Ομολογία

ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ



Ποιοί είναι οι παπικοί, με τους οποίους χαριεντίζεται ο κ. Βαρθολομαίος και τους ονομάζει αγίους και αδελφούς;

Κατά καιρούς έχουν παρουσιαστή κάποιες λίγες λεπτομέρειες του προφίλ του απάνθρωπου παπισμού, αλλά το πολύμορφο θηρίο της Αποκαλύψεως έχει και άλλες πολλές άγνωστες ή ξεχασμένες πτυχές, που κρύβουν την αγρία ιστορία των «ανθρώπων» αυτών.

Φερνουμε στην επιφάνεια μια λησμονημένη αιμοσταγή σελίδα της πρόσφατης ιστορίας του παπισμού, ο οποίος κατέσφαξε εν ψυχρώ 700 χιλιάδες αμάχους Ορθόδοξους Σέρβους.

Πρόκειται για μια από τις στυγνότερες και στυγερώτερες πράξεις ωμότητος και ανθρωποκτονίας, στις οποίες είχαν ενεργήσει στρατευμένοι του πάπα των παπικών και του Βαρθολομαίου με την άμεση και ενεργό συμμετοχή και των «κληρικών» του παπισμού, οι οποίοι έκοβαν τα κεφάλια των Ορθοδόξων σαν κοτόπουλα, κρατώντας στο ένα χέρι το κομβοσχοίνι και στο άλλο το δολοφονικό μαχαίρι.

Εσφαζαν ορθοδόξους στην Κροατία οι στρατευμένοι «κληρικοί» υπό τις ευλογίες του αρχιεπισκόπου τους Στέπινατς και υπό την «υψηλή» και «αγία ευλογία» του τότε πάπα τους, προκειμένου η Κροατία να παραμείνη καθαρόαιμη παπική.

Αυτή η μαύρη σελίδα του παπισμού περιγράφτηκε σε βιβλίο με τίτλο «Ο αρχιεπίσκοπος της γενοκτονίας» των Σέρβων από τον Ιταλό συγγραφέα Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι πρίν από οχτώ χρόνια και προλογίστηκε από τον νύν αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο (τότε μητροπολίτη Θηβών).

Ο πρόλογος του βιβλίου είναι εφιαλτικός. Δεν νομίζω να υπάρξη άνθρωπος που θα τον διαβάση και δεν θα φρίξη.

Πρίν παραθέσουμε τον πρόλογο, όπως τον βρήκαμε, θεωρούμε επιβεβλημένο να σημειώσουμε το πιο τραγικό από όλα, ότι ο πάπας των παπικών και του Βαρθολομαίου ανεκήρυξε ΑΓΙΟ το δολοφόνο του ορθοδόξου σερβικού λαού αρχιεπίσκοπο Κροατίας.

Τέτοιοι είναι οι άγιοι του παπισμού, τέτοιος και ο πάπας και όλοι οι πάπες. Αυτά είναι τα έργα τους και αυτές οι προθέσεις τους για την Ορθοδοξία, προθέσεις μισανθρώπου διαβόλου, όσο και αν προσπαθούν να δείξουν και καλό πρόσωπο σε συναντήσεις τους με τον αφελή Βαρθολομαίο ή σε δημόσιες εμφανίσεις των παπών προς άγραν καλών εντυπώσεων.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της υποκριτικής τέχνης θα πρέπει ο νουνεχής να δή και τη «συγγνώμη» του πάπα των παπικών και του Βαρθολομαίου που κοροϊδεύει τον κοσμάκη, όταν τη μια ζητάει συγγνώμη για τις σταυροφορίες και από την άλλη να αγιοποιή τους δολοφόνους και να προωθή την ουνία στη χώρα μας και σε άλλες μεγάλες χώρες. Ας τον χαίρωνται όσοι φιλοπαπικοί και ο κ. Βαρθολομαίος.

Όταν ένας, αγαπητοί μου, δολοφονή τις εν Χριστώ αποκεκαλυμμένες αλήθειες (το μείζον),
είναι δύσκολο να δολοφονή και τους ανθρώπους που τις πιστεύουν (το έλασσον);

Η απάντησι στο ερώτημα είναι εύκολη, αλλά η απάντησι στο ερώτημα πώς ο Βαρθολομαίος εξακολουθεί να καλλιεργή φιλίες με τους δολοφόνους αυτούς,
και πώς ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών εμφανίζεται συνεργαζόμενος και υποτασσόμενος σε τέτοιον πατριάρχη,
δεν ξέρω πόσο εύκολη είναι.

Πάντως δεν μπορεί κανείς να αναχαιτίση τους συνδυασμούς στους οποίους οδηγεί η λαϊκή παροιμία «Πές μου το φίλο σου να σου πώ ποιος είσαι», και «Φθείρουσι ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Και τώρα στον πρόλογο.


" Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ" ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ του Μητροπολίτη ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕ1ΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Όταν τελείωσα το διάβασμα τού βιβλίου του Μάρκου Αουρέλιο Ριβέλλι (Marco Aurelio Ρivelli) "Ό 'Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας", το οποίο μου δόθηκε για να το προλογίσω, είχα αλλοιωθεί εσωτερικά. Με πλημμύρισαν ανάμεικτα συναισθήματα ψυχικού πόνου, θλίψης, οργής, αγανάκτησης, αλλά και τραγικής απογοήτευσης από την διαστρέβλωση της χριστιανικής διδασκαλίας καί συμπεριφοράς. Περιγραφές αποδείξεις, έγγραφα, μαρτυρίες και προπάντων φωτογραφίες, όλα ένα φρικιαστικό υλικό, πού δύσκολα ο αναγνώστης - όπως άλλωστε και εγώ - θα αποβάλει από τήν μνήμη του.

Η τραγωδία πλέκεται γύρω από ένα στόχο -την ανεξαρτησία τού Κράτους των Κροατών - στόχο πού νομιμοποιεί δυστυχώς κάθε βίαιη μέθοδο καί πρακτική. Από τα εξήμισυ εκατομμύρια κατοίκων της Κροατίας, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια ήσαν Ορθόδοξοι Σέρβοι, οι όποιοι εγκαταστάθηκαν εκεί είτε λόγω της ελεύθερης επικοινωνίας και των μετακινήσεων, είτε λόγω των εχθρικών πιέσεων στις νότιες περιοχές. Όλοι αυτοί, λοιπόν, στο όνομα της δημιουργίας της καινούργιας Κροατίας - μιας πατρίδας ενός λαού "καθαρού" στο σώμα καί το πνεύμα, χωρίς φυλετικές αναμείξεις καί χωρίς στοιχεία που δεν συμμερίζονταν τη δική τους ρωμαιοκαθολική πίστη - έπρεπε νά εξοντωθούν. Η αληθινή ή, όπως έλεγαν, "οριστική λύση" της δικτατορίας των Ουστάσι ήταν η εξολόθρευση των Σέρβων, του μοναδικού, κατ' αυτούς, λαού των "σχισματικών" ορθοδόξων, πού είχαν τήν ικανότητα νά "μολύνουν" την "καθαρή κροατική φυλή'.

___Το ξεκίνημα της εθνικοθρησκευτικής κάθαρσης άρχισε με τις εξωτερικές διακρίσεις. Οι Σέρβοι πολίτες υποχρεώθηκαν να φορούν ένα περιβραχιόνιο χρώματος μπλε με έντυπο το γράμμα Π (=Ορθόδοξος). Οι Εβραίοι φόρεσαν το αστέρι του Δαβίδ - στήν αρχή στο μανίκια καί αργότερα στην πλάτη τους. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς υπήρχε αναρτημένη πινακίδα πού προειδο­ποιούσε: " Απαγορεύεται η επιβίβαση σε Σέρβους, Εβραίους, Τσιγγάνους και σκυλιά".

___Φρικιά κανείς μελετώντας τις μεθόδους που επινοηθήκαν, ώστε ένα μεγάλο τμήμα από τους ανθρώπους αυτούς να εξοντωθεί και οι άλλοι - "ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι Σέρβοι - νά ασπασθούν τόν ρωμαιοκαθολικισμό για να δημιουργηθεί η πατρίδα των Κροατών και το «Έθνος τού Θεού».

___ Αποκαλυπτική είναι η ομολογία του Κροάτη πολιτικού Πρβόσλαβ Γκριζόγκονο - φανατικού ρωμαιοκαθολικού, πρώην υπουργού - σε επιστολή του. Αφού περιγράφει τις άγριες δολοφονίες και τα φοβερά βασανιστήρια, μεταξύ των άλλων γράφει:

"Η δική μας Καθολική Εκκλησία συμμετείχε με δύο τρόπους σε όλα αυτά τα βάρβαρα εγκλήματα, χωρίς προηγούμενο καί ξεπερνούν την ιεροσυλία..."

Πρώτα ένας μεγάλος αριθμός στελεχών του κλήρου, ιερείς και μοναχοί, στελέχη των οργανώσεων της κροατικής νεολαίας συμμετείχαν ενεργά σε όλα αυτά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου oι καθολικοί ιερείς έγιναν δεσμοφύλακες των στρατοπέδων και συνένοχοι των Ουστάσι, επιβραβεύοντας έτσι τους βασανισμούς και τις σφαγές των Χριστιανών. Αυτοί δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε από όλα αυτά, χωρίς την άδεια των επισκόπων τους. Δεύτερο η Καθολική 'Εκκλησία χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να προσηλυτίσει όσους Σέρβους είχαν επιβιώσει. Και τότε, λοιπόν, ενώ η γη άχνιζε από το αίμα των αθώων θυμάτων, ενώ οι αναστεναγμοί έβγαιναν από τα στήθη όσων επιβίωσαν, οι θρησκευόμενοι Καθολικοί κρατούσαν στο ένα χέρι το μαχαίρι Ουστά­σι και στο άλλο χέρι το Ευαγγέλιο και το κομποσχοίνι.

___Η ιστορία τού Ευαγγελικού μηνύματος καί η Εκκλησιαστική πρακτική μας έχουν διδάξει ότι κάθε παρέκκλιση - σε οποιοδήποτε μέρος της γης - από την ευαγγελική αλήθεια είναι και μία αρχή καταστροφής. Κάθε- εκτροπή απ' αυτήν ή παραποίησή της εύκολα μπορεί να οδηγήσει στα αγριώτερα εγκλήματα - μάλιστα εν ονόματι του Χριστού - καθώς και στην χίμαιρα της δημιουργίας τού Κράτους του Θεού.
Μια επανάληψη τέτοιων σκοτεινών σταθμών της ιστορίας είναι και τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας. Διαβάζουμε:

«Ολα τα τμήματα των δυνάμεων Ουστάσι διαθέτουν καθολικούς ιερείς. Ωρισμένοι απ' αυτούς, παρόλο που φορούν ράσα, συμμετέχουν άμεσα και προσωπικά στις έπιχειρήσεις εκκαθάρισης και εξόντωσης. Οι άλλοι περιορίζονται να επικυρώνουν την εθνικοθρησκευτική σφαγή ''στο όνομα του Θεού".

Συνολικά οι στρατιωτικοί Ιερείς είναι 150 καί υπόκεινται στον στρατιωτικό 'Αποστολικό επιτηρητή, δηλαδή στον αρχιεπίσκοπο της Κροατίας Παναγιώτατο Στέπινατς".

___Τρομάζει κανείς διαβάζοντας στο περιοδικό της ρωμαιοκαθολικής 'Αρχιεπισκοπής του Σεράγιεβο "Katolicki Tzednik":

'"Μέχρι σήμερα ό Θεός μίλησε με τις Παπικές Εγκυκλίους, με κηρύγματα, με βιβλία διδασκαλιών, με τον χριστιανικό τύπο, με τις ιεραποστολές, με τα ηρωϊκά παραδείγματα των αγίων.

"Αλλά αυτοί (οι 'Ορθόδοξοι Σέρβοι) δεν έδωσαν προσοχή. Παρέμειναν αναίσθητοι. Τώρα ο Θεός απεφάσισε να χρησιμοποιήσει άλλες μεθόδους. Αυτός θα εμπνεύσει το έργο μας, τήν οικουμενική μας αποστολή! Αυτή δεν θα οδηγηθεί από κληρικούς, αλλά από αυθεντικούς στρατιώτες του Χίτλερ. Επιτέλους με την βοήθεια πυροβόλων, οπλοπολυβόλων, τανκ και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, τα κηρύγματα θα ακουσθούν".

Ο μοναδικός επιζών Λιούμπο Γένινακ, τον Οκτώβρη του 1946, στη δίκη του Ζάγκρεμπ, εναντίον του 'Αρχιεπισκόπου Στέπινατς θα καταθέσει μία μακρά κατηγορία. Περιορίζομαι σε μόνο τρεις γραμμές απ' αυτήν:

___ «Σε ένα από τα πρώτα θύματα είπαν να ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι.
Ένας Ουστάσι του κόβει το λαιμό με ένα μαχαίρι καί συγχρόνως του φωνάζει: "Τραγούδα".
Αυτός άρχισε να τραγουδάει και το αίμα πεταγόταν από το λαιμό του σε απόσταση δύο μέτρων».

Φρικιαστική η τελετή του «μαζικού ασπασμού» του ρωμαιοκοθολικισμού από τους 'Ορθοδόξους για να προμηθευτούν το «Πιστοποιητικό Αλλαγής Δόγματος». Χιλιάδες οι σφαγές ορθοδόξων ιερέων, επισκόπων και πιστού λαού!

Παράλληλα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων κατέφθαναν τά φορτωμένα με ανθρώπους βαγόνια, σφραγισμένα με μολύβι πού είχαν την επιγραφή "Χαλασμένα φρούτα". Σ' ένα απ' αυτά τα φοβερά στρατόπεδα, το Πασένοβοτς πού δολοφονήθηκαν καί αποτεφρώθηκαν 700.000 κρατούμενοι, διοικητής διετέλεσε ο Φραγκισκανός μοναχός ΜίροσΛαβ Μαϊστρόροβιτς, που ονομάσθηκε από τους βασανιζομένους «πατήρ Σατανάς» και συμμετείχε προσωπικά στις δολοφονίες.

Δεν μπορώ εδώ παρά να θυμηθώ το κεφάλαιο για τον Μέγα ιεροεξεταστή στο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμάζωφ".
Ό Μέγας ιεροεξεταστής απευθύνεται στο Χριστό που επιστρέφει στη γη μετά δεκαπέντε αιώνες και μέσα σε ένα ρεσιτάλ παραληρήματος για την εξουσία και την ελευθερία Του λέγει: "...
Αυτό κάναμε. Διορθώσαμε το έργο Σου...".

___Βέβαια, αν έγιναν ελάχιστες αναφορές απ’ αυτά τα πολλά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο αυτό, δεν απέβλεψαν αλλού, παρά στο να επισημάνουν σ' όλους μας, oτι οι Κυβερνήσεις των λεγομένων χριστιανικών Κρατών, οι 'Εκκλησιαστικοί 'Ηγέτες και όσοι διαχειρίσθηκαν τύχες ανθρώπων στον αιώνα που τελείωσε και που τόσο πανηγυρικά γιορτάσαμε, δεν θα πρέπει να νοιώθουν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι. Τα εκτυφλωτικά φώτα, τα εντυπωσιακά βεγγαλικά δεν άφησαν να φανεί ούτε ένα ίχνος αυστηρής, τουλάχιστον, κριτικής ή ανάληψης ευθύνης για τα τόσα εγκλήματα, τον τόσο πόνο, τα τόσα δάκρυα που πήρε μαζί του ο αιώνας που έφυγε.

___Αν το διάβασμα καί ο προβληματισμός απ' αυτό το βιβλίο περιορισθούν στις εντυπώσεις που αφήνουν τα φοβερά εγκλήματα και στο αναζωπύρωμα των παθών, δεν θα έχουν νά προσφέρουν στην εποχή μας και στις προοπτικές της καινούργιας χιλιετίας κάτι σημαντικό. Αντιθέτως, αν γίνουν αφορμή αυστηρής κριτικής και αυτοκριτικής και, ακόμη, επισήμανσης των τραγικών αποτελεσμάτων, που προέρχονται από την αλλοίωση του χριστιανικού μηνύματος, η συμβολή τους στο άνοιγμα της τρίτης χιλιετίας θα είναι ουσιαστική.

___Τούτο το τελευταίο θα πρέπει νά προσέξουν οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί Ανατολής και Δύσης, Βορρά καί Νότου, αφού αυτοί περισσότερο από κάθε άλλον καλούνται να προσφέρουν και να καλλιεργήσουν την προς όλους αγάπη και κατανόηση: "εν τούτω γνώσονται πάντες ότι έμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην εχητε εν άλλήλοις" (Ιωάν 13, 35].
Πάντως τα λόγια τού Χριστού, με τα οποία και προσδιόριζε την συμπεριφορά των μαθητών Του στην σχέση και αναστροφή τους με τούς άλλους ανθρώπους, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή καθίστανται σήμερα στους δύσκολους καιρούς μας περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρα: "οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν ύμίν, αλλ' ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος" (Ματθ. 20, 25).

Και αν αυτό συμβαίνει - καί πρέπει να συμβαίνει - μέσα στον χώρο, όπου κινούνται καί δρουν oι χριστιανοί οποιουδήποτε δόγματος, τότε τι πρέπει να γίνεται με τους αλλόθρησκους και αλλόφυλους, με τους ανιμιστές ή τους άθεους; Κρυστάλλινος ο λόγος του Θεού δια του στόματος του Αποστόλου των Εθνών Παύλου βεβαιώνει ξεκάθαρα: "όσοι γαρ εν Χριστώ εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ούκ ένι Ιουδαίος, ουδέ "Ελλην, ουκ ενι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ούκ ένι αρσεν καί θήλυ' πάντες γάρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού. (Γαλ. 3. 27)

Ταπεινά πιστεύουμε ότι πράξεις σαν εκείνη της "αγιοποιήσεως"(!) εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 'Αρχιεπισκόπου, στον οποίον αναφέρεται το βιβλίο τούτο· η εκζήτηση συγγνώμης "γιά δήθεν συνολικές ευθύνες" γιά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη ροή των αιώνων, δεν εμποδίζουν - αντιθέτως ευνοούν - τους ισχυρούς της γης να προβαίνουν σε εθνοκαθάρσεις για λόγους και για ύποπτες σκοπιμότητες πού εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, δηλαδή στην επανάληψη τραγικών γεγονότων του παρελθόντος.

___Μεγάλη η ευθύνη των εκκλησιαστικών λειτουργών. Εάν το μήνυμα του Ευαγγελίου αλλοιωθεί, εκτραπεί, παρεκκλίνει γίνεται το άλας που εμωράνθη και δεν "ισχύει έτι" (Ματθ. 5, 13). Η Εκκλησία είναι η δυναμική σύγκλιση των σχέσεων που στηρίζονται στην αγάπη και την ελευθερία. Κάθε χρήση του προσώπου, ακόμα και για τον πλέον άγιο σκοπό, παραμορφώνει το ανθρώπινο πρόσωπο σε άτομο. Και η απόσταση μεταξύ προσώπου και ατόμου είναι στα σίγουρα «χάσμα μέγα» (Λουκ. 16, 26).

___Ευχή όλων μας πιστεύω ότι είναι, το βιβλίο αυτό, που εκδίδεται στο κλείσιμο του αιώνα και της δεύτερης χιλιετίας, να μη μας γυρίσει στο παρελθόν, αλλά να μας οπλίσει στα νέα δεδομένα προς μία καινούργια πραγματικότητα που διαμορφώνεται με το αληθινό πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού: σεβασμό του προσώπου του άλλου χωρίς συγκρούσεις, ανεξάρτητα από την καταγωγή καί τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μέσα στα πλαίσια μιάς θρησκείας που δεν ρίχνει λάδι στην φωτιά, αλλά επουλώνει τις πληγές.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ