Η άποψη των Παπικών για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

 

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Η άποψη των Παπικών για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

Η εκλογή της Παρθένου Μαρίας για την εκπλήρωση του σχεδίου της Θείας Οικονομίας έχει ερμηνευτεί με διαφορετικό τρόπο από την ρωμαιοκαθολική Θεολογία και αλλιώς από την Ορθόδοξη. Με σκοπό να αποδοθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τιμή στη Μητέρα του Ιησού από τον ΙΘ’ αιώνα και μετά διατυπώθηκε από τους ρωμαιοκαθολικούς η άποψη, ότι η Παρθένος Μαρία από τη στιγμή της σύλληψής της ακόμα κατείχε το προνόμιο της αναμαρτησίας, καθώς θεωρούνταν απαλλαγμένη από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος.

«Με τον τρόπο αυτό η ρωμαιοκαθολική Θεολογία στο σύνολο της με θεολογικές γνώμες και με επίσημες αποφάσεις δημιούργησε, όπως είναι πολύ γνωστό, έναν ιδιαίτερο και σχεδόν αυτόνομο κλάδο, την Μαριολογία. Το πρόσωπό της Μαρίας εξαιρείται καθεαυτό και όχι καταρχήν σε σχέση με το χριστολογικό δόγμα» . Για τους Ρωμαιοκαθολικούς  η Μαρία διαφοροποιείται από την υπόλοιπη κτίση και έχει με τον Δημιουργό μια ιδιαίτερη σχέση. Έτσι η δυτική Θεολογία προσανατολίστηκε στην αυτονόμηση της Μαριολογίας και δημιούργησε έτσι μια ιδιαιτερότητα ως προς το πρόσωπο της Θεοτόκου «Οδηγήθηκε στο δόγμα της άσπιλης σύλληψης, μια και το πρόβλημα της νομικής ενοχής, που βαραίνει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος εξαιτίας της παράβασης του Αδάμ, παραμένει αξεπέραστο».

 Η καινοφανής αυτή θεωρία που υποστηρίζει ότι η Μαρία δεν έχει τη σχέση που έχει όλη η κτίση με το Δημιουργό της, αλλά αντίθετα η εκλογή της βασίστηκε σε μία ιδιαίτερη σχέση που είχε με το Θεό βρίσκει αντίθετη την Ορθόδοξη Εκκλησία , που τονίζει ότι η αποδοχή της θεωρίας αυτής δεν είναι σύμφωνη με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, καθώς για την Ορθοδοξία μόνος αναμάρτητος είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός και ότι η «κατά φύση» αναμαρτησία, που αποδίδεται στην Παρθένο Μαρία, της στερεί το μεγαλείο της πνευματικής της κατάστασης και της θέωσης και καταργεί τη σωστή σχέση ανάμεσα στον Δημιουργό Θεό και στο δημιούργημα του. Επομένως, η Παρθένος Μαρία δεν γεννιέται άχραντη και αμόλυντη, αλλά γίνεται άχραντη και αμόλυντη με τις αγιαστικές ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Γίνεται έτσι ικανή αυτή μόνη από όλη την κτίση να γίνει το υπέρτατο όργανο για την επιτέλεση του σχεδίου της Θείας Οικονομίας. . Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η Θεοτόκος ήταν «υποκείμενη εις το προπατορικό αμάρτημα μέχρι του Ευαγγελισμού. Τότε γαρ εκαθαρίσθη διά της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος». «Εδείτο και αύτη καθάρσεως»· η κάθαρση δε αυτή έγινε κατά την ώρα του Ευαγγελισμού από το Πανάγιο Πνεύμα, ώστε να καταστεί «δοχείον άξιον της του Λογου σκηνώσεως» (ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ ΚΡΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, Ομολογία 17). 

Η ρωμαιοκαθολική θεώρηση οδηγεί «σε μία σχέση διάκρισης και αδικίας στη σχέση Θεού - Παρθένου Μαρίας – ανθρώπων, με ευνοούμενη την Παρθένο Μαρία και αδικούμενους τους λοιπούς ανθρώπους. Αυτή όμως η θεώρηση, παρατηρεί ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς  (1896-1966 μ.Χ.) θα φανέρωνε τον Θεό «άσπλαχνο» και «ανακριβή» απέναντι στο υπόλοιπο ανθρώπινο γένος».

 Αντίθετα η αποδοχή της ορθόδοξης θέσης εκφρασμένη από τον Άγιο  Κύριλλο «ότι η Αγία Παρθένος γεννήθηκε στη μετά την πτώση κατάσταση του ανθρώπινης φύσης, οδηγεί στους πραγματικούς λόγους που την ανέδειξαν Παναγία Θεοτόκο, μητέρα του ένσαρκου Λόγου και γέφυρα της κοινωνίας μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων:

δι' ης το εκπεσόν πλάσμα εις ουρανούς αναλαμβάνεται …. δι' ης έθνη άγονται εις μετάνοιαν» .

Η εκλογή λοιπόν της Παρθένου δείχνει, ότι η ίδια έχει προσπεράσει την κατηγορία των «κλητών» στην οποία ανήκουν όλα τα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δημιουργήματα του Θεού και κατατάσσεται στην κατηγορία των εκλεκτών, όπου ανήκουν οι αποδεχόμενοι την κλήση του Θεού άνθρωποι . 

(ΠΗΓΗ.Η Παναγία Θεοτόκος, τύπος χριστιανικής αγιότητος: συμβολή εις την ορθόδοξον τοποθέτησιν έναντι της ρωμαιοκαθολικής ασπίλου συλλήψεως και των συναφών ταυτη δογμάτων, Α. ΢πουρλάκου Ευτυχιάδου, δ.δ., Αθήναι 1990