Ομολογία

ΕΧΟΥΜΕ ΛΕΙΨANΔΡΙΑ;  

ΕΞΕΛΙΠΑΝ ΟΙ 

ΣΑΛΠΙΓΚΤΕΣ ΤΗΣ 

ΙΕΡΙΧΟΥΣ;

Στη χώρα της Ορθοδοξίας, με το νέφος των μαρτύρων, την λατρεία του αληθινού Θεού και του βαθύ σεβασμούστο θησαυρό των αποστολικών παραδόσεων, στις μέρος μας καταδιώκεται.

Ακροβολισμένοι “Χριστιανοί”, άπιστοι, τοξεύουν τα βέλη τους για να πληγώσουν την Εκκλησία.

Με την απολυτότητα της κορονάιας επιδημίας δείχνουν την αυτοκρατορική τους δύναμη κρατώντας το δαυλό του καταλυτή και διατηρώντας ανοικτά Κολοσσαίο και φυλακές για όποιον τολμήσει να πλησιάσει σε ναό να λειτουργηθεί ή να κοινωνήσει.

Πού είστε ηγέτες της Εκκλησίας; Ναρκισσεύεσθε ότι είστε “εις τύπον και τόπο Χριστού”, διάδοχοι των αποστόλων, των αγίων Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας, ενώ παρασάγγας απέχετε απ’ αυτούς δεδομένου ότι αυτοί σύρθηκαν στις φυλακές, εξορίσθηκαν, οδηγήθηκαν στα αμφιθέατρα, σφαγιάστηκαν, προσφέρθηκαν τροφή στα άγρια θηρία και δεν λύγισαν. Και τούτο γιατί προσηλώνοντας το βλέμμα τους στον ουρανό καταυγάσθηκαν από το φως της Θείας Χάριτος και αντιστάθηκαν στον κόσμο «ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν» (Εβρ. ια΄ 35).

Ω ηγέτες της Εκκλησίας, έχετε πάρει είδηση τί γίνεται γύρω σας; Τί καταλυτικές δυνάμεις έχουν ξεσπάσει; Πόσοι τυφώνες αφανίζουν ψυχές και έχουν αναστατώσει την Οικουμένη; Ενώ θάπρεπε να αποτελέσετε το μεγάλο φράγμα και να συγκροτήσετε μέτωπο αντίστασης ώστε ο δικός σας αγώνας να αναχαιτίσει την προέλαση των δυνάμεων του σκότους, εσείς πέσατε σε λήθαργο.

Πού είστε; Τί γίνατε; Τα συμπτώματα αρρώστιας που κατατρέχουν και βασανίζουν τούτη την εποχή την Ελλαδική Εκκλησία είναι χειρότερα του κορονοϊού. Τα γεγονότα απαιτούν αγωνιστική αντίσταση, αλλ’ όπως αποδεικνύεται παραδοθήκατε δίχως όρους!

Είσαστε μια ηγεσία αποδυναμωμένη, με εμφάνιση εντυπωσιακή μεν αλλά με δύναμη σκιώδη. Εμφανίζεστε εκεί που υπάρχει φαντασμαγορία ή κάμερες τηλεοράσεων. Φλυαρείτε με ρητορική επίδειξη (πολλές φορές ούτε και σεις τα καταλαβαίνετε), ρίχνετε καμιά τουφεκιά – έτσι για να ποικίλει η ζωή σας –, πετάτε μικρά πετραδάκια και μετά ταμπουρώνεστε πίσω από τα ψεύτικα οχυρώματα της σύνεσης, όταν βρίσκετε μπροστά στους “δυνατούς”.

Τελείτε Θείες Λειτουργίες με κλειδωμένους τους ναούς, χωρίς παρουσία πιστών. Αυτό αποτελεί διακωμώδηση του θεοσύστατου μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, ευτελισμό και παραποίηση των δογματικών, λειτουργικών και, ποιμαντικών στοιχείων του. Φθάνει πια η κοροϊδία και η καταφρόνηση των Θείων.

Κάνετε το σημείο του Σταυρού, αλλά δεν προβάλετε το Σταυρό.

“Άγιοι” Πατέρες, είμαστε παγωμένοι, είμαστε απογοητευμένοι απ’ όλη σας τη στάση. Δεν βλέπετε, δεν ακούτε ότι καθημερινά μας ποτίζουν με το όπιο της αθεΐας για να μην διαθέτουμε δύναμη αντίστασης και για να μην τους καταλύσουμε την εξουσία; Μας σέρνουν στο μηδενισμό και στην απόγνωση, για να μας κουβαλάνε, σαν κοπάδι, στους δρόμους, που καθορίζει η αυθαιρεσία τους. Μας ναρκώνουν για να μας πετάξουν κάποια στιγμή άχρηστες λεμονόκουπες σε κάποια άκρη.

Σας παρακολουθούμε ότι στέκεστε από κάποια απόσταση και κυττάζετε τον κόσμο. Μερικές φορές περιορίζεστε στην κριτική και διαλέγετε, σαν την προτιμότερη λύση, την αδράνεια.

Είμαι βέβαιος, πως αν ήσασταν άσπιλοι, αν είχατε καθαρό μέτωπο θα μπορούσατε, σε μια μέρα να εξουδετερώστε όλες τις ύπουλες δυνάμεις και να αποδείξετε την πλεκτάνη και την υπολογισμένη σκοπιμότητα.

Και αν ακόμα η σαπίλα δεν έχει διαβρώσει όλους σας, και αν υπάρχουν μερικοί που αναπνέουν τον πόθο του Θεού και όχι τα πάθη, η ατολμία σας να ξεκαθαρίσετε τον αυλόγυρό σας και να συγκροτηθείτε σε μέτωπο αγιότητας και αποστολικής μαχητικότητας, σας αφήνει μετέωρους και σας αφαιρεί τη δυνατότητα του λόγου και τις διδαχής.

Η εκκλησία περπατάει στις μέρες της σκιάς. Εξέλιπαν οι σάλπιγγες της Ιεριχούς και οι μεγάλοι σαλπιγκτές (Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Χριστόφορος Καλύβας…) που κοντραρίστηκαν με μεγάλες προσωπικότητες (Βασιλείς, Πατριάρχες, δικτάτορες, πρωθυπουργούς, υπουργούς, Αρχιεπισκόπους, επισκόπους κλπ). Δεν υπάρχουν πια. Κι αυτό γιατί η εκκλησιαστική ηγεσία – που απεριόριστα δωρίζει αξιώματα – δεν έχει δυνατότητα επιλογής. Από το φτωχό ταμείο του περιβάλλοντός της αρπάζει τον πρώτο τυχόντα, εκείνον, που στριμώχνεται στους διαδρόμους, που είναι ψηλός, με μεγάλες τσέπες, που ξεσκονίζει ή κολακεύει τους προϊσταμένους του και τον ανυψώνει στην περιωπή της επισκοπικής καθέδρας. Με την επιπολαιότητα αυτή συγκροτεί ένα ηγετικό σώμα αξιοθρήνητο. Δίχως ήθος και δίχως πνεύμα. Δίχως προσόντα και λόγο. Δίχως οραματισμό και πρωτοβουλία.

Εξέλιπαν οι σαλπιγκτές: Ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος (ο μπουρλοτιέρης) έσεισε συθέμελα την παναίρεση του Οικουμενισμού. Και για το ευχαριστώ – προς ικανοποίηση των κραχτών όλων των αιρέσεων – ο Πατριάρχης της “Ορθόδοξης Εκκλησίας” Βαρθολομαίος τον ΑΦΟΡΙΣΕ !!!

Ο θεολόγος, Βασίλειος Παπανικολάου, ταρακούνησε όλο το μασονικό οικοδόμημα – σε μια εποχή που η κυβέρνηση των δικτατόρων μασονοκρατούντων αναγκάζοντας την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος να αποφανθεί ότι: “η μασονία είναι όλως ασύμβιβαστος προς τον χριστιανισμό”. Να βγουν δεκάδες ψηφίσματα από συλλόγους, οργανώσεις, μοναστικές αδελφότητες, Άγιο Όρος. Η δικαιοσύνη να αποφανθεί με την υπ’ αριθ. 2060/69 απόφασή της ότι: “ο μασονισμός είναι θρησκεία”. Να διωχθούν αρκετοί ευσεβείς κληρικοί, λαϊκοί και ο ίδιος να εξοριστεί μαζί με την τετραμελή οικογένειά του.

Σήμερα φέρνουμε στην δημοσιότητα άγνωστο κείμενο -πολιτικής εφημερίδας-, προ εξηκονταετίας, που δείχνει, του νεαρού τότε, αρχιμανδρίτου Αυγουστίνου Καντιώτη για το θάρρος και την παρρησία που είχε ενώπιον κάθε αρχής και εξουσίας που στις ημέρες μας είναι όνειρο άπιαστο.

ΘΕΜΑΤΑ ΛΥΠΗΤΕΡΑ

Δεν πρόφθασα να εξάρω – με τόση χαρά, μάλιστα, που ίσως θα κρίθηκε και υπερβολική – την διακήρυξη του μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κατά του αντισημιτισμού και νάσου προβάλλουν στη μέση φασαρίες που εκθέτουν για μια φορά ακόμα φεύ!... το κύρος και το γόητρο της Εκκλησίας μας. Το οποίον σημαίνει ότι και να θέλης ν’ αγιάσης στον τόπο τούτον δεν σ’ αφήνουν οι διαβόλοι!

Μεγάλη εβδομάδα είναι, αδελφοί Χριστιανοί, κι’ ομολογώ ότι λυπούμαι βαθύτατα που θ’ ασχοληθώ και πάλι με τους κληρικούς που τις άγιες μέρες τούτες, ιδιαίτερα, είναι απασχολημένοι με τα κατανυκτικά καθήκοντά τους και δεν πρέπει, συνεπώς, να τους ταράσσωμε τας ψυχάς και τας καρδίας. Όμως τονίζουμε και πάλι την πεποίθησή μας ότι το μεγαλύτερο μέρος των κληρικών μας στέκονται ψηλά, στο ύψος της αποστολής τους κι’ επομένως ό,τι γράφουμε κατά καιρούς δεν αντανακλούν στο σύνολο αλλά σε μια μικρή – πολύ μικρή ίσως – μειοψηφία, που πρέπει, όμως, να εκκαθαρισθή για να εξυγιανθή η πάσχουσα τόσα δεινά ιερή μας Εκκλησία.

Ήξερα τ’ αηδιαστικά σκάνδαλα της Λάρισας πριν από καιρό, αλλά δεν θέλησα ν’ ασχοληθώ – ειδικά μ’ αυτά – για να μη προκαλέσω εντυπώσεις οδυνηρές στα πλήθη των πιστών και νέα δοκιμασία στο κύρος και το γόητρο του κλήρου. Είναι αλήθεια ότι η εκπληκτική επιείκεια της Εκκλησιαστικής Αρχής απέναντι των δύο κληρικών που κατεξευτελίσανε το ιερό τους σχήμα με πράξεις που ντροπιάζουνε τον κάθε άντρα – απείρως, βέβαια, περισσότερο τον κληρικό – μ’ έβαλε σε πικρές σκέψεις, αλλά και πάλι είπα – άστο να πάη κι’ αυτό μαζί με τ’ άλλα!

Δεν θα έγραφα τίποτα, λοιπόν, αν δεν γινόταν το προχθεσινό επεισόδιο ανάμεσα στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον… δημοφιλή στην στήλη τούτου, πατέρα Καντιώτη.

Από τις στήλες των εφημερίδων, όπου έφθασε, αντλώ την λυπητερή περιγραφή του: Σκηνή του επεισοδίου το νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, όπου ασθενεί ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, καθηγητής της θεολογίας κ. Μπρατσιώτης. Ανάμεσα στους επισκέπτες του αρρώστου συμβαίνει να βρίσκεται και ο αρχιμανδρίτης, πατήρ Καντιώτης, όταν αναγγέλλεται η επίσκεψη του Αρχιεπίσκοπου Αθηνών. Μπαίνει, λοιπόν, ο Μακαριώτατος, χαιρετά όλους, αλλά αγνοεί επιδεικτικά τον πατέρα Καντιώτην, που – πειραγμένος φυσικά – σηκώνεται και του λέει:

- Ο άγνωστος κληρικός σας υποβάλλει τα σέβη του!...

Ο Αρχιεπίσκοπος και πάλι τον αγνοεί, οπότε ο πατήρ Καντιώτης χαιρετά τους άλλους κι’ ετοιμάζεται να φύγη. Την στιγμή, όμως, εκείνη ο προκαθήμενος της Εκκλησίας στρέφει προς τον φεύγοντα.

- Έλα εδώ εσύ, του φωνάζει, έλα εδώ! Έχουμε λογαριασμούς οι δυό μας!

- Τι έχουμε, Μακαριώτατε; ρωτά ο πατήρ Καντιώτης.

- Έμαθα ότι πας στην Λάρισα για να προκαλέσης φασαρίες! Εμείς θέλουμε να καλύψουμε τα όσα έγιναν κι’ εσύ φωνάζεις! Λοιπόν αν πας θα ειδοποιήσω την Αστυνομία να σε συλλάβη και θα σου κόψω τον μισθό του ιεροκήρυκος!

Εκνευρισμένος ο Μακαριώτατος, εκνευρισμένος και ο πανοσιολογιώτατος:

- Εάν ο μισθός είναι το εμπόδιο, απαντά ο τελευταίος, κρατήστε τον για να ελευθερώσω κι’ γω την γλώσσα μου!

- Θα έκαμνες έργο θεάρεστον! λέει ο Μακαριώτατος.

- Ναι, αλλά τότε δεν ξεύρω πόσα καλυμαύχια θα μείνουν στην θέση τους κι’ όσο για σένα θα πας σε μοναστήρι! λέει ο πανοσιολογιώτατος.

Οπότε σηκώνει την πατερίτσα του ο Μακαριώτατος.

- Φύγε, του φωνάζει, γιατί έχω και μαγκούρα!

Και φεύγει μεν ο πανοσιολογιώτατος, αλλά φωνάζει:

- Η κάθαρσις της Εκκλησίας θα γίνη όσο κι’ αν θέλετε να συγκαλύψετε τα σκάνδαλα!

Βρίσκομαι, λοιπόν, αδελφοί Χριστιανοί, στην κάπως περίεργη και αρκετά δυσάρεστη θέση να τεθώ, τούτη τη φορά, παρά το πλευρόν του πατρός Καντιώτη. Ο κληρικός αυτός, βέβαια, είναι πολύ φασαριόζος και δοξάστηκε για τις ηρωικές εξορμήσεις του κατά του Καρναβάλου, κατά των Καλλιστείων, κατά των σεισοπυγουσών κουνιστρών των ημερών μας – που, είναι, ως γνωστόν, ακαταμάχητες – γι’ αυτό κι’ η δόξα του συγγένεψε δυσάρεστα με κάποιαν ευθυμίαν. Όμως η στάση του στο θέμα των σκανδάλων της Λαρίσης και γενικώτερα της εξυγιάνσεως της Εκκλησίας μας τον απαλάσσει από τα εύθυμα αμαρτήματα του παρελθόντος κι’ αρχίζει να τον ανεβάζη στην συνείδησή μας.

Προκύπτει, όμως, και πάλι το αιώνιο ερώτημα που τρικυμίζει τις συνειδήσεις των πιστών. Μα πρέπει να τα λέμε ή να μην τα λέμε; Προσφέρουμε υπηρεσία, λέγοντάς τα ή σκεπάζοντάς τα; Ευχαρίστως δεν θα τα λέγαμε, αδελφοί Χριστιανοί, αν υπήρχαν κυρώσεις στα άθλια ξεστρατίσματα εκείνων, που καταρρακώνουν το σχήμα ή το αξίωμά τους. Δυστυχώς, όμως – κι’ εδώ είναι το μεγάλο δράμα του τόπου μας – κυρώσεις δεν υπάρχουν ή μάλλον σπάνια υπάρχουν. Οι δύο ρασοφόροι που πιάστηκαν στα πράσα, δεν υπέστησαν την γερή ξούρα και την κόντρα που επέβαλλε το αηδιαστικό παράπτωμά τους, αλλά απλούστατα μετατεθήκανε αλλού για να συνεχίσουν την δραστηριότητά τους.

Σκεπάζοντας, λοιπόν, τέτοια σκάνδαλα εξυπηρετεί κανείς τάχα αληθινά τον κλήρο και την Εκκλησία; Φαίνεται ότι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κλείνει υπέρ αυτής της τακτικής για να μη γίνεται δυσάρεστος θόρυβος σε βάρος του κλήρου και της Εκκλησίας. Η στήλη τούτη διαφωνεί μ’ αυτή την τακτική επειδή πιστεύει ότι μόνο ο στιγματισμός και η τιμωρία παρόμοιων ξεστρατισμάτων διασφαλίζει την Εκκλησία και τον κλήρο μας απ’ την κακολογία και την ανυποληψία. Βρίσκοντας δε, ο συντάκτης του παρόντος, σύμφωνο και τον πατέρα Καντιώτην… ευλογεί τον αγώνα το και ζητεί τις ευλογίες του. Αμήν.

ΔΗΜ. ΨΑΘΑΣ («Τα Νέα» 14-4-1960)

Εφ. “Αγώνας” Μάρτιος – Απρίλιος 2020