Ομολογία

Ομολογία πίστεως Ορθοδόξου 

Επισκόπου

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εισαγωγικά

Όπως διαπιστώνουμε από διάφορα σχόλια πολλοί χριστιανοί αγνοούν τον ρόλο του Επισκόπου και τον θεωρούν σαν ένα απλό προϊστάμενο μιας υπηρεσίας.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία ΄και μόνο ο τίτλος   επίσκοπος ή Αρχιεπίσκοπος έχει πολύ μεγάλη πνευματική βαρύτητα. Το ουσιώδες και πρώτιστο καθήκον του επισκόπου είναι η διαφύλαξη, ομολογία, διακήρυξη και υπεράσπιση της Ορθοδόξου Πίστεως .Αυτό φαίνεται καθαρά στο τυπικό της χειροτονίας του επισκόπου. Ο εψηφισμένος επίσκοπος πριν χειροτονηθεί στέκεται στο μέσον του ναού και απαγγέλει το «Πιστεύω» ως έχει και ακόμη πλατύτερα διά της διακηρύξεως της Ορθοδόξου Πίστεως και δια της αποκηρύξεως όλων των αιρετικών.

  Στα ενταλτήρια γράμματα με τα οποία εφοδίαζε η Εκκλησία παλαιότερα τους χειροτονηθέντες αρχιερείς το πρώτο καθήκον που τους υπενθύμιζε ήταν η φύλαξη της Ορθοδόξου Πίστεως. Διά του θεσμού της αρχιερωσύνης «τα της καθαράς και αμωμήτου πίστεως διαφυλάττεται γνωρίσματα και ανόθευτον ταύτης εναστράπτει της Ορθοδοξίας το κάλλος». Και «τα θεία και αποστολικά θεσπίσματα, χερσίν υπτίαις, εισδέχεσθαι και ως θεοχαράκτους πλάκας ταύτα τιμάν και φυλάττειν» (Σύνταγμα Ράλλη-Ποτλή, Αθήναι 1855, τομ. 5, σ. 544).

  Επίσκοπος! Και μόνον το όνομα αυτό, παρατηρεί ο Ζωναράς στην ερμηνεία του ΝΗ΄ αποστολικού κανόνος, πρέπει να είναι μία διαρκής υπόμνηση του πνευματικού χρέους του επισκόπου απέναντι του λαού. Επίσκοπος είναι ο φρουρός, που από υψηλό μέρος επισκοπεί, μήπως αντιληφθεί κάποια εχθρική ενέργεια των εχθρών. Αλλοίμονο εάν ο επίσκοπος κοιμηθεί. Η πόλι θα καταστραφεί εξ αιτίας του. Προς αυτόν απευθύνεται η φωνή του Ιεζεκιήλ (3,15) «Υιέ ανθρώπου, σκοπόν τέθεικά σε τω οίκω Ισραήλ και τω οίκω Ιούδα· ει μη διαστείλη, μηδέ λαλήσης αποθανείται ο άνομος εν τη ανομία αυτού και το αίμα αυτού εκ της χειρός σου εκζητήσω».

  Ο δε σοφός κανονολόγος Νικόδημος Μίλας τονίζει ότι «δικαίωμα άμα και καθήκον του επισκόπου είναι να αγρυπνή ίνα εν τη επισκοπική αυτού επαρχία τηρήται η υγιής διδασκαλία, πάσα δε ψευδής διδασκαλία αρξαμένη διαδίδεσθαι, φυγαδεύηται» (Εκκλ. Δίκαιον, Αθήναι 1906, σ. 525).

Στην συνέχεια δημοσιεύουμε το κείμενο της «Ομολογίας  Πίστεως ορθοδόξου επισκόπου ην αναγινώσκει κατά την χειροτονίαν αυτού»

 ----------------------------------------------------------------------------------

Πιστεύω εις ένα θεόν πατέρα παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων. και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του θεού τον μονογενή, τον εκ του πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων· φως εκ φωτός, θεόν αληθινόν εκ θεού αληθι­νού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο· τον δι' ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανων και σαρκωθέντα εκ πνεύματος αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπήσαντα· σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου, και παθόντα και ταφέντα· και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς· και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του πατρός· και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς· ου της βασι­λείας ουκ έσται τέλος. και εις το πνεύ­μα το άγιον, το Κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του πατρός εκπορευόμενον, το συν πατρί και υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλή­σαν διά των προφητών. εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν. ομολογω εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. προσδοκώ ανάστασίν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. αμήν.

Προς δε τούτοις στέργω και αποδέχομαι τας αγίας επτά οικουμενικάς Συνόδους, και των τοπικών ας εκείναι αποδεξάμεναι εκύρωσαν, επί φυλακή των ορθοδόξων της εκκλησίας δογμάτων αθροισθείσαι.
Ομολογώ πάντας τους υπ αυτών, ως υπό φωτιστικής χάριτος του παναγίου πνεύματος οδηγουμένων, εκτεθέντας Ορους της ορθής Πίστεως. και τους ιερούς κανόνας, ους οι μακάριοι εκείνοι προς την της αγίας του Χριστού εκκλησίας διακόσμησιν και των ηθών ευταξίαν κατά τας αποστολικάς παραδόσεις και την διάνοιαν της ευαγγελικής θείας διδασκαλίας συντάξαντες, παρέδωκαν τη εκκλησια, ενστερνίζομαι, και κατ αυτούς ιθύνειν επιμελήσομαι την θείω βουλήματι κληρωθείσάν μοι εκκλησίαν* και κατ αυτούς διατελέσω διδάσκων πάντα τον τη πνευματική μοι ποιμαντορία πεπιστευμένον ιερόν κλήρον και τον περιούσιον λαόν του Κυρίου.
Προυργιαίτατα(=προνοητικότατα) δε μοι ομολογείται, ίνα τηρώ την ενότητα της Πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης, πάντα μεν όσα η μία αγία καθολική και αποστολική εκκλησία των ορθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταύτα πρεσβεύων καγώ και πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέν αφαιρών, μηδέν μεταβάλλων, μήτε των δογμάτων μήτε των παραδόσεων, αλλά τούτοις εμμένων και ταύτα μετά φόβου θεού και αγαθής συνειδήσεως διδάσκων και κηρύττων πάντα δε όσα εκείνη κατακρίνουσα ως ετεροδιδασκαλίας αποδοκιμάζει, ταύτα καγώ αποδοκιμάζων και αποδιοπομπούμενος δια παντος.
Πείσομαι δ εσαεί προθύμως εν τοις εκκλησιαστικοίς και τη ιερά συνόδω ως ανωτάτη αρχή της εκκλησίας (... ), σεβόμενος και τηρών τας δωρηθείσας αυτή προνομίας, προς καταρτισμόν τε και στηριγμόν της παρ ημίν ορθοδόξου εκκλησίας και επιμελήσομαι όση μοι δύναμις περίεστιν ορθοτομείν τον λόγον της αληθείας, εις δόξαν του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, της μιας υπερουσίου και αδιαιρέτου τριάδος, του ενός και μόνου αληθινού θεού, και προς σωτηρίαν των πιστών.