Ομολογία

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς:

Ένας οικουμενικός Ιεράρχης

Πανίσχυρες ήταν οι θείες ενέργειες και δυνά­μεις, τις οποίες η χάρις του Τριαδικού θεού δώρισε στον άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, (1896-1966) επίσκοπο Σαγγάης και Σαν Φρανσίσκο, του οποίου τη μνήμη επιτελούμε στις 2 Ιουλίου.

Στο συναξάρι της ημέρας αυτής, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε: «Ήταν Ρώσος στην καταγωγή και χει­ροτονήθηκε επίσκοπος για τη ρωσική εκκλησία της διασποράς στη Σαγγάη το 1934. Το 1951 ορίστηκε Αρχιεπίσκοπος Δυτικής Ευρώπης με έδρα αρχικά το Παρίσι και στη συνέχεια τις Βρυξέλλες.

Το 1962 τον τοποθέτησαν στο Σαν Φρανσίσκο, ε­κεί όπου υπέμεινε αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες και κα­τηγορίες.

Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 2 Ιουλίου (νέο ημερολό­γιο) το 1966 μετά την τέλεση της Θείας Λειτουρ­γίας.

Δοξάστηκε από το Θεό με την αφθαρσία και μυροβλυσία του αγίου λειψάνου του.

Υπάρχουν δύο σπουδαίες εκδόσεις - μεταφράσεις στα ελληνικά για τη ζωή του αγίου. Δύο βιβλία, που μιλούν στις καρδιές των Ελλήνων για το μεγάλο ά­γιο των καιρών μας.

Υπάρχει κίνδυνος με τα πολλά εγκώμια να τον υποτιμήσουμε ή να τον υπερτιμήσουμε, παρά να τον τιμήσουμε όπως αρμόζει στα όρια της Εκκλησίας. Γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε να τον προσεγγίσου­με, ιστορώντας σαφώς τους κεντρικούς άξονες της ζωής του. Το πνευματικό του παιδί, ο μακαριστός ιερομόναχος π. Σεραφείμ Ρόουζ, γράφει σχετικά: «Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης κατάφερε στη ζωή του να ενώσει τρία είδη χριστιανικών ιδιοτήτων, που σπάνια συναντώνται μαζί: Πρώτον ήταν τολμηρός και διακεκριμένος ηγέτης της Εκκλησίας. Δεύτερον, ασκητής, συνεχιστής της παράδοσης των στυλιτών αγίων, καθώς υπέβαλε τον εαυτό του σε σκληρές, μέχρι θανάτου κακουχίες και τρίτον έλε­γε «Σαλός» για χάρη του Χριστού».

Η ζωή του ήταν ένα οδοιπορικό μέσα στον κόσμο της ορθόδοξης θεολογίας και ζωής. Ό,τι έχει αποθησαυριστεί στην παράδοση, ό,τι έχει βιωθεί από την ορθόδοξη εκκλησία στο διάβα των αιώνων, για τον επίσκοπο π. Ιωάννη Μαξίμοβιτς είχε πρωταρ­χική και θεμελιώδη θέση στη ζωή του.

«Ήταν ο αυστηρότερος όλων, σε ό,τι είχε σχέση με τα δόγματα της Ορθοδοξίας», σημειώνει ο π. Σε­ραφείμ Ρόουζ.

Αβίαστα, μας θυμίζει τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, που τόνισε: «ιδικόν μου μεν δεν θα είπω τί­ποτε απολύτως, αυτό δε που έχω διδαχθή από τους πατέρας, αυτό λέγω».

Το ίδιο έλεγε και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Στώμεν εν τη πέτρα της πίστεως, και τη παραδόσει της εκκλησίας, μη μεταίροντες όρια, α έθεντο οι άγιοι Πατέρες ημών, μη διδόντες τόπον τοις βουλομένοις καινοτομείν, και καταλύειν την οικοδομήν της αγίας του Χριστού καθολικής (=Ορθοδό­ξου) και αποστολικής εκκλησίας».

Να υπογραμμίσουμε, ότι ως Αρχιεπίσκοπος Δυτι­κής Ευρώπης, αποκατέστησε την ευλάβεια και το σεβασμό στους αγίους της Γαλλίας, που έζησαν προ του σχίσματος.

Στην ασκητική ζωή του αγίου Ιωάννη και αυτή του αγίου Μελετίου Λεόντοβιτς, παρατηρούμε τρεις ο­μοιότητες:

α) Είναι γνωστό ότι ο Άγιος Ιωάννης είχε σαράντα χρόνια να κοιμηθεί σε κρεβάτι, β) γνώριζε την ημέ­ρα του θανάτου και γ) σήμερα, το άγιο λείψανό του είναι άφθαρτο.

Αναμφίβολα, στο πρόσωπο και τη ζωή του Αγίου Ιωάννη ανατράπηκε η λογική του κόσμου τούτου. Του είχε δοθεί από το θεό το προορατικό χάρισμα και οι δυνατές προσευχές, που έφερναν ιάσεις, θεραπείες  και λύτρωση από πειρασμούς.

Στο Παρίσι γράφτηκε γι’ αυτόν το εξής:

«Ζει πέρα από το δικό μας επίπεδο ύπαρξης. Δεν είναι τυχαίο πως σ’ ένα ναό του Παρισιού, που υπάγεται στη Ρώμη, ένας παπικός ιερέας, απευθυνόμενος στους νέους είπε:

«Ζητάτε αποδείξεις; Λέτε ότι πια δεν υπάρχουν ού­τε θαύματα, ούτε άγιοι. Γιατί χρειάζεστε θεωρητι­κές αποδείξεις, όταν ένας ζωντανός άγιος περπα­τά στους δρόμους του Παρισιού, ο Άγιος Ιωάννης ο Ανυπόδητος!».

Επίσης, ο επίσκοπος Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, είπε με απόλυτη κατηγορηματικότητα:

«Αν θερμά επιθυμείς να δεις ένα ζωντανό άγιο, πή­γαινε στο Μπίτολ (επισκοπή Αχρίδας) στον π. Ιω­άννη».

Τέλος, ας θυμηθούμε ότι «στα έσχατα χρόνια μας κάθε Χριστιανός είναι υπεύθυνος για το σύνολο της Χριστιανοσύνης» (Αγ. Ιωάννης Μαξίμοβιτς).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ