Απάντηση στις απόψεις του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου σχετικά με την αποτείχιση του π. Παύλου Καλλίκα.

 

Δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο σχόλιο του π. Αν. Γκοτσόπουλου  (π.Α.Γκ.) σχετικά με την αποτείχιση του π. Παύλου Καλίκα. Στο σχόλιο γράφεται ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, που ορίζει ο 15^ος κανόνας της ΑΒ Συνόδου που επιτρέπουν την αποτείχιση. Συγκεκριμένα γράφει ο π.Α.Γκ. τα εξής:

«Διερωτώμαι: i. Ποια “αἵρεσιν παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην” κήρυξε ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς καμία! ii. Κήρυξε την πιο πάνω αίρεση “επ’ εκκλησίας”, δηλαδή επίσημα, ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι! iii. Κήρυξε την πιο πάνω αίρεση “γυμνή τη κεφαλή”, δηλαδή απροκάλυπτα, ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι!» v. Είναι “ψευδεπίσκοπος” και “ψευδοποιμένας” ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, όπως προβλέπει ο ΑΒ-15 για να είναι η αποτείχιση εκκλησιολογικά αποδεκτή; Ασφαλώς όχι!

 

Γνωρίζει πολύ καλά ο π.Αν.Γκ. ότι κάθε Μητροπολίτης της «Παλαιάς λεγομένης Ελλάδος» ενώπιον της Αγίας Τραπέζης στη Θεία λειτουργία, μετά τον «Άξιον Εστι» λέγει: «Εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε της Ιεράς ημών Συνόδου της ορθοτομούσης τον λόγον της Σης Αληθείας».

Δηλ. αποδέχεται την Ιερά Σύνοδο, στην οποία ανήκει, ότι ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΣΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Οι ερμηνείες του ρήματος «ορθοτομώ» εκκλησιαστικά  είναι οι εξής:

1. Διδάσκω, ερμηνεύω σωστά: (π.χ Εργάτας τοιούτους θέλει ο Κύριος, ορθοτομούντας τον λόγον της αληθείας (Μαλαξός, Νομοκ. 63). 

2. Εφαρμόζω σωστά. 

3. Διευθετώ με τον ορθό τρόπο  εκκλησιαστικά ζητήματα .: (π.χ ο Ανδρόνικος … ορθοτόμησε την Εκκλησίαν (Χρον. βασιλέων 1373). 

4. Ρυθμίζω θρησκευτικό θέμα κατά την ορθόδοξη διδασκαλία.

Επομένως, όποιος επίσκοπος μνημονεύει ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ  την Ιερά Σύνοδο, ως «ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ», ΟΜΟΛΟΓΕΙ ότι αυτή διδάσκει και ερμηνεύει σωστά την Ορθόδοξη διδασκαλία και διευθετεί με τον Ορθόδοξο τρόπο  εκκλησιαστικά και εκκλησιολογικά ζητήματα, που την αφορούν. Επομένως, η ΠΊΣΤΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ για τα εκκλησιολογικά θέματα γίνεται και πίστη του επισκόπου. 

Αν ο επίσκοπος διαφωνεί με αιρετικές  αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου, που αφορούν θέματα πίστεως, τότε εκκλησιαστικά  πρέπει να πάψει να την ομολογεί ως ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ, διακόπτοντας την εκκλησιαστική κοινωνία με αυτή τη Σύνοδο. Διαφορετικά ΨΕΥΔΕΤΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ και επομένως ΕΜΜΕΣΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ «ΕΠ΄ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΑΙΡΕΣΗ «ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ».

Επομένως, θα χρειασθεί να εξετάσουμε, αν η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ΟΡΘΟΤΟΜΗΣΕ σε δύο βασικά σύγχρονα εκκλησιαστικά θέματα.

Α. Στη Σύνοδο της Κρήτης

Β. Στο Ουκρανικό ζήτημα.

Α. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και Σύνοδος της Κρήτης.

Ο καθηγητής Κ.Κυριαζόπουλος σε σχετική μελέτη του για την Σύνοδο της Κρήτης έγραψε τα εξής:

«Σύμφωνα με τα καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα (που εύκολα ξεχνάμε), η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, με πρόταση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, έλαβε υπόψη της στην Έκτακτη Συνεδρίασή της του Μαϊου 2016 τα δεδομένα της διαβούλευσης επί των προσυνοδικών κειμένων μόνον των Μητροπολιτών – μελών της, αρνούμενη να λάβει υπόψη της τα δεδομένα της ίδιας διαβούλευσης που προέρχονταν από τις λοιπές τάξεις του πληρώματός της (λοιπών κληρικών, μοναχών, και λαϊκών), σε αντίθεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία η Ιερά της Σύνοδος έλαβε υπόψη της τα δεδομένα της δικής της διαβούλευσης επί των αυτών προσυνοδικών κειμένων τα προερχόμενα από όλες τις τάξεις του πληρώματός της (αρχιερείς, λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί).

Τούτο αποδεικνύει ότι, όσοι Μητροπολίτες από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκαν την εν λόγω πρόταση του Αρχιεπισκόπου, ακολουθούν όχι την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, αλλά την Μη ορθόδοξη εκκλησιολογία παπικής εμπνεύσεως του γνωστού εισηγητή της. Κατ’ αυτήν, όπου Επίσκοπος – έστω και Μη ορθοτομών, δηλ. μη αποκόπτων τις απαγορευμένες από την Αγία Γραφή, τις Αγίες Συνόδους και τους Αγίους Πατέρες, καινοτομίες, ως προστάτης του ποιμνίου της τοπικής του εκκλησίας – εκεί Εκκλησία, κατά το γαλλικό L’ Etatc’estmoi (το Κράτος είναι δικό μου) του Βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, το οποίο αναλόγως μεταφερόμενο (mutatismutandis) σημαίνει «ο Επίσκοπος ή ο Προκαθήμενος είναι η Εκκλησία». Επίσης, η 25μελής αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης παραβίασε σαφώς την απόφαση του Μαϊου 2016 της Έκτακτης Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία έδιωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία. Κατόπιν των ανωτέρω, είναι σαφές ότι οι Προκαθήμενοι και οι Αρχιερείς που ανήκαν στις αντιπροσωπείες των δέκα (10) Αυτοκέφαλων Εκκλησιών διέπραξαν το εκκλησιαστικό ποινικό αδίκημα της ΑΙΡΕΣΕΩΣ, διότι οι εν λόγω Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ψήφισαν τη δογματική απόφαση με τον τίτλο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», η οποία περιλαμβάνει τις ανωτέρω αναφερόμενες δογματικές αλλοιώσεις του Συμβόλου της Πίστεως.

 Σε σχέση με την Εκκλησία της Ελλάδος, ο Προκαθήμενός της και τα λοιπά 24 μέλη – Μητροπολίτες της αντιπροσωπείας της στη Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης, διέπραξαν, εκτός του εκκλησιαστικού ποινικού αδικήματος της αιρέσεως, και εκείνο της παράβασης καθήκοντος, διότι παραβίασαν την απόφαση του Μαϊου 2016 του ανώτατου οργάνου διοικήσεως της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλ. της (Έκτακτης) Συνόδου της Ιεραρχίας της, η οποία έδωσε την εντολή στην αντιπροσωπεία της να ψηφίσει, στην εν λόγω Ψευδο-Σύνοδο, ότι ο Παπισμός δεν είναι εκκλησία».

Σημειώνουμε επίσης, ότι αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Σύμβολο της Πίστεως, όπου ομολογείται η πίστη μας «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»· στο «Πιστεύω» θεωρείται αυτονόητο, σε συνάρτηση με την Αγία Γραφή και την Παράδοση, ότι στη Μία Εκκλησία μας αυτή υπάρχει «ένας Κύριος, μία Πίστη, ένα Βάπτισμα» (Προς Εφεσίους 4, 5). Αντιθέτως, αυτοί τους οποίους το Κολυμπάρι ονόμασε «Εκκλησίες» (Μονοφυσίτες, Παπικοί, Προτεστάντες κ.α.) έχουν δόγματα καταδικασμένα ως αιρετικά επί αιώνες από την Εκκλησία μας, από το 451 έως το 879 και έως το 1895 (άρα δεν έχουμε «μια πίστη», την ίδια – γι΄ αυτό άλλωστε λέγονται και ετερόδοξοι, «ετέρου δόγματος»). Έχουν ακόμη και διαφορετικό τρόπο βαπτίσματος (ράντισμα, δήθεν νοητή επιφοίτηση κ.α.).

Β. Η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και το Ουκρανικό ζήτημα.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία, στις 12 Οκτωβρίου 2019, η Εκκλησία της Ελλάδος αναγνώρισε τη Νέα Ουκρανική Αυτοκέφαλη Εκκλησία  με προκαθήμενο τον μητροπολίτη Κιέβου κ. Επιφάνιο. Οι Ιεράρχες  αναγνώρισαν στον Οικουμενικό  Πατριάρχη το προνόμιο να αποδώσει τον τόμο στην Εκκλησία της Ουκρανίας.

Το δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη να παραχωρεί την αυτοκεφαλία, όπως έπραξε πρόσφατα με την Εκκλησία της Ουκρανίας, αναγνώρισε η Σύνοδος της Ιεραχίας της Ελλάδος, ύστερα από την   εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

 Η προσεκτική μελέτη του Ουκρανικού ζητήματος μάς οδηγεί στα εξής συμπεράσματα:

α. Η άρση του Πατριαρχικού Γράμματος του 1686 και η οικειοποίηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως του δικαιοδοσιακού δικαιώματος επί του εκκλησιαστικού εδάφους της Ουκρανίας είναι πράξη μονόπλευρη, αυθαίρετη και αντικανονική. Τόσο η εκκλησιαστική συνείδηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ρωσικής Εκκλησίας, όσο και η Πανορθόδοξη Οικουμενική συνείδηση (όλες, δηλαδή, οι κατά τόπους Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες) δέχονταν, χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας βρισκόταν, κατά τα τελευταία  συνεχόμενα χρόνια (1686- 2018), κάτω από την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Ορθοδόξου Πατριαρχείου Μόσχας και αποτελούσε κανονικό έδαφος αυτού. Η πανορθόδοξη αυτή εκκλησιαστική εμπειρία εκδηλωνόταν συνεχώς, χωρίς καμία ένσταση ή επιφύλαξη σε πανορθόδοξα συλλείτουργα και διασκέψεις, σε ειρηνικές επισκέψεις, σε διεθνή συνέδρια και σε πολλές άλλες ευκαιρίες.

β. Η χορήγηση της ψευδοαυτοκεφαλίας στις σχισματικές ομάδες της Ουκρανίας, χωρίς την προηγούμενη ενημέρωση και συγκατάθεση των υπολοίπων Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ούτε καν της Μητέρας Εκκλησίας, που, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η Εκκλησία της Ρωσίας, είναι ενέργεια εντελώς αντίθετη προς τη μακραίωνη κανονική παράδοση και διαχρονική εκκλησιαστική Πράξη και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ιεροκανονικά.

 γ. Η άρση της καθαιρέσεως των καθηρημένων και αναθεματισμένων, αφενός μεν χωρίς να προηγηθεί ειλικρινής και εκ βαθέων μετάνοια, αφετέρου δε με τον αντικανονικό ισχυρισμό, ότι ανέκαθεν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είχε και εξακολουθεί να έχει το προνόμιο αποδοχής και εκδικάσεως εκκλήτων προσφυγών κληρικών όχι μόνο από τις Εκκλησίες της δικής του δικαιοδοσίας, αλλά και από τα άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όλα αυτά ευρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τους ιερούς Κανόνες, τους οποίους και κατάφωρα παραβιάζουν. Γι’ αυτό και η παραχώρηση του καθεστώτος Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία δεν μπορεί να έχει πραγματικές κανονικές συνέπειες και ούτε πρέπει να γίνουν αποδεκτές από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες.

δ. Η αντικανονική χορήγηση της ψευδοαυτοκεφαλίας στις σχισματικές δομές της Ουκρανίας ουδόλως επανέφερε τον ουκρανικό λαό στην κανονικότητα, αφού η τεράστια πλειοψηφία του ορθοδόξου ουκρανικού λαού παραμένει πιστή στην υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο κανονική Εκκλησία. Αντίθετα, οι ενέργειες του Φαναρίου είχαν ως οδυνηρό αποτέλεσμα την καταστροφική διάσπαση της Ουκρανικής Εκκλησίας και τον επώδυνο διχασμό του χριστεπωνύμου πληρώματός της, με επακόλουθο σχίσμα ολέθριο να απειλεί το Σώμα της Οικουμενικής, Παγκόσμιας Ορθοδοξίας.

ε. Η μονομερής, αυθαίρετη και αντικανονική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου  να χορηγήσει καθεστώς Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στις σχισματικές δομές της Ουκρανίας, εκτός του ότι δημιουργεί μεγάλο εκκλησιαστικό πρόβλημα και απειλεί την πανορθόδοξη ενότητα με το επάρατο σχίσμα, ταυτόχρονα κλονίζει αθεράπευτα το πανορθόδοξο κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως συντονιστικού Κέντρου των Ορθοδόξων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

στ. Μέσα από όλη αυτή την εξέλιξη γύρω από το Ουκρανικό Ζήτημα, ξεπήδησε και μία νέα αντικανονική αξίωση, ότι, δηλαδή, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης στην Παγκόσμια Ορθοδοξία δεν είναι «πρώτος μεταξύ ίσων», αλλά «πρώτος άνευ ίσων», γεγονός, που αντικαθιστά το «πρωτείο διακονίας» του σε «πρωτείο εξουσίας», με αποτέλεσμα την παραβίαση της Αρχής της Συνοδικότητας, που διαχρονικά ισχύει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Επίσης βγήκε ένα νέο δόγμα, ότι, δηλαδή, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι η Κεφαλή της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Στενοί συνεργάτες του Οικουμενικού Θρόνου, παρερμηνεύοντας τον λδ΄ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, υποστηρίζουν, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρέπει να θεωρείται ως Πρώτος και Κεφαλή των υπολοίπων Προκαθημένων. Οφείλουν, δηλαδή, όλοι, Πατριάρχες, Προκαθήμενοι και γενικά όλοι οι Επίσκοποι, να αναγνωρίζουν ως Κεφαλή της Οικουμενικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τον εκάστοτε Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Η καινοφανής, όμως, αυτή θεωρία, ούτε ιστορικά, ούτε ιεροκανονικά, ούτε δογματικά, ούτε εκκλησιολογικά, μπορεί να σταθεί, γιατί η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία δεν έχει άλλη Κεφαλή εκτός από τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Μόνος αιώνιος Αρχηγός και Κεφαλή αθάνατη της Εκκλησίας είναι ο Δομήτορας αυτής Σωτήρας και Λυτρωτής Χριστός.

ζ. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει και καμία αντίρρηση μπορεί να προβληθεί, ότι στην Ουκρανία η αρχή της Συνοδικότητας, η οποία αποτελεί θεμελειώδες κεφάλαιο της διοικήσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υποχώρησε έναντι της αρχής της αυθαίρετης και αυταρχικής εξουσίας του ενός, του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος, κατά ειρωνεία των ιστορικών γεγονότων, μόλις προ τετραετίας είχε συγκαλέσει και προεδρεύσει και συντονίσει τις εργασίες της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης (18-25 Ιουνίου 2016), η οποία και διακήρυττε στο μήνυμά της, ότι: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία εκφράζει την ενότητα και καθολικότητά της εν Συνόδω. Η Συνοδικότητα διαπνέει την οργάνωση, τον τρόπο, με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις, και καθορίζεται η πορεία της»

Συμπέρασμα

Με βάση τα εκτεθέντα προηγουμένως, η Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας και για τη Σύνοδο της Κρήτης και για το Ουκρανικό ζήτημα πήρε ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ και ως εκ τούτου καθίσταται ΑΙΡΕΤΙΚΗ. 

Επομένως, κάθε επίσκοπος που διατελεί σε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί της και συνεπώς την ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ, δέχεται τις παραπάνω αποφάσεις και ενώπιον της ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ «ΕΠ’ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙΣ» κηρύττει ΑΙΡΕΣΗ ΓΥΜNΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ, οπότε γίνεται ψευδεπίσκοπος και ψευδοδιδάσκαλος.

Με βάση τα παραπάνω, πληρούνται οι προϋποθέσεις του 15^ου κανόνα της ΑΒ Συνόδου.

 Βιβλιογραφικές πηγές

1.ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΩΣ ΜΕΙΖΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ (Λ.ΣΚΟΝΤΖΟΥ)

2. ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ(Πρεσβ.Α.ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ)

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

3. «Το σύγχρονο Ουκρανικό ζήτημα και η κατά τους θείους και ιερούς κανόνες επίλυσή του».

4. ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ Ή ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ -Περίληψη κανονικο-δογματικής μελέτης – Του Κυριάκου Κυριαζόπουλου