Σάββατο 27 Μαΐου 2017



(ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΡΕΙΑΝΩΝ)

Υπάρχει μια ανακυκλούμενη άποψη, ένας αναστοχασμός για την απόφαση της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, για το βάπτισμα των Αρειανών (οικονομία). Υπάρχει, δυστυχώς, μια φορτισμένη υπερ-πατερική θέση, σύμφωνα με την οποία η αναγνώριση του βαπτίσματος των Αρειανών λειτουργεί, σήμερα, εις όφελος των Οικουμενιστών. Αναμφίβολα, πάρα πολλές θεολογικές και ποιμαντικές ερμηνείες, έχουν γραφεί για τον ζ΄ κανόνα της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, για την Ορθόδοξη κατανόησή του.
Η θέση αυτή που αναφέραμε, η αντι-πατερική, συνοψίζεται ως εξής: «Το προηγούμενο της αποδοχής από μέρους της Εκκλησίας στο βάπτισμα των Αρειανών, είναι αθέτηση προϋπόθεσης σωτηρίας και λειτουργεί ως δούρειος ίππος όλων των εχθρών της μιας Εκκλησίας του Χριστού. Το βάπτισμα δεν αποδομούνε, πρώτα – πρώτα;». Οι Πατέρες στον ζ΄ Κανόνα, προσεγγίζουν τον Αρειανισμό ως Αίρεση και όχι ως «ετερόδοξη Χριστιανική Εκκλησία»,, με χάρι και μυστήρια. Όπως δεν νοείται, σήμερα, θυσιαστήριο χωρίς ιεροσύνη, δε νοείται ότι υπάρχει και Αρειανικό βάπτισμα χωρίς εκκλησιαστική βάση, χωρίς εκκλησία πραγματική. Στον ίδιο πνευματικό – δογματικό άξονα κινείται και ο Μ. Αθανάσιος, στην επιστολή του προς τον επίσκοπο Ρουφινιανό, στον οποίο εξηγεί την πνευματική – εννοιακή συγκρότηση της απόφασης της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, για την αποδοχή του βαπτίσματος (μερίδος) των Αρειανών.
Οι θέσεις – έννοιες, που αποτελούν τα θεμέλια του ζ΄ Κανόνα, δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές στην ορθή τους πνευματική σημασία, παρά μόνο σε συνάρτηση με συμπληρωματικό υλικό, θεολογικό, ιστορικό και πολιτικό.
Για να αντιμετωπίσουν οι Πατέρες τα σύνθετα θεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, που δημιούργησε ο Αρειανισμός, είχανε και (θαυματουργικά) τον Άνωθεν Παρεμβατισμό – βοήθεια. Να θυμίσουμε το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, το θαύμα που ιστορεί ο Γεώργιος Κεδρηνός, για μια αιρετική γυναίκα της αιρέσεως του Μακεδονίου στους καιρούς του Αρκαδίου. Μόλις την κοινώνησε ο Ι. Χρυσόστομος, έγινε πέτρα εις το στόμα της «εις έλεγχον των αιρετιζόντων και των αναξίων αποτροπήν».
Επίσης ο Κυπριανός μας πληροφορεί: «Ανήρ τις των εκπεσόντων ήλθε μεταλαβείν και λαβών τον Άρτον, έμεινεν εν τοις χερσίν αυτού τέφρα».
Ο ίδιος ο Άγιος γράφει: «Γυνή τις εκπεσούσα προσήλθε και μετέλαβε του Θείου άρτου, γνούσα δε την αναξιότητα αυτής, έθετο εις κιβώτιον και βουλομένη ανοίξαι, εξήλθε φλοξ κατ’ αυτής και απώλετο».
Τέλος, στους Διαλόγους του Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου (540-560) στο κεφάλαιο (ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΙΙΙ, 5-9 και 31,1) διαβάζουμε για θεϊκές παρεμβάσεις σε Ιταλία, Αφρική και Ισπανία, που κατέδειξαν το ψεύδος της Αρειανικής αιρέσεως.
Συμπερασματικά: Οι Πατέρες εκ πίστεως και ως μάρτυρες αποκαλύψεων, δεν παρέκλιναν της Θεολογίας της Εκκλησίας. Καταδίκασαν τον Αρειανισμό και δεν αναγνώρισαν «Αρειανική Εκκλησία» με μυστήρια, ούτε και το βάπτισμα μόνο, ως προέκταση της «Εκκλησίας» αυτής. Την αλήθεια αυτή την υιοθέτησαν και οι επόμενες Οικουμενικές Σύνοδοι (Βλέπε εγκώμια Μ. Φωτίου, Γρηγορίου Παλαμά για τις Συνόδους).
Στους εκπέσοντας δεν υπάρχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. «Έχουσιν ούτοι (αιρετικοί) τους οίκους ημείς τον ένοικον· ούτοι τους ναούς, ημείς τον Θεόν» (Ε.Π.Ε. 2, 116, 6), παρατηρεί ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Με τη βοήθεια της πολιτικής εξουσίας οι Αρειανοί δημιούργησαν δυναμική αλλαγής συνειδήσεως στο Ορθόδοξο πλήρωμα. Υπήρξαν όμως Ορθόδοξοι, αντιμαχόμενοι τον Αρειανισμό, κληρικοί και λαϊκοί, που διατήρησαν την υπέρτατη περί Χριστού αλήθεια. Ανέγγιχτοι από τα Αρειανικά βιώματα, δημιούργησαν μέσα τους μυστικό πνευματικό φράγμα στην Αίρεση. Δημιούργησαν δηλ. εσωτερικό χώρο, τόπο κατά τον Μ. Αθανάσιο, ανέπαφο, όπου μπορούσε να ενεργήσει (κατά την κρίση του) ο Τριαδικός Θεός.
Εσωτερικά δηλ. υπήρχε Ορθόδοξος αυτοπροσδιορισμός με μια εξωτερική διαδικασία συμβιβασμού με την επίσημη πολιτική και Εκκλησιαστική εξουσία. Εξωτερικά μορφοποιημένοι οι Ορθόδοξοι, πιεζόμενοι από φόβο και άλλα άμεσα προβλήματα, ίσως είχαν κρυφά και τις δικές τους Ορθόδοξες Μυστηριακές τελετές (Βάπτισμα, Γάμος κ.λ.π.).
Ένας στοχαστής (Αρθούρος ντε Γκομπινώ) παρατηρεί σε πολιτικό-ηθικό επίπεδο, για τους Άγγλους και Ινδούς: «Οι Άγγλοι δεν μπορούν να επιτύχουν την σφράγιση των ιδεών τους (των Ινδών) εφ’ ενός λαού ο οποίος φοβάται μεν τους κατακτητές του, αλλά μόνον φυσικώς κυριαρχείται από αυτούς. Διατηρεί την ψυχή του ορθή και τις σκέψεις του εκτός των ιδικών τους».
Στην προς Ρουφινιανό επιστολή του ο Μ. Αθανάσιος, αυτές τις σταθερές υπογραμμίζει (κατ’ αναλογία), σχετικά με την εσωτερική κατάσταση ορισμένων ή πλήθους μάλλον Αρειανών.
Γράφει σχετικά: «Περί των δι’ ανάγκην υποσυρέντων μεν, μη φθαρέντων δε εν τη κακοπιστία». Σε άλλο σημείο πληροφορεί: «τοις δε μη αυθεντούσι μεν της ασεβείας, παρασυρείσι δε δι’ ανάγκην και βίον, έδοξε δίδοσθαι μεν συγγνώμην, έχειν δε και τον τόπον του κλήρου, μάλιστα ότι απολογίαν πιθανήν επορίσαν το». Βρέθηκε δηλ. «τόπος» χάριτος στην ιεροσύνη τους και κατά συνέπεια στο βάπτισμα που επιτελούσαν.
Το ερμηνευτικό κλειδί για την κατανόηση της οικονομία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου βρίσκεται, πιστεύω, και στις σχετικές διατυπώσεις του ζ΄ κανόνα.
Στην αρχή του κανόνα οι Πατέρες τονίζουν: «Τους προστιθεμένους τη Ορθοδοξία και τη μερίδι των σωζομένων, από αιρετικών, δεχόμεθα… Αρειανούς μεν, και Μακεδονιανούς…».
Για εκείνους όμως, που χρειαζόταν βάπτιση, ο κανόνας αναφέρει: «… θέλοντας προστίθεσθαι τη Ορθοδοξία…». Εννοεί δηλ. όλους εκείνους, που δεν είχαν δεχθεί το Ορθόδοξο βάπτισμα ποτέ.
Αναμφίβολα, οι λέξεις «τη μερίδι των σωζομένων», εκφράζουν τον «τόπο», που αναφέρει ο Μ. Αθανάσιος στην επιστολή του. Σήμερα, οι αντικειμενικές εκκλησιαστικές και πολιτικές συνθήκες, ξαναζωντανεύουν την οικονομία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Πλήθος πιστών συσφίγγει (αμυντικά) τις πνευματικές σχέσεις με Αντι-οικουμενιστές κληρικούς. Λειτουργούνται και εξομολογούνται σε ποιμένες, που εξωτερικά – διοικητικά ακολουθούν τον Οικουμενισμό και όχι βιωματικά.
Στο μέλλον, η Σύνοδος που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό, αν ποτέ γίνει αυτή, δεν θα μπορούσε να παραβλέψει την οικονομία – τακτική που αναφέραμε.
Η όποια όμως οικονομία δεν αντικαθιστά την πολυτιμότητα και ορθότητα της Ακριβείας των Πατέρων.
Η ακρίβεια συνιστά την κανονική τάξη της Εκκλησίας η δε οικονομία εφαρμόζεται «όταν μη τα καίρια παραβλάπτη την Εκκλησίαν».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

13 σχόλια:

  1. Διαβαζω: "...Με τη βοήθεια της πολιτικής εξουσίας οι Αρειανοί δημιούργησαν δυναμική αλλαγής συνειδήσεως στο Ορθόδοξο πλήρωμα. Υπήρξαν όμως Ορθόδοξοι, αντιμαχόμενοι τον Αρειανισμό, κληρικοί και λαϊκοί, που διατήρησαν την υπέρτατη περί Χριστού αλήθεια. Ανέγγιχτοι από τα Αρειανικά βιώματα, δημιούργησαν μέσα τους μυστικό πνευματικό φράγμα στην Αίρεση. Δημιούργησαν δηλ. εσωτερικό χώρο, τόπο κατά τον Μ. Αθανάσιο, ανέπαφο, όπου μπορούσε να ενεργήσει (κατά την κρίση του) ο Τριαδικός Θεός...."

    Και σήμερα το ίδιο δεν συμβαίνει ?
    Δόξα τω θεώ όμως υπάρχουν και φωνές αντίστασης .
    Οπως τότε υπήρξαν κληρικοί και λαϊκοί έτσι και σήμερα υπάρχουν λαϊκοί και κληρικοί. Οι ζώντες ναοί του Θεού .Η εκκλησία στις έσχατες μέρες μας .

    Ενας απο αυτούς ο Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός μας λέγει

    " ...Η μνημόνευσις και μόνου του αιρετικού επισκόπου αποτελεί μολυσμό και στερεί την Ορθοδοξία σε αυτόν που τον μνημονεύει , ενώ η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς μας χωρίζει παντελώς απο τον Χριστό ( Επιστολή ροδ').
    Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και όσοι κοινωνούν μαζί τους είναι εχθροί του Θεού (Επιστολή λθ'), ενώ, κατά τον Μέγα Αθανάσιο πρέπει να αποφεύγουμε όχι μόνο τους αιρετικούς αλλά και όσους έχουν κοινωνία με αυτούς (Επιστολή ριθ').

    Η μετάληψις της αιρετικής ψευδοεκκλησίας η οποία, διέρρηξε το Σώμα της Εκκλησίας (Επιστολή ξβ'), αποκόπη απο το Σώμα του Χριστού υποβαλλόμενη σε αιώνια αναθέματα (Επιστολή ρκθ ') δεν είναι Σώμα Χριστού (Επιστολή 197), αλλά κοινωνία του αντικειμένου (Επιστολή 534), φαρμακερός άρτος και δηλητήριο που σκοτίζει και θανατώνει την ψυχή (Επιστολή κδ').

    Ως γάρ τό φώς από τού σκότους κεχώρισται,ούτως και η ορθόδοξος μετάληψις τής αιρετικής κοινωνίας' η μεν γαρ φωτίζει,η δε σκοτίζει,και η μεν ενοί τω Χριστώ,η δε τω διαβόλω,και η μεν ζωοποιεί την ψυχήν,η δε θανατοί (Επιστολή 233).
    Ο γαρ μετέχων αυτής απόκληρος Χριστού ως ο Ιούδας και κοινωνός των παραλαβόντων τον Κύριον εις το σταυρωθήναι ( Επιστολή 244).

    Ωπως λοιπόν ο Θείος άρτος ,οταν λαμβάνεται απο τους Ορθοδόξους, κάνει όλους τους μεταλαμβάνοντας ένα σώμα, έτσι και ο αιρετικός άρτος ,αφού κάνει τους μεταλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο να έχουν μεταξύ τους κοινωνία ,τους καθιστά ενα σώμα αντίθετο απο τον Χριστό (Επιστολή ρνδ΄).
    Αλωστε ο ναός που βεβηλώνεται απο αιρετικούς ,δεν ειναι πλέον άγιος του Θεού,
    αλλα βέβηλος οίκος ,οπως λέγει ο μέγας Βασίλειος ,αφου ο άγγελος που υπήρχε μέσα σε αυτόν,οπως υπάρχει σε καθε Εκκλησία ,παραμερίσθηκε απο αυτόν εξαίτιας της ασέβειας των αιρετικών .
    Γι΄ αυτο ούτε η θυσία που επιτελείται μέσα σε αυτόν είναι ευπρόσδεκτη στον Θέο.
    Και ακουσέ Τον που λέγει :"Ο ασεβής ο θύον μοι μόσχον ,ως ο αποκτείνων κύνα"
    (Επιστολή κδ΄).

    Συμφέρει ο αβάπτιστος να βαπτισθεί σε ώρα ανάγκης απο μοναχό ή λαϊκό Ορθόδοξο ,παρά να πεθάνει αβάπτιστος ή να βαπτισθεί απο αιρετικό (Επιστολή κδ΄).
    Να μην ευχόμαστε ή να προσφέρουμε λάδι ή κερί (Επιστολή σιθ΄)για τους αιρετικούς ,ή να τους κάνουμε μνημόσηνα ,δεν ειναι παίγνια τα Θεία...Ούτε με το μέρος των Ορθοδόξων τάσεται ο μη κοινωνών την Ορθοδοξία εως την εσχάτη ώρα.
    Οπου βρεθεί εκεί και θα κριθεί (Επιστολή 197).
    Δεν επιτρέπεται να κάνουμε προσφορά ή παννυχίδα ή προσευχή για όσους πέθαναν έχοντας εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς (Επιστολή σιθ΄),ούτε να τους μνημονέυουμε στην Θεία Λειτουργία και αν ακόμη πρόκειται για πατέρα,μητέρα ή αδελφό μας (Επιστολή σιθ΄).

    Σύμφωνα με τους Θείους κανόνες ,απαγορεύεται ακόμη και η συνεστίαση με τους αιρετικούς (Επιστολή σιθ΄) και με όσους έχουν κοινωνία μαζί τους (Επιστολή σιε΄).
    Οταν κάποιος εχει εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση ,δεν μπορεί να γίνει φίλος του Θεού ,αλλά παραμένει εχθρός και αν ακόμη προσφέρει όλα τα χρήματα του κόσμου .
    Αλλα γιατί ομιλώ περί κοινωνίας
    Ακόμη και αν συντρώγει ή πίνει ή συνδέεται φιλικά με τούς αιρετικούς είναι υπέυθυνος (Επιστολή λβ΄).

    Ο Χριστιανισμός συνίσταται απο την πίστη και τα έργα ,εαν λείπει το ένα απο τα δύο ,το άλλο δεν ωφελεί εκείνον που το έχει (Επιστολή κη΄) "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. +ΙΓΖ
    H Β Οικουμενική αναγκάστηκε να δεχθεί το «βάπτισμα» των Αρειανών επειδή τότε δεν γινόταν αλλιώς, καθώς βρέθηκαν σε αδιέξοδο.
    Σχεδόν όλος ο κόσμος είχε βαπτισθεί από Αρειανούς, όπως και πολλοί Ιεράρχες της Β Οικουμενικής μάλιστα κάποιοι είχαν χειροτονηθεί και από Αρειανούς.
    Τουτέστιν δέχθηκαν τον ΤΥΠΟ του μυστηρίου του βαπτίσματος και ΟΧΙ ότι αναγνώρισαν άγιο Πνεύμα και σωτηριολογικά μυστήρια στους Αρειανούς.
    Ο ΤΥΠΟΣ του μυστηρίου έγκειται στην τριττή κατάδυση εν συνδυασμώ της ιερολογίας των τριών υπέρθεων υποστάσεων της Αγίας Τριάδος.
    Σήμερα δεν υπάρχει ο ορθόδοξος τύπος του Βαπτίσματος καθώς έχει αντικατασταθεί δια της επιχύσεως [ποδολουτρο] στην Ελλάδα και δια ραντίσματος στις Σλάβικες εκκλησίες του Βορρά.
    Αυτή η πρακτική είναι επίσης προσφάτως καταδικασμένη από την Πανορθόδοξη σύνοδο του 1756, η οποία απεφάνθη ότι αυτός ο τρόπος του «Βαπτίσματος» των Παπικών [ τότε δεν υπήρχε οικουμενισμός κλπ ] δεν είναι δεκτός στην Εκκλησία και ως εκ τούτου Ακινδύνως Βαπτίζουμε.
    Για όποιον ενδιαφέρεται, αναλυτικά δική μου μελέτη επι του θέματος στο blog scripta---manent.blogspot.gr
    στην ετικέτα Βάπτισμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ειναι μονο αυτο,αλλα και το οτι η εκκλησια μας δεχεται το βαπτισμα των παπικων εαν αυτο εχει γινει κατα το οριζομενο τυπικο.Αυτο δινει φτερα στους οικουμενιστες να αμφισβητησουν τη μοναδικοτητα της ορθοδοξης εκκλησιας και να αναπτυσουν θεολογιες για δυο πνευμονες για αδερφες εκκλησιες,για εκκλησιες κλπ.Αν καταφερουν οι αντιχριστοι και "βγαλουν"τα μυστηρια απο την μία ορθοδοξη εκκλησια θα καταριψουν με αυτο τον τροπο την αναγκαιοτητα της,αυτο προσπαθουν,προσπαθουν να αρουν την μοναδικη ιδιοτητα της μοναδικης ορθοδοξης εκκλησιας να κατεχει και να χορηγει μονο αυτη τα σωστικα μυστηρια του Κυριου ωστε να καταστησουν μεσω της εκκλησιας αμφισβητουμενη τη δυναμη του ενος Θεου,αφου Αυτος,θα φανει ως μη δυναμενος να ιδρυσει και να διατηρησει αθικτο σε ενα κοματι αυτο που ευδοκησε να ιδρυσει στη γη προς σωτηρια των ανθρωπων.

      Διαγραφή
  3. Εδω νομιζω ερχονται σε αντιθεση αποστολικοι κανονες με κανονες συνοδων και πατερες.Ειναι πολυ "μυλος"το θεμα.Συμφερει ομως τρομερα τους οικουμενιστες στην επιχειρουμενη νομιμοποιηση των παπικων που επιδιωκουνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. +ΙΓΖ

    1ος Κανόνας του Μ. Βασιλειου
    Α’ μερος

    Μετάφραση
    Το θέμα λοιπόν σχετικά με τους Καθαρούς και έχει αναφερθεί παλιότερα και σωστά το θυμήθηκες ότι πρέπει ν' ακολουθείται η συνήθεια της κάθε χώρας, επειδή φιλονίκησαν με διαφορετικές απόψεις σχετικά με το βάφτισμά τους αυτοί που τότε ασχολήθηκαν μ' αυτά.
    Το θέμα σχετικά με τους Πεπουζηνούς μού φαίνεται ότι δεν έχει καμιά λογική• και απόρησα για το πώς του διέφυγε του μεγάλου Διονυσίου, αν και ήταν τόσο ειδήμονας των εκκλησιαστικών κανόνων. Γιατί οι παλιοί αποφάσισαν να γίνεται δεκτό το βάφτισμα εκείνο, που δεν απέκλινε καθόλου από την πίστη• γι' αυτό άλλες κλίσεις τις ονόμασαν αιρέσεις, άλλες σχίσματα, και άλλες παρασυναγωγές.
    Αιρέσεις ονόμασαν αυτούς που είχαν αποσχιστεί τελείως και είχαν αποξενωθεί από την ίδια την πίστη, ενώ σχίσματα αυτούς που φιλονίκησαν μεταξύ τους για κάποιες αιτίες εκκλησιαστικές και για ζητήματα που μπορούν να διευθετηθούν• και παρασυναγωγές τις συγκεντρώσεις που έκαναν ανυπότακτοι πρεσβύτεροι ή επίσκοποι και αγράμματοι άνθρωποι• για παράδειγμα, αν κάποιος αποδείχτηκε ότι αμάρτησε και αποκλείστηκε από τη λειτουργία του και δεν υπάκουσε στους κανόνες, αλλά διεκδίκησε για τον εαυτό του την προεδρία και τη λειτουργία, και μαζί του έφυγαν κάποιοι εγκαταλείποντας την καθολική εκκλησία, αυτό είναι παρασυνωγωγή• σχίσμα είναι το να διαφοροποιείται κανείς σχετικά με το θέμα της μετάνοιας από τα μέλη της εκκλησίας• αιρέσεις είναι για παράδειγμα οι ομάδες των Μανιχαίων και των Ουαλεντίνων και των Μαρκιωνιστών και των ίδιων των Πεπουζηνών• γιατί η διαφορά αναφέρεται ευθέως στην ίδια την πίστη προς το Θεό.
    Αποφασίστηκε λοιπόν απ' αυτούς που συνήλθαν αρχικά γι' αυτό το θέμα να απορρίψουν ολότελα το βάφτισμα των αιρετικών, ενώ το βάφτισμα αυτών που αποσχίστηκαν να το δεχτούν, επειδή ανήκουν ακόμη στην εκκλησία• αυτοί πάλι που ανήκουν στις παρασυναγωγές, αν βελτιωθούν με αξιόλογη μετάνοια και επιστροφή, να ενώνονται ξανά με την εκκλησία, ώστε πολλές φορές να γίνονται δεκτοί στην ίδια την τάξη, όταν μετανοήσουν, και αυτοί που έφυγαν μαζί με τους απειθάρχητους και που είχαν κάποιον ιερατικό βαθμό.
    Οι Πεπουζηνοί λοιπόν είναι ολοφάνερα αιρετικοί• γιατί βλαστήμησαν το άγιο Πνεύμα με το να δώσουν το όνομα του Παράκλητου ανεπίτρεπτα και αδιάντροπα στον Μοντανό και στην Πρίσκιλλα. Ή λοιπόν είναι καταδικασμένοι, επειδή θεοποιούν ανθρώπους ή επειδή προσβάλλουν το άγιο Πνεύμα συγκρίνοντάς το με ανθρώπους, είναι πάλι ένοχοι για την αιώνια καταδίκη, επειδή δε συγχωρείται η προσβολή του αγίου Πνεύματος. Ποια λογική λοιπόν έχει το να εγκριθεί το βάφτισμα αυτών, οι οποίοι βαφτίζουν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Μοντανού και της Πρίσκιλλας; Γιατί δεν είναι βαφτισμένοι όσοι δε βαφτίστηκαν σύμφωνα με την παράδοση μας.
    Επομένως, αν αυτό του διέφυγε και του μεγάλου Διονυσίου, εμείς όμως δεν πρέπει να εξακολουθήσουμε να μιμούμασθε το σφάλμα• γιατί το παράλογο γίνεται από μόνο του ολοφάνερο και σαφές σε όλους, όσοι έχουν έστω και λίγη λογική. Οι Καθαροί ανήκουν κι αυτοί στους σχισματικούς, αλλά οι παλιοί αποφάσισαν, εννοώ τους οπαδούς του Κυπριανού και του Φιρμιλιανού του δικού μας, να τους υποβάλουν όλους αυτούς σε μια απόφαση, δηλαδή τους Καθαρούς και τους Εγκρατίτες και τους Υδροπαραστάτες και τους Αποτακτίτες. Γιατί η αρχή του χωρισμού έγινε με σχίσμα• αυτοί όμως που αποστάτησαν από την εκκλησία δεν είχαν πια τη χάρη του αγίου Πνεύματος επάνω τους• γιατί σταμάτησε η μετάδοση, επειδή διακόπηκε η συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Β’ μερος

    Αυτοί που πρώτοι έφυγαν είχαν χειροτονηθεί από τους Πατέρες και δέχτηκαν το πνευματικό χάρισμα με την επίθεση των χεριών εκείνων• εκείνοι όμως που αποσχίστηκαν, έγιναν λαϊκοί και δεν είχαν εξουσία ούτε να βαφτίζουν ούτε να χειροτονούν ούτε μπορούσαν να δίνουν στους άλλους τη χάρη του αγίου πνεύματος, την οποία οι ίδιοι είχαν χάσει• γι' αυτό, επειδή βαφτίζονται από λαϊκούς όσοι βαφτίζονται απ' αυτούς, όρισαν να έρχονται στην εκκλησία και να εξαγνίζονται πάλι με το αληθινό βάφτισμα της εκκλησίας.
    Επειδή όμως αποφάσισαν ομόφωνα κάποιοι από την Ασία για τακτοποίηση των πολλών, να δεχτούν το βάφτισμά τους, ας γίνει δεκτό. Όμως πρέπει να καταλάβουμε εμείς το έγκλημα των Εγκρατιτών, ότι δηλαδή επιχείρησαν να προλαβαίνουν στο εξής με δικό τους βάφτισμα τους οπαδούς τους, για να τους κάνουν να μη γίνονται δεκτοί από την εκκλησία• γι' αυτό και διαστρέβλωσαν τη συνήθειά τους. Νομίζω λοιπόν ότι, επειδή τίποτε σχετικά μ' αυτούς δεν έχει καθοριστεί σαφώς, έπρεπε εμείς να θεωρήσουμε άκυρο το βάφτισμα τους, κι αν κάποιος είχε βαφτιστεί απ' αυτούς, όταν προσέρχεται στην εκκλησία, να τον βαφτίζουμε.
    Αν ωστόσο αυτό πρόκειται να είναι εμπόδιο στη γενική εκκλησιαστική τάξη, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε πάλι τη συνήθεια και να ακολουθήσουμε τους Πατέρες που ρύθμισαν τα ζητήματα μας. Γιατί φοβάμαι μήπως κάποτε, επειδή θέλουμε να τους αποθαρρύνουμε αυτούς σχετικά με το βάφτισμα, εμποδίσουμε αυτούς που θέλουν να σωθούν λόγω της αυστηρότητας της απόφασης• κι αν εκείνοι διατηρούν το δικό μας βάφτισμα, αυτό ας μη μας στενοχωρεί• γιατί δεν έχουμε χρέος να τους ανταποδώσουμε χάρη, αλλά να υπηρετούμε την ακρίβεια των κανόνων. Και με κάθε τρόπο να τηρηθεί ο τύπος ώστε όσοι προσέρχονται (στην εκκλησία) από το βάφτισμα εκείνων, να χρίονται ασφαλώς μπροστά στους πιστούς και έτσι να προσέρχονται στα μυστήρια. Και ξέρω ότι τους αδερφούς που ήταν οπαδοί του Ζωίνου και του Σατορνίνου, ενώ ήταν από εκείνη την παράταξη, τους δεχτήκαμε σε επισκοπικές έδρες• επομένως όσους είχαν συνδεθεί με την παράταξη εκείνων δεν μπορούμε πια να τους ξεχωρίσουμε από την εκκλησία, αφού μέσω της αποδοχής των επισκόπων τους, είναι σαν να διατυπώσαμε κάποιο κανόνα για «κοινωνία» μαζί τους.


    Κείμενο
    Κανὼν μζ´ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Περὶ τοῦ τίνας ἀναβαπτίζεσθαι χρεών.
    Ἐγκρατῖται καὶ Σακκοφόροι καὶ Ἀποτακτῖται τῷ αὐτῷ ὑπόκεινται λόγῳ, ᾧ καὶ Ναβατιανοί, ὅτι περὶ μὲν ἐκείνων κανὼν εξεφωνήθη, εἰ καὶ διάφορος, τὰ δὲ κατὰ τούτους ἀποσεσιώπηται. Ἡμεῖς μέντοι ἑνὶ λόγῳ ἀναβαπτίζομεν τοὺς τοιούτους. Εἰ δὲ παρ᾿ ὑμῖν ἀπηγόρευται τὸ τοῦ ἀναβαπτισμοῦ, ὥσπερ οὖν καὶ παρὰ ῥωμαίοις, οἰκονομίας τινὸς ἕνεκα, ἀλλ᾿ ὁ ἡμέτερος λόγος ἰσχὺν ἐχέτω· ὅτι, ἐπειδὴ ὥσπερ Μαρκιωνιστῶν ἐστιν αὐτοβλάστημα ἡ κατ᾿ αὐτοὺς αἵρεσις, βδελυσσομένων τὸν γάμον καὶ ἀποστρεφομένων τὸν οἶνον καὶ τὴν κτίσιν τοῦ Θεοῦ μεμιασμένην εἶναι λεγόντων, οὐ δεχόμεθα αὐτοὺς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἐὰν μὴ βαπτισθῶσιν εἰς τὸ ἡμέτερον βάπτισμα. Μὴ γὰρ λεγέτωσαν, ὅτι εἰς Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα ἐβαπτίσθη μεν, οἵ γε κακῶν ποιητὴν ὑποτιθέμενοι τὸν Θεόν, ἐφαμίλλως τῷ Μαρκίωνι καὶ ταῖς λοιπαῖς αἱρέσεσιν. Ὥστε, ἐὰν ἀρέσκῃ τοῦτο, δεῖ πλείονας ἐπισκόπους ἐν ταυτῷ γενέσθαι καὶ οὕτως ἐκθέσθαι τὸν κανόνα, ἵνα καὶ τῷ ποιήσαντι τὸ ἀκίνδυνον ᾖ, καὶ ὁ ἀποκρινόμενος τὸ ἀξιόπιστον ἔχῃ ἐν τῇ περὶ τῶν τοιούτων ἀποκρίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διαβάζω : Επίσης ο Κυπριανός μας πληροφορεί: «Ανήρ τις των εκπεσόντων ήλθε μεταλαβείν και λαβών τον Άρτον, έμεινεν εν τοις χερσίν αυτού τέφρα».
    Ο ίδιος ο Άγιος γράφει: «Γυνή τις εκπεσούσα προσήλθε και μετέλαβε του Θείου άρτου, γνούσα δε την αναξιότητα αυτής, έθετο εις κιβώτιον και βουλομένη ανοίξαι, εξήλθε φλοξ κατ’ αυτής και απώλετο».

    Για να συνεννοούμαστε .Εδώ μιλά για προδότες που μετανόησαν ΚΑΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ στην εκκλησία . Για να το φέρουμε στις μέρες μας δεν μιλά πχ για τον Θεσσαλονίκης Ανθιμο ό οποίος με την μνημόνευση του παπικού Βαρθολομαίου του εχθρού του Θεού είναι στην μερίδα της απώλειας . Μιλά πχ για τον π Ζήση και τον π Μανώλη . Οι οποίοι φεύγουν από το στρατόπεδο της αποστασίας και θέλουν να προστεθούν στην μερίδα των σωζόμενων . Αυτοί μνημονεύοντας τον Βαρθολομαίο εξέπεσαν απο την πίστη , πρόδωσαν τον Κύριο . Αν δεν επέστρεφαν θα ήταν πεσόντες . Τώρα που επέστρεψαν είναι εκ των πεσόντων = εκπεσόντες .
    Απαξ προδότης ... πάντα προδότης .. ναι μεν δεκτός .. αλλά ΑΛΛΑ !!!
    Τί αλλά ? Ρωτήστε τον ίδιο τον π Ζήση τι ισχύει για τους εκπεσόντες λαικούς τε και κληρικούς .
    Ρωτήστε τον ίδιο τον π Ζήση τι ισχύει ιδικά για τους ιερείς που εξέπεσαν μνημονεύοντας τα αμνημόνευτα και επιστρέφουν .

    Φουσκωμένοι σαν διάνοι οι αρχηγέτες του αντι οικουμενιστικού αγώνα , τυφλωμένοι απο την κενοδοξία έχασαν την συναίσθηση του χρόνου και της εξέλιξης των πραγμάτων .Θα ήταν άξιοι επαίνου αν σταματούσαν την μνημόνευση ΠΡΙΝ το προδοτικό συλλείτουργο που ο Βαρθολομαίος μνημόνευσε Πάπα . Μνημόνευσε ? Όφειλαν αμέσως να διακόψουν την μνημόνευση του Βαρθολομαίου !
    Το έκαναν ?
    Οχι ! Αλλά τι έκαναν ? Μαζί με τον Βαρθολομαίο τον οποίο συνέχισαν να μνημονεύουν προτίμησαν την ενότητα με τους αντίχριστους και όχι με τους χριστιανούς .
    Άλλοι πάλι σαν τον π Μεταλληνό τι μας έλεγαν και τι μας λένε ?
    Έλεγαν είναι νωρίς να διακόψετε την μνημόνευση και τώρα τι λένε ? Ε ... τώρα είναι αργά ... ας κάνουμε την πάπια να αποφύγουμε τους διωγμούς ...

    Στους ΠΕΣΟΝΤΕΣ ο π Μετάλλινος στους εκπεσόντες ο π Ζήσης . Και αυτό με ερωτηματικό . Γιατί κάτι δηλώσεις περί εκκλησιασμού σε ναούς όπου μνημονεύεται ο αιρεσιάρχης παραπέμπουν σε σκύλο που γλύφει το ξερατό του ...

    Και παρ όλο που οι " λεβέντες " είναι όποιοι είναι έρχεται ο Οδυσσέας και τους λέει ΕΛΑΤΕ και βάλετε λειτουργία ΓΙΑΤΙ η εκκλησία σας χρειάζεται . Τι τους λέει ? Αφήστε τα προσχήματα ότι δεν έχετε τόπο και χώρο , ο Χρυσόστομος μια αποθήκη έκανε Αγία Αναστασία , ελάτε τους λέει να κάνετε το ΚΑΘΗΚΟΝ σας ... ελάτε να υπηρετήσετε τον Κύριο ..
    Πάνε ?
    Οχι ! Γιατί δεν κάνουν υπακοή στις λειτουργικές ανάγκες της εκκλησίας αλλά "τιμούν" το επιτίμιο του Ανθιμου !
    Θα έρθει ώρα λεβέντες μου που θα δείτε απο κοντά αυτό που ήδη θεωρητικά δεν αγνοείτε .. το που αναπαύονται οι ιερείς του ογδόου αιώνα ...

    Αλλά θα πρέπει να σχολιάσουμε και το "Σήμερα, οι αντικειμενικές εκκλησιαστικές και πολιτικές συνθήκες, ξαναζωντανεύουν την οικονομία της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Πλήθος πιστών συσφίγγει (αμυντικά) τις πνευματικές σχέσεις με Αντι-οικουμενιστές κληρικούς. Λειτουργούνται και εξομολογούνται σε ποιμένες, που εξωτερικά – διοικητικά ακολουθούν τον Οικουμενισμό και όχι βιωματικά." ... Συνεχίζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι γίνεται όμως σήμερα με το βάπτισμα των Λατίνων; Το βάπτισμα των Λατίνων έχει περάσει από πολλά κύματα, χωρίς να υπάρχει ομοφωνία στην Εκκλησία. Συγκεκριμμένα:
    Η όλη ιστορία του βαπτίσματος των Λατίνων περνάει από πολλές φάσεις. Από τη φάση της ακρίβειας των Αποστολικών κανόνων (μς΄), μετά την εφαρμογή των οποίων φαίνεται ότι εγίνοντο δεκτοί χωρίς βάπτισμα οι Λατίνοι, στο κατ’ οικονομίαν των Β΄ και Πενθέκτης Οικουμενικής, μετά την εφαρμογή των οποίων φαίνεται ότι γίνοντο Ορθόδοξοι σε πολλές περιπτώσεις Λατίνοι χωρίς βάπτισμα, στο κατ’ οικονομίαν της Συνόδου του 1484, μετά την οποίαν φαίνεται ότι γίνονταν σε πολλές περιπτώσεις δεκτοί Λατίνοι με βάπτισμα, στην ακρίβεια τελικά της Συνόδου του 1755. Ποια όμως είναι η πρακτική σήμερα; Τηρείται η απόφαση αυτή από τις Εκκλησίες; Δεν υπάρχει γενική γραμμή. Άλλες, όπως η Ρωσική Εκκλησία και η ΚΠολη δεν εφαρμόζουν την απόφαση αυτή. Άλλες, όπως η Ελλαδική Εκκλησία την εφαρμόζουν. Αυτή η διαφορετική στάση των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ανάγκασε το 1875 το Οικουμενικό Πατριαρχείο να εκφράσει την ευχή «όπως δυνηθώσιν αι κατά τόπους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι συνελθείν επί το αυτό, (ίνα) τότε γενήσεται η ποθητή επίσημος συνεννόησις περί του ζητήματος τούτου». (Καρμίρη Ι. Τα Δογματικά….., σ. 978). Το σπουδαίο όμως στην υπόθεση αυτή είναι, ότι σ’ όλες αυτές τις παλινωδίες δεν δημιουργήθηκαν σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία εκ του γεγονότος αυτού.

    Ν.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναφέρεστε στα τεκταινόμενα στα έτη 1484, 1755, 1875.
      Τι γνώμη έχετε για την "ένωση" της 12/12/1452 ενώπιον του Αυτοκράτορος όπου λειτούργησε ο παπικός καρδινάλιος Ισίδωρος, εκπρόσωπος του πάπα Ρώμης στην Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως; Τυπικά ισχύει η ένωση;

      Η δική μου θέση είναι ότι, το τυπικό μέρος αφορά μόνο την τοπική Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

      Διαγραφή
    2. Ας είμαστε επιφυλακτικοί με την πενθέκτη η οποία συνεκλήθη από αιρετικό αυτοκράτορα για να εκτοπίσει την Ορθόδοξη Έκτη Οικ. Σύνοδο, ανεπιτυχώς μεν, αφήνοντας μεταξύ των (για στάχτη στα μάτια) ορθοδόξων κανόνων των εφαπτομένων συνόδων, τα σκύβαλά της δε. Παρά το ότι την ενέταξε με το έτσι θέλω στο Πηδάλιον ο μοναχός Νικόδημος η Εκκλησία διαχρονικώς δίνει έγκυρη αρίθμηση μόνο στην Πέμπτη Οικουμενική και στην Έκτη Οικουμενική. Ελέω φιλοδυτικού Νικοδήμου θεωρείται οικουμενική από τους μη επαϊοντες, και εξ αιτίας της εισχώρησε η "εγκυρότητα" του βαπτίσματος των παπικών στην οποίαν και αναφέρεστε και άλλες κακοδοξίες. Υπάρχουν ενστάσεις από ακραιφνείς Ορθοδόξους ως προς την εγκυρότητα της Πενθέκτης. Προσωπικά έχω την τοποθέτηση ότι δεν είναι ούτε οικουμενική ούτε Ορθόδοξη, ενώ Ορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδος είναι η 8η, του Μεγάλου Φωτίου, που δεν της έκανε την τιμή να την αναγνωρίσει η σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία και η Πανεπιστημιακή κοινότητα πλην εξαιρέσεων.

      Διαγραφή
  8. Αὐτὴ τὴ χρονικὴ περίοδο δὲν ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις γιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ὑπάρχουν, πλὴν ἐξαιρέσεων, τὰ κατάλληλα Ἐκκλησιαστικὰ Ἀναστήματα Ὀρθοδοξίας καὶ Ὀρθοπραξίας ποὺ θὰ ἁπαρτίσουν τηλικαύτου κύρους Σύνοδον οὔτε ὑφίστανται, πλὴν ἐξαιρέσεων, καὶ οἱ "μελετημένοι" Ὀρθόδοξοι θεωρητικοί Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι, οἵτινες θὰ κατοχυρώσουν δογματικῶς καὶ Ὀρθοδόξως τὰ συμπεράσματά της Συνόδου. Στὴν καθ'ἡμέραν πρᾶξιν διαπιστώνεται ὅτι ἀνεπαρκείᾳ τῶν ἐγκύρων ποιμένων καὶ διδασκάλων τὰ τῆς Πίστεως ἐπαφίενται εἰς τὴν διδασκαλίαν ὑπὸ προσώπων ἀνεπαρκοῦς θεολογικῆς καταρτίσεως τὰ ὁποῖα καίτοι καλῶν προθέσεων διολισθαίνουν σὲ ἀπαράδεκτες ὀρθοδόξως διδασκαλίες. Σημειωτέον ὅτι, σὲ μελλοντικὴ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο θὰ πρέπῃ νὰ διορθωθοῦν ὅσα κακὰ κακῶς εἰσεχώρησαν "κατ' οἰκονομίαν" ἢ κατ' ἄγνοιαν στὴν Ἐκκλησία περιβληθέντα ὑπὸ "κανονικοῦ" συνοδικοῦ ἢ παραδοσιακοῦ ἐνδύματος καίτοι ἀπόβλητα ὑπὸ τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου ἐν Χριστῷ διδασκαλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ν.Κ Ο πάπας είναι αντίχριστος και όποιος αποδέχεται τα μυστήρια του είναι αντίχριστος επίσης .
    Ακόμα και όποιος διερωτάται εκ του πονηρού διερωτάται γιατί ψάχνει επιχειρήματα να βγάλει τον αντίχριστο πάπα χριστιανό .

    Κανὼν ΜΣΤ´
    Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;

    Κανὼν ΜΖ´
    Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα ἐὰν ἄνωθεν βαπτίσῃ ἢ τὸν μεμολυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρὸν καὶ τὸν τοῦ Κυρίου θάνατον, καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων.

    «῞Ορος» τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίαςπερὶ τοῦ Λατινικοῦ ψευδοβαπτίσματος

    ΠΟΛΛΩΝ ὄντων τῶν μέσων, δι᾿ ὧν τῆς σωτηρίας ἡ-
    μῶν ἀξιούμεθα καὶ τούτων, ὡς εἰπεῖν, κλιμακηδὸν
    ἀλληλενδέτων καὶ ἀλληλουχουμένων ὄντων, ἅτε δὴ πάν-
    των πρὸς τὸ αὐτὸ τέλος ἀφορώντων, πρῶτόν ἐστι τὸ
    τοῖς ἱεροῖς ᾿Αποστόλοις θεοπαράδοτον Βάπτισμα, οἷα δὴ
    τῶν λοιπῶν τούτου χωρίς ἀπρακτούντων· «ἐὰν γάρ τις
    μὴ γεννηθῇ, φησίν, ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος, οὐ δύνα-
    ται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»· ἔδει καὶ
    γὰρ ἀναγκαίως, τῆς πρώτης γεννήσεως ἐπὶ τὸν θνητὸν
    τουτονὶ βίον παραγαγούσης τὸν ἄνθρωπον, γέννησιν ἑ-
    τέραν ἐξευρεθῆναι καὶ τρόπον μυστικώτερον, μήτε ἀπὸ
    φθορᾶς ἀρχόμενον, μήτε εἰς φθορὰν καταλήγοντα, δι᾿
    οὗ γένοιτ᾿ ἂν ἡμῖν δυνατὸν μιμήσασθαι τὸν ἀρχηγὸν τῆς
    σωτηρίας ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Τὸ γὰρ ἐν τῇ κολυμβή-
    θρᾳ ὕδωρ τοῦ βαπτίσματος ἐν τάξει μήτρας λαμβάνε-
    ται, καὶ τόκος τῷ τικτομένῳ γίνεται, ᾗ φησιν ὁ Χρυσό-
    στομος· τὸ δὲ ἐν τῷ ὕδατι ἐπιφοιτῶν Πνεῦμα ἐν τάξει
    Θεοῦ τὸ ἔμβρυον διαπλάττοντος· καὶ ὥσπερ ἐκεῖνος
    μετὰ τὴν ἐν τάφῳ κατάθεσιν τριταῖος ἐπὶ τὴν ζωὴν ἀνε-
    φοίτησεν, οὕτως οἱ πιστεύοντες, ἀντὶ τῆς γῆς, τὸ ὕδωρ
    ὑποδυόμενοι, ἐν τρισὶ καταδύσεσι τὴν τριήμερον ἑαυ-
    τοῖς χάριν τῆς ᾿Αναστάσεως ἐξεικονίζουσιν, ἁγιαζομένου
    τοῦ ὕδατος τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ παναγίου Πνεύματος, ὡς
    ἂν τῷ μὲν φαινομένῳ ὕδατι τὸ σῶμα φωτίζοιτο, τῷ δὲ
    ἀοράτῳ Πνεύματι τὸν ἁγιασμὸν ἡ ψυχὴ λήψαιτο· ὡς γὰρ
    τὸ ἐν τῷ λέβητι ὕδωρ τῆς τοῦ πυρὸς μεταλαμβάνει
    θερμότητος, οὕτω τὸ ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ ὕδωρ τῇ ἐνερ-
    γείᾳ τοῦ Πνεύματος εἰς θείαν μεταστοιχειοῦται δύνα-
    μιν, καθαῖρον μὲν καὶ υἱοθεσίας ἀξιοῦν τοὺς οὕτω
    βαπτιζομένους, τοὺς δὲ ἄλλως πως τελουμένους, ἀντὶ
    καθάρσεως καὶ υἱοθεσίας ἀκαθάρτους καὶ σκότους υἱοὺς
    ἀποφαῖνον.
    ᾿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Επειδὴ τοιγαροῦν πρὸ χρόνων ἤδη τριῶν ζήτημα ἀνε-
    φύη, εἰ τὰ παρὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων
    καὶ θείων Πατέρων καὶ παρὰ τὴν συνήθειαν καὶ διαταγὴν
    τῆς Καθολικῆς καὶ ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας ἐπιτελούμε-
    να βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν δεκτά ἐστι, προσερχομέ-
    νων ἡμῖν, ἡμεῖς, ἅτε θείῳ ἐλέει τῇ ὀρθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ
    ἐντραφέντες, καὶ τοῖς κανόσι τῶν ἱερῶν ᾿Αποστόλων καὶ
    θείων Πατέρων ἑπόμενοι, καὶ μίαν μόνην γινώσκοντες
    τὴν ἡμετέραν ἁγίαν καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν ᾿Εκκλη-
    σίαν, καὶ ταύτης τὰ Μυστήρια, ἑπομένως καὶ τὸ θεῖον
    Βάπτισμα, ἀποδεχόμενοι, τὰ δὲ ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν, ὅσα
    μὴ ὡς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τοῖς ἱεροῖς ᾿Αποστόλοις διετά-
    ξατο καὶ ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέχρι τῆς σήμερον
    ποιεῖ, ἐπιτελούμενα, ἐφευρέματα ἀνθρώπων διεφθαρμέ-
    νων ὄντα, ὡς ἀλλόκοτα καὶ τῆς ἀποστολικῆς ὅλης παρα-
    δόσεως ἀλλότρια γινώσκοντες, ἀποστρεφόμεθα κοινῇ δια-
    γνώσει. Καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἡμῖν προσερχομένους ὡς
    ἀνιέρους καὶ ἀβαπτίστους δεχόμεθα, ἑπόμενοι τῷ Κυ-
    ρίῳ ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστῷ τῷ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ἐντειλα-
    μένῳ βαπτίζειν «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ
    καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος»· τοῖς τε ἱεροῖς καὶ θείοις ᾿Απο-
    στόλοις, διαταττομένοις ἐν τρισὶ καταδύσεσι καὶ ἀναδύ-
    σεσι τοὺς προσερχομένους βαπτίζειν καὶ ἐν ἑκάστῃ τῶν
    καταδύσεων ἕν ὄνομα ἐπιλέγειν τῆς ἁγίας Τριάδος· τῷ
    τε ἱερῷ καὶ ἰσαποστόλῳ Διονυσίῳ λέγοντι· «τρὶς ἐν κο-
    λυμβήθρᾳ ὕδωρ καὶ ἔλαιον ἡγιασμένα ἐχούσῃ τὸν προσ-
    ερχόμενον παντὸς ἀμφίου γεγυμνωμένον βαπτίζειν, τὴν
    τρισσὴν τῆς θείας μακαριότητος ἐπιβοήσαντα ὑπόστα-
    σιν, καὶ εὐθὺς τῷ θεουργικωτάτῳ μύρῳ τὸν βαπτισθέντα
    ἐπισφραγίζειν, καὶ μέτοχον ἀποφαίνειν λοιπὸν τῆς ἱερο-
    τελεστικωτάτης εὐχαριστίας»· τῇ τε Δευτέρᾳ καὶ Πενθέ-
    κτη ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, διαταττομέναις τοὺς
    μὴ βαπτιζομένους εἰς τρεῖς ἀναδύσεις καὶ καταδύσεις
    καὶ ἐν ἑκάστῃ τῶν καταδύσεων μίαν ἐπίκλησιν τῶν
    θείων ὑποστάσεων μὴ ἐπιβοῶντας, ἀλλ᾿ ἄλλως πως
    βαπτιζομένους ὡς ἀβαπτίστους προσδέχεσθαι τῇ ὀρ-
    θοδοξίᾳ προσιόντας.
    Τούτοις τοίνυν τοῖς θείοις καὶ ἱεροῖς διατάγμασιν ἑπό-
    μενοι καὶ ἡμεῖς, τὰ μὲν τῶν αἱρετικῶν βαπτίσματα, ὡς
    ἀπάδοντα καὶ ἀλλότρια τῆς ἀποστολικῆς θείας διατά-
    ξεως καὶ ὕδατα ἀνόνητα, ὡς ὁ ἱερὸς ᾿Αμβρόσιος καὶ ὁ
    μέγας φησὶν ᾿Αθανάσιος, καὶ ἁγιασμὸν μηδένα παρέχον-
    τα τοῖς ταῦτα δεχομένοις, καὶ πρὸς κάθαρσιν ἁμαρτη-
    μάτων οὐδὲν ὠφελοῦντα, ἀπόβλητα καὶ ἀποτρόπαια
    ἡγούμεθα. Τοὺς δ᾿ ἐξ αὐτῶν ἀβαπτίστως βαπτιζομένους
    ὡς ἀβαπτίστους ἀποδεχόμεθα, προσερχομένους τῇ ὀρ-
    θοδόξῳ πίστει, καὶ ἀκινδύνως αὐτοὺς βαπτίζομεν, κατὰ
    τοὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνας, οἷς ἀραρό-
    τως ἐπιστηρίζεται ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποστολικὴ καὶ
    καθολικὴ ᾿Εκκλησία, ἡ κοινὴ μήτηρ πάντων ἡμῶν. Καὶ ἐπὶ
    ταύτῃ τῇ κοινῇ ἡμῶν διαγνώσει καὶ ἀποφάνσει σφραγίζο-
    μεν τὸν ῞Ορον ἡμῶν τοῦτον, ταῖς ἀποστολικαῖς καὶ συνο-
    δικαῖς διαταγαῖς συνάδοντα, διαβεβαιοῦντες αὐτὸν δι᾿
    ἡμετέρων ὑπογραφῶν.
    ᾿Εν ἔτει σωτηρίῳ ʹ
    αψνεʹ.
    + Κύριλλος ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπό-
    λεως Νέας Ρώμης καὶ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.
    + Ματθαῖος ἐλέῳ Θεοῦ πάπας καὶ πατριάρχης τῆς
    μεγάλης πόλεως ᾿Αλεξανδρείας και κριτὴς τῆς Οἰκουμέ-
    νης.
    + Παρθένιος ἐλέῳ Θεοῦ πατριάρχης τῆς ἁγίας πό-
    λεως ῾Ιερουσαλὴμ καὶ πάσης Παλαιστίνης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου