Περὶ «μαθητευομένων μάγων»: Περιστερίου – Ζιμπάμπουε

 

 

Περὶ «μαθητευομένων μάγων»: Περιστερίου – Ζιμπάμπουε

Τοῦ κ. Δημητρίου Λαμπροπούλου, θεολόγου

Οἱ «μαθητευόμενοι μάγοι» εἰς Περιστέριον καὶ Ζιμπάμπουε

  Ἐὰν ὑπῆρχεν ἕνας σύγχρονος Πλούταρχος νὰ συγγράψη εἰς τὴν ἐποχήν μας τὸ ἔργον «Βίοι Παράλληλοι» ὁπωσδήποτε θὰ ἀφιέρωνε μίαν ἑνότητα εἰς τοὺς Μητροπολίτας Περιστερίου καὶ Ζιμπάμπουε: δύο μετριοπαθεῖς γενικῶς Ἐπίσκοποι, πεπαιδευμένοι κατὰ κόσμον, ἀφοσιωμένοι εἰς τοὺς Πατριάρχας των, ἀλλὰ ἄνευ διακρίσεως, δυστυχῶς.

  Ἂς σημειώσωμεν κάτι, τὸ ὁποῖον θὰ ἦτο ἡ κατακλεὶς τοῦ παρόντος ἄρθρου, ἀλλὰ τὸ ὑπογραμμίζομεν τώρα, ὥστε νὰ μὴ εὑρεθῆ οὔτε εἷς, ὁ ὁποῖος νὰ εἴπη ὅτι δὲν εἴχομεν ἀπὸ ἐνωρὶς διαβλέψει τὰ γεγονότα: τὸ τί συμβαίνει σήμερον μὲ τοὺς Ἐπισκόπους εἶναι ἐνδεικτικὸν διὰ τοὺς ἐπερχομένους, δηλ. αἱ ἑπόμεναι γενεαὶ Ἐπισκόπων, παρὰ τὴν κατάρτισίν των, δὲν θὰ κατέχουν τίποτε ἀπὸ τὴν «τέχνην τῶν τεχνῶν» τῆς Ποιμαντικῆς! Αὐτὸ εἶναι τὸ βαθύτερον ζήτημα, τὸ ὁποῖον ἀνακύπτει, καὶ ὄχι αἱ τυχὸν ἐφήμεροι αὐθαιρεσίαι. Ἡ προκατάληψις ἐνίων ὅτι «ὁ Ο.Τ. εἶναι πάντοτε ἀντίθετος εἰς ὁ,τιδήποτε νέον» εἶναι πλήρως ἐσφαλμένη, διότι φονταμενταλισταὶ οἱ ἴδιοι ἀποδίδουν τὰ πάντα εἰς κάποιον ἀπροσδιόριστον «συντηρητισμόν», καθὼς ὡς ἄλλοι κακοὶ ἰατροὶ δὲν ἀνάγονται ἀπὸ τὰ συμπτώματα εἰς τὴν νόσον.

  Οἱ δύο, λοιπόν, Μητροπολῖται, Περιστερίου καὶ Ζιμπάμπουε, ἐφαρμόζουν ἐπὶ τῆς λειτουργικῆς ἰδικάς των ἀντιλήψεις ἐπικαλούμενοι μάλιστα τὴν «παράδοσιν»! Παρατηρήσατε τὴν λεπτομέρειαν: Ὁ μὲν Σεβ. Περιστερίου ἐπιθυμεῖ τὴν ἔξωσιν τοῦ «Ἐσταυρωμένου» ὡς (ὑποτίθεται) συνήθεια καθιερωθεῖσα περίπου ἀπὸ τὸν 12ον αἰῶνα, ὁ δὲ Σεβ. Ζιμπάμπουε ἐπιθυμεῖ τὴν ἀναβίωσιν τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν, ὡς πρᾶξιν ἡ ὁποία ἠτόνισεν ἀπὸ τὸν 12ον αἰῶνα. Ἀμφότεροι δηλαδὴ καλλιεργοῦν τὴν φρεναπάτην ὅτι θὰ ἐπιστρέψουν τὴν Ἐκκλησίαν εἰς μίαν «ἰδανικὴν» κατάστασιν τῶν πρὸ περίπου 1.000 ἐτῶν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἐπορεύθη τόσα ἔτη τόσον ἄνευ διακονισσῶν, ὅσον καὶ μὲ τὸν «Ἐσταυρωμένον» ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, χωρὶς νὰ ἔχη ἀνάγκην τὰς ἐμμονάς τῶν Ἐπισκόπων, αἱ ὁποῖαι μόνον ἀναστάτωσιν προκαλοῦν ὡς νὰ μὴ ἔφθανον τὰ ὅσα ζητήματα ἀντιμετωπίζει σήμερον ἡ Ὀρθοδοξία.

  Ἤρχισαν λοιπὸν τὰς δοκιμάς: ὁ Σεβ. Περιστερίου νὰ πείση κλῆρον καὶ λαὸν διὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν τοῦ «Ἐσταυρωμένου», ὁ Σεβ. Ζιμπάμπουε ἐχειροτόνησεν ἤδη τὴν πρώτην διακόνισσαν. Τί δὲν ἔχουν κατανοήσει;

Α) Πῶς συμβαίνουν αἱ ἀλλαγαὶ εἰς τὴν λειτουργικήν;

  Οἱ δύο Ἐπίσκοποι ἔχουν τὴν ψευδαίσθησιν ὅτι ἅπαξ καὶ «διαφωτίσουν» τοὺς πιστοὺς καὶ λάβουν μίαν ἀπόφασιν οἱ ἴδιοι, ἐπειδὴ εἶναι Ἀρχιερεῖς, αὐθωρεὶ ἐπέρχεται καὶ ἡ λειτουργικὴ ἀλλαγή. Αἱ λειτουργικαὶ προσαρμογαὶ ὅμως προέκυψαν πάντοτε ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔλαβον τὴν σφραγῖδα Ἁγίων.

  Εἰς τὴν παροῦσαν ὅμως περίστασιν ὑπάρχει ἡ σύγχυσις μεταξὺ ἀκαδημαϊκῆς, σχολαστικῆς διανοήσεως καὶ λειτουργικῆς πράξεως. Οἱ δύο Ἐπίσκοποι ταυτίζουν αὐτά. Ὁ Σεβ. Ζιμπάμπουε ἐπικαλεῖται τὴν ἐπιστημονικὴν ἔρευναν τοῦ Καθηγητοῦ Εὐαγγέλου Θεοδώρου περὶ τῶν διακονισσῶν.

  Κατ’ ἀρχάς, ἤδη καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴν ὅταν πρωτοέγραψεν ὁ Θεοδώρου ὑπῆρχαν ἐπιστημονικαὶ ἀντιρρήσεις. Δεύτερον, ὁ ἴδιος ὁ Θεοδώρου ἔγραφεν ὅτι οὐδέποτε αἱ διακόνισσαι μετέδιδον τὴν Θ. Κοινωνίαν, ἀντιθέτως ἀπὸ αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔπραξεν ὁ Ζιμπάμπουε. Τρίτον, ὁ ἴδιος ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς παρὰ ὅτι ἦτο θιασώτης τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν ἀνέφερε πάντοτε ὅτι «Περὶ τοῦ ζητήματος τούτου πρέπει νὰ ἐκφέρουν γνώμην οὐ μόνον οἱ λειτουργιολόγοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐκπρόσωποι πάντων τῶν κλάδων τῆς Θεολογίας». Μήπως ὅλοι αὐτοὶ κατέληξαν ποτὲ εἰς συμφωνίαν;

  Ὡστόσον, ἀκόμη καὶ αὐτὰ μικρὰ σημασίαν ἔχουν, ὅταν ἡ ἰδία ἡ ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότης ἐπιβάλλει τί δέον γενέσθαι: α) παρὰ τὰς ἐπισήμους προσπαθείας τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας μὲ τὴν Σχολὴν τῶν Διακονισσῶν καὶ ὅλην ἀναζωπύρωσιν τοῦ θέματος τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 καὶ β) παρὰ τὰ πορίσματα τοῦ «Διορθοδόξου Θεολογικοῦ Συνεδρίου» τοῦ 1988 εἰς Ρόδον μὲ πλήρη ὑποστήριξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τελικῶς τὸ ἀποτέλεσμα ἦτο «μηδὲν ἀπὸ μηδὲν ἴσον μηδέν».

  Ὁ ἀκαδημαϊσμὸς εἶναι κατὰ τὸ πλεῖστον ὠφέλιμος, ἀλλὰ ὄχι μόνον δὲν δύναται νὰ καθιερώση ἢ ἀναβιώση πρακτικάς ἀκόμη καὶ ἐὰν ἔχη τὴν στήριξιν τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ οὔτε κἄν νὰ διεισδύση εἰς τοὺς πιστούς. Τί ἐπέτυχεν ὁ Ἰουλιανὸς ὤν παντοδύναμος αὐτοκράτωρ, ἐπαναφέρων τὴν εἰδωλολατρίαν ὡς θρησκευτικὴν μεταρρύθμισιν; Ποῖος Ὀρθόδοξος πιστεύει σήμερα ὅτι ὁ Πατριάρχης Κων/λεως εἶναι «πρῶτος ἄνευ ἴσων»;

  Ἡ ἀκαδημαϊκὴ ἐπιστήμη ἔχει στραμμένον τὸν ὁρίζοντά της πρὸς τὸ παρελθόν, διότι μελετᾶ τὰ ἱστορικὰ ἀρχεῖα. Τὰ πορίσματά της δίδονται πρὸς γνῶσιν, ὄχι ὅμως διὰ νὰ ἐπιβληθοῦν ἐπὶ τῆς ζώσης λατρευτικῆς παραδόσεως, ἡ ὁποία ἔχει αἰῶνας ἐγκαταλείψει τὰς διακονίσσας.

Β) Ὅταν ἡ ἐπιλεκτικὴ ἄγνοια γίνεται ἐργαλεῖον εἰς χεῖρας τοῦ Ἐπισκόπου

  Ἀμφότεροι οἱ Μητροπολῖται ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὴν ἀκράδαντον πεποίθησιν ὅτι γνωρίζουν ἄριστα καὶ εἰς βάθος τὴν ἀλλαγήν, τὴν ὁποίαν διακαῶς θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν. Εὐτυχῶς, ὁ Ζιμπάμπουε παρεδέχθη ἔστω, ἀφοῦ τοῦ ὑπέδειξαν ἔνιοι, ὅτι σφάλλει τουλάχιστον εἰς τὸ ζήτημα τῆς μεταδόσεως τῆς θ. Κοινωνίας ἀπὸ διακόνισσαν, καὶ ὑπανεχώρησε. Βεβαίως, αὐτὸ κατέδειξεν ὅτι τελικῶς δὲν ἦτο τόσο… «σίγουρος» διὰ τὰ ὅσα διέπραττε. Πρόκειται εἰς τὴν πραγματικότητα περὶ ἀγνοίας καὶ ἀντὶ νὰ ἀρκεσθοῦν εἰς ὅσα δοκιμασμένα ἐπὶ αἰῶνας παρέλαβον θεωροῦν ὅτι «θὰ κάνουν τὴν διαφορὰ» οἱ ἴδιοι ἐπειδὴ ἐπιδεικνύουν «ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν».

  Εἶναι ἀπολύτως λογικὸν νὰ μὴ γνωρίζουν, διότι ἡ ἀκαδημαϊκὴ ἔρευνα ἀνασυνθέτει μόνο ὄψεις ἑνὸς ἔθους ἢ θεσμοῦ, ἀφοῦ ἀνασύρει συγκεκριμένας πτυχάς αὐτοῦ, ἀπὸ σκόρπια ἀρχεῖα. Ὅταν πρακτικὰ ἀπὸ τὸν 12ον αἰῶνα δὲν ὑπάρχουν διακόνισσαι, πῶς εἶναι βέβαιος κανεὶς διὰ τὴν τέλεσιν τῆς διακονίας των, τὰ ἀνακύπτοντα προβλήματα, τὴν ἔνταξίν των εἰς τὴν κοινωνίαν;

  Ἀκόμη ὅμως καὶ νὰ ὑποθέσωμεν ὅτι εἴχομεν βίντεο, τὰ ὁποῖα ἀπετύπωναν ὁλόκληρον τὴν ζωὴν καὶ τὴν δρᾶσιν ὄχι μιᾶς ἀλλὰ πολλῶν διακονισσῶν, δὲν θὰ συνέβαλε τὸ παραμικρὸν διὰ τὴν ἀναδημιουργίαν ἑνὸς παρομοίου τάγματος σήμερα, διότι ἡ ὕπαρξις τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν προϋποθέτει μίαν βυζαντινὴν ἱεραρχίαν, μίαν κοινωνικὴν διαστρωμάτωσιν τῆς ἐποχῆς, μίαν αὐστηρὰν δομὴν θείων καὶ ἐπιγείων τοῦ τότε κόσμου, ἡ ὁποία καὶ ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς», ὅπως λέει καὶ ὁ ποιητής.

  Εἰς τὰς ἡμέρας μας ἀντιλαμβανόμεθα τὸ θεσμὸν τῶν διακονισσῶν ὡς μίαν ΜΚΟ, ἡ ὁποία δρᾶ ἀνεξαρτήτως τῶν ὑπολοίπων ὅλων θεσμῶν, ἐπειδὴ ἡ ἐποχὴ μας εὐνοεῖ αὐτὴν τὴν πολυδιάσπασιν. Ὅμως, «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ» ἦτο «γέννημα θρέμμα» τῶν συντεταγμένων κανονιστικῶν ἀρχῶν ἑνὸς κλειστοῦ κοσμοειδώλου. Ἄνευ αὐτῶν δὲν δύναται νὰ λάβη «σάρκα καὶ ὀστᾶ» καὶ σήμερα. Ἄλλωστε διὰ τοῦτο «καταρρέει» τὸν 12ον αἰῶνα, καθὼς μεταβάλλεται τὸ κοσμοείδωλον, «ἀλλάζει τὸ παράδειγμα» ἢ  πλέον ἁπλὰ ἀναδιοργανώνονται αἱ συνθῆκαι τοῦ βίου.

  Ἂς δώσωμεν ἕνα ἄμεσον καὶ πρακτικὸν παράδειγμα. Σήμερα εἰς τοὺς περισσοτέρους ἱ. ναοὺς δὲν ὑπάρχει ἐξωνάρθηκας, νάρθηξ καὶ λιτή. Εἰς τὴν βυζαντινὴν ἐποχὴν ὑπῆρχαν ὄχι μόνον διὰ τὴν τέλεσιν ἀκολουθιῶν, ἀλλὰ κυρίως διότι ὑπῆρχαν παραλλήλως κατηγοριοποιήσεις τῶν πιστῶν: προσ­κλαίοντες, μετανοοῦντες, κατηχούμενοι κ.ἄ. Ἄλλοι προετοιμάζοντο διὰ τὸ βάπτισμα καὶ ἄλλοι ἔπρεπε νὰ διανύσουν ἕνα διάστημα μετανοίας διὰ βαρέα ἁμαρτήματα, ὥστε νὰ ἐνταχθοῦν καὶ πάλιν ὀργανικὰ εἰς τὴν σύναξιν τῶν πιστῶν. Αὐτὴ ἡ διαβάθμισις εἶχε νόημα, ἐνῶ πλέον δὲν ὑφίσταται κἄν. Ἑπομένως, ἡ ἀναβίωσις τῶν διακονισσῶν εἶναι ἡ ἀπόπειρα ἐπιλεκτικῆς ἐπαναφορᾶς μιᾶς ὁμάδος ἀπ’ ὅλας αὐτάς «ἐκτὸς κοινωνικῶν συμφραζομένων». Ἂς διερωτηθῆ ὁ ἀναγνώστης: Διατί ὁ Σεβ. Περιστερίου καὶ ὁ Σεβ. Ζιμπάμπουε δὲν ἐπαναφέρουν τοὺς «προσκλαίοντας» καὶ νὰ θέσουν ἐκεῖ ὅσους πολιτικοὺς ἐψήφισαν ἐπαισχύντους νόμους;

Γ) Ὑποχείρια τῆς «woke ἀτζέντας»

  Ὅσα ἀγαθὰ κίνητρα καὶ καλὴν διάθεσιν νὰ καταλογίσωμεν εἰς τοὺς Μητροπολίτας συμβάλλουν δυστυχῶς εἰς τὴν ἀλλοτρίωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καθὼς ἔχει μεγάλην σημασίαν ἡ δεδομένη χρονικὴ στιγμὴ, κατὰ τὴν ὁποίαν συμβαίνουν αὐτά. Ἡ συζήτησις περὶ τῶν διακονισσῶν ἔχει λάβει πλέον τελείως διαφορετικὴν κατεύθυνσιν ἀπὸ ἐκείνην τῆς ρομαντικῆς «ἐπιστροφῆς εἰς τὸ παρελθὸν» τῶν περασμένων δεκαετιῶν. Τὸ Οἰκουμενιστικὸν Κέντρον CEMES ἐπραγματοποίησε συνέδριον διὰ τὸν θεσμὸν τῶν Διακονισσῶν τὸ 2020, τοῦ ὁποίου τὰ πρακτικὰ ἐξεδόθησαν τὸ 2022. Μεταξὺ τῶν εἰσηγήσεων ὑπάρχουν καὶ οἱ ἑξῆς: «Τί νὰ κάνουμε μὲ τὴν κατάρα τῆς Εὔας;», «Ἔμφυλα σώματα ὑπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ ἐσχατολογικοῦ σώματος: ἡ ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν καὶ ἡ ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν ὡς χριστόμορφος τρόπος ὑπέρβασης τοῦ σεξισμοῦ», «Θήλεις ἄγγελοι: ἅγιες γυναῖκες διακόνισσες ποὺ μόνασαν σὲ ἀνδρικὰ μοναστήρια», «Γυναῖκες διάκονοι στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία», «Ἡ γυναικεία διακονία στὴν κοπτικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», «Γυναῖκες διάκονοι στὴν Ἀρμενικὴ Ἐκκλησία», «Ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν στὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία» κ.ἄ.

  Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι τὸ ζήτημα δὲν παραμένει ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἔχει προσανατολισθῆ εἴτε πρὸς τὴν οἰκουμενιστικὴν κατεύθυνσιν εἴτε πρὸς τὰ προτά­γματα τῶν συγχρόνων δικαιωματιστῶν. Αἱ δύο αὐταὶ παράμετροι συνδέονται ἄρρηκτα, διότι ἔχουν ὡς κοινὴν συνισταμένην τὸν (διαστρεβλωμένον) ἀνθρωπισμόν: ἕνωσις τῶν θρησκειῶν πρὸς ὄφελος τῆς εὐημερίας τοῦ ἀτόμου καὶ δικαιώματα ὄχι ἀνθρώπινα ἀλλὰ προσωπικά, δηλ. κατ’ ἀναφορὰν πρὸς χαρακτηριστικὰ ὁμάδων, πρὸς ὄφελος τῆς ἀπολύτου ἐλευθερίας του. Τοιουτρόπως ἀναδεικνύονται καθημερινῶς ἀπειράριθμοι ὅροι ἄνευ προηγουμένου (π.χ. γυναικοκτόνος, τρανσφοβικός, ἀντιεμβολιαστής κ.λπ.). Ἡ ὑποταγὴ τῶν θρησκευτικῶν ἀλλὰ καὶ κοσμικῶν θεσμῶν εἰς αὐτὰ τὰ προτάγματα θεοποιεῖ καὶ καθιστᾶ ἀπόλυτον μονάρχην τὸν (διαστρεβλωμένον) ἀνθρωπισμόν. Συν­έπεια αὐτῶν εἶναι ἡ κοινωνικὴ ἀναπαραγωγὴ ἑνὸς μοντέλου ζωῆς, συμφώνως προς τὸ ὁποῖον τὸ ἄτομον ὑπηρετεῖ τὴν νέαν θεότητα.

Ὁ μηχανισμὸς αὐτὸς δὲν εἶναι κάτι νέον, τουναντίον εἶναι πανάρχαιος, ἁπλῶς ἐνῶ εἰς τὴν ἀρχαιότητα εἶχεν ἱεροκρατικὰ χαρακτηριστικὰ, σήμερα ἐμφανίζεται μὲ ἐκκοσμικευμένο πρόσημον. Αὐτὸ σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὸ ζήτημα τῶν διακονισσῶν. Αἱ γυναῖκες κατεῖχον ἱερατικάς θέσεις εἰς παγανιστικοὺς ναοὺς καὶ εἰδωλολατρικὰ ἱερὰ ἀντανακλῶσαι τὴν ἀδιαμφισβήτητον σπουδαιότητα, τὴν ὁποίαν εἶχον αἱ θηλυκαὶ θεότητες, αἱ θεοποιημέναι δυνάμεις τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Διὰ τοῦ­το μὲ αὐτάς συνεδέετο καὶ μία ἄλλη ὁμὰς λατρευτικοῦ προσωπικοῦ, αἱ ἱερόδουλαι, αἱ ὁποῖαι ἐξεδίδοντο, διὰ νὰ παρακινήσουν τοὺς θεοὺς πρὸς ἐξασφάλισιν τῆς γονιμότητος τοῦ κόσμου. Ἡ γυναικεία ἱερωσύνη καὶ ἡ λεγομένη «ἱερὰ πορνεία», προνομιακαὶ θέσεις, ὑπηρέτουν μὲ ἀφοσίωσιν καὶ αὐταπάρνησιν τὸ διαμορφωμένον κοσμοείδωλον τῆς ἐποχῆς μὲ σκοπὸν τὴν εὐημερίαν τοῦ ἀνθρώπου. «Εἶδε καὶ ἔπαθε» ἡ Ἐκκλησία αἰῶνας νὰ ἀπαλλάξη τὴν κοινωνίαν ἀπὸ αὐτὰ καὶ τώρα ἐπανέρχονται μέσῳ τῆς «woke ἀτζέντας» μὲ τὴ συμβολὴν Ἱεραρχῶν καὶ θεολόγων θιασωτῶν τῶν διακονισσῶν.

  Τὴν αὐτὴν προοπτικὴν ὑπηρετεῖ καὶ ὁ Σεβ. Περιστερίου ὡς θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῶν διαθρησκειακῶν γάμων ἐντὸς μάλιστα Ὀρθοδόξων ναῶν, ἔχων συγγράψει καὶ ἐπιστημονικὸν ἄρθρον.

«Μὴ μοῦ τοὺς κύκλους τάραττε…»

  Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν δεικνύει οὐδεμίαν εὐαισθητοποίησιν διὰ τὰ ζητήματα αὐτά. Ἀφήνει τὴν κατάστασιν νὰ ἐξελίσσεται ἕως ὅτου φθάση εἰς τὸ ἀπροχώρητον καὶ λάβη ἀπὸ μόνη της μίαν λύσιν. Τὴν λύσιν μὲ βεβαιότητα θὰ τὴν δώση ὁ θάνατος, καθὼς ὅταν οἱ ταράσσοντες τὴν Ἐκκλησίαν ἀπέλθουν, θὰ λησμονηθοῦν, ὅμως ἕως τότε θὰ ταλαιπωρῆται τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν διαβλέπει ὅτι ἡ πορεία τῆς παιδείας καὶ τῆς εὐσεβείας τῶν Ἐπισκόπων εἶναι λίαν πτωτικὴ καὶ οἱ ἴδιοι θὰ βλάψουν ἑαυτοὺς καὶ τὴν Διοίκησιν. Οἱ ὑπόλοιποι θὰ παραμείνωμεν χάριτι Θεοῦ ἑδραῖοι εἰς ὅσα παρελάβομεν πικρογελῶντες διὰ τὰ παθήματά των καὶ προσευχόμενοι νὰ μᾶς στερεώνη ὁ Κύριος καὶ νὰ ἀπαλλάττη τὴν Ἐκκλησίαν Του ἀπὸ «ποιμαίνοντας ἄνευ ἐπιστήμης».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος