Ομολογία

 Η ταυτότητα της πίστεως 

                       και οι νέες ταυτότητες

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες πολιτών για τις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες. Οι διαμαρτυρίες γίνονται  είτε με την μορφή συλλαλητηρίων, είτε υπό την μορφή ενημερωτικών συναντήσεων και έκδοση ψηφισμάτων. Αν και το κίνημα αυτό των διαμαρτυρομένων πολιτών δεν έχει συγκεκριμένη ιδεολογία, εκείνο που έχουν ως κοινό οι διαμαρτυρίες αυτές είναι ότι υπάρχει μεγάλη υποψία για περιορισμό της πολιτικής ελευθερίας  και σταδιακή καθιέρωση του ηλεκτρονικού φασισμού. Άλλο χαρακτηριστικό των διαμαρτυριών είναι ότι σε πολλές από αυτές συμμετέχουν κληρικοί παντός βαθμού, αγιορείτες και χριστιανικά σωματεία.

Θλιβερή διαπίστωση επίσης είναι  ότι ιερωμένοι αναπαράγουν συνωμοσιολογικά σενάρια που πρώτοι οι προτεστάντες M.RELF και TEXE MARS διατύπωσαν στα βιβλία τους, τα οποία  έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά. Ξεφεύγοντας από τον ποιμαντικό τους ρόλο, αντί να κατηχούν το ποίμνιο  για τις σύγχρονες αιρέσεις που εισήλθαν στο εκκλησιαστικό σώμα, μιλούν για τους κινδύνους της αχρήματης  κοινωνίας, για δυσκολίες  οικονομικών συναλλαγών, για  προ-χαράγματα και σφραγίσματα του Αντιχρίστου κ.α.. Πολλά από αυτά τα σενάρια θα τα βρούμε στο βιβλίο του προτεστάντη  Texx Mars Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ  που εκδόθηκε στα ελληνικά το 1997.

Ιδιαίτερα δε οι Αγιορείτες, έχοντας ως σημαία του Αγώνα την αμφισβητούμενη για την γνησιότητά της επιστολή του Οσίου Παϊσίου, δημιουργούν  την εντύπωση ότι η ΒΑΣΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ είναι  επιστολή ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ και αποκρύπτουν τους ομολογιακούς αγώνες του Οσίου, όταν κινδύνευε με αλλοίωση  η ταυτότητα της πίστεως.

Μέχρι τώρα γνωρίσαμε ιστορικά τους Αγιορείτες ως αγωνιστές εναντίον κάθε εκκλησιολογικής εκτροπής-αίρεσης, που αλλοίωνε την ταυτότητα της πίστεως. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν, η πίστη έπαψε να είναι προτεραιότητα και οι αγώνες άλλαξαν στόχους. 

Σήμερα οι Αγιορείτες και οι σύγχρονοι κληρικοί ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο, εκτός από την ταυτότητα της πίστεως. 

Ξέχασαν πολύ γρήγορα ότι τον Ιούνιο του 2016 στην Κολυμβάριο Σύνοδο κατοχυρώθηκε ΣΥΝΟΔΙΚΑ πλέον η παναίρεση του Οικουμενισμού και η αλλοίωση της  ταυτότητας της Ορθόδοξης πίστης είναι γεγονός.

Είναι γνωστό ότι η ταυτότητα της πίστεως και το περιεχόμενό της είναι το ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. Η Εκκλησιαστική ιστορία μας λέει ότι κάθε φορά που υπήρχαν εκτροπές πίστεως (αιρετικές διδασκαλίες) με κίνδυνο την  αλλοίωση της ταυτότητας της πίστεως, ολόκληρο το εκκλησιαστικό σώμα αντιδρούσε και τελικά δια μέσω Οικουμενικών Συνόδων αντιμετωπίζονταν αποτελεσματικά τα διάφορα δογματικά θέματα. Αυτό συνέβαινε γιατί το περιεχόμενο της πίστεως έχει σχέση με την σωτηρία της ψυχής.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι η Εκκλησία οικοδόμησε οίκο πνευματικό με το να ανορθώσει τους πιστούς με την ορθή διδασκαλία, ενώ η αίρεση καταστρέφει, και είναι αιτία ‘’θανάτου αιωνίου’

Γιατί ο Οικουμενισμός είναι ΠΑΝΑΙΡΕΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ https://www.imagnikolaou.eu/l/to-teleio-meros-gia-mia-goylia-kafe/

Ο Οικουμενισμός είναι:

Θεομάχος, αφού απαιτεί κατανόηση για τους εκτός Εκκλησίας και αναγνωρίζει στις αιρέσεις και στις διαφορετικές θρησκείες συμμετοχή στο σωτηριακό έργο του Θεού, μερικές μάλιστα τις ονομάζει παρανόμως αβρααμικές. Κατά τον Παύλο όμως οι της Πίστεως ούτοι υιοί Αβραάμ κληθήσονται (προς Γαλ. 3,7). «οι εκ πίστεως, ούτοί εισιν υιοί Αβραάμ».

Χριστομάχος, αφού κατά την Ζηζιούλεια «θεολογία» αναγνωρίζεται πρωτείο στον Πατέρα, το οποίο υποβιβάζει αυτομάτως τον Υιό. Τον υποβιβασμό αυτόν προσπάθησαν να επιβάλουν και ο Αρειανισμός και ο Νεστοριανισμός. Παράλληλα, αφού αναγνωρίζουν τους Μονοφυσίτες ως Εκκλησίες, αναγνωρίζουν και την αίρεσή τους -περί μίας φύσεως του Χριστού- ως δόγμα ερχόμενοι εις αντίθεση με το Ορθόδοξο Δόγμα Πίστεως.

Πνευματομάχος, αφού αναγνωρίζει τους Παπικούς παρά το «φιλιόκβε» ως Εκκλησία και τους αποδίδει ιερωσύνη και αποστολική διαδοχή.

Τριαδιομάχος, αφού με το «πρωτείο του Πατρός» υποβιβάζονται ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Παράλληλα διδάσκουν, ότι «η κοινωνία των Τριών Προσώπων γίνεται ενότητα μόνο σε ένα πρόσωπο, την υπόσταση του Πατρός» (Συνοδικός θεσμός, Θεολογία 2/2009, σελ. 32). Αυτή η διδασκαλία είναι παντελώς αντιορθόδοξη.

Εκκλησιομάχος, αφού με την αποδοχή της Θεωρία των Κλάδων, της Θεωρίας της Περιεκτικότητας, και με τα πολλά σε διακηρύξεις υπογραφθέντα κείμενα αναγνωρίζονται πολλές Εκκλησίες αντί για μία και ακυρώνεται η αρνητική απάντηση στο ρητορικό ερώτημα «μεμέρισται ο Χριστός;» (Α Κορ. 1,13). Συγχρόνως αναφέρονται από τους Οικουμενιστές απόψεις περί επανίδρυσης της Εκκλησίας, πράγμα που τους αναδεικνύει πάλι και ως Χριστομάχους.

Θεοτοκομάχος, αφού οι Οικουμενιστές συμπροσεύχονται με αυτούς που αρνούνται την Παρθενίαν και την ονομασία «Θεοτόκος» της Παναγίας μας η που διδάσκουν, όπως οι Παπικοί, διδασκαλίες περί «ασπίλου συλλήψεως» της Θεοτόκου .

Εικονομάχος, αφού συμπροσεύχεται και αναγνωρίζει ως «Εκκλησία» αυτούς που έχουν ως «άγιο» τον Καρλομάγνο, που κατεδίκασε την 7η Οικουμενική Σύνοδο και αυτούς που αρνούνται την θεολογία και την τιμή των εικόνων.

Αγιομάχος, αφού ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην προσφώνησή του, κατά την θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30/11/1998 προς την παπική αντιπροσωπεία ισχυρίστηκε ότι «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού.

Μυστηριομάχος, αφού αναγνωρίζει μυστήρια, αποστολική διαδοχή και βάπτισμα στους αιρετικούς.

Επισκοπομάχος, αφού αθετεί τον πραγματικό ρόλο του Επισκόπου ως ορθοτομούντα τον λόγον της του Χριστού αληθείας, τον αναδεικνύει ως κεφαλή της Εκκλησίας, παραμερίζοντας τον Χριστό και αρνείται την ύπαρξη της Εκκλησίας άνευ του Επισκόπου, ακόμα και αν αυτός είναι αιρετικός.

Ποιμνιομάχος, αφού αποκλείει το ποίμνιο από τον ρόλο του στην Εκκλησία και το υποβιβάζει σε επίπεδο «ευσεβών βοών», του αφαιρεί το δίκαίωμα του ελέγχειν σε θέματα πίστεως και απαιτεί συμπόρευση στην αίρεση.

Ανθρωπομάχος, αφού αποκρύπτοντας και παραχαράσσοντας την Μίαν και μοναδική Αλήθεια του Χριστού, αποκλείει τους ανθρώπους από το σωτηριολογικό έργο Του και τους διδάσκει την οδό της απωλείας.

Τέλος, επειδή υπάρχει και το ερώτημα, εφ’ όσον δεν διδάσκουν όλοι οι Επίσκοποι τον Οικουμενισμό, μάλιστα μερικοί τον καταδικάζουν, άρα γιατί τους καταδικάζουμε, η απάντηση είναι: Διότι για διάφορους λόγους και ενάντια στην διδασκαλία των Πατέρων σιωπούν και δεν κατονομάζουν, δεν εφαρμόζουν τους Ιερούς Κανόνες για την αντιμετώπιση των αιρέσεων και την προστασία του ποιμνίου του Θεού απ’ αυτήν, συλλειτουργούν με αυτούς που κατηγορούν ως αιρετικούς, συγκαταβαίνουν στην πραγματοποίηση των παραπάνω κατηγοριών, πράγμα που αποτελεί εμπαιγμό του Υψίστου και συμβάλλουν στην κατοχύρωση και καθιέρωση της αιρέσεως· αυτή τους η στάση καθιστά και τους ίδιους συμμέτοχους στην αίρεση.

Η ταυτότητα της πίστεως και Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης.

Ο Όσιος Παϊσιος παρουσιάζεται σήμερα, κυρίως από Αγιορείτες, ως ο Άγιος Εκείνος που αγωνίστηκε εναντίον των νέων ταυτοτήτων και της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Προτείνουν μάλιστα να  εφαρμόσουν οι σύγχρονοι χριστιανοί την γραπτή παρακαταθήκη στην αμφισβητούμενη επιστολή ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ , αν θέλουν να σωθούν από την παγίδα του Αντιχρίστου. Άποψη του γράφοντος είναι ότι αυτό αποτελεί ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΠΛΑΝΗ που αναλύθηκε σε προηγούμενα άρθρα.

Ο Όσιος Παϊσιος ασχολήθηκε κυρίως  και κηρυκτικά και πρακτικά με τα θέματα που αλλοίωναν την ταυτότητα της πίστεως. Προσηλωμένος στην Αλήθεια του Χριστού μας, έδωσε τους δικούς του αγώνες απέναντι στην αίρεση. Λίγοι είναι όμως αυτοί που γνωρίζουν τους αγώνες και την καλή ανησυχία του για την αίρεση του Οικουμενισμού. Και αυτό επειδή οι σημερινοί Αγιορείτες αγωνιστές ασχολούνται ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, η οποία έχει πάρα πολλά μειονεκτήματα αλλά έχει και ένα πλεονέκτημα. ΔΕΝ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ούτε η παραλαβή της προϋποθέτει ΑΡΝΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ και ΆΛΛΟΙΩΣΗ ΔΟΓΜΑΤΩΝ.

Είχε μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία ο Όσιος Παϊσιος για τα θέματα της πίστεως.  Η αγιασμένη του ζωή δεν άφηνε περιθώρια διολίσθησης στην πλάνη αλλά αντιθέτως καταπολέμησε τον Οικουμενισμό.

Στις 21-11-1968 βλέποντας τα προδοτικά ανοίγματα του Πατριάρχη Αθηναγόρα έγραψε μαζί με άλλους δύο ιερομοναχους της Ι. Μ. Σταυρονικήτα, μια επιστολή στην οποία έλεγε: «Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν “σκληροί” στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης…»

Λίγους μήνες αργότερα έγραψε και άλλη επιστολή: «…Τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμική αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται αγάπησε μίαν άλλη γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή».

Είχε πεποίθηση όμως ο Άγιος στην παντοδυναμία του Θεού. «…Ας γνωρίσουμε καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται είναι η έλλειψη σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με Πατερικές αρχές. Η Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει… Ο Κύριος, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέρφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστη, να στερεώσουν την Παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη εις την Μητέρα μας».

Για ένα διάστημα είχε διακόψει μαζί με όλο το Άγιο Όρος το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα για τα οικουμενιστικά του ανοίγματα.

Χωρίς να επιδιώκει να φαίνεται ομολογητής, με τον τρόπο του αντιδρούσε, μιλούσε και έγραφε σε εκκλησιαστικά πρόσωπα. Η Εκκλησία έλεγε δεν είναι καράβι του κάθε Επισκόπου να κάνει ό,τι θέλει.

Μία θλιβερή σύγχρονη διαπίστωση του σύγχρονου κλήρου και των Αγιορειτών.

Λαλίστατοι οι σημερινοί κληρικοί εναντίον των νέων ταυτοτήτων, αλλά  «ποιούν την νήσσαν»  για την αλλοίωση της ταυτότητας της  πίστεως αλλά και για τις  επίσημες θέσεις της  Εκκλησίας  της Ελλάδος σε θέματα, που από την Ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου κι έπειτα κάθε άλλο παρά Ορθόδοξες είναι..( Αναγνώριση αποφάσεων της Ψευδοσυνοδου στο Κολυμπάρι- Αναγνώριση της Σχισματικής Εκκλησίας της Ουκρανίας- Τυφλή υποταγή στις διατάξεις της κυβέρνησης κατά την περίοδο του κορωνοϊού-- Συμφωνία με τις αντικανονικές παρεμβάσεις του Πατριάρχη στην Ψευδομακεδονική Εκκλησία των Σκοπίων).

Λαλίστατοι και Αγιορείτες μοναχοί για τις νέες ταυτότητες και μάλιστα άλλαξαν και το λεξιλόγιό τους. Η νηπτική ορολογία αντικαταστάθηκε από όρους οικονομικούς (ψηφιακό ευρώ-αχρήματη κοινωνία)  και η ορθόδοξη Δογματολογία από συνωμοσιολογικούς όρους. Μάλιστα δε μερικοί από αυτούς  αναδεικνύουν τους εαυτούς τους ως σύγχρονους ερμηνευτές του Ιερού βιβλίου της Αποκαλύψεως…Αποτέλεσμα…Για μια ακόμη φορά ρεζιλεύεται η Ορθοδοξία.

Για μια ακόμα φορά πρέπει να τονίσουμε ότι: Το ζήτημα των ψηφιακών ταυτοτήτων, της ψηφιακής διακυβερνήσεως και του πολυδιαφημιζόμενου ψηφιακού μετασχηματισμού της κοινωνίας, δεν θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε αποκομμένο από τη συνολική  κοινωνική, πολιτική, οικονομική και ιδεολογική συνάφεια της εποχής μας και όλα όσα διαδραματίζονται τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

H αποσπασματική αντιμετώπιση του προβλήματος των ταυτοτήτων σύγχυση περισσότερο θα φέρει παρά λύση στο πρόβλημα.

Η  σύγχυση είναι αποτέλεσμα της επικράτησης της παναίρεσης του Οικουμενισμού, της ισοπέδωσης και κατάργησης των δογμάτων και της Παραδόσεως και της  παραγκώνισης και αποσιώπησης της διδασκαλίας των Αγίων.

Επανειλημμένα τονίσαμε ότι πρωταρχικός σκοπός των Χριστιανών πρέπει να είναι η αντίσταση και η καταπολέμηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Διότι η αποφυγή ταυτότητας, εμβολίου κλπ. με την ταυτόχρονη παραμονή στην αίρεση, που είναι το ξεκάθαρο προϊόν και σημάδι του διαβόλου, δεν σώζει. Η εκκλησιαστική ιστορία μας διδάσκει ότι μετά από ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΚΤΡΟΠΕΣ ακολουθούν ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ.

Μετά  την   επέλαση της οικουμενιστικής  αιρέσεως, τον Ιούλιο  του 2016, στο Κολυμπάρι , δυστυχώς η πνευματική  ηγεσία της Ελλάδος , όχι μόνο δεν αντέδρασε αλλά συσχηματίσθηκε  με τον νυν  αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού. Αλλά και η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο;;;;

«Δεν  διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του  αγιορείτικου λόγου, αλλά αντίθετα  επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη  διακήρυξη της ευλαβείας της στην ηγεσία του Φαναρίου.

Έτσι  οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και  διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη  θέση τους!

Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Ευθυγραμμίσθηκαν  με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της  αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του  Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της  Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του  Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και  φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα  το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την  αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του  περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει  σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από  ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι,  σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες αλλά και  κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη  εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα  κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές  κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους  πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές  σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του  οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της  μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη  θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη  ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι  να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Γύρισαν την πλάτη τους στη σκέπη και προστασία της Οικοδέσποινας Γερόντισσας του Αγίου Όρους.

Έκαναν την επιλογή τους! Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!» (Ι.Κορναράκης)

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου έγραψε:

«Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά  και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα! Μα σε τέτοιο σημείο εκφυλισθήκαμε; Αιτία είναι η έμφυτη ματαιοδοξία μας, που μας κάνει να θέλουμε να φαινόμαστε έξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι όχι καθυστερημένοι. Με τη συναίσθηση της κατωτερότητας που αποχτήσαμε, φοβόμαστε σαν τον διάβολο μήπως μας πούνε «παλιά μυαλά, καθυστερημένους». Και τρέχουμε να πάμε πρώτη σε κάθε κίνηση που περνά για «μοντέρνα», …..θες φιλοπαπισμός, θες φιλοαμερικανισμός, στα πάντα,….. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμούδες του ανθρωπίνου γένους «εν ονόματι της προόδου και της θαυμάσιας εποχής μας».