Ἀνατρέχοντας σὲ κείμενα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸν ὁμόγνωμό
του «ἀντι-Οἰκουμενιστή» π. Βασίλειο
Βολουδάκη, ὁ ὁποῖος διαστρέφει τὸν
ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου, συναντήσαμε καὶ δύο παλαιότερα κείμενα τοῦ π. Θ. Ζήση·
τὸ ἕνα ἀναφέρεται στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τίτλο, «Παναγιώτατε, εδώ και τώρα Δημόσιος
διάλογος… (Θα τολμήσετε;)» καὶ τὸ ἄλλο στοὺς Ἐπισκόπους τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Στὸ πρῶτο παραθέτει πλῆθος παραδειγμάτων, ἀπὸ
τὰ ὁποῖα καταδεικνύεται ἡ αἱρετική Οἰκουμενιστικὴ
ταυτότητα τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου
καὶ τῶν ἄλλων Ἐπισκόπων συνοδοιπόρων του· γράφει:
«Θα μπορούσαμε αντλώντας από την
πρόσφατη ιστορία του Οικουμενισμού να παραθέσουμε αναρίθμητο κατάλογο
απαραδέκτων πράξεων και ρήσεων των Οικουμενιστών, τὸν οποίο ήδη ετοιμάζουν μέλη
της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών (σ.σ. καὶ ἀπὸ τὸ 2009 ἕως σήμερα δὲν τὸν τελειώνουν, ἴσως γιατὶ
φοβοῦνται τὸν ὀργὴ τοῦ Πατριάρχη). Σημειώνουμε απλώς
ενδεικτικά ελάχιστα από αυτά·
Είναι απαράδεκτο πράγμα η αποδοχή της αιρετικής
Ρώμης ως αδελφής Εκκλησίας.
Είναι απαράδεκτο πράγμα η αναγνώριση του Βαπτίσματος
των Παπικών.
Είναι απαράδεκτες οι αποφάσεις της Μικτής
Επιτροπής του Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Balamand του
Λιβάνου το 1993, που αθωώνουν την Ουνία και εκκλησιοποιούν τον Παπισμό.
Είναι απαράδεκτα τα κείμενα του Porto Alegre,
της Ελούντας και της Ραβέννας.
Είναι απαράδεκτες οι συμπροσευχές με τους
αιρετικούς.
Είναι απαράδεκτοι οι μεικτοί γάμοι και η παρουσία αναδόχων αιρετικών στο
μυστήριο του Βαπτίσματος.
Είναι απαράδεκτη η ανοχή της συμμετοχής αιρετικών ακόμη και στο μυστήριο της Θ.
Ευχαριστίας, χωρίς να τιμωρούνται οι διαπράττοντες, ενώ αφορίζονται και
τιμωρούνται οι ορθοδόξως αγωνιζόμενοι.
Είναι απαράδεκτο πράγμα η περιφρόνηση και η σχετικοποίηση
των ιερών κανόνων, και όχι μόνο απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο το να θεωρούνται
οι Άγιοι Πατέρες, οι δήθεν προκαλέσαντες το σχίσμα, ως θύματα του αρχεκάκου
όφεως.
Είναι απαράδεκτο πράγμα η κακοποίηση της συνοδικής παραδόσεως της Εκκλησίας με προσυνοδικές και
προπαρασκευαστικές επιτροπές, που εργάζονται επί δεκαετίες απομονωμένες και εν
κρυπτώ, και η παρουσίαση των προειλημμένων αποφάσεων ως δήθεν πανορθοδόξων
αποφάσεων.
Θα τελειώσω όμως εδώ, γιατί είναι
ατέλειωτη η σειρά των απαραδέκτων πραγμάτων των Οικουμενιστών»!
Τὸ δεύτερο ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὴ Σχολὴ Γονέων Κατερίνης (28/3/2011)· ὁ
π. Θεόδωρος τότε, εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς:
«Λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία σήμερα, ἡ οἰκουμενιστικὴ Ἐκκλησία, ἡ διοικοῦσα
Ἐκκλησία εἶναι
μὲ τὴν πλάνη.
Καὶ νὰ εὐχηθοῦμε ὁ Θεὸς νὰ ἀναδείξει ἐπισκόπους …καὶ νὰ ἐλευθερώσει τὴν Ἐκκλησία
ἀπὸ αὐτὴ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἄλλες πλάνες»!
Κι ὅμως, ἐνῶ
ἐπισημαίνουν τόσα ἀπαράδεκτα νὰ διαπράττονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἐνῶ δηλώνουν
ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εὑρίσκονται στὴν πλάνη, αὐτοὶ ἐκεῖ, τοὺς «παραδέχονται», τοὺς «ἀποδέχονται»
καὶ κοινωνοῦν μαζί τους!
.jpeg)
http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_42.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθλιότητες "καλλιτεχνικές"!
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος
Και τι μπορούν να κάνουν, όταν τους έχουν δεμένα χέρια πόδια οι σιωνιστές; Όλα όσα γίνονται εδώ, είναι κατόπιν εσωτερικών εντολών : Αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, μητροπολίτες, ακόμη και απλοί ιερείς δεν γίνονται, αν δεν δοθεί, από μέσα, η εντολή "γένοιτο". Αφήσαμε έξω το υπουργείο της διαρκούς αμάθειας, αλλά είναι μέσα κι αυτό, όπως όλες οι πανεπιστημιακές έδρες. Τα λεγόμενα τροφεία δεν βγαίνουν, όπως και τα ... υποτροφία προς επίτευξη υψηλών στόχων. Πολύ φοβάμαι δεν θα βγαίνουν για κανένα, ακόμη και για τον πλέον ασήμαντο και άγνωστο άνθρωπο, εφόσον αρνείται τη νέα πίστη των ηνωμένων θρησκειών. Περί αυτής κατωτέρω.
Οι ομιλούντες και οι γράφοντες πατούν επί σταθερής βάσης, η οποία σελαγίζει στα πελάγη των νέων λαμπρών ημερών του νέου μας ημερολογίου. Το ζήτημα δεν είναι δογματικό, μας λένε, είναι εκκλησιολογικό. Τώρα έγινε ιεροκανονικό και οι γραμμές μας έμπλεξαν, όπως λέει λαϊκό ασμάτιο.
Δογματικό δεν ήταν και το ζήτημα των Εικόνων, έγινε όμως, αν και εξ αρχής ήταν φύσεως δογματικής. Ο κατά τα άλλα πολύτιμος ιστορικός Παπαρρηγόπουλος έγραφε ότι η Εικονομαχία ήταν σύγκρουση μεταξύ της προοδευτικής μερίδας του Κλήρου - συμπληρώνουμε και των ανακτόρων - και των συντηρητικών. Είθισται οι συντηρητικοί να είναι και οπισθοδρομικοί, "τα μωρά και τα ασθενή του κόσμου"
Τα πράγματα δεν ήταν όπως γράφει ο ιστορικός μας. Συντηρητικοί ήταν οι εικονομάχοι και προοδευτικοί οι εικονολάτρες, επειδή το ανεικονικό του θεού παρέπεμπε και παραπέμπει σε αρχαϊκά πρότυπα θεότητας, ή ειδώλων αντιμαχόμενων θεών. Αμφότερα είχαν και έχουν σαν αποτέλεσμα το αίμα να ρέει άφθονο με έκδηλο τον μανιχαϊσμό. Άνευ σημασίας αν έχουμε είδωλα ή αν δεν έχουμε και ανάξιο λόγου, αν οι μορφές των ειδώλων διαφέρουν. Κοινό αποτέλεσμα ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Κάτι που δεν απουσίαζε και από την πλευρά του ανεικονικού θεού, όπως το βλέπουμε έκδηλα σήμερα στο χώρο του Ισλάμ. Στην άλλη άκρη, την άκρη όπου δεσπόζει ο ανόθευτος Μωσαϊκός Νόμος, τα πράγματα δεν ήταν και ούτε είναι καλύτερα. Αυτά όμως δεν βγαίνουν προς τα έξω. Φροντίζει η σιωνιστική δεσποτεία με Νόμους δίκην δόγματος, πχ. "ένας θεός για όλους με διαφορετικές εκφράσεις λατρείας", όπου όμως κάποιες εκφράσεις απαγορεύονται αυστηρά : Οι εκφράσεις των αποκεφαλισμών, της Σαρία, ή των αυτοχείρων βομβιστών είναι απαράδεκτες. Παρεμφερείς είναι και οι πολιτικοί Νόμοι χάριν των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Κι εδώ κάποια δικαιώματα απαγορεύονται αυστηρά από τους νομοθέτες-ελεγκτές προθέσεων, Πάντως, νομίζω, δεν διώκεται ο ρυπαρογράφος του συνθήματος «θάνατος στους φασίστες», «θάνατος στα αφεντικά», «θάνατος στους εθνικιστές».
Θέλω με αυτά να πω τούτο : Όπως η Εικονομαχία ανέτρεπε το εννοιολογικό περιεχόμενο του ποιος είναι ο πιστός και ποιος ο αιρετικός - ποιος είναι ο προοδευτικός (Καινή και Παλαιά Διαθήκη) και ποιος ο οπισθοδρομικός (Παλαιά Διαθήκη) - το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την Καινοτομία. Οπισθοδρομικοί οι παλαιοημερολογίτες, προοδευτικοί οι νεοημερολογίτες και ο οικουμενισμός θεριεύει. Θεριεύει δηλαδή η αίρεση, που υποστρέφει τον άνθρωπο στα μανιχαϊστικά αρχέτυπα.
Και ερωτώ : Μετά από τα ανωτέρω θα εξακολουθούμε να ερίζουμε αν είναι, ή δεν είναι, δογματικό το ημερολογιακό ζήτημα ;
Συνέχεια ...
Συνέχεια και τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
Αφήσαμε για το τέλος μια εκκρεμότητα, τη νέα πίστη των «ηνωμένων θρησκειών».
Συμβαίνει και πριν λίγες μέρες να βολιδοσκοπηθεί η Αγία Έδρα σχετικά με τις προθέσεις της για την οργάνωση - έτσι την ονομάζουν - των "Ηνωμένων Θρησκειών" κατά τα πρότυπα των Ηνωμένων Εθνών. Η δουλειά ανετέθη στον ηγέτη - δεν είναι ο μόνος - του αγγλοαμερικανικού άξονα κ. Σιμόν Πέρες.
Ποιά λέτε να είναι η συνέχεια ; Κατά τον γράφοντα η παπική εκκλησία θα συγκατανεύσει, αν δεν θέλει να πάθει τα χειρότερα. Το μόνο που θα ζητήσει, ίσως, είναι κάτι σχετικό με το όνομα. Επικρατεί η άποψη, προτεσταντικής μάλλον προέλευσης, ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία και η παπική διπλωματία, υπόθεση κάνω, θα προτείνει να ονομασθεί η οργάνωση "ηνωμένα έθνη πιστών". Αν η οργάνωση γίνει οργανισμός, τότε θα έχουμε τον "Οργανισμό Ηνωμένων Πιστών". Οι επέχοντες δόγματος θρησκευτικοί και εκκλησιαστικοί Κανόνες θα εφάπτονται - ήδη συνδράμουν - των συναφών πολιτικών νόμων στο κοινώς ζητούμενο : στην πίστη.
Άδηλο τι προβλέπεται για "τα έθνη" των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό, μάλλον, θα γίνει "των πολιτών", για να έχουμε το «Ένωση πολιτών Γης» και από την άλλη, το «Ένωση πιστών πολιτών Γης». Αμφότεροι θα πιστεύουν, άλλοι στο τίποτα και άλλοι στην ανώτερη δύναμη του τίποτα "με διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις" και ερρέτω, όποιος λέει ότι η Καινοτομία του ημερολογίου είναι φύσεως δογματικής. Θα τσακωνόμαστε για το δέντρο, αν ο σπόρος ήταν εκκλησιολογικός ή ιερο-κανονολογικός, χάνοντας το δάσος : Το Δόγμα και την Πίστη.