Ομολογία

«Η αδύναμη πίστη»

(Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης –

 Πνευματικά Γυμνάσματα)

Δίκαια ο υμνογράφος γράφει, για τον όσιο Νικόδημο: «Ως της ενθέου πολιτείας μύστην άριστον και ευσεβείας θεοφόρητον διδάσκαλον, η Ορθόδοξος γεραίρει σε Εκκλησία».

Ο Όσιος Νικόδημος δεν ήταν μόνο αυστηρός ασκητής – ησυχαστής, ούτε μόνο ένας πολυγραφώτατος ιερός συγγραφέας – διδάσκαλος της Εκκλησίας και του Γένους. Ήταν, κυρίως, ένας ομολογητής της Πίστεως. Ιδιαίτερα σήμερα, που ζούμε μια κορύφωση σατανικών ενεργειών και επιδιώξεων κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των πιστών της, η μελέτη των βιβλίων του καλλιεργεί το νηπτικό βάθος, το αγωνιστικό φρόνημα και την Πατερικότητα του ποιμνίου.

Παράδειγμα, το «αριστούργημα της ανατολικής πνευματικότητος… μεθ’ όλων των ουσιωδών χαρακτηριστικών του Ορθοδόξου πνεύματος» βιβλίο του· «Πνευματικά Γυμνάσματα» (Γ. Θεόκλητος Διονυσιάτης).

Σε τρία (3) κεφάλαια του βιβλίου γίνεται εκτενής αναφορά και εμβάθυνση στην «αδύναμη πίστη», η οποία εξηγεί – ερμηνεύει τις αναρίθμητες ανθρώπινες πνευματικές πτώσεις, τις αναρίθμητες παραλήψεις κλήρου και λαού, τις σημερινές προδοσίες της πίστεως και την εγκατάλειψη της διαχρονικής Ορθόδοξης παράδοσης, ως διδασκαλία και ως εκκλησιολογία, από το λογικό ποίμνιο της Εκκλησίας.

Η «αδύναμη πίστη» αντανακλάται και στα σημερινά προβλήματα της Εκκλησίας. Το μεν Κράτος νοσεί, ως ευρισκόμενο στην υπηρεσία του υλισμού, η δε Εκκλησία νοσεί διπλά, λόγω υποδουλώσεως στο Κράτος και της υποταγής της στον οικουμενισμό. Η «αδύναμη πίστη», νομοτελειακά, επέφερε και την πνευματική απονεύρωση κλήρου και λαού.

Στα «Πνευματικά Γυμνάσματα» του αγίου Νικοδήμου, διαβάζουμε:

- Περί των εμποδίων της σωτηρίας του ανθρώπου. Και πρώτον περί της χαυνότητας και της αδυναμίας της πίστεως.

- Ποίαν ζημίαν προξενεί εις την σωτηρίαν η χαυνότης και αδυναμία της Πίστεως.

- Περί της ιατρείας της χαυνότητας και αδυναμίας της πίστεως.

Συνολικά δεκαπέντε (15) ολόκληρες σελίδες είναι αφιερωμένες στο μέγιστο κεφάλαιο περί της Ορθοδόξου Πίστεως, ενώ πάνω από δεκατρείς (13) φορές αναφέρεται ο όρος «αδύναμη πίστη».

Να υπενθυμίσουμε, ότι «χαυνότης» είναι η νωθρότητα, η ατονία, ενώ ο όρος «αδύναμη πίστη» αποδίδεται από τον άγιο Νικόδημο και ως «ολιγότητα» ή «αδυναμία της πίστεως». Γράφει σχετικά: «η πίστις πολλών Χριστιανών την σήμερον ωλιγώστευσεν· «ωλιγώθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων» (Ψαλμ. ια΄,1). Διότι, μολονότι και αυτοί πιστεύουν τα μυστήρια της Εκκλησίας, τα πιστεύουν όμως με μίαν πίστιν τόσον συγκεχυμένην και αδιάκριτον, τόσο χλιαράν και αδύνατον, όπου ημπορούμεν να ειπούμεν πως τα γνωρίζουν καθώς ο τυφλός εκείνος εγνώριζε τους ανθρώπους ωσάν δένδρα· βλέπω τους ανθρώπους ωσεί δένδρα περιπατούντας» (Μαρκ. η΄,24)».

Τι άραγε θα έλεγε ο άγιος Νικόδημος μπροστά στα σημερινά εκκλησιολογικά παράγωγα; Σήμερα, που ο λογισμός του εκκλησιαστικού πληρώματος δέχεται την ορθότητα των Πατέρων όπως το βολεύει; Σήμερα, όπου η πίστις πολλών Χριστιανών απορρίπτει το μαρτυρικό Ευαγγέλιο, όταν έρχονται τα δύσκολα και κινδυνεύουν τα «σταθερά» της επιβίωσης;

Που «κολλάει» το Εκκλησιαστικό σώμα και δεν αντιστέκεται στην εισβολή του οικουμενισμού; Τι το μπερδεύει και χάνει συνεχώς την Πατερική πορεία, νομίζοντας ότι οι οικονομίες οδηγούν στην σταδιακή βελτίωση των Εκκλησιαστικών πραγμάτων;

Τέλος, γιατί απουσιάζει η πνευματική θυμηδία από τους σημερινούς Χριστιανούς, η έλλειψη της οποίας αντανακλάται στα ψυχοσωματικά νοσήματα, στην έλλειψη διάθεσης, στην πτώση του βιολογικού και ανοσοποιητικού συστήματος;

Το υπογραμμίζει (ως απάντηση) ο αγ. Νικόδημος: «Τις ημπορεί να φανερώση τα κακά όπου προέρχονται εις τους Χριστιανούς από την χαυνότητα και αδυναμίαν της πίστεώς των; Ημείς ημπορούμεν να ειπούμεν ότι εξ αυτής προέρχονται όλα τα κακά, και ότι αυτή η αταξία είναι η πρώτη και κυρίως αρχή της κολάσεως αναριθμήτων ψυχών· δια τούτο ο Ιώβ είπεν «απώλοντο δια το μη έχειν αυτούς σοφίαν (δ, 21). Δεν λέγει πως θέλουν απολεσθή αιωνίας, διότι δεν πιστεύουν, αλλά διότι δεν ηξεύρουν τι πιστεύουν».

Είναι αλήθεια, ότι οι περισσότεροι πνευματικοί έχουν περιορίσει τον ορίζοντα της πνευματικής σωτηρίας στα όρια της «αδύναμης πίστης», αφήνοντας απ’ έξω την πνευματική και έμπρακτη αντίσταση έναντι του οικουμενισμού. Τις θεωρούν ως μορφές ή εμμονές μιας «ζηλωτικής» πορείας…

Παρατηρεί ο αγ. Νικόδημος: «Εν πρώτοις δια την χαυνότητα και αδυναμίαν της πίστεως, λείπει από τους τωρινούς Χριστιανούς εκείνη  η μεγάλη πλουσιότης της κάθε αρετής όπου ήκμαζε και ηύξανε εις τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων. Τότε η προς τον Θεόν αγάπη ήτο τόσον αναμμένη όπου κατά την μαρτυρίαν του Τερτυλλιανού, ήσαν τόσοι Χριστιανοί όπου επαραδίδοντο θεληματικώς εις όλα τα βάσανα των διωκτών της πίστεως, εις τρόπον ώστε Αντωνίνος ο Εξουσιαστής της Ασίας, και Τιβέριος ο κυβερνήτης της Παλαιστίνης, έγραψεν εις Ανδριανόν και Τραϊανόν τους βασιλείς, ότι δεν ευρίσκονται τόσοι δήμιοι, όσοι εχρειάζοντο δια να θανατώνουν όλους εκείνους τους Χριστιανούς όπου παρεδίδοντο θεληματικώς εις το μαρτύριον».

Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι πολλοί «ευσυνείδητοι» Ορθόδοξοι της Ι. Μ. Δημητριάδος, κληρικοί και λαϊκοί, που διδάσκουν (;) την βιωματική σχέση με τον Θεό, αρνήθηκαν μία απλή υπογραφή εναντίον της «συνόδου» της Κρήτης. Παρ’ όλα αυτά εορτάζουν το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου!

Γράφει ο αγ. Νικόδημος: «Εάν κόψης τους κλάδους ενός δένδρου, τους αναβλαστάνει πάλιν πλέον δυνατούς· αλλ’ εάν του κόψης την ρίζαν ή την αδυνατίσης, ευθύς μαραίνονται όλοι οι κλάδοι· τώρα καθώς είναι η ρίζα εις ένα δένδρον, έτσι είναι η πίστις εις την ψυχήν… Εάν όμως κόπτης την ρίζα της πίστεως, ή καν αδυνατίζης την δύναμίν της, παρευθύς αδυνατίζουν και κόπτονται ομού και όλαι αι αρεταί, και χάνονται όχι μόνον οι καρποί, αλλά και αυτά τα φύλλα…».

Ο άγιος Νικόδημος στην θεολογική αναφορά του στην πίστη, αναφέρεται στην ορθή πίστη, που διασώθηκε για 2.000 χρόνια μέσα από πραγματικούς κινδύνους και τις θυσίες των Πατέρων και όχι αρκούμενοι σε ευχολόγια και κηρύγματα.

Διαπιστώνει ο όσιος Νικόδημος, ότι εισήλθαμε στον προθάλαμο των εσχάτων χρόνων, γι’ αυτό και γράφει: «Όθεν είναι φανερόν, ότι επλησιάσαμεν εις εκείνους τους δυστυχισμένους καιρούς όπου είπεν ο Κύριος. Ότι εδίσταζεν, ανίσως ερχόμενος εις την γην, εύρη πλέον την πίστιν εκείνην όπου εφύτευσε με τα τόσα του παραδείγματα και εγεώργησε με το Θείο του αίμα· «ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. ιη΄,8).

Δια τούτο και ο διάβολος εις καιρόν όπου ευρίσκεται εις τους Χριστιανούς αυτή η θολότης της πίστεως, ώ πόσον επιτυχαίνει ο επάρατος εις το να μας ψαρεύη και να μας αγκιστρόνη εις τα θελήματά του, χωρίς να το καταλαμβάνωμεν».

Αυτή την βεβαιωμένην πίστιν από τον Κύριον, από τα αίματα των Μαρτύρων, από τις αρετές των αγίων, από τα συγγράμματα των Πατέρων, από την μαρτυρίαν των θαυμάτων και από την ομολογίαν (ακόμη) των διαμόνων, αυτή την πίστιν διαστρεβλώνει,  νοθεύει και θολώνει η οικουμενιστική αίρεσις. Αυτή η θολότης της πίστεως εκφράζεται ως «αδύναμη πίστη» κατά των άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.

Αυτή η αδύνατη πίστη έχει δημιουργήσει, ως ιστορική και θεολογική πραγματικότητα, και τα εξής:

- Την «σύνοδο» της Κρήτης.

- Την έλλειψη πνευματικής – πατερικής αντίστασης στον οικουμενισμό.

- Την δικαιολογία της «Δυνητικής Ερμηνείας» του 15^ου Κανόνα.

- Την απονεύρωση του Αγ. Όρους.

- Την νάρκωση των Ι. Μονών.

- Την υποδούλωση της Εκκλησίας στο Κράτος.

- Την εγκατάλειψη των αποτειχισμένων κληρικών και λαϊκών.

- Τους διωγμούς των αγιορειτών Πατέρων.

- Τον αφορισμό του κ. Σωτηρόπουλου.

- Τον συμβιβασμό των Χρ. Οργανώσεων με τους οικουμενιστές ιεράρχες.

- Την καθαίρεση του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά (για λόγους πίστεως).

- Τις «οικονομίες» της Θεσ/κης.

- Την οπισθοχώρηση των μοναχών της Αγ. Παρασκευής (Πτολεμαΐδος).

- Την αποδυνάμωση την αντιοικουμενιστικής συνεργασίας στη Γατζέα.

- Την έξαρση του «Γεροντισμού».

- Τη μη διακοπή μνημοσύνου των Οικουμενιστών Ιεραρχών.

- Τον οικουμενιστικό μολυσμό της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

- Τον διωγμό των αδελφών του παλαιού εορτολογίου και την αδυναμία τους να ξεπεράσουν το «φράγμα» ή τη «λογική» της δογματοποίησης του ημερολογίου – εορτολογίου.

- Την έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των υγιών Ορθοδόξων δυνάμεων.

- Την έλλειψη Χριστιανικής – Ορθόδοξης διακυβέρνησης της χώρας.

«Προς αυτήν όμως την Εκκλησία που σώζει, οι Χριστιανοί έγιναν ψυχροί και αδιάφοροι, σαν να μην είναι βαπτισμένα μέλη της. Τι παράξενο και ζοφερό φαινόμενο είναι αυτό;» (Αγ. Ιωάννης της Κροστάνδης – Ο ουρανός στη γη, σελ. 29).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ