοίως και ο Αιγίνης Δαμασκηνός (1680), ενώ άλλος Επίσκοπος εξομολογείτο σε Γάλλο καπουτσίνο.
- Μη ξεχνάμε την Ιερά Σύνοδο του Βασιλείου της Ελλάδος, το 1833, με αρχηγό Ρωμαιοκαθολικό!
- Τα Ψυχοχάρτια των Ορθοδόξων, συνέχεια των συγχωροχαρτιών των Παπικών (Γ. Μεταλληνός).
- Ένα εισαγόμενο προϊόν από τη Δύση είναι και ο λεγόμενος Ορθοδοξισμός, δηλ. η αδυναμία διάκρισης του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία την υποταγμένη στα ορμέμφυτα. Είναι η εμμονή μερίδας του χριστιανικού κόσμου στην ακραιφνή παραδοσιακή Ορθοδοξία, την πληρέστερη, υποτίθεται, ορθότητα πεποιθήσεων, συνεπέστερη ηθική και πλουσιότερη λατρευτική παράδοση. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα χάνονται τα κριτήρια διάκρισης των μυστηρίων της Εκκλησίας και μπερδεύονται με ένα είδος θρησκευτικής μαγείας μιάς ιδεολογικοποίησης της πίστης, ενός κηρύγματος εν είδη προπαγάνδας, μιας ατομικής εκκλησιαστικής άσκησης, το δε ευχαριστιακό γεγονός και η εκκλησιαστική λατρεία καταντάει απλώς μια θρησκευτική τελετουργία, παράδειγμα η επανάληψή της, την ίδια ημέρα, στο ίδιο ναό για την εξυπηρέτηση περισσότερων ενοριτών. Τα δε μυστήρια βαπτίσματος, γάμου, ευχελαίου, αλλά και η κηδεία, τα μνημόσυνα, ο αγιασμός είναι ιεροπραξίες αυτονομημένες από τη θεία λατρεία και καταντούν ιεροπραξίες αυτονομημένες, αυτοδύναμες, μαγικές επευλογίες στιγμών του ατομικού βίου.
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, από το πλήθος των παπικών επιδράσεων, γιατί λεπτομερής ανάλυση θέλει πολύ τόπο και χρόνο.
Αιρετικός