Ομολογία

 

Ουαί… ουαί, Άρχοντες της χώρας

Ουαί… ουαί, Αρχιερείς της Εκκλησίας

Ουαί… ουαί, Φαρισαίοι υποκριταί !!!

 Ο Χριστός στηλίτευσε µε σκληρότητα τους γραµµατείς και τους φαρισαίους και µνηµόνευσε ένα ευρύ φάσµα των νοσηρών εκδηλώσεών τους. Τους στιγµάτισε, γιατί κίνητρο των πράξεών τους ήταν το “θεαθήναι τοις ανθρώποις”. Παρότι πέρασαν 2.000 χρόνια περίπου δεν υπάρχει λόγος πιο επίκαιρος, λόγος αλήθειας, λόγος βάθους και ουσίας για τους άρχοντες όλων των βαθµίδων και δυστυχώς όλων των θεσµών.

Της πολιτικής το καράβι που µας ανέβασε όλους εµάς µε τα ωραία λόγια, πράξεις και συµπεριφορές µας οδήγησαν στην ξέρα και µας σπρώχνουν στην καταστροφή. Οι σύγχρονοι υποκριτές, γραµµατείς και φαρισαίοι, παρουσιάζονταν ότι θα αγωνιστούν για το καλό και τον άνθρωπο και µετά έκαναν τα αντίθετα. Παρουσιάζονταν ως αντιµνηµονιακοί και από την άλλη πάλευαν να κάνουν κουµάντο στα βαριά πακέτα χρηµάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κατήγγειλαν το πρώτο και δεύτερο µνηµόνιο και αυτοί υπέγραφαν µε  απεχθέστερους όρους το τρίτο και προχώρησαν σιωπηρά και ύπουλα στο τέταρτο και µε τον κορωνοϊό µπήκαµε στο πέµπτο και τελευταία µε τις φωτιές και την αντάρα, την αναγεννώσηµη δενδροφύτευση, τις ανεµογεννήτριες, τη “στήριξη” στους ελαχίστους ολιγάρχες για να στήσουν αιολικές µονάδες σε καµένες περιοχές, (επειδή τους εµπόδιζαν τα δένδρα), φθάσαµε στην είσοδο του έκτου µνηµονίου.

Πώς έγινε “κολοσσοί” οικονοµολόγοι να φθάσουν το ελληνικό χρέος σε λιγότερα από πενήντα (50) χρόνια στα ένα τρισ. ευρώ, όταν το παρέλαβαν από τους αγράµµατους συνταγµατάρχες πραξικοπηµατίες µηδέν χρέος; Και µε γεµάτη την Ελλάδα από εργοστάσια, βιοτεχνίες µε τεράστια κτιριακά και έργα υποδοµής, για πρώτη και µοναδική φορά άντληση πετρελαίου, η δε δραχµή να είναι, ένα από τα πιο ισχυρά νοµίσµατα της Ευρώπης και µε συνεχείς ανατιµήσεις;

Οι σύγχρονοι γραµµατείς και φαρισαίοι που διαθέτουν όλα τα µέσα µαζικής επικοινωνίας, έβαζαν σε λειτουργία την εγκεφαλική πλύση του λαού. Πήραν τα κλειδιά της δηµόσιας διοίκησης, του τραπεζικού συστήµατος και της αγοράς. Κατέλαβαν τις θέσεις κλειδιά στις δηµόσιες και στρατιωτικές προµήθειες, των δηµοσίων έργων, την εµπορευµατοποίηση της υγείας, την κοστολόγηση των φαρµάκων και όλων σχεδόν των ειδών πρώτης ανάγκης.

Διέστρεφαν την πραγµατικότητα παρουσιάζοντας το θύτη ως θύµα και αντιστρόφως το θύµα της ιστορίας ως θύτης και για το βολικό του πράγµατος και µετά, από γενική κατακραυγή έστειλαν κανά δυό στη φυλακή για “παραδειγµατισµό” για να γλυτώσουν οι διαπλεκόµενοι προνοµιούχοι της εκάστοτε εξουσίας που τα είχαν αρπάξει (θυµάστε τα σκάνδαλα, Κοσκωτά, στρατιωτικών εξοπλισµών, χρηµατιστήριο, ολυµπιακών αγώνων, Siemens, Λίστα Λαγκάρντ, Νοβάρτις) και πολλά άλλα “ανέµιζαν” τον πέλεκυ της δικαιοσύνης για τον κάθε “κατεργάρη”, αυτό τους βόλευε γι’ αυτό κάθε τόσο δηµιουργούσαν προανακριτικές επιτροπές, όχι για να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να φανερωθούν οι µεγάλοι άπραγες από την ολιγοµελή οµάδα της άρχουσας κάστας αλλά να ρίξουν στάχτη στα µάτια των πολιτών.

Όλες αυτές τις αποχρώσεις της εκτροπής όπως τότε, έτσι και τώρα, από το ιερό χρέος της ευθύτητας και της συνέπειας, ο Χριστός µας τις ενσωµάτωσε στο ίδιο κάδρο της διαφθοράς και της αλλοτρίωσης και απόθεσε το δάκτυλο στην κάθε πληγή επαναλαµβάνοντας την ίδια εισαγωγική φράση: “Ουαί υµίν γραµµατείς και φαρισαίοι, υποκριταί…”. Είσαστε υποκριταί, διότι εµφανίζεστε µε ψεύτικο προσωπείο. Είσαστε υποκριταί, διότι λεηλατήτε τα κρατικά ταµεία. Είσαστε υποκριταί, διότι αρπάζετε τον ιδρώτα του λαού. Είσαστε υποκριταί, διότι δηµιουργείτε τέτοιο νοµικό οπλοστάσιο µε τέχνη περισσή, που µπορείτε να εξαφανίσετε όποιον θέλετε. Είσαστε υποκριταί, διότι άλλα υπόσχεσθε για να πάρετε την ψήφο και µετά τα ξεχάσατε. Είσαστε υποκριταί, διότι νοµοθετείτε “φορτία βαρέα και δυσβάστακτα” στους ώµους του λαού. Είσαστε υποκριταί, διότι κατατρώγετε τις περιουσίες των χηρών και των ορφανών. Είσαστε υποκριταί, διότι τους “διαβεβαιώνετε” ότι θα αγωνιστείτε για το καλύτερο και την ευηµερία του λαού και µετά τους γυρίζετε την πλάτη. Είσαστε υποκριτές…! Είσαστε υποκριτές…)

Είναι ατύχηµα που στον ίδιο παρανοµαστή τρέχουν και οι πράξεις της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Είκοσι αιώνες πέρασαν, ο σταυρός του Ιησού Χριστού δεσπόζει στην ιστορία, αλλά ο παρανοµαστής της υποκρισίας κατατρώει τα σπλάχνα του διοικητικού, δεσποτικού, ηγεµονικού κατεστηµένου.

Πολυκέφαλο το τέρας της εκκλησιαστικής ανωµαλίας, αφάνταστα µεγάλη η γκάµα των πράξεων και των σκανδάλων που έχουν εγγραφεί στο παθητικό της δεσποτικής ηγεσίας, παντελή απουσία των εκκλησιαστικών ταγών από τη ζωή του λαού του Θεού και όχι µόνον, βαθειές οι πτυχώσεις των ελκών, που κατατρώγουν τις σάρκες της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας, πολύπτυχο το χρονικό που έχει καταχωρηθεί στη µαύρη ιστορική βίβλο της τελευταίας πεντηκονταετίας. Σ’ όλες όµως αυτές τις ανατριχιαστικές καταχωρήσεις σέρνεται ένας κοινός παρονοµαστής. Υποκρισία!

Οι επίσκοποι έχουν αποστασιοποιηθεί από το κυρίαρχο στοιχείο της αποστολής τους και δεν ασκούν ποιµαντική, αλλά εντυπωσιακή κοσµική εξουσία, διορίζουν ιερείς για να καλύψουν τις κενές εφηµεριακές θέσεις και όλο το προσωπικό για τη λειτουργία του Ναού, παύουν εκείνους που τους κρίνουν ανυπάκουους, πουλάνε την εκκλησιαστική περιουσία, εισπράττουν τα νόµιµα και τα µη νόµιµα “δικαιώµατά” τους, δικάζουν και ξαναδικάζουν οι ίδιοι τους “υφιστάµενους ραγιάδες” ιερείς, χωρίς να λογοδοτούν σε καµιά υπέρτατη ελεγκτική αρχή, προσπαθούν να εµφανίζονται στις εκκλησιαστικές τελετουργίες µε το φόρτο των αυτοκρατορικών εξαρτηµάτων, ευθυγραµµίζονται µε τις προδιαγραφές και το “τυπικό” της υψηλής και άρχουσας τάξης και µε έκδηλη την αποστροφή της µεσαίας ή της τάξης των χαµηλών και λαϊκών στρωµάτων. Δεν είναι αυτό υποκρισία;

Όταν βρεθείτε στο κτίριο της Διοίκησης της Εκκλησίας και ανεβείτε τις σκάλες και κυκλοφορήσετε – έτσι µε αφελότητα και δίχως προκατάληψη – στους διαδρόµους και στους χώρους εργασίας, θα φρίξετε, θα νιώσετε την ακοή σας να µολύνεται, την ψυχή σας να υπερφορτίζεται από το ρύπο, διότι ακούς γλωσσάριο αποκρουστικό, εκφράσεις απαράδεκτες για ανθρώπους που αφιερώθηκαν να υπηρετήσουν το ιερό και το θείο, υπονοούµενα χυδαίας προέλευσης, ανέκδοτα που δεν εναρµονίζονται µε την αξιοπρέπεια. Αυτά δεν είναι υποκρισία;

Όταν µέσα σ’ αυτό το κτίριο γίνονται εκλογές ή καλύτερα διορισµοί και ανυψώνουν στις περίοπτες επισκοπικές καθέδρες εκείνους που θα έπρεπε σύµφωνα µε τους Ιερούς Κανόνες της Αγιοτάτης Εκκλησίας, να τους είχαν αποκόψει από το σώµα της ιεροσύνης και άξαφνα εµφανίζονται στη µέση του δρόµου τοιούτοι λασπωµένοι και καταλερωµένοι από τις άθλιες επιλογές τους, λουσµένοι µόνο δηµοσιογραφικά και επικοινωνιακά, φωτογραφίζονται µε την εντυπωσιακή αρχιερατική στολή για να εισπράξουν όλα τα προνόµια και τα οφέλη που απαγγέλλεται το εκκοσµικευµένο αξίωµά τους. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Όταν µέσα σ’ αυτό το αµαρτωλό κτίριο που θάπρεπε να είναι “κήπος της Εδέµ”, οι επίσκοποι και οι αρχιµανδρίτες χαριεντίζονται άπρεπα και προσφωνούνται αναιδώς µε… ονόµατα, και κανένας δεν τους άρπαξε από το αυτί και να τους πετάξουν έξω, που προσβάλλουν την αρχιερωσύνη, την ιερωσύνη και την επίσηµη διοίκηση που υπηρετούν µε τις ανεπίτρεπτες αυτές προσφωνήσεις, όταν ο λαός γνωρίζει ότι εδώ µέσα, όσοι σχεδόν αρχιµανδρίται  υπηρετούν  βρίσκονται στον προθάλαµο της δεσποτοποίησης. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Όταν οι επίσκοποι κατά την ώρα της χειροτονίας ορκίζονται ενώπιον του Κυρίου Ιησού Χριστού ότι θα διακρατήσουν µε ευλάβεια την καθαρότητα της ψυχής, την αγαµία και την ακτηµοσύνη και αυτοί πράττουν το αντίστροφο, στα δύο πρώτα υπάρχουν ερωτηµατικά, στο τρίτο όµως που είναι σχεδόν καθολικό φαινόµενο, ότι θησαυρίζουν µε αµύθητα πλούτη, τα µπουκώνουν στις θυρίδες των τραπεζών, τα δε τελευταία χρόνια τα στουπώνουν στις off-shore εταιρίες για να µη πληρώνουν και φόρο στο κράτος. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Όταν µαίνονταν οι τυφώνες, η ανθρωπότητα να βολοδέρνεται, τα παιδιά τους να χάνουν τον προσανατολισµό τους, να καταπιέζονται και να καταπιέζουν, να πλανώνται και να πλανούν, να βηµατίζουν κυκλωµένοι από αξεπέραστο σκοτάδι, να καταβροχθίζονται από την αβεβαιότητα της απόγνωσης, τον οµοραλισµό και την κυνικότητα και οι δεσποτάδες “µακάριοι” ή “µακαριώτατοι” δεν τους ανησυχεί καθόλου ούτε κλονίζει τη µακαριότητά τους, ο λογισµός τους δε σκαλεύει στα προβλήµατα, δεν δίνει παλµό στη σκέψη τους και την καρδιά τους, δε γεννάει ανησυχία στις καρδιές τους και δεν τους προβληµατίζει ο κατακλυσµός. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Όταν οι σεισµικές δονήσεις που διέρχεται η Ορθόδοξος Χριστιανική κοινωνία, δεν τους έχει αφυπνίσει τις νυσταγµένες συνειδήσεις, αυτοί αντί άλλων εξαντλούν το χρέος τους στη διακίνηση της αλληλογραφίας στη σύναξη χρηµάτων για τα γεράµατά τους και στην επίσηµη εµφάνιση της αρχιερατικής µεγαλοπρέπειας, συναγόµενοι κατά δεκάδες σε τελετές, οργανώνοντας ιωβηλαία για να θυµίζουν στο λαό τις “ανύπαρκτες” δεκαετίες αρχιερατείας των και να δείξουν ότι το δεσποτικό αξίωµα είναι αγαθό “εν περισσή και περιττή επαρκεία”. Αυτά δεν είναι υποκρισία;

Όταν µε τη ζωή τους δεν προβάλουν υποδείγµατα αγιότητας, πρότυπα γνήσιας της “καινής” “εν Χριστώ ζωής” και εκδιπλώνονται στους νέους οι αθλιότητες, τα σκάνδαλα, τα δεσποτικά πείσµατα, οι οικονοµικές ατασθαλίες, οι παραχαράξεις των Ιερών Κανόνων, παραβιάσεις των Νόµων του Κράτους και των αποφάσεων του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Χώρας, οι στραγγαλισµοί των θεσµών. Ο Προφήτης Ησαΐας θα µπορούσε για µια ακόµη φορά να σαλπίσει τη διαµαρτυρία προς το Θεό: “δι’ υµάς δια παντός το όνοµά µου βλασφηµείται εν τοις έθνεσιν” (Ησ. νε΄ 5) (εξ αιτίας της περιφοράς σας βλασφηµείται το όνοµά µου…). Πώς να αναγνωρίσουν οι νέοι άνθρωποι τα αντίγραφα των αγίων, τους γνήσιους διαδόχους των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας, πώς να πειστούν ότι υπάρχει µέχρι σήµερα απαραχάρακτη η αποστολική διαδοχή, ώστε να αντλήσουν έµπνευση, δύναµη και πίστη. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Όταν ο ποµπώδης προφορικός δεσποτικός λόγος δεν πείθει, δε ζωογονεί, ηχεί σαν νεκρός φθόγγος στο πανδαιµόνιο της σύγχρονης πολυφωνίας, ο δε γραπτός λίγο χαλαρός και ανούσιος δε µεταφέρει τη γεύση της Πεντηκοστής, διότι δεν περνάει µέσα από τους αγωγούς της Θείας Χάριτος και δε φθάνει στις διψασµένες ανθρώπινες υπάρξεις εµπλουτισµένες από τις εµπειρίες των αγίων της Εκκλησίας µας. Ο µέγας Ιεράρχης Βασίλειος φωνάζει: «Οι λαοί ανουθέτητοι, οι προεστώτες απαρρησίαστοι…» (οι λαοί χωρίς νουθεσία, οι προεστώτες – δεσποτάδες – δε διαθέτουν την απαραίτητη παρρησία για να µιλήσουν µε θάρρος την αλήθεια και το δίκαιο του λαού) αυτό φανερώνει συµπτώµατα φοβεράς τροφοπενίας. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Όταν η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος τούτη τη στιγµή είναι το επίκεντρο του σεισµού και του προβληµατισµού, λειτουργεί σαν ένα ΜΑΥΣΩΛΕΙΟ µιτροφόρων ή σαν ξύλινα στηρίγµατα των χρυσών ωµοφορίων, επειδή η εναρµόνιση ήθους και λόγου, κηρύγµατος και παραδείγµατος είναι ένα “προϊόν εν ανεπαρκεία”. Η αλλοίωση του ήθους κατάντησε κραυγαλέα, ο προκλητικός ήχος των σκανδάλων εξουδετερώνει το κηρυκτικό λόγο, γεµίζει και τραυµατίζει τις ακοές, η κάθε διδαχή τους φτηνή ή πλούσια, επιστηµονική ή αδούλευτη, ακούγεται σαν “κύµβαλον αλαλάζον”. Το “λείµα” νοιώθει παγιδευµένο, βρίσκεται εγκλωβισµένο στο στρατόπεδο της αιχµαλωσίας, έχει περιπέσει σε αφωνία, λιτανεύει την οδύνη και δεν αφήνει να ακουστεί το κλάµα. Οι ποιµένες – δεσποτάδες – εµφανίζονται κάθε φορά χρυσο-λαµπροντυµένοι, ότι µας διδάσκουν και ότι µας καθοδηγούν, αυτοί όµως ούτε διδάσκουν ούτε καθοδηγούν. Απλούστατα, µας ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΝ. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Δεν έχει τελειωµό ο κατάλογος µε τις αναφορές υποκρισίας και όσο µακραίνει, τόσο ανεβάζει το βαθµό της έντασης και απογοήτευσης.

Η υποκρισία έρπει στις προθέσεις και στις πράξεις των σηµερινών στελεχών της Ελλαδικής Εκκλησίας, λυµαίνεται τη ζωτικότητα της πεντηκοστής, αχρηστεύει το σώµα των επισκόπων, µεταλλάσσει την οµορφιά της επισκοπικής διακονίας σε αποκρουστική εικόνα φθοράς και διαφθοράς, είναι η αρρώστια που κατατρώγει τις ρίζες αρχιερωσύνης, είναι οι υπόγειες ρωγµές, που απειλούν τα θεµέλια του επισκοποκεντρικού και συνοδικού σχήµατος διοίκησης της Ορθόδοξης Εκκλησίας µας.  

Υπάρχει όµως και η άλλη πλευρά, που τώρα είναι ελάχιστοι, παλαιότερα ήταν πιο πολλοί ξεφυλλίζοντας τη νεώτερη ιστορία, σε εκπλήσσει και σε τυλίγει το θάµβος της, επειδή συναντάς µπροστά σου µεγάλες εκκλησιαστικές φυσιογνωµίες που προσφέρθηκαν ολόψυχα στην επίµοχθη διακονία του δασκάλου, του αδελφού και του ποιµένα. Αυτοί τίναξαν από πάνω τους την ψευδεπίγραφη λεοντή της εξουσίας και ανέλαβαν το ταπεινό λέντιο της ταπείνωσης και της θυσιαστικής προσφοράς.

Αυτοί οι λίγοι ή ελάχιστοι δε θησαύρισαν χρήµα, δεν έσκυψαν τον αυχένα σε προσκύνηµα της µηδαµινότητας, δεν πούλησαν κολακεία, για να αγοράσουν δόξα, περπάτησαν σταθερά στις ράγες του Ευαγγελικού ήθους, µε ακέραιη και αλώβητη την ιερατική τους αξιοπρέπεια. ΟΜΩΣ έγιναν στόχος πετροβολήµατος από τους ακόλαστους διαχειριστές της αλλοτριωµένης εκκλησιαστικής εξουσίας, επειδή τους χαλούσαν την πιάτσα. Έζησαν την πικρία του διωγµού και την περιπέτεια της κατασυκοφάντησης, οι πρίγκιπες της εντεταλµένης στο κράτος ελληνικής εκκλησίας ενοχλήθηκαν από το ανάλαφρο περπάτηµά τους και από την πατερική, κενωτική προσφορά τους, και επειδή αναδείχθηκαν σεβάσµιοι ποιµένες στις καρδιές των µελών του εκκλησιαστικού πληρώµατος, µε σπάνια για την εποχή θεολογική κατάρτιση και µε περγαµηνές γνήσιας αποστολικής παράδοσης.

Το παράξενο και αποκαρδιωτικό είναι, ότι η χρυσοντυµένη και καλοστολισµένη δεσποτική ηγεσία δε σταµάτησε µε πνεύµα µαθητείας, µπροστά σε αυτούς τους τίµιους, αγίους, εµπνευσµένους και ακούραστους ποιµένες του λαού, αφήνοντας τη ραστώνη της ευµάρειας για να θελήσουν να διδαχτούν από τους µεγάλους µόχθους των δυναµικών αυτών στελεχών της Εκκλησίας, αντίθετα τους κηρύττουν πόλεµο, έδωσαν σκληρές µάχες µε ψεύδη και την εντεταγµένη παραπληροφόρηση, ώστε να τους µειώσουν και να τους εξοντώσουν. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

   Ουαί.., ουαί.., ουαί… Φαρισαίοι υποκριτές !

Εφ. Αγώνας