Η απάντηση του κ.Ν.Παπαδόπουλου στην ανοικτή επιστολή και ορισμένες συμπληρωματικές ερωτήσεις με δεύτερη επιστολή

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ κ.Ν.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Επειδή το τελευταίο διάστημα βλέπω να κυκλοφορούν άρθρα και σχολιασμοί που «ανακαλύπτουν» ότι πρέπει να πάρω θέση για τη συνάντηση στο Φανάρι, οφείλω να θέσω τα πράγματα στη σωστή τους βάση:

Πρώτον:

Έχω πάρει δημόσια θέση — και μάλιστα επανειλημμένα.
Όχι τώρα. Όχι επειδή το επέβαλε η επικαιρότητα.
Αλλά εδώ και χρόνια.

Έχω τοποθετηθεί καθαρά για το ζήτημα των συμπροσευχών.
Έχω μιλήσει δημόσια, ευθέως και χωρίς υπεκφυγές.
Έχω κάνει αναρτήσεις στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook, στις οποίες δηλώνω ξεκάθαρα ότι η συμμετοχή σε συμπροσευχή με τον Πάπα έρχεται σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες.

Όλα αυτά είναι διαθέσιμα, αναρτημένα, δημόσια.
Δεν χρειάζεται καμία ερμηνεία.
Χρειάζεται απλώς… ενημέρωση.

Δεύτερον:

Η άποψή μου είναι κάθετη και αμετακίνητη.
Δεν στηρίζω τον Πάπα.
Δεν αποδέχομαι την εκκλησιολογική πλάνη της Ρώμης.
Και το έχω δηλώσει χωρίς περιστροφές:
Ο Πάπας βρίσκεται εκτός της Ορθόδοξης Αληθείας — πρόκειται περί αιρετικού.

Αυτά δεν τα λέω σήμερα για να «προλάβω» κανέναν.
Τα έχω πει και τα έχω γράψει δημόσια πολύ πριν ξεκινήσουν όσοι σήμερα αναζητούν «καθυστέρηση» εκεί όπου δεν υπάρχει.

Τρίτον:

Και το πιο σημαντικό:
Δεν έχει δικαίωμα κανείς —ούτε θεολογικός σχολιαστής, ούτε αρθρογράφος “πολεμικής”— να με κρίνει χωρίς να ελέγξει πρώτα τις δημόσιες θέσεις μου.
Η κριτική χωρίς ενημέρωση δεν είναι ούτε θεολογική εγρήγορση, ούτε εκκλησιαστική ευαισθησία.
Είναι απλώς προχειρότητα.

Η Ορθοδοξία είναι υπόθεση σοβαρή.
Δεν γίνεται με εντυπώσεις.
Ούτε με επιλεκτικές επιθέσεις.

Η δική μου στάση παραμένει αυτή που έχω εκφράσει δημόσια και με συνέπεια:
Σεβασμός στην Εκκλησία, προσήλωση στους Ιερούς Κανόνες, καμία ανοχή σε συμπροσευχές που τους παραβιάζουν, καμία θολούρα στην πίστη.

Και επειδή η αλήθεια πρέπει να λέγεται ολόκληρη:
Όσοι επιχειρούν να με στοχοποιήσουν για θέμα στο οποίο έχω ήδη μιλήσει δημόσια,
ας κάνουν πρώτα τον στοιχειώδη έλεγχο στα λόγια και στις πράξεις μου — και μετά ας προτρέχουν.

Όλα τα υπόλοιπα είναι άδικα για την αλήθεια και άχαρα για τη δημόσια συζήτηση.

Σας κοινοποιώ την τελευταία  τοποθέτηση μου για την συμπροσευχή.

 

https://www.facebook.com/reel/1174492487637410

----------------------------------------------------------------------

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Κύριε Παπαδόπουλε

Στην απάντησή σας   στην ανοικτή επιστολή που δημοσιεύουμε (και για την οποία σας ευχαριστούμε)  υπάρχουν  σημεία που θα πρέπει να γίνετε πιο σαφής.

Συγκεκριμένα η  άποψή σας  «Σεβασμός στην Εκκλησία, προσήλωση στους Ιερούς Κανόνες, καμία ανοχή σε συμπροσευχές που τους παραβιάζουν, καμία θολούρα στην πίστη» εκφράζει μια παραδοσιακή  στάση, η οποία τάσσεται υπέρ της ακεραιότητας της Ορθοδοξίας και εναντίον του οικουμενισμού ή οποιασδήποτε μορφής διαθρησκειακού διαλόγου που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την δογματική και κανονική της ακεραιότητα. Εκφράζει τη θέση ότι η πιστότητα στην παράδοση και τους κανόνες είναι απαραίτητη για τη σωτηρία της ψυχής και μπορεί να κατανοηθεί  και ως εξής:

 1. Σεβασμός στην Εκκλησία

Η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού (Α΄ Κορ. 12,27) και «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ Τιμ. 3,15). Ο σεβασμός σε αυτήν σημαίνει πίστη, υπακοή και ταπείνωση απέναντι στη διδασκαλία της. Όμως  Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει:
«Όπου ο Επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία» τονίζοντας την ανάγκη ενότητας και εμπιστοσύνης στον θεσμό της Εκκλησίας.

2. Προσήλωση στους Ιερούς Κανόνες

Οι Ιεροί Κανόνες δεν είναι νομικός κώδικας· είναι οδηγίες θεραπείας της πνευματικής ζωής, καρπός Αγίου Πνεύματος. Ο Μέγας Βασίλειος ονομάζει τους Κανόνες «φάρμακα» για την ψυχή. Η προσήλωση σημαίνει σεβασμό στην εκκλησιαστική τάξη και στο ήθος που προστατεύουν την ενότητα και την ορθή πίστη.

3. Καμία ανοχή σε συμπροσευχές που τους παραβιάζουν

Η Ορθόδοξη Παράδοση είναι ξεκάθαρη: οι συμπροσευχές με αιρετικούς ή μη χριστιανικές θρησκείες απαγορεύονται, ιδίως σε λειτουργικό πλαίσιο.
Οι Κανόνες (π.χ. 10ος και 45ος των Αγίων Αποστόλων) τονίζουν ότι η προσευχή μαζί με αιρετικούς μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στον λαό και κίνδυνο εκκοσμίκευσης της πίστης.  Οι Άγιοι μας διδάσκουν επίσης ότι η κοινωνία με τους αιρετικούς προκαλεί ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΟΛΥΣΜΟ και δημιουργούνται  οι ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ (κληρικοί και λαϊκοί).

4. Καμία «θολούρα» στην πίστη

Αυτό σημαίνει καθαρότητα, διάκριση και σταθερότητα στην Ορθόδοξη ομολογία.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τονίζει να είμαστε «ακριβείς την πίστιν», όχι αδιάφοροι ή χαλαροί. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει ότι ο χριστιανός πρέπει να φυλάει την καρδιά του «ἀκηλίδωτον» σε θέματα πίστεως.

Η «θολούρα» γεννάται όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από το φρόνημα της Εκκλησίας, και συγχέει την αλήθεια με την κοσμική λογική.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

Με βάση τα παραπάνω επιθυμούμε και την σαφή απάντηση στις παρακάτω ερωτήσεις μετά τα εξωφρενικά τελευταία γεγονότα στην Νίκαια και στο Φανάρι:

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΩΤΗ::  Πως ερμηνεύετε την άποψη του Αγίου Ιγνατίου σήμερα ««Όπου ο Επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία»  ;;;;

ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Πώς θεωρείτε εσείς τον σεβασμό στην εκκλησιαστική τάξη σήμερα;;;

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡΙΤΗ. Επίσης γνωρίζετε ότι «ο κοινωνών ακοινωνήτω  ακοινώνητος έσται». Πως προτείνετε να αποφευχθεί ο πνευματικός μολυσμός του χριστεπωνύμου πληρώματος, λόγω της εκκλησιαστικής κοινωνίας Πατριαρχών και Επισκόπων με αιρετικούς ;;Η πιστεύετε ότι ο ο πνευματικός μολυσμός δεν μεταδίδεται;;;

ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ. Τι προτείνετε πρακτικά  ώστε το χριστεπώνυμο πλήρωμα να αποφύγει αυτή την «θολούρα της πίστης» που γράφετε;;;;;

ΠΗΓΗ.ΨΗΦΙΔΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ