«Τοιαύται των αγίων αι ψυχαί· φιλόστοργοι, κηδεμονικαί,…» (Ι. Χρυσόστομος – P.G. 56, 271 – 279)

 Αναμφίβολα, πολλοί κίνδυνοι καιροφυλακτούν τους πιστούς Ορθοδόξους στους έσχατους καιρούς μας, που έχουν πλημμυρίσει από αθεΐα και αίρεση. Θεμελιώδες το (ανήσυχο) ερώτημα: πως θα δαμασθεί η οικουμενιστική ροπή του παρόντος;

Το εσχατολογικό περιβάλλον προαναγγέλλεται στην Αγία Γραφή και αναλύεται από την Πατερική θεολογία.

Σε εσχατολογική προοπτική είναι και η ομιλία του Ι. Χρυσοστόμου στο τόμο 56 της Ελληνικής Πατρολογίας, όπου αναλύει το Αποστολικό ρητό: «Τούτο δε γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί» (Β΄ Τιμ. 3,1).

Στην ομιλία αυτή επικεντρώνεται (κυρίως) στους «χαλεπούς καιρούς» και όχι στα όρια των εσχάτων χρόνων, αναφέρεται δηλ. περισσότερο στους κινδύνους των ημερών αυτών.

Αναφέρεται, επίσης, και στα φαινόμενα που θα σημαδέψουν την Εκκλησιαστική πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα οι «Λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του Ποιμνίου». Εισάγει τον πιστό (στα νοήματα) ο Ι. Πατήρ με επικέντρωση της νήψεως – προσοχής στο κεφάλαιο της Πίστεως, στην πέτρα της ορθής Πίστεως, ως διαχρονική σταθερά μέσα στον χρόνο, επί της οποίας θρυμματίζονται, υποχωρούν και νικώνται οι πειρασμοί. Τονίζει ο Ι. Πατήρ: «Βακτηρία γαρ τις εστιν ισχυρά η πίστις, και λιμήν ασφαλής, της των λογισμών απαλλάτουσα πλάνης και εν ησυχία πολλή την ψυχήν αναπαύουσα».

Παρενθετικά, αναφέρουμε μικρό τμήμα άλλης ομιλίας του Ι. Χρυσοστόμου (P.G. 56, 247 – 256), στο οποίο εκφράζεται η μοναδικότητα της Ορθοδοξίας: «Εννόησον γαρ ηλίκον εστί, τους από Αδάμ μέχρι της συντελείας γενομένους Έλληνας, Ιουδαίους, αιρετικούς, τους εν τη ορθοδόξω πίστει διαμαρτόντας, πάντας αγαγείν εν τη ημέρα εκείνη (της Κρίσεως)». Άξιο παρατηρήσεως, ότι σημείο αναφοράς στην Κρίση η Ορθοδοξία. Συνοψίζει δηλ. την αλήθεια της Αποκάλυψης και την καθολική ισχύ της στον όρο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ». Αντίθετα, η «σύνοδος» στην Κρήτη σχετικοποίησε την Ορθοδοξία με μια νεωτερική – οικουμενιστική ερμηνεία της.

Το βλέμμα του Ι. Χρυσοστόμου είναι σταθερά και ενεργητικά στραμμένο στην θεολογική – ιστορική πραγματικότητα των «χαλεπών καιρών» και στη βοήθεια των αγίων, η οποία είναι διαχρονική, ως πράξη και διδασκαλία. Έτσι ξεπερνούν τις δυσκολίες (οι πιστοί) που δημιουργούν, σε κάθε εποχή, οι κοινωνικές, πολιτικές, και πολιτιστικές πραγματικότητες των κοινωνικών στρωμάτων καθώς και οι αντίστοιχες δυσχέρειες που δημιουργούν τα έθνη – κράτη. Ο Ι. Πατήρ υπογραμμίζει τη βεβαιότητα της βοηθείας των αγίων, σ’ αντίθεση με τις σημερινές «οικονομίες», που εκφράζονται ως βεβαιότητα της λογικής (ανθρώπινης).

Λέγει σχετικά: «Γινώσκετε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέρες θα έλθουν καιροί χαλεποί (κακοί). Για τη συντέλεια μιλεί. Τι σημασία έχει, λοιπόν, για σένα, μακάριε Παύλε; Τι σημασία για τον Τιμόθεο και για κείνους που τότε άκουγαν; Αφού σε λίγο πρόκειται να πεθάνουν και να γλιτώσουν από τα επερχόμενα κακά και τους πονηρούς ανθρώπους. Αλλά δεν προσέχω μόνο τα παρόντα, λέγει (ο Παύλος)· Προβλέπω και τα μέλλοντα. Δεν φροντίζω μόνο για το σημερινό ποίμνιο αλλά και για το μελλοντικό αγωνιώ και φοβούμαι».

Εξ αφορμής των ερμηνευτικών παρατηρήσεων του αγίου, για τις σημερινές ιδιόμορφες «οικονομίες» που εφαρμόζουν (π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Νικόλαος Μανώλης) δημιουργούνται τα εξής ερωτηματικά. Άλλωστε, τα επισήμανε και ο Μ. Βασίλειος στο λόγο του περί «αφύλακτης Εκκλησιαστικής κοινωνίας» με τους αιρετικούς (οικουμενιστές).

- Στην αντίληψη του ιστορικού χρόνου, πότε η «Δυνητική Ερμηνεία» εξεδίωξε τους «βαρείς Λύκους», φειδόμενη του ποιμνίου; Ο Ι. Χρυσόστομος υπογραμμίζει την ιδιαίτερη μέριμνα των αγίων (μελλοντικά), ώστε να μην υπάρχει ποιμαντική διαταραχή – απόκλιση: «Τοιαύται των αγίων αι ψυχαί· φιλόστοργοι, κηδεμονικαί, πατρικήν εύνοιαν αποκρύπτουσαι τω φίλτρω, και την της φύσεως φιλοστοργίαν νικώσαι και τας ωδίνας υπερβαίνουσαι εκείνας· πνεύματος γαρ εισί και θείας χάριτος. Βούλεσθε και ετέρωθεν δείξω πάλιν, ότι ού τα καθ’ εαυτοίς μεριμνώσιν οι άγιοι, ουδέ υπέρ των παρόντων δεδοίκασιν μόνον, αλλά και υπέρ των μετά ταύτα εσομένων;».

Η Θεία πρόνοια, για την οποία κάνει λόγο ο Ι. Χρυσόστομος, σε παραπέμπει στη διαχρονική βοήθεια των αγίων.

- Πως δένει η «σύγχρονη» ποιμαντική της (αντι-αιρετικής) οικονομίας με το παράδειγμα – κηδεμονία των αγίων;

Πορεία «οικονομίας» έναντι του οικουμενισμού και Πατερική δράση έναντι των αιρέσεων, παραμένουν στοιχεία ασυμφιλίωτα στις σελίδες της Ορθοδοξίας!

Στη διαχρονική κηδεμονία των Πατέρων δεν υπάρχει το φαινόμενο της πολιτικής, που διακηρύσσει άλλο στόχο απ’ αυτόν που πραγματικά επιδιώκει, και μ’ αυτή τη «μέθοδο» επιτυγχάνει τον μη ομολογημένο σκοπό.

Η κηδεμονία των αγίων, οι οδηγίες τους και οι πρακτικές τους (αποτείχιση, διακοπή Εκκλησιαστικής κοινωνίας) είναι οι ανόθευτες πηγές της Ορθόδοξης ζωής, που βάζουν φραγμό στους «βαρείς Λύκους» του Απ. Παύλου.

Νέο πνευματικό μονοπάτι, διαφορετικό της κηδεμονίας και φιλοστοργίας των αγίων, δεν υπάρχει.

Άρχισε, δυστυχώς, να διαγράφεται απειλητικά στον ορίζοντα μια νέα «ενότητα σκοπού», που αντιπροσωπεύει «νέα θρησκευτική οικονομία», εξω-πατερική θα λέγαμε. Ως επίλογο, παραθέτουμε τα εξής λόγια του Ι. Χρυσοστόμου: «Διπλός είναι ο πόλεμος: απουσία του Παύλου και έφοδος λύκων· και ο δάσκαλος απουσιάζει (Πατερική γραμμή) και οι καταστροφές καταφθάνουν. Και σκέψου κακουργία των θηρίων και επινόηση των πονηρών ανθρώπων (οικουμενιστών). Παρατήρησαν την απουσία του δασκάλου και τότε επέπεσαν εναντίον του ποιμνίου».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ