Ομολογία

Γιὰ τὶς πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Χρι­στοῦ

Ἁ­γί­ου Νι­κό­λα­ου Βε­λι­μί­ρο­βιτς

Μοῦ γρά­φεις ὅ­τι ἄ­κου­σες ἀ­πὸ ἡ­λι­κι­ω­μέ­νες γυ­ναῖ­κες κά­ποιο πα­ρα­μύ­θι γιὰ τὶς πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Ἰ­η­σοῦ, καὶ ρω­τᾶς ποῦ βρέ­θη­κε αὐ­τὸ τὸ πα­ρα­μύ­θι;

Δια­βά­στε τὴν Και­νὴ Δι­α­θή­κη! Μὴν ντρο­πι­ά­ζε­στε μπρο­στὰ στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ τὴ γῆ μὲ τὴ ἄ­γνοι­α τῆς πί­στης σας! Ἀ­φῆ­στε στὴν ἄ­κρη ὅ­λες τὶς ἄλ­λες σπου­δὲς καὶ ἀ­να­γνώ­σμα­τα μέ­χρι νὰ μά­θε­τε πρῶ­τα αὐ­τὸ ποὺ εἶ­ναι τὸ πι­ὸ ση­μαν­τι­κὸ καὶ πι­ὸ σω­τή­ρι­ο. Πρῶ­τα ἔρ­χε­ται ἡ ἐ­πι­στή­μη πε­ρὶ πί­στε­ως καὶ κα­τό­πιν οἱ ὑ­πό­λοι­πες σπου­δές…

Οἱ πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Ἰ­η­σοῦ δὲν εἶ­ναι λό­γι­α ἀλ­λὰ φο­βε­ρὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Γὶ αὐ­τὸ εἶ­ναι κα­λύ­τε­ρα νὰ τὶς γνω­ρί­ζου­με καὶ ἀ­πὸ τὰ λό­γι­α. Δύ­ο πλη­γὲς στὰ χέ­ρια, δύ­ο πλη­γὲς στὰ πό­δια καὶ μί­α στὰ πλευ­ρά. Ὅ­λες ἀ­πὸ μαῦ­ρο σί­δε­ρο καὶ ἀ­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὴν κα­τά­μαυ­ρη ἀν­θρώ­πι­νη ἁ­μαρ­τί­α. Τρυ­πη­μέ­να τὰ χέ­ρια ποὺ εὐ­λό­γη­σαν. Τρυ­πη­μέ­να τὰ χέ­ρια ποὺ περ­πά­τη­σαν καὶ ὁ­δή­γη­σαν στὴ μό­νη ὀρ­θὴ ὁ­δό. Τρυ­πη­μέ­νο στὸ στῆ­θος, ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ξε­χυ­νό­ταν πύ­ρι­νη οὐ­ρά­νι­α ἀ­γά­πη στὰ πα­γω­μέ­να ἀν­θρώ­πι­να στή­θη.Ἐ­πέ­τρε­ψε ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ, νὰ Τοῦ τρυ­πή­σουν τὰ χέ­ρια ἐ­ξαι­τί­ας τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν πολ­λῶν χε­ριῶν – δά­ση χε­ριῶν – τὰ ὁ­ποί­α φό­νευ­σαν, ἔ­κλε­ψαν, ἔ­κα­ψαν, ἅρ­πα­ξαν, πα­γί­δευ­σαν, βι­αι­ο­πρά­γη­σαν. Καὶ νὰ τοῦ τρυ­πή­σουν τὰ πό­δια γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες πολ­λῶν πο­διῶν – δά­ση πο­διῶν – ποὺ περ­πά­τη­σαν στὸ κα­κό, σύ­λη­σαν τὴν ἀ­θω­ό­τη­τα, κα­τα­πά­τη­σαν τὸ δί­και­ο, μό­λυ­ναν τὰ ἱ­ε­ρὰ καὶ πά­τη­σαν τὴν κα­λο­σύ­νη. Καὶ τοῦ τρύ­πη­σαν τὸ στῆ­θος ἐ­ξαι­τί­ας πολ­λῶν πε­τρω­μέ­νων καρ­δι­ῶν – ντα­μά­ρια καρ­δι­ῶν – στὶς ὁ­ποῖ­ες γεν­νή­θη­κε κά­θε μο­χθη­ρί­α καὶ κά­θε ἀ­σέ­βει­α καὶ οἱ ἱ­ε­ρό­συ­λοι λο­γι­σμοὶ καὶ οἱ κτη­νώ­δεις ἐ­πι­θυ­μί­ες καὶ στὶς ὁ­ποῖ­ες μέ­σα ἀ­πὸ ὅ­λους τους αἰ­ῶ­νες σφυ­ρη­λα­τή­θη­καν κο­λα­σμέ­να σχέ­δι­α ἀ­δελ­φοῦ ἐ­ναν­τί­ον ἀ­δελ­φοῦ, γεί­το­να ἐ­ναν­τί­ον γεί­το­να, ἀν­θρώ­που ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Θε­οῦ.

Τὰ χέ­ρια τοῦ Ἰ­η­σοῦ τρυ­πή­θη­καν γιὰ νὰ θε­ρα­πευ­θοῦν τοῦ κα­θε­νὸς τὰ χέ­ρια ἀ­πὸ τὰ ἁ­μαρ­τω­λὰ ἔρ­γα. Τὰ πό­δια τοῦ Ἰ­η­σοῦ τρυ­πή­θη­καν γιὰ νὰ ἐ­πι­στρέ­ψουν κα­θε­νὸς τὰ πό­δια ἀ­πὸ τοὺς ἁ­μαρ­τω­λοὺς δρό­μους. Τὸ στῆ­θος τοῦ Ἰ­η­σοῦ τρυ­πή­θη­κε γιὰ νὰ πλυ­θεῖ κά­θε καρ­διὰ ἀ­πὸ τὶς ἁ­μαρ­τω­λὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες καὶ σκέ­ψεις.

Ὅ­ταν ὁ ἀ­παί­σι­ος Κρόμ­βελ, δι­κτά­το­ρας τῆς Ἀγ­γλί­ας, ἄρ­χι­σε νὰ ἁρ­πά­ζει τὴν πε­ρι­ου­σί­α τῶν μο­νῶν καὶ ἔ­κλει­νε τὰ μο­να­στή­ρια, ἔ­γι­νε σὲ ὁ­λό­κλη­ρη τὴν ἀγ­γλι­κὴ χώ­ρα μί­α θο­ρυ­βώ­δης λι­τα­νεί­α ἀ­πὸ με­ρι­κὲς χι­λιά­δες ἀν­θρώ­πι­νες ψυ­χὲς σὲ ἔν­δει­ξη τῆς λα­ϊ­κῆς ἀ­πο­δο­κι­μα­σί­ας. Μπρο­στὰ πή­γαι­ναν ση­μαι­ο­φό­ροι μὲ τὴν ἐ­πι­γρα­φὴ στὶς ση­μαῖ­ες : «Οἱ πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Ἰ­η­σοῦ» καὶ ἔ­ψελ­ναν ὕ­μνους ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὺς καὶ τε­λοῦ­σαν λει­τουρ­γί­ες πρὸς τὸν Θε­ὸ στοὺς ἀ­γρούς. Φο­βή­θη­κε ὁ ἀ­παί­σι­ος δι­κτά­το­ρας πο­λὺ καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο φο­βή­θη­κε ἐ­κεῖ­νες τὶς ση­μαῖ­ες πα­ρὰ ὁ­τι­δή­πο­τε ἄλ­λο καὶ μεί­ω­σε τὴ βι­αι­ο­πρα­γί­α του.

Οἱ πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Ἰ­η­σοῦ ἄς σοῦ μά­θουν, νὰ φρον­τί­ζεις τὶς πέν­τε αἰ­σθή­σεις σου γιὰ τὸν ζῶν­τα Θε­ό.

Οἱ πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Ἰ­η­σοῦ εἶ­ναι πέν­τε πη­γὲς πεν­τα­κά­θα­ρου αἵ­μα­τος, μὲ τὸ ὁ­ποῖ­ο πλύ­θη­κε τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος καὶ ἁ­γι­ά­σθη­κε ἡ γῆ. Ἀπ’ αὐ­τὲς τὶς πέν­τε πλη­γὲς χύ­θη­κε ὅ­λο τὸ αἷ­μα τοῦ Δί­και­ου, ὅ­λο μέ­χρι τὴν τε­λευ­ταί­α στα­γό­να. Ὁ Θαυ­μα­τουρ­γὸς Κύ­ρι­ος, ποὺ ἤ­ξε­ρε νὰ πολ­λα­πλα­σι­ά­σει τοὺς ἄρ­τους καὶ μὲ πέν­τε ἄρ­τους νὰ χορ­τά­σει πέν­τε χι­λιά­δες πει­να­σμέ­νους, πολ­λα­πλα­σι­ά­ζει ἐ­κεῖ­νο τὸ πεν­τα­κά­θα­ρο αἷ­μα Του καὶ μ’ αὐ­τὸ τρέ­φει καὶ ἑ­νώ­νει σὲ χι­λιά­δες να­οὺς πολ­λὰ ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α πι­στῶν. Αὐ­τὸ εἶ­ναι ἡ Θεί­α Κοι­νω­νί­α.

Τὴ Μ. Πα­ρα­σκευ­ὴ πλη­σί­α­σε ψυ­χι­κὰ μα­ζὶ μὲ τὴν Πα­να­γί­α Θε­ο­μή­το­ρα κά­τω ἀ­πὸ τὸ Σταυ­ρὸ γιὰ νὰ σὲ πλύ­νει ἐ­κεῖ­νο τὸ ζω­ο­ποι­ὸ αἷ­μα ἀ­πὸ τὶς πέν­τε πλη­γὲς τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Γιὰ νὰ μπο­ρεῖς μὲ τὴν κα­θα­ρι­σμέ­νη καὶ ἀ­να­ζω­ο­γο­νη­μέ­νη ψυ­χὴ νὰ φω­νά­ξεις τὴν Κυ­ρι­α­κὴ μα­ζὶ μὲ τὶς Μυ­ρο­φό­ρες: Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη!

Ἀ­πὸ τὸ βι­βλί­ο του «Δρό­μος δί­χως Θε­ὸ δὲν ἀν­τέ­χε­ται», Ἔκδ. Ἐν πλῶ, σ.76-78