Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

TO (ΦΑΙΔΡΟ) ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΩΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΑΡΧΩΝ!

Εικόνα: Γιώργος Χαρβαλιάς

Αμφιβάλλω αν κανείς γνωρίζει πόσες είναι, πόσους απασχολούν και, κυρίως, πόσο επιβαρύνουν τον εθνικό Προϋπολογισμό
Θεμιτή επί της αρχής η προσπάθεια του Κυριάκου να ανακόψει τη δημιουργία ακόμη ενός «κομματικού στρατού» στο Δημόσιο, όπως αυτόν που επιχειρεί να συντάξει κουτσά, στραβά και... άγαρμπα ο «μικρομέγαλος» ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που αυτή η ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία δεν πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι γίνεται εις όφελος της ανασύστασης ενός άλλου παλαιότερου συστήματος εξουσίας, που ελάχιστη σχέση έχει μάλιστα με την κεντροδεξιά παράταξη και δημιουργεί αρνητικά αισθήματα στους περισσότερους Ελληνες.

Δυστυχώς, με άλλοθι τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, που γκρέμισε, υποτίθεται, τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, και επικαλούμενος ότι στην «Ελλάδα της Ευρώπης»... όλοι οι καλοί χωράνε, ο νεότερος Μητσοτάκης μοιάζει να νοσταλγεί το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του Κώστα Σημίτη. Και η σημερινή Ν.Δ. φλερτάρει απροκάλυπτα με απεχθείς εκπροσώπους του, που εξακολουθούν να περιφέρουν το σαρκίο τους στον δημόσιο βίο αναζητώντας νέα πολιτική στέγη.

Προς αυτή την κατεύθυνση προκαλεί απογοήτευση η έντονη αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην αλλαγή στελέχωσης διοικήσεων των περιβόητων ανεξάρτητων Αρχών, ενώ είναι γνωστό ότι σε πολλές, αν όχι στις περισσότερες των περιπτώσεων, πρόεδροι και μέλη έχουν παρατείνει τις θητείες τους σιωπηρώς και παρατύπως, με την ανοχή ή και την ενθάρρυνση προηγούμενων κυβερνήσεων, που βολεύονταν υπέροχα με την απόλυτη απραξία των ανεξάρτητων «ρυθμιστών» σε ευαίσθητα θέματα, όπως οι κανόνες ανταγωνισμού, οι διοικητικές αυθαιρεσίες, η διαφθορά στο Δημόσιο και φυσικά το πειρατικού τύπου ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.


Τι είναι, όμως, αυτές οι ανεξάρτητες Αρχές, για την αυτονομία των οποίων τόσο κόπτεται η Νέα Δημοκρατία; Ουσιαστικά πρόκειται για ακόμη μια πατέντα βολέματος ημετέρων, που άνθησε στα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη, στο όνομα υποτίθεται της προσαρμογής στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και λέω υποτίθεται, γιατί ανεξάρτητες διοικητικές Αρχές υπάρχουν πράγματι και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν φτιάχτηκαν, όμως, για να βρουν δουλειά «προοδευτικοί» τεχνοκράτες, πανεπιστημιακοί με κυβερνητικές προσβάσεις ούτε, βέβαια, συνταξιούχοι δικαστικοί. Στις χώρες αυτές οι Αρχές δουλεύουν υπέρ του πολίτη, ανεξάρτητα από το αν αρέσουν ή όχι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Και επιπλέον κρίνονται και οι ίδιες για το έργο που παράγουν. Δεν είναι στο απυρόβλητο με το επιχείρημα ότι ο ελεγκτής... δεν μπορεί να ελέγχεται. Γι' αυτό και υπάρχει σοβαρός προβληματισμός για την αποτελεσματικότητά τους, καθώς θεωρούνται συγκοινωνούντα δοχεία της κρατικής εξουσίας, από την οποία αντλούν νομιμοποίηση και... πόρους.

Στην Ελλάδα του ευρώ αυτές οι Αρχές αποτελούν ακόμη μια γκρίζα ζώνη πελατειακού πάρε δώσε. Αμφιβάλλω αν κανείς γνωρίζει πόσες είναι, τι ακριβώς έργο επιτελούν, πόσους ανθρώπους απασχολούν και, κυρίως, τι στοιχίζουν στον εθνικό Προϋπολογισμό.

Σε μια σχετικά πρόσφατη ερώτηση του βουλευτή της Ν.Δ. Κώστα Κατσαφάδου, που απευθύνθηκε στον μάλλον αναρμόδιο Νίκο Παππά, ο τελευταίος επικαλέστηκε άγνοια και αρκέστηκε να απαντήσει για τα... του οίκου του, δηλαδή για το πολυσυζητημένο ΕΣΡ. Και πράγματι, πώς θα μπορούσε ο Παππάς να τοποθετηθεί, π.χ., για την... Εθνική Αρχή Ιατρικής Υποβοηθούμενης Παραγωγής (σ.σ.: ναι, υπάρχει και τέτοια);
Από τις πιο γνωστές στο πλατύ κοινό ανεξάρτητες Αρχές είναι το ΑΣΕΠ, που ορθά έχει συσταθεί και φαίνεται να κάνει καλή δουλειά, μακριά από κομματικές παρεισφρήσεις.
Από κει και πέρα το χάος. Δείτε, για παράδειγμα, τον πολυδιαφημισμένο Συνήγορο του Πολίτη. Μπορείτε να φέρετε στο μυαλό σας έστω και μία υπόθεση αντιδικίας κράτους - ιδιώτη, που να αποτέλεσε ιστορικό προηγούμενο χάρη στην παρέμβαση του συγκεκριμένου θεσμού; Θυμηθείτε την Αρχή Διατήρησης Απορρήτου Επικοινωνιών στο πολύκροτο σκάνδαλο των υποκλοπών. Στο τέλος αναγκάστηκε να ομολογήσει δημοσίως την αδυναμία της να παρέμβει...

Κοιτάξτε το χάλι της Επιτροπής Ανταγωνισμού, που έχει πέντε χρόνια στα συρτάρια της το περίφημο πόρισμα για το καρτέλ των εργολάβων. Πρόσφατα μας τελείωσε και ο ανεκδιήγητος Ρακιντζής· που έμεινε στη θέση του καμιά δεκαριά χρόνια, επειδή όποτε η εκάστοτε κυβέρνηση στριμωχνόταν, αυτός τροφοδοτούσε τα κανάλια με πικάντικες ιστορίες χαραμοφάηδων στο Δημόσιο.

Φαιδρές, δυστυχώς, καταστάσεις και τσάμπα έξοδα. Γι' αυτό και η θέση της Νέας Δημοκρατίας θα έπρεπε αντί της αβασάνιστης υποστήριξης αυτών των αμφιλεγόμενων Αρχών και των διοικήσεών τους, να είναι η μερική κατάργησή τους και ο περιορισμός τους στις απολύτως απαραίτητες, όπως το ΑΣΕΠ. Αυτό επιβάλλει ο στοιχειώδης σεβασμός στον Ελληνα φορολογούμενο.

Γιώργος Χαρβαλιάς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου