«Πού είσαι Θεόδωρε Στουδίτα, πού είσαι Παπουλάκε;» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης, Χριστιανική Σπίθα 447 - 1986)

«Πού είσαι Θεόδωρε Στουδίτα, πού είσαι Παπουλάκε;»

(π. Αυγουστίνος Καντιώτης, Χριστιανική Σπίθα 447 - 1986)

Στην πρόσφατη Επιστολή – Εγκύκλιο του Μητροπολίτου Γόρτυνος Ιερεμία, περί «Αποτειχίσεως», παρατηρούμε μια υπεραπλούστευση και υποβάθμιση του εκκλησιολογικού προβλήματος, που δημιούργησε η συνοδική κατοχύρωση του οικουμενισμού στην Κρήτη.

Οι θεολογικοί συλλογισμοί του Μητροπολίτη δεν αποτελούν γραμμές άμυνας (των Πατέρων) έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού.

Είναι μια προσπάθεια προσαρμογής του πληρώματος σε συμπεριφορές συμβατές με τις σημερινές εκκλησιαστικές – οικουμενιστικές αναγκαιότητες, αίτημα που πρόσφατα διατύπωσε με επιστολή του ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, δηλ.: «περιφρούρηση των αποφάσεων της συνόδου της Κρήτης».

Είναι το νέο δόγμα της εκκλησιαστικής ορθότητας, που προβλέπει «βίωση, εμπειρία ατομικής πνευματικής ζωής» χωρίς ορθόδοξο ομολογιακό στοχασμό, χωρίς σφαιρική πατερική – εκκλησιολογική κατάρτιση και θεολογία. 

Έχουμε δηλ. έναν πνευματικό – εκκλησιαστικό ακτιβισμό.

Ο διαχωρισμός πνευματικής – ηθικής πράξης και ομολογίας, συντελεί στον κατακερματισμό του πιστού και χρησιμεύει στην εμπέδωση του οικουμενισμού. Ο πνευματικός αγώνας και η υπακοή είναι καθαγιασμένα μέσα στην πνευματική ζωή, μόνο όταν εκφράζουν τη διαχρονική διδασκαλία – εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η πίστη στη νέα «συνοδική» πραγματικότητα της Κρήτης είναι δόγμα «πνευματικού μετασχηματισμού» του πληρώματος. Ποιός δογματίζει τροποποιητικά, Σεβασμιώτατε, οι απλοί πιστοί που αντιδρούν ή οι σύγχρονοι επίδοξοι «ποιμένες» των Πατέρων;

Σήμερα πολλοί επίσκοποι, Μοναστήρια, πνευματικοί, Χριστιανικές αδελφότητες και αρκετοί λαϊκοί και μοναχοί, υποχωρούν μπροστά στον Oικουμενισμό και θυσιάζουν την αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας χάριν συμφερόντων, έστω και πνευματικών.

Σύμφωνα με τους Oικουμενιστές επισκόπους – πνευματικούς, το έσχατο όριο αντίδρασης των πιστών πρέπει να είναι απλές αποδοκιμασίες (λεκτικές) της παναίρεσης του οικουμενισμού και όχι η εφαρμογή Ιερών Κανόνων διακυβέρνησης της Εκκλησίας σε καιρό αιρέσεως, όπως για παράδειγμα ο 15^ος κανόνας της Α – Β Συνόδου.

Εάν έχετε προσέξει, Σεβασμιώτατε, εδώ και δεκαετίες οι οικουμενιστικές ιδέες – δόγματα δεν επιβάλλονται με ορθότητα αποδείξεων. Επιβάλλονται ανεπαίσθητα (π. Ανατόλιος, περί εσχάτων χρόνων), αθόρυβα για τους πολλούς, για να εισχωρήσουν στις βαθιές περιοχές του Ορθοδόξου πνεύματος, όπου γίνεται η επεξεργασία των κινήτρων των πράξεών μας. Γι’ αυτό και προέχει, σήμερα, η δογματική άμυνα. Όσοι αντιδρούν δυναμικά, κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί, οι Αγιορείτες πατέρες, ο π. Παΐσιος στη Φλώρινα καθώς και άλλοι πιο σιωπηλά, δεν είναι στρατός φανατικών επαναστατών, χωρίς παραδόσεις, χωρίς πνευματική ζωή, χωρίς ενδοιασμούς, που ως μόνο ιδεώδες έχουν την βιαιότητα λόγων και πράξεων και μια έντονη ανάγκη διχασμού της Εκκλησίας.

Ουδείς είναι εχθρός των ποιμένων – επισκόπων.

Απλά, όταν ένας επίσκοπος παραβιάζει τα αιώνια όρια της Ορθοδοξίας ή μια Ορθόδοξη δογματική πύλη και εισέρχεται στους βέβηλους και σκοτεινούς διαδρόμους του οικουμενισμού, τότε υψώνεται φωνή κινδύνου και όχι μομφής.

Ο αγωνιστής κληρικός π. Νικόλαος Μανώλης, ύψωσε φωνή κινδύνου και όχι μομφής, εφάμαρτης αποδοκιμασίας.

Ο π. Νικόλαος ορθά υπογράμμισε, ότι δεν ήταν θεολογικά ορθός ο καταμερισμός που κάνατε μεταξύ δόγματος και ατομικής πνευματικής ζωής στα όρια της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας. Παίρνοντας ως ιστορική αφορμή, ότι χειροτονηθήκατε (1961) διάκονος από τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη, σας θυμίζω: «Πού είσαι Θεόδωρε Στουδίτα, που είσαι Παπουλάκε και αείμνηστοι μοναχοί, γενναία εμπροσθοφυλακή της αγωνιζόμενης τότε Ορθοδοξίας;

Και ούτω, εις την σημερινήν λειψανδρίαν, έμεινεν η υπεράσπισις της Ορθοδόξου πίστεως εις τους μικρούς και ταπεινούς της γης» (επ. Αυγουστίνος Καντιώτης, σελ. 232 – 233, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ).

Ο Ευαγγελικός Νόμος, Σεβασμιώτατε, δίνει προτεραιότητα στο δόγμα, στην αλήθεια, στον άξονα αίτιο – αιτιατό.

Ο Λόγος του Κυρίου είναι απόλυτος: «Ο έχων τας εντολάς μου (σαν αλήθεια)  και τηρών αυτάς (στη ζωή του), εκείνος εστίν ο αγαπών με» (Ιωάν. 14, 21).

Ο Απ. Παύλος γράφει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να κάμη κανείς τα αρεστά στο Θεό» (Εβρ. 11, 6).

Ο δε Ι. Χρυσόστομος υπογραμμίζει: «Ει γαρ και ο βίος ημών ουκ ανεκτός, αλλ’ επειδή τη του Θεού χάριτι των της αληθείας δογμάτων μετά πολλής εχόμεθα της ακριβείας, ανώτεροι της των δαιμόνων εσμέν επιβουλής» (PG. 58, 691).

Oι οικουμενιστές πλήθυναν τις φωνές τους και στηρίζουν πολυδύναμα τις φράσεις: «εντός Εκκλησίας» και «εκτός Εκκλησίας», ώστε να επηρεάσουν την ψυχολογία των πιστών χωρίς, βέβαια, να αναλύουν τι σημαίνουν ορθόδοξα οι φράσεις αυτές.

Στο λόγο του ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης «ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος» (PG. 52, 397) τονίζει: «Το άθροισμα των αγίων το εξ ορθής πίστεως και πολιτείας αρίστης συγκροτημένον, Εκκλησία εστί».

Ερώτημα: Εάν, Σεβασμιώτατε Γόρτυνος, ένας νέος ορθόδοξος θεολόγος, με καθαρότητα ηθική, χωρίς κώλυμα Ιερωσύνης, ήθελε να χειροτονηθεί στη Μητρόπολή σας και σας έλεγε, ότι εγώ πιστεύω στην Ορθοδοξία σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνόδου της Κρήτης, με τη νέα εκκλησιολογία του κ. Βαρθολομαίου, τότε θα τον χειροτονούσατε;

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ