ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ - Β'

                                    ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ - Β'

 
του μοναχου Μακαριου Κουτλουμουσιανου

Κατά την Ορθόδοξη Ιερά Διδασκαλία, άλλο είναι η Συνοδική καταδίκη-αναθεματισμός της Αιρέσεως
και άλλο είναι η Συνοδική καταδίκη-αναθεματισμός και καθαίρεσις των Αιρετικών.
Η Συνοδική όμως επίσημη καταδίκη - αναθεματισμός της Αιρέσεως είναι συγχρόνως και η Συνοδική επίσημη καταδίκη - αναθεματισμός των Αιρετικών.

Ο πολύς Θεόδωρος Στουδίτης ο Ομολογητής, σύμφωνα με την Απόφαση της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου που καταδίκασε-αναθεμάτισε την Εικονομαχία δεν είχε ουδεμία εκκλησιαστική κοινωνία με τους καταδικασμένους-αναθεματισμένους αλλά μη τυπικά-Συνοδικά καθηρημένους, Εικονομάχους (βλέπε Οικουμενιστές) Ψευδεπισκόπους μη δεχόμενος ως έγκυρα τα μυστήρια τους, υποστηρίζοντας ότι οι εικονομάχοι ούτοι είναι εκτός Εκκλησίας.

Με το Μυστηριακό Θεανθρωπινό Σώμα της Εκκλησίας ο Χριστιανός δεν είναι ενωμένος με την χειροτονία.
Δηλαδή για να μιλήσουμε συγκεκριμένα, το απαραίτητο και κύριο κριτήριο για την ιδιότητα του Χριστιανού είναι η Ορθή και Σωτηρία Ομολογία της Πίστεως, δηλαδή, η Αληθής και Ακριβής Ορθόδοξος Πίστη.
Το κριτήριο αυτό ισχύει τόσο για μεμονωμένα μέλη - πρόσωπα, όσο και για το σύνολο των μελών - προσώπων, μιας ολόκληρης τοπικής Εκκλησίας, ανεξαρτήτως πλυθησμιακής και γεωγραφικής διάστασης.

Στη βάση αυτής της Ορθής Ομολογίας θεμελιώνεται η Μυστηριακή κοινωνία των πιστών.
Δηλαδή προηγείται η Ενότητα της Πίστεως δια της Ορθοδόξου Ομολογίας και έπειτα η Κοινωνία των Μυστηρίων.

"Ο Όσιος Θεόδωρος βασιζόμενος στις αποφάσεις και της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, είχε πλήρη επίγνωση ότι αρνείτο την εκκλησιαστική κοινωνία με καταδικασμένους από πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων και εκτός Εκκλησίας και Χάριτος ευρισκόμενους αιρετικούς, των οποίων η θεία κοινωνία δεν ήταν «σώμα Χριστού », αλλά «ιοβόλος άρτος » και «φάρμακον...ψυχήν μέλαινονί και σκοτίζον»".
(Αρχ. Βασ. Παπαδάκης, «Το Σχίσμα του
Ζηλωτικού Παλαιημερολογιτισμού» ).



Και όλα αυτά μάλιστα μετά από την εικονομαχική Σύνοδο του 815 της ΚΠόλεως που ακύρωσε την Ζ' Οικουμενική της Νικαίας και επανέφερε σε ισχύ της αποφάσεις της εικονομαχικής Συνόδου του 754 τις Ιέρειας που τότε είχε ανακηρυχθεί ως Οικουμενική,
"Φασι γαρ την πρόσκλησιν είναι επί καταστροφή της εν Νικαία τό δεύτερον αγίας συνόδου, το δη λεγόμενον επ' αναιρέσει του προσκυνείσθαι την σεπτήν εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...
Αὕτη ἡ εὐαγγελικὴ ἡμῶν πίστις τῶν ἁμαρτωλῶν, αὕτη ἡ ἀποστολικὴ ἡμῶν ὁμολογία τῶν εὐτελῶν, εἰ δ' οὖν, ἡ πατροπαράδοτος ἡμῶν
θρησκεία τῶν ἐλαχίστων. παρὰ ταύτην οὐχ ὅτι ὁ τίσδε καὶ τίσδε τῶν νῦν ἢ τῶν πάλαι, ἀλλ' οὐδ' εἰ Πέτρος καὶ Παῦλος (εἴπωμεν γὰρ τὰ ἀνένδεκτα ὡς ἐνδεχόμενα) οὐδ' ἂν ἐξ αὐτῶν ἥκῃ τῶν οὐρανῶν δογματίζων καὶ εὐαγγελιζόμενος, δυνάμεθα αὐτὸν κοινωνὼν προσήκασθαι, ὡς μὴ στοιχοῦντα τῇ ὑγιαινούσῃ τῆς πίστεως διδασκαλίᾳ. καὶ πρὸς ταῦτα, ὅ τι ἂν δοκῇ τῇ ἐξουσίᾳ ὑμῶν, ἑτοίμη ἡ ταπείνωσις ἡμῶν μέχρι θανάτου ὑποστῆναι ἢ ἐξάρνους ἡμᾶς γενέσθαι τῆς τοιαύτης ἡμῶν εἰλικρινοῦς ὁμολογίας".
(Οσίου Θεοδώρου Στουδίτου, Β' βιβλίο Επιστολή Α', "Τη εἰκονομαχική συνόδω, ὡς ἐκ προσώπου πάντων τῶν ἡγουμένων" ).

Εναντίον αυτής της Ληστρικής Εικονομαχικής Συνόδου του 815,(βλ. Ληστρικής Οικουμενιστικής Σύνοδου της Κρήτης) εξεγέρθη και ο Μοναχός Θεόδωρος Στουδίτης.
Συγκεκριμένα στις Τιμίες Επιστολές του, ο Πανόσιος Θεόδωρος ο Ηγούμενος του Στουδίτου όπως τον προσφωνεί και το Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναφέρει,

"Εθετο ο Θεός εν τη Εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους· και ουδαμού βασιλέας μέμνηται...
Ουκούν εκβάλεις με σήμερον της Εκκλησίας;
Φησίν ο βασιλεύς προς τον όσιον...
Ουκ εγώ, φησιν ο άγιος· αλλ' ό ταύτης νυμφοστόλος και Θείος Απόστολος μάλλον δε και τούτον συ προλαβών, αυτός εαυτόν οις ειργάσω εξήγαγες.
Ει δε βούλει εντός πάλιν γενέσθαι αυτής, στήθι μεθ' ημών των την αλήθειαν πρεσβευόντων, και την εικόνα Χριστού προσκυνούντων"
(Βίος και Πολιτεία, Ρ. G. 99, " Η Διακοπή της Μνημονεύσεως", Π. Ευθ. Τρικαμηνά).

" Το δε ταράτειν και αποσχίζειν απ' αυτής, την μηδεμίαν εχούσης αληθώς κηλίδα ή ρυτίδα κατά τε τον πίστεως λόγον και το των κανόνων όρον, απ' αρχής αιώνος και μέχρι του δεύρο, εκείνων εστίν, ων η πίστις το ενδιάστροφον έχει, και ο βίος το ακανόνιστον και άθεσμον...
Επει απο των αποστόλων και κατόπιν πολλαχώς πολλαί αιρέσεις προσερράγησαν αυτή και ρυπάσματα άθεσμα και ακανόνιστα επεπόλεσαν, ωσπερ και το νυν· αλλά μην αυτή τω προειρημένω τρόπω άσχιστος και αμώμητος διαμεμένηκεν και διαμένει έως του αιώνος, υπεξαιρουμένων και αποπεμπομένων πάντων απ' αυτής των κακώς φρονησάντων ή πραξάντων, ωσπερ εξ ασείστου και παραλίου πέτρας τα προσρήσσοντα κύματα"
(Επιστολή ΚΗ'. Βασιλείω μονάζοντι).

"Βόθρος γαρ εστίν ως αληθώς, αδελφέ, και παγίς διαβόλου, και η κοινωνία αυτών διίστησι του Χριστού τον αλώντα και μακράν της ποίμνης Κυρίου αποφέρει.
Ως γαρ το φώς απο του σκότους κεχώρισται, ούτως και η ορθόδοξος μετάληψις της αιρετικής κοινωνίας· η μεν γαρ φωτίζει, ή δε σκοτίζει, και η μεν ενοί τω Χριστώ, ή δε τω διαβόλω, και η μεν ζωοποιεί την ψυχήν ή δε θανατοί".
(Επιστολή 233'.Κωνσταντίνω κουράτορι ).

"Ουκ εν αγίω τόπω, καν μορμολύττη το λεγόμενον διότι ου ναός Θεού άγιος ο υφ' αιρετικών βεβηλούμενος, αλλ' οίκος κοινός, ως φησιν ο Μέγας Βασίλειος, του εφεστώτος αγγέλου εν αυτω ως εφ' εκάστης εκκλησίας υπεκστάντος δια την ασέβειαν.
Διόπερ ουδ' η τελουμενη εν αυτω θυσία Θεώ ευπρόσδεκτος· και άκουσον αυτού λέγοντος·
ο ασεβής οι θυων μοιάζει μόσχον ως ο αποκτείνων κυνα ".
(Επιστολή Π' Ιωάννη Λογοθέτη).

"Ως ουν ο Θείος άρτος υπό τον Ορθοδόξων μετεχόμενος πάντας τους μετόχους εν σώμα αποτελεί, ουτο δη και ο αιρετικός άρτος κοινωνούς τους αυτού μετέχοντας αλλήλων απεργαζόμενος εν σώμα αντίθετον Χριστού παρίστησι, και ο κενολόγος μάτην κενολογεί...
Τουτον ούτως εχόντων, ού πας ότι κοινωνήσας ηγουν μεταλαβών, του ιοβόλου άρτου, αρνησίχριστος, εκθέτος, ανόσιος, ει μήτε δια μετανοίας ανακληθή; ".
(Επιστολή ΡΝΔ'. Νικήτα ηγουμένω) .

"Ποια γαρ κοινωνία, φησιν ο αποστόλος, φωτί προς σκότος ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;
Ει ουν το ποτήριον της ευλογίας κοινωνία του αίματος του Χριστού εστίν και ο άρτος ον κλώμεν κοινό κοινωνία του σώματος του Χριστού εστιν, δήλον ότι και το αιρετικόν ποτήριον και ο άρτος κοινωνία του αντικειμένου εστίν ".
(Επιστολή 534'.Συμεών μονάζοντι).

" Η παρά των αιρετικών κοινωνία ού κοινός άρτος, αλλά φάρμακον, ού σώμα βλάπτον, αλλά ψυχήν μέλαινον και σκοτίζον.
Ρίπτειν δε και κρύβδην ουκ εμοι το λέγειν, αλλά των ποιούντων φόβω...
Ει δε Ορθοδόξων αι ευχαι της ιερουργίας, το τούτο, ει παρά αιρετικών γίνοιντο, συμβάλλεται;
Ου γαρ ως ο ποιήσας αυτάς φρονούσιν, ουδε ως αυται αι φωναί σημαίνουσι, πιστεύουσιν...
Ουτος ουν ουδεν ενταύθα πιστεύει ως λέγει, καν ορθόδοξος η μυσταγωγία, αλλ' εικαιολόγει τούτος μάλλον δε ενυβρίζει παίζων την λειτουργίαν".
(Επιστολή ΚΔ'. Ιγνατίω τέκνω).

"Ει δε ουδεν τούτων γέγονεν, αλλά κοινωνών ην τη αιρέσει και ουκ έφθασε μετασχείν του σώματος και αίματος του Κυρίου, αιρετικός γαρ άρτος εκείνος και ου σώμα Χριστού, ού τολμητέον ειπείν σύναξιν περί αυτού ουδε γαρ παίγνια τα Θεία...
Ουδεμία γαρ κοινωνία φωτί προς σκότος, ούτε εν τω μέρει των ορθοδόξων τετάξεται ο μη κοινωνών τη ορθοδοξία καν εν τη εσχάτη ώρα ".
(Επιστολή ΡΞΖ'  Δωροθέω τέκνω).

"Το μεν ουν απέχεσθαι σε παντάπασι της αιρετικής κοινωνίας, και ηγωνίσω και απέσχου, ως φης, χάριτι Χριστού, και έτι απόσχου· ουτο γαρ δείξειας το προς τον Θεόν σου φιλητόν και κοινωνιακόν· η γαρ ενάντια κοινωνία διίστησιν απο Χριστού...
Διότι η ακρίβεια απείργει παντάπασιν αμέθεκτον είναι των ετεροδόξων τον ορθόφρονα, και μήτε εν βρώσει, μήτε εν πόσει, μήτε εν σχέσει συνέρχεται αυτοίς ".
(Επιστολή ΡΟΔ'. Φιλοθέω κτήτορι ).