Ομολογία

«Χριστός Ἀνέστη 

καί δαίμονες φρίττουσι»

Ο κ. Ἀ­πό­στο­λος… δι­η­γή­θη­κε ὅ­τι κά­ποι­α χρο­νιά γι­όρ­τα­σε μό­νος του τό Πά­σχα, μα­κρυ­ά ἀ­πό τήν οἰ­κο­γέ­νειά του, γι᾿ αὐ­τό ἦ­ταν στε­νο­χω­ρη­μέ­νος. Ἐ­πέ­στρε­φε στό σπί­τι του καί σέ μιά ἐ­ρη­μιά βρῆ­κε στόν δρό­μο του ἕ­να προ­σκυ­νη­τά­ρι.

Σκέ­φθη­κε ν᾿ ἀνά­ψη τό κα­ντή­λι ἀλλά πλη­σι­ά­ζο­ντας ὁ πο­νη­ρός τοῦ ἔφε­ρε τόν λο­γι­σμό νά μήν τό ἀ­νά­ψη. Τε­λι­κά τό ἄ­να­ψε, ἔ­κα­νε τόν σταυ­ρό του καί βλέ­ποντας τήν εἰ­κό­να τῶν Ἀρ­χαγ­γέ­λων εἶ­πε: «Χρι­στός Ἀ­νέ­στη, ἅ­γιοι Ἀρ­χάγ­γε­λοι».

Καί τό­τε ἄ­κου­σε μί­α δυ­να­τή καί πα­ρά­ξε­νη φω­νή (τοῦ δι­α­βό­λου) ἀ­πό τό δά­σος νά φω­νά­ζη δυ­να­τά: «Σκάσε ρέεε…».