Στὴν πατρίδα µου ὑπάρχει ἕνας τόπος ποὺ ὀνοµάζεται Σελλάδια ἀπὸ τὴν µορφολογία τοῦ ἐδάφους· µοιάζει καταπληκτικὰ µὲ τὴν σέλλα τοῦ ἀλόγου. Σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο τὰ µικρὰ κτηµατάκια ποὺ ὑπῆρχαν καλλιεργοῦντο ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν προέρχονταν ἀπὸ ψηλὰ τζάκια, ἀλλὰ ἦταν ταπεινοὶ χειρώνακτες τοῦ µεροκάµατου. Στὶς παρυφὲς τῆς ὑψηλῆς αὐτῆς πλαγιᾶς ὑπάρχει ἕνας αἰωνόβιος κέδρος µὲ φοβερὲς ἀναµνήσεις ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους, γνωστὸς µὲ τὸ ὄνοµα «τοῦ σφουγγαρᾶ ὁ κέδρος». Ἡ γιαγιὰ τῆς µάµµης µου, ποὺ ἔζησε τὰ χρόνια τῆς ἑλληνικῆς ἐπανάστασης, µοῦ διηγήθηκε ἀκούσµατα φρικτὰ καὶ φοβερὰ ἀπὸ τοὺς προγόνους της.
Τὸ αἰωνόβιο αὐτὸ δένδρο εἶδε κρεµάλες ἀπὸ ληστοπεράτες, γιὰ νὰ πάρουν τὰ ὑποστατικὰ καὶ τὰ ὑπάρχοντα τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων.
– Ποτέ, παιδί µου, µεσηµέρι ἢ ἀργὰ τὸ βράδυ µὴ περνᾶς ἀπὸ τοῦ σφουγγαρᾶ τὸν κέδρο. Οἱ πρόγονοί µας εἶδαν καὶ ἄκουσαν πολλά. Ἡ σκιά του εἶναι µοναδικὴ σ᾽ αὐτὴν τὴν περιοχὴ τοῦ κάµπου, ἀλλὰ ποτὲ µὴ τὴν ἐµπιστευθῆς. Ὁ προπάππος σου µοῦ διηγήθηκε:
– Διερχόµενος ἕνα αὐγουστιάτικο µεσηµέρι, ζήλεψα τὸν ἴσκιο του καὶ εἶπα νὰ γείρω λίγο νὰ ξαποστάσω, ὅπως κάθε ὁδοιπόρος τὶς ζεστὲς µέρες τοῦ καλοκαιριοῦ, ἀπὸ τὸν κόπο τῆς πορείας. Ἕνας βαθὺς πόνος καὶ ἀναστεναγµὸς ξαφνιασµένο µὲ σήκωσε καὶ µιὰ φωνὴ µοῦ εἶπε «Μὴ ξαποσταίνης ἐπάνω στὸ αἷµα τῶν ἀδελφῶν σου. Δὲν ἀκοῦς ποὺ βοᾶ πρὸς τὸν Θεὸ µὲ ἀλάλητους στεναγµούς; Ἀπόβαλε κάθε ἴχνος ἀναισθησίας καὶ σήκω ἐπάνω».
Ἐµεῖς παιδιά, ὁσάκις περνούσαµε ἀπὸ κεῖ καὶ τὸν ἴσκιο του ἀκροθιγῶς ἀπολαµβάναµε, ἐπιταχύναµε τὸ βῆµα καὶ σταυροσηµει- ούµασταν, νὰ µὴ µᾶς βρῆ κακιὰ ὥρα. Ὁ δὲ νοικοκύρης τοῦ χωραφιοῦ οὐδέποτε καλλιεργοῦσε τὸν τόπο ἐκεῖνον. Ἄφηνε χέρσο τὸ χωράφι, γιὰ νὰ µὴν ἐνοχλήση αὐτοὺς ποὺ ἔφαγε ἡ κακουργία τῶν ἀνθρώπων. Ὑπῆρχαν καὶ ἄλλοι τέτοιοι τόποι στὸ νησί, ἀλλὰ αὐτὸς ἦταν ὁ τροµερότερος.
Ἀναλογίζοµαι τὶ διαφέρει ὁ τόπος ἐκεῖνος ἀπὸ τὰ χρόνια ποὺ
διερχόµαστε. Τότε, κάπου καὶ ποῦ τόποι ποὺ ἦταν σταθµοὶ τῶν δαιµόνων. Τώρα, ἡ γῆ γέµισε ἀπὸ κέδρους τοῦ σφουγγαρᾶ, ποὺ φύτεψε καὶ εὔθαλε τὸ γένος τῶν Συριζαίων. Ποῦ νὰ ξαποστάσουµε; Ποῦ νὰ βροῦµε πηγὴ νὰ ξεδιψάσουµε; Ἐρηµώθηκε ἡ χώρα ἀπὸ τόπους ἀναπαύσεως.
διερχόµαστε. Τότε, κάπου καὶ ποῦ τόποι ποὺ ἦταν σταθµοὶ τῶν δαιµόνων. Τώρα, ἡ γῆ γέµισε ἀπὸ κέδρους τοῦ σφουγγαρᾶ, ποὺ φύτεψε καὶ εὔθαλε τὸ γένος τῶν Συριζαίων. Ποῦ νὰ ξαποστάσουµε; Ποῦ νὰ βροῦµε πηγὴ νὰ ξεδιψάσουµε; Ἐρηµώθηκε ἡ χώρα ἀπὸ τόπους ἀναπαύσεως.
Περπατᾶς καὶ κοιτάζεις δῶθε-κεῖθε µήπως τὰ φαντάσµατα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὄχι ἁπλῶς σὲ σκιάξουν, ἀλλὰ ἐν ριπῇ ὀφθαλµοῦ σὲ ἐξαφανίσουν. Χριστιανοὶ καὶ µὴ χριστιανοὶ διαβαίνοντας σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσµο, σκιάζονται καὶ τὸν ἴσκιο τους ἀκόµα.
Στὸ τάδε σπίτι λήστεψαν. Τὸν γείτονα ποὺ ἀπονήρευτα ἄνοιξε τὴν πόρτα τὸν σκότωσαν. Τὴν γιαγιὰ στραγγάλισαν, γιὰ νὰ συλήσουν τὸν πενιχρὸ πορτοµανέ της. Σκότωσαν µπροστὰ στὴν ἐκκλησιὰ γιὰ τὸ φραγκοδίφραγκο ποὺ εἶχε ὁ παπποῦς νὰ ἀνάψη τὸ κερί.
Αὐτὸ τὸ αἷµα ποὺ βοᾶ, ὁ κρατῶν, καὶ ὄχι περικρατῶν τὰ σύµπαντα, δὲν τὸ ἀκούει; Καὶ ἔγινε τάχατες σπλαγχνικός, σὰν τὸν Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης, καὶ ἐλευθερώνει τοὺς βαρυποινίτες καὶ ἐγκληµατίες; Αὐτὰ ὄχι ἀπὸ παλιὰ ἀκούσµατα, ἀλλὰ ἀπὸ φρέσκα γεγονότα, πιὸ φρέσκα καὶ ἀπὸ τὰ ἀποπατήµατα. Νύχτα-µέρα περπατᾶς καὶ δὲν ξέρεις ποῦ νὰ πατήσης, γιὰ νὰ µὴ πατήσης τὴν µπατιλιὰ τοῦ κακούργου καὶ φονιᾶ. Ἐξωµολογήθηκε;
Μετανόησε αὐτὸς ὁ ληστής; Ξεπλένεις τὸ πρόσωπό του στὴν χύση τῶν δακρύων του;
Δὲν τοὺς ἀποξηράναµε τοὺς κέδρους τοῦ σφουγγαρᾶ, ἀλλὰ καὶ δὲν τοὺς ποτίσαµε, δὲν τοὺς καλλιεργήσαµε. Τοὺς ἀφήσαµε στὶς µνῆµες ὄχι γιὰ ἀγαλλίαση, ἀλλὰ γιὰ θρήνους καὶ γιὰ κλαυθµούς. Ἂν δὲν µπορῆς νὰ τοὺς ξερριζώσης, τοὐλάχιστον µὴ φυτεύης καινούργιους. Ποιός θὰ συναντήση αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν θὰ πῆ «Κακὸ ποὺ πάθαµε»; Ποιός θὰ τὸν δῆ καὶ θὰ πῆ «Εἶδα τὸν ἄνθρωπό µου· εἶδα τὸν Θεό µου»; Φρεσκάραµε τὸν διάβολο καὶ τὸν βγάλαµε στὸν δρόµο.
Ἀντὶ νὰ ἔχουµε συµπορευτὲς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους, ἔχουµε δαιµόνους καὶ ἀντιχρίστους. Πῶς νὰ µὴν εἶναι τροµαγµένη ἡ πορεία µας; Πῶς νὰ µὴν εἶναι ὁ δρόµος µας γεµᾶτος σκιάχτρα καὶ φόβητρα; Ποῦ νὰ βροῦµε τὴν
χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη;
χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη;
Κάποτε περπατούσαµε σὲ δρόµο τῶν Ἀθηνῶν µὲ τὸν µακαριστὸ ἐπίσκοπο Λαρίσης Θεολόγο, τὸν ὅσιο καὶ ἅγιο. Ἐγὼ στὴν συντροφιά του περπατοῦσα ξέγνοιαστος, ἔνιωθα ἄγγελο Κυρίου νὰ µὲ συνοδεύη. Ἀλλὰ ξάφνου µιὰ ἀγριεµένη µορφὴ ἔσκιαξε τὸν ἐπίσκοπο, σταυροκοπήθηκε καὶ εἶπε «Σίγουρα αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔχει λεγεῶνα»! Ἀγρίεψα µέσα µου, σὰν νὰ περπατοῦσα σὲ ἐρηµιὲς καὶ σκοτεινιές.
Πατέρα µου Θεολόγε, ἂν περπατοῦσες σήµερα, τί θὰ ἔλεγες; Ἡ Σωκράτους καὶ οἱ γύρω ἀπὸ αὐτὴν δρόµοι ἦταν ἐµπορικοί. Περπατούσαµε µικρὰ παιδιὰ ἀµέριµνα, γιατὶ οἱ ἐµπόροι µας ἦταν ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ποὺ ἀγωνίζονταν γιὰ τὸν ἐπιούσιο ἄρτο καὶ ὄχι γιὰ νὰ ρηµάξουν καὶ νὰ ἁρπάξουν. Πηγαίνετε καὶ σήµερα νὰ τοὺς περπατήσετε. Φίδια ποὺ µᾶς ζώνουνε… Παρακαλεῖς, παρακαλεῖς, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ σῴζων. Μαῦρες µορφὲς κυκλοφοροῦν, ἔφυγαν τὰ θηρία ἀπὸ τὶς ἐρήµους καὶ ἤρθανε στὴν πόλη. Ὁ παπποῦς ποὺ πωλοῦσε γιὰ νὰ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι τὸ βρισκούµενο τῆς ἡµέρας, ἐκτελέστηκε, ἀφανίστηκε. Μακάρι νὰ εἶχα τὴν δυνατότητα νὰ τοῦ στήσω ἀνδριάντες στὶς γωνιὲς τῶν δρόµων γιὰ παρηγοριά.
Τώρα ὅµως στὶς µεγάλες πλατεῖες ἔστησαν ἀνδριάντες στοὺς ληστοπεράτες πολιτικούς. Στὴν Θεσσαλονίκη σὲ κεντρικὴ πλατεῖα ἔστησαν τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Μιὰ πονεµένη µάννα ἅπλωνε τὰ χέρια της στὴν γῆ και παίρνοντας χῶµα τὸν µούτζωνε ὁσάκις περνοῦσε ἀπὸ κεῖ.
– Γιατί, µάννα, κάνεις αὐτὴν τὴν χειρονοµία;
– Αὐτός, παιδί µου, καὶ ἡ συρµαγιὰ τοῦ διαβόλου ἀπὸ νοικοκυραίους µᾶς ἔβγαλε στὸν δρόµο ξυπόλυτους καὶ πεινασµένους, γυµνοὺς καὶ ξεβράκωτους.
Καὶ ἐγὼ εἶπα µέσα µου ὅτι πράγµατι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι σὰν τὸν κέδρο τοῦ σφουγγαρᾶ καὶ πολὺ πιὸ φοβερὸς ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ εἶχα στὸν τόπο µου.
Πιὸ κάτω καὶ ἄλλος φρικτὸς κέδρος, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. Οἱ σπορεῖς τοῦ τρόµου καὶ τοῦ φόβου φυτώρια σήµερα, στολίδια σήµερα στὶς πρασιὲς τῶν πόλεων.
Μὴ παραλείψετε καὶ τὸν ΣΥΡΙΖΑ νὰ τὸν φυτέψετε σὲ κεντρικὴ πλατεῖα γιὰ παρηγοριὰ καὶ παράκληση τῶν Νεοελλήνων.
Φούρια γιὰ τέτοια ἔπιασε τοὺς Συριζαίους. Ἀποφυλακίστε κι ἄλλους ἐγκληµατίες καὶ φυλακίστε αὐτοὺς ποὺ ἀντιδροῦνε στὸ σύστηµα τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀκολασίας.
Καὶ µὴ ξεχάσετε καὶ ἐκκλησιὰ νὰ κάνετε καὶ κέδρους νὰ φυτέψετε ἀπ᾽ ἔξω, γιὰ νὰ παντρεύετε αὐτοὺς ποὺ διαστρέφουν τὴν δηµιουργία, αὐτοὺς ποὺ ξεµπαρκάρουν στὰ λιµάνια τῆς ἀκολασίας. Μόνο µὴ σᾶς διαφεύγει πὼς ὁ κέδρος δὲν ἀναπτύσσεται στὴν ἁλµύρα. Θὰ ἔρθη καιρὸς ποὺ θὰ κλάψετε, ἀλλὰ δὲν θὰ ἔχετε τὸν βοηθοῦντα καὶ θὰ ψάχνετε ἀπὸ τὰ ἄγρια καὶ ἀγκαθωτὰ φύλλα τοῦ κέδρου
νὰ σφουγγίσετε τὰ δάκρυά σας, γιατὶ ἡ φασκοµηλιὰ καὶ τὸ θυµάρι καὶ τὰ
µύρτια θὰ ἔχουν ξεραθῆ…
νὰ σφουγγίσετε τὰ δάκρυά σας, γιατὶ ἡ φασκοµηλιὰ καὶ τὸ θυµάρι καὶ τὰ
µύρτια θὰ ἔχουν ξεραθῆ…
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
.JPG)
1) . Πάτερ Γρηγόριε ... ἀλήθεια, θὰ θέλατε τὴν Ἑλλάδα στὰ σύνορα τῆς Μελούνας, χωρὶς τὰ νησιά τοῦ Αἰγαίου, χωρὶς τὴ Μακεδονία μας, χωρὶς τὴν Κρήτη μας, χωρὶς τὴ Θράκη μας, χωρὶς τὴν Ἤπειρο (του Βενιζέλου τὸ μυαλὸ καὶ τῶν Κρητῶν τὸ βόλι, ἐπήρανε τὰ Γιάννενα κι' αὐτὸ τὸ ξέρουν ὅλοι)!. "Μακεδών" πλέον καὶ έσεῖς ὥς ἁγιονορίτης καίτοι ἀρχιπελαγίτης, κατηγορεῖτε τὸν ἀπελευθερωτή μας. Μήπως θὰ θέλατε καὶ τὸ ἁγιώνυμο ὄρος σας νὰ εὑρίσκεται ἀκόμη στὴν Ὀθωμανικὴ ἐπικράτεια...; Σὰς εὔχομαι νὰ ζήσετε πολλὰ πολλὰ ἔτη ἀκόμα καὶ νὰ μᾶς γράφετε, ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἑπόμενο δέντρο -βασιλεύς. Διότι ὁ πατἐρας Αὐγουστῖνος ΚΑντιώτης ποὺ ὡς μεγαλύτερός σας ἔζησε τὰ γεγονότα τόσο τῆς Μικρασιατικὴς καταστροφῆς ὅσο καὶ τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς μισῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο καὶ δὲν νομίζω νὰ τὸν κατηγορὴτε γιὰ ἔλλειψι ἱστορικῶν γνώσεων, δικαιοκρισίας, φιλαληθείας, ποὺ κάτι ἔλεγε γιὰ τὸ ἀγκάθι ποὺ διαδέχτηκε τὴν ἑλιὰ ἐπειδὴ λόγω τῶν ἀρετῶν της τὴν φθόνησαν τὰ ἄλλα δέντρα καὶ ψήφισαν νὰ βασιλεϋση τὸ ἀγκάθι, ὁ π. Αὐγουστῖνος, ναί, ὁ φλογερὸς Πατριώτης Ἑλληνας καὶ ἅγιος, θεωροῦσε τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο (καὶ τὸ εἶπε πολλὲς φορὲς καὶ τὸ ἔγραψε περισσότερες στὰ βιβλία του καὶ στὴν Σπῖθα), ὡς τὸν μεγαλύτερο πολιτικὸ ἄνδρα τῆς σύγχρονης Ἑλληνικῆς ἱστορίας διότι ὄχι μόνον ἢταν τίμιος, ὄχι μόνον διωργάνωσε τὸ σύγχρονο Κράτος, ὄχι μόνον ὡς ἀρχηγὸς τῶν Κρητικῶν Ἐπαναστάσεων ποὺ κατέληξαν στὴν Ἐπανάσταση τῆς Θερίσου ἔστελνε στὴ Μακεδονία κατὰ τὸ 1903 -1908 Κρήτες ἐθελοντές γιὰ νὰ τὴ βοηθήσουν, ἀλλὰ μὲ τὸν πατριωτισμό του καὶ τὴ διπλωματικὴ του εὐστροφία, διπλασίασε τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ τὴν ἔκανε τὴν Ἑλλάδα τῶν δυὸ ἠπείρων καὶ τῶν πέντε θαλασσῶν, ἄν ὁ φθόνος, ἡ διχόνοια, ἡ μικροψυχία καὶ ἡ φιλοδοξία τῶν ἀντιπάλων του, τὸ ἀδελφοκτόνο μῖσος, δὲν προκαλοῦσε τὸν ἐθνικὸ διχασμό. "ἂν μισοῦνται ἀνάμεσά τους δὲν τοὺς πρέπει Ἐλευθεριά".
ΑπάντησηΔιαγραφή-Στὴν πλατεῖα Βαρδαρίου στὴ Θεσσαλονίκη ὑπάρχει τὸ ἂγαλμα τοῦ ἔφιππου ἀρχιστρατήγου Κωνσταντίνου.
-Στὴν παραλία Θεσσαλονίκης ὑπάρχει τὸ ἄγαλμα τοῦ ἔφιππου Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
-Θὰ θέλατε, πάτερ, νὰ μὴν ὑπάρχει στὴ Θεσσαλονίκη τὸ ἄγαλμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ ποὺ μὲ τὶς ἐντολές του καὶ τὴ διπλωματία του ἀπελευθερώθηκε ἡ Θεσσσαλονίκη!
2).
ΑπάντησηΔιαγραφή-Ἐμεῖς ὅμως οἰ Θεσσαλονικεῖς, ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες, ἐμεῖς οἱ Πόντιοι καὶ Μικρασιᾶτες πρόσφυγες, κάτοικοι τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ θέλουμε τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου. Τὸν εὐγνωμονοῦμε ὅποτε τὸν ἀντικρύζουμε! Διότι, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος μᾶς ἐλευθέρωσε, ἀπελευθέρωσε καὶ τὴ Θεσσαλονίκη μαζὶ μὲ τὴ μισὴ Βόρεια Ἑλλάδα, αὐτὸς ἔσωσε τοὺς πρόσφυγες, αὐτὸς ἐπάνδρωσε ὁμοιογενῶς τὴ Μακεδονία μας μὲ γνήσιο Ἑλληνικὸ αἷμα, ἀφοῦ οἱ ἀντίπαλοί του προκάλεσαν τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή, αὐτὸς ἔκανε τὴν Ἐθνικὴ Ἄμυνα καὶ τὴν Τριανδρία μὲ τὸν θρυλικό Ναύαρχο Κουντουριώτη καὶ τὸν Δαγκλῆ, αὐτὸς φρόντισε ὥστε στὴ Συνθήκη τῆς Λωζάνης στὴν Ελλάδα νὰ γρἀφεται "μουσουλμανικὴ" ἡ μειονότητα καὶ στὴν Τουρκία "Ελληνική".
Ἄν ὁ Βενιζέλος ὡς πρωθυπουργὸς δὲν ἔστελνε τὸ γνωστὸ τηλεγράφημα πρὸς τὸν ἀρχιστράτηγο Κωνσταντῖνο, σήμερα οὔτε ἠ Θεσαλονίκη θὰ ἦταν Ἑλληνικὴ. Ἄν ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος δὲν ἐμπιστευόταν τὸν Στόλο στὸν Κουντουριώτη, διότι ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐπιτελεῖς τοῦ Ναυτικοῦ στὴ σχετικὴ σύσκεψι δἠλωσαν ἀδυναμία νὰ νικήσουν τὸν Τούρκικο Στόλο, καὶ συμβούλευαν νὰ μὴν ἐξέλθει ἡ Ἑλλάδα στὸν πόλεμο, ὄχι μόνο δὲν θὰ ἀπελευθερωνόταν τὰ νησιά τοῦ Αίγαίου μας,
"Ζήτω ὁ Ἀβέρωφ, (τὸ θωρηκτό), ζήτω ὁ Ἀβέρωφ, Ὕδρα καὶ τὰ Ψαρά
τὰ στέλνει ὁ Βενιζέλος καὶ παίρνει τὰ νησιά"
ἀλλα οὔτε ἡ Βόρεια Ελλάδα, ἐφόσον δὲν θὰ εἶχαν ἐγκλωβιστεῖ 200.000 Τούρκικες ἐφεδρεῖες στὰ Μικρασιατικὰ παράλια, μὲ συνέπεια νὰ εἶχαν σταλεῖ ὡς ἐνισχύσεις τοῦ Τούρκικου Στρατοῦ στὴ Μακεδονία καὶ Ἤπειρο καὶ νὰ εἶναι ἀδύνατη ἡ γρήγορη ἀπελευθέρωσί τους ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό. Ξέρετε ὁτι ὁ Ταξίν Πασᾶς ὁ Τοῦρκος Φρούραρχος ποὺ παρέδωσε ἀμαχητὶ τὴ Θεσσαλονίκη, εἶχε ὑπηρετήσει στὴν Κρήτη καὶ ἦταν γνώριμος τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ὡς διαμεσολαβητῆ, δικηγόρου καὶ ἀρχηγοῦ τῶν Ἑλλήνων Ἐπαναστατῶν τὴς Κρήτης; Ἡ Θεσσαλονίκη παρεδόθη χωρὶς μάχη στοὺς Ἑλληνες, ἐνὼ εἶχε καταστραφεῖ καὶ ἡ Τούρκικη Ναυαρχίδα ἀπὸ Ἑλληνικὸ πλοῖο στὸ λιμάνι της, μὲ ἐντολὴ τοῦ Βενιζέλου. Ἡ δὲ Κρητικὴ Χωροφυλακὴ εἶχε φτάσει στὴ Θεσσαλονίκη παράλληλα μὲ τὴν ἀπελευθέρωσι τῆς Θεσσαλονίκης, ἄν ὄχι πιὸ πρίν, γιὰ νὰ ἀναλάβῃ τὴν τήρησι τῆς τάξεως. Διότι προσέτρεξαν πάραυτα καὶ οἱ Βούλγαροι, ἔνοπλοι, γιὰ νὰ "ξεκουραστοῦν", διεκδικῶντας ἀπὸ τὸν Ταξίν Πασᾶ νὰ τοὺς παραδώσῃ τὴν Πόλι. Ἐκεῖ φάνηκε καὶ πάλι ἡ διπλωματικὴ φυσιογνωμία τοῦ Βενιζέλου, στὸ τηλεγράφημα πρὸς Κων/νο, στὴν ἐπιροὴ του στοὺς Συμμάχους των ὁποίων οἱ Πρόξενοι ἦσαν προετοιμασμένοι ὥστε ἡ Θεσσαλονίκη νὰ γίνῃ καὶ πάλι Ἐλεύθερη, στὶς συννενοήσεις μὲ τὸν Ταξίν Πασὰ ὥστε νὰ μὴ χυθῆ αἷμα χωρίς λόγο. Ζήτω ἡ Θεσσαλονίκη μας! Ἐμεῖς θέλουμε τὸ ἄγαλμα τοῦ Βενιζέλου. Αλλωστε μιὰ ὁλόκληρη μεγάλη ὁδός, τῆς Ἐθνικῆς Ἀμύνης, μιὰ ὁλόκληρη ὁδός, ἡ ὁδὸς Βενιζέλου, μιὰ ὁλόκληρη Συνοικία τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ Τριανδρία, καὶ οἱ προσφυγομᾶνες Καλαμαριὰ, Τούμπα, Σαράντα Ἐκκλησιές, καὶ οἱ χιλιᾶδες ἐπισκέπτες τοῦ Θωρηκτοῦ Ἀβέρωφ, στὸ ὁποῖο ὑπήρχαν οἱ φωτογραφίες καὶ τοῦ τότε ἔνδοξου Πρωθυπουργοῦ Βενιζέλου, δίπλα στὸν Θρυλικό Ναύαρχο Κουντουριώτη, τὸ μαρτυροῦν.
https://www.youtube.com/watch?v=n1yXMK6ePT0
ΑπάντησηΔιαγραφήΤραγούδι της Λέσβου, της εποχής που την απελευθέρωσε το θωρηκτό Αβέρωφ (ο... Αβέρος)!
Ζήτω ο Αβέρος, προβάλλει με χαρά
και ρίχτει τα κανόνια στης Λέσβους τα νερά.
Γειά σας θαλασσοπούλια, γειά σ' ἔμορφο νησί
γειά σας ξανθιές κοπέλες και λεβεντιά χρυσή.
Ζήτω ο Αβέρος, Ύδρα και τα Ψαρά
τα στέρνει ο Βενιζέλο να πάρουν τα νησιά.
Για ιδέστε τον Αβέρο πώς λάμπει και βροντά
και ρίχτει τα κανόνια και παίρνει τα νησιά.
Μήπως θα ήθελε άγαλμα.. ... δεν τολμώ να το διανοηθώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν Αγίω Όρει τη 13/26 Απριλίου 1941
Προς την Αυτού Εξοχότητα τον Αρχικαγκελλάριον του ενδόξου Γερμανικού Κράτους Κύριον Αδόλφον Χίτλερ εις Βερολίνον.
Εξοχότατε,
Οι βαθυσεβάστως υποσημειούμενοι Αντιπρόσωποι των Είκοσιν Ιερών Βασιλικών Πατριαρχικών καί Σταυροπηγιακών Μονών του Αγίου Όρους Άθω, λαμβάνομεν την εξαιρετικήν τιμήν ν’ απευθυνθώμεν προς την Υμετέραν Εξοχότητα καί παρακαλέσωμεν Αυτήν θερμώς, όπως, ευαρεστημένη, αναλάβη υπό την Υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν καί κηδεμονίαν τον Ιερόν τούτον Τόπον, του οποίου Ηγούμενοι καί αντιπρόσωποι τυγχάνομεν, διαδεχομένη εν τούτω τους ιδρυτάς καί Ευεργέτας του Ιερού τούτου Τόπου Βυζαντινούς Αυτοκράτορας καί διαδόχους τούτων...
κλπ κλπ.