Ομολογία

Δογματικὸς ἐκτροχιασμὸς τοῦ Κων/λεως εἰς Κίεβον

 

Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος

Παταγώδης ἀποτυχία ἡ κιεβινὴ φιέστα

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπετόλμησε προσφάτως ἐπίσκεψιν εἰς τὸ Κίεβον, ὅπου ἀποτελεῖ πρόσωπον «non grata» διὰ τὴν κανονικὴν Ἐκκλησίαν. Πρόθεσίς του ἦτο νὰ ὑποστηριχθοῦν οἱ καθηρημένοι, ἀφωρισμένοι καὶ αὐτοχειροτόνητοι Οὐκρανοί, καθὼς τὸ ψευδοαυτοκέφαλον θρησκευτικὸν μόρφωμα, ποὺ ἐδημιούργησε, ἄνευ πολιτικῆς ἀντιστηρίξεως θὰ εἶχεν ἤδη καταρρεύση. Ἄλλωστε οἱ 10 ἀπὸ τὰς 14 Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας δὲν πρόκειται νὰ τὸ ἀναγνωρίσουν. Ἡ ἐκεῖ κατάστασις ἀφορᾶ ὅλους μας καθὼς ὄχι μόνον σοβεῖ μεγίστη κρίσις εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν γένει ἐξ αἰτίας τοῦ σχίσματος Κωνσταντινουπόλεως- Μόσχας, ἀλλὰ τὰ γεγονότα προμηνύουν τί θὰ συμβῆ εἰς τὸ «Σκοπιανὸν», ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας –τὴν στιγμὴν ποὺ γράφονται τὰ παρόντα- Μητροπολῖται ἔχουν ἀντικανονικῶς μεταβῆ εἰς τὸ Φανάρι, δημιουργοῦντες σχάσιν εἰς τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας.

Πέραν τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ὀλίγων σχισματικῶν ποὺ ὑπεδέχθησαν τὸν Κων/λεως ὡς «σανίδα σωτηρίας», οἱ πλεῖστοι Οὐκρανοὶ ἐξεδήλωσαν ὅτι εἶναι ἀνεπιθύμητος μὲ συγκεντρώσεις ἀποδοκιμασίας, ἀκόμη καὶ πλησίον τῆς κατοικίας ποὺ διέμενεν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Εἰς ποῖον ἄλλωστε νὰ εἶναι συμπαθής, ὅταν καὶ ὁ πλέον καλοπροαίρετος γνωρίζει ὅτι συνοδεύεται ἀπὸ τὸν πρώην Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ; (Ὁποῖος μάλιστα ὁ ὀνειδισμὸς καὶ διὰ τὸν Σεβ. Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Στέφανον ποὺ ἦτο μαζί…). Τὰ «ἀμοιβαῖα αἰσθήματά» του ἐπέδειξε -εὐκαίρως ἀκαίρως- ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς τὰς ὁμιλίας του, διὰ ἰοβόλων λεκτικῶν βελῶν του (ποὺ πάντοτε ἀνασύρει ἀπὸ τὴν ἀδελφοκτόνον «φαρέτρα», ὅπως κάποτε κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), μὲ τὰ ὁποῖα ἐστόχευσε κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.

Ὅλοι οἱ λόγοι τοῦ Κων/λεως εἶχαν ὡς κύριον ἄξονα δύο σημεῖα: τὴν ἀπέλπιδα προσπάθειάν του νὰ καταδείξη ὅτι 30 ἔτη ἐχειρίσθη τὸ «οὐκρανικὸν» μὲ ἐνδιαφέρον καὶ ὅτι αἱ πράξεις του ἦσαν ἀπολύτως νόμιμοι καὶ κανονικαί… «παίδων μυθεύματα»… Ἔχει θεμελιωθῆ πλέον εἰς τὰς συνειδήσεις ὅλων, πιστῶν ἀλλὰ καὶ κοσμικῶν, ὅτι εἶναι ἀναξιόπιστος. Ποῖος δύναται νὰ ἔχη ἐμπιστοσύνην εἰς «ἔπεα πτερόεντα», ὅταν ὁ ἴδιος τὴν δεκαετίαν τοῦ ’90 ἔθετεν ἀμετακλήτως(!) τὴν ὑπογραφὴν του εἰς δύο ἐπίσημα ἔγγραφα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, εἰς τὰ ὁποῖα ὄχι μόνον συνεφώνει ὅτι οἱ συγκεκριμένοι Οὐκρανοὶ στεροῦνται ἱερωσύνης ὡς καθηρημένοι καὶ ἀφωρισμένοι, ἀλλὰ καὶ ἀνεγνώριζε (χωρὶς κἄν νὰ τοῦ ἔχη ζητηθῆ) ὅτι τὸ Κίεβον ἀνήκει εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τῆς Μόσχας, ἀλλὰ σήμερα ἀνακαλεῖ τὴν ὑπογραφήν του;

Τὸ παποπατριαρχικὸν φρόνημα

Περισσότερον βλαπτικὴ ἀπὸ τὴν παρουσίαν του εἰς τὸ Κίεβον, ἡ ὁποία ἐξερέθισε τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὰς αἰχμάς του κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, δηλ. τὸ ἥμισυ σχεδὸν τῶν Ὀρθοδόξων, ἦτο τὸ δογματικὸν δηλητήριον ποὺ ἐνεστάλαξεν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν. Μὲ κάθε ἀφορμὴν προέβαλε τὴν παπίζουσαν νοοτροπίαν του. Εἰς τὴν ὁμιλίαν του κατὰ τὸν Μέγαν Ἑσπερινὸν εἰς τὸ «πατριαρχικὸν σταυροπήγιον» τοῦ Ἁγ. Ἀνδρέου τὴν 21ην Αὐγούστου, ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Γνώριζε, φίλτατε ἅγιε Κομάνων, καὶ σὺ καὶ οἱ πάντες, ὅτι ἐκκλησιολογία, ἄνευ ἀναγνωρίσεως τῆς… ἀναντικαταστάτου εὐθύνης τοῦ Κωνσταντινουπόλεως παρ’ Ὀρθοδόξοις, οὐδόλως εἶναι ὑγιής… Σύ, διακόνει τὴν αὐθεντικὴν καὶ ἀνόθευτον ἐκκλησιολογίαν, μακράν τῆς θλιβερᾶς ἀλλοιώσεως, ὅτι ὅλοι εἴμεθα ἴσοι, μὲ πρῶτον, ἁπλῶς «τιμῆς ἕνεκεν», τὸν Κωνσταντινουπόλεως. Ναί, εἴμεθα ἴσοι, ἔχομεν τὴν αὐτὴν ἀρχιερωσύνην, πλήν, ἐκ τε τῶν Κανόνων καὶ ἐκ τῆς παραδόσεως πολλῶν αἰώνων, ἀνελάβομεν ἄλλας εὐθύνας, κομβικάς καὶ μοναδικάς, ἀπὸ τὰς ὁποίας οὐδόλως προτιθέμεθα νὰ παραιτηθῶμεν».

Κατὰ τὸν Κων/λεως, ἑπομένως, ἡ ὀρθὴ ἐκκλησιολογία δὲν ἑδράζεται εἰς τὴν ἀναγνώρισιν τῆς αὐτῆς εἰς τοὺς Ἐπισκόπους ἀρχιερωσύνης τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ εἰς ὑποτιθέμενα ἰδιαίτερα προνόμια ποὺ κατέχει ὁ ἴδιος! Ἀποσυνδέει μάλιστα τὴν Ἀρχιερωσύνην ἀπὸ τὴν διοικητικὴν λειτουργίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἂν ἡ Ἐκκλησία νὰ θεμελιώνεται εἰς Κανόνας ποὺ δὲν πηγάζουν ἀπὸ τὴν διαβάθμισιν τῆς ἱερωσύνης, ἀλλὰ εἰς «ἑταιρικὸν δίκαιον» ἐπιχειρήσεως.

Ταυτοχρόνως ἀνάγει εἰς δόγμα τὴν ὑποτιθεμένην πρωτοκαθεδρίαν του! Ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι κακόδοξος, ὅστις δὲν ἀναγνωρίζει τὰ ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας δικαιώματά του, τὰ ὁποῖα εἶναι προϊόντα τῆς φαντασίας του. Οὐδείς Ἱ. Κανὼν οὔτε Οἰκουμενικῆς οὔτε Τοπικῆς Συνόδου τοῦ παραχωρεῖ ἰδιαιτέρας ἁρμοδιότητας, ἐκτὸς ἐὰν υἱοθετῆ ὡς «προνόμιά» του, αὐθαιρεσίας Ὀθωμανῶν σουλτάνων. Ὁ Κων/λεως εἰς τὴν θέσιν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας προτάσσει ἕνα «πρωτεῖον», ποὺ παράγει ἐκκλησιαστικὴν ἀνισότητα καὶ ἐκκλησιολογικὴν δυσαρμονίαν. Ἀφ’ ἧς στιγμῆς δέχεται «πρωτεῖον» μὲ διοικητικὸν περιεχόμενον σημαίνει ὅτι εἰσάγει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» παπισμόν! Δυστυχῶς, τὰς ἀνυποστάτους αὐτάς θεωρίας του ἐπέκτεινε τὴν ἑπομένην ἡμέραν κατὰ τὸ συλλείτουργον μὲ τὸν μὴ ἔχοντα ἱερωσύνην ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον, ὅπου μεταξὺ ἄλλων ἀνέφερε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ἡ Ἔκκλητος εὐθύνη, ἥτις καὶ ὑπάρχει ὁ κατ’ ἐξοχὴν Σταυρὸς τοῦ ἑκάστοτε ταπεινοῦ Ἐπισκόπου τῆς Πόλεως τῶν πόλεων καὶ εἶναι ὅ,τι τιμαλφέστερον καὶ ἁγιώτατον δι’ ἡμᾶς, δὲν τυγχάνει προνόμιον μὲ κοσμικὴν θεώρησιν, ἀλλ’ ὁ ὁρατὸς σύνδεσμος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, τὸ μεγαλεῖον τῆς ἐν Χριστῷ ταπεινώσεως… Κατὰ τὸν Χαλκηδόνιον Ὅρον, αἱ δύο φύσεις τοῦ Κυρίου ἑνοῦνται ἐν τῷ ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ Προσώπῳ τοῦ Θεοῦ Λόγου «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως». Κατ’ ἀνάλογον τρόπον, τὸ Αὐτοκέφαλον παραχωρεῖται «ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως»… εἰς τὸν οἰκεῖον Τόμον τῆς καθ’ ὑμᾶς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας: «ἡ ἐν Οὐκρανίᾳ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία γινώσκει ὡς κεφαλὴν τὸν Ἁγιώτατον Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ Πατριάρχαι καὶ Προκαθήμενοι».

Ποῖος πραγματικὰ ἤκουσε αὐτὰ καὶ δὲν ἐθεώρησεν ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εὑρίσκεται εἰς πλάνην; Τὸ ἀνύπαρκτον «ἔκκλητον» (πρόκειται ἁπλῶς διὰ β΄ βάθμιον δικαστήριον) ἀναβιβάζεται εἰς «ὁρατὸν σύνδεσμον τῆς ἑνότητος»! Δὲν εἶναι ἡ Θ. Λειτουργία, δὲν εἶναι τὸ Συνοδικὸν Σύστημα καὶ εἶναι τὸ δῆθεν προνόμιόν του ὁ σύνδεσμος τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας! Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Τὸ «ἔκκλητον» μάλιστα χαρακτηρίζει ὡς τὸ «ἁγιώτατον» τῆς Ἐκκλησίας; Καταβαράθρωσις τῆς ἐκκλησιολογίας! Δὲν γνωρίζει κανεὶς ἂν πρέπη νὰ κλαύση ἢ νὰ γελάση μὲ αὐτὰ ποὺ διατυπώνονται δημοσίως…

Δὲν πρόκειται περὶ αὐτοευτελισμοῦ, ὅταν προεξοφλῆ ὅτι ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης, τοῦ ἑαυτοῦ του συμπεριλαμβανομένου, εἶναι «ταπεινός»; Μήπως ἡ σύνεσις ἔχει ἐγκαταλείψει τὸν «προϊστάμενον» τοῦ Φαναρίου; Αὐτὴν τὴν ἀνείπωτην τραγῳδίαν βιώνει τὸ Φανάρι καὶ ἀντὶ νὰ ταπεινώνεται, ἐπιτάσσει τὴν Οὐκρανίαν νὰ ἔχη ὡς «κεφαλὴν» ὄχι τὸν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον! Πῶς δὲν τὸν ἔχει ἐπιπλήξει ἀκόμη ὁ Πάπας ὅτι ὑπερακοντίζει καὶ τὴν Ρώμην εἰς κενοδοξίαν καὶ κακοδοξίαν;

Εἶναι κανὼν ἀπαράβατος ὅτι τὴν ἀλλοφροσύνην ἀκολουθεῖ ἡ βλασφημία. Ἂς ἐξετάση κανεὶς προσεκτικὰ πῶς «ἀσελγεῖ» ἐπὶ τοῦ Ὅρου τῆς Ἁγίας Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου: Τὸ δόγμα «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως», ποὺ διετυπώθη ἀποκλειστικῶς διὰ τὴν μοναδικὴν εἰς τὴν ἱστορίαν ὑπερφυσικὴν ἕνωσιν τῶν φύσεων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γίνεται παίγνιον εἰς τὰς χεῖρας τοῦ θεολογικῶς ἀδοκίμου, διὰ νὰ αἰτιολογήση τὴν Αὐτοκεφαλίαν! Μήπως εὗρεν αὐτὴν εἰς κάποιον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας; Εἰς τὴν ὁμιλίαν του παραπέμπει εἰς τὸν ἀτυχήσαντα περὶ τὰ ἱεροκανονικὰ Ἀρχιμ. Γρηγόριον Παπαθωμᾶν, ὁ ὁποῖος εἰσηγήθη τὴν ἀνατρεπτικήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως ψευδοαρχὴν τοῦ ἀνυπάρκτου «προδικαιοσιακοῦ δικαιώματος», διὰ νὰ δικαιολογήση τὰ ἀδικαιολόγητα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἰς τὴν Οὐκρανίαν. Τοιουτρόπως εὐτελίζεται ἡ δογματική, ὥστε νὰ τεθῆ εἰς τὸ περιθώριον, προκειμένου ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς» νὰ ἀποτελῆ αὐτὸς (καὶ ὄχι τὸ δό­γμα) τὴν ἀρχὴν ποὺ θὰ ἀκολουθοῦν ὅλοι. Μάλιστα ὡς νέαν εἰδοποιὸν διαφοράν, ἡ ὁποία θεωρεῖ ὅτι τοῦ παρέχει ὑπεροχὴν συγκριτικὰ μὲ τὰς ὑπολοίπους Ἐκκλησίας, ἀναδεικνύει τὴν αὐτοκεφαλίαν, ὡς ἐσημείωσεν ὁ ἴδιος εἰς ὁμιλίαν του κατὰ τὴν ἀνακήρυξίν του εἰς «Ἐπίτιμο Διδάκτορα τοῦ Ἐθνικοῦ Παν­επιστήμιου Kyiv-Mohyla Academy» τὴν αὐτὴν ἡμέραν (μετάφραση ἰδική μας ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ):

«Ὁ Πατριάρχης Ἀλέξιος ὄφειλε νὰ ἐνημερώσει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σχετικὰ μὲ αὐτὴν τὴν ἀπαίτηση (ἐνν. αἰτήματος αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανίας), τὸν μόνον Θρόνο ὑπεύθυνο στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο νὰ χορηγεῖ κανονικὰ αὐτοκεφαλία… ὅποιος ἀπειλεῖ νὰ διακόψει τὴν εὐχαριστιακὴ κοινωνία μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐμπλέκεται σὲ μία πράξη αὐτὸ-ἀποστέρησης, ποὺ ἀποκόπτει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸν κορμὸ τοῦ δένδρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… Ἀφήνοντας τὶς σύγχρονες πράξεις, γιὰ νὰ ἐξετάσουμε τὸ κυριώτερο σύμβολο καὶ διακήρυξη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, δηλαδὴ τὸ Σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ταυτοποιεῖ τὴν σχέση μας μὲ τὴ φύση, ὁμολογώντας καὶ δοξολογώντας «τὸν ἕνα Θεό, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων». Ὡς ἐκ τούτου, μία Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ὀπτικὴ γιὰ τὸ φυσικὸ περιβάλλον πηγάζει ἀπὸ τὴ βασικὴ ἀρχὴ ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό… ἡ ἑορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἑορτάζεται τὴν 6η Αὐγούστου, ἀναδεικνύει τὴν ἱερότητα ὅλης τῆς δημιουργίας, ποὺ δέχεται καὶ προσφέρει μία πρόγευση τῆς τελικῆς ἀνάστασης καὶ ἀποκατάστασης τῶν πάντων στὰ ἔσχατα. Ὅπως δοξάστηκε τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου στὸ Ὄρος Θαβώρ, ἔτσι καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅλη ἡ κτίση θὰ λυτρωθεῖ καὶ θὰ ἀνακαινισθεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ…».

Εἰς τὴν παροῦσαν ὁμιλίαν ἕνα ζήτημα ποὺ κάποτε εἶχε τεθῆ ὑπὸ Πανορθόδοξον διάσκεψιν, δηλ. ἡ ἀπόδοσις αὐτοκεφαλίας, θεωρεῖται de facto ἀποκλειστικὸν δικαίωμα τοῦ Κων/λεως, πρᾶγμα βεβαίως ποὺ ὄχι μόνον δὲν εὐσταθεῖ (π.χ. ἂς ἐνθυμηθῆ κανεὶς τὴν αὐτοκεφαλίαν τῆς Κύπρου), ἀλλὰ κυρίως ὑποτιμᾶ καὶ θέτει εἰς τὸ περιθώριον ὅλας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Ὡστόσον, δὲν εἶναι ὁ σφετερισμὸς τῆς αὐτοκεφαλίας τὸ μεῖζον πρόβλημα, ἀλλὰ ἡ ἀναγωγὴ αὐτοῦ εἰς κριτήριον τῶν «ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας», δηλ. ἡ σύνδεσίς του μὲ τὸ παπίζων «πρωτεῖον»: ἡ διακοινωνία μὲ τὸν Κων/λεως ὁρίζει ποῖος εἶναι ἐντὸς Ἐκκλησίας (ὄχι ἡ πιστότης εἰς τὴν πίστιν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων) καὶ μάλιστα ἀντικειμενικοποιεῖται ἡ ἕδρα τοῦ Κων/λεως ὡς «ἀλάθητος», ἐφ’ ὅσον μόνον ἡ κοινωνία μὲ αὐτὴν εἶναι ἡ σώζουσα! Ταυτίζεται τὸ Φανάρι μὲ τὴν Ἐκκλησίαν, μὲ τὸν Χριστόν! Οὐδὲν παπικώτερον τοιαύτης ὁμολογίας! Ὁδηγούμεθα λοιπὸν εἰς τὸ παράλογον συμπέρασμα ὅτι ὅποιος ἀντιταχθῆ εἰς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, ἀκόμη καὶ ἂν πρόκειται διὰ ὁλοκλήρους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας εἶναι δυνατόν νὰ ἀφορισθῆ! Κατ’ οὐσίαν, ὅποιος περιπέση εἰς δυσμένειαν…

Αὐτὸς ὁ ἀπροκάλυπτος παπισμὸς εἶναι ἔκδηλος εἰς τὴν προσέγγισιν τῶν δογμάτων: ἡ ὁμολογία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως παύει νὰ εἶναι ὁδὸς σωτηρίας, διακήρυξις ὅτι ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς ἔναντι τῶν ψευδοθεῶν τοῦ Ἰσλὰμ κ.λπ. ποὺ δὲν ὑπόκειται εἰς τὰ κτίσματα ἀλλὰ εἶναι αἰτία τους, καὶ καταλήγει εἰς φυσιοκρατικὸν ἰδεολόγημα ποὺ ὁρίζει τὴν οἰκειότητα τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ περιβάλλον! Τὸ ἴδιον συμβαίνει μὲ τὴν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου, ποὺ δὲν ἀποτελεῖ Θεοφάνειαν διὰ τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν, ἀλλὰ μία ἀπροϋπόθετον(!) «ἀποκατάστασιν τῶν πάντων»! Αὐτοὶ οἱ αὐθαίρετοι ἀκροβατισμοὶ δὲν ἀποδεικνύουν ἁπλῶς ὅτι τὸ Φανάρι ἔχει ἀποσχισθῆ ἀπὸ τὴν Ἱ. Παράδοσιν, ἀλλὰ ὅτι ἀκολουθεῖ τὴν «μοντέρνα» παπικὴν θεολογίαν, ἡ ὁποία ὄχι ἁπλῶς ἀποφεύγει τὴν δογματικὴν συζήτησιν, ἀλλὰ θεμελιώνεται εἰς τὴν ἀρχὴν ὅτι μόνον νέον δόγμα εἶναι ὅ,τι δογματίζει ὁ «πρῶτος»!

Ἡ ψευδοθεολογία αὐτὴ ἀνοίγει τὸν δρόμον τῆς πλήρους συγκλήσεως εἰς τὴν πανθρησκείαν. Εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι εἰς τὴν ὁμιλίαν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπαινεῖ τὴν συνύπαρξιν ἑβραίων, χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι αὐτὴ στηρίζεται στὴν

«κατανόηση τῆς πίστεως ὡς τὸ πλέον θεμελιῶδες ἰδανικὸ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ μᾶς ἑνώνει… δεικνύει ὅτι οἱ θρησκεῖες μποροῦν νὰ ὑπηρετήσουν ὡς γέφυρες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων».

Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι τὸ δελτίον τύπου τῆς 23ης Αὐγούστου σχετικὰ μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἰς τὸ «Οὐκρανικὸ Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν καὶ Θρησκευτικῶν Ὀργανισμῶν» ἀναφέρει ὅτι

«χάρη στὴν χρόνια ἐμπειρία τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ διαλόγου, γνωστὸς στὸν κόσμο ὡς «αὐτὸς ποὺ γεφυρώνει”».

Ὁ «γεφυροποιὸς» εἶναι στὰ λατινικὰ ὁ «ποντίφηκας», ἐπίσημος τίτλος τοῦ Πάπα. Ἰδού, πῶς παπισμὸς καὶ πανθρησκεία συμπορεύονται… Διὰ τοῦτο καὶ ὁ προκαθήμενος τοῦ Φαναρίου ἀνέφερε κατὰ τὴν ὁμιλίαν του ἐκεῖ ὅτι (ἰδική μας μετάφρασις ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ)

«προσευχόμαστε ὁλόψυχα στὸν ἐλεήμονα Θεὸ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσει… ὥστε νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν παρουσία του παντοῦ, μία παρουσία ποὺ ἀκτινοβολεῖ σὲ ὅλα τὰ μέρη καὶ ἰδιαιτέρως ὅταν συνερχόμαστε μαζὶ μὲ πνεῦμα ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ»!

Καταργεῖται ὁ Κυριακὸς λόγος ὅτι ὁ Χριστὸς εὑρίσκεται ἐν τῷ μέσῳ τῶν πιστευόντων αὐτῶν καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν νέαν πίστιν τοῦ Κων/λεως ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παρὼν εἰς τὰς διαθρησκειακάς συνόδους! Ἆραγε εἰς ποῖον Θεόν προσεύχονται; Εἰς τόν Ἀλλάχ, πού καί οἱ μουσουλμάνοι ὀνομάζουν… «ἐλεήμονα»; Ἂς μὴ προξενῆ ἑπομένως ἐντύπωσιν εἰς κανένα ὅτι ἐνηγκαλίσθη μὲ τὸν Οὐνίτην ἐπικεφαλῆς τῆς Οὐκρανίας καὶ ἔδωσεν εἰς αὐτὸν ἐγκόλπια, τὰ ὁποῖα ὁ κ. Σεβτσοὺκ ἐθεώρησεν ὡς ἀναγνώρισιν τῆς ἱερωσύνης του… ἀφοῦ κατὰ τὸ Φανάρι ὁ Θεὸς εὑρίσκεται καὶ μὲ τοὺς ἀχειροτονήτους Οὐκρανοὺς καὶ μὲ τοὺς «δουρείους ἵππους» τῆς Ὀρθοδοξίας οὐνίτας, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς σταυρωτάς τῶν χριστιανῶν, μουσουλμάνους…

Δυστυχῶς, δὲν εὑρίσκεται εἷς Μητροπολίτης νὰ ὑποδείξη εἰς τὸν Φαναρίου Πρόεδρον τὴν δογματικήν του παρεκτροπήν… Συνάσσονται ἀντικανονικῶς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὡς ὑπήκοοί του, ἀδιάφοροι διὰ τὴν ἐκκλησιολογίαν, ἀλλὰ ἐξίσου συνένοχοι… ἰδοὺ διὰ ποῖον λόγον ἡ λέξις Ἐπίσκοπος σήμερα εἶναι σχεδόν συνώνυμο τῆς ἀνυποληψίας.