Ομολογία

Προς την ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ (Π.Α.Σ.Θ.Ε).

του Θεολογου Νικολαου Πανταζη

Προς το ανώνυμο και κρυφό Συμβούλιο καθώς και τα απόκρυφα Μέλη της «Πανελλήνιας Αδελφότητος Σπουδαστών Θεολογικής Επιστήμης (Π.Α.Σ.Θ.Ε)» (τα ονόματά σας μην τα λυΠΑΣΘΕ!)

Δεν σας γνωρίζω και θα ήθελα, πριν κάνουμε οποιονδήποτε μελλοντικό διάλογο, πόσο μάλλον «Σύναξη», να μας πείτε περισσότερα για σας. Η ταυτότητά σας (όχι η αστυνομική) θα έχει πολλά να μας πει για την εκκλησιολογία σας και τις θέσεις σας, τις οποίες ελπίζετε από κοινού να ξεκαθαρίσουμε.

Εφ’ όσον αναφέρεστε στο πρόσωπό μου ονομαστικώς και εφ΄ όσον όπως λέτε, κάνετε έρευνα «κατόπιν εντατικής παρακολούθησης των εκκλησιαστικών θεμάτων και των διαλόγων στο Διαδίκτυο», θα πρέπει να γνωρίζετε ότι απεχθάνομαι την ανωνυμία και την απρόσωπη, δειλόσπορη “Ομολογία” σε θέματα Πίστεως και σωτηρίας! (δεν μιλώ για την απλή κι ανώνυμη έκφραση γνώμης…)

 Δεν είναι λίγο «κουφό» να αραδιάζετε τόσα ονοματεπώνυμα προσκεκλημένων και η πρόσκληση να γίνεται από ανωνύμους σε ανώνυμο πεδίο δράσεως για διάλογο βασισμένο επί ψευδωνύμου γνώσεως και κακογνώμου προαιρέσεως;

Παρ’ όλα αυτά, σας ευχαριστώ για την τιμή την οποία μου κάνετε να με συμπεριλάβετε στην λίστα των προσκεκλημένων σας. Ως προς την ουσία και την ευελπιστία, συγχαίρω την Θεάρεστη πρωτοβουλία σας αυτή και δοξάζω τον Τριαδικό μας Θεό Ο Οποίος φωτίζει ψυχές σαν τις δικές σας να ποθείτε την ενότητα και να ανταποκρίνεστε στο Πανάγιον Πνεύμα αποδεχόμενοι ολοψύχως την Θεϊκή κλήση: «εις ενότητα πάντας εκάλεσε..» (Κοντάκιον της Πεντηκοστής).

Αυτό είναι το δεδομένο. Η κλήση για ενότητα. Υπάρχει όμως και το ζητούμενο, το οποίο δυστυχώς δεν βιώνουμε και παραθεωρούμε. Υποχρεούμαστε πάση θυσία να επιδιώξουμε, να εφαρμόσουμε και να βιώσουμε αυτό το ζητούμενο, έαν θέλουμε όντως να είμαστε μαθητές Αυτού, Πνευματοκίνητοι και Πνευματοφόροι, ειδ΄ άλλως θα γίνουμε σχισματοφόροι «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3, 13).

Το ζητούμενο και ποθούμενο, δεν είναι η ενότητα αυτή καθ’ εαυτή. Ενότητα είχαν και όλοι όσοι εκραύγαζον «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ιωάν. 19, 15). Ενότητα είχαν και οι Κου Κλουξ Κλαν (Ku Klux Klan, KKK, «κου-κλουξ» ελληνική λέξη από το «κύκλος») οι οποίοι μέσα σ΄ένα φαύλο και σατανικό κύκλο φορώντας ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ανωνυμίας (καθόλου τυχαίο αυτό) σκορπούσαν βιαιότητες, αισχρότητες, απάνθρωπες και κτηνώδεις κακότητες, τον θάνατο.

Το ζητούμενο λοιπόν και το ποθούμενο το βρίσκουμε στην αποκαλυπτική κατακλείδα του υπέροχου αυτού και βαθύτατα θεολογικού Ύμνου: «εις ενότητα πάντας εκάλεσε, και (ώστε, ίνα) συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα!» Η ενότητα είναι προϋπόθεση και σκοπός είναι η συμφωνία και ομοφωνία στην Ορθή Δοξολογία και Λατρεία, στην εν Πνεύματι προσκύνηση του Θεού 

Σας ρωτώ ευθέως:

Πώς μπορούμε να δοξάζουμε συμφώνως το Πανάγιον Πνεύμα όταν δεν συμφωνούμε όχι μόνο με τους αιρετικούς οικουμενιστές αλλά ακόμη και μεταξύ μας; Όταν δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας και κρυβόμαστε πίσω από μία οθόνη; Έτσι παίζονται οι μάχες; Με χαρτοπόλεμο, νεροπίστολα και την «Χάϊνεκεν» στο χέρι;

Πώς μπορούμε να δοξάζουμε συμφώνως το Πανάγιον Πνεύμα όταν οι αιρετικοί «Πνεύμα ούκ έχουσι» και δεν το δοξάζουν αλλά το βλασφημούν πολυμερώς και πολυτρόπως και μείς το βλασφημούμε περαιτέρω αναγνωρίζοντας αυτούς – ποιούς; – τους αιρετικούς, ως «Εκκλησία του Χριστού;»

Πώς μπορούμε να δοξάζουμε συμφώνως το Πανάγιον Πνεύμα όταν όταν δεν συμφωνούμε όχι μόνο μεταξύ μας αλλά διαφωνούμε με Αυτό το Ίδιο το Πανάγιον Πνεύμα Ο Οποίος κράζει εις υμάς για «αιρέσεις απωλείας» και μεις, οι της νεοπατερικής παραδόσεως τις μετατρέπουμε διπλωματικώς («κατ΄οικονομιακώς»), προς το συμφέρον της αιτήσεως, εις «αιρέσεις σωτηρίας;»

Ένας τρόπος λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ίδιο όπλο του διαβόλου, της διαιρέσεως, είναι να το μετατρέψουμε σε ευλογία της αποδοχής της διαφοροποιήσεως. Είμαστε όλοι ένα ως προς την κλήση και ένα στην Ορθόδοξη Πίστη. Είμαστε όμως και διαφορετικοί με διαφορετικά χαρίσματα ο καθένας μας και διαφορετικό τρόπο εκφράσεως και προσεγγίσεως.

Στην Αγία Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα δεν κατήργησε τις διαφορετικές γλώσσες, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα και τιμωρία της βλασφημίας του Βαβέλ: «ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε» και οι οποίες αποτελούν και μέρος της ταυτότητος του κάθε Έθνους “διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος» αλλά έκανε αυτές τις γλώσσες να πάψουν πλέον να είναι αιτία διαιρέσεως και διαχωρισμού.

Μέσα από αυτήν την διαφορετικότητα ενήργησε ο Θεός και ενώ οι Απόστολοι μιλούσαν στην δική τους μία αρχαία Ελληνική Γλώσσα (όχι στα Εβραϊκά…) ο κάθε ακροατής τα άκουγε όλα ήδη μεταφρασμένα Θεϊκώς στην δική του γλώσσα: «ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν» (Πραξ. 2, 6).

Δεύτερον, με συνεκίνησε πάρα πολύ η ωραία χρήση του αρχικού σας Αγιογραφικού χωρίου ως συνθήματος: «Δεύτε διαλεχθώμεν» (Ησ. 1, 18). Ας μου επιτραπούν και εδώ κάποιες θεολογικές σκέψεις και απαραίτητες ερμηνευτικές διασαφήνσεις.

Αυτή η πρόσκληση «δεύτε διαλεχθώμεν», είναι Θεϊκή. Υπάρχει και παρόμοια πρόσκληση διαβολική. Είναι η πρόσκληση του Αρχεκάκου όφεως: «δεύτε διαλεχθώμεν». Αυτήν την μέθοδο του διαλόγου χρησιμοποίησε ο διάβολος για να προσεγγίσει τους Πρωτοπλάστους: ελάτε να κάνουμε διάλογο…

Αυτήν ακριβώς την μέθοδο χρησιμοποιεί πάλι ο Εωσφόρος διά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού: Ελάτε να το συζητήσουμε, ελάτε να περιθωριοποιήσουμε τις διαφορές μας και να εστιάσουμε την προσοχή μας στις ομοιότητές μας!  

Δεν προσπαθώ να υπονοήσω ότι και εσείς κάνετε το ίδιο. Αλοίμονο! Απλώς επιθυμώ να επισημάνω την τεράστια και καθοριστική δύναμη της διαλεκτικής μεθόδου. Είναι επίσης αναγκαίο να επισημάνω κάτι άκρως σημαντικό και καθοριστικό για την όλη πορεία αυτού του προτεινομένου διαλόγου.

Αυτό το «δεύτε διαλεχθώμεν» δεν είναι γενικό, αόριστο και απροϋπόθετο. Ο ίδιος ο Παντοκράτωρ Κύριος, στην ίδια ακριβώς περικοπή, για την ίδια ακριβώς πρόσκληση, θέτει κάποιους συγκεκριμένους όρους…

Σε αυτό το «δεύτε διαλεχθώμεν», υπάρχει ένα σιωπηλό «τότε». Όταν γίνει αυτό και εκείνο, τότε δεύτε διαλεχθώμεν! Ο Θεός μας προσκαλεί για διάλογο με συγκεκριμένους όρους: όταν εσείς είστε έτοιμοι και κάνετε αυτό και απαλλαγείτε από κείνο, τότε… ελάτε να τα πούμε!

Και επειδή η Αγία Γραφή ερμηνεύεται από την ίδια την Γραφή, ας το δούμε αυτό λίγα μόνο χωρία νωρίτερα. Στο χωρίο 15 διαβάζουμε (υπογραμμίζω τις προϋποθέσεις):

«ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾿ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις. Λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καὶ δικαιώσατε χήραν· καὶ (ΤΟΤΕ) δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος!»

Εκ προκειμένω:

Όταν λοιπόν παύσουν να μας υβρίζουν κάποιοι «κουρδισμένοι» κύκλοι ως βλασφήμους κατά του Αγίου Πνεύματος επειδή ακολουθούμε την ΕΝΤΟΛΗ του Παναγίου Πνεύματος και διδάσκουμε (αναμεταδίδουμε) όσα το Άγιο Πνεύμα διά Συνόδων και διά των Αγίων Πατέρων μας διδάσκει, ότι οι αιρετικοί ΔΕΝ έχουν Άγιο Πνεύμα, δεν έχουν έγκυρα μυστήρια και δεν σώζουν διότι εάν, λέγω εάν έχουν Άγιο Πνεύμα και έγκυρα μυστήρια τότε δεν είναι αιρετικοί και κακώς, πολύ κακώς αποτειχιζόμαστε από αυτούς, τότε ελάτε να κάνουμε διάλογο.

Όταν κάποιοι αποτειχισμένοι αδελφοί παύσουν να καινοτομούν και να κοινωνούν «γυμνοί τη κεφαλή» με ακοινωνήτους οι οποίοι ακοινώνητοι με την σειρά τους, κοινωνούν με τον αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο, όταν παύσουν να κοινωνούν με όσους αρνούνται να αποτειχιστούν και συνεχίζουν να μνημονεύουν αιρετικούς οικουμενιστές ψευδεπισκόπους, όταν επιτέλους ταπεινωθούν και αποδεχτούν την ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΕΝΤΟΛΗ του Παναγίου Πνεύματος, (το Οποίο τόσο πολύ επικαλούνται) το Οποίο Πανάγιο Πνεύμα σαφέστατα και απροκάλυπτα δηλώνει και διατρανώνει διά του ΙΕ΄ Κανόνος της Αγίας, Αποστολικής, Πρωτοδευτέρας Συνόδου, διά του Αγίου Θεοφόρου Μεγάλου Φωτίου και των λοιπών Θεοφόρων Συνοδικών Πατέρων:

«Οὐ γάρ (αληθινών) Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλωνκατέγνωσαν!»

Μιλάει για «κατάγνωση» και όχι διάγνωση ή επίγνωση. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η κατάγνωση εμπεριέχει την έννοια της ολοκληρωτικής αναγνωρίσεως και συνάμα εξ΄ ολοκλήρου καταδίκης. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πρώτον, να εντοπίσουμε επακριβώς αυτούς τους ψεύτικους επισκόπους την ψεύτικη ιερωσύνη και τα ψεύτικα μυστήρια, οι οποίοι προσποιούνται τον αληθινό επίσκοπο με κανονική ιερωσύνη και «πραγματικά», έγκυρα και σωστικά μυστήρια, με ψεύτικη τέλος, αιρετική και παραπλανητική διδασκαλία («ψευδοδιδασκάλων»).

Όταν με την χάρι και την φώτιση του Θεού (αλλά και την δική μας καλή προαίρεση, αγαθή διάθεση και ΕΠΩΝΥΜΙΑ) καταγνώσουμε και καταδικάσουμε αυτούς τους ψεύτικους επισκόπους με την ψεύτικη ιερωσύνη και τα ψεύτικα μυστήρια, όταν αποτειχιστούμε πραγματικά από αυτούς τους ψεύτικους και όχι να επαμφοτερίζουμε και παλινδρομούμε απελπιστικά και με τον Χριστό και με τον διάβολο, και με την αλήθεια και με την αίρεση και το ψεύδος, και με την χάρη και με τον σκοτισμό, και με τον αγιασμό αλλά και με τον μολυσμό, τότε θα μπορέσουμε να δούμε ξεκάθαρα τα πράγματα και να κάνουμε ειλικρινή, αληθινό, δίκαιο, ψυχωφέλιμο και ενοποιό διάλογο, ώστε… ας μην ξεχνούμε τον Αγιοπνευματικό Αυτοσκοπό: ίνα «συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα!»

Όταν γίνει αυτό, τότε θα μπορέσουμε να λύσουμε και όλα τα άλλα, τα «δευτερεύοντα» αλλά και χρήσιμα και εξ΄ ίσου σημαντικά. Η προσπάθειά σας σημαντική. Το μήνυμά σας ακόμη πιο σημαντικό. Το σημαντικότατο όμως είναι η προκαταρκτική συμφωνία κοινής Πίστεως για έναν γόνιμο και ευργετικό διάλογο. «Δεύτε διαλεχθώμεν». Προσέλθετε για διάλογο. Αλλά «μετά φόβου Θεού, Πίστεως (Ορθοδόξου, Αληθινής) και αγάπης προσέλθετε. Εάν δεν υπάρχουν αυτά τα τρία (και φοβούμαι ότι προς το παρόν δεν υπάρχουν), τότε δεν μπορεί να υπάρξει κανένας διάλογος.

Πώς θα υπάρξουν αυτά; Ας το αφήσουμε στον Θεό. Στην προσευχή και την νηστεία. Ας παρακαλέσουμε όλοι μας τον Θεό να μας φωτίσει, να μας καθοδηγήσει και να μας διδάξει διά των Αγίων Πατέρων την αληθινή Οδό, την Οδό της Ακριβείας και όχι την οδό της παρανομίας, την συμβιβαστική «κατ’οικονομιακή» οδό, την αδιόδευτη και διπλωματική οδό, την στιγμή κατά την οποία δεν πληρούνται οι απαραίτητες και αδιαπραγμάτητες προϋποθέσεις για τέτοια «οικονομία…»

Τέλος, πολύ σωστά την ονομάσατε «άτυπη, διαδυκτιακή Σύναξη». Πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως να μην υποπέσουμε στην πλάνη να νομίσουμε ότι θα αντικαταστήσουμε ή θα συμπληρώσουμε εμείς οι πανθαμαρτωλοί τους Θεουμένους, Θεοφόρους και Πεφωτισμένους Αγίους Πατέρες των Αγίων Εννέα Οικουμενικών Συνόδων και θα συστήσουμε κάποια άτυπη, μικροσκοπική και πεπερασμένη «Σύναξη» η οποία θα μας πει εάν τα μυστήρια των αιρετικών είναι έγκυρα, την στιγμή κατά την οποία Οικουμενικές και Αποστολικές Σύνοδοι μας δίδαξαν τελεσιδίκως ότι τα μυστήρια των αιρετικών είναι άκυρα!

Η Σύναξη αυτή, δεν θα πρέπει να τολμήσει να υποχρεώσει τον Θεό να ξανα-ασχοληθεί μαζί μας, να ξανα-συγκροτήσει «δεκάτη» Οικουμενική Σύνοδο (δεν πρόκειται να υπάρξει) και να ξανα-συγκαλέσει Θεωμένους και Θεοφόρους Αγίους Πατέρες (δεν υπάρχουν «ούτε για δείγμα» αλλά και όταν (άμποτε) αυτοί εμφανιστούν, θα αρνηθούν να ασχοληθούν με θέματα ΗΔΗ προ πολλού λυμένα και να ξανα-καταδικάσουν αιρέσεις (όχι νεοφανείς) αλλά ήδη κατεγνωσμένες και καταδικασμένες.

Ας μην ξεχνούμε το Πρωταρχικό και Θεαρχικό του ΙΕ΄ Κανόνος: «δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην!»

ΕΑΝ η Αποτείχισή μας δεν στηρίζεται σε ήδη παρά των Αγίων Συνόδων και παρά των Αγίων Πατέρων κατεγνωσμένες αιρέσεις, τότε πολύ κακώς και αντικανονικώς έγινε η αποτείχιση και είναι αποτυχία σκέτη! Θα πρέπει του λοιπού να περιμένουμε Σύνοδο να διαγνώσει, να καταγνώσει και να καταδικάσει επισήμως τις αιρέσεις και μετά εμείς εν καιρώ ευθέτω και ευπροσδέκτω, να αποτειχιστούμε…

ΕΑΝ ΟΜΩΣ, η Αποτείχισή στηρίζεται (και όντως στηρίζεται) σε ήδη παρά των Αγίων Συνόδων και παρά των Αγίων Πατέρων κατεγνωσμένες αιρέσεις, τότε ΠΡΟΣ ΤΙ η επί πλέον απαίτηση και παράλογη αναμονή μας μίας άλλης «νέας» συνόδου, η οποία Σύνοδος θα επαναγνώση, ξανα-καταγνώση και ξανα-καταδικάσει αιρέσεις ΗΔΗ από Οικουμενικές και Αποστολικές Συνόδους κατεγνωσμένες και ΗΔΗ καταδικασμένες, και η οποία Σύνοδος θα «πιστοποιήσει» και θα «επικυρώσει» την ήδη έγκυρη και πιστοποιημένη αποτείχισή μας; Πού το φιλότιμο;

Σας ευχαριστώ για την ευγενή ανάγνωση των επιφυλάξεών μου.

Υποσημ.

Ευχαριστώ εκ βάθους ψυχής μου τον πνευματικό μου πατέρα, π. Γρηγόριο Ζιώγο, ο οποίος με τίμησε υπέρ του δέοντος και με πρότεινε ως ικανό να καταθέσω μαρτυρία και ομολογία για αυτά τα θέματα. Πολύ ικανότερο όμως θεωρώ τον αξιότιμο καθηγητή Κυριάκο Κυριαζόπουλο τον οποίο σέβομαι και αγαπώ. Στο υστερόγραφο σημείο αυτό, θέλω να σας παρακαλέσω κάτι πολύ σημαντικό, προσωπικώς για μένα: δεν επιθυμώ να αναφέρεστε σε μένα με τα φιλοφρονητικά «εντιμότατο» και «κ.». Προσωπικώς απεχθάνομαι τους τύπους και φρονώ ακράδαντα πως ο Ευαγγελικός Ενικός Αριθμός δύναται κάλλιστα να εμπεριέχει την απαιτούμενη τιμή και τον οφειλόμενο σεβασμό. Αυτό ως προς το πρόσωπό μου μόνο. «Νικόλαος Πανταζής, θεολόγος», σκέτο και με μικρό «θ» πάντοτε. Όσοι προτρέχουν να με καταδικάζουν για ταπεινολογία, αμαρτάνουν διότι δεν γνωρίζουν την συνείδησή μου και λανθάνουν εναντίον της αθανάτου ψυχής τους διότι δεν ταπεινολογώ καθόλου! Δόξα τω Τριαδικώ ημών Θεώ, έχω απόλυτη συναίσθηση της αναξιότητός μου και μηδαμινότητός μου και δεν πρόκειται με καμία «Σύναξη» και «με καμία κυβέρνηση» να θεωρήσω τον εαυτό μου «σπουδαίο» θεολόγο να λύσει θέματα ήδη προ πολλού λυμένα.

«Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν!»

Νικόλαος Πανταζής

Μελβούρνη, Αυστραλία.

 Πηγή:  http://www.wallingoff.com/1059