Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Οἱ διεκδικήσεις τῆς Κωνσταντινουπόλεως διαψεύδονται ἀπὸ τὴν ἱστορία





Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΦΩΣ (ΧΩΡΙΣ) ΦΑΝΑΡΙ!

του Αιδεσιμολογιωτατου πατρος Βασιλειου Βολουδακη


Οἱ σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θὰ μποροῦσαν νὰ παρομοιασθοῦν μὲ μιὰ παμπάλαια χιλιομπαλωμένη ἠλεκτρικὴ ἐγκατάσταση, στὴν ὁποία, μέσα στὸ διάβα τοῦ χρόνου, κάθε χρήστης, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες του, προσέθεσε ὅσα καλώδια (γράφε Πράξεις καὶ Διατάξεις) τοῦ ἦσαν ἀπαραίτητα γιὰ νὰ κάνη τὴ δουλειά του, μὲ ἀποτέλεσμα, κάθε λίγο καὶ λιγάκι “νὰ πέφτη ἡ ἀσφάλεια”, δηλαδὴ νὰ δημιουργεῖται συσκότιση καὶ ταραχὴ στὶς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν.
Δὲν θὰ ἤθελα νὰ θεωρηθῆ ἀσεβὴς αὐτός μου ὁ Πρόλογος διότι ὁ Σεβασμός μου πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ποιμένες της εἶναι δεδομένος καὶ ἰδιαιτέρως πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, προσωπικὰ δὲ σὲ κάθε Θ. Λειτουργία μνημονεύω τὸ ὄνομα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως στὴν ἁγία Πρόθεση. Ὅμως ἡ ἀλήθεια πρέπει νὰ λέγεται καὶ πολλὲς φορὲς πικραίνει στὴν ἀρχή, ἀλλὰ στὸ τέλος πάντοτε εἰρηνοποιεῖ.
Ἡ λύση, κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη, δὲν εἶναι ἡ προσθήκη καὶ ἄλλων καλωδίων στὴν ἄθλια ἐγκατάσταση ἀλλὰ ἡ ριζικὴ ἀλλαγή της μὲ γνώμονα τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τὸ “γράμμα”, δηλαδὴ τὴν πρακτικὴ ποὺ ὠφελεῖ νὰ ἀκολουθήσουμε μὲ βάση τὶς ἐδαφικὲς ἀνακατατάξεις στὸ χῶρο τῆς πατρίδος μας καὶ τὶς ἱστορικὲς συγκυρίες.
Εἶναι πιὰ πασιφανὲς ὅτι πρέπει νὰ γίνη ἕνας ἐπαναπροσδιορισμὸς τῶν σχέσεων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ ἄλφα γιατί, φαίνεται, πὼς κάποιοι μέσα στὰ σκοτεινὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας νόθευσαν τὴ θεολογικὴ καὶ ἱστορικὴ ἀλφάβητο.

* * *

ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Γνωρίζω ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ ἀκουσθῆ ἡ φωνή μου, ὅμως μὲ ἐνισχύει καὶ μὲ παροτρύνει τὸ κοινὸ περὶ λογικῆς καὶ δικαιοσύνης αἴσθημα τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀπαντήσεις ἀληθινὲς καὶ οὐσιαστικὲς στὰ ἐρωτήματά τους γιὰ τὸ ὑπὸ συζήτηση θέμα, καὶ δὲν πείθονται μὲ τὰ κατεβατὰ τῶν δῆθεν ἐκκλησιολογικῶν καὶ κανονικῶν ἐπιχειρημάτων ποὺ ἀραδιάζονται ἔνθεν κακεῖθεν γιὰ νὰ παρακάμψουν τὴν οὐσία τοῦ προβλήματος.
Θὰ ἐπιχειρήσω, λοιπόν, νὰ καταπιαστῶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ (τρίτη τὸν ἀριθμὸν) μὲ αὐτὸ τὸ θέμα, καταθέτοντας τὴ μαρτυρία μου, γιατὶ πιστεύω πὼς ἡ κατὰ Θεὸν λύση αὐτοῦ τοῦ ζητήματος θὰ ἔχη ἀγαθὲς ἐπιπτώσεις στὴν ἤδη ἀρκετὰ βραχυκυκλωμένη Ὀρθοδοξία μας. 

Μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως εἶχα ἀσχοληθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ ἀκριβῶς πρὶν δέκα χρόνια καὶ συγκεκριμένα μὲ τὸ βιβλίο τοῦ νῦν Πατριάρχου, «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων», ποὺ ἔγραψε ὡς Ἀρχιμανδρίτης, χαρακτηρίζοντάς το «ἀπειλὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία», γιατὶ ἀποστάζει βατικάνεια ὁλοκληρωτικὴ νοοτροπία καὶ ἔντονα ἐκκοσμικευμένο πνεῦμα. Ἡ νοοτροπία αὐτὴ ἔγινε τώρα πιὰ ἐξόφθαλμη!

Ἀποσπάσματα τοῦ βιβλίου αὐτοῦ μαζὶ μὲ ἄλλα ἐπιχειρήματα χρησιμοποίησα πρὶν δύο χρόνια σὲ σχετικὸ ἄρθρο μου γιὰ τὸ θέμα τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ καταδείξω, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὴν κατάφωρη ἀντίφαση ὅτι ὁ νῦν Πατριάρχης στὸ μὲν βιβλίο του ὑποστηρίζει ὅτι μποροῦν νὰ τροποποιηθοῦν ἀποφάσεις καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων στὴν δὲ διένεξή του μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 εἶναι «Ἱερὸ κείμενο καὶ ἀμετάτρεπτο»(!) καί, συνεπῶς, οἱ Μητροπόλεις ποὺ κατὰ τὸ κείμενο αὐτὸ προσαρτήθηκαν στὴν Ἑλλάδα μετὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους εἶναι ἐδάφη Πατριαρχικὰ καὶ πρέπει νὰ μείνουν τέτοια καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων!
Σήμερα θὰ ἤθελα νὰ φωτίσω τὸ θέμα ἀπὸ μιὰ ἄλλη σκοπιά, χρησιμοποιῶντας καὶ πάλι τὴ λογικὴ καὶ τὴν ἱστορία, γιατὶ ἔγινε φανερὸ πὼς ἡ συζήτησή του ἀπὸ τοὺς ὑποτιθεμένους εἰδικοὺς (σχεδὸν ἀποκλειστικὰ ἀπὸ ἀκαδημαϊκοὺς θεολόγους), ὁδηγεῖ τὰ πράγματα σὲ μιὰ ἀτέρμονη φλυαρία, ποὺ ζαλίζει καὶ ἀηδιάζει τὸν πολὺ κόσμο καὶ ἀποπροσανατολίζει τὸν ἐρευνητὴ τῆς ἀλήθειας.
Φαίνεται, πὼς ἡ λογομαγειρική, ἰδίως ὅταν σὰν βάση ἔχει τὴ θεολογία, ἀσκεῖ μιὰ ἀπέραντη γοητεία στὰ πλήθη, ποὺ εὔκολα ἀπολαμβάνουν τὴν “ἐντύπωση” καὶ βαριοῦνται τὴν πραγματικότητα!
Σὲ πεῖσμα, λοιπόν, τοῦ γενικοῦ ρεύματος, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ μὴν πιῶ ἀπὸ τὸ «τρελὸ νερὸ» παρασυρόμενος σὲ μιὰ στεῖρα καὶ μὲ περιορισμένο ὁρίζοντα θεολογικὴ συζήτηση, γιατί, ὅσο κι’ ἂν σᾶς φαίνεται παράξενο, τὸ θέμα δὲν εἶναι θεολογικὸ ἀλλὰ κυρίως καὶ πρωτίστως λογικό. Ἐπιτρέψτε μου, λοιπόν, νὰ διατυπώσω, ὅσο πιὸ ἐπιγραμματικὰ μπορῶ καὶ ὑπὸ τύπον ἐρωτήσεων τὶς ἀπορίες μου.

Δικαιοῦται ἄραγε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως νὰ προτάσση τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες γιὰ νὰ μᾶς πείση περὶ τοῦ δικαίου του, ὅταν ἡ ὅλη σημερινὴ δομή, Ἱεραρχίας καὶ πολιτείας του πρὸς τὶς ὑπ’ αὐτὸ ὑπαγόμενες Ἐκκλησίες δὲν στηρίζεται στὸ Κανονικὸ δίκαιο;
Σὲ ποιὸ Κανονικὸ Δίκαιο ἀλλὰ καὶ σὲ ποιὰ λογικὴ στηρίζεται Σύνοδος ἐμπεριστάτων καὶ αἰχμαλώτων Ἐπισκόπων, χωρὶς ποίμνιο, ὅπως εἶναι ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος, μὲ ἀνελεύθερη φωνή, νὰ κατευθύνη καὶ νὰ ἐλέγχη ἐλεύθερες ἀπὸ Κρατικὲς ἐπεμβάσεις καὶ δεσμεύσεις μητροπόλεις σὲ ὅλα, σχεδόν, τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς;
Σὲ ποιὸ Κανονικὸ Δίκαιο στηρίζεται ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ὅταν ἀπολύη μητροπολῖτες καὶ Ἀρχιεπισκόπους χωρὶς δίκη καὶ ἀπολογία, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἁπλοὺς διοικητικοὺς ὑπαλλήλους, ὅταν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ρητῶς ὑπαγορεύουν (οδ΄ Ἀποστολικὸς καὶ α΄ Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας) ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος στερεῖται τῆς Ἐπισκοπῆς του μόνον κατόπιν νομίμου καὶ κανονικῆς δίκης καὶ καταδίκης του;
Σὲ ποιὸ Κανονικὸ Δίκαιο στηρίζεται ὁ διορισμὸς Τιτουλαρίου
Ἐπισκόπου, δηλαδὴ Ἐπισκόπου χωρὶς πλήρη Ἐπισκοπικὰ δικαιώματα, σὲ Ἐκκλησίες μὲ ἔκταση «ἠπείρου», ὅπως ἡ ἐκκλησία τῆς Κορέας, τῆς ὁποίας ὁ τιτουλάριος ἐπίσκοπος εἶναι ἐξαρτημένος καὶ ἐκτελεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Μητροπολίτου... Ν. Ζηλανδίας(!), ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του εἶναι ἐντολοδόχος τοῦ Πατριαρχείου;
Τελικὰ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ἀμετάτρεπτοι μόνο ὅταν καθορίζουν τὴ σειρὰ καὶ τὴν τάξη τῶν Πατριαρχείων καὶ τῶν Ἐπισκόπων, δηλαδὴ τὸ «ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον» καὶ εἶναι περιττοὶ καὶ διορθώσιμοι ὅταν ἀναφέρονται στὰ «βαρύτερα τοῦ Νόμου»;

Ἡ «Σιὼν ἡ Ἁγία» εἶναι «ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν»

Ποιὸς ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ ὅτι τὸ πρῶτο στὴν ἱστορία Πατριαρχεῖο τῆς Οἰκουμένης, ἡ «Σιὼν ἡ Ἁγία, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν», (ὅπως τὴν ὑμνεῖ ἡ Ἱερὰ Παρακλητική), τὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων, ἀριθμεῖται πέμπτο στὴν τάξη τῶν Πατριαρχείων λόγῳ τοῦ ὅτι ἔγινε ἐμπερίστατο μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ἱεροσολύμων καὶ δὲν εἶχε καμμία πολιτειακὴ συνδρομὴ ὥστε νὰ ἐνισχύη τὶς νεοσύστατες
Ἐκκλησίες;
Ἐάν, λοιπόν, ὁ Πρῶτος Θρόνος, ὁ τόπος τῆς ἐπιγείου ἀναστρο­φῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας ἔχασε τὸ προνόμοιο τῆς πρω­τοκαθεδρίας, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία ἔκρινε ὅτι τὸ πνευματικὸ συμφέρον τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν μπορεῖ νὰ θυσιασθῆ γιὰ ρομαντισμοὺς καὶ ἐθιμοτυπίες, ποιὸ εἶναι τὸ ἀσάλευτο δόγμα ποὺ ἀναγκάζει τὴν Ὀρθοδοξία νὰ θεωρῆ τὸ ἐμπερίστατο καὶ αἰχμάλωτο καὶ ἄνευ ποιμνίου Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως διοικητὴ καὶ ρυθμιστὴ αἰώνιο τοῦ σύμπαντος κόσμου;
Ἐὰν σήμερα τὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει τὴν πολιτειακὴ καὶ πνευματικὴ δύναμη νὰ ἀνοίξη τὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, ποιὰ προσδοκία μποροῦν νὰ ἔχουν τὰ Ὀρθόδοξα ἔθνη γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῶν δικαίων τους ἀπὸ αὐτό; Μήπως ἐπειδὴ κάποια πολιτικὰ “σαλόνια” ὑποδέχονται τὸν Πατριάρχη ὡς ἀρχηγὸ Κράτους;
Ἐάν, τοὐλάχιστον κατὰ τὰ τελευταῖα 40 χρόνια, τὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει νὰ ἐπιδείξη ἰδιαίτερο πνευματικὸ ἔργο, πλὴν κάποιων ἐγκυκλίων καὶ μάλιστα καὶ αὐτῶν μὲ κοσμικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀναφορὲς στοὺς πολέμους, στὴν πεῖνα, στὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος, σὰν νὰ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ἡ ἠχὼ τῶν Ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, τότε τὶ μπορεῖ νὰ περιμένη ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ συνήθη κατὰ καιροὺς ἀκούσματα καὶ θεάματα, ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, δηλαδὴ βραβεύσεις καὶ ἀπονομὲς ἐκκλησιαστικῶν ὀφφικίων σὲ ἐφοπλιστές, μεγιστάνες, πολιτικοὺς καὶ παραστάσεις σὲ ἐκκλησιαστικὰ μυστήρια διασήμων ἀνθρώπων κοσμικοῦ ἐπιπέδου;
Ὡς πότε ὁ ρομαντισμὸς θὰ κυριαρχῆ στὶς ἀποφάσεις μας; Ἢ μήπως περιμένουμε τὴ λύση ἀπὸ τοὺς Πανεπιστημιακούς, οἱ ὁποῖοι, γιὰ εὐνοήτους λόγους, βρίσκονται μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸ Πατριαρχεῖο καὶ μὲ τὸ ἄλλο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἑρμηνεύουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες σύμφωνα μὲ τὶς κατὰ καιροὺς περιστάσεις;

Οἱ Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος ἦσαν ἀνέκαθεν Αὐτοκέφαλες
Ἄραγε «ἁμαρτάνομεν ἂν ζητήσωμεν ταπεινῶς (παρὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως) τοὺς τίτλους, καθ’ οὓς κέκτηται κανονικῶς ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τὸ δικαίωμα τοῦ πρυτανεύειν ἔνθα, καὶ ὅτε, καὶ κατὰ δεῖ; ...», ἐρωτᾶ ἀπὸ τὸ 1852 ὁ Ἀρχιμ. Θεόκλητος Φαρμακίδης χωρὶς νὰ ἔχη λάβει ἀκόμη ἀπάντηση, ἐπειδὴ ἔχει τὸ ἱστορικὸ στίγμα ὅτι αὐτὸς ὑπηρετοῦσε τὰ συμφέροντα τῆς τότε Πολιτείας καὶ ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἡ ἱστορία δὲν εἶναι μόνο ἄσπρομαῦρο. Ἔχει καὶ ἀποχρώσεις τοῦ γκρὶ καὶ ὅποιος μελετάει προσεκτικὰ καὶ ἀπροκατάληπτα, βρίσκει ἀλήθειες καὶ στὸν μεγαλύτερο “ψεύτη”.
Τὸ ἐρώτημα, συνεπῶς, ἔχει μείνει ἀναπάντητο σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἡ Κωνσταντινούπολη θεωρεῖ ἐξαρτώμενη ἀπὸ ἐκείνην τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἐνῶ ποτὲ οἱ πόλεις τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶχαν ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια καὶ πρακτικὴ τῆς ἐξαρτήσεως, ἀλλὰ μόνο πνευματικὴ σχέση καὶ σύνδεσμο;
Ὁ Φαρμακίδης μὲ βαθὺ σεβασμὸ πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες πα­ρα­πέμπει τοὺς Πατριαρχικοὺς νὰ τοὺς διαβάσουν: «Ἂς ἀνα­γνωσθῶσιν (οἱ Ἱ. Κανόνες) ὀρθότερον –ἄν ποτε ἀνέγνωσαν– οἱ τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην σύνοδον συγκροτήσαντες, τὸν κη΄  Κανόνα τῆς Δ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν β΄  τῆς Β΄  καὶ τὸν η΄  τῆς Γ΄», διότι «ἡμεῖς διϊσχυριζόμεθα, ὅτι αἱ ἀπαρτίζουσαι, τὸ γε νῦν ἔχον, τὸ Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος Κράτος, μητροπόλεις, ἀρχιεπισκοπαὶ καὶ ἐπισκοπαὶ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐξήρτηντο κανονικῶς τοῦ ἁγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ κανονικῶς ἔπραξαν αὗται, ἀπολυθεῖσαι ἐξ ἑαυτῶν τῆς ἐξ αὐτοῦ ἐξαρτήσεως».
Αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ Φαρμακίδης τὰ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὄχι μόνο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἀνέκαθεν αὐτοκέφαλη ἀλλὰ καὶ κάθε, σχεδόν, πόλη τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου!
Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μάλιστα, γράφει ὅτι ὄχι μόνον ἦσαν αὐτοκέφαλες ἕως πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ σημερινὲς Ἑλληνικὲς πόλεις - Μητροπόλεις, ἀλλὰ ὅτι ἦταν Ἑλληνικὴ καὶ Αὐτοκέφαλη καὶ ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχριδῶν, στὴν ὁποία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ια΄ αἰῶνος(!) «ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Χιμάρας (ἡ Χιμά­ρα καὶ τὸ Βουθρωτὸ ἀνήκουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας), Ἀδριανουπόλεως (ἢ Δρυϊνουπόλεως) Βουθρωτοῦ καὶ Ἰωαννίνων, ἴσως δὲ καὶ Φωτικῆς, ἐνῶ μεταγενεστέρως ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Βερροίας καὶ Σταγῶν»! (Γ. Κονιδάρη, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1970).
Παραθέτουμε ἐνδεικτικά, ὡς ἐνίσχυση τῶν θέσεών μας, ἕνα ἐπιλεγμένο ἀπὸ μᾶς ἱστορικὸ μνημόνιο ἀπὸ τὸ μνημονευθὲν βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Γερ. Κονιδάρη:
«Ἐν ἀρχῇ τοῦ Ι΄ αἰῶνος ὑπῆρχον ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης αἱ αὐτο­κέ­φαλοι ἀρχιεπισκοπαὶ Αἰγίνης καὶ Θηβῶν, ὡς καὶ ἡ Σερρῶν, Λήμνου, Λευκάδος, Κερκύρας»...... Ὁ Θηβῶν πρὸ τῶν μέσων τοῦ ιβ΄ αἰῶνος εἶχε ἐπὶ Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ τὰς ἐπισκοπὰς Κανάλων, Ζαρα­τό­βων, Καϊστορίου, Τριχίων καὶ Πλατάνων.» (ὅ.ἀν., σελ. 38).
Ἀναφέρει στὴ συνέχεια καὶ πολλὲς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἑλλαδικὲς Μητροπόλεις καὶ καταλήγει:
«Περὶ τοῦ ἀκριβοῦς ἀριθμοῦ τῶν αὐτοκεφάλων ἀρχιεπισκοπῶν τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχομεν ἀκριβεῖς εἰδήσεις.» (ὅ.ἀν., σελ. 177).
Περιγράφοντας, ἐπίσης, τὴν ὀργάνωση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἀείμνηστος ἐρευνητὴς-καθηγητής, ὁμολογεῖ τὴν ἀνεπάρκεια ἱστορικῶν στοιχείων λόγῳ τῶν πολλῶν γεγονότων καὶ ἀνακα­τα­τάξεων καὶ παραδέχεται ὅτι «ἡ λεπτομερὴς τῆς πραγμα­τικό­τητος ἔκθεσις εἶναι δυσχερὴς διότι ἡ χώρα ἦτο διηρημένη εἰς κρατίδια ἀνήκοντα εἴτε εἰς τοὺς Βυζαντινοὺς εἴτε εἰς τοὺς ξένους.» (ὅ.ἀν., σελ. 154).
Εὔλογα, λοιπόν, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα; Ποῦ, ἄραγε, βρῆκε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τὶς ἱστορικὲς πληροφορίες περὶ τῶν δικαίων του, ἀφοῦ αὐτὲς οἱ πληροφορίες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐντοπισθοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλῆ. Τὶς βρῆκε σὲ ἀσχέτους Ἱ. Κανόνες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρακάμπτοντας καὶ ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἱστορικὲς ἐξελίξεις, γιὰ τὶς ἐδαφικὲς ἀνακατατάξεις, γιὰ τὶς ἀνατροπὲς καθεστώτων καὶ τὶς ἀλλαγὲς τῶν ἰσορροπιῶν τῆς οἰκου­μένης γῆς, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ λαμβάνη ὑπ’ ὄψη του τὶς θέσεις - δόγματα ἀληθείας ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, ὅπως τοῦ ἁγίου καὶ Μεγάλου Φωτίου, ὁ ὁποῖος ὑπενθύμισε στὸν πάπα Νικόλαο, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς ρομαντικὲς διεκδικήσεις, ὅτι εἶναι πιὰ συνήθεια στὴν ἐκκλησία (ἤδη ἀπὸ τόν θ΄  αἰῶνα!) νά συμμεταβάλλονται τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα μὲ τὶς πολιτειακὲς ἐξελίξεις!

Ἀκολουθοῦν τὰ χρόνια μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, ὅταν ὁ κατακτητὴς εἶχε νεκρώσει κάθε αὐτοκέφαλη ἐκκλησιαστικὴ λειτουργία στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο δίνοντας ὅλα τὰ προνόμια στὸν Πατριάρχη.
Ἦταν τυχαῖο αὐτό; Πιστεύουμε πὼς ὄχι καὶ ἡ ἱστορία συνηγορεῖ σ’ αὐτό.
Ὁ Σουλτᾶνος ἤξερε καλὰ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑποτάξη πολλὰ ἀρχιερατικὰ κεφάλια καὶ προέκρινε νὰ ἐλέγχη ἕνα. Γι’ αὐτὸ ἔδωσε στὸν Πατριάρχη ὅλα τὰ προνόμια. Γιὰ νὰ τὸν προσεταιρισθῆ, νὰ τὸν ἐλέγχη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιῆ γιὰ νὰ ἐνορχηστρώνη τοὺς ὑπολοίπους.
Αὐτό κράτησε ὅλα τὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Καὶ ἴσως βοήθησε κάποιες φορές, ἂν καὶ πολλοὶ ἅγιοι ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ τὶς Φαναριώτικες ἀγκυλώσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μὲ τὶς ἐκδόσεις τῶν βιβλίων του.
Ὁ καθηγητὴς Κονιδάρης, ἐρευνῶντας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἐκφράζει κάποιον ἀγνωστικισμό, καθ’ ὅτι ἡ περίοδος αὐτὴ «συμπίπτει πρὸς τοὺς λεγομένους σκοτεινοὺς αἰῶνας τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου, περὶ τῶν ὁποίων στερούμεθα πολλάκις ἀκριβῶν εἰδήσεων.» (ὅ.ἀν., σελ. 31).
Δὲν πρέπει, λοιπόν, τὶς μεταβολὲς τῆς παρακμῆς νὰ τὶς θεωροῦμε «αἰωνόβιες ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις» καὶ ἱστορικὰ ντοκουμέντα, ποὺ πρέπει νὰ καθορίζουν τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ πραγματικὸ συμφέρον τῶν πιστῶν καὶ ἀψηφῶντας τοὺς κινδύνους ποὺ αὐτὲς συνεπάγονται.
Εἶναι ἀξιομνημόνευτη ἡ Συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὸν Πάπα Λέοντα τὸν ΙΓ΄ , μὲ τὴν ὁποία διατρανώνεται ἡ διαχρονικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὸ αὐτοδιοίκητο τῶν  αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Οἰκουμένης: «Ἑκάστη κατὰ μέρος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία ἐν τε τῇ Ἀνατολῇ καὶ τῇ Δύσει ἦν ὅλως ἀνεξάρτητος καὶ αὐτοδιοίκητος κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων· ὅπως δὲ οἱ Ἐπίσκοποι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, οὕτω καὶ οἱ τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἱσπανίας, τῶν Γαλλιῶν, τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Βρεττανίας ἐκυβέρνων τὰ τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ἕκαστος διὰ τῶν ἰδίων Τοπικῶν Συνόδων, οὐδὲν ἀναμείξεως δικαίωμα ἔχοντος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ὅστις καὶ αὐτὸς ἐπίσης ὑπήγετο καὶ ὑπεῖκεν εἰς τὰς συνοδικὰς ἀποφάσεις. Ἐν σπουδαίοις δὲ ζητήμασι δεομένοις τοῦ κύρους τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἐγίνετο ἔκκλησις εἰς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἥτις μόνη ἦν καὶ ἔστι τὸ ἀνώτατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον».
Ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντι­νου­πόλεως μπορεῖ νὰ ἀποτελέση καὶ τὸν ὁδοδείκτη γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς διενέξεως τῶν δύο αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν (Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἑλλάδος) καθ’ ὅσον ἐκφράζει τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα ὅτι «ἀνώ­τατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον» εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ὄχι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.


Ο ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ ΤΟΥ 1850 ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ 1928

Οἱ συζητηταὶ τοῦ θέματος τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως παρασύρονται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον σὲ μιὰ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς ἀκανθώδους γιὰ τὶς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928.
      Βεβαίως καὶ μὲ τὴ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς περὶ οὗ ὁ λόγος Πράξεως ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὰ καὶ ἀξιόλογα ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ἀποδυναμώνουν τὶς ἀξιώσεις τοῦ Πατριαρχείου.
      Ὅμως, ἕνας συσχετισμὸς τῆς Πράξεως αὐτῆς μὲ αὐτὸν καθ’ ἑαυτὸν τὸν Συνοδικὸ Τόμο τοῦ 1850, ὁ ὁποῖος προηγήθηκε καὶ ὁ ὁποῖος ἐκφράζει μὲ κάθε λεπτομέρεια τὶς διαθέσεις καὶ τὸ φρόνημα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κυριολεκτικὰ ἀχρηστεύει τὴν Πατριαρ­χικὴ Πράξη τοῦ 1928 καὶ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι αὐτὴ ἡ Πράξη δὲν θὰ εἶχε ποτὲ ἐκδοθεῖ ἂν ἐπρυτάνευε ἡ λογικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ ὀξυδέρκεια στοὺς τότε ἐκκλησιαστικῶς ὑπευθύνους.
      Ἀρκεῖ ἡ παράθεση μιᾶς καὶ μόνης παραγράφου τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου γιὰ νὰ καταπέση ἡ ἰσχὺς τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως. Τὴν ἀντιγράφουμε:
      «... ὡρίσαμεν τῇ δυνάμει τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διὰ τοῦ παρόντος Συνοδικοῦ Τόμου, ἵνα ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἐλλάδος Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία ἀρχηγὸν ἔχουσα καὶ κεφαλήν, ὡς καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ καὶ Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος ...ἐπιγινώσκομεν αὐτὴν καὶ ἀνακηρύσσομεν πνευματικὴν ἡμῶν ἀδελφὴν ...καὶ ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καὶ μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἑκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα...»!
      Ποιός, ἄραγε, μετὰ τὴν παράγραφο αὐτή, καὶ ἰδιαιτέρως μετὰ τὶς τελευταῖες φράσεις της, «δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἐκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα», μπορεῖ νὰ στηρίξη κυριαρ­χικὰ δικαιώματα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῶν μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔστω καὶ ἂν οἱ λεγόμενες «Νέες Χῶρες», οἱ μητροπόλεις τῆς Ἠπείρου, τῆς Θράκης κλπ., δόθηκαν πολιτειακὰ ἐκ τῶν ὑστέρων στὸ «Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος»;
      Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη ἀμφισβήτηση ὡς πρὸς αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖ ὁ Πατριαρχικὸς Τόμος γιὰ τὰ δαψιλευθέντα κυριαρχικὰ δικαιώματα πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐφρόντισε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος (Ὁ Πατριάρχης τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου) νὰ διευκρινήση σὲ συνοδευτικὴ τοῦ Τόμου Συνοδικὴ Ἐπιστολή, ὅτι «τοῦ λοιποῦ τὴν κατὰ τὸν ἡμέτερον Συνοδικὸν Τόμον καθεστηκυῖαν ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπαξά­παν­τες ἀναγνωρίσητε ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, περιβεβλημέ­νην ἅπαντα τὰ δικαιώματα ἐπὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιῶν, ὅσα περ ἐκέκτητο πρότερον ὁ καθ’ ἡμᾶς Ἀποστολικὸς Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος».
      Τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» τῆς Κωνσταντινουπόλεως δόθη­καν, λοιπόν, στὴν «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος», ὄχι σὲ συγκεκρι­μένες Μητροπόλεις. Καὶ ἀπ’ ὅτι γνωρίζουμε, κανεὶς μέχρι σήμερα, οὔτε Ἕλληνας ἄλλ’ οὔτε Κωνσταντινουπολίτης Ἱεράρχης δὲν ἔχει ἀρνηθεῖ ὅτι καὶ οἱ «Νέες Χῶρες» ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
      Αὐτὸ ἀποδεικνύεται στὴν Πράξη, δεδομένου ὅτι οἱ «Νεο­χωρῖτες» Μητροπολῖτες μετέχουν στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἐφικτὸ στοὺς Ἕλληνες Μητροπολῖτες, ποὺ ὑπάγονται ἀπ’ εὐθείας στὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ οἱ Ἱεράρχες τῆς Κρήτης καὶ τῆς Δωδεκανήσου.
      Τὸ αὐτονόητο συμπέρασμα, ὅτι μὲ τὸ Συνοδικὸ Τόμο παρέχεται ἅπαξ διὰ παντὸς τὸ κυριαρχικὸ δικαίωμα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλ­λά­δος νὰ ἐντάσση στὴν Ἱεραρχία της ὅσες Μητροπόλεις προσαρ­τῶνται κατὰ καιροὺς στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια, εἶχε ἐξάγει καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης, πολέμιος μὲν τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου ἀλλὰ καὶ ὁ πλέον λεπτολόγος ἑρμηνευτής του. Γράφει: «Μένουσι δὲ ἔτι ὑπὸ τὴν Ἑκκλησιαστικὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἁρχιεπισκόπου Κωνσταντι­νουπόλεως ἐκ τῶν ἀποτελουσῶν ἄλλοτε τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ἁνατολικῆς Ἰλλυρίας ἐπαρχιῶν ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία, αἱ δύο Ἤπειροι κλπ. διότι μένουσιν ἔτι ὑπὸ τὴν δεσποτείαν τῶν ἀλλοφύλων. Ἂν αὔριον ἀπελευθερωθῶσιν ἐξ αὐτῆς καὶ αὐτοὶ οἱ τόποι, ἀπελευθεροῦνται εὐθὺς καὶ αἱ Ἑκκλησίαι αὐτῶν ἐξ ἐκείνης, ὅ ἐστιν ἀπολαμβάνουσι πάλιν, ἃ ἐστερήθησαν καὶ κατὰ τοῦτο δίκαια. Διότι οὔτε νόμος, οὔτε κανών, οὔτε ἔθιμον ἀρχαῖον, οὔτε χρόνος ἐμποδίζουσιν αὑτὰς ἀπὸ τοῦ νὰ ἀπολαύσωσι τὰ οἰκεῖα δίκαια». Αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Φαρμακίδης τὸ 1852 καὶ βεβαίως δὲν διανοεῖται, ὅπως καὶ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος, ὅτι μποροῦσε νὰ ὑπάρξη ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ τραγελαφικὴ καὶ ἀντικανονικὴ Πράξη τοῦ 1928.
      Δυστυχῶς ὁ ἐπινοητής της, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσό­στο­μος Παπαδόπουλος, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀνταποκριθῆ στὴν τεχνητὴ κρίση, ποὺ παρουσιάσθηκε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ποιμαν­τορίας του, θεώρησε πὼς αὐτὴ ἡ Πράξη θὰ ἦταν συμβιβαστικὴ λύση (παρ’ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος τὴν θεώρησε «παρὰ τοὺς Ἰεροὺς Κανόνας» καὶ ὡς λύση “οἰκονομίας”), ἔκαμε τὰ εὔκολα, δύσκολα, δὲν ἀξιοποίησε τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» ποὺ τοῦ παρέχει ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἐνέπλεξε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ δεινὴ περιπέτεια.
      Τὴν περιπέτεια αὐτὴ ἀναβιώνουμε σήμερα μὲ τὴν ἔνταση στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διαπι­στώνουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ὁ Πανεπιστημιακὸς Καθηγητὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μπορεῖ μὲν νὰ ἦταν ἀξιόλογος συγγραφεύς ἀλλά, μὲ τοὺς ἄστοχους χειρισμούς του, “χρέωσε” στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ τὸ Παλαιοημερολογητικὸ Σχῖσμα καὶ τὴν Κρίση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη!


Ο  ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ  ΤΟΜΟΣ  ΚΑΙ  ΤΟ
ΣΥΝΤΑΓΜΑ  ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ

Μερικοὶ προσπάθησαν νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς ἐπιχείρημα ὑπὲρ    τοῦ Πατριαρχείου τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἡ Πατρι­αρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 κατοχυρώνονται στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος. Δὲν ἔκαμαν, ὅμως, τὸν κόπο νὰ σκεφθοῦν λίγο περισ­σό­τερο πάνω στὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ λησμόνησαν τὸ σπου­δαιότερο. Λησμόνησαν πὼς ὁ Συνοδικὸς Τόμος ρητῶς ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο ἀναγνωρίζεται αὐτοκέ­φαλος ἀλλὰ καὶ διοικεῖ «τὰ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως»!

Αὐτὸ σημαίνει πολὺ ἁπλᾶ ὅτι, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ Πολιτεία δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νὰ ἐλέγξη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸ ἐὰν  καὶ κατὰ πόσον τηρεῖ τὸν Πατριαρχικὸ Τόμο καὶ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη (ἐφ’ ὅσον αὐτὸ τὸ ἀπαγορεύει ὁ προστατευόμενος ἀπὸ τὸ Σύνταγμα Συνοδικὸς Τόμος), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς Συνταγματικῆς κατοχυρώσεως τῶν ἀνωτέρω ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ὑποχρεώνη τὴν Πολιτεία νὰ ἐπικυρώνη τὶς Ἐκκλησιαστικὲς ἀποφά­σεις της ὥστε νὰ ἔχουν αὐτὲς καὶ νομικὴ ἰσχύ.
Αὐτὰ τὰ ἔχει ξεκαθαρίσει ὁ πολιτειοκράτης ἀλλὰ καὶ ἀπίστευτα λογικὸς ἄνθρωπος, ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης. Γράφοντας τότε:
« Ἂν ὁ Συνοδικὸς Τόμος γενῆ δεκτός, καὶ κατασταθῆ νόμος τῆς ἐπικρατείας, τίνος ἄλλου καταστατικοῦ νόμου ὑπάρχει χρεία; Ἀρχὴ αὐτοσύστατος, αὐθύπαρκτος, αὐθυπόστατος, ὅλως ἀνεξάρτητος ἀπὸ τῆς πολιτείας. Ἄλλο Κράτος ἐν Κράτει, ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης Κοσμικῆς Ἐπεμβάσεως διοικοῦσα τὰ τῆς Ἐκκλησίας καθόλου... Πᾶς λοιπὸν ἄλλος νόμος εἶναι ὄχι μόνον περιττός, ἀλλὰ καὶ γελοῖος!»

Πρέπει νὰ καταλάβουν οἱ πολέμιοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ αὐτοκεφάλου ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατοχυρώνει Πολιτειακὰ μόνο τὴν
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ μόνον αὐτήν.
Τὴν προστατεύει, φερ’ εἰπεῖν, ἀπὸ ληστρικὲς ἐπεμβάσεις τῆς Πολιτείας, ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν ὁ νόμος Τρίτση ἔπεσε στὸ κενὸ γιατὶ προσέκρουσε στὸ «ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως».
Ἐξ ἄλλου, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καὶ κάθε Σύνταγμα, ψηφίζεται γιὰ νὰ κατοχυρώνη τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἀλλοδαπῶν. Πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ ἀλλότριες διεκδικήσεις διασποῦν τὴν ἁρμονία τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ ταράσσουν τὴν εἰρήνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.
Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν θὰ τό λύση ἡ Πολιτεία. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀναμίξεως, παρ’ ἐκτὸς τοῦ νὰ ὑπενθυμίση στὸ Φανάρι ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ διατηρῆ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς χώρας καὶ νὰ προστατεύη τὰ νομικὰ συμφέροντα καὶ δικαιώματα τῶν πολιτῶν καὶ ὑπηκόων της.


Ἡ Πράξη τοῦ 1928 καὶ ...οἱ δανεικοὶ παῖκτες

ΠΩΣ  ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ  Η  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
ΤΟΥΣ  ΙΕΡΟΥΣ  ΚΑΝΟΝΕΣ

Ἄν, παρακάμπτοντας τὴν ἱστορία, ποὺ βοᾶ ὅτι οἱ Μητροπόλεις    τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦσαν ἀνέκαθεν αὐτοκέφαλες καὶ δε­χθοῦμε ὅτι ὁ Συνοδικὸς Τόμος ἔπρεπε ἀπαραιτήτως νὰ μᾶς χορη­γηθῆ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πάλι δὲν μποροῦμε νὰ ἀποσι­ω­πήσουμε ὅτι καὶ αὐτὸς ἀλλὰ καὶ ἡ Πράξη τοῦ 1928 προσφέρονται γιὰ τὴ συγγραφὴ θεολογικῆς διατριβῆς ὡς πρὸς τὴν καταστρα­τή­γηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Παρὰ ταῦτα, οἱ Πατριαρχικοὶ ἔχουν τὸ κουράγιο νὰ ὁμιλοῦν συνεχῶς περὶ σεβασμοῦ τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Φαίνεται, πὼς μερικοὶ νομίζουν ὅτι ὅλες οἱ Συνοδικὲς ἀποφάσεις, ἀσχέτως τῆς λογικῆς καὶ τῆς θεολογίας τοῦ περιεχομένου τους, ἀναγορεύονται αὐτοδικαίως σὲ Ἱεροὺς Κανόνες!
Θὰ ἀρκεσθοῦμε σὲ μιὰ δειγματοληπτικὴ ἀναφορά:
Ὁ Συνοδικὸς Τόμος ἐγκαθιστᾶ ὡς ὑπερτάτη Ἐκκλησιαστικὴ
Ἀρχὴ Σύνοδο Διαρκῆ καὶ ὄχι τὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Δηλαδὴ ὁρίζει ὅτι 12 Ἀρχιερεῖς θὰ διοικοῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὁ θεσμὸς αὐτὸς εἶναι ἄγνωστος στὴν Ἀνατολικὴ ἀλλὰ καὶ στὴ Δυτικὴ
Ἐκκλησία, μπορεῖ δὲ νὰ τὸν συναντήση κανεὶς μόνο στὶς Προτεσταντικὲς Ἐκκλησίες, ποὺ διοικοῦνται ἀπὸ διαρκῆ Συνέδρια.
Τὸν Συνοδικὸ Τόμο συνυπογράφουν πέντε πρώην Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (Κωνστάντιος Α΄, Κωνστάντιος Β΄, Γρηγό­ριος, Γερμανός, Ἄνθιμος) καὶ ὁ ἐν ἐνεργεία Ἄνθιμος Β΄! Ἄραγε μὲ ποιὰ ἰδιότητα ὑπογράφουν οἱ πρώην Πατριάρχες; Πῶς συμβαίνει, ἐνῶ ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ θρόνο τους καὶ εἶναι σχολάζοντες, χωρὶς ἐξουσία, νὰ ὑπογράφουν τὸ αὐτοκέφαλο μιᾶς Ἐκκλησίας; Βεβαίως ἡ ἀπάντηση δὲν μπορεῖ νὰ ἀναζητηθῆ στοὺς Ἱεροὺς Κανό­νες γιατί, ἀπλούστατα, τέτοιοι Ἱεροὶ Κανόνες δὲν ὑπάρχουν!
Τὸ πιὸ ἐξωφρενικὸ, ὅμως, ὁρίζεται στὴν Πατριαρχικὴ Πράξη τοῦ 1928. Ὁρίζεται ὅτι παραχωροῦνται «ἐπιτροπικῶς» στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οἱ Μητροπόλεις τῶν «Νέων Χωρῶν»!
Τὶ θὰ πεῖ «ἐπιτροπικῶς»; Ὅτι οἱ Μητροπολῖτες τῶν «Νέων Χωρῶν», παρ’ ὅτι οἱ  «Νέες Χῶρες» εἶναι πόλεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἀνήκουν στὴν... Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως(!) ἀλλὰ διοικοῦν καὶ ἐπισκοποῦν Μητροπόλεις, ποὺ ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι αὐτοκέφαλη καὶ ἔχει, σύμφωνα μὲ τὸ Συνοδικὸ Τόμο, ὅλα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῶν Ἑλληνικῶν Πόλεων! Βρίσκετε ἐσεῖς λογικὴ σ’ ὅλα αὐτά; Βεβαίως ὄχι!
Τέτοιο καθεστώς, σίγουρα δὲν συναντᾶ κανεὶς στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Τὸ συναντᾶ, ὅμως, στὸ σύγχρονο ποδόσφαιρο, ὅπου μιὰ ὁμάδα, π.χ. ὁ Παναθηναϊκός, ἔχει ποδοσφαιριστάς, ποὺ τοῦ ἀνήκουν, ἀλλὰ κάποιους ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ, σύμφωνα μὲ τὴν ποδοσφαιρικὴ νομοθεσία νὰ τοὺς δίνη δανεικοὺς σὲ ἄλλη ὁμάδα, π.χ. στὸν Ο.Φ.Η., γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα καὶ ὅταν πάλι τοὺς χρειασθῆ, σύμφωνα μὲ τὴ σχετικὴ Πράξη ποὺ ἔχουν οἱ δύο ὁμάδες ὑπογράψει, τοὺς παίρνει πίσω!
Ἔτσι, δυστυχῶς, σὰν τὸ ποδόσφαιρο, δηλαδὴ σὲ «κλωτσο­σκούφι» ἔχουμε μετατρέψει τὰ Ἱερὰ τῆς Ἐκκλησίας μας!


ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Ὅσα ἤδη ἐκθέσαμε, πιστεύω, μᾶς πείθουν ὅτι ἡ ἱστορία καὶ ἡ θεολογία δὲν εἶναι μὲ τὸ μέρος τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλὰ καὶ πάλι αὐτὸ εἶναι δευτερεῦον. Τὸ πρωτεῦον εἶναι τὸ τὶ συμφέρει πνευ­μα­τικὰ τὴν Ἐκκλησία μας σήμερα.
Εἶναι αὐτὸ ποὺ γράψαμε τὸν Ἰούλιο τοῦ 2001 καὶ δημοσιεύθηκε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», μὲ τίτλο «Ὁρατὸς ὁ κίνδυνος Βατικανοποιήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας».
Τὸ ἐπαναλαμβάνουμε:
«Βεβαίως, ἐξ ἐπόψεως ποιμαντικῆς, δηλαδὴ πνευματικῆς ὠφελείας τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας, δὲν θὰ μᾶς ἐνοχλοῦσε καθόλου ὁποιαδήποτε ἀπεμπόληση διοικητικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τοῦ Πατριαρχείου, δεδομένου ὅτι ἡ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση ὑπάρχει γιὰ τὴν πνευματικὴ ὠφέλεια τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι γιατὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση εἶναι αὐτοσκοπός. Ὅταν, ὅμως, αὐτὴ ἡ ἀπεμπόλησι τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας δὲν γίνεται μὲ σκοπὸ τὴν ὑπαγωγὴ τῶν Ἑλλήνων πιστῶν σὲ μιὰ πιὸ πνευματικὴ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση ἀλλὰ μὲ στόχο τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τότε τὸ πρᾶγμα γίνεται σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο καὶ ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς προδοσίας».

«Τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον»
Μὲ θλίψη μας διαπιστώνουμε ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο λεπτολογεῖ «τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον», δηλαδὴ τὶς διατάξεις ποὺ τοῦ ἐνισχύουν τὴν ἐξουσίαν πάνω σὲ τοπικὲς Ἐκκλησίες καὶ Μητρο­πόλεις, φανερώνοντας ἔτσι μιὰ πνευματικὴ ἔνδεια καὶ μιὰ ἀνασφάλεια, ὡσὰν νὰ ἀντλῆ τὸ κῦρος του ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἐξουσιαζομένων, ἐνῶ ἀφήνει τὰ «βαρύτερα τοῦ Νόμου» καὶ υἱοθετεῖ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ὅπως διαβάζουμε στὰ γραπτὰ τοῦ νῦν Πατριάρχου, ὅτι, δηλαδή, «δὲν δύναται ἡ Ἐκκλησία νὰ ἔχη διατάξεις ἀπαγορευούσας τὴν εἴσοδον εἰς τοὺς ναοὺς τῶν ἑτεροδόξων καὶ τὴν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν»!
Τὸ Πατριαρχεῖο μὲ πολλὴ εὐκολία διορθώνει τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους στὰ θέματα τῆς πίστεως, ἀλλὰ ὑψώνει σὰν τρόπαια τὶς Διατάξεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ κατὰ τοὺς Πατριαρχι­κοὺς φαίνεται ὅτι ἐνισχύουν τὴν ἐξουσία του.
Εἶναι ἄραγε πνευματικὴ αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπιση ὥστε νὰ διεκδικῆ τὸ σεβασμὸ καὶ τὴ συμφωνία μας;
Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς διδάσκει ὅτι πρέπει νὰ ὑπακούομε στοὺς πνευματικούς μας Πατέρες ἀλλὰ ἡ ἴδια Ἁγία Γραφὴ διδάσκει ὅτι καὶ οἱ Πατέρες δὲν πρέπει νὰ παροργίζουν τὰ τέκνα τους!
Ἰδίως ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ὄχι μόνο νομιμοποιούμεθα, ἀλλὰ ἔχουμε καὶ ὑποχρέωση νὰ καταθέτουμε τὴ μαρτυρία μας, γιατὶ λόγῳ τῆς θέσεως καὶ ἀποστολῆς μας ἀποτελοῦμε, κατὰ τὸ θεοφόρο Ἅγιο Ἰγνάτιο, «τὸ συνέδριον τοῦ Ἐπισκόπου».
Μᾶς θλίβει τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ τὴν παροῦσα Ἐκκλησιαστικὴ διένεξη ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν τηρεῖται ὁ βασικὸς κανὼν τῆς ποιμαντικῆς διακρίσεως, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον, κάθε πνευματικὸς πατέρας ἐπιβάλλεται νὰ δίνη ἐλευθερία κινήσεων στὰ πνευματικὰ του παιδιά, ποὺ ἔχουν ἔντονη προσωπικότητα καὶ ἐκδηλώνουν ἰδιαίτερη δραστηριότητα καὶ διάθεση γιὰ δράση. Αὐτό, φαίνεται, πὼς δὲν τὸ ἀντιλαμβάνεται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ θέλει νὰ διατηρῆ καθηλωμένη, περιορισμένη καὶ ἔκθετη σὲ ἐσωτερικὲς τριβὲς τὴν ἀνθηρὴ καὶ πνευματικὰ πολύκαρπη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία, κατὰ πανορθόδοξη ὁμολογία, εἶναι ἡ πιὸ ἱεροπρεπής, ἐνάρετη, δραστήρια καὶ ἐλεύθερη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἂν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν θέλη νὰ ἀναγνωρίση τὰ πνευματικὰ πρωτεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἂς τὴν ἀντιμετωπίση τοὐλάχιστον σὰν τὸν ἄσωτο υἱὸ καὶ ἂς τὴν ἀφήση ἐπιτέλους ἐλεύθερη, δίνοντάς της, ὅπως ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, «τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».



17 σχόλια:

  1. Εὐχαριστοῦμε θερμά, τὸν π. Βασίλειο γιὰ τὴν πρωτοβουλία καὶ τὸ θάρρος τῆς θεολογικῆς καὶ τεκμηριωμένης ἀντιπροσωπεύσεως τῆς γοερᾶς κραυγῆς ὅσων ἐκ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ συμφωνοῦμε μαζί του (καὶ συμφωνεῖ μαζί μας) ὑποφἐροντας γιὰ τὴν προβληματικὴ τυπολατρικὴ ἐκκλησιαστικὴ κατάστασι, ἀλλὰ δὲν διαθέτουμε δημόσιο βῆμα ἢ δὲν τολμοῦμε νὰ παραθέσουμε ἐπωνύμως καὶ δημοσίως ἀπόψεις διαφωνίας ἔναντι τοῦ δῆθεν "πρώτου": Διότι, ἀγαπητοί, ἡ ὑπόθεσις προχωρεῖ ραγδαῖα, καὶ, πλέον, ἀντιμετωπἰζουμε ὄχι μόνον τὸ πρόβλημα ὑποταγῆς ὑπὸ ἀνελεὐθερο κέντρο ποιμαντικὴς ἐξουσίας, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξελισσόμενο δῆθεν "πρωτεῖο" τοῦ ἑνὀς.

    Ἐνίοτε ἡ συγκατάβασις μὲ τὸ κακό, χάριν ἀποφυγῆς διαμάχης καὶ χάριν τῆς φαινομενικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἀδικεῖ τὸ καλό. Δἰνοντας μάλιστα ἀφορμὴ γιὰ περαιτέρω ὀρἐξεις κατὰ τὸ παλαιὸ σύνθημα "κτυπᾶτε τους ἀλύπητα, κατηχητόπουλα εἶναι". Θὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε καρπαζοεισπράκτορες ἐὰν ἡ ἀνοχή μας γίνεται ἐφαλτήριο γιὰ κακόδοξες καὶ αἱρετίζουσες ἀπόψεις καὶ πρακτικές << Ο Περγάμου κ. Ζηζιούλας στο Μποζέ της Ιταλίας («Ο.Τ.» 16/7/99) διακήρυξε: «Η Εκκλησία έχει ανάγκη το παπικό πρωτείο!!!» (Ιωαν. Κορναράκης)>>.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να αγιάσει το στόμα σου παπά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φιλώ το χέρι του εκατοντάχρονου προπάππου μου στο Ναύπλιο, που κάποτε ήταν πρωτεύουσα αλλά τώρα δεν εἰναι, εγώ, που όπως ο πατέρας μου και ο πάππος μου, γεννήθηκα, ζω, έχω το σπίτι μου, την οικογένειά μου και την επιχείρησι και εργασία μου στην Αθήνα, τη σημερινή μεγάλη πρωτεύουσα, όπου διαβιούμε όλα τα εγγόνια, παιδιά, γαμπροί, νύφες, πατέρες, πάπποι. Χίλιοι νομάτοι. Οι συνθήκες τα έφεραν και εμείς αναδειχθήκαμε στην Πρωτεύουσα, ενώ μόνον ο προπάππος παρέμεινε σχεδόν μόνος, με ένα δυο συγγενείς, στη παλιά πρωτεύουσα. Τον σέβομαι τον προπάππο μου, κάθεται σε τιμητική θέση στο οικογενειακό τραπέζι τέκνων, νυφών, εγγονών εγγονών και δισεγγόνων του, σε γάμους και βαπτίσεις, αλλά, ΜΕΧΡΙΣ ΕΚΕΙ.

    Εγώ ἐχω την αποκλειστική ευθύνη και τη διοίκηση του σπιτιού μου, την αρχηγία της οικογενείας μου και την ευθύνη και φροντίδα της εργασίας μου και της ανατροφής των τέκνων μου. Δεν την έχει, ο προπαπούς διότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί, αφού δεν ξέρει και τις συνθήκες στην Αθήνα, στην οικογένειά μου, στην εργασία μου. Εκείνος είναι ο αρχηγός της δικού του σπιτιού, στον τόπο όπου διαμένει. Εγώ δεν αναμιγνύομαι στα δικά του, ούτε εκείνος στα δικά μου. Όταν κάποτε υπάρχει ένα σοβαρό θέμα, όλες οι οικογένειες, γαμπρών, γιών, εγγονών, δισεγγόνων, κάνουμε οικογενειακό συμβούλιο. Ο παππούς, τον οποίο τιμητικά ορίζουμε "πρόεδρο", μας λέει: Παιδιά μου εγώ δεν ξέρω από τις συνθήκες που έχετε στις οικογένειές σας, στις πόλεις εκάστου, στις εργασίες και επιχειρήσεις σας. Εσείς ξέρετε, εσείς θα αποφασίσετε, και αν πρόκειται για ένα θέμα που αφορά όλο το σὀι, δημοκρατικά και με ψηφοφορία θα αποφασίσουμε όλοι, κατά πλειοψηφία. Εγώ το πολύ πολύ θα φροντίσω για την διεξαγωγή της ψηφοφορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν θα παραθέσουμε θετικά σχόλια προς το ομολογιακό κείμενο ενώ εμφορούμαστε υπό της σχετικής επιθυμίας.

    Την δοξολογία μας όμως προς τον Θεό, και προς ανθρώπους την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας προς τον π. Βασίλειο και προς τον κ. Οδυσσέα, οφείλουμε να τις εκφράσουμε. Δὀξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμα πνευματικοί και καταρτισμένοι Ορθοδόξως Χριστιανοί που μας ενισχύουν με Ορθόδοξα κείμενα. Εν τέλει θα νικήσει η Εκκλησία του μικρού ποιμνίου. "Ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ".

    Το θέμα κατά την ταπεινή μου έποψι είναι θέμα Πίστεως. Δεν διοικείται, δεν ποιμένεται η Εκκλησία με "πρώτους" και από εξωεκκλησιαστικά (εννοείται έξω των τοπικών και ανεξάρτητων εκκλησιών) "ιστορικά" κέντρα ποιμαντικής εξουσίας. Ἀλλο η "ιστορική" τιμή, που αν το "ψάξουμε" οι Εκκλησίες της σημερινής Ελλάδος είναι αρχαιότατες, από τις πρώτες Εκκλησίες μετά την Εκκλησία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας. Τιμητικά τιμώνται και πρέπει να τιμώνται διότι η Καινή Διαθήκη τις αναφέρει και τις περιγράφει. Την ίδρυσί τους, τους ιδρυτές τους, τους ποιμένες τους, τα πρώτα μέλη τους... Σύμπαν, Υφήλιε, κόσμε, αλλόθρησκοι, αλλόδοξοι, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, τιμήσατε τις ιστορικές Αρχαίες Εκκλησίες των Αθηναίων, των Θεσσαλονικέων, των Κορινθίων, των Βεροιέων, των Κρητών, των Φιληππισίων, όλων των αρχαοότατων Εκκλησιών της σημερινής Ελλάδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πατερ αγιε και η Κρητη και τα νησια του Αιγαιου ειναι τμήματα του Ελληνικου Κρατους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ὅλες οἱ Δημόσιες Ὑπηρεσίες στὴν Κρήτη, Νοσοκομεῖα, Ἀστυνομία, Δικαστήρια, Σχολεῖα, Λιμενικὸ, Στρατός, Πυροσβεστική, εἶναι Ὑπηρεσίες ποὺ ἀνἠκουν στὶς ἀντίστοιχες δομὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μόνον ἐκκλησιαστικῶς ἡ Κρήτη δὲν ἀνήκει στὴν Ἑλλάδα! Οἱ μητροπόλεις τῆς Κρήτης δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ στὴν..."Ἐκκλησία τῆς Κρήτης", τὴν ἡμιαυτόνομη καὶ ὑπαγόμενη ὄχι σὲ κέντρο ἐντὸς τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ σὲ πόλι τῆς νῦν Τουρκικής ἐπικρατείας.

      Ὅταν ἐπαναστατοῦσαν οἱ Κρητικοί μὲ τὸ σύνθημα "Ἔνωσις ἢ θάνατος", ἐννοοῦσαν πλήρη ἕνωσι μὲ τὴν Ἑλλάδα. Τί πάει νὰ πῇ "Ἐκκλησία τῆς Κρήτης" ξεχωριστὴ ἀπὸ τὴν "Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος";

      Αὐτὸν τὸν διαχωρισμό τὼν ξεχωριστῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκμεταλλεύθηκαν στὸ πρόσφατο παρελθόν μυστικοὶ πράκτορες ξένων κέντρων καὶ προσέγγισαν ἀφελεῖς Κρητικούς μὲ σκοπό τὴν ἀνεξαρτησία της Κρήτης ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κρᾶτος. Σὲ πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐκπονοῦντο ἐπιστημονικὲς μελέτες καὶ διδακτορικὲς διατριβὲς μὲ ἀντικείμενο τὴν μεγαλύτερη οἰκονομικὴ εὐρωστία τῆς Κρήτης ἐὰν γἰνῃ ἀνεξάρτητο Κράτος, e-mails ἐστέλνοντο, σημαῖες τῆς "Κρητικῆς Πολιτείας" ὑψώνοντο φυσικῶς καὶ διαδικτυακῶς, φοιτητές παρεσύροντο καὶ κραύγαζαν "ανεξάρτητη Κρήτη", προφανῶς ἔμποροι καὶ καλλιεργητὲς ναρκωτικῶν τὸ ἐπιθυμοῦσαν. Ἡ μὲν ἀνθελληνικὴ αὐτὴ κίνηση ἀπέτυχε, προσκρούοντας στὸν πατριωτισμό τῆν Κρητῶν, ἀλλὰ ἡ "Ἐκκλησία τῆς Κρήτης" παραμένει ξεχωριστὴ ἀπὸ τὴν "Ἑκκλησία τῆς Ἑλλάδος" καὶ ἀποτελεῖ διαχρονικὸν κεκράκτη συμφερόντων καὶ ἐπιχειρημάτων, ποὺ ἐπιθυμοῦν τὴν ἀνεξαρτησία της Κρήτης, γιὰ καλύτερο ἔλεγχο τοῦ πλούτου της (ὑδρογονάνθρακες, τουρισμός) καὶ τῆς γεωστρατηγικῆς της τοποθεσίας.

      Διαγραφή
  6. Γράψε κι άλλα παπούλη μου.
    Ποιός πιστεύει ότι οι αποφάσεις της Συνόδου του Πατριαρχείου λαμβάνονται πράγματι συνοδικώ τω τρόπω; Το πώς λαμβάνονται φαίνεται από τις ομόφωνες εκλογές επισκόπων. Αν τολμάει κανείς, ας μην είναι ομόφωνες.
    Αμ, εκείνη η Πατριαρχική Αυλή!. Τύφλα νάχει η Αυλή και οι αυλικοί των Βασιλέων του κόσμου τούτου.
    Ο "Δεσπότης και Αυθέντης";! Προς τον οποίο κατά την χειροτονία τους όλοι οι Πατριαρχικοί δηλώνουν πίστη, υποταγή και αφοσίωση;! Ποιός Χριστός και κουραφέξαλα! Ημείς έχομεν Καίσαρα!
    Εκτός από τους τιτουλάριους, οι λοιποί "κανονικοι" μητροπολίτες; Οι περισσότεροι (αν όχοι όλοι) απολελυμένες χειροτονίες δε είναι;
    Πού μένει ο Σηλυβρίας και ποιό ποίμνιο ποιμαίνει;
    Που μένει ο Αδριανουπόλεως και ποιό ποίμνιο ποιμαίνει;
    Που μένει ο Περγάμου και ποιό ποίμνιο ποιμαίνει;
    Που μένει ο Φιλαδελφείας και ποιο ποίμνιο ποιμαίνει;
    Κοροϊδία!
    Αλλά αφού υπάρχουν κορόϊδα που χαζεύουν τους βαρύγδουπους τίτλους και
    χάσκουν με ανοικτό το στόμα, καταπίνοντας αμάσητα τα παραμύθια περί του "χειμαζομένου" Οικουμενικού Πατριαρχείου, καλά να πάθουμε.
    Αφού υπάρχουν Έλληνες μητροπολίτες (κυρίως "νεοχωρίτες") που ευκαίρως ακαίρως καλούν τον Δεσπότην και Αυθέντην συνοδευόμενο από τους Αυλικούς του, να επιδαψιλεύσει σστο ποίμνιο τους τις ευλογίες του και τον υποδέχονται με αφίσες και πανό σαν τηλεοπτικό αστέρα, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρυσοστομικῆς ἐμπνεύσεως το Ὀρθοδόξου φρονήματος σχόλιό σας. Σᾶς εύχαριστοῦμε.

      Διαγραφή
  7. Φημολογεῖται ὅτι στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως άνήκει τὸ μέγα καὶ προσοδοφόρο ἐμπορικὸ κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. http://www.elzoni.gr/html/ent/508/ent.28508.asp

      "...Στο εμπορικό κέντρο Mediterranean Cosmos σήμερα υπάρχουν περισσότερα των 210 εμπορικών καταστημάτων που καλύπτουν συνολική έκταση 63.000 τμ, 37 εστιατόρια, ένας πολυκινηματογράφος με έντεκα αίθουσες προβολών και σούπερ μάρκετ. Το κυρίως οικοδόμημα, τα παρκινγκ αλλά και η εκκλησί που έχει κτιστεί και υποδεικνύει την ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ καλύπτουν συνολική έκταση 254 στρεμμάτων. Πρόκειται για ό,τι απέμεινε στο Φανάρι από την έκταση εξήντα χιλιάδων (60.000) στρεμμάτων που κατείχε και εκτεινόταν από την περιοχή του Praktiker μέχρι την παραλία, πριν δοθεί το μεγαλύτερο μέρος αυτής σε ακτήμονες της περιοχής, κατόπιν συμφωνίας του Φαναριού με τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1932".

      Διαγραφή
    2. Και διερωτώμουν γιατὶ τὸ τόσο μῖσος κατὰ τοῦ Βενιζέλου. Άπελευθέρωσε τὶς νέες χῶρες, μοίρασε καὶ τὶς Πατριαρχικὲς έκτάσεις στοὺς ἀκτήμονες; Ἀνάθεμα!!!

      Διαγραφή
  8. Εναι γνωστο οτι ο π. Βασιλειος εμφορειται απο το πνεμα του υπατιου του ελλαδικου αυτοκεφαλου φαρμακιδη. Γι αυτο και το κειμενο του οζει απο φαρμακειδιο οσμη. Ενα κειμενο που τερπει τους ομοιδεατες του, αλλα βριθει αντιστοριτων ανακολουθιων. Η εκκλκησια των ιεροσολυμων μπορει κατα την παραδοση να ειναι η "μητηρ των εκκλησιων" αφου εκει γεννηθηκε ο χριστος, η κωνσταντινουπολη ομως ειναι η μητερα εκκλησια ολων των νεοτερων εκκλησιων, αφου απο αυτην προηλθαν ολα τα νεωτερα πατριαρχεια και οι αυτοκεφαλες εκκλησιες της βαλκανικης. Το οικουμενικο πατριαρχειο εχει απο την ιστορια, την παραδοση και τους ιερους κανονες το προνομοιο να προισταται ολων των εκκλησιων, να συγκαλει οικουμενικες και πανορθοδοξες συνοδους, και να προστατευει χειμαζομενες αν και χειμαζομενο και το ιδιο, αλλες εκκλησιες. Δεν ειναι τυχαιο το γεγονος οτι αποκαλειται και "πατριαρχεια" γιατι εκει εμεναν για μεγαλα χρονικα διαστηματα πατριαρχες της ανατολης, οταν οι τοπικες εκκλησιες δεν ειχαν οχι μονο πιστους, αλλα ουτε και μητροπολιτες για να εκλεξουν πατριαρχη, και η εκλογη του αλεξανδρειας, η του ιεροσολυμων, η και του αντιοχειας γινοταν απο το ιερο κεντρο. Ας μην ξεχναμε την εγκατασταση για σχεδον εικοσι χρονια του αρχιεπισκοπου κυπρου στην περιοχη της νικαιας και συγκεκριμενα στην νεα ιουστινιανη την οποια απο τοτε ο κυπρου φερει στον τιτλο του, οταν η μεγαλονησος ειχε καταληφθει απο τους αραβες. Το πατριαρχειο παρα τα προβληματα που αντιμετωπιζε απο τον εθνικο διχασμο και τις πολιτικες επιλογες του δηθεν "εθναρχου" και καταστροφεως του ελληνισμου της μικρας ασιας βενιζελου, αγκαλιασε και φιλοξενησε στους κολπους του ρωσους αρχοντες και κληρικους, κυνηγημενους απο τους μπολσεβικους μετα την οκτωβριανη επανασταση. Αλλα η αχαριστια των ρωσων φανηκε αμεσως μετα, οταν μεναν και λειτουργουσαν στην πολη, να μιλαν και να λενε για την ανυπαρκτη θεωρια της ανυπαρκτης "τριτης ρωμης". Εαν το πατριαρχειο εχασε το ποιμνιο του σε αυτο δεν φταιει το ιδιο αλλα οι πολιτικες της ελλαδος και του βενιζελου. Οσον αφορα τους μητροπολιτες του θρονου που δεν εχουν ποιμνιο, αυτο δεν σημαινει οτι δεν νοιαζονται για τις μητροπολεις τους, και δεν τις επισκεπτονται. Ο μητροπολιτης σηλυβριας απο την εκλογη και την χειροτονια του, εχει επισκεφτει επανηλημμενως την σηλυβρια, κανοντας και την ενθρονιση του, και χτιζοντας και επισκοπιο. Το ιδιο και ο μητροπολιτης μυρων, ο προυσης ο οποιος καταφερε να αγορασει μια εκκλησια και το παρακειμενο κτηριο ανακαινιζοντας το, ο αδριανουπολεως ο οποιος και ναο εχει στην αδριανουπολη και κληρικο, ο περγαμου ο οποιος εχει επισκεφτει την εδρα του πολλακις και αλλοι νεοι αρχιερεις που ενδιαφερονται για τις μητροπολεις τους. Με το ιδιο σκεπτικο που μενει και πιο ποιμνιο ποιμενει ο κηρυνειας, ο μορφου, ο ληδρας και αλλοι αρχιερεις που οι μητροπολεις τους ειναι στα κατεχομενα; ποιο ποιμνιο ποιμενουν αρχιερεις στα ιεροσολυμα, αφου οι μονοι μητροπολιτες με ποιμνιο ειναι ο ναζαρετ και ο φιλαδελφειας στην ιορδανια; ποιο ποιμνιο ποιμενουν τιτουλαριοι μητροπολιτες στην ελλαδα; το πατριαρχειο ειναι η ανωτατη αρχη της εκκλησιας, και ο πνευματικος καθοδηγητης των μητροπολεων των νεων χωρων, οι κατοικοι των οποιων ειναι υπερηφανοι γι αυτο, διοτι το πατριαρχειο σε δυσκολες στιγμες εσωσε αυτες τις επαρχιες του, και νιωθουν ευγνωμοσυνη σε αυτο. Μακαρι να αλλλαξουν τα πραγματα και οι επαρχιες αυτες του βορειου ελληνισμου να επανελθουν στην αμεση δικαιοδοσια της μητρος εκκλησιας. δεν φτανει πια το μισος και η εμπαθεια για το οντος χειμαζομενο οικουμενικο πατριαρχειο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιὰ τὰ περισσότερα ἐπιχειρήματά σας, ποὺ ξαναδιατυπώσατε πρόσφατα (ἀβἀσιμα ὅλα), ἐπιχειρήθηκε ἀπάντησι μὲ σχόλια στὴν "ὁμολογία πίστεως -ἀποτείχιση", μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ δικά μου. Γιὰ νὰ μήν προβῶ κι' ἐγὼ σὲ ἀντιγραφὴ τύπου copy paste, παραπέμπω κάθε καλοπροαίρετο ἀναγνώστη στὶς ἀναρτήσεις καὶ στὰ κάτωθί των σχόλια τὼν ἑξῆς συνδέσμων (links):

      https://apotixisi.blogspot.gr/2018/05/blog-post_0.html#comment-form

      https://apotixisi.blogspot.gr/2018/05/blog-post_77.html#comment-form

      Ἡ άγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον ἑκάστου γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑποκύπτει σὲ προσωπολατρεία, ὅπως συκοφαντεῖτε τὸν π. Βασίλειο. Σιγὰ νὰ μὴν εἶναι ὁπαδός τοῦ Φαρμακίδη! Ἄν ὁ μακαρίτης π. Θεόκλητος Φαρμακίδης ἢ ὁποιοσδήποτε ἄλλος εἶπε καὶ ἔκανε κάτι σωστό, ποὺ ἀποδεικνύεται μάλιστα ὀρθότατον μὲ τὴν πάροδο τῶν δεκαετιῶν, όφείλουμε νὰ συμφωνοῦμε μὲ τὸ σωστό καὶ ταυτόχρονα νὰ διαφωνήσουμε μὲ τὸν ἴδιο, ἂν ὁ ίδιος σὲ ἄλλα θέματα πρέσβευε κάτι τὸ ἐσφαλμένο. Τὶ δὲν καταλάβατε;

      Τὸ πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἄλλοτε μὲ τὰ σφάλματά του καὶ ἄλλοτε μὲ τὶς εὐεργετικὲς του ἐνέργειες ἀνάλογα καὶ μὲ τὸν πατριάρχη,
      α) εἶχε διαφορετικὸ ρόλο ἐπὶ Ἀνατολικῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας,
      β) εἶχε διαφορετικὸ ρὀλο ἐπὶ τῶν σκοτεινῶν καὶ μαύρων αἰώνων τῆς Τουρκοκρατίας καὶ
      γ) σήμερα πρέπει νὰ ἔχῃ διαφορετικὸ ρόλο ἔναντι τοῦ ἐλεύθερου Ἑλλαδικοῦ Κράτους. Διαφορετικά, θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιμένει σὲ αὐτοκρατορικὰ χρυσόβουλα, σουλτανικὰ φιρμάνια καὶ κιτάπια, πατριαρχικὰ σιγίλλια καὶ τόμους, νὰ εἰσάγῃ ἀνύπαρκτα "πρωτεῖα" στὴν Ὀρθοδοξία, νὰ οἰκουμενίζῃ ἀσυστόλως καὶ νὰ διωργανώνῃ κολυμπάρειες ψευτοσυνόδους, στηριζόμενο στὸν δῆθεν οἰκουμενικὀ (πιθανῶς μεθαύριο στὸν ...παγκόσμιο, ὑφηλιακό, διαγαλαξιακό, συμπαντικό) τίτλο του, καὶ δῆθεν ἐξουσία του, χάρις καὶ στὴν ὑπὸ κοσμικῶν κρατῶν στήριξή του γιὰ λόγους γεωπολιτικούς (μὴν τυχὸν καὶ πάρουν οἱ κουμουνιστές τὴν ἡγεσία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔλεγαν παλαιότερα). Οἱ ἐκ τῶν κἀπως κατηχημένων Ὀρθοδόξων πιστῶν θὰ ποθοῦμε "Ἐλευθέρα καὶ Ζῶσα Ἐκκλησία, μία Ἐλεύθερη Ἐκκλησία σὲ μία Ἐλεύθερη Πατρῖδα".

      Διαγραφή
    2. Τα αυτοκρατορικα χρυσοβουλα, τα σουλτανικα φιρμανια και τα κιταπια ειναι αυτα που κρατουν οχι μονο το οικουμενικο πατριαρχειο, αλλα και το αλεξανδρειας και το ιεροσολυμων. Επανω σε αυτα στηριζεται και η εκκλησια της ελλαδος οπως και ολα τα μοναστηρια για να στηριξουν την υπαρξη και την περιουσια τους, απο τις αρπαχτικες τασεις του κρατους. Επομενως μην κατηγορειται μονο το φαναρι, αλλα θα πρεπει να κατηγορειται και ολες τις αλλες εκκλησιες. Τωρα, εαν θελετε μια ελευθερη και ζωσα εκκλησια, καλο θα ειναι να ισχυσει εξ ολοκληρου ο πατριαρχικος και συνδικος τομος του 1850 με τον οποιο δοθηκε η αυτοκεφαλια στο ελευθερο τμημα του ελλαδικου κρατους, αφου αναφερει οτι η εκκλησια της ελλαδος θα πρεπει να μεινει μακρυα απο τις επιρροες του κρατους. Κατι που ο εμπνευστης του αντιτομου και του αυτοκεφαλου φαρμακιδης δεν δεχτηκε, με αποτελεσμα να δεσει την εκκλησια του βασιλειου της ελλαδος στο αρμα του κρατους μεχρι και σημερα.

      Διαγραφή
    3. Οἱ ἀληθινοί μοναχοί εἶναι ἀκτήμονες, ἂσκητές, ὀλιγαρκεῖς καὶ λιτοδίαιτοι. Ἀπαρνήθηκαν τὰ ἐγκόσμια καὶ τὶς ἐπαφές, ἔστω ἐξ ὀράσεως, μὲ τὸ ἕτερο φῦλο καὶ προσκολλήθηκαν στὰ ὑπερκόσμια, στὰ αἰώνια καὶ στὴν ἀσκητική μοναξιά. Ἔχοντες ἕνα παξιμαδάκι, λίγο νεράκι καὶ σκεπάσματα, ἀρκοῦνται σὲ ἐκεῖνα. Δὲν θέλουν περιουσίες.

      Διαγραφή
  9. "Μακαρι να αλλλαξουν τα πραγματα και οι επαρχιες αυτες του βορειου ελληνισμου να επανελθουν στην αμεση δικαιοδοσια της μητρος εκκλησιας".

    Μητέρα νοείται η αρχαιότερη. Οι εκκλησίες της νυν Ελλαδικής επικράτειας, Νότιας και Βόρειας, είναι αρχαιότερες της Εκκλησίας της Κων/λεως και μητέρα τους, η οποία απέστειλε τους αποστόλους ιδρυτάς των, είναι η Εκκλησία των Ιεροσολύμων ομού με την εκκλησία της Αντιοχείας. Προς αυτή τη μητέρα τα παιδιά της έστελναν την "λογία" όταν εκείνη ήταν εν διωγμοίς και εξορίαις όπως περιγράφει η Καινή Διαθήκη. Η δε παρουσία των Εκκλησιών Βορείου και Νοτίου Ελλάδος είναι αδιάλειπτη.

    Πώς να αλλάξουν τα πράγματα; Να υποδουλωθεί η Βόρεια Ελλάδα στην Τουρκία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μαλλον δεν θελεις να καταλαβεις αγαπητε μου οτι, αλλο η μητηρ των εκκλησιων και αλλο η μητερα εκκλησια. Στα ιεροσολυμα θεμελιωθηκε η εκκλησια του χριστου, στην κωνσταντινουπολη ομως ανδρωθηκε και μεγαλουργησε. Εκει εγιναν οι οικουμενικες συνοδους, εκει διατυπωθηκαν τα δογματα, εκει παγιωθηκε το τυπικο και η ταξη της εκκλησιας. Η κωνσταντινουπολη ηταν αυτη που προστατεψε τα αλλα πρεσβυγενη πατριαρχεια οταν αυτα ειχαν προβλημα στελεχωσεως και οταν αυτα δεν μπορουσαν να εκλεξουν δικο τους πατριαρχη. Η κωνσταντινουπολη ειναι η μητερα εκκλησια, γιατι απο αυτην προηλθαν ολες οι αλλες νεοτερες εκκλησιες. Και αυτο ηταν το λαθος της. Γιατι απο την στιγμη που εισηλθε εντος της εκκλησιας ο εθνοφυλετισμος που καταδικαστηκε απο την μεγαλη συνοδο του πατριαρχειου το 1872 η εκκλησια θα αντιμετωπιζει προβληματα. Οι εθνικες εκκλησιες αρχης γενομενης απο εκκλησια της ελλαδος, εφεραν τον κατακερματισμο και την αιρεση του εθνοφυλετισμου εντος του σωματος της εκκλησιας. Η εκκλησια της ελλαδος εγινε η πρωτη διδαξασα στον κατακερματισμο. Δεν ειναι τυχαιο το γεγονος οτι η εκκλησια της ελλαδος σε ολη την νεοτερα ιστορικη πορεια δεν σταματησε να εχει συνεχως προβληματα. Αυτο δειχνει οτι υπαρχει προβλημα. Και το προβλημα ειναι το πραξικοπημα που εκανε το 1830, δεν ειναι ευλογημενο αλλα ενα πραξικοπημα που θα συνεχιζει να το πληρωνει. Η ταξη εχει διασαλευθει. Ο καθε επισκοπος και καθε παπας λειτουργουν οπως θελουν. Τα συλλειτουργα εχουν γινει καθημερινα με αποτελεσμα να εχουν χασει την εννοια και την σημασια τους. Στα αρχιερατικα συλλειτουργα ολοι οι επισκοποι φορουν μιτρα και κρατουν πατεριτσα,ενω αυτα τα φερει μονο ο προεστως για να ξεχωρισει, και πολλα αλλα. Η μονη λυση για να βρει η εκκλησια της ελλαδος την ηρεμια ειναι η αμεση καταργηση του αυτοκεφαλου και η επιστροφη στην πηγη που ειναι η κωνσταντινουπολη. Εαν αυτο ειναι ανεφικτο να γινει, τοτε οι νεες χωρες θα πρεπει να γυρισουν πισω, ωστε να επανελθει η ηρεμια και η κανονικη ταξη της εκκλησιας στις επαρχιες του οικουμενικου πατριαρχειου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου