ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ – ‘‘65 ΧΡΟΝΙΑ’’ - ΛΑΡΙΣΑΣ

 

Σε µια ιστορική διαδροµή εξήντα πέντε (65) χρόνιων, πού πάει ο οβολός  του λαού, από το κεράκι του, τις τριµηνίες και από τους περιφερόµενους δίσκους;

“Η Αλληλεγγύη Μεταξύ Των Ενοριών Μας Στην Πράξη” (Ανακοίνωσε ο Λαρίσης Ιερώνυµος)

 

Μια ανακοίνωση της µητρόπολης Λάρισας που έγινε πέρυσι  Χριστουγεννιάτικα σωστότερα ήταν τρεις ηµέρες πριν την πρωτοχρονιά, είχε δηµιουργήσει µια δικαιολογηµένη ένσταση σε πολύ κόσµο. Είχαµε αρκετές ενοχλήσεις, αλλά δεν απαντήσαµε, διότι περιµέναµε µήπως και  σταµατήσει αυτή την αδικαιολόγητη οικονοµική αφαίµαξη η µητρόπολη. Δυστυχώς παρά τα αρχικά υποσχόµενα. Η πρώτη αύξηση ήταν περί το 80% και  από τότε  σχεδόν κάθε χρόνο πρόσθετε και κάτι τι! Ίσως να για να βρίσκονται σε εγρήγορση. Μετά ταύτα, είµαστε δικαιολογηµένη να απαντήσουµε για τα δίκαια των εντάσεων!

“Άγιε” δέσποτα, βαδίζετε τον έβδοµο χρόνο στη Λάρισα, ακούσαµε και ακούµε πολλά- πολλά λόγια, αλλά… κανένα έργο, κοµπολόι υποσχέσεων µε κούφιες χάντρες. Απλώνετε τα χέρια σαν επαίτης στους ρηµαγµένους οικονοµικά ναούς από την άγρια αύξηση που επιβάλατε (έως 80%) στους προϋπολογισµούς και στην Χριστουγεννιάτικη εγκύκλιο ζητήσατε την ένθερµη συµπαράσταση τους, «Η Αλληλεγγύη Μεταξύ Των Ενοριών Μας Στην Πράξη» από πού! Από τα άδεια ταµεία που δεν µπορούν να πληρώσουν ούτε τον ψάλτη (αριστερός ψάλτης και νεωκόρος είναι σπάνιο είδος!), θέρµανση είναι µε το στανιό, για δε το ηλεκτρικό ρεύµα αρκετοί προσπαθούσαν να βγάλουν το χειµώνα µε διακανονισµό δόσεων! Μέχρι νάρθει το καλοκαίρι!

Η οργή σας που ο κρατικός παράγοντας, σας γύρισε την πλάτη, “αγγίζει – γράφετε – τα όρια της απογοήτευσης”. Μαντεύω την ψυχική σας φόρτιση, τη σπασµωδική σας αντίδραση και την οργισµένη απάντηση, γιατί την περίµενα. Η φίλη σας κυβέρνηση, αφού έκανε τη δουλειά της προεκλογικά, ότι δηλαδή θα ενισχύσει τα ποιµαντικά σας ανοίγµατα, µε χρυσές πινελιές στο προφίλ σας. µετεκλογικά τα αρχειοθέτησε στο χρονοντούλαπο της λησµοσύνης.

Αυτόµατα αναδύεται η δικαιολογηµένη ένσταση από τους ρηµαγµένους ναούς, το δε ιερό χρήµα που συγκεντρώθηκε κατά το εξάχρονο και πλέον διάστηµα στην αλυσίδα των εκκλησιαστικών ταµείων, πού βρίσκεται; Ποια προγράµµατα κάλυψε ή καλύπτει; Διότι έργο αρχινισµένο, µισοτελειωµένο ή τελειωµένο δεν υπάρχει. Η αδιάκοπη εισροή παχυλών εισφορών, ακόµα και την εποχή του κορονοϊού γέµισε τα µητροπολιτικά ταµεία. αυτό δεν µπορείτε µε κανένα τρόπο να το αρνηθείτε.

Οι ιερείς και εκκλησιαστικοί επίτροποι – εκτός ελαχίστων – της µητροπολιτικής σας περιφέρειας παραπονούνται και διαµαρτύρονται για την κατακόρυφη αύξηση των προϋπολογισµών υποχρεώνοντάς τους να καταβάλουν τις νόµιµες εισφορές µε βάση όχι τις πραγµατικές εισπράξεις, αλλά τις πλασµατικές που εσείς ο ίδιος τις εγκρίνετε και τις επιβάλλετε.

Τα στοιχεία που φθάνουν στις ακοές από ανθρώπους της Εκκλησίας σας προδίδουν και σας εκθέτουν, διότι βλέπουν και αγανακτούν να περιφέρουν συνεχείς δίσκους και ιδιαίτερα τις µεγάλες γιορτές και σεις να τους εισπράττετε και τους αφήνετε εκτεθειµένους να εξυπηρετήσουν τις τρέχουσες ανάγκες τους σε ηµέρες χωρίς εκκλησίασµα.

ΠΟΣΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ;

Θ΄αρχίσω µε µια σύντοµη ιστορική αναδροµή πριν  65 χρόνια περίπου  και έτσι θα µπορεί ο καθένας να βγάλει τα οποιαδήποτε οικονοµικά συµπεράσµατα.

Ο µητροπολίτης Ιάκωβος Σχίζας εποίµανε την µητρόπολη Λάρισας από το έτος 1960-1968, παρά τις διαµάχες που είχε µε τις εκκλησιαστικές επιτροπές, δεν άργησε ενθρονιζόµενος να επιβάλει στους προϋπολογισµούς των ναών – εκτός από το νόµιµο που υπήρχε 2% υπέρ Μητροπολιτικών γραφείων και 0,50% υπέρ του συνοδικού µεγάρου – ένα επί πλέον ποσόν των 10.000 δρχ. Τα εκκλησιαστικά Συµβούλια αντέδρασαν και προσέφυγαν στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευµάτων και ζητούσαν την ακύρωσή του. Επιπλέον έχουµε και την τοποθέτηση κυτίων σε ναούς υπέρ φιλανθρωπικών ιδρυµάτων. (φώτ) Μετά τις διαµαρτυρίες των εκκλησιαστικών επιτροπών: «δεν πρέπει να εξακολουθήσουν παραµένοντα, διότι δια των προς τα κυτία ταύτα εισφορών συλλέγονται αι εισφοραί των πιστών αίτινες ανήκουν εις τον ναόν του οποίου αποστερούνται οι πόροι», το απέσυρε, παρότι όλων αυτών των αντιδράσεων που αντιµετώπισε, ο Σεβ. Ιάκωβος δηµιούργησε τις παιδικές κατασκηνώσεις στο χώρο του µοναστηριού Αγ. Δηµητρίου Στοµίου µε σχετικά κτίρια για µαγειρεία και διαµονή του προσωπικού, τα οποία χρησιµοποιήθηκαν αργότερα µε την επάνδρωση του µοναστηριού ως κελιά των µοναχών. Και οργάνωσε και στελέχωσε ένα σύγχρονο (για την εποχή του) Οικοτροφείο σε κτίρια του µοναστηριού Αγ. Δηµητρίου, όπου από εδώ πέρασαν ως τρόφιµοι εκατοντάδες µαθητές γυµνασίου που δεν είχαν “που την κεφαλή κλίνει”.

Από τα περισσεύµατα αγόρασε ένα  το κτήµα στο όνοµά του έξω από τη Λάρισα στο δρόµο προς Βόλο και µέσα έκτισε µία µικρή βίλα µε εκκλησία. Κάτι αντίστοιχο πάλι από περισσεύµατα αλλά σε πιο µεγάλη έκταση κτισµάτων έφτιαξε και στο Μαρούσι στην Αθήνα, παράλληλα όλα αυτά τα άφησε µαζί µε κάποια ‘’λίγα’’ µετρητά σε καταθέσεις για στα ανηψιούδια. Προνόησε όµως φεύγοντας να αφήσει το αποτύπωµά του ένα σεβαστό χρέος στη µητρόπολη Λάρισας!

Παραιτήθηκε ΄΄οικειοθελώς΄΄ 3/5/1968 και όχι βέβαια λόγω του καθαρού φακέλου που τον κράδαιναν οι δικτάτορες. Έφυγε! Και δε ζήτησε ποτέ την επαναφορά του.

2) Η εκλογή του Σεβ. Θεολόγου ως Λαρίσης επιβεβαιώθηκε – µετά την άρνηση του π. Ανάργυρου Σταµατόπουλου της εκλογής του – στις 25/6/1968 και µετά 1,5 µήνα  από την παραίτηση του Ιακώβου Σχίζα, η δε ενθρόνιση έγινε 11/7/1968 και κατά σύµπτωση την ίδια ηµεροµηνία (11/7/1974) ο Σεραφείµ µε την 7η Συντακτική Πράξη τον αποµάκρυνε (δολοφόνησε) από την Μητρόπολη Λάρισας.

Την εξαετία (1968-1974) που διαποίµανε τη Μητρόπολη Λάρισας, δεν αύξησε, ούτε άλλαξε τους κωδικούς, δεν υπήρξαν δισκοφορίες, ούτε έκτακτα χαράτσια. Με τις νόµιµες και οικονοµικές υποχρεώσεις των ναών προς τη Μητρόπολη, εξόφλησε τα χρέη του προκατόχου του, ανοικοδόµησε το µεγαλύτερο κτίριο που υπήρξε µέχρι τότε στη Λάρισα (ένα Οικοτροφείο σύγχρονο για 100 παιδιά µε πλήρως εξοπλισµένο από µαγειρεία, τραπεζαρίες, πλυντήριο, κρεβάτια, ντουλάπες, στρώµατα, σινδόνια κ.λ.π.) ήρθε ο µοιχεπιβάτης ως δεσπότης Λάρισας Σεραφείµ Ορφανός το έκλεισε και έκανε το ισόγειο γραφεία µητροπολιτικά, τον πρώτο και δεύτερο όροφο τους σφράγισε και τον τρίτο τον διαµόρφωσε ως δεσποτική κατοικία µε έξι κρεβατοκάµαρες και µία ειδικά για τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείµ!

Ο Σεβ. Θεολόγος βοήθησε οικονοµικά στην αναστήλωση και επάνδρωση από µοναχούς µε ηγούµενο τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο το εγκαταλελειµµένο µοναστήρι Αγ. Δηµητρίου Στοµίου. Το µοναστήρι Ραψάνης, τον πρ. Ηλία Αµπελακίων, την διαµόρφωση της Αγ. Παρασκευής Τεµπών κ.ά. και όταν ο αιµοσταγής Σεραφείµ υπέγραψε την καταδικαστική 7η Συντακτική Πράξη τον βρήκε να µην έχει ούτε 15 δρχ. στην τσέπη του για το εισιτήριο του ΚΤΕΛ και τις οποίες δανείστηκε από το γιατρό του.

Το µηνιαίο µισθό του, τον άδειαζε σε σακουλάκια µέχρι το τελευταίο νόµισµα και τα έστελνε να απαλύνει τον πόνο και τα δάκρυα πονεµένων συνανθρώπων. Τα δε χρήµατα που έφθαναν στην µητρόπολη ως δικά του – προνοµιακά δικαιώµατα – τα διοχέτευε σε εστίες αγάπης.

Για την πολεµική που δέχθηκε από τους κρατούντας τη Μασωνία και τον κατευθυνόµενο Τύπο δεν υπήρξε προηγούµενο, για τον ίδιο και τους συνεργάτες του φθάνοντας µέχρι εξορίες. Αυτός όµως δεν έβλεπε, ούτε άκουγε τις απειλές και τις σειρήνες που βούιζαν τριγύρω του, αλλά χωρίς παρέκκλιση προχωρούσε µε γνώµονα το πνευµατικό καλό της µητρόπολης.

 

Ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΟΡΦΑΝΟΣ 

Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ Τίκας  ήθελε να φτιάξει δικό του στρατό, για να έχει την πλειοψηφία και να στερεώσει την απολυταρχική τυραννία. Μετά το µπουρλότο που έβαλε και ανατίναξε το αδιάρρηκτο κιβώτιο µε τους απόρρητους φακέλους, έψαξε και βρήκε τους πιο χονδρούς µε σκάνδαλα και τους έκανε δεσποτάδες σε µητροπόλεις που είχε διώξει αντιµασώνους µητροπολίτες και από τεµαχισµό µεγάλων µητροπόλεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Στη Λάρισα δε χρειάζεται να τον περιγράψουµε εµείς, ποιος είναι αυτός που τον διόρισε ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ και η ολιγοµελής οµάδα του.  Μας  σκιαγραφεί το Πορτρέτο του ο Μητροπολίτης Αττικής & Μεγαρίδος Νικόδηµος που τον βρήκε ως παπά, όταν πήγε στη Μητρόπολη.

Ήταν «άτοµο – γράφει – που η φήµη του το είχε εντάξει στα απορρίµµατα της ιερωσύνης. Είχα την ατυχία το ρασοφόρο αυτό να τον γνωρίσω από κοντά. Γιατί τον βρήκα να διακονεί σε ενορία της Μητρόπολής του. Τα ενδιαφέροντά του, έξω από την Εκκλησία. Ικανότητές του προσαρµοσµένες στα ενδιαφέροντα του υποκόσµου…» (Βιβλ. “Μνησθείη Κύριος ο Θεός…”, σελ. 170).

Ήρθε στη Λάρισα, µε την αδελφή του και το γαµπρό του, έναν χρεωκοπηµένο επιχειρηµατία που τον “κυνηγούσαν θεοί & δαίµονες” για πολλά χρέη. Τον αγκάλιασε η µασωνική ελίτ και του υποσχέθηκε κάθε βοήθεια ακόµα και για τις αντιδράσεις που θα υπήρχαν από τους χριστιανούς της Λάρισας.

Ο ίδιος άρχισε µια επιθετική καµπάνια, για να µπορέσει να επικρατήσει επικοινωνιακά. Πρέπει να οµολογήσω ότι παρέσυρε µε το µέρος του το πρώτο διάστηµα µεγάλο µέρος από ευκολόπιστους χριστιανούς και µη, διότι πίστεψαν στα εφήµερα δεσποτικά λόγια που δεν µετέφεραν απόσταγµα επισκοπικής εντιµότητας.

Το προσκύνηµα της Αγίας Παρασκευής για ένα µεγάλο χρονικό διάστηµα είχε καταντήσει The World’s best restaurants µε τραπεζώµατα µε παπαδες, παπαδιές, ψάλτες, επιτρόπους, δηµοσιογράφους, µέλη αδελφοτήτων κ.λ.π. και όλα αυτά µε χρήµατα από τα παγκάρια των ναών. Όλοι αυτοί, για ένα κοψίδι και ένα ποτήρι κρασί έγιναν κήρυκες Urbi et orbi (στην πόλη και στην Οικουµένη) για το φωτισµένο προφίλ και τα ευγενή οράµατα του νέου προοδευτικού επισκόπου Σεραφείµ!

Δεν άργησε η κατιούσα δηµοτικότητα, διότι άρχισαν οι εκβιασµοί, για να µαζέψει χρήµατα να µην καταλήξει στη φυλακή ο γαµπρός. Ξεκίνησε τη συλλογή εικόνων και ιερών συσκευών, για να ιδρύσει – προφασίσθηκε – Εκκλησιαστικό Μουσείο, όµως από αυτά, άλλα κατέληγαν στο εξωτερικό και άλλα σε χέρια αρχαιοκαπήλων.

Η ενορχηστρωµένη µε τα τραπεζώµατα εξύµνηση του προοδευτικού δεσπότη γρήγορα πέρασε στη µεταλλαγή και ήταν τόσο ολισθηρή – για πίσω από το παραβάν – που προκαλούσε τον ίλιγγο η πνικτική δυσοσµία των… δεσποτικών σκανδάλων. Όλα αυτά είχαν γίνει σκιά του φόβου και η αγωνία του µην σκάσει ο ασκός και καταντήσει δακτυλοδεικτούµενος.

Είχε όµως και δύο εθνικοπατριωτικά καλά, το ένα ότι ο µακαρίτης Λαρίσης Σεραφείµ τα χρήµατα που άρπαξε από τους ναούς και ήταν “νόµιµα”, µε χωρίς ή µε αποδείξεις και παραστατικά, µε χωρίς θεωρηµένο αύξοντα αριθµό και ασφράγιστα, τα επένδυε κατά ένα µεγάλο µέρος σε ακίνητα στην περιοχή της Αττικής και ένα µικρό µέρος στη Λάρισα και µόνο µια αγορά πραγµατοποίησε στο εξωτερικό στη Λυών της Γαλλίας. Κατά τη 15ετή δεσποτεία του στη Λάρισα βρέθηκε (ίσως ένα µέρος) ναι είχε αγοράσει µε κύρια συµβόλαια και µε προσύµφωνα (είναι άγνωστος ο αριθµός) 46 ακίνητα – καταστήµατα, διαµερίσµατα, οικόπεδα, βίλες, αγροκτήµατα, σπίτια … - δύο εξοχικά στο Μαραθώνα και µία βίλα στο βουνό της Εκάλης µε πισίνα (περιοχή των βιοµηχάνων, εφοπλιστών, πρωθυπουργών…) για να κολυµπάει… Ο τύπος σύσσωµος για αρκετό διάστηµα είχε πρώτο θέµα την τεράστια (ακίνητη & κινητή) περιουσία του αποβιώσαντος Λαρίσης Σεραφείµ.

Τις δε καταθέσεις προς τιµήν του τις µπαρκάριζε σε ελληνική τράπεζα (ΕΜΠΟΡΙΚΗ Ν. Μάκρης Αττικής) και όχι, όπως το έκαναν και το κάνουν ακόµα και σήµερα, δηλαδή να στουπώνουν θυρίδες (off-shore), υπεράκτιες εταιρίες για τα “γεράµατά τους”.

Και το δεύτερο, ότι ήταν τακτικός ταξιδευτής στο εξωτερικό και είχε ιδιαίτερη προτίµηση τη Ν. Αφρική. Πηγαίνοντας τακτοποιούσε στη δεσποτική Μίτρα, πατερίτσα… πετράδια ευτελούς αξίας και όταν γύριζε,  ήταν φορτωµένα µε πολύτιµα πετράδια που υπήρχαν άφθονα στη χώρα. Έτσι µας έφερνε και “συνάλλαγµα” που το είχαµε ανάγκη!

Ο ίδιος ο Σεραφείµ δεν αµφισβήτησε την περιουσία του, το οµολόγησε σε συνέντευξη στο περιοδικό “ΣΤΙΓΜΕΣ”. «Δικαίωµά µου – είπε – σαν πολίτης, είναι να αποκτήσω µια περιουσία…» και παρακάτω συνέχισε: »Κοιτάξτε να δείτε, εγώ πιστεύω πως κάθε αρχιεπίσκοπος, επίσκοπος, αρχιµανδρίτης θα πρέπει να έχει µια περιουσία που να του δίνει τη δυνατότητα – έστω και στα έσχατά του – να κάνει καλό για τον κόσµο και στην Εκκλησία. Κι εγώ κάτι οραµατίζοµαι να κάνω!...» (Ο όρκος του για ακτηµοσύνη και αγαµία του ιεροµονάχου που πήγε;)

Ο οραµατισµός του όµως έµεινε ανεκπλήρωτος, διότι στις 13 Σεπτεµβρίου 1989 το απόγευµα ακούστηκε η φωνή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ: “Σεραφείµ, ταύτην τη στιγµή την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου α δε ετοίµασας τίνι έσται;”.

  3) Ξαφνικά, όλα άλλαξαν, ο θάνατος του Λαρίσης Σεραφείµ έφερε τα πάνω-κάτω στον αρχιεπίσκοπο Σεραφείµ και στην οµάδα του, γιατί µπροστά τους ορθώνονταν τα σκάνδαλα, τα οποία για χρόνια σκέπαζαν και τα ράντιζαν µε αρώµατα, να µην αναδύουν τη βρώµα. Ο πρώτος που έφθασε στη Λάρισα µε το άγγελµα του θανάτου του Λαρίσης, ήταν ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ, ο οποίος θα ένιωθε σαν να ήταν και ο ίδιος µπλεγµένος στα δίκτυα των σκανδάλων.

Χαρακτηριστική είναι η στιχοµυθία του αρχιεπ. Σεραφείµ και του γαµπρού του θανόντος Σεραφείµ, Κώστα Μπαλάση. Φθάνοντας και πλησιάζοντας τα σκαλοπάτια του µητροπολιτικού ναού ο αρχιεπίσκοπος και αντικρίζοντάς τον ο γαµπρός Μπαλάσης άρχισε να µουντζοκλαίει και να φωνάζει: «Αχ, τι πάθαµε – αχ, τι πάθαµε, Μακαριώτατε…» κι εκείνος κουνώντας την µπαστούνα και διορθώνοντας το επανωκαλύµαυκο, τον κοίταξε µ’ εκείνο το γνωστό καραγκούνικο ύφος και του είπε: «Ασε ρε… άσε ρε… τα τί πάθαµε. Τώρα να δούµε τί θα κάνουµε… Τ’ ακούς;». ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, ακούστηκε να του λέει ο Μπαλάσης: «Να κάνουµε δικό µας άνθρωπο Μακαριώτατε!!!» (“ΑΓΩΝΑΣ”, φ. 187, σελ.7).

Και πριν προλάβουν να κάνουν τα σαράντα του µακαρίτη Σεραφείµ, βρέθηκε ο δικός τους άνθρωπος. Ήταν ο Δηµήτριος Μπεκιάρης – Μαυρογόνατος, αυτός που επί έξι χρόνια ήταν “κολλητός” του θανόντος ως πρωτοσύγκελός του και γνώριζε όλα τα “απόκρυφά” του και τέσσερα (4) χρόνια ήταν το δεξί χέρι του αρχιεπ. Σεραφείµ και είχε διδαχτεί από πρώτο χέρι πώς να κουκουλώνουν τις βρωµιές.

Η επιλογή του έγινε στις 10 Οκτωβρίου 1989. Οι µήνες όµως περνούσαν και ο διορισµένος “δεσπότης” ήταν εξαφανισµένος, µετά το ντου στη χειροτονία, ώσπου στις 8 του Φλεβάρη 1990 “πριν αλέκτωρ φωνήσαι” στις 4 ώρα τα χαράµατα µε κουστωδία εκατοντάδων ενόπλων αστυνοµικών – ΜΑΤ & ΕΚΑΜ – ήρθε να “ποιµάνει” το φιλόχριστο “ποίµνιό του!”. Παρέµεινε φρουρούµενος νυχθηµερόν από αγκυροβοληµένους από όλη την Ελλάδα αστυνοµικούς. Στην κάθε µετακίνησή του (που ήταν ελάχιστες) κατέφθαναν από τα ξηµερώµατα και γέµιζαν οι δρόµοι της Λάρισας από δεκάδες κλούβες µε αστυνοµικούς.

Μία οµάδα Λαρισαίων κινήθηκαν νοµικά για τον παράνοµο διορισµό του, όπου στις 26 Απριλίου 1990 η υπόθεση εκδικάστηκε στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Χώρας (ΣτΕ) και η υπ’ αριθ. απόφαση 3805/1990 που εκδόθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1990, ακύρωνε την απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος για το διορισµό του Δηµ. Μπεκιάρη ως δεσπότη Λάρισας ως “µη νόµιµη”, «πρέπει να ακυρωθεί η προσβαλλόµενη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας και να απορριφθεί η παρέµβαση του Υπουργού Παιδείας…».

Παρά την ακυρωτική απόφαση ο “δεσπότης” Δηµ. Μπεκιάρης ταµπουρώθηκε στο επισκοπείο και αρνούνταν να φύγει (έκανε το δεσπότη µε την κάλυψη βέβαια του υπουργού Σουφλιά και µασωνίας).

Παρά τις αλλεπάλληλες δικαστικές αποφάσεις δεν εγκατέλειπε το επισκοπείο ως και ο εκτελών χρέη Αρχιερατικού Επιτρόπου διορισµένος από τον Σεραφείµ Πρωτοπρεσβύτερος π. Δηµήτριος Καρανίκας. Στο τέλος αναγκάστηκαν µετά από 10 µήνες (17/8/1991) να το εγκαταλείψουν αφήνοντας πίσω το ταµείο άδειο και µε χρέη (γεώτρηση Πυργετού. φαγητά στους αλβανούς κ.ά.).

Ο µητροπολίτης Θεολόγος εγκαταστάθηκε στο επισκοπείο και ανέλαβε “καθήκοντα” στις 9 Ιανουαρίου 1992. Με µια άνευ προηγουµένως πολεµική από όλο τον κρατικό µηχανισµό, από σκοτεινές δυνάµεις και από το “άτιµο παπαδαριό” (όπως τους αποκαλούσε ο Αυγουστίνος Καντιώτης). Από τις 115 ενορίες της µητρόπολης, µόνο 22 απέδιδαν τις νόµιµες τριµηνιαίες εισφορές στη µητρόπολη υπό του π. Θεολόγου. Οι υπόλοιπες 93 τις “κατέθεταν” στην παράνοµη ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΕΙΑ υπό την επίβλεψη του αρχιµάγειρα Νικόδηµο Γαλιάτσο, αλλά τη “δικαιοδοσία” την είχε ο αρχ. Σεραφείµ.

Θα παρακαλέσω τους καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους αναγνώστες να παρακολουθήσουν τη ΧΡΥΣΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ του Ιερού Χρήµατος την 2η περίοδο Θεολόγου 1992 έως 24/7/1996 παρότι τον δρόµο που βάδιζε οι αρχές και εξουσίες – εκκλησιαστικές και πολιτικοµασωνικές – τον είχαν στρώσει για τα καλά µε τριβόλια, πέτρες, αγκάθια και παγίδες.

Τα στοιχεία που παραθέτω, δεν είναι δικά µου, αλλά προέρχονται από το διαχειριστικό έλεγχο ενός λογιστικού γραφείου (Ζήση Παναγιωτακόπουλου) σφοδρού πολέµιου του π. Θεολόγου που του ανέθεσε ο Ιγνάτιος Λάππας “δεσπότης” Λάρισας, τον οποίο παράνοµα και αντικανονικά τον διόρισε ο αρχιεπ. Σεραφείµ, για να διώξει το Θεολόγο και να πάρει τη µητρόπολη.

Ο έλεγχος είχε δόλιο σκοπό, ώστε να βρουν κάποιες ατασθαλίες, να πλέξουν στοιχεία επιβαρυντικά και να στοιχειοθετήσουν ενοχές για το διασυρµό και ηθική εξόντωση του Θεολόγου.

Το πόρισµα είναι ένας ύµνος για τη λαµπρή οικονοµική διαχείριση την περίοδο Θεολόγου (εδώ αναφέρει το προσκύνηµα Αγ. Παρασκευής που ήταν και ο πακτωλός των χρηµάτων) που αρχίζει: «Κατόπιν της εντολής που µε αναθέσατε, να διενεργήσω έλεγχο στα βιβλία και στοιχεία της διαχειρίσεως του “Ιερού Προσκυνήµατος Αγ. Παρασκευής Τεµπών” για τα διαχειριστικά χρόνια 1993 έως 21/7/1996 παρά του προκατόχου Μητροπολιτικού Συµβουλίου, έχω την τιµή να σας γνωρίσω τα εξής:

Για το έτος 1993 ήτοι από 14/2/93 έως 21/7/1996 (αναφέρουµε για λόγω χώρου στα συνολικά ποσά) οι εισπράξεις, όπως προκύπτουν από το βιβλίο Ταµείου ανήλθαν στα 192.539.293 δρχ. συν τα ενοίκια 75.600.000 δρχ. Σύνολον 268.139.293 δρχ., για διάστηµα τριών χρόνων και τεσσάρων µηνών. Είχε λειτουργικά έξοδα µόνο 13.820.982. Κατατεθειµένα στην Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδος 40.317.080, το δε υπόλοιπο είχαν µπει στους νοµοθετηµένους λογαριασµούς κατά κωδικό. Και καταλήγει το πόρισµα:

» Εκ του διενεργηθέντος ελέγχου δεν διαπιστώθηκαν παρατυπίες ή παραλείψεις στην έκδοση των γραµµατίων εισπράξεων και ενταλµάτων πληρωµής της υπό έλεγχο περιόδου…

Τα χρήµατα κατατίθενται σε λογαριασµούς τραπεζικών καταθέσεων Ταµιευτηρίου των Τραπεζών…

Ετηρήθησαν οι νόµιµες διαδικασίες… εκ µέρους της Διοικητικής Επιτροπής».

Λάρισα 10η Σεπτεµβρίου 1996 (Ζήσης Παναγιωτακόπουλος)

 

Επίσης η επιτροπή Θεολόγου παρέδωσε εκτός πολλών-πολλών άλλων και περί τα 1.000 αφιερώµατα τιµαλφή (δακτυλίδια, βέρες, σταυρούς, αλυσίδες, λίρες…) όλα χρυσά που αντιστοιχούσαν σε κάµποσα εκατοµµύρια δραχµές.

Δύο επισηµάνσεις (από πολλές): α) Οι επανωτές αποφάσεις δικαίωσης του π. Θεολόγου αρχίζουν από τα µέσα Οκτωβρίου 1990 κατόρθωσε να εγκατασταθεί στο επισκοπείο στις 9 Ιανουαρίου 1992 µετά 2 χρόνια και 3 µήνες και την οικονοµική διαχείριση την παρέδωσε η Σεραφειµική µαφία µετά από 3,50 χρόνια 14/2/1993. Για τα χρήµατα περιόδου Σεραφείµ – Μπεκιάρη – Γαλιάτσου, κανείς δε µίλησε, δεν έγραψε ούτε έγινε έλεγχος. Τι έγιναν;;; Τι ωραία ατµόσφαιρα, αγγελικά τραγουδισµένη και παραδεισοανθισµένη!

Β) Οι ιερείς, για να εισπράττουν το µισθό τους και για κάθε άλλη οικονοµική και διοικητική εξυπηρέτηση ζητούσαν την υπογραφή του π. Θεολόγου που ήταν ο νόµιµος και κανονικός Επίσκοπος και ουδεµία άλλη υπογραφή το κράτος αναγνώριζε. Τα χρήµατα όµως από τις τριµηνίες τις κατέθεταν στην παράνοµη “ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΕΙΑ” – (Ν. Γιαλιάτσος) –. Εδώ έχει πλήρως εφαρµογή η λαϊκή ρήση: «Αλλού τρώνε… και αλλού…».

 

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΜΕΡΙΜΝΑ

Δεν είναι δυνατόν να εκδιπλώσω µπροστά σας ολόκληρο το θαυµαστό φάσµα του ποιµαντικού οράµατος του επισκόπου Λαρίσης Θεολόγου σε τόσο συµπιεσµένο χώρο, διότι απαιτεί άνεση δηµοσιογραφικού χώρου και χρόνου. Παρά τη µεγάλη δυσχέρεια θα προσπαθήσω ευλαβικά να χαράξω ένα µικρό µέρος από το διάγραµµα έµπνευσης που είχε και αρκετό υλοποιήθηκε.

Η φωτισµένη µεθοδικότητα του ίδιου και η ανύστακτη ευρηµατικότητα του πιστού διακόνου του π. Νικηφόρου Κοντογιάννη έδιναν πνοή στους σχεδιασµούς τους.

Το άνοιγµα της ποιµαντικής πορείας κατά τα τρεισήµισι χρόνια (14/2/93 – 30/7/96), εγγράφουν έναν άθλο. Φέρνω κάποια στη δηµοσιότητα.

1) Λειτούργησε επί τέσσερα χρόνια κατασκηνώσεις. Ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1993, χωρίς να υπάρχει προηγούµενη υποδοµή και όµως σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα µε ευαισθητοποιηµένη την αγάπη φιλοξενούσαν από 50 έως 80 κορίτσια στο χώρο, εκτός από το βοηθητικό προσωπικό και χωρίς καµία οικονοµική επιβάρυνση των παιδιών, ούτε από τους προϋπολογισµούς των ναών και ούτε δισκοφορίες, όλα εθελοντικά.

2) Οργάνωσε τη Νεότητα, µε συνάξεις εκατοντάδων παιδιών, η δε κεντρική που γίνονταν στο επισκοπείο µε χιλιάδες νέους. Οργάνωσε τα κατηχητικά που ήταν ανύπαρκτα, κύκλους Αγ. Γραφής σε χωριά και στην πόλη, λαϊκοί θεολόγοι όργωναν τους ναούς µε τα κηρύγµατά τους.

3) Το ενδιαφέρον του π. Θεολόγου ήταν και πέραν από τα όρια της Ελληνικής Πατρίδας. Πολλές οι περιπτώσεις, θα αναφερθώ ενδεικτικά.

Στις 26 Δεκεµβρίου 1991 η περεστρόικα ολοκληρώνει το έργο της. Η Σοβιετική Ένωση διαλύεται. Οι χώρες των Βαλκανίων που ήταν συνυφασµένες µε το κοµµουνιστικό καθεστώς, βυθίζονταν στην αβεβαιότητα, στην εγκατάλειψη, στη φτώχεια. Οι αδελφοί λαοί ζητούσαν βοήθεια. Ο π. Θεολόγος ανταποκρίθηκε άµεσα και πρόσφερε αρωγή µε νταλίκες γεµάτες από τρόφιµα, φάρµακα, κλινοσκεπάσµατα στη Βουλγαρία, Ρουµανία, Αλβανία, Σκόπια…

Άρχισε ο αµερικανικός βοµβαρδισµός στη Γιουγκοσλαβία και πάλι η µητρόπολη Λάρισας, ο Θεολόγος και οι εθελοντές συγκέντρωναν και προωθούσαν τρόφιµα, φάρµακα και αίµα (είχε δηµιουργήσει τη µεγαλύτερη µονάδα αίµατος πανελλαδικά, περί τις 300 φιάλες αίµα το χρόνο). Ήταν από τις µεγαλύτερες που στάλθηκαν από την Ελλάδα.

Ήρθε ο σεισµός στην Κοζάνη (13/5/1995) και ενώ βοήθησε οικονοµικά και υλικά, και όλα αυτά χωρίς δίσκους, χωρίς χαράτσια, χωρίς πιέσεις στους ναούς και χωρίς να του δώσουν κάποια κρατική ή διακρατική επιχορήγηση, ό,τι προσέφερε, ήταν από τη σφιχτή διαχείριση των ελάχιστων πόρων που είχε και από αυτούς που του αποθέταν τον οβολόν τους, γιατί έβλεπαν την πατερική βιοτή που προσέγγιζε την ασκητική του πτωχεία.

Ο δε τοµέας “αλληλεγγύης αγάπης” λειτουργούσε καθηµερινά προσφέροντας, εκτός του ότι βοηθούσε νέους στα πρώτα βήµατα του έγγαµου βίον τους. αλλά και σε όσους έφθαναν εκεί καθηµερινά, έπαιρναν την τσάντα µε τρόφιµα και κάποια χρήµατα, η αποθήκη την ηµέρα άδειαζε και το βράδυ γέµιζε. Ο κυρ-Γιάννης (Ζώτης) ο Στρατηγός κάθε πρωί στο πόστο του, δεν έφευγε κανείς παραπονούµενος. Όταν κατέλαβε τη µητρόπολη ο Ιγνάτιος, ο κυρ-Γιάννης µετά ερχόταν καθηµερινά στο γραφείο που στεγάζονταν πάνω από το κατάστηµα. Άνθρωποι που περνούσαν – λόγω λαϊκής – και τον έβλεπαν, έτρεχαν να του φιλήσουν τα χέρια του, άλλοι δάκρυζαν και άλλοι έκλαιγαν ευγνωµονώντας του για τη βοήθεια που κατά καιρούς τους προσέφερε. Για τους ευεργετηθέντες και όχι µόνον θα παραµείνει ως ο “κυρ-Γιάννης ο ελεήµων”.

 

ΑΛΛΑΓΗ ΦΡΟΥΡΑΣ

 Το εκκλησιαστικό και πολιτικό (µασωνικό) κατεστηµένο, αφού δεν µπόρεσε να αναποδογυρίσει τις δικαστικές αποφάσεις, γιατί οι δικαστές σκυµµένοι στους Νόµους και προσδεµένοι στους όρκους επιτελούσαν το ιερό τους καθήκον, ακυρώνοντας την εκλογή του Ιγνατίου και κάθε παράνοµη και αντικανονική Συνοδική απόφαση.

Τότε αποφάσισαν να αποµονώσουν τη µητρόπολη (βλέπετε π. Θεολόγο) από κάθε οικονοµική, κοινωνική και ανθρωπιστική δραστηριότητα. Στην αρχή σε όλες τις εκδηλώσεις (δοξολογίες, εορτές όπως Θεοφάνεια, του πολιούχου της πόλης, Μ. Παρασκευή, Ανάσταση κ.ά.), απαγόρευσαν τους ψάλτες και τους παπάδες του µητροπολιτικού ναού να συµµετέχουν, κλείναν τα κλιµατιστικά, αφαιρούσαν ή χαλούσαν το δίκτυο αναµετάδοσης, δε στήναν τις εξέδρες για τις εθνικές και θρησκευτικές τελετές και δεν επέτρεπαν τις µουσικές µπάντες (Δήµου & Στρατού) να συµµετέχουν. Αντίστοιχα έκαναν δικές τους “επίσηµες” παρασυναγωγές συνήθως στον ιερό Ναό του Αγ. Κωνσταντίνου.

Όλα αυτά παρουσίαζαν ένα σκοτεινό κύκλωµα αυθαίρετης και ανεξέλεγκτης λειτουργίας, έξω από τα όρια της δηµοκρατικής αλλά και εκκλησιαστικής δεοντολογίας, γιατί ο λαός τους αποµόνωσε και στις εκδηλώσεις τους πήγαιναν µόνο αυτοί (“οι αρχές”) και ο λαός κατά χιλιάδες ακολουθούσε τον επίσκοπό τους, έστηναν εξέδρες, έφερναν πολυάνθρωπες µουσικές µπάντες από διάφορα νησιά, τακτοποιούσαν άρτιες µεγαφωνικές εγκαταστάσεις και µέσα από το πολυάριθµο πλήθος, εθελοντές µε πίστη και ευσέβεια επιτηρούσαν για την εύρυθµη τάξη λόγω έλλειψης οργάνων τάξης.

Οι σοφοί επαΐοντες είδαν ότι τα µέτρα αυτά δεν έφερναν αποτελέσµατα και µάλλον τους γελοιοποιούσαν, τότε άλλαξαν ρότα, σταµάτησαν τις “επίσηµες” παρασυναγωγικές τους τελετές, πήγαιναν στο µητροπολιτικό ναό, “παρακολουθούσαν” το τελετουργικό άλλοι µέσα και άλλοι απ’ έξω και αµέσως αποχωρούσαν. Στην εξέδρα των επισήµων παραβίαζαν ακόµα και την τάξη του πρωτοκόλλου και δε σέβονταν έναν Ιεράρχη, µε το πνευµατικό αξίωµα που είχε, αλλά ούτε ακόµα και την ηλικία.

Προβληµατισµός επικρατούσε και στους τοπικούς “άρχοντες” αλλά στο κέντρο (κυβέρνηση και εκκλησία) µε τον πιστό λαό να ακολουθούν σε κάθε εκδήλωση του π. Θεολόγου χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας. Οι συσκέψεις ήταν απανωτές, σκοπός τους πώς θα εξαφανίσουν το µεγαλύτερο “επικίνδυνο” άνθρωπο που λέγεται Θεολόγος! Και τελικά µε συµβιβασµούς και παζάρια βρέθηκαν οι λύσεις στην τελευταία απογευµατινή µυστική επίσκεψη στην αρχιεπισκοπή και στη µητρόπολη Πειραιώς.

Αποφάσισαν: Ο µεν Χριστόδουλος Δηµητριάδος (µετέπειτα αρχιεπίσκοπος) να τακτοποιήσει τον καρδιακό του φίλο Παντελή Μπεζενίτη στη µητρόπολη Αττικής εκτοπίζοντας τον κανονικό και νόµιµο µητροπολίτη π. Νικόδηµο Γκατζιρούλη, πλαστογραφώντας µε τα χέρια του 5 ψηφοδέλτια! Ο δε αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ, να τακτοποιήσει τον καφετζή του Ιγνάτιο Λάππα στη µητρόπολη Λάρισας εκτοπίζοντας τον κανονικό και νόµιµο µητροπολίτη Λάρισας π. Θεολόγο που µέχρι τότε είχε πάνω από 20 αποφάσεις του ΣτΕ και όλες οµόφωνες που τον δικαίωναν και τ αναγνώριζαν τη νοµοκανονικότητά του.

Τα αποτελέσµατα ήταν, όπως τα προγραµµάτισαν οι “σοφοί” των συσκέψεων, ξεχνώντας µάλλον ότι υπάρχουν και οι έντιµοι δικαστές και δεν ανέχονταν δεσποτικές παρανοµίες!

Έτσι γρήγορα οι εκλογές αυτές (25/5/1994) µετατράπηκαν σε Βατερλώ. Η υπ’ αρ. Π. 1914/1.7.94 απόφαση του ΣτΕ αναφέρει: «Δέχεται την κρινόµενη αίτηση… ακύρωσης εκτέλεσης της από 25-5-94 αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, που κατά το µέρος που µε την απόφαση αυτή αναδείχθηκε νέος µητροπολίτης… Λαρίσης ο Αρχιµανδρίτης Ιγνάτιος Λάππας…».

Από εδώ ξεκινάει ένα όργιο πραξικοπηµάτων να επιβάλλουν τις παρανοµίες τους, µπήκαν σε οργασµό και σε γενική επιστράτευση, κινητοποιήθηκαν σκοτεινά πρόσωπα, έβαλαν σε λειτουργία ύπουλους και ύποπτους µηχανισµούς, ολόκληρες οµάδες “παραγόντων” και “υποπαραγόντων”, κυρίως “υψηλής (!) περιωπής”, πλανόδιοι της λεωφόρου Συγγρού, όψεις της θεολογικής υποκουλτούρας… Όλοι µαζί και ο καθένας χωριστά στρατεύτηκαν, για να επιβάλουν την αντικανονικότητα και την παρανοµία.

Τα δικαστήρια πήγαιναν από αναβολή σε αναβολή, για να φτιάξουν τη σύνθεση που θα τους βόλευε…! Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείµ σακατεµένος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, τον κρατούσαν από τη µέση, για να µην σωριαστεί, ενώ αυτός κρατιόταν από το κάγκελο και πάσχιζε να ανέβει τα σκαλοπάτια του Μαξίµου να δει τον Παπανδρέου, ώστε να συνεργήσει στις εξοντώσεις Θεολόγου, Νικοδήµου και Κωνσταντίνου και να πνίξουν την ετυµηγορία της δικαιοσύνης.

Δεν άργησαν και βγήκαν στον εξώστη του Μεγάρου ο σκελετωµένος πρωθυπουργός από την αρρώστια που του είχε έρθει και ο καρβουνισµένος αρχιεπίσκοπος από τη µεγάλη “άσκηση” και τις πολλές “µετάνοιες” (!). Ο πρωθυπουργός δήλωσε, ότι θα εκπληρώσει και πολύ σύντοµα µάλιστα, το αίτηµα του αρχιεπισκόπου. Δηλαδή; Δεσµεύτηκε ο πρωθυπουργός της χώρας να καταλύσει τις ατοµικές ελευθερίες, να κατεδαφίσει τη νοµιµότητα και να φιµώσει τη δικαιοσύνη! Γιατί; Για να καλύψει την αρχιεπισκοπική αυθαιρεσία και για την περαιτέρω συνεργεία στην “εν ψυχρώ” δολοφονία των τριών Μητροπολιτών. Έγιναν και άλλες µυστικές και απόκρυφες συσκέψεις για τον ίδιο σκοπό, ο ιστορικός που σύντοµα θα ερευνήσει, µελετήσει, ζυγίσει, αξιολογήσει, ταξινοµήσει και καταγράψει αυτή την περίοδο θα σύρει µελαγχολικά τη γραφίδα ως ένα θλιβερό µνηµείο εκτροπής.

 

                    ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – ΛΙΑΝΗΣ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ

            Η κεφαλαιώδης µυστική (“ουδέν κρυπτώ”) και τελειωτική σύσκεψη ήταν αυτή που έγινε στο πρώτο δεκαήµερο του Οκτωβρίου 1995, στη βίλα του Παπανδρέου στην Εκάλη υπό την προεδρία της Δήµητρας Λιάνη-Παπανδρέου, του Προέδρου του Συµβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) Βασ. Μποτόπουλου, του Νοµικού Συµβούλου της Εκκλησίας Χριστινάκη, του “πνευµατικού” της Δήµητρας π. Τιµόθεου Ηλιάκη, του δεσπότη Νέας Ιωνίας Κωνσταντίνου Φαραντάτου (πριν τέσσερις µήνες είχε εκλεγεί µε “επιφοίτηση πνεύµατος” Δήµητρας, διότι και παλαιότερα είχε εκλεγεί, αλλά ακυρώθηκε µε την παρέµβαση ΚΥΠ λόγω του “ανθόσπαρτου βίου”).

Την αποκάλυψη έκανε η εφηµερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ”  (12 Νοεµ. 1995) µε λεπτοµέρειες, ώς την ηµέρα, την ώρα και πώς µεθοδεύτηκε η σκηνοθετηµένη λύση, µε υπόσχεση του προέδρου του ΣτΕ να αδειάσει τους τρεις Μητροπολίτες, να ικανοποιήσει την επιθυµία του Σεραφείµ και της Δήµητρας (στο εγγύς µέλλον ίσως  µάθουµε µε τι εξαγοράστηκε το πολύτιµο αντάλλαγµα).

Οι οριζόµενες δικάσιµες ηµεροµηνίες συνεχώς έπαιρναν αναβολές, µέχρι να συγκεντρώσουν την απαιτούµενη πλειοψηφία. Μερικές ηµέρες πριν τη δίκη (διάσκεψη) ο Σεραφείµ το φώναζε. Το περιβάλλον του το διαλαλούσε ότι η απόφαση είναι προκαθορισµένη και τελειωµένη.

        Τελικά άρχισε στις 20 Φεβρουαρίου 1996. την πρώτη ηµέρα η διάσκεψη δεν τελείωσε, αλλά  διακόπηκε λόγω ώρας και θα συνεχιζόταν την εποµένη. Στα βραδινά δελτία ειδήσεων µεταδόθηκε ότι η απόφαση  έχει εκδοθεί και µε λεπτοµέρειες. Τούτο ήταν ένα  πρωτάκουστο, πρωτόγνωρο που δεν έχει συµβεί πουθενά στον κόσµο, να ανακοινώνεται  δικαστική απόφαση χωρίς να έχει τελειώσει η δίκη!  Ήταν  ένα δείγµα φθοράς και διαφθοράς της δύσµοιρης πατρίδας µας.

Η απόφαση πάρθηκε κατά “πλειοψηφία” 15 έναντι 12, αγνοώντας τις 30 οµόφωνες αποφάσεις που είχαν προηγηθεί και ακόµα τίς δύο οµόφωνες της Ολοµέλειας (29 δικαστών) του ιδίου δικαστηρίου και του Νοµικού Συµβουλίου του Κράτους.

Αποκαλυπτικές είναι οι δηλώσεις δικαστών µε την “απόφαση”. Δικαστής της “πλειοψηφίας” οµολόγησε εξερχόµενος της διάσκεψης – δεν ήταν δίκαιο αυτό που αποφασίσαµε, αλλά: «θυσιάσαµε τους τρεις µητροπολίτες για τη γαλήνη της Εκκλησίας και της Πολιτείας». Ο της “µειοψηφίας” δήλωσε: «Με την άδικη αυτή απόφαση επιβεβαιώνονται οι φόβοι του ότι υπό ένα καθεστώς εξουσίας (σ.σ. όπως αυτό του ΠΑΣΟΚ) δεν επιτρέπεται σε νοήµονες ανθρώπους να έχουν αισιοδοξία ούτε ελπίδα διεξόδου».

Σε δύο σηµεία καµπές – από τα πολλά – θα σταθώ: α) Η “εκλογή” του Ιγνατίου έγινε 25/5/1994 και το “Προεδρικό Διάταγµα Αναγνώρισης” ΦΕΚ τεύχος Ν.Π.Δ.Δ. αρ. 114 εκδόθηκε 11/7/1996, δηλαδή µετά από δύο χρόνια και δύο µήνες, τέτοιο προηγούµενο δεν υπάρχει και αυτό δείχνει πόσο Νόµιµος και Κανονικός ήταν ο κ. Ιγνάτιος, γι’ αυτό και δεν τολµούσαν να το βγάλουν και περίµεναν το θάνατο του Θεολόγου!

β) Για να επιβάλουν µε το στανιό τον κ. Ιγνάτιο στη Λάρισα εκτός πολλών άλλων (σκοτεινών κύκλων, µασόνων, παραστρατιωτικών…) είχαµε την επίσκεψη του Βατοπεδινού Εφραίµ (φίλου του Ιγνατίου) που πήγε την αγία Ζώνη στο σπίτι του άρρωστου Παπανδρέου, ότι θα τον γιάνει η Παναγία αν γίνει το θέληµα του Σεραφείµ! Ακολούθησε ο άρρωστος και υποβασταζόµενος από το Δωδώνης Χρυσόστοµο Συνετό, αρχιεπ. Σεραφείµ τέσσερις φορές τον επισκέφθηκε, για να τον “γιατρέψει” και συµπλήρωσε το τερέµ ο υπουργός Δηµ. Τάξεως Στέλιος Παπαθεµελής, που είχε δώσει “όρκο τιµής” να κατσικώσει µε το έτσι θέλω τον παράνοµο και αντικανονικό δεσπότη στο δεσποτικό θρόνο τον κ. Ιγνάτιο, ανεξάρτητα του “κόστους” και κάθε άλλης θυσίας, γι’ αυτό κάθε φορά που έρχονταν ο κ. Ιγνάτιος να λειτουργήσει στη Λάρισα και για δύο περίπου ώρες κουβαλούσε 2000-2500 αστυνοµικούς από όλη την Ελλάδα και επιπλέον ειδικές δυνάµεις καταστολής (ΜΑΤ και ΕΚΑΜ) και γέµιζαν οι δρόµοι και τα πεζοδρόµια από αίµατα χριστιανών που διαµαρτύρονταν.

Οι “Δηµοκρατικές” βάρβαρες δυνάµεις τον κατσίκωσαν στο δεσποτικό θρόνο του αγίου Αχιλλείου και από την άλλη ο κ. Ιγνάτιος “εξέπληξε” µε την ρητορική δεινότητα τους Λαρισαίους και µε τις βαρυσήµαντες προγραµµατικές δηλώσεις! Ο λαός τ΄άκουσε και χάρηκε. Αυτός είναι πραγµατικός επίσκοπος έλεγαν και ξανάλεγαν, κοίτα τι µας είπε! Κοίτα τι  θα µας φτιάξει, έλεγαν: Νηπιαγωγεία, βρεφονηπιακούς σταθµούς, κατασκηνώσεις, κέντρα φιλοξενίας. “Ενωµένοι- φώναζε ο κ. ιγνάτιος- θα αναγεννήσουµε τη Μητρόπολη της Λάρισας”.

Η τοπική εφηµερίδα (16-8-1996) µε ολοσέλιδο άρθρο έγραφε: «ΗΛΘΕ αποφασισµένος – ο Ιγνάτιος – να επιβληθεί µε τη “σπάθη” της νοµιµότητας…» και στο κάτω µέρος είχε φωτογραφία µε ένα τσούρµο παπάδες µε σηκωµένα χέρια και µε µια συµβολική λεζάντα που έλεγε: «Επιχείρηση “καθαρά χέρια” στο προσκύνηµα Τεµπών και “κάθαρση” από την “αµαρτία και την διαφθορά”».

Με νέο ολοσέλιδο άρθρο κυκλοφόρησε ο τοπικός Τύπος στις 9 Οκτωβρίου 1996 µε πηχυαίο τίτλο: «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ τοµές στη διαχείριση του “Χρυσοφόρου” προσκυνήµατος Τεµπών…, “Ιερό Χρήµα” µε διαφάνεια…». Και προχωρώντας, έγραφε: «Νέες κατανοµές εσόδων του Προσκυνήµατος υπέρ κοινωνικών φορέων, διπλασιασµός εκφοράς υπέρ Ραψάνης, ιδρύονται στη Μητρόπολη Λάρισας βρεφονηπιακοί σταθµοί…».

Οι καινοτόµες αλλαγές που έφερε ο “δεσπότης” κ. Ιγνάτιος ήταν:

α) ένα ποσοστό 20% από τα έσοδα του προσκυνήµατος της Αγίας Παρασκευής θα πηγαίνουν κάθε χρόνο στο Δηµοτικό Γηροκοµείο Λάρισας. (Το ποσοστό αυτό αντιστοιχούσε περί τα 70.000 ευρώ.)

β) Το 5% των εισπράξεων του προσκυνήµατος που προέβλεπε ο παλαιός κανονισµός υπέρ των ιδρυµάτων της κοινότητας Ραψάνης έγινε 9% (και αντιστοιχούσε περί τα 30.000 ευρώ το χρόνο).

γ) Για κατασκηνώσεις 5%., δ)…, ε)…

Από όλα αυτά, στο Δηµοτικό Γηροκοµείο Λάρισας δεν έδωσε δραχµή – θα αναφερθούµε σχετικά πιο κάτω. Για τα ιδρύµατα της Ραψάνης στην αρχή έδωσε κάποια ελάχιστα ποσά και µετά σταµάτησε τελείως. Για κατασκηνώσεις κάθε φθινόπωρο ανακοίνωνε ότι από το νέο χρόνο θα λειτουργήσουν! Πού; Και για να µπερδεύονται,  κάθε χρόνο άλλαζε και τοποθεσία. Έτσι πέρασαν 24 χρόνια και έµειναν για το χρόνο. Εκτός από τα χρήµατα του προσκυνήµατος είχε προσθέσει και τον κωδικό Δ/8 στους προϋπολογισµούς των ναών και είσπραττε και από εκεί µεγάλα ποσά κάθε χρόνο.

Πούλησε ακοινώνητη περιουσία που προέρχονταν επί το πλείστον από δωρεές πιστών.

Άρπαξε τα ενοίκια από τους ενοριακούς κλήρους (τα λεγόµενα βακούφικα) και στο τέλος πήρε και από τους εφηµεριακούς κλήρους.

Το 2004 η κυβέρνηση Σηµίτη, για προεκλογικούς λόγους, κατάργησε την φορολογία από τους ναούς το 35% υπέρ του κοινωνικού και φιλανθρωπικού έργου νέων ενοριών. Αυτό το ευεργέτηµα κατέληξε στα “ταµεία” της µητρόπολης.

Οι δίσκοι, όχι µόνο κάθε Κυριακή, αλλά σε κάθε γιορτή ακόµα και σε εσπερινούς είχαν καταντήσει µάστιγα στους εκκλησιαζόµενους.

Δεν ήταν µόνο αυτά, αλλά έρχονταν καθηµερινά στα ταµεία της οικονοµικής διαχείρισης χρήµατα από διάφορες πηγές είτε από το περίσσευµα του πλούσιου ή από το υστέρηµα του φτωχού, για να αξιοποιηθεί στη διακονία του ταλαιπωρηµένου ή πληγωµένου εκκλησιαστικού σώµατος.

Είκοσι τέσσερα (24) χρόνια, η απραξία, οι υποσχέσεις, οι επαγγελίες µε τον ερχοµό του θάφτηκαν στα ντουλάπια του πληθωρικού, αλλά απατηλού διαφηµιστικού του εργαστηρίου, διότι δηµοσιογραφικοί κάλαµοι, εντεταλµένοι ή βιαζόµενοι από το σύστηµα διαπλοκής, προσπαθούσαν να αλλάξουν το κλίµα ή να επιβραδύνουν την κατολίσθηση που είχε πάρει. Αγχωµένη, σχεδόν καθηµερινά διοχέτευε στο χρηµατιστήριο της δηµοτικότητας φωτογραφίες για ασήµαντες δραστηριότητες, πλάθοντας άµορφη ύλη επισκοπικής απραγµατοσύνης.

Είκοσι τέσσερα (24) χρόνια οι ανακοινώσεις από τη µητρόπολη ήταν προϊόντα δηµοσιογραφικού τεχνάσµατος, που απόβλεπαν στην παραπληροφόρηση και στην εξαπάτηση, µιλούσαν για έργα και αυτά δεν υπήρχαν ούτε στα χαρτιά, οργάνωναν εκδηλώσεις, τσάγια, τσιµπούσια σε κέντρα µε εισιτήρια εισόδου για την οικονοµική ενίσχυση σε έργα που προγραµµατίζονταν, αλλά ήταν ένα ψεύτικο αράδιασµα υποσχέσεων.

Είκοσι τέσσερα (24) χρόνια, είπε, φώναξε, καυχήθηκε, υποσχέθηκε, αλλά… δεν υπάρχει τούβλο που να λασπώθηκε. Συγγνώµη! Λάθος… υπάρχουν και κάποια που στήθηκαν µε “ξένα κόλλυβα”, αλλά συγχρόνως µε το πρόσχηµα του έργου γέµιζαν τα µητροπολιτικά ταµεία και αυτά στη συνέχεια χάνονταν σε κάποιο µυστικό φαράγγι.

Θα αναφερθώ σε τρία και µοναδικά “ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ” εν συντοµία µε τις “εισοδηµατικές διαδροµές” των:

α) Το “ΚΡΙΚΚΕΙΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ Ι.Μ.ΛΑΡΙΣΗΣ”. Εδώ παίχτηκε µεγάλη κοµπίνα (να µην την πούµε απάτη) µε πλαστογραφίες, απειλές, δικαστικές διαµάχες, για να αποσπάσουν τη µεγάλη ακίνητη περιουσία από τους πραγµατικούς κληρονόµους που ήταν τα 40 ορφανά κορίτσια οικότροφα του Ορφανοτροφείου της Πρόνοιας Λάρισας (σχετικά είχε αφιερώσει ολοσέλιδα ο “ΑΓΩΝΑΣ”, το 2009 και τα οποία χρησιµοποιήθηκαν ως αποδεικτικά στοιχεία στις δίκες που έγιναν).

Για την αρπαγή της περιουσίας “Κρίκκη” ο ίδιος ο κ. Ιγνάτιος στην Δικαστική Έφεση που κατέθεσε στις 26 Φεβρουαρίου 2009, οµολογεί ότι: Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου υπ’ αριθ. 1061 Β΄/9-6-2008 ΦΕΚ – ίδρυµα µε την επωνυµία «ΚΡΙΚΚΕΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ», του οποίου σκοπός είναι η προστασία και ανατροφή παιδιών, κατ’ αρχήν κορασίδων ανηλίκων ορφανών… «καθώς δεν υφίσταται πλέον Ορφανοτροφείο Θηλέων Λάρισας υπό την διεύθυνσή του (αυτό είχε ενσωµατωθεί µε το της Λαµίας και µεταφέρθηκαν τα κορίτσια εκεί)… και ήδη εµείς κατασκευάσαµε Ορφανοτροφείο Θηλέων Λάρισας…» και γι’ αυτό εµείς πρέπει να πάρουµε το “φτωχό” αυτό κληροδότηµα.

Η ευαισθητοποιηµένη προς τα κοράσια “αγάπη” του κ. Ιγνατίου, έκανε αγώνα ακόµα και δικαστικό µε πλαστές διαθήκες πως θα αρπάξει το Κληροδότηµα ήταν το ένα και το άλλο θα του ήταν µια µεγάλη πηγή εσόδων στηριγµένη στην ανθρώπινη συµπάθεια προς τα ορφανά.

Παρακολουθήστε, όσο πιο συνοπτικά γίνεται το οδοιπορικό και θα κρίνετε για ποια αγάπη το έκανε:

Ο προϋπολογισµός του έργου – ορφανοτροφείο – ήταν 750.000 ευρώ, τελικά κόστισε 524.472 ευρώ (δήλωση του ίδιου του κ. Ιγνατίου). Τα χρήµατα που συγκεντρώθηκαν από διάφορες πηγές ξεπερνούν τα 2,5 εκατοµµύρια (σχετικά µε τα χρήµατα, τις πλαστογραφηµένες διαθήκες, την ακίνητη περιουσία Κρίκκη, φωτογραφίες, έγγραφα, αποδείξεις, ενοίκια, εξαφανισµένα έγγραφα υποθηκοφυλακείου, πλαστές – µαϊµού – αποδείξεις είσπραξης ενοικίων, αποφάσεις δικαστηρίων και πολλά ακόµα) κάθε λεπτοµέρεια θα τα διαβάσετε στην εφηµερίδα “ΑΓΩΝΑΣ” στο υπ’ αριθ. 144/Απρίλιος 2009 µε τίτλο: “ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΡΙΚΚΗ: ΤΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ”, συνέχεια στο υπ’ αριθ. 145, 148, 155 κ.ά.

Γι’ αυτούς που δεν µπορούν να µπούνε στο διαδίκτυο, για να διαβάσουν τις λεπτοµέρειες, τους µεταφέρουµε εν µέρει και συµπυκνωµένα τα πρωτοφανή γεγονότα:

Το κτίριο έγινε σε οικόπεδο ενοριακού ναού και ενώ ετοιµάζονταν, για να γίνουν τα εγκαίνια, έρχεται ένα δηµοσίευµα στην εφηµερίδα “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ” στις 8 Οκτωβρίου 2008 που ξάφνιασε τους πάντες. Ότι δηλαδή, ίδρυµα «Ορφανοτροφείου Θηλέων – συνοικία Ανθούπολη Θεσσαλίας» (προσοχή! Έγκριση µε ψεύτικο τίτλο) χρηµατοδοτείται από Επιχειρησιακά Ευρωπαϊκά Προγράµµατα µε το ποσό των 700.000 ευρώ!

Ο ψεύτικος τίτλος που χρησιµοποίησε η µητρόπολις – σηµειώστε κ. Ιγνάτιο – δεν είναι ο µοναδικός, για το ίδιο “ίδρυµα” έχουµε τέσσερις διαφορετικούς τίτλους – ονόµατα και αυτό το έκαναν, για να µαζεύουν χρήµατα ως διαφορετικά ιδρύµατα, δηλαδή µπαµπούλας…

α) “ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΘΗΛΕΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ” µε το τίτλο στέλνονταν εγκύκλιοι στους ναούς για δισκοφορίες σε τακτά διαστήµατα και επιπλέον έχουµε καταβολές από τις τριµηνίες των ναών και προσκυνηµάτων.

β) “ΚΡΙΚΚΕΙΟΝ” ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ. Με δόλιο τρόπο προβάλουν το “ΚΡΙΚΚΕΙΟ”, ώστε να παραπλανήσουν την Δικαιοσύνη και να αρπάξουν το κληροδότηµα.

γ) “ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΝ ΘΗΛΕΩΝ – ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΑΝΘΟΥΠΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ”. Έτσι ξεγέλασαν τους “κουτόφραγκους” και πήραν οι ντόπιοι “καλοθελητές” τα 700.000 ευρώ.

δ) “«ΚΡΙΚΚΕΙΟΝ» ΕΥΑΓΕΣ ΙΔΡΥΜΑ”, είχαν µυρίσει ωσάν τον κυνηγετικό κύονα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ενίσχυε οικονοµικά ανθρώπινες ευαίσθητες κοινωνικές οµάδες σαν και αυτή για την διατήρηση και φροντίδα, χωρίς χρονοτριβή άρον-άρον µη χάσουν τον παρά, το βούτηξαν στην κολυµβήθρα του Συλλόγου και το ονόµασαν “Κρίκκειον” Ευαγές Ίδρυµα! Εξ άλλου δεσπότης το βάπτιζε, όχι όποιος-όποιος!

Και δεν είναι µόνο αυτά. Το τετρανόµαστο ίδρυµα φιλοξενούσε από 5 έως το µέγιστο – δήλωση µητροπολίτη – 12 κοριτσάκια, η όλη φροντίδα γίνονταν εθελοντικά µε εβδοµαδιαίες βάρδιες από κυρίες των ενοριών, τα τρόφιµα και όλα τα είδη ανάγκης ήταν προσφορές ιδιωτών και φορέων. Η µόνη που έπαιρνε κάπως κάποιο χαρτζιλίκι ήταν η διευθύντρια, η οποία υπηρετούσε σε σχολείο και το βράδυ έµενε µε τις τρόφιµες.

Τα έσοδα, όπως η ίδια η µητρόπολη ανακοίνωνε µέσω των Μέσων Ενηµέρωσης, έφθαναν από 200 έως 250.000 ευρώ το χρόνο. Με τόσα χρήµατα µπορούσαν το 2015 να συντηρηθούν µέχρι και 50 οικογένειες το χρόνο και όµως για το πολύ δέκα κοριτσάκια δεν έφθαναν, και κατά διαστήµατα καλούσε η µητρόπολη τους πιστούς µε ικετήριους δίσκους! “Βοηθήστε”. SOS το ΚΡΙΚΚΕΙΟΝ!

2ον) Το δεύτερο ΜΕΓΑΛΟ έργο που είναι στο “ενεργητικό” του δεσπότη κ. Ιγνατίου, «ο οποίος επιποθούσε και µεριµνούσε για ένα τέτοιο σπουδαίο όντως στην ευλογηµένη αυτή επαρχία… το όνειρο έγινε πραγµατικότητα και µε την ευλογία του Θεού…» (δηλώσεις κ. Ιγνατίου) είναι το Γηροκοµείο “ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΡΜΕΝΙΩΤΙΣΣΑ”, για το οποίο όµως η µητρόπολις (σηµείωσε Ιγνάτιος) δεν έδωσε ευρώ, αλλά µάλλον µε το πρόσχηµα της ανέγερσης του είχε προσθέσει κωδικό στους προϋπολογισµούς και επιπλέον έβγαζε και δίσκους στους ναούς και µάζευε χρήµατα.

Έκανε το ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΕΡΓΕΤΗ µε ξένα κόλλυβα, αφού όλο το έργο µαζί µε τον εξοπλισµό του χρηµατοδοτήθηκε από την καλοκάγαθη δωρήτρια κ. Ιωάννα Βλάχου-Παντελίδου, αφήνοντας ακόµα και ένα µεγάλο ποσό στην Τράπεζα ως “προίκα” που από τους τόκους, τους οποίους θα εισέπρατταν, να πορεύεται η λειτουργία του χωρίς προβλήµατα. Εκτός των παραπάνω όλοι οι γέροντες έχουν παραδώσει τις συντάξεις τους και ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχουν στο ίδρυµα. Με αυτά και µε καλή διαχείριση, τα χρήµατα, όχι µόνο φθάνουν, αλλά και περισσεύουν.

Ο κ. Ιγνάτιος σ’ όλη τη δεσποτική διαδροµή στη µητρόπολη Λάρισας, εφάρµοσε τη λαϊκή ρήση: “Το τάξιµο δε χαλάει σπίτι, το δώσε όµως…”. Διότι υποσχέθηκε µε ψηφισµένη Διάταξη υπ’ αριθ. 113/1998 ότι θα έδινε το 20% τα έσοδα της Αγ. Παρασκευής στο Δηµοτικό Γηροκοµείο, αυτή η µεγάλη του “γενναιοδωρία” πέρασε στο λαρισαϊκό κοινό. Ο δεσπότης όµως σπουδαγµένος παρά τους πόδας αρχιεπ. Σεραφείµ Τίκα, “πες-πες, γρήγορα θα τα ξεχάσουν” και για να είναι εντάξει µε “το δώσε” και να µην του βαραίνουν τύψεις, δήλωσε ότι µε τα ολίγα αυτά χρήµατα, θα φτιάξει η µητρόπολη δικό της Γηροκοµείο και όπως και το “έκανε”, όχι αυτός βέβαια αλλά µια φιλάνθρωπη γυναίκα. Τα χρήµατα όµως το 20% από το προσκύνηµα που δεν ήταν δα και τόσα πολλά (!) περί τα 70.000 ευρώ το χρόνο επί 24 χρόνια, µαζί τριµηνίες και δισκοφορίες δε θάναι και πολλά! Περί τα 2 µε 2,5 εκατοµµύρια, αν υπολογίσουµε και τις κατασκηνώσεις που επί 24 χρόνια άλλα περί τα 2 εκατοµµύρια.

Αφήνω τους τρεις χώρους – γραφεία – µε τις γεµάτες ντουλάπες από τις 232 αρχιερατικές στολές, τις προθήκες µε τις 133 µίτρες, τους 145 σταυρούς και εγκόλπια και τις µπαστουνοθήκες που φιγουράρουν οι 115 πατερίτσες και οι 53 µπαστούνες, ας ξεχάσουµε τους µανδύες, ωµοφόρια, ράσα, αντερί και ένα σωρό ακόµα.

3ον)  και το τρίτο είναι το µοναστήρι των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης στον Πυργετό στους πρόποδες του Ολύµπου από  την πρώτη στιγµή, η ιστορία του είναι θλιβερή διότι ξεκίνησε ΚΑΚΗΝ ΚΑΚΩΣ (µε απάτη). Προσπάθησαν να ξεγελάσουν τους “κουτόφραγκους” Ευρωπαίους και να τους φάνε τα χρήµατα. Έτσι ίδρυσαν ένα (µόρφωµα) Όργανο που θα επιλαµβάνετο δήθεν των θεµάτων “Οικολογίας και Περιβάλλοντος” (µοναστήρι φτιάχναν ή “οικολογικά” συστήµατα;). Δηµοσιεύθηκε στο ΦΕΚ της Κυβέρνησης και προσπάθησαν να το εντάξουν στα Ευρωπαϊκά Προγράµµατα Χρηµατοδοτήσεων. Από δω και µετά αρχίζουν ιστορίες για αγρίους. Στα δικαστήρια που ακολούθησαν ακούστηκαν πράγµατα πρωτόγνωρα. Ο ένας εκ των τεσσάρων των κατηγορουµένων που ήταν και το δεξί χέρι του δεσπότη Ιγνατίου (βέβαια όλοι οι κατηγορούµενοι αθωώθηκαν εκτός από αυτόν) είπε: «Δεν δέχοµαι την κατηγορία του απατεώνα. Τα περί µεσαζόντων τα δέχοµαι. Σε συνεννόηση µε τον µητροπολίτη και τον ηγούµενο έγιναν όλα…» και στο Υπόµνηµα που έστειλε στην Πταισµατοδίκη Λάρισας (19/9/2006) περιγράφει µε δραµατικό τρόπο τα όσα έπαθε ο άνθρωπος. Να τι καταγγέλλει: «Πίστεψα, ότι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έχουν ήθος. Πίστεψα ότι θα πούνε την αλήθεια και ότι δεν θα αντιµετωπίσω κανένα πρόβληµα, διότι µόνο πταίσµατα µπορεί να έπραξα, όχι ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ!!! (γράφω µε κεφαλαία σε ένδειξη αγανάκτησης, εντάσεως, θυµού, συναισθήµατα που αυτή την στιγµή µε συνέχουν). Αυτοί όµως εσιώπησαν.

   »Ρίχθηκα στο λάκκο των λεόντων από αδελφούς µου ρασοφόρους. Οι χειρότερες, οι πιο βρώµικες, οι πιο ραδιούργες και σιχαµερές ψυχές, κύριε Εισαγγελέα, σε όλον τον πλανήτη, είναι οι ψυχές ηµών των ρασοφόρων. Στο σινάφι µας, στο προσκήνιο, ξεχειλίζουν τα σάλια από τα πολλά χειροφιλήµατα και τους εναγκαλισµούς, ενώ στο παρασκήνιο µαίνονται µάχες αιµοδιψείς, “ΦΟΝΟΙ” αναίµακτοι και δυσσεβείς, που ο Ποινικός Κώδικας ούτε τους διανοείται.

    »Εγώ όµως δεν σιωπώ, κύριοι Εισαγγελείς του τόπου µου και κύριοι Εισαγγελείς του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου» (Υπόµνηµα σελ. 6-7).

      Στην εκποµπή του Τριανταφυλλόπουλου “ΖΟΥΓΚΛΑ”, που επακολούθησε µετά, ακούστηκαν για τον κ. Ιγνάτιο φρικτά πράγµατα: Ότι είναι µιζαδόρος, γιατί έδωσε πιστοποιητικό σε νεαρό πλούσιο επιχειρηµατία, καλλιτέχνη ότι είναι δήθεν µοναχός στην µονή αγίου Ραφαήλ, αντί ποσού 5.000.000 δρχ. για να µην υπηρετήσει στο στρατό κ.ά.   (Πω-πω! µε τον παρά κάνουν µαϊµού µοναχούς να µην υπηρετήσουν την Πατρίδα!) 

Είναι ένα µοναστήρι “αµαρτωλό”, που υπήρχε µόνο στα χαρτιά και µε ηγούµενο και εγγεγραµµένους 29 ιεροµονάχους χωρίς να διαµένει σ’ αυτό σχεδόν κανείς.

                         Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ

 Θα σταµατήσω στο σηµείο αυτό µε τη χαρτογράφηση του “δεσπότη” Λάρισας Ιγνατίου Λάππα, διότι τα γεγονότα που διαδραµατίστηκαν από την ώρα της παράνοµης και αντικανονικής εκλογής του µέχρι την ώρα που ο Αρχάγγελος Μιχαήλ του ανήγγειλε: “Ιγνάτιε-Ιγνάτιε ταύτη τη στιγµή την ψυχήν του απαιτούσιν από σου∙ ά δε ετοίµασας τίνι έσται;”. Είναι τόσα πολλά και τόσα απίθανα στην επινόησή τους και στην πλοκή τους, που θα χρειαστούν να αφιερώσουµε σελίδες επί σελίδων στην εφηµερίδα – υποσχόµεθα ότι κάποια στιγµή θα το κάνουµε – διότι η εισβολή του Ιγνατίου στη Λάρισα, όταν υπάρχουν  30 αποφάσεις του Ανωτάτου δικαστηρίου της Χώρας (ΣτΕ) και δύο ολοµέλειες οµόφωνας, υπέρ του Κανονικού και νόµιµου µητροπολίτου Θεολόγου και ακύρωνε την εκλογή Ιγνατίου – όταν και µία τέτοια απόφαση µπορεί και ακυρώνει ολόκληρα νοµοθετήµατα που ψηφίζονται στην Βουλή Ελλήνων! – ο δε κ. Ιγνάτιος παραπάνω από δύο χρόνια δεν ήταν ΤΙΠΟΤΑ- επειδή η εκλογή του είχε ακυρωθεί- και ο ίδιος παρίστανε το µητροπολίτη Λάρισας. Ο ίδιος έµεινε στη Σαλαµίνα και κατά τακτά χρονικά διαστήµατα τον κουβαλούσαν στη Λάρισα, γίνονταν µια τεράστια επιχείρηση µε αστυνοµικούς από όλη την Ελλάδα (2.000-2.500 άτοµα) και Ειδικές Δυνάµεις Καταστολής ΜΑΤ & ΕΚΑΜ κατέκλυζαν τη Λάρισα από την Παραµονή, γέµιζαν τα ξενοδοχεία και οι στρατώνες µε έξοδα κάθε φορά πολλά εκατοµµύρια. Τον έφερναν στη Λάρισα και µετά πάλι τον γύριζαν στη Σαλαµίνα και για όλο αυτό υπήρχε από το κράτος ειδική εντεταλµένη συνοδεία, µόνο και µόνο να κάνει µία λειτουργία για τρεις (3) ώρες και να τον επιστρέψουν πάλι πίσω στη Σαλαµίνα.

Σε ποια χώρα του κόσµου µπορεί δικαστήριο να ακυρώσει εκλογή Δηµάρχου, Νοµάρχου, Περιφερειάρχη, βουλευτή και να µην την εφαρµόζει; Αυτό…µόνο στη Λάρισα συνέβη και στην περίπτωση του παράνοµου  Ιγνατίου!

Ποιες µαύρες δυνάµεις κάλυπταν τον κ. Ιγνάτιο, ώστε να µην υπολογίζουν Νόµους, Σύνταγµα, αποφάσεις δικαστηρίων, Ιερούς Κανόνες; Γιατί! Και ποιοι τον κάλυπταν µέχρι το τέλος; Γιατί µετά από τόσα εξόφθαλµα σκάνδαλα… οι φάκελοι έµπαιναν στο χρονοντούλαπο; Γιατί δεν έγινε έρευνα για τα εκατοµµύρια; – το κεράκι του πιστού – σε ποιες θυρίδες είναι στουπωµένα;

 

ΑΛΛΑΓΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Η αυθαιρεσία, ο αυταρχισµός, η βία, οι ξυλοδαρµοί, οι καταδίκες κ.ά. έχουν καταχωρηθεί στο βιβλίο της ιστορίας, διότι άφησαν κηλίδες αίµατος και ντροπής. Τα γεγονότα είναι βαθιές χαρακιές στις ανθρώπινες καρδιές, εκείνο δε του πονεµένου θεολόγου “Ιγνάτιε πιες το αίµα µου” που από τον εξώστη του Επισκοπείου παρατηρούσε το χαλασµό που γίνονταν γύρω από το ναό το απόγευµα της 28ης Μαΐου 1994 που τον έστησαν όλες αυτές οι µαύρες δυνάµεις για να  στέψουν τον κ. Ιγνάτιο µε το στανιό δεσπότη Λάρισας., είναι µοναδικό και ανεξίτηλο στη µνήµη του πιστού λαού της Λάρισας.

Η σκοτεινή 24ετία έκλεισε στις 26 Ιουνίου 2018 στο Μαϊάµι της Αµερικής µετά από αποτυχηµένη µεταµόσχευση του ήπατος. Τα γεγονότα σάλπισαν, για αλλαγή φρουράς και γύρισµα της ιστορικής σελίδας στη µητρόπολη Λάρισας.

Ο λαός περίµενε, για  να αστράψει στον ορίζοντα κάποιο φως, ώστε να διαλυθεί το σκοτάδι, να φανεί κάποιο σηµάδι που θα γλυκάνει της πικραµένες καρδιές, να ηχήσουν µηνύµατα αλλαγής, να εξαφανιστούν οι µαύροι κύκλοι που την περίζωναν, να ανοίξουν τα παράθυρα, για  να φύγει η µούχλα, να αλλάξουν όλοι οι παλαιοί επιζήµιοι στόχοι και να κυριαρχήσει το πνεύµα του Θεού.

Στον Αρχιεπίσκοπο και προς όλους τους Ιεράρχες µε επιστολή µας είχαµε ζητήσει να εκλέξουν για την πολύπαθη µητρόπολη Λάρισας Επίσκοπο και όχι Δεσπότη, που να έχει το βλέµµα στο λαό και όχι στον παρά. Να µπει µπροστά στις κοσµογονικές και ηφαιστειακές εκρήξεις και όχι να αγναντεύει από την κερκίδα. Ζητούσαµε έναν ηγέτη – επίσκοπο που να έχει το θάρρος και την παρρησία να είναι παρών εκεί, που µυρίζει µπαρούτι και θυσία.

Δυστυχώς η παρά του αρχιεπισκόπου οµάδα και σύµβουλοί του περί άλλων ετύρβαζαν. Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει πίσω από το παραβάν µε τί κριτήρια και προϋποθέσεις γίνεται η “εκλογή” επισκόπων, θα τον κυριεύσει φρίκη, θα τον πνίξει η αγανάκτηση και θα αλλοιωθεί η όψη του από αηδία.

Δε θα σας κουράσω και ούτε θέλω να τεντώσω τα νεύρα σας µε δεκάδες εξιστορήσεις διαφόρων χρονικών περιόδων, αλλά θα αναφερθώ γενικά τι µεθοδεύσεις γίνονται για την κατάληψη του οχυρού  της δεσποτικής εξουσίας, την οποία φαντάζονται στην πλειονότητα για θείο καθίδρυµα, είναι απίθανα και όµως, επιστρατεύονται ανέντιµες µεθοδεύσεις, παρεµβάσεις διαφόρων “τύπων”, χρησιµοποιούνται εξαγορές συνειδήσεων, παράνοµες συναλλαγές, φαρδιές τσέπες…

Αν υπάρξει τρόπος σήµερα να συνταχθεί αφτιασίδωτο βιογραφικό βιβλίο των δεσποτάδων και µε µια παρουσίαση των πραγµατικών στοιχείων της πορείας των έως της αρπαγής της εξουσίας, θα αποκαλύπτονταν ολόκληρα δράµατα γύρω από την ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Στις 5 Οκτωβρίου του 2018 η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος που συνήλθε και “εν αγίω Πνεύµατι”, αποφάσισε για το επισκοπικό θρόνο του αγίου Αχιλλείου που ο άγιος µε σθένος υπερασπίσθηκε το “οµοούσιο” και από την πέτρα “… έλαιον δι’ ευχής βλύσαι ποιεί” θαυµατουργικώς, να εκλέξει ως διάδοχό του τον αρχιµανδρίτη π. Ιερώνυµο Νικολόπουλον.

Ο πιστός λαός που παρακολουθούσε από µακρόθεν την αντικανονική αρπαγή του θρόνου από τον Ιγνάτιο, την πολιτική δυναστική εξουσία που τον κάλυπτε σε όλες τις έκνοµες ενέργειές του και τα σκάνδαλα, το ένα µετά το άλλο, να σκάνε και να πνίγουν τις συνειδήσεις τους και κανείς να µην τον αγγίζει, είχε απλωθεί στις ψυχές τους το σύννεφο της κατήφειας. Η εκλογή του π. Ιερωνύµου χαιρετίστηκε µε ανακούφιση και ενθουσιασµό.

Μέσα από την εφηµερίδα µας µε πολλή αγάπη και σεβασµό του είχαµε επισηµάνει να µην επαναλάβει κι αυτός τα ίδια λάθη.

Γράφαµε:

«Με πολύ σεβασµό στο βαρύ αξίωµά σας, Πάτερ και Δέσποτα, και µε συνταρακτική αγωνία για την πορεία της χειµαζόµενης τοπικής Εκκλησίας (που η Ιεραρχία της Εκκλησίας, σχεδόν παµψηφεί, σας ανέδειξε ως νέο ποιµενάρχη µας), σας ικετεύουµε: αφουγκραστείτε την κραυγή µας!

» Ανηφορίστε προς τον Γολγοθά της διακονίας σας µε πίστη ανυποχώρητη (;), µε φρόνηµα Ορθόδοξο, αγωνιστικό και αδούλωτο. Με νηφάλια, φιλειρηνική διάθεση, αλλά και µε άκαµπτη παρρησία προς κάθε κατεύθυνση.

» Το ιερό πλήρωµα της µητρόπολής µας περιµένει το επισκοπικό χέρι να ευλογήσει και όχι να καταδυναστεύει…

» Το επόµενο φύλλο της ιστορικής βίβλου είναι τούτη την ώρα λευκό. Ποιο κείµενο θα το καλύψει, από σας, Σεβασµιώτατε π. Ιερώνυµε, εξαρτάται.

» Σας ευχόµαστε να ζήσετε ως πιστός διάκονος Ιησού Χριστού, ποιµαίνοντας ένα ποίµνιο πνευµατικά καταρτισµένο, ευαίσθητο και αποφασιστικό, ικανό να πέσει στη φωτιά – όπως συνέβη επί 45 χρόνια µε τη χάρη του Χριστού, και το γνωρίζετε – όταν η Ορθόδοξη εκκλησία µας το απαιτήσει».

(“Αγώνας”, αρ. φ. 257 – Οκτ. 2018).

 

Στην αρχή κινήθηκε προσεκτικά µε τρισάγια των προκατόχων του, µε λόγια του υπέρµετρου επαίνου, µε µνηµόσυνα σεβαστών πατέρων και γερόντων, προσπαθώντας να διαµορφώσει κλίµα µιας πνευµατικής προσωπικότητας να τη θαυµάζεις.

Εγκωµίαζε µε τα χείλη του και τη δικολαβίστικη ρητορική και µετά άπλωνε το χέρι, για να εισπράξει το αντίτιµο, ή την αναγνώριση των ανύπαρκτων προτερηµάτων.

Ο λαός που έχει αισθητήριο, άλλοι γρήγορα και άλλοι αργότερα κατάλαβαν το πλαστό κατασκευασµένο προσωπείο και άρχισαν να αποστασιοποιούνται.

Η 7ετία στη Λάρισα και το έργο του σε όλους τους τοµείς είναι κάτω του µηδένος (0). Από την πρώτη στιγµή τα ενταγµένα στο σύστηµα Μέσα Πληροφόρησης, έτρεχαν να πάρουν δηλώσεις, συνεντεύξεις, έπλαθαν µια επισκοπική απραγµατοσύνη ως ένα ρέκτη ηγέτη και ακατάβλητο ήρωα. Διοχέτευαν στο χρηµατιστήριο της δηµοτικότητας ως ο άνθρωπος µε τις µεγάλες παρεµβάσεις στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, µε στοιχεία χαρισµατικά και υπεροχικά, ώστε να διατηρήσει και να επαυξήσει  αυτά που παρέλαβε.

Από τις πρώτες Συνάξεις των Ιερέων τους ανήγγειλε, ότι: ΘΑ! Φτιάξουµε κηροπλαστείο, να αγοράζουν οι ναοί φθηνά κεριά. Εφτά (7) χρόνια στην αναµονή. ΘΑ! Στήσουµε µε τη Δηµοτική Αρχή φωτοβολταϊκά, να προµηθεύονται οι ναοί φθηνό ρεύµα. Εφτά (7) χρόνια και αναµένεται στο ακουστικό σας. ΘΑ! Κτίζεται ο ναός µέσα σε πέντε χρόνια “Δεν θα ανεχθώ χαζολογήµατα” και για καλή διαχείριση τους µάζεψε τα βιβλιάρια. Εφτά (7) χρόνια σε κανένα ναό δε λασπώθηκε τούβλο. ΘΑ! Επαυξήσω  αυτά που παρέλαβα. Εφτά (7) χρόνια κάποια τα διέλυσε και άλλα τα µείωσε στο ελάχιστο. ΘΑ! Διατηρήσω τους προϋπολογισµούς ως είναι. Τη δεύτερη χρονιά τους ανέβασε στο 70-80% στα εφτά (7) χρόνια να ρωτήσουµε, ΤΙ!

ΘΑ! Καταργήσω τον Κωδικό Δ/8 Υπέρ κατασκηνώσεων. Αντί αυτού, τον µετέτρεψε “Υπέρ συντηρήσεως αυτοκινήτων της Ι.Μ. Λαρίσης”(ένα ποσό τίποτα! 60-80.000 το χρόνο).

ΘΑ! Κυκλοφορώ µε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (πήγε και στα γραφεία του ΚΤΕΛ και αγόρασε ολόκληρο µπλοκ µε εισιτήρια), για να αφουγκράζοµαι τον κόσµο και δεν άργησε από έναν οδηγό που είχε δεκάδες χρόνια, τους έκανε δύο!

ΘΑ! Σταµατήσουν οι δίσκοι (!). Να τι έκανε, για να τους επαναφέρει επαυξηµένους και να περιγελάσει τους αγαθούς χριστιανούς µετά από ένα σύντοµο χρονικό διάστηµα. «Κατόπιν σύσκεψης και οµόφωνης απόφασης της Γεροντίας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου… ρυθµίσαµε την σειρά περιαγωγής δίσκων κατά τας Κυριακάς και µεγάλες εορτές…» (Εγκύκλιος αρ. πρωτ. 53, αρ. Διεκ. 12-21/1/2021). Το παραµύθι πάει σύννεφο. Ποια Γεροντία! Η ανύπαρκτη; Αφού δεν υπήρξε ποτέ, αλλά και ούτε επί πέντε χρόνια µετά ξαναεµφανίστηκε!

ΘΑ! Διακόψω την έκδοση του περιοδικού “ΤΑΛΑΝΤΟ”, για να µην επιβαρύνονται οι ναοί. Σαν πέρασαν κανά δυό µήνες διαβάζουµε: «Περιοδικό ετοιµάζει η Μητρόπολη», τίτλος «Αχιλλείου Πόλις», και οικονοµικά οι ναοί; ΤΙΠΟΤΑ! Μόνο που αύξησε τον κωδικό Δ/9 “Υπέρ Πνευµατικής Δράσεως” από 60-80% και σε τι αντιστοιχεί αυτό. Ναός  χωριού που κατέθετε 400 ευρώ, µετά έφθασε τα 600-700 ευρώ. Ναός της πόλης από 2.000 ευρώ πρέπει να καταθέσει περί τα 3.500 ευρώ.

Σταµατώ εδώ τα ΘΑ! του Δεσπότη Λάρισας, γιατί δεν έχουν τελειωµό (απολογισµοί, προϋπολογισµοί, Ορφανοτροφείο που έγινε Οικοτροφείο, Ραδιοφωνικός Σταθµός, Συσσίτια, κουζίνες που τουµπάρισαν στο δρόµο, σεισµοί, καταποντισµοί, έρανοι, φιλανθρωπίες, Τύρναβος, εµβόλια, Αγία Παρασκευή, κοιµητήριο, τέµπλα και… και…).

Έρχοµαι τώρα στα «ΥΠΕΡ» του Ιερωνύµου που συντάραξαν το χριστεπώνυµο πλήρωµα της Εκκλησίας και αφορούν Πνευµατικά και θα αναφερθώ µόνο σε περιπτώσεις, όσο γίνεται πιο σύντοµα και επιχειρηµατικά, για τα δε υπόλοιπα θα επανέλθουµε:

α) Αφορά την ανάκριση που πραγµατοποίησε ο αρχιµανδρίτης Ιερώνυµος Νικολόπουλος (νύν  δεσπότης Λάρισας) στο µοναστήρι του αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Καλαµάτας.

Το µοναστήρι αυτό χρονολογείται από το 1796 και είναι κτισµένο πάνω σε ναό του 13ου αιώνα. Αριθµούσε περί τις 30-40 µοναχές επί του µακαριστού µητροπολίτη Χρυσοστόµου Θέµελη, λειτουργούσε πολύ παλαιότερα και ορφανοτροφείο θηλέων. Το διακόνηµά τους ήταν η σηροτροφεία και η παραγωγή τα γνωστά “µανδήλια Καλαµάτας”.

Οι µοναχές εξανέστησαν µε τις ανορθόδοξες θέσεις (κατά την άποψή τους) του νέου µητροπολίτη Χρυσοστόµου Σαββάτου και διέκοψαν τη µνηµόνευση. Ο δεσπότης τις έθεσε σε “ακοινωνησία” και την ανάκριση την ανέλαβε ο Ιερώνυµος Νικολόπουλος, νυν Λαρίσης και της  παραπέµψε στο συνοδικό Δικαστήριο.

Οι “κατηγορούµενες” µοναχές ζήτησαν από τον ανακριτή (Ιερώνυµο) το έγγραφο της εντολής. Ο ανακριτής αρνήθηκε και αντ’ αυτού διάβασε ο ίδιος το κείµενο (;). Του ζήτησαν αντίγραφα του φακέλου, ΄για  να τον µελετήσουν, γιατί κατηγορούνται, ώστε να µπορούν να απολογηθούν και πάλι ο ανακριτής τους το αρνήθηκε (;).

Μετά ταύτα οι µοναχές έκαναν ένσταση για τον ίδιο τον ανακριτή για µεροληπτική στάση. Και ενώ θάπρεπε να µεταβιβάσει την ένσταση στους εντολοδόχους του και αυτοί να αποφανθούν, όπως προβλέπει η νοµοθεσία, ο ανακριτής κ. Ιερώνυµος έπραξε τούτο το “αξιοπρόσεκτο”. Διαβάστε!!!

Ο καταγγελλόµενος ανακριτής παρέλαβε την ένσταση και την εξέτασε ο ίδιος! Τη δίκασε ο ίδιος! Και την απέρριψε ο ίδιος!

Ο κ. Ανακριτής που ήταν νοµικός και θεολόγος δεν άκουσε κάποια στιγµή στην πορεία του τον Προφήτη Ησαΐα να φωνάζει: «δικαιοσύνην µάθετε, οι ενοικούντες επί της γης» (Ης. 26, 9). (Μάθετε και εφαρµόσατε την δικαιοσύνην αυτήν, περί της οποίας σας φωτίζουν τα θεία προστάγµατα, σεις που κατοικείτε επί της γης) (π. Τρεµπέλας).

β) Το 2014 ανατέθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο στον τότε Αρχιµανδρίτη Ιερώνυµο Νικολόπουλο (νυν δεσπότη Λάρισας) να διερευνήσει ως ανακριτής παραπτώµατα σε βάρος του π. Δηµητρίου Λουπασάκη του ιερέα του παρεκκλησίου των αγίων Ισιδώρων στο Λυκαβηττό – ένα εγκαταλελειµµένο από χρόνια εκκλησάκι στο βραχώδες µέρος, µε δύσκολη πρόσβαση που το παραχώρησε ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Η ανάκριση κράτησε περί τα τρία χρόνια (2014-2017, ένα χρόνο παραπάνω από ότι το έγκληµα των Τεµπών και δύο περίπου από το µεγαλύτερο οικονοµικό σκάνδαλο του Κοσκωτά!). Το πόρισµά του ο αρχιµανδρίτης Ιερώνυµος το παρέδωσε στον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυµο.

Φαινόµενο εντυπωσιακό – 3 χρόνια! Αλλά και τραγικό, διότι ο αρχιεπίσκοπος τον Αύγουστο του 2017 πήρε το πόρισµα, δέχθηκε όλες τις κατηγορίες του πορίσµατος – εκτός από το να εξεταστεί από ψυχιάτρους ο παπα-Δηµήτρης – και τον παρέπεµψε σε τακτική δικάσιµο στο επισκοπικό δικαστήριο. Τι παράδοξο και τούτο! Ο πρόεδρος του δικαστηρίου δεν παρουσιάστηκε την ηµέρα της δίκης (;). Το δικαστήριο αναβλήθηκε και ούτε επαναλήφθηκε (!).

Το εγκαταλελειµµένο για χρόνια εκκλησάκι άρχισε να γίνεται ένα πνευµατικό εργαστήρι, ο δραστήριος παπα-Δηµήτρης καθηµερινά, πρωί και βράδυ προΐστατο στις ακολουθίες µε την καµπάνα να χτυπά και να καλεί τους πιστούς στις ιερές ακολουθίες.

Το ναΐδριο άρχισε να γίνεται ένας πόλος έλξης των πιστών, εκατοντάδες ανέβαιναν καθηµερινά µε κρύο ή µε ζέστη και πολλές φορές επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυµος, όπως και πολλοί δεσποτάδες που είναι υπεράνω χρηµάτων (!) (κιβωτός του κόσµου – Μερτικοπούλου, Αµβρόσιος Καλαβρύτων – Αγία Παρασκευή Τεµπών…). Το θέµα “Άγιος Ισίδωρος Λυκαβηττός” το παρακολουθούσε µε πολύ ενδιαφέρον και γι’ αυτό ίσως διόρθωσε και το πόρισµα ο ανακριτής κ. Ιερώνυµος Νικολόπουλος την θ΄ παράγραφο που αντί της κατηγορίας: «επί υπεξαιρέσει κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν του ιερού χρήµατος» τη µετέτρεψε σε «κατηγορίαν επί παραβάσει ή κάλλιον υπερβάσει καθήκοντος δια νοσφίσεως εξουσίας, ως και επί απιστία περί υπηρεσία τοιαύτην»;

Στο τέλος του πορίσµατος – µετά από εννέα (9) κατηγορίες και κάποιες προτροπές – ο ανακριτής κατέληξε στην πρότασή του: “να µην αναγνωρισθεί στον κατηγορούµενο κανένα ελαφρυντικό”, «ως καθ’ υποτροπήν υποπίπτοντος εις τα αυτά αντικανονικά παραπτώµατα…» [έβγαλε και απόφαση (!)].

Ένας από τους παλαιότερους και πολύπειρους περί των εκκλησιαστικών δηµοσιογράφος και χρόνια, παρά του πλευρού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο κ. Σωτήρης Τζούµας για το θέµα αυτό έγραψε µεταξύ άλλων (ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατά την ώρα της χειροτονίας του π. Δηµητρίου):

«Του είπε να πάει εκεί στον βραχώδη ναό του Λυκαβηττού και να λειτουργεί νύχτα και µέρα και να τον καταστήσει φάρο τηλαυγή. Και ο π. Δηµήτριος πήρε εντολή και την έφερε εις πέρας. Τον π. Δηµήτριο τον γνώρισα σε µια εποχή που η κακότητα και ο κοµπλεξισµός των συναδέλφων του και µάλιστα ενός φιλόδοξου και αδίστακτου κληρικού – που ήθελε να γίνει Μητροπολίτης πάση θυσία – τον είχε τυλίξει σε µια κόλλα χαρτί και τον έστειλε στο επισκοπικό δικαστήριο µε αστείες αιτιολογίες αλλά µε σοβαρότατες κατηγορίες…» (Χ-ψαλµος, 12 Οκτωβ. 2025).

Τα δε υπόλοιπα “Υπέρ του (Λαρίσης) Ιερωνύµου”: κλείσιµο ναών, εµβολιασµοί, Ρόταρυ, επτάφωτος Λυχνία, εκλογές, Τέµπη, Ουκρανικό, παπικούς, τέµπλα, υγειονοµικοί, ότι η ενθρόνιση έχει να γίνει στη Λάρισα από το 1956, τα ορθόδοξα θωράκια – παπικά  Αλτάρια, ναοδόµος – τέκτονας… (θα έρθουν και αυτά).

Συµπληρώθηκαν επτά χρόνια από την ηµέρα της χειροτονίας του κ. Ιερωνύµου µε το δυνατό “Ράον σιωπή” και µετά λίγες ηµέρες ανέβαινε εντυπωσιακά και αγέρωχα τα σκαλοπάτια του θρόνου του αγίου Αχιλλείου, µε όραµα και υποσχέσεις. Ο κόσµος τον πίστεψε ότι ο λόγος του θα ήταν φερέγγυος, ώστε να θεραπεύσει πληγές, η δε µητροπολιτική διοίκηση να πάρει σωτήρια στροφή, να φύγει από το 24χρονο τέλµα, να βρεθούν τα στουπωµένα εκατοµµύρια, να αλλάξει τον ορίζοντα, ώστε να φανεί φως. Να έρθει διαφάνεια και καθαρότητα…

Τα πράγµατα όµως πολύ σύντοµα λόγω απρόβλεπτων καταστάσεων ή πραγµατικών διαθέσεων (σκάνδαλο Τυρνάβου, κορονοϊός, κλείσιµο ναών, οικονοµική ασφυξία, εµβολιασµοί, Λυχνία…) προκάλεσαν ανατροπή του ενθουσιώδους κλίµατος. Η απογοήτευση άρχισε να απλώνεται και να γίνεται “κοινή γνώµη”. Όποιον και αν κεντρούσες, για να εκφράσει άποψη, οι απαντήσεις ήταν µε σκεπτικισµό και µε τεκµηριωµένες επιφυλάξεις.

Από οποιοδήποτε σηµείο του εκκλησιαστικού χώρου ή δηµόσιου γηπέδου επιχειρήσει κάποιος να αντλήσει πληροφορίες και εκτιµήσεις, θα διαπιστώσει ότι η σύγκλιση βρίσκεται στην κατωφέρεια του ενθουσιασµού και στην οµολογία ότι ο κοµήτης “Ιερώνυµος Λαρίσης” χάνει το φως του και πέφτει µε ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Έκλεισε ο 7ος χρόνος Ιερωνυµικής αρχιερατείας και µπήκαµε στο κατώφλι του 8ου χρόνου, απολογισµός έργου! Ένα στρογγυλό µηδενικό (0) και κάτω, ένα έναυσµα για απογοήτευση, µια αιτία για κλάµα.

Ταλαίπωρη Ιερά Μητρόπολη Λάρισας και Τυρνάβου, ο προϊστάµενός σου, ο πνευµατικός σου, ο προκαθήµενός σου σε φορτίζει κάθε µέρα µε ρητορικά φούµαρα και κοσµική επίδειξη και σε πληγώνει µε το υποκριτικό στιλέτο.

ΛΑΡΙΣΑ-ΛΑΡΙΣΑ 65 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΩΦΕΡΕΙΑ!

Εφ. Αγώνας