Ἐκκλησία καί Ἔθνος

Ἐκκλησία καί Ἔθνος

Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Ἐκκλησία καί Ἔθνος. Ἐκκλησία καί Γένος. Μᾶλλον οἱ δύο αὐτοί συνδυασμοί ταιριάζουν καλύτερα στή συνοχή καί τή συνύπαρξι τῶν δύο θεσμῶν στόν τόπο μας. Ἐκκλησία καί κράτος! Εἶναι συνδυασμός πού κρατικοποιεῖ τήν Ἐκκλησία ἤ ἱεροποιεῖ τό κράτος.

 Στήν πατρίδα μας ὑπάρχει καί ἡ Ἐκκλησία. Δέν εἶναι «κράτος ἐν κράτει». Εἶναι ἡ καρδιά τοῦ σώματος. Χωρίς τήν καρδιά τό σῶμα δέν λειτουργεῖ. Χωρίς τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει κράτος, ἀλλ᾽ ὄχι Ἑλληνικόκράτος. Ἡ Ἐκκλησία χωρίς τήν Ἑλλάδα θά ζήση. Θά πορεύεται πρός τά ἔθνη (Πράξ. κη´ 28). Ἡ Ἑλλάδα χωρίς τήν Ἐκκλησία δέν θά ζήση.

Δέν ἔχει ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τά «δεκανίκια» τοῦ κράτους. Κάποτε ἡ δέσμευσίς της ἀπό τό κράτος τήν βλάπτει κιόλας. Τό κράτος ὅμως ὀφείλει σεβασμό πρός τήν Ἐκκλησία. Καί ὄταν λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του. Ἐννοοῦμε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅλους τούς πιστούς Ὀρθοδόξους, πού δέχονται καί προσδέχονται τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία δέν ὀφείλει τήν ὑπόστασί της στό κράτος. Τό ἔχει ἀποδείξει ἐπανειλλημένως ἐπί εἴκοσι αἰῶνες. Ἔζησε, ὄχι γαντζωμένη στήν κρατική ἐξουσία, ἀλλά διωγμένη ἀπό τόν ἑκάστοτε «Καίσαρα».

Εἰδικά τό ἑλληνικό ἔθνος ὅμως, ὀφείλει τήν ὑπόστασί του στήν Ἐκκλησία. Καί κατά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει στόν ὁποιονδήποτε περαστικό ἀπό τόν κυβερνητικό θῶκο νά ξερριζώνη ἀσύστολα θεσμούς καί δεσμούς ἱερούς, πού τούς παραγγέλλει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολύ μικροί ὅσοι νομίζουν ὅτι θά γκρεμίσουν τίς αἰώνιες ἀλήθειες ἤ ὅτι θά μετακινήσουν το βράχο τῶν αἰώνων τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Γιά τό Ἑλληνικό κράτος εἶναι τιμή νά ἀρχίζει τό Σύνταγμά του μέ τήν εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονο δέ, ἄν νομίζουν ὅτι τούς χρωστάει ὁ Θεός εὐεργεσία Του, ἐπειδή Τόν ἔχουν προμετωπίδα στό Σύνταγμα!

Πάντως, οἱ πιστοί χριστιανοί, δέν θά θέλαμε τήν προμετωπίδα «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος» σέ ἕνα Σύνταγμα πού νομιμοποιεῖ ὅλα τά ἐξαμβλώματα τῆς ἀνηθικότητας καί ἐκπαραθυρώνει τήν ἐλληνορθόδοξη ἀγωγή τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων. Ἕνα τέτοιο Σύνταγμα, πού στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἱδρύεται οὐσιαστικά ἕνα… ἄθεο κράτος, μοιάζει μέ συνταγή γιατροῦ, πού ἔχει τό «cum Deo», ἀλλά προσφέρει… δηλητήριο!

Ἄς μήν ἐπιζητῆ ὁ ἄθεος πρωθυπουργός συμφωνία μέ τήν Ἐκκλησία. Και ἄς μήν σπεύδη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά εὐχαριστῆ (!) τόν ἄθεο συνομιλητή του.

Ἡ Ἐκκλησία βλέπει την Ἑλλάδα ὡς εὐλογημένο χῶρο. Καί φυσικά ὅσοι διάκονοι τοῦ Εὐαγγελίου, ἱερεῖς, σπέρνουν τήν Ἀλήθεια, ὅσοι ἀγωνίζονται γιά τή φιλανθρωπία καί τήν ἀγάπη καί καλοῦν τό λαό στήν ἀρετή καί τήν εὐσέβεια, αὐτοί εἶναι «ἄξιοι τοῦ μισθοῦ αὐτῶν» (Λουκ. ι´ 17). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά τόν ἑαυτό του, δέν ἤθελε τίποτε! Ἀλλά γιά τούς ἐργάτες, γενικῶς, τῆς Ἐκκλησίας λέγει: «Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τά πνευματικά ἐσπείραμεν, μέγα εἰ τά σαρκικά θερίσομεν;» (Α´ Κορ. θ´ 11).

Ἀκούγεται, ἄλλοτε ὑπόκωφα, ἄλλοτε ἀναιδέστατα, ὅτι θά κοπῆ ἡ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου. Λησμονοῦν ἄραγε ὅτι οἱ περισσότεροι κληρικοί εἶναι τίμιοι, πολύτεκνοι συνήθως, οἰκογενειάρχες καί ὅτι τό λειτούργημά τους εἶναι χωρίς «ὀκτάωρα» καί «ὡράρια»;

Ἀλλ᾽, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἄν ὁ ἄθεος πρωθυπουργός καί ἡ συμμοριακή παρέα του καταδικάσουν τόν κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Πατρίδα θά θρηνήση. Αὐτός πού θεσμοθέτησε «οὐδέτερο» γένος στό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὁ ἴδιος θέλει συνταγματικά νά κάνη «οὐδέτερη» πνευματικά καί τή χώρα μας! Μόνο πού ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δέν ὑφίσταται «οὐδετερότητα»: «Ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι…» (Ματθ. ιβ´ 30).