ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Δημοσιευουμε νεα περισπουδαστη εργασια του αρχιμανδριτου π. Ευθυμιου Τρικαμηνα που αναφερεται στην ΑΜΕΣΗ απομακρυνσι απο τους ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ-ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ κατα την Αγια Γραφη. Μελετη κοπιαστικη και πρωτοτυπη και μοναδικη που ουδεις αλλος συνεταξε. Μια μορφη κορκοντατσιας της Αποτειχισης κατα την Αγια Γραφη. Οσοι αισθανεσθε οτι κυλαει στο αιμα σας και στην ψυχη σας η Παναμωμη Ορθοδοξια μας μελετηστε τα γραφομενα και διαδωστε τα. Ειναι κειμενα θεοφωτιστα. Δυστυχως ΣΗΜΕΡΑ στην αθλια και παναθλια εποχη μας της σκολιας και διεστραμμενης γενεας μας, εμεινε ΕΝΑΣ κληρικος ορθιος εις τας επαλξεις. Ειναι ο πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας. ΜΟΝΟΣ αυτος κραταει στους ωμους του το βαρος της Ορθοδοξιας. Υπερβολικος ο λογος; Φανερωστε μας εναν αλλον κληρικο που να μαχεται τον αγωνα τον καλον της Ορθοδοξου Πιστεως. ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ...ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ. Αυτο δεν αναγνωρισε και δεν ομολογησε και κατα το παρελθον ο πατηρ Θεοδωρος Ζησης; Και σημερα; Μηπως η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΥΤΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ; Αφου και αυτος ο ιδιος ο ...αρχιστρατηγος πατηρ Ζησης μαζι με τους αλλους ....συνετους υποστρατηγους του αχρικαιριτες ΠΕΤΑΞΑΝ ΤΑ ΟΠΛΑ και ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΑΝ; Εγιναν ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ενος κοινου ιερου αγωνα, μαλλον του ΕΣΧΑΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, των εσχατων ημερων μας, για την Παναγια Ορθοδοξια μας; Ο Ατλαντας της Ορθοδοξιας ο διαχρονικος Αγιος Μαρκος ο Ευγενικος, στεκεται ορθιος και βροντοφωναζει προς ΟΛΟΥΣ τους εναπομειναντες χριστιανους της εποχης μας:"Τους αγαπώντας τον Θεόν, ουκ έστιν εν λόγοις ο αγών, αλλ’ εν έργοις γενναίως παρατετάχθαι και πάντα κίνδυνον ετοίμους είναι παθείν υπέρ της Ευσεβείας και του μη τη κοινωνία χρανθήναι των Αιρετικων. Μετα του καυχηματος ημων, της Πιστεως ημων, της Καλης κληρονομιας των Πατερων ημων, τω Θεώ παραστήναι ελπίζομεν και των ημαρτημένων λαβείν την άφεσιν. Ανευ ταυτης, ουκ οίδα ποία δικαιοσύνη της Αιωνίου Κολάσεως ημάς λυτρώσεται". Καλουνται ΑΠΑΝΤΕΣ ....ΕΙΣ ΤΑ ΟΠΛΑ. Εφ' οπλου λογχην, χριστιανοι. Ιδου ΝΥΝ καιρος ευπροσδεκτος...

Η Αγία Γραφή για την άμεση απομάκρυνση από τους Οικουμενιστές, Δ΄ Μέρος (του π. Ευθ. Τρικαμηνά).

Δ΄ Μέρος

 

 

Στὴν παρούσα ἀνάρτηση γίνεται ἀνάλυση τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων:

19) Β΄ Κορινθ. στ΄ 14-18: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις…».

20) Β΄ Κορινθ. 11, 13-15: «Οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ…».

21) Γαλάτ. 1, 8-9: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».

19) Β΄ Κορινθ. στ΄ 14-18: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; τίς δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω, καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ».

         Εἶναι πολύ σημαντική καί αὐτή ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί  συνηγορεῖ τά μέγιστα ὑπέρ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους. Διότι διδάσκει ὁ Θεός, εἰς αὐτό τό σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τήν ἀπομάκρυνσι καί τήν ἀποφυγή οἱασδήποτε συνοδοιπορίας μέ τούς ἀπίστους. Τά παραδείγματα δέ τά ὁποῖα ἀναφέρονται ἐδῶ ἀποδεικνύουν καί τό ἀδύνατον αὐτῆς τῆς συνοδοιπορίας. Ἐπειδή τό φῶς καί τό σκοτάδι, ὁ Χριστός καί ὁ διάβολος κ.λπ., δέν δύνανται νά συνυπάρχουν καί μάλιστα μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι δέν δύνανται νά συνυπάρχουν καί νά συνοδοιποροῦν ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ αἵρεσις, ἡ ἀλήθεια καί ἡ πλάνη, οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ καί οἱ κατασκευασμένοι Μασῶνοι «Ἅγιοι» (π.χ. Χρυσόστομος Σμύρνης), οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές καί οἱ Ὀρθόδοξοι, ἡ Ὀρθοδοξία τέλος καί τό Π.Σ.Ε. κ.λπ. Ἡ ἔξοδος καί ἀπομάκρυνσις ἀπό αὐτή τήν συνοδοιπορία καί ἀλληλοπεριχώρησι σημαίνει καί τήν εἴσοδο εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου (Ψαλμ. 95, 8-99, 4). Δι’ αὐτό, αὐτή ἡ ἀπομάκρυνσις, τίθεται ὡς προϋπόθεσις διά νά μᾶς δεχθῆ ὁ Θεός καί νά μᾶς θεωρήση παιδιά του: «Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καί ὑμεῖς ἔσεσθαί μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ὡς ἐκ τούτου κάθε ἄλλη ὁδός πού διδάσκει τήν συνύπαρξι καί συνοδοιπορία καί μάλιστα σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, εἶναι πλάνη, εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ, εἶναι διδασκαλία τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶναι ἄρνησις τῆς ἀλήθειας.

Ἄς δοῦμε ὅμως καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων στό ἐν λόγῳ χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Κατ’ ἀρχάς διά νά κατανοήσωμε τήν ἔκφρασι «ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις», ἀναφέρομε τήν ἑρμηνεία τῆς λέξεως «ἑτεροζυγοῦντες» ἀπό τό παλαιό λεξικό Σκαρλάτου τοῦ Βυζαντίου «Ἑτεροζυγῶ=Εἶμαι ἑτερόζυγος (κακῶς, ἀταίριαστος, συνεζευγμένος). «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις». Μή ἑνώνεσθε μέ τούς ἀπίστους, κατ’ ἄλλους, μή κλίνετε πρός τό μέρος των». Τό «ἑτεροζυγῶ» λοιπόν, σημαίνει σύζευξι καί συνοδοιπορία μέ τρόπο ἀταίριαστο καί παράνομο, σημαίνει ἕνωσι μέ αὐτούς, σημαίνει ὅτι βαδίζω πρός τό μέρος των. Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἐφ’ ὅσον οἱ Ἀντιοικουμενιστές συνοδοιποροῦν (ἑτεροζυγοῦν) μέ τούς Οἰκουμενιστές, καί μάλιστα ἐκκλησιαστικῶς, εἶναι συζευγμένοι μέ αὐτούς, εἶναι ἑνωμένοι μαζί των καί κλίνουν πρός τό μέρος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τό «μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις» ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Ἐνταῦθα λοιπόν σύγκρισιν ποιεῖται οὐχί τῆς ἑαυτοῦ ἀγάπης καί τῆς ἐκείνων τῶν διαφθειρόντων αὐτούς, ἀλλά τῆς αὐτῶν εὐγενείας καί τῆς ἐκείνων ἀτιμίας· οὕτω γάρ καί σεμνότερος ὁ λόγος γέγονε, καί αὐτῷ πρεπωδέστερος, καί μᾶλλον αὐτούς ἐπεσπᾶτο. Ὡς ἄν εἴ τις παιδί τῶν γεγεννηκότων ὑπερορῶντι καί μιαροῖς ἑαυτόν ἐκδιδόντι λέγοι, Tί ποιεῖς, ὦ παιδίον; τοῦ μέν πατρός καταφρονεῖς, προτιμᾷς δέ τούς μιαρούς ἄνδρας καί μυρίας γέμοντας κακίας; οὐκ οἶσθα πόσον αὐτῶν βελτίων εἶ καί σεμνότερος; Οὕτω γάρ μᾶλλον αὐτόν ἀφίστησι τῆς ἐκείνων συνουσίας, ἤ εἰ τόν πατέρα θαυμάζοι. Ἄν μέν γάρ λέγῃ, Oὐκ οἶσθα πόσον ἐστίν ὁ πατήρ σου βελτίων ἐκείνων; οὐδέν τοσοῦτον ἐργάσεται, ἄν δέ τόν πατέρα ἀφείς, αὐτόν αὐτῶν προκρίνῃ λέγων Oὐκ οἶσθα τίς μέν σύ, τίνες δέ ἐκεῖνοι; οὐκ ἐννοεῖς σου τήν εὐγένειαν καί τήν ἐλευθερίαν, καί τήν ἀτιμίαν τήν ἐκείνων; τίς γάρ κοινωνία σοί κἀκείνοις τοῖς κλέπταις, τοῖς μοιχοῖς, τοῖς γόησι; ταχέως αὐτόν τοῖς ἐγκωμίοις τοῖς αὐτοῦ πτερώσας, ἀπορραγῆναι ἐκείνων παρασκευάσει. Τόν μέν γάρ πρότερον οὐ σφόδρα δέξεται λόγον, ὅτι κατηγορία αὐτοῦ ἐστίν ἡ προτίμησις τοῦ πατρός, ὅταν μή μόνον πατέρα φαίνηται λυπῶν, ἀλλά καί πατέρα τοιοῦτον, ἐνταῦθα δέ οὐκέτι οὐδέν τοιοῦτον πείσε» (Ε.Π.Ε. 19, 366, 5).

Ἐδῶ διδάσκει ἀπερίφραστα ὁ Ἅγιος ὅτι, αὐτή ἡ συνοδοιπορία καί σύζευξις μέ τούς αἱρετικούς καί ἀπίστους, σημαίνει ἀπομάκρυνσι ἀπό τόν Χριστό καί σημαίνει, ὄχι ἰδική μας ταπείνωσι καί ἐξευτελισμό, ἀλλά τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ μέγας Φώτιος ἐπίσης ἑρμηνεύοντας τό ἴδιο χωρίο ἀναφέρει καί τά ἑξῆς: «...Προστάττει μέν γάρ διά τούτων, μήτε εἰς γένεσιν, μήτε εἰς ἄλλην τινά ἐργασίαν, δεῖν τοῖς ἑτερογενέσι ζώοις τά οἰκεῖα κτήνη συνάπτειν· τό μέν γάρ δύσχρηστον· τό δέ τούς θεσμούς ἐστιν ἀνατρέπειν τῆς φύσεως, παρεγγυᾶται δέ μᾶλλον, διά τῆς ἐπί τῶν ἀλόγων νομοθεσίας, ὡς παντί τρόπῳ προσήκει τούς λογικούς, φεύγειν τήν πρός τούς κατά πίστιν ἑτεροφύλους κοινωνίαν· καί μήτε εἰς γαμικήν ὁμιλίαν αὐτοῖς συνιέναι, μήτε συνεργούς εἰς πνευματικήν ἐργασίαν παραλαμβάνειν. Διαφθερεῖ γάρ ὁ τοιοῦτος καί τόν σόν πόνον μᾶλλον, ἀλλ’ οὐ συναύξει. Τί δέ δεῖ καί τό εὐγενές τῆς σῆς εὐσεβείας νόθοις γένεσι συναναφύρεσθαι;» (P.G. 101, 556Β –Ε.Π.Ε. 2, 168).

Ἐδῶ ὁ μέγας Φώτιος ἀπό τό παράδειγμα τῶν ζώων πού φεύγουν ἀπό κάθε ἑτερόφυλο κοινωνία καί μεῖξι, διδάσκει, νά φεύγουν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό κάθε ἑτερόφυλο κατά τήν πίστι κοινωνία «φεύγειν τήν πρός τούς κατά πίστιν ἑτεροφύλους κοινωνία». Διότι αὐτή ἡ κοινωνία θά βλάψη τούς Ὀρθοδόξους καί δέν θά ὠφελήση τούς αἱρετικούς: «Διαφθερεῖ γάρ ὁ τοιοῦτος καί τόν σόν πόνον μᾶλλον, ἀλλ’ οὐ συναύξει». Στήν ἐκκλησιαστική καί δή λειτουργική κοινωνία ἀσφαλῶς εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο τό κακό.

Στό χωρίο ἐπίσης: «Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε κ.λπ.» ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «...Ἐξέλθετε οὖν ἐκ μέσου τῶν ἀπίστων, καί ἀφορίσθητε, τουτέστι, μονώθητε καί καθαρίσθητε, καί τότε εἰσδέξομαι ὑμᾶς. Ὅταν γάρ ἀπαλλαγῇς τῶν πονηρῶν, τότε ἑνωθήσῃ Θεῷ» (P.G. 124, 868Β).

Γιά νά ἑνωθοῦμε λοιπόν μέ τόν Θεό πρέπει νά ἀπαλλαγοῦμε (ἀπομακρυνθοῦμε) ἀπό τούς πονηρούς (τούς αἱρετικούς). Καί τά δύο συγχρόνως φαίνονται ἀδιανόητα στήν σκέψι τῶν Πατέρων. Αὐτό ἄλλωστε γίνεται καί κατά τήν μύησι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ὁμολογοῦμε δηλαδή πρῶτα τήν ἀποταγή (ἀπομάκρυνσι) ἀπό τόν σατανά καί τά ἔργα του, καί τότε υἱοθετούμεθα διά τῆς τριττῆς καταδύσεως καί ἀναδύσεως ἀπό τόν Χριστό.

Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀναφέρει καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στήν ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ χωρίου: «Εὐγῆτε λοιπόν, λέγει, ἐσεῖς οἱ χριστιανοί ἔξω ἀπό τήν συναναστροφήν τῶν ἀπίστων ἀνθρώπων, καί τήν κοινωνίαν τῶν πονηρῶν ἔργων καί ἀφορίσθητε, ἤγουν σταθῆτε κατ’ ἰδίαν χωριστά ἀπό αὐτούς καί καθαρισθῆτε, καί τότε θέλω σᾶς δεχθῶ. Διότι ὅταν ἐσύ ὁ χριστιανός χωρισθῆς ἀπό τούς πονηρούς ἀνθρώπους καί ἀπό τά κακά ἔργα, τότε θέλεις ἑνωθῆς μέ τόν Θεόν» (Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τόμος δεύτερος, σελ. 114).

Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν γιά ἄμεσο ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς. Ἀντιθέτως ὅμως οἱ Οἰκουμενιστές καί Ἀντιοικουμενιστές ὁμιλοῦν καί διδάσκουν γιά παραμονή καί συμπόρευσι μέ τούς αἱρετικούς καί, μάλιστα, θέτουν ἄλλα ὅρια, ξένα πρός τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους, ὅπως τό κοινό ποτήριο, τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου κ.λπ. Ἔτσι ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχουν κάποια ἄλλη «Ἁγία Γραφή», ἡ ὁποία ταιριάζει καί ἐναρμονίζεται μέ τήν Νέα Ἐποχή καί τήν Πανθρησκεία.

20) Β΄ Κορινθ. 11, 13-15: «Οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. καί οὐ θαυμαστόν· αὐτός γάρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. οὐ μέγα οὖν εἰ καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τό τέλος ἔσται κατά τά ἔργα αὐτῶν».

Εἶναι πολύ σημαντικό καί αὐτό τό χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως. Διότι ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος προειδοποιεῖ καί προετοιμάζει τούς Κορινθίους (καί ὅλους ἐμᾶς φυσικά), περί τῶν ψευδαποστόλων καί ψευδοδιδασκάλων καί ἀναφέρεται εἰς αὐτούς πού μετασχηματίζονται εἰς ἀποστόλους (τήν ἐποχή τοῦ Παύλου) καί εἰς ψευδοποιμένες καί ψευδεπισκόπους (τήν σημερινή ἐποχή), ἀπό τούς ὁποίους πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἀπομακρύνωνται.

Τό σημαντικό δέ εἶναι ὅτι δέν ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ Παῦλος γιά αἱρετικούς (πρᾶγμα φυσικά πολύ χειρότερο), ἀλλά δι’ αὐτούς πού ἤθελαν νά παρουσιαστοῦν ὡς ἰσάξιοι τῶν Ἀποστόλων, νά παρουσιαστοῦν ὅτι δῆθεν ἐκήρυττον ἀδιάπτωτο τό Εὐαγγέλιο καί νά παραγκωνίσουν, τρόπον τινά, τόν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν. Τό ὅτι δέν ὁμιλεῖ ἀποκλειστικά γιά αἱρετικούς φαίνεται ἀπό τόν τέταρτο (4) στῖχο τοῦ ἰδίου κεφαλαίου στόν ὁποῖο ὁ Παῦλος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «εἰ μέν γάρ ὁ ἐρχόμενος ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὅν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἤ πνεῦμα ἕτερον λαμβάνετε ὅ οὐκ ἐλάβετε, ἤ εὐαγγέλιον ἕτερον ὅ οὐκ ἐδέξασθε, καλῶς ἀνείχεσθε».

Φαίνεται ἐπίσης, καί ἀπό τήν συνέχεια τῶν λόγων τοῦ Παύλου πρός τούς Κορινθίους, ἐπειδή ἀναγκάζεται νά ἐπαινέση τόν ἑαυτό του καί τό ἔργο του καί τούς κινδύνους πού ὑπέστη πρός διάδοσι τοῦ Εὐαγγελίου, τά ὁποῖα δέν θά ἔπραττε, ἄν ἐπρόκειτο νά ἀντιδιαστείλη τόν ἑαυτό του ἀπό κάποιους αἱρετικούς. Διότι ἡ διδασκαλία τοῦ Παύλου γιά τούς αἱρετικούς εἶναι μία καί μοναδική ὁ ἀναθεματισμός καί ἡ ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσις (ἀποτείχισις). Οὔτε φυσικά ὁμιλεῖ γιά καταδικασμένους ἀπό τήν Σύνοδο αἱρετικούς (σύμφωνα μέ τίς νεόκοπες θεωρίες Οἰκουμενιστῶν καί Ἀντιοικουμενιστῶν), ἀλλά δι’ αὐτούς πού εἶχαν διεστραμμένα ἤ καί αἱρετικά φρονήματα.

Ἐρχόμενοι, μετά τά προλογικά αὐτά καί διευκρινιστικά σχόλια νά ἰδοῦμε πῶς οἱ Ἅγιοι κατενόησαν τό συγκεκριμένο αὐτό χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, θά χρησιμοποιήσωμε τήν ἑρμηνεία τοῦ χρυσορρήμονος πατρός τῆς Ἐκκλησίας.

Πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι στήν ἔρευνα καί μελέτη πού ἐκάναμε, διεπιστώσαμε ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι οἱ μεταγενέστεροι ἑρμηνευτές τῆς Ἁγίας Γραφῆς (π.χ. ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, Μ. Φώτιος, ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης κ.λπ.) στηρίζονται ἀπολύτως καί συμπορεύονται σταθερά μέ τίς ἑρμηνεῖες τῶν μεγάλων Πατέρων τοῦ 4ου αἰῶνος καί εἰδικά μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος ὑπομνημάτισε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σέ σημεῖο πού τίς περισσότερες φορές χρησιμοποιοῦν καί τά ἴδια τά λόγια του καί ὁπωσδήποτε τά νοήματά του καί τήν σκέψι του. Αὐτό δείχνει τήν εὐλάβεια καί  ἐμπιστοσύνη καί ταπείνωσι τῶν τότε Πατέρων, ἐν ἀντιθέσει μέ τήν σημερινή ἰδική μας ὑπερφύαλο ἐγωϊστική καί αἱρετική νοοτροπία, νά θέλωμε νά δώσουμε ἄλλες ἑρμηνεῖες, οἱ ὁποῖες συμπορεύονται ἄριστα μέ τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά δέν συμπορεύονται μέ τήν διαχρονική σκέψι καί πορεία τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ χρυσοῦς λοιπόν ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν ἑρμηνεία τοῦ συγκεκριμένου χωρίου τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μᾶς λέγει τά ἑξῆς: «”Οἱ γάρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ”. Τί λέγεις; οἱ Χριστόν κηρύττοντες, οἱ χρήματα μή λαμβάνοντες, οἱ Εὐαγγέλιον ἕτερον μή ἐπεισάγοντες, ψευδαπόστολοι; Ναί φησί· καί δι’ αὐτό μέν οὖν τοῦτο μάλιστα, ὅτι ταῦτα ὑποκρίνονται πάντα, ἵνα ἀπατήσωσι» (Ε.Π.Ε. 19, 614). Οἱ ψευδαπόστολοι λοιπόν αὐτοί, παρ’ ὅτι δέν εἶχαν φανερά αἱρετικά φρονήματα, ἦταν ὑποκριτές  και, ὡς ἐκ τούτου, θά ἠδύναντο νά ἐξαπατήσουν τούς ἁπλούς καί μή ἔχοντας εἰδική γνῶσι Χριστιανούς. Ἡ ἐξαπάτησις αὐτή εἶναι ἡ πλάνη κατά τήν ὁποία ἐμπιστεύεσαι καί ἀκολουθεῖς κάποιον, ἐπειδή ἔχει τό προσωπεῖο καί τό ἐξωτερικό σχῆμα τοῦ Ἀποστόλου, τοῦ Πατριάρχου, τοῦ Ἐπισκόπου, τοῦ ἡγουμένου, τοῦ πνευματικοῦ κλπ.

Νομίζω ὅτι αὐτοί ἐπιτελοῦν (ὑπέρ τοῦ διαβόλου καί τῆς ἀπωλείας τῶν ψυχῶν) μεγαλύτερο καί ἐπωφελέστερο ἔργο ἀπό τούς ἀποκομμένους τῆς Ἐκκλησίας φανερούς αἱρετικούς, ὅπως εἶναι σήμερα οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες κ.λπ. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο οἱ Παπικοί, μετά τό σχίσμα, ἐφεῦρον τήν Οὐνία, ὥστε μέ τό ἐξωτερικό σχῆμα τῶν κληρικῶν των, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τήν βυζαντινή παράδοσι, νά πλησιάσουν τούς Ὀρθοδόξους καί νά τούς ὁδηγήσουν στήν πλάνη. Τώρα αὐτοί (οἱ Οἰκουμενιστές) εὑρίσκονται καί ἐργάζονται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καί ὁδηγοῦν πρός τόν Οἰκουμενισμό, τόν Παπισμό καί τήν Νέα Ἐποχή τούς Ὀρθοδόξους, ὁπότε δέν χρειάζεται ἡ Οὐνία, διότι αὐτή εὑρίσκεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων. Δι’ αὐτό ἄλλωστε οἱ Οἰκουμενιστές ἐπιμένουν νά καταργηθῆ.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ ἅγιος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ἐργάται δόλιοι. Ἐργάζονται μέν γάρ, ἀλλ’ ἀνασπῶσι τά πεφυτευμένα. Ἐπειδή γάρ ἴσασιν, ὅτι ἑτέρως οὐκ ἄν γένοιτο εὐπαράδεκτοι, τό προσωπεῖον λαβόντες τῆς ἀληθείας, οὕτω τό δρᾶμα τῆς πλάνης ὑποκρίνονται».

Στό σημεῖο αὐτό ὁ Χρυσόστομος ἅγιος ὁμιλεῖ διαχρονικά καί εἰδικά γιά τήν ἐποχή μας. Αὐτοί λέγει πού ἔχουν τό προσωπεῖο καί τό ἐξωτερικό σχῆμα τῶν Ἐπισκόπων, Μητροπολιτῶν καί Πατριαρχῶν ἐργάζονται γιά νά ξεριζώσουν αὐτά πού ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διά τοῦ βαπτίσματος ἐφύτευσε στόν ἀγρό τοῦ Χριστοῦ. «Ἐργάζονται μέν γάρ, ἀλλ’ ἵνα ἀνασπῶσι τά πεφυτευμένα». Δι’ αὐτό βλέπουμε τούς ἀνθρώπους αὐτούς νά τρέχουν ἀπό τήν ἀνατολή στήν δύση, νά κάνουν συνέδρια καί διαλόγους, νά ὑπογράφουν κοινές δηλώσεις κ.λπ. μέ τόν σκοπό νά ξεριζώσουν τούς Ὀρθοδόξους ἀπό τόν ἀγρό τοῦ Χριστοῦ καί νά τούς μεταφυτεύσουν στόν ἀγρό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἐδῶ ὁ ἅγιος μέ πολύ ὡραῖο τρόπο περιγράφει τόν σκοπό καί τήν σκέψι τῶν Οἰκουμενιστῶν καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν, πού διαχρονικά ἐργάστηκαν μέ τόν σκοπό νά ξεριζώσουν τά πεφυτευμένα. Ἔχουν, λέγει, βάλει τό προσωπεῖο, δηλαδή τήν μάσκα τοῦ Ἐπισκόπου καί τοῦ Πατριάρχου καί παρουσιάζονται ὡς ἐργάται τῆς ἀληθείας καί ὡς διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά παίζουν θέατρο γιά νά πλανήσουν τούς Ὀρθοδόξους: «τό δρᾶμα τῆς πλάνης ὑποκρίνονται».  Εἴτε λοιπόν τούς ὀνομάσουμε προβατόσχημους λύκους, εἴτε θεατρίνους, εἴτε μετασχηματισμένους ἀποστόλους Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τήν ἔκφρασι τοῦ Παύλου, τό ἴδιο εἶναι, διότι στιγματίζουμε μέ ἄλλες ἐκφράσεις τήν δολιότητα καί ὑποκρισία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.

Ἐδῶ φυσικά δέν ὁμιλοῦμε γιά καταδικασμένους αἱρετικούς, ἀπό τούς ὁποίους, σύμφωνα μέ τούς Ἀντιοικουμενιστές, πρέπει νά ἀποτειχιστοῦμε, ἀλλά ὁμιλοῦμε καθαρά δι’ αὐτούς πού ἐργάζονται ὑπέρ τοῦ διαβόλου ἐντός τοῦ χώρου  τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Ἅγιος, γιά νά ἑρμηνεύση τήν λέξι «μετασχηματιζόμενοι», ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Νῦν δέ ἑτέρωθεν αὐτούς διαβάλλει λέγων, “μετασχηματιζόμενοι”. Σχῆμα μόνον αὐτοῖς, ἡ δορά τοῦ προβάτου ἐπίκειται». Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί λοιπόν ἔχουν μόνο τό ἐξωτερικό σχῆμα τοῦ Ἐπισκόπου καί Πατριάρχου καί τήν δορά τοῦ προβάτου πρός ἐξαπάτησι τῶν Ὀρθοδόξων καί τίποτε περισσότερο. Ἄρα λοιπόν, ὅσοι μένουν μόνο στά ἐξωτερικά σχήματα τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Συνόδων, εἶναι ἐπακόλουθο νά πλανηθοῦν καί νά πλανήσουν ὅσους τούς ἀκολουθήσουν. Αὐτοί μέ τά προσωπεῖα καί τίς μάσκες, μέ τήν ὑποκρισία καί τήν ἀπάτη παίζουν θέατρο, περιμένοντας δῆθεν νά καταδικαστῆ ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιά νά ἀποτειχιστοῦν ἀπό αὐτούς.

Ἐν συνεχείᾳ, ἀκολουθώντας ἑρμηνευτικά ὁ Χρυσόστομος τόν ἀπόστολο Παῦλο, ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Καί οὐδέν θαυμαστόν. “Εἰ γάρ αὐτός ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός, τί μέγα, εἰ καί οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης;”. Ὥστε εἰ δεῖ θαυμάζειν, τοῦτο δεῖ θαυμάζειν, τό δέ τούτων, οὐκέτι. Ὅταν γάρ ὁ διδάσκαλος αὐτῶν πάντα τολμᾷ οὐδέν θαυμαστόν καί τούς μαθητάς ἕπεσθαι. Τί δέ ἐστιν, “ἄγγελον φωτός”; Τόν παρρησίαν ἔχοντα λέγειν, τόν τῷ Θεῷ παρεστῶτα. Εἰσί γάρ καί ἄγγελοι σκότους οὗτοι οἱ τοῦ διαβόλου, οἱ σκοτεινοί καί ἄγριοι. Καί πολλούς ὁ διάβολος οὕτως ἠπάτησε, μετασχηματιζόμενος, οὐ γινόμενος ἄγγελος φωτός. Οὕτω καί οὗτοι σχῆμα ἀποστόλου περιεφέρουσιν, οὐκ αὐτήν τήν δύναμιν· οὐδέ γάρ ἰσχύουσιν. Οὐδέν δέ οὕτω διαβολικόν, ὡς τό πρός ἐπίδειξίν τι ποιεῖν».

Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, ὁ διδάσκαλός των διάβολος μετασχηματίζεται πρός παραπλάνησι, σέ σημεῖο νά παρουσιάζεται σάν ἄγγελος φωτεινός, ἄρα καί οἱ μαθητές του μετασχηματίζονται σέ Ἐπισκόπους καί Πατριάρχες γιά τόν ἴδιο σκοπό. Αὐτοί, λέγει ὁ ἅγιος, ἔχουν τό σχῆμα τοῦ ἀποστόλου καί Ἐπισκόπου, ὄχι ὅμως τήν δύναμι. «Οὕτω καί οὗτοι σχῆμα ἀποστόλου περιεφέρουσιν, οὐκ αὐτήν τήν δύναμιν· οὐδέ γάρ ἰσχύουσιν».

 

 

Ἐδῶ νομίζω, δέν πρέπει νά κολλήσωμε προχείρως στό ἄν ἔχουν αὐτοί οἱ Ἐπίσκοποι τήν δύναμι νά ἐπιτελέσουν ἤ ὄχι ἔγκυρα μυστήρια, ἀλλά στό ὅτι δέν ἔχουν τήν δύναμι καί τήν χάρι νά ὁμολογήσουν, νά καθοδηγήσουν τούς πιστούς,  νά ἐκπροσωπήσουν τόν Χριστό Ὀρθοδόξως καί, κυρίως, δέν ἔχουν τήν δύναμι καί τήν χάρι νά σταυρωθοῦν  καί νά πεθάνουν χάριν τῆς ἀληθείας.

Ἄν ὅμως θελήσωμε νά ἑρμηνεύσωμε τόν λόγο τοῦ Χρυσοστόμου ὅτι αὐτοί δέν ἔχουν τήν δύναμι νά ἐπιτελέσουν ἔγκυρα μυστήρια, πάλι νομίζω γίνεται ἐπιτακτικότερη ἡ ἀναγκαιότης τῆς ἀποτειχίσεως τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό αὐτούς τούς ψευδοποιμένες καί ψευδοδιδασκάλους.

Ὅμως τό πρόβλημα ἑστιάζεται, κυρίως, στήν καθοδήγησι τῶν πιστῶν καί τῆς διαχρονικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας, διότι ὡς πρός τά μυστήρια πολλές οἰκονομίες κατά καιρούς ἔγιναν ἀπό τούς Ἁγίους χάριν τοῦ λαοῦ καί τῆς ἐπαναφορᾶς στήν Ὀρθοδοξία. Ὅταν ὅμως ἀκολουθῆς καί συμπορεύεσαι μέ ἕνα θεατρίνο ἤ προβατόσχημο λύκο, θά ὁδηγηθῆς στήν ἀπώλεια, ἔστω καί ἄν λαμβάνης ἔγκυρα μυστήρια. Καί ὅταν αὐτόν τόν θεατρίνο τόν ἀποδέχεσαι εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ μέχρι νά καταδικαστῆ ἀπό τήν Σύνοδο, νομίζω ὅτι ἐξευτελίζεις καί ὑποτιμᾶς ἐν γνώσει  σου τόν ἴδιο τόν Χριστό, διότι παρουσιάζεις ὡς εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἕνα ὁμοίωμα τελείως ξένο καί διαστρεβλωμένο, παρουσιάζεις ὡς φῶς τό σκότος.

Σημαντικό στό σημεῖο αὐτό εἶναι καί ἡ ἔκφρασις τοῦ ἁγίου: «Οὐδέν δέ οὕτω διαβολικόν, ὡς τό πρός ἐπίδειξίν τι ποιεῖν». Δηλαδή δέν ὑπάρχει διαβολικότερο πρᾶγμα ἀπό αὐτή τήν ὑποκρισία καί ἀπό αὐτό τό θέατρο. Ἴσως ἐδῶ, ἐννοεῖ ὁ ἅγιος ὅτι δέν ὑπάρχει γιά τόν διάβολο, πιό κερδοφόρα μέθοδος ἀπό αὐτήν τήν ὑποκρισία καί τόν θεατρινισμό. Δι’ αὐτό ἀναφέρει ἀνωτέρω: «Καί πολλούς ὁ διάβολος οὕτως ἠπάτησε, μετασχηματιζόμενος». Ἀκουέτωσαν ταῦτα οἱ Ἀντιοικουμενιστές.

Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει ὁ χρυσορρήμων τό πῶς θά τούς γνωρίσουμε αὐτούς τούς μετασχηματισμένους θεατρίνους διά νά μήν νομισθῆ ὅτι οἱ Ἅγιοι ὁμιλοῦν ἀορίστως, ὅπως ἐμεῖς σήμερα: «Πῶς οὖν αὐτούς ἐπιγνωσόμεθα; Ἀπό τῶν ἔργων αὐτῶν, καθώς καί ὁ Χριστός εἶπε». Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια, ἐφ’ ὅσον βλέπουμε σήμερα τούς Οἰκουμενιστές Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους νά μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων τῶν αἱρετικῶν, στήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων των, στό Π.Σ.Ε, στήν κατάλυσι τῶν φραγμῶν καί τῶν ὁρίων πού ἔθεσαν οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες, νά μᾶς ὁδηγοῦν κοντολογίς πρός δυσμᾶς ὁλοταχῶς, αὐτά τά ἔργα των ἀποδεικνύουν ὅτι αὐτοί εἶναι μετασχηματισμένοι θεατρίνοι καί ὅτι αὐτοί «τό δρᾶμα πλάνης ὑποκρίνονται».

Δυστυχῶς ὅμως, σήμερα, ἀντιθέτως πρός αὐτήν τήν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί τήν διαυγέστατη ἑρμηνεία τῶν λόγων του ἀπό τούς Ἁγίους, οἱ Ἀντιοικουμενιστές ἐπιμένουν πεισμόνως στήν ἀντίθετη καί ψυχοκτόνο διδασκαλία, ἡ ὁποία συνοψίζεται εἰς τό ὅτι αὐτούς, τούς μετασχηματισμένους θεατρίνους καί ἀπροσχημάτιστους αἱρετικούς ποιμένες, πρέπει νά τούς ἀναγνωρίζωμε εἰς τύπον καί τόπο Χριστοῦ, μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου (δηλαδή μέχρις ἐσχάτων), νά τούς μνημονεύωμε ἀποδεικνύοντας ὅτι ἀποτελοῦν τήν ὁρατή κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, νά τούς δίδωμε τό δικαίωμα νά ὁδηγοῦν τό πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας στήν ἱστορική πορεία του, νά τούς ἀκολουθοῦμε καί μάλιστα μέ τήν ἐκκλησιαστική ἐνσωμάτωσι κ.λπ. Διδάσκουν μάλιστα, ἀντίθετα πρός τόν Παῦλο καί τόν Χρυσόστομο, ὅτι δέν βλαπτόμεθα ἀπό αὐτή τήν συμπόρευσι καί ἀναγνώρισι, δέν μολυνόμεθα, οὔτε ἐθιζόμεθα στήν αἵρεσι, ἐφ’ ὅσον ἔχουμε Ὀρθόδοξο φρόνημα. Δέν κατανοοῦν ἴσως ὅτι, ἐφ’ ὅσον δέν ἀκολουθοῦν τήν διδασκαλία τοῦ Παύλου καί τίς ἑρμηνεῖες πού δίδουν οἱ Ἅγιοι εἰς αὐτήν, οὔτε ὀρθόδοξο φρόνημα ἔχουν, πολύ περισσότερο δέ ἀγωνιστικό καί θυσιαστικό.

Θά κλείσουμε τήν ἑνότητα αὐτή ἀναφέροντας καί ἕνα μικρό τμῆμα ἀπό τόν Θεοφύλακτο Βουλγαρίας εἰς τήν ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ χωρίου τοῦ Παύλου, διά νά δείξωμε τούς Ἁγίους καί τούς Πατέρες συμφώνους κατά πάντα ὡς πρός τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ποιμένων: «Ἐργάται δόλιοι» καθ’ ὅ ἐργάζεσθαι μέν δοκοῦσιν, ἀνασθῶσι δέ τά πεφυτευμένα, καί σχῆμα μόνου ἔχουσιν ἀποστόλων, καί δοράν προβάτων, λύκοι δέ εἰσίν ὄντως» (P.G. 124, 917Α).

Οἱ Γραφές λοιπόν καί οἱ Πατέρες μέ τήν διδασκαλία των μᾶς ἐπροστάτευσαν ἐπί τοῦ θέματος τούτου, οἱ Οἰκουμενιστές ὅμως, καί κυρίως οἱ Ἀντιοικουμενιστές, μᾶς ἄφησαν ἀπροστάτευτους στούς προβατόσχημους λύκους, στούς θεατρίνους καί στούς μετασχηματισμένους Ἐπισκόπους καί ποιμένες εἰς τρόπον ὥστε νά γίνωμε βορά καί τροφή τοῦ διαβόλου.

21) Γαλάτ. 1, 8-9: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω».

Ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν καθαρά καί ἀπερίφραστα διά τήν ἀποτείχισι καί ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες καί Ἐπισκόπους, εἶναι καί αὐτή ἡ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Διότι ἐδῶ ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν δέν ἀπαιτεῖ ἀπό τούς Ὀρθοδόξους μόνο τήν ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι (ἀποτείχισι), ἀλλά προχωρεῖ ἔτι περαιτέρω καί στόν ἀναθεματισμό κάθε ἑτεροδιδασκαλίας καί αἱρέσεως καί κάθε αἱρετικοῦ.

Ἀναθεματισμός κατ’ ἀρχάς, σημαίνει τόν πρόσκαιρο καί τόν αἰώνιο συγχρόνως χωρισμό καί τήν τελεία ἀποκοπή καί ἀπομάκρυνσι τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων ἀπό τόν Χριστό. Διαφέρει δέ ὁ ἀναθεματισμός ἀπό τόν ἀφορισμό εἰς τό ὅτι ὁ ἀφορισμός σημαίνει τήν προσωρινή καί κυρίως παιδαγωγική ἀπομάκρυνσι ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τά μυστήρια καί ἀπό τήν ὁμήγυρι τῶν πιστῶν γιά κάποιο χρονικό διάστημα, μέ τόν σκοπό τῆς μετανοίας καί διορθώσεως, ὥστε νά ἀποφευχθῆ ὁ αἰώνιος χωρισμός τῆς καταδίκης καί κολάσεως. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ὅτι ὁ ἀναθεματισμός εἶναι ἡ βαρυτέρα καί χειροτέρα καταδίκη, διότι δέν ἔχει μόνο προσωρινή διάστασι, ἀλλά αἰωνία.

Σημαντικό εἶναι καί πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι στόν ἀναθεματισμό ὑποβάλλει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν του διά τῶν πράξεών του, οἱ ὁποῖες στήν συγκεκριμένη περίπτωσι εἶναι ἡ αἵρεσις, οἱ αἱρετικές διδασκαλίες, καί ἡ ἐν γνώσει συμπόρευσις σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο μέ αἱρετικούς κατά τό πατερικό καί κανονικό λόγιο «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἐστι». Ὁ ἀναθεματισμός παντός αἱρετικοῦ εἶναι ἀναγκαῖος καί ἀπαραίτητος ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, διότι ἀποτελεῖ τρόπο ὁμολογίας καί διαστολῆς ἀπό τήν αἵρεσι, σέ σημεῖο πού, ἄν δέν ἀναθεματίσωμε κάποιον ἐν γνώσει αἱρετικό, νά ἀνήκουμε καί ἐμεῖς στήν ἴδια κατηγορία τοῦ αἱρετικοῦ. Αὐτό τό ἀναφέρει ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ ἐπιστολή ὡς ἑξῆς: «ἀλλά καί ἄλλος εἴ τις εἴη τούτοις ὁμώνυμος, ὅμως αἱρετικός κατά τήν ἐκείνων αἵρεσιν ἤ ἑτέραν, κἄν ἐπίσκοπος, κἄν ἀσκητής, κἄν ὁστισοῦν, ἀνάθεμα ἔστω. ἀλλά καί εἴ τις μή ἀναθεματίζοι εὐκαίρως κατά τό ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος» (Φατ. 34, 99, 138).

Πρέπει εὐθύς ἐξ ἀρχῆς νά ἐπισημάνωμε μία σημαντική διδασκαλία τῶν Πατέρων, ἐν σχέσει μέ τόν ἀναθεματισμό παντός αἱρετικοῦ καί πάσης αἱρέσεως, τήν ὁποία δέν τήν δέχονται οὔτε οἱ Οἰκουμενιστές, οὔτε οἱ Ἀντιοικουμενιστές. Καί οἱ μέν Οἰκουμενιστές δέν τήν δέχονται, διότι ἡ διδασκαλία αὐτή τῶν Ἁγίων ἀναφέρεται καί καταδικάζει τούς ἑαυτούς των, οἱ δέ Ἀντιοικουμενιστές δέν τήν δέχονται διότι, ἄν τήν δεχθοῦν, καταρρίπτεται αὐτομάτως ὅλη ἡ ἐπιχειρηματολογία καί ὅλο τό οἰκοδόμημα εἰς τό ὁποῖο στεγάζονται καί ναυαγεῖ ἡ θεωρία των περί τοῦ δυνητικοῦ τοῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί ἀποτειχίσεως, ἐφ’ ὅσον καταδικαστεῖ πρῶτα ἡ αἵρεσις καί οἱ αἱρετικοί ὀνομαστικῶς, περί τοῦ ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους ἀποτελεῖ σχίσμα, ἔξοδο ἀπό τήν Ἐκκλησία κ.λπ. Κοντολογίς, ἄν οἱ Ἀντιοικουμενιστές ἀποδεχθοῦν αὐτή τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, σχετικά μέ τόν ἀναθεματισμό παντός αἱρετικοῦ, πρέπει ἀπό Ἀντιοικουμενιστές νά γίνουν ἀμέσως Ἀποτειχισμένοι ἀπό τούς αἱρετικούς, ἄν θέλουν νά παραμείνουν στήν ὄντως ἀληθινή καί Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.

Ἡ διδασκαλία λοιπόν αὐτή τῶν Ἁγίων ἀναφέρει ξεκάθαρα ὅτι, ὁ ἀναθεματισμός αὐτός τοῦ ἀποστόλου Παῦλου, ἰσχύει διαχρονικά γιά κάθε αἵρεσι καί γιά κάθε αἱρετικό καί δέν χρειάζεται δῆθεν μία καινούργια καταδίκη γιά νά ἐνεργοποιηθῆ, τρόπον τινά, καί νά ἰσχύση ἡ καταδίκη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Διότι ἡ καταδίκη παντός αἱρετικοῦ καί ὁ ἀναθεματισμός δέν ἐκφωνήθηκε κατ’ οὐσίαν ἀπό ἀνθρώπους (π.χ. τόν ἀπόστολο Παῦλο), ἀλλά ἐκφωνήθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό καί τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄν λοιπόν χρειάζεται, γιά νά ἰσχύση ὁ ἀναθεματισμός παντός αἱρετικοῦ, τήν ἔγκρισι καί ἐπικύρωσι τῆς Συνόδου, τότε σημαίνει ὅτι ἡ Σύνοδος εἶναι ἀνώτερη ἀπό τόν Χριστό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, διότι τήν ἔγκρισι καί ἐπικύρωσι τήν παίρνομε πάντοτε ἀπό τούς ἀνωτέρους διά νά ἔχη ἰσχύ καί ἀξία καί ποτέ δέν παίρνομε τήν ἐπικύρωσι ἀπό κατωτέρους, διότι εἶναι αὐτονόητο ὅτι δέν ἔχει ἡ ἔγκρισι αὐτή ἀξία καί ὁπωσδήποτε «τό ἔλαττον ὑπό τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται» (Ἑβρ. 7,7).

Ἐδῶ ὁμιλοῦμε ἀποκλειστικῶς διά τά θέματα τῆς πίστεως, διότι, δι’ ὅλα τά ἄλλα ἁμαρτήματα, παραπτώματα καί παραβάσεις, χρειάζεται ἡ ἔγκρισις καί ἡ ἐπιβολή κάθε ποινῆς ἀπό τήν Σύνοδο, ἤ τόν Ἐπίσκοπο, τόν πνευματικό κ.λπ. Ὁ σκοπός λοιπόν πού οἱ Ἀντιοικουμενιστές ἐταύτισαν ὅλα τά ἄλλα θέματα μέ τά θέματα τῆς πίστεως εἶναι προφανῶς τό ὅτι, ἄν δεχθοῦν αὐτή τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, πρέπει ἀμέσως νά ἀποτειχιστοῦν, νά ἀναθεωρήσουν ὅλες τίς θεωρίες των ὡς ἀντιπατερικές, νά ταπεινωθοῦν, διότι ἐβάδιζον μέχρι τώρα σέ ὁδό πλάνης καί σιγοντάριζαν, κατά τό δή λεγόμενο, τήν αἵρεσι καί κυρίως νά ἀφήσουν τό βόλεμα, τόν ἐφησυχασμό καί τόν χαρτοπόλεμο, μέ τά ὁποῖα συνέδεον μέχρι τώρα τήν ὁμολογία καί τήν Ὀρθοδοξία καί τό μαρτύριο.

Διά νά παρουσιάσωμε λοιπόν τήν Ὀρθόδοξο διδασκαλία ἐπί τοῦ θέματος τούτου θά ἀναφερθοῦμε κατ’ ἀρχάς στόν ἅγιο Μάξιμο  τόν ὁμολογητή. Ὅταν τόν ἔφεραν ἀπό τήν ἐξορία γιά νά τόν ἀνακρίνουν, ἄν ἐπιμένη στό δόγμα τῶν δύο θελήσεων καί δύο ἐνεργειῶν τοῦ Χριστοῦ, καί μετά πολλές συζητήσεις ἐνώπιον τῆς Συγκλήτου καί κατ’ ἰδίαν, οἱ ἄνθρωποι τοῦ βασιλέως ἀνέφεραν στόν ἅγιο τά ἑξῆς:

«Λέγουσιν αὐτῷ· Καί τί ἔχεις ποιῆσαι, τῶν Ῥωμαίων ἑνουμένων τοῖς Βυζαντίοις; Ἰδού γάρ χθές ἦλθον οἱ ἀποκρισιάριοι Ῥώμης, καί αὔριον τῇ Κυριακῇ κοινωνοῦσι τῷ πατριάρχῃ· καί πᾶσι δῆλον γίνεται, ὅτι σύ διέστρεφες τούς Ῥωμαίους· ἀμέλει σοῦ ἀπαρθέντος ἐκεῖθεν, συνέθεντο τοῖς ἐνταῦθα. Καί εἶπε πρός αὐτούς· Οἱ ἐλθόντες, οἱονδήποτε πρόκριμα τῷ θρόνῳ Ῥώμης, κἄν κοινωνήσωσιν, ἐπάν οὐκ ἤγαγον πρός τόν πατριάρχην ἐπιστολήν, οὐ ποιοῦσι· καί οὐ πείθομαι πάντως ὅτι οἱ Ῥωμαῖοι ἑνοῦνται τοῖς ἐνταῦθα, εἰ μή ὁμολογήσωσι τόν Κύριον ἡμῶν καί Θεόν, καθ’ ἑκατέραν τῶν ἐξ ὥν, ἐν οἷς τε καί ἅπερ ἐστίν, εἶναι φύσει θελητικόν τε καί ἐνεργητικόν τῆς ἡμῶν σωτηρίας. Καί λέγουσιν· Εἰ δέ συμβιβασθῶσι τοῖς ἐνταῦθα οἱ Ῥωμαῖοι, τί ποιεῖς; Καί εἶπε· Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου, καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας» (P.G. 90, 121Β).

Θά ἠδυνάμεθα πολλά νά ἀναφέρωμε διά τήν ἀκλόνητον στάσι τοῦ ἁγίου στήν ἀποτείχισι καί ἀπό αὐτή τή συζήτησι καί ἀπό ἄλλες παρόμοιες, διότι ὁ ἅγιος Μάξιμος εἶχε ἐκκλησιαστική κοινωνία μόνο καί ἐφ’ ὅσον ὡμολογεῖτο μέ λόγια καί ἔργα ἀπό τούς Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους ἡ Ὀρθόδοξος πίστις και, μάλιστα, στό σημεῖο πού κατά τήν ἐποχή του ἐπολεμεῖτο, σέ ἀντίθετο δέ περίπτωσι ἐπροτιμοῦσε νά εἶναι χωρισμένος ἀπό ὅλους τούς Πατριάρχες καί Ἐπισκόπους καί νά εἶναι  ἐνσωματωμένος στήν διαχρονική Ἐκκλησία μόνο διά τῆς Ὁρθοδόξου πίστεως καί ὄχι διά τῶν θεσμικῶν προσώπων, ἐφ’ ὅσον αὐτά εἶχαν ἀποδεχθῆ κάποια αἵρεσι.

Τό σημεῖο ὅμως πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ ἁγίου ὅτι: «Τό Πνεῦμα τό ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου καί ἀγγέλους ἀναθεματίζει παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντας». Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον λοιπόν ἀναθεματίζει τόν οἱονδήποτε ἀποδεχθῆ καί κηρύξη κάποια αἵρεσι. Καί αἵρεσις εἶναι, σύμφωνα μέ τόν ὅσιο, ὄχι μόνο ἡ ἀθέτησις κάποιου δόγματος (π.χ. τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῶν δύο ἐπί Χριστοῦ φύσεων καί θελήσεων κ.λπ.), ἀλλά «παρά τό κήρυγμά τι νομοθετοῦντα», δηλαδή ἡ ἀλλοίωσις καί διαστροφή κάθε εὐαγγελικῆς ἐντολῆς (π.χ. σέ ἐντολές πού ἀναφέρονται στήν σχέσι τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς).

Ὁ ὅσιος ἐδῶ, δέν ἀναφέρει ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα διδάσκει ἤ διακελεύεται νά ἀναθεματίζωνται, ὅσοι ἀλλοιώνουν καί διαστρέφουν τήν ἀποστολική διδασκαλία, ἀλλά ἀναφέρει ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀναθεματίζει, δηλαδή ὁ ἀναθεματισμός ἐκφωνεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό καί ἰσχύει διαχρονικά γιά κάθε αἵρεσι καί γιά κάθε αἱρετικό. Καί εἶναι φυσικό αὐτό, διότι μόνον ἔτσι δύναται νά θεωρηθῆ ἡ Ἐκκλησία ὡς «στῦλος καί ἐδραίωμα τῆς ἀληθείας» κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο. Ἄν ὅμως, σύμφωνα μέ τίς νεοεποχίτικες θεωρίες τῶν Οἰκουμενιστῶν καί Ἀντιοικουμενιστῶν, γιά νά ἰσχύση ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά ἐκφωνηθῆ ὑπό τῆς Συνόδου, τότε μέχρι νά συνέλθη ἡ Σύνοδος (καί εἰδικά σήμερα πού εὑρίσκεται σέ βαθυτάτη καί μόνιμο χειμερία νάρκη) ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο δέν εἶναι στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας, ἀλλά εἶναι στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως ἤ εἶναι, σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ἐσπιλωμένη καί βεβορβορωμένη καί ὄχι ἄσπιλος καί ἀμόλυντος κατά τήν διδασκαλία πάλι τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Τό ὅτι, τά λόγια καί ἡ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, εἶναι λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, τό ἀναφέρει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί μάλιστα στήν ἑρμηνεία τοῦ ἰδίου χωρίου ὡς ἑξῆς: «Ὁ δέ Παῦλος ὅταν δέ Παῦλον εἴπω, τόν Χριστόν πάλιν λέγω· αὐτός γάρ ᾖν ὁ κινῶν αὐτοῦ τήν ψυχήν καί ἀγγέλων ἐξ οὐρανοῦ καταβαινόντων αὐτάς προτίθησι· καί μάλα εἰκότως. Οἱ γάρ ἄγγελοι, κἄν μεγάλοι, ἀλλά δοῦλοι καί λειτουργοί τυγχάνουσιν ὄντες· αἱ δέ Γραφαί πᾶσαι οὐ παρά δούλων, ἀλλά παρά τοῦ τῶν ὅλων δεσπότου Θεοῦ γραφεῖσαι ἐπέμφθησαν (Ε.Π.Ε. 20, 202, 3).

Δι’ αὐτόν τόν λόγο, ἀσφαλῶς, τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἰσχύουν παντοῦ καί πάντοτε, ἐνῶ οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου ἰσχύουν μόνον καί ἐφ’ ὅσον εὐθυγραμμίζονται ἀπολύτως μέ τήν Ἁγία Γραφή καί εἰδικά γιά τά θέματα τῆς πίστεως.

Καί δι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου περί καταδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἀναγκαία, ὄχι ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Ἀντιοικουμενιστές, γιά νά καταδικαστῆ δῆθεν ἡ αἵρεσις, διότι αὐτή ὡς νομοθετοῦσα τι παρά τό κήρυγμα, σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Μάξιμο, εἶναι καταδικασμένη ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό καί τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά εἶναι ἀναγκαία γιά νά ὀρθοτομήση  ἡ Σύνοδος τόν λόγο τῆς ἀληθείας, γιά νά ἐνταχθῆ ἡ Σύνοδος στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καί βέβαια γιά νά προστατεύση καθηκόντως τόν λαό τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν πλάνη καί τήν αἵρεσι.

Πολύ ὡραία παρουσιάζει αὐτήν τήν διδασκαλία περί ἀναθεματισμοῦ τῶν αἱρετικῶν καί ὁ Μ. Φώτιος στόν λόγο του περί τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μυσταγωγίας ὡς ἑξῆς: «Καί Πατέρας μέν καλοῦσι (καλοῦσι γάρ), ἀλλ’ οὐχ ἵνα τό τῶν Πατέρων ἀπονείμωσι γέρας, ἀλλ’ ἵν’ εὑρήσωσι δι’ ὧν ἄν γένοιντο πατραλοῖαι. Καί οὐδέ τήν τοῦ θεσπεσίου Παύλου φρίττουσι φωνήν, ἥν αὐτοί κατά τῶν Πατέρων αὐτῶν μετά πολλῆς ἀπορρίπτουσι τῆς κακουργίας. Καί γάρ οὗτος ὁ τήν ἐξουσίαν λαβών δεσμεῖν καί λύειν καί τό τοῦ δεσμοῦ φοβερόν ἅμα καί κραταιόν (μέχρι γάρ αὐτῆς ἀναφέρεται τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν), οὗτος δή μεγάλῃ καί διαπρυσίῳ κέκραγε τῇ φωνῇ· “Κἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐαγγελιζόμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”. Παῦλος ἡ ἀσίγητος τῆς Ἐκκλησίας σάλπιγξ ὁ τοσοῦτος καί τηλικοῦτος τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν τῷ ἀναθέματι παραπέμπει, καί οὐ τούς ἄλλους μόνον, οἵτινες τοῦτο τολμήσειαν, ἀραῖς ἀνυπερβλήτοις ὑπάγει, ἀλλά καί ἑαυτόν, ἔνοχος εἰ ὀφθείη, πρός τήν ἴσην συνωθεῖ δίκην. Καί οὐδέ μέχρι τούτου τό φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει, ἀλλά καί τόν οὐρανόν αὐτόν ἐρευνᾷ· κἄν ἄγγελον εὕρῃ τοῖς ἐπί γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καί ἕτερόν τι παρά τό εὐαγγελικόν εὐαγγελιζόμενον κήρυγμα, τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καί τῷ διαβόλῳ παραπέμπει» (Ε.Π.Ε. 4, 396, 28).

Ἐδῶ ὁ Μ. Φώτιος ἀνατρέπει κάποια ἐπιχειρήματα τῶν Δυτικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπαρουσίαζαν κάποιους δυτικούς Πατέρες (Ἀμβρόσιον, Αὐγουστῖνον) νά πρεσβεύουν καί νά συνηγοροῦν ὑπέρ τῆς ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Filioque). Ἀναφέρει λοιπόν, ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό οἱ Δυτικοί ἀτιμάζουν τούς Πατέρες των, διότι τούς παραπέμπουν στό αἰώνιο ἀνάθεμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἐφ’ ὅσον νομοθετοῦν καί διδάσκουν ἀντίθετα στό εὐαγγελικό κήρυγμα. Ἀναφέρει ὅτι ἡ ἐξουσία τοῦ ἀποστόλου Παύλου τοῦ δεσμεῖν καί λύειν, φθάνει μέχρι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐφ’ ὅσον ἀναθεματίζει καί τούς ἀγγέλους, ἄν διδάξουν στούς ἀνθρώπους κάτι ἀντίθετο ἀπό τό εὐαγγελικό κήρυγμα.

Ἐδῶ πάλι ὁ ἅγιος θεωρεῖ δεδομένο καί ἐν πλήρει ἰσχύ τό ἀνάθεμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν καί ὅτι δέν χρειάζεται νά ἐπικυρωθῆ ἀπό κάποια Σύνοδο γιά νά ἰσχύση σέ κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα: «τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν τῷ ἀναθέματι παραπέμπει».

Ἐπίσης ὁ ἅγιος ὁμιλεῖ γιά αἱρετικό φρόνημα καί ὄχι, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Ἀντιοικουμενιστές, γιά καταδικασμένους ὑπό Συνόδου αἱρετικούς. Ἄλλωστε οἱ δυτικοί αὐτοί Πατέρες ὄχι μόνο δέν εἶχαν καταδικαστεῖ, ἀλλά ἐθεωροῦντο Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄς σκεφθοῦμε λοιπόν τό φρόνημα τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι τήν ἐξουσία αὐτή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἡ ὁποία κατά τόν Φώτιο ἐμβατεύει μέχρι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί ἀναθεματίζει ἀγγέλους, ἄν εὑρεθοῦν νά διδάξουν τούς ἀνθρώπους κάτι διαφορετικό ἀπό τό εὐαγγελικό κήρυγμα, αὐτή τήν ἐξουσία τήν περιορίζουν καί στίς ἡμέρες μας τήν ἀκυρώνουν, ἐφ’ ὅσον τήν θέτουν ὑπό τήν ἔγκρισι, καί ἐπικύρωσι, καί ἀπόφασι τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία σήμερα καί αὐτή εἶναι αἱρετική.

Ἔτσι λοιπόν κατά τούς Ἀντιοικουμενιστές, οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές σήμερα δέν εἶναι καταδικασμένοι, ἀλλά καταδικαστέοι, καί δι’ αὐτό τούς ἀκολουθοῦν, τούς ἀναγνωρίζουν, τούς μνημονεύουν καί τούς θεωροῦν εἰς τύπον καί τόπου Χριστοῦ, ἀντίθετα βεβαίως στήν Ἁγία Γραφή καί διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Δι’ αὐτό, πάλιν καί πολλάκις, ἀναφέραμε ὅτι τά θέματα τῆς πίστεως τά κατήγαγον εἰς ὅλα τά ἄλλα ἁμαρτήματα καί παραπτώματα μέ τόν σκοπό τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί τοῦ βολέματος. Καί ἐνῶ βαδίζουν φανερά ἀντίθετα ἀπό τήν Γραφή, θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ὁμολογητές, ἄν καί ἀσκοῦν τήν ἀνώδυνη μέθοδο τοῦ χαρτοπολέμου. Προβάλλονται δέ καί ὡς διακριτικοί, διότι δῆθεν ἀποφεύγουν τά σχίσματα μέ τό νά συνοδοιποροῦν βεβαίως μέ τήν αἵρεσι.

Μία ἐπίσης θαυμάσια ἑρμηνεία, τοῦ ἐν λόγῳ χωρίου τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κάνει καί ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης σέ ἐπιστολή του, ἡ ὁποῖα ἀναφέρεται στήν μοιχειανική αἵρεσι. Ἀναφέρει ὁ ὅσιος γιά τό συγκεκριμένο χωρίο τοῦ ἀποστόλου Παύλου τά ἑξῆς: «Εἷς γάρ νόμος ἔσται, φησί, καί ἕν εὐαγγέλιον παρελάβομεν˙ καί ὅς ἐκ τοῦδε τοῦ εὐαγγελίου κἄν τό τυχόν παρασαλεύσοι, κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀρκεῖ σοι ἡ ἀσφάλεια. μή βασιλεύς μείζων ἀγγέλου; μή οὐχί ὁ κοσμοκράτωρ ἐν τῷ κόσμῳ μείζων πάντων τῶν κοσμοκρατορικῶς κρατούντων δαιμόνων καί ἀνθρώπων, ἀλλ’ οὐχί θεϊκῶς; καί τί  ὁ ἀπόστολος; ἀνάθεμα ἔστω. ἄγγελοι οὐ τολμῶσι παρασαλεῦσαι, οὐδέ σαλεύοντες μένουσι μή ἀναθεματιζόμενοι, ὡς ὁ διάβολος καί ἡ ἀποστατική αὐτοῦ πληθύς. καί πῶς ἄνθρωπος πᾶς ἐν σαρκί ὤν, σαλεύων καί καινοτομῶν, καί μάλιστα τοιαύτας καινοτομίας, οὐκ ἀλλότριος θεοῦ;» (Φατ. 36, 103, 72).

Νομίζω ὅτι δέν θά ἠδύνατο νά διατυπωθῆ μέ πλέον εὔγλωττο καί σαφῆ τρόπο αὐτή ἡ διδασκαλία καί Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφ’ ὅσον, ἀναφέρει ὁ ὅσιος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος φτάνει νά ἀναθεματίση καί ἀγγέλους, ἐάν διδάξουν κάτι ἀντίθετο ἀπό τό εὐαγγελικό κήρυγμα, κάθε ἕνας πού καινοτομεῖ εἴτε βασιλεύς, εἴτε Ἐπίσκοπος, εἴτε Πατριάρχης, εἴτε Σύνοδος εἶναι ἀναθεματισμένος χωρίς ἄλλη διαδικασία καί «ἀλλότριος Θεοῦ».

Ἐδῶ ὁ ὅσιος ὡμιλοῦσε γιά τήν μοιχειανική αἵρεσι καί ὄχι γιά τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων. Παρ’ ὅλα αὐτά οἱ Ἀντιοικουμενιστές ἐπιμένουν ὅτι ἡ ἐξουσία τοῦ Παύλου ἄν καί μπορεῖ νά φθάνη μέχρι τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, κατά τόν Φώτιο, δέν φθάνει ὅμως τούς σημερινούς Ἐπισκόπους καί Πατριάρχες! Μπορεῖ νά φθάνη νά ἀναθεματίζη μέχρι καί Ἀποστόλους, ἀλλά οἱ σημερινοί Ἐπίσκοποι φαίνεται ὅτι εἶναι στό ἀπυρόβλητο! Δι’ αὐτό ἀναφέρομε ὅτι οἱ Ἀντιοικουμενιστές σήμερα, κατ’ οὐσίαν στηρίζουν τούς Οἰκουμενιστές, ὄχι μόνο ἐπειδή συνοδοιποροῦν μέ αὐτούς ἐκκλησιαστικῶς, ἀλλά κυρίως ἐπειδή τούς ἀθωώνουν ἀπό τίς ποινές πού τούς ἐπιβάλλει ὁ ἴδιος ὁ Θεός διά μέσου τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἄν ὅμως ἀκολουθήσουν τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων πρέπει ἀμέσως νά ἀποτειχιστοῦν ἀπό τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές,  τό ὁποῖο βεβαίως στοιχίζει.

Θά ἀναφέρωμε ἐν συνεχείᾳ καί κάποια ἑρμηνευτικά σχόλια τοῦ χωρίου αὐτοῦ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί θά χρησιμοποιήσωμε τήν ἑρμηνευτική διδασκαλία τοῦ Χρυσορρήμονος πατρός τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφέρει ὁ ἅγιος στό συγκεκριμένο χωρίο τά ἑξῆς: «Ἀλλά κἄν ἐγώ, ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Ε.Π.Ε. 20, 200, 1). Ἐδῶ ὁ ἅγιος ἀναφέρει ὅτι ὁ οἱοσδήποτε διαφθείρει τό εὐαγγελικό κήρυγμα εἶναι ἀναθεματισμένος. Ἀναφέροντας τούς ἀγγέλους καί τούς ἰδίους τούς Ἀποστόλους φυσικά συμπεριέλαβε τούς πάντας. Διότι οὔτε οἱ ἄγγελοι ἦτο δυνατόν νά κηρύξουν κάτι ἀντίθετο καί διεστραμμένο, οὔτε φυσικά οἱ Ἀπόστολοι. Διά τῆς ὑπερβολῆς λοιπόν αὐτῆς δηλώνει ἀπερίφραστα ὅτι πολύ περισσότερο αὐτό ἰσχύει γιά τούς Ἐπισκόπους καί Πατριάρχες.

Ὀλίγο κατωτέρω ὁ χρυσορρήμων ἅγιος ἀναφέρει κάτι πολύ σημαντικό: «Καί οὐκ εἶπεν, ἐάν ἐναντία καταγγέλλωσιν, ἤ ἀνατρέπωσι τό πᾶν, ἀλλά, κἄν μικρόν τι εὐαγγελίζωνται παρ’ ὅ εὐαγγελισάμεθα, κἄν τό τυχόν παρακινήσωσιν, ἀνάθεμα ἔστωσαν». Δηλαδή αἵρεσις δέν εἶναι μόνο ἡ διαστροφή τῶν μεγάλων δογμάτων τῆς πίστεως, ἤ τῶν ἄρθρων τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, ἀλλά καί κάθε δημοσία καί συνοδική ἀθέτησις τοῦ ἐλαχίστου εὐαγγελικοῦ κηρύγματος «κἄν μικρόν τί εὐαγγελίζονται, κἄν τό τυχόν παρακινήσωσι». Δι’ αὐτό καί κατεδικάσθηκαν ὡς αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησία π.χ. οἱ βδελυττόμενοι τόν γάμο, οἱ θεωροῦντες ὡς ἁμαρτία τήν κρεοφαγία, οἱ μή δεχόμενοι εἰς μετάνοια τούς ἀρνηθέντας τόν Χριστό κατά τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου, οἱ μή δεχόμενοι τάς ἁγίας εἰκόνας κ.λπ. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὅπως ἀναφέραμε, εἶναι κάτι πέρα ἀπό ὅλα αὐτά, διότι ἀθωώνει καί ἀμνηστεύει κάθε αἵρεσι, συνυπάρχει μέ ὅλους καί ἰσοπεδώνει τά πάντα.

Κατωτέρω, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τόν δεύτερο ἀναθεματισμό τοῦ Παύλου ἀναφέρει τά ἑξῆς: «”Ὡς προείρηκα, καί ἄρτι πάλιν λέγω”. Ἵνα γάρ μή νομίσῃς θυμοῦ τά ρήματα εἶναι, ἤ ὑπερβολικῶς εἰρῆσθαι, ἤ κατά συναρπαγήν τινα, δεύτερον τά αὐτά πάλιν τίθησιν. Ὁ μέν γάρ θυμῷ τι προαχθείς εἰπεῖν, κἄν μεταγνοίη ταχέως· ὁ δέ δεύτερον τά αὐτά λέγων, δείκνυσιν ὅτι κρίνας οὕτως εἶπε, καί πρότερον ἐν τῇ γνώμῃ κυρώσας, οὕτως ἐξήνεγκε τό λεχθέν». Ἄρα λοιπόν ὁ δεύτερος αὐτός ἀναθεματισμός τοῦ Παύλου δείχνει τήν ἐπικύρωσι τοῦ πρώτου, τό ἀμετάθετον τῆς καταδίκης ὅλων τῶν αἱρετικῶν και, βεβαίως, τήν σοβαρότητα αὐτοῦ τοῦ θέματος, τό ὁποῖο, ὅπως ἐπαναλάβαμε, οἱ Ἀντιοικουμενιστές τό κατήγαγον στό ἐπίπεδο ὅλων τῶν  ἄλλων προσωπικῶν σφαλμάτων καί ἁμαρτημάτων τῶν Ἐπισκόπων.

Διά νά δείξη δέ ὁ ἅγιος ὅτι γιά τά θέματα τῆς πίστεως δέν ὑπάρχει ἀξίωμα, συγγένεια καί οἰκειότητα ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Διά τοῦτό φησιν· ”Ἐάν τις ὑμᾶς εὐαγγελίσηται παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμᾶς”. Καί οὐκ εἶπεν, ὁ δεῖνα καί ὁ δεῖνα, συνετῶς σφόδρα καί ἀνεπαχθῶς. Τί γάρ ἔδει λοιπόν ὀνομάτων μνησθῆναι τόν τοσαύτῃ χρησάμενον ὑπερβολῇ, ὡς καί ἅπαντας, καί τούς ἄνω καί τούς κάτω, περιλαβεῖν; Διά μέν γάρ τοῦ εὐαγγελιστάς καί ἀγγέλους ἀναθεματίσαι, πᾶν ἀξίωμα περιέγραψε· διά δέ τοῦ ἑαυτόν, πᾶσαν οἰκειότητα καί γνησιότητα. Μή γάρ μοι εἴπῃς, ὅτι οἱ συναπόστολοί σου καί ἑταῖροι ταῦτα λέγουσιν· οὐδέ γάρ ἐμαυτοῦ φείδομαι τοιαῦτα κηρύττοντος. Ταῦτα δέ οὐχ ὡς καταγινώσκων τῶν ἀποστόλων φησίν, οὐδέ ὡς παραβαινόντων τό κήρυγμα, ἄπαγε· “Εἴτε γάρ ἡμεῖς, εἴτε ἐκεῖνοι”, φησίν, “οὕτω κηρύσσομεν”· ἀλλά δεῖξαι βουλόμενος, ὅτι ἀξίωμα προσώπων οὐ προσίεται, ὅταν περί ἀληθείας ὁ λόγος ᾖ» (Ε.Π.Ε. 20, 202, 10).

Ἐφ’ ὅσον λοιπόν ὁ Θεός ἀναθεματίζει τούς ἀνωτέρους (ἀγγέλους καί Ἀποστόλους) πολύ περισσότερο ἀναθεματίζει τούς κατωτέρους (Ἐπισκόπους καί Πατριάρχες), ἐάν κηρύττουν ἀντίθετα καί στό ἐλάχιστο ἀπό τό εὐαγγελικό κήρυγμα.

Καί ὁ Χρυσόστομος λοιπόν θεωρεῖ ὅτι ἰσχύουν παντοῦ καί πάντοτε οἱ ἀναθεματισμοί τοῦ Παύλου διά τούς αἱρετικούς καί δέν χρειάζεται γιά νά ἰσχύσουν, κάποια νέα ἀπόφασι τῆς Συνόδου. Εἴπαμε ὅτι ἡ ἀπόφασις τῆς Συνόδου ἔχει ἄλλη ἔννοια καί ἄλλο σκοπό.

Σημαντική, ἐν κατακλεῖδι, εἶναι ἡ ἀναφορά τοῦ χρυσορρήμονος ἁγίου διά τούς ἔχοντας τά ἐκκλησιαστικῶς ἀξιώματα καί συγχρόνως καινοτομοῦντας Ἐπισκόπους «ἀξίωμα προσώπων οὐ προσίεται, (ἐννοεῖται ὁ Παῦλος ἤ καί ὁ Χριστός) ὅταν περί ἀληθείας ὁ λόγος ᾖ». Τό κακό εἶναι ὅτι τά γνωρίζουν αὐτά οἱ Ἀντιοικουμενιστές, ἀλλά παρ’ ὅλα αὐτά ἐπιμένουν στήν διαστροφή καί παρερμηνεία τῆς Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων.

(Συνεχίζεται)