Η αιμορραγία της Συρίας και οι «χαρούμενοι» των Αθηνών

 

Θέμης Τζήμας

Η ελληνική (δηλαδή ελληνόφωνη) εξωτερική πολιτική πανηγυρίζει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να κάνει αλλιώς;

 

Η Συρία αιμορραγεί κάθε μέρα που περνά. Αλεβίτες, Σιίτες, Χριστιανοί, Μπααθιστές, πατριώτες που δεν θέλουν την πατρίδα τους λεία της Τουρκίας, του Ισραήλ και των ΗΠΑ, επιφανείς επιστήμονες, πέφτουν θύματα (σε διαφορετικό βαθμό) εκκαθαρίσεων, κακοποιήσεων, βασανιστηρίων, δολοφονιών υπό την απροκάλυπτη σιωπή των διεθνών ΜΜΕ.

Η Συρία ταυτοχρόνως τεμαχίζεται από τις τρεις κατοχικές δυνάμεις (Τουρκία, Ισραήλ, ΗΠΑ) και ωθείται ένδοθεν σε έναν νέο γύρο πολέμου, μιας και τόσο οι εκκαθαρίσεις, όσο και η προδοτική στάση της νέας de facto ηγεσίας της είναι μοιραίο να οδηγήσουν σε ένοπλη αντίσταση.

Στη θέση μιας ισχυρής χώρας έχει ανοίξει μια γιγάντια μαύρη τρύπα που καταπίνει ζωές και φυσικά την ήδη πολύ-τραυματισμένη περιφερειακή ασφάλεια σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι ήδη συμβαίνει. Το προηγούμενο της Λιβύης πρέπει να επαναλαμβάνεται άλλωστε, γιατί ως γνωστόν η ρευστοποίηση των συνόρων και των κρατών της ευρύτερης Μέσης Ανατολής/Δυτικής Ασίας αποτελεί επιλογή δεκαετιών των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Η ελληνική (δηλαδή ελληνόφωνη) εξωτερική πολιτική πανηγυρίζει. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να κάνει αλλιώς; Οι ΗΠΑ απαίτησαν από τον ΓΑΠ να στραφεί εναντίον του Καντάφι και το έκανε. Απαίτησαν από τον Τσίπρα να συμπαραταχθεί με τον υποτιθέμενο αγωγό από το Ισραήλ και εκείνος υπερθεμάτισε. Περίμεναν από τον Μητσοτάκη να πολεμά με τη Ρωσία και να στείλει την Κυπριακή Δημοκρατία σε απόσυρση ελέω ΝΑΤΟ και αυτός υπηρετεί το σχέδιο μέχρι κεραίας. Πώς να μην πανηγυρίσει σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα για την ανατροπή του Άσαντ ως εκ τούτου;

Τι κι αν το σύστημα εξουσίας των Άσαντ υποστήριζε πάντα τα συμφέροντα του Ελληνισμού, με αποκορύφωμα την κρίση του ‘87; Τι κι αν οι μειονότητες στη Συρία επιβίωναν χάρη στους Άσαντ; Τι κι αν ο τουρκικός νέο- οθωμανισμός που αποτελεί τον ύψιστο κίνδυνο και για τον Ελληνισμό μπορεί να περιορίζεται μόνο από μια ισχυρή Ρωσία και έναν ισχυρό άξονα της αντίστασης; Το ελληνικό σύστημα εξουσίας έχει κάνει την επιλογή της επιστροφής στην προδικτατορική και χουντική στρατηγική και νοοτροπία εξωτερικής πολιτικής: υποταγή στις ΗΠΑ χωρίς ούτε ίχνος αμφισβήτησης και δια των τελευταίων η Ελλάδα ως παραπληρωματική δύναμη προς την Τουρκία και το Ισραήλ.

Η ΑΟΖ Τουρκίας-Συρίας είναι η πρώτη και η λιγότερο σημαντική συνέπεια των εξελίξεων. Προφανώς και θα «τρέξουν» προς αυτήν την κατεύθυνση η Τουρκία και οι πράκτορές της στη Συρία. Οι κραυγές (ίσως και ψίθυροι αυτήν τη φορά) από την Αθήνα περί ανυπόστατου συμφώνου μάλλον δε θα έχουν και πολλή τύχη. Μετά τη Λιβύη, η ΑΟΖ με τη Συρία θα οχυρώσει την Τουρκία διπλωματικώς και οικονομικώς απέναντι σε μια Κύπρο που ψοφοδεώς παρακαλεί για ένταξη στο ΝΑΤΟ, γνωρίζοντας ότι το αίτημά της θα έχει τύχη μόνο εφόσον αρνηθεί την υπόστασή της.

Επιπλέον όμως της ΑΟΖ, η νέα συριακή  (περίπου) κυβέρνηση, για όσο τουλάχιστον θα υπάρχει, θα εκβιάζει καθ’ υπόδειξη της Τουρκίας, με αναγνώριση των κατεχομένων. Το σχέδιο δε, για έναν νέο συριακό στρατό 300.000 ανδρών, ακόμα και αν όπως είναι πολύ πιθανό δεν υλοποιηθεί ποτέ, θα προσπορίσει στην Τουρκία φτηνές, αξιόμαχες και άφθονες εφεδρείες. Πρόκειται για win-win κατάσταση. Από τη μια η Τουρκία θα εκπαιδεύει τον κατασταλτικό μηχανισμό μέσα στη Συρία, από την άλλη διευρύνει τη «δεξαμενή» μισθοφόρων της.

Οι «χαρούμενοι» των Αθηνών λοιπόν, χαίρονται γιατί από κάθε άποψη ωριμάζουν οι συνθήκες περαιτέρω βιασμού των κυριαρχιών δικαιωμάτων αλλά και της κυριαρχίας του Ελληνισμού. Μάλιστα, όσο ακριβά κι αν πληρώσουν προστασία στις ΗΠΑ, αυτή και θα αργήσει και δεν θα είναι αρκετή. Αλλά ποιος νοιάζεται; Οι συγκυβερνήσεις «ψήνονται» ήδη στις γνωστές πρεσβείες. Μετά βλέπουμε.

(Ο Θέμης Τζήμας είναι δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής. Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε διεθνή συνέδρια και σε νομικές επιθεωρήσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες διεθνείς αποστολές).

Πηγη.kosmodromio