ΜEΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ
Τυπικὰ ἡ Ἀποτείχιση θεσπίστηκε στὴν Πρωτοδευτέρα Σύνοδο (ΑΒ) ἐπὶ Μεγαλου Φωτίου, τὸ 880, μὲ τὸν ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνα της.
Ὁ Μέγας Φώτιος βεβαιώνει ὅτι ἡ λάθος πίστη καὶ στὴν παραμικρὴ
λεπτομέρεια εἶναι θανάσιμη ἁμαρτία:
«Ἐν
τοῖς περὶ πίστεως καὶ τὸ παρεκκλίναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν τὴν πρὸς
θάνατον».[1]
«Ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ πεταγόμαστε μακρυὰ
ὅπως πεταγόμαστε ὅταν συναντάμε ἕνα φίδι, καὶ νὰ διακόπτουμε κάθε
κοινωνία καὶ νὰ φεύγουμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη, ἀκόμα κι ἄν μας
φαίνονται σεβάσμιοι καὶ πρᾶοι», διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος.
[2]
Πῶς
εἶναι «δυνητικός»
ὁ 15ος Κανόνας ὅταν ὁ Μέγας Φώτιος λέει:
«Ὅταν
ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς τότε γίνεται λύκος, καὶ πρέπει νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε, καὶ μὴ μᾶς ξεγελάσει κἂν
παρουσιάζεται ὡς ἤρεμος, φῦγε τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ τὴν ὁμιλίαν, ὡσὰν τὸ
δηλητήριον τοῦ ὄφεως»;
Δέν ὑπάρχει
καλύτερος ἑρμηνευτὴς τοῦ ΙΕ΄Κανόνος, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Πρόεδρο τῆς Συνόδου ποὺ τὸν ἐξέδωσε. Ἂς δοῦμε τὶ λέει ὁ Μ. Φώτιος:
«Αἱρετικός
ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν
ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει,
μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἂν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φῦγε τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως …
φεύγειν οὖν παντὶ σθένει διὰ ταῦτα προσήκει τοὺς
τοιούτους. Ὀρθόδοξός ἐστιν ὁ ποιμήν, εὐσεβείᾳ ἐσφράγισται, οὐδὲν τῆς αἱρετικῆς
φατρίας ἐπισύρεται; Ὑποτάγηθι αὐτῷ, ὡς εἰς τύπον προκαθεζομένῳ Χριστοῦ».[3]
«Φῦγε» λέει ὁ Μ.
Φώτιος, και όχι: «ἂν θέλεις φῦγε»!
Ὁ Μέγας Φώτιος λέει:
«Ὅταν
ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς τότε γίνεται
λύκος,
καὶ πρέπει νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε καὶ μὴ μᾶς ξεγελάσει κἂν
παρουσιάζεται ὡς ἤρεμος, φῦγε τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ τὴν ὁμιλίαν, ὡσὰν τὸ
δηλητήριον τοῦ ὄφεως».[4]
"... Στὴ δεκαετία 857-867 μὲ τὸ Φώτιο πατριάρχη αὐξήθηκε τόσο πολὺ τὸ κῦρος τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας, ὥστε ὁ πάπας μὲ ἀνησυχία ἔβλεπε νὰ ματαιώνωνται ὅλες οἱ βλέψεις του. Ὁ Φώτιος διωργάνωσε τὸν κλῆρο, συγκάλεσε συνόδους, ἀπέστειλε ἱεραποστολὲς στὶς σλαυϊκὲς χῶρες καὶ τὶς ἐκχριστιάνισε ὅλες, μειώνοντας ἀφάνταστα τὴν ἐπιρροὴ τοῦ παπισμοῦ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε μεγάλο ἔργο ὅμως δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ πολεμηθῇ. Πολιτικὲς διαταραχὲς κατεβάζουν τὸ Φώτιο ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο, ἀλλ᾿ ἐκεῖνος δὲν ἔχασε τὴν ψυχραιμία του. Μὲ αἰσθήματα μεγαλοψυχίας ὑπέμεινε τὴν ταπείνωσι αὐτή, ἕως ὅτου ἐπανῆλθε στὴν πατριαρχική του ἐξουσία γιὰ ἄλλα ὀχτὼ χρόνια (878-886), ὅταν ἀπὸ τὸ Λέοντα σοφὸ ἀπομακρύνθηκε ὁριστικά, καὶ μετὰ δέκα χρόνια ἰδιωτικῆς ζωῆς ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ.
Τὸ μεγαλύτερο ἔργο τῆς δεύτερης πατριαρχικῆς θητείας του ἦταν ἡ σύγκλησι τῆς Η΄ οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ 879, ἡ ὁποία ἔδωσε τὸ ἰσχυρότερο μάθημα στὴν παπικὴ αὐθαιρεσία. Κατ᾿ αὐτὴν καταδικάστηκε τὸ Filioque σὰν διδαχὴ καὶ προσθήκη στὸ σύμβολο τῆς πίστεως, ἀγνοήθηκε παντελῶς τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα ῾Ρώμης καὶ τὸ ἔκκλητο, ἀποκρούστηκε ἡ συζήτησι γιὰ τὴ Βουλγαρία, ἐπικυρώθηκε ἡ ἐγκυρότητα τῆς ἀρχιερωσύνης τοῦ Φωτίου ἀπὸ ὅλα τὰ πατριαρχεῖα, ὑπερθεματίζοντος καὶ τοῦ πάπα ῾Ρώμης, ἀναθεματίστηκαν ὅλες οἱ κατὰ τοῦ Φωτίου σύνοδοι ποὺ ἔγιναν στὴ ῾Ρώμη καὶ στὴν Κωνσταντινούπολι. Ὅλα αὐτὰ ταπεινωμένος τὰ ὑπέγραψε καὶ ὁ πάπας ῾Ρώμης καὶ οἱ ἐκπρόσωποί του. Αὐτὴ εἶναι ἡ Η΄ οἰκουμενικὴ σύνοδος, ἡ ὁποία ἀργότερα φρόντισε ὁ παπισμὸς νὰ τὴν ἐξαφανίσῃ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς ἱστορίας, ὥστε νὰ παραμείνῃ ἄγνωστη ὡς Η΄ οἰκουμενική. Ἀκόμη καὶ στὰ πανεπιστήμια σήμερα γίνεται λόγος μόνο γιὰ 7 οἰκουμενικὲς συνόδους..."
κείμενο του Αρχιμανδρίτου Αθανασίου Σιαμάκη
http://www.symbole.gr/litlif/theho/varthem/1228-photius
"... κι ὅταν ὁ πάπας Νικόλαος ἀποθρασύνθηκε, ὁ Φώτιος τὸν καθῄρεσε συνοδικῶς καὶ τὸν ἀφώρισε, καὶ κοινοποίησε τὴν καθαίρεσι καὶ τὸν ἀφορισμὸ του τόσο στοὺς Εὐρωπαίους βασιλεῖς ὅσο καὶ στὸν ἴδιο. ὁ Νικόλαος, μόλις διάβασε τὴν κοινοποίησι, πέθανε ἀπὸ τὸ φόβο του (ἐγκεφαλικὸ ἢ καρδιακὸ ἐπεισόδιο). μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς γενικῆς ἐξετάσεως τῶν παπικῶν πραγμάτων ὁ Φώτιος στὴ σχετικὴ ἀλληλογραφία του ἀποκαλύπτει γιὰ πρώτη φορὰ τὴν παπικὴ κακοδοξία τοῦ Filioque, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸν ἐπινοητή της Αὐγουστῖνο, καὶ τὸ φρικτὸ γεγονὸς ὅτι οἱ παπικοὶ κληρικοὶ εἶναι ἀνήθικοι καὶ πορνόβιοι ἄγαμοι, οἱ ὁποῖοι γέμισαν τὴ Δ. Εὐρώπη μὲ νόθα παιδιὰ (Φώτιος, Δογμ. Ἐπιστ. 4, §7 Δοσιθέου Τόμος Χαρᾶς, ἔκδ. Κ. Σιαμάκη (1985), σ.228)..."
ΑπάντησηΔιαγραφήκείμενο Δρος θεολογίας - φιλολόγου Κων/νου Σιαμάκη "Μελέτες τ.11".