Ομολογία

Κι όμως είναι δυνατόν: Ο πατρ. Βαρθολομαίος ΧΑΙΡΕΤΑΙ διότι οι Ουνίται παραμένουν στην αίρεση!!!

Ὁ Κων/λεως ἐπιδοκιμάζει τὴν Οὐνίαν καὶ ὁμιλεῖ περὶ «κοινῆς πίστεως»!

    Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖ­ος κατὰ τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἰταλίαν μετέβη τὴν 18ην Σεπτεμβρίου εἰς τὸ Λοῦγκρον, ὅπου ἐγένετο δεκτὸς μετὰ τιμῶν ἀπὸ τοὺς Οὐνίτας. Κατὰ τὴν ὑποδοχὴν αὐτοῦ μεταξὺ ἄλλων ἀνεφώνησε καὶ τὰ ἑξῆς: 

    «(Ἤρθαμε)… νὰ προσκυνήσωμεν τὰ ἱερὰ σεβάσματα τῆς κοινῆς ἡμῶν Πίστεως καὶ πνευματικῆς κληρονομίας καὶ νὰ μετάσχωμεν τῆς χαρᾶς τῆς τοπικῆς Ἐπισκοπῆς διὰ τὴν ἑκατοστὴν ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της… Αἰσθανόμεθα ὅτι μαζί σας μᾶς ὑποδέχονται οἱ Ἅγιοι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεριστής… 

    Μέσα ἀπὸ μιὰ ποικιλία ὀνομάτων ποὺ ὑπενθυμίζουν τὴν ἀπώτερη Ἑλληνικὴ ἢ Ἀρβανίτικη καταγωγὴ καὶ τὸν σύνδεσμο μὲ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ τὸ λειτουργικὸ Τυπικὸ καὶ τὶς Παραδόσεις της, οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς προσπαθεῖτε νὰ αὐτοπροσδιορισθῆτε καὶ νὰ νιώσετε τὴν ὑπερηφάνειαν ποὺ δικαιοῦσθε γι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶσθε!». 

   Ὑπάρχει «κοινὴ Πίστις» μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Οὐνιτῶν; Μετέχει εἰς τὴν χαρὰν τῆς ἱδρύσεως Οὐνιτικῆς Ἐπισκοπῆς; Ὁμιλεῖ διὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεριστήν, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἐξεδίωξεν, ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοὺς Ὀρθοδόξους; Τοὺς παροτρύνει νὰ αἰσθάνωνται ὑπερηφάνεια, ἐπειδὴ εἶναι Οὐνῖται; 

    Δυστυχῶς, ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἐσταμάτησε εἰς αὐτά. Μετέχων εἰς «ἑσπερινὸν» συμπροσευχόμενος μὲ παπικοὺς εἰς τὸν καθεδρικὸν ναὸν εἰς τὸ Λοῦγκρον προσέθεσεν ἀκόμη ἕτερα ἀντορθόδοξα: 

     «…Τιμᾶται ὁ Ἅγιος Δονάτος ἰδιαιτέρως ὡς προστάτης τῆς Θεσπρωτίας καὶ τῆς πόλεως τῆς Παραμυθιᾶς. Ἑπομένως, εἶναι ἰδιαιτέρως οἰκεῖος, ὄχι μόνον εἰς τὸν φέροντα τὸ ὄνομά του Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἐνταῦθα Χριστιανούς, πολλοὶ τῶν ὁποίων κατάγονται ἐκ προγόνων ἐξ Ἠπείρου καὶ Ἀλβανίας… 

    Ἡ Καλαβρία, αὐτὴ ἡ “terra d’ occidente volta verso l’ oriente”, ὅπως προσφυῶς ἀπεκλήθη, ὑπῆρχεν ἀπὸ παλαιοτάτων χρόνων Ὀρθόδοξος καὶ εὐδοκιμοῦσα εἰς τὴν εὐσέβειαν, μὲ θαυμαστῶς ἀκμάζοντα φιλοκαλικὸν καὶ νηπτικὸν Μοναχισμόν, εὑρίσκετο δὲ ἐκκλησιαστικῶς ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Η΄ αἰῶνος ὑπὸ τὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὁποίαν καὶ ἀνεγνώριζεν ὡς Μητέρα Ἐκκλησίαν. Οἱ σχέσεις συγγενείας, ὡς γνωστόν, δὲν ἀλλάζουν, παρὰ τὰς κατὰ καιροὺς στροφὰς τῆς Ἱστορίας. Ἡ μητέρα αἰσθάνεται πάντοτε μητέρα, ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, τὰ σκέπτεται καθημερινῶς, προσεύχεται διακαῶς ὑπὲρ αὐτῶν, ὅσον μακρυὰ καὶ ἂν εὑρίσκωνται. Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα! Οὕτω πως αἰσθάνεται καὶ δι’ ὑμᾶς ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μήτηρ Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν δὲν εὑρίσκεσθε πλέον ὑπὸ τὴν ἄμεσον κανονικὴν προστασίαν της. Καὶ χαίρεται μητρικῶς, διότι βλέπει ὅτι κρατεῖτε τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της. Τοῦτο δὲν τὸ παραδέχεται ὡς ἐξωτερικὸν μόνον στοιχεῖον, κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἐνεῖχεν ἴσως καὶ κάποιαν δόσιν ὑποκρίσεως, ἀλλὰ ὡς δεῖγμα ἐσωτερικῆς καὶ βαθυτέρας δίψης καὶ νοσταλγίας. Δίψης, νοσταλγίας, ἀλλὰ καὶ ἀγάπης! Ἀγάπης «κραταιᾶς ὡς θάνατος», ἀφοῦ διὰ νὰ τὰ κρατήσετε ὅλα αὐτὰ ὡς θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ἰδιοπροσωπίας σας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ σας, κάποτε, εἰς δυσκόλους ἐποχάς, «ἐσχήκατε ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β΄ Κόρ. 1,9) καὶ θαυμασίους Ὁμολογητὰς ἀνεδείξατε, οἷοι οἱ Ὅσιοι Λουκᾶς καὶ Βαρθολομαῖος, τῶν ὁποίων καὶ τὰς ἁγίας εὐχὰς ἐπικαλούμεθα…

 

    Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι αὐτὰς τὰς Ἐνορίας καὶ Μονὰς τῶν Ὀρθοδόξων ἤδη τὰς ἀγαπᾶτε καὶ δὲν τὰς θεωρεῖτε ὡς ἀνταγωνιστρίας, ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι τοιαῦται, ἀλλ’ ὡς ἀδελφικὰς παρουσίας καὶ μαρτυρίας τῆς μητρικῆς ἀγάπης τῆς Κωνσταντινουπόλεως… 

Προσευχόμεθα ἐμεῖς, νὰ προσεύχεσθε καὶ σεῖς, νὰ λειάνη ὁ Θεὸς τὴν ὁδὸν καὶ νὰ ἀνατείλη ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὑρεθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ πέριξ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Μέχρι τότε, κρατεῖτε, παρακαλοῦμεν, τὰς ἀνατολικὰς παραδόσεις σας…». 

     Τί νὰ πρωτοεπισημάνη κανείς. Ἀναγνωρίζει τὸν παπικὸν κ. Δονάτον ὡς Ἐπίσκοπον! Χαίρεται ποὺ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἤπειρον καὶ τὴν Ἀλβανίαν ἔπεσαν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Παπισμοῦ! Ἐνδιαφέρεται μόνον νὰ προβάλη ὅτι κάποτε ἡ περιοχὴ ἦτο δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως! Ἡ δικαιοδοσία εἶναι τὸ μεῖζον, ἐνῶ ἡ πίστις τὸ ἔλασσον! «Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα», δηλαδὴ ἀναγνωρίζει ὅτι εἶναι «μητέρα» τῆς Οὐνίας; Ἀναγνωρίζει τὴν Οὐνίαν ὡς ἀποδεκτὸν τέκνον τοῦ Πατριαρχείου; Βεβαίως, ἀφοῦ ἐν συνεχείᾳ ἐπιχαίρει, διότι κρατοῦν «τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της»! Ὅλα ἐκεῖνα δηλαδὴ μὲ τὰ ὁποῖα ἐξηπάτησαν ἐπὶ αἰῶνας Ὀρθοδόξους, διὰ νὰ τοὺς προσελκύσουν εἰς τὸν παπισμόν. Αὐτὰ εἶναι τὰ σημαντικὰ διὰ τοὺς Φαναριώτας, τὰ ἄμφια καὶ ὁ πλοῦτος… Πρὸ ἔτους εἶχεν ἐκμανεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὡμίλει (ἐσφαλμένως βεβαίως) περὶ «ἀντιποιήσεως ἀρχῆς», ὅταν ἐθίγησαν τὰ ὑποτιθέμενα προνόμιά του! Τώρα ἡ Οὐνία δὲν εἶναι δι’ αὐτὸν ἀντιποίησις, ἀλλὰ ἀξία ἐπαίνων! 

    Ἀναφέρεται ἐπίσης εἰς κάποιας ἐλαχίστους Ὀρθοδόξους ἐνορίας καὶ Μονάς, διὰ τὰς ὁποίας δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχη ἀνταγωνισμός… Δὲν εἶναι ἔργον τῶν Ὀρθοδόξων ἡ ἱεραποστολή; Ὄχι, διὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖον αὐταὶ αἱ ἐνορίαι δὲν εἶναι «παρουσία καὶ μαρτυρία» τῆς πίστεως, ἀλλὰ τῆς δικαιοδοσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 

    Παρελείψαμεν ἕνα τμῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δηλώνει ὅτι ὄντως ὑπάρχουν διαφοραὶ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκφράζει τὴν εὐχὴν τοῦ «Κοινοῦ Ποτηρίου». Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν Ὀρθόδοξος Πατριάρχης νὰ προτρέπη νὰ παραμείνουν εἰς τὴν Οὐνίαν; Καὶ ὅσοι ἐν τῷ μεταξὺ ἀπέλθουν εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν ὡς Οὐνῖται; 

    Ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ μετάδοσις τῆς Θ. Κοινωνίας εἰς τὸν Οὐνίτην Ποροσένκο δὲν ἦτο σφάλμα ἀλλὰ συνειδητὴ πρᾶξις.