Η διάχυτη πικρία των Οικουμενιστών και η αμετροεπής εξύμνηση του απελθόντος Πάπα Φραγκίσκου (απάντηση σε άρθρο π.Θ.Μαρτζούχου

 

 

Κώστας Νούσης στη Romfea.gr

---

(σχόλιο σε άρθρο του π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου)

Η πικρία των Οικουμενιστών για την κοίμηση του Πάπα Μπεργκόλιο – σε συνδυασμό με το φιάσκο των προγραμματισμένων εορτασμών του κοινού Πασχάλιου και της επετείου της Πρώτης εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου) - ξεχειλίζει σε βαθμό απροκάλυπτων δηλώσεων υπέρ αυτού και έμμεσης υπονόμευσης της Ορθοδοξίας.

Η πλοκή των εγκωμίων του Φραγκίσκου ήταν κάτι που υπερέβη και την υπερβολή.

Και δεν μπορεί να γίνει κατανοητό σε καμιά περίπτωση, τη στιγμή μάλιστα που οι εκ του εναντίου ενστάσεις είναι τόσο ηχηρές.

Εμείς, ωστόσο, θα περιορισθούμε εδώ στο καθαρά θεολογικό σκέλος του ζητήματος.

Διαβάζοντας ένα ακόμα οικουμενιστικής απόχρωσης κείμενο ορθοδόξου κληρικού, αναρωτιόμαστε αρχικά ποια η διαφορά ανάμεσα σε Καθολικισμό και Ορθοδοξία, μεταξύ ορθοδόξου ιερέα και ρωμαιοκαθολικού κληρικού.

Αν δεν είχαμε την υπογραφή του αρθρογράφου, μάλλον θα μέναμε σε πρόδηλη απορία για τη θρησκευτική του ταυτότητα.

Ο Οικουμενισμός όμως είναι ακριβώς αυτό: η αχταρματοποίηση των θρησκευτικών ταυτοτήτων σε μία και μόνο: στην αγαπολόγα οικουμενιστική.

Έχω ασχοληθεί και παλιότερα με τον εν λόγω κληρικό πάνω σε συναφή θέματα, με τον “καλό λογισμό” τότε πως επρόκειτο για άκοντα και κατά το φαίνεσθαι οικουμενιστή.

Σίγουρα ο προκείμενος κληρικός ανήκει στη σύγχρονη γενιά Ελλήνων θεολόγων αριστερίζουσας απόχρωσης, με γραφή μαγκίστικη και δημαγωγική, αρέσκουσα στα αφτιά του σημερινού εκκοσμικευμένου μέσου χριστιανού, ο οποίος δεν απέχει και πολύ από την αθεΐα και τον αγνωστικισμό.

Απάδουσα εντούτοις προς την ορθόδοξη πατερική και βιβλική χριστιανική Παράδοση…

Διαβάζοντας τέτοια συγκρητιστικά κείμενα διερωτάσαι αυτονόητα για ποιον λόγο ακόμα υφίσταται σήμερα Ρωμαιοκαθολική, Προτεσταντική και Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο ξέχειλος έρωτας προς τους χριστιανούς της Δύσης – σε βάρος των αλλοδόξων αδελφών της Ανατολής, π.χ. των Κοπτών· και γιατί άραγε αυτή η “αδικία”; - μπερδεύει και σκανδαλίζει το ορθόδοξο ποίμνιο κατά βάση. Δεν μπορούν επιτέλους οι ημέτεροι κληρικοί να αποφασίσουν πως δεν γίνεται να δουλεύουν σε δύο κυρίους;

Και μετά λύπης μπορούμε να αποδώσουμε τον χαρακτηρισμό των δούλων του μαμμωνά στους ενοίκους του Βατικανού…

Το υπό εξέτασιν κείμενο του αρχιμανδρίτη της Ελλαδικής Εκκλησίας είναι πέρα από παιάνας στον Μπεργκόλιο και μια οικουμενιστική προπαγάνδα, έστω και όχι εκ πρώτης όψεως και αναγνώσεως.

Ας δούμε ένα απόσπασμα: “Και μπήκε ο διάβολος εν τω μέσω των αδελφών και άρχισαν οι αποστασιοποιήσεις και η ακατανοησία και οι προσχηματικές επικλήσεις στα... χωρίζοντα που προϋπήρχαν, αλλά τα κάλυπτε η αγάπη. Τότε τα... αποκάλυπτε η κακοδιάθετη "παρατηρητικότητα".

Οι Ανατολικοί ασχολιόντουσαν με τα ανύπαρκτα γένια των Δυτικών κληρικών, τον άζυμο άρτο, και την νηστεία του Σαββάτου και οι Δυτικοί με το ζέον και τον γάμο των κληρικών και ανάλογες υπολεπτομέρειες. Και πάνω απ’ όλα, και οι δύο έκαναν διελκυστίνδα το Filioque και άκουγε καθένας τον εαυτό του χωρίς να ακούει τον άλλον”.

Η απροϋπόθετη εδώ αγαπολογία προτάσσεται σε βάρος τής εν αληθεία αγάπης και της δογματικής ακριβείας της Εκκλησίας του Χριστού.

Όλες οι διαφορές ανάγονται σε “υπολεπτομέρειες” και το Filioque σε …λεπτομέρεια. Τελικά, οι άγιοι Γρηγόριος Παλαμάς και Μέγας Φώτιος που καταπολέμησαν το Filioque τόσο έντονα ήταν, πάτερ μου, απλά φανατικοί, μισαλλόδοξοι, παραδοσιολάγνοι και φονταμενταλιστές;

Και η αφεντιά σας μετά του απελθόντος Ποντίφικα οι πεφωτισμένοι open mind νόες;

Πιο κάτω: “Ο κοινός Χριστός δεν "καταφέρνει" να συγκρατήσει την αμετροέπεια θεολογικών ανοησιών αποκλειστικότητας”. Είναι κοινός ο Χριστός των ορθοδόξων και των αλλοδόξων; Και πού πάει η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα της Ορθοδοξίας; Περίπατο; Πόσο πιο οικουμενιστικός παροξυσμός πια!

Και το “Ξαναδιαβάστε το διάλογο του Ντοστογιέφσκι μεταξύ Χριστού και Ιεροεξεταστή. Στη θέση του Χριστού είναι ο Φραγκίσκος και από την άλλη, ΟΛΟΙ οι κάθε Εκκλησίας Ιεροεξεταστές!” θα του το συγχωρήσουμε ωσάν ένα απλώς αυθόρμητο ερωτόλογο και πέραν τούτου ουδέν… όπως και το “Ο Πάπας Φραγκίσκος (δώρο του Χριστού στην Εκκλησία Του και στον κόσμο ολόκληρο)”!

“Ο Πάπας Φραγκίσκος πλήρωσε το κοινόφλειτον χρέος του θανάτου και βρίσκεται στην Βασιλεία του Θεού, προσδοκών Ανάσταση” αποφαίνεται ο νέος αδέκαστος κριτής των εσχάτων Θεοδόσιος.

Άρα μπορούμε να κοινωνούμε και να εκκλησιαζόμεθα χωρίς τύψεις σε μια Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική σύναξη; Και κει υπάρχει σωτηρία;

Και εκεί βρισκόμαστε εντός της Μιας και Αγίας Εκκλησίας του Χριστού, όπως ομολογούμε στο Πιστεύω κάθε Ορθοδόξου Ευχαριστίας;

Επίσκοπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου λίαν προσφάτως επικαλούνταν τον “άγιο” Φραγκίσκο της Ασίζης για την ψυχή του προαπελθόντος Πάπα Ρώμης.

Τότε, Σεβασμιώτατε, γιατί δεν τον μνημονεύετε και αυτόν και τον Θωμά Ακινάτη και όλους τους μετά το Σχίσμα “αγίους” των Παπικών και λειτουργικά;

Και σεις, π. Θεοδόσιε, για ποιον λόγο αποφεύγετε στις λειτουργίες σας την εκφώνηση του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως;

Εκτός και αν το κάνετε, πράγμα που άχρι τούδε ομολογουμένως αγνοώ…

Διευκρινιστική υποσημείωση: προσωπικά δεν θεωρώ ότι οι αλλόδοξοι και αλλόθρησκοι θα καταλήξουν συλλήβδην στην αιώνια κόλαση.

Και νομίζω ούτε και οιοσδήποτε έτερος εχέφρων ορθόδοξος χριστιανός.

Τουναντίον, η κρίση θα είναι αυστηρότερη για εμάς τους Ορθοδόξους