Ο κ. Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ ΑΘΩΩΝΕΙ ΤΟΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ ΒΕΚΚΟ

Ο κ. Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ ΑΘΩΩΝΕΙ

ΤΟΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ ΒΕΚΚΟ

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ

ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ

ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Γιατί ἄραγε; Γιὰ νὰ ἀθωώσει καὶ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ γιὰ τοὺς Παπικοὺς τὸν ὅρο «ἀδελφὴ Ἐκκλησία», δικαιολογούμενος ὅτι αὐτὸν τὸν ὅρο τὸν χρησιμοποίησε πρῶτος ὁ Βέκκος;

Μερικοί, ἀγνοοῦντες (στήν πράξη) τό consensus patrum (Συμφωνία τῶν Πατέρων) ἀνακαλύπτουν κάθε τόσο κάποια θέση ἁγίου Πατρός ἤ κάποιο γεγονός στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα κατά τήν γνώμην τους, ἤ καί πράγματι, δέν συνταιριάζει μὲ τὸ ὅλο πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ κραδαίνουν ὡς ὅπλο, γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν Οἰκουμενιστικὲς πρακτικὲς Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων.

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ κ. Ἰωάννης Καρδάσης, ὁ ὁποῖος γιὰ πολλοστὴ φορὰ κατέθεσε σχόλια στὸ ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση», διὰ τῶν ὁποίων ὑποστηρίζει τήν θέση ὅτι ὁ Βέκκος δὲν ἦταν λατινόφρων. Αὐτὴν τὴν θέση, βέβαια, τὴν ἀποδίδει στὸν ἅγιο Νεκτάριο, παραπέμποντας σὲ κείμενα τοῦ Ἁγίου. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο σπέρνει τὴν ἀμφιβολία σὲ ψυχὲς τῶν πιστῶν, ἀντὶ νὰ οἰκοδομήσει. Σὲ πολλοὺς δὲ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐρευνήσουν, προκαλεῖ σύγχυση καὶ κρημνίζει μέσα τους τὴν βεβαιότητα ὅτι, οἱ Ἅγιοί μας, μᾶς διδάσκουν τὴν ἀλήθεια· κλονίζει τὴν βεβαιότητα ὅτι ἔχουν πάρει σωστὲς ἀποφάσεις π.χ. γιὰ τὸν αἱρετικὸ Βέκκο.

Καὶ ἀντὶ νὰ προσπαθήσει, ὅπως τοῦ εἶχε ὑποδείξει παλαιότερα ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, νὰ ἐξηγήσει ποῦ ὀφείλεται μιὰ ἀντίφαση ποὺ τυχὸν παρατηρεῖται μεταξὺ τῶν Ἁγίων (ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες), συνεχίζει νὰ ἐπισημαίνει αὐτὲς τὶς πραγματικὲς ἢ φαινομενικὲς ἀντιφάσεις, συνεχίζει δηλαδὴ τὸ διαλυτικὸ ἔργο τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν.

Ἡ θέση αὐτή, ὅμως, τὴν ὁποία διετύπωσε ὁ ἅγιος Νεκτάριος, εἶναι θέση ποὺ διετύπωσε ἐπηρεασθεὶς ἀπὸ ἱστορικὲς πηγές (ὅσες εἶχε πρόσφορες στὴν ἐποχή του), οἱ ὁποῖες πιθανὸν δὲν ἦσαν ἀκριβεῖς. Μήπως, γι’ αὐτές, πρέπει νὰ ἀφαιρεθεῖ και ὁ τίτλος τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο Αἰγίνης; Θὰ χαρεῖ, ‘/αραγε, ὁ κ. καρδάσης, ἂν -ὅπως ζητᾶ- τοῦ ἀποδείξουμε ὅτι ὁ Ἅγιος ἔσφαλε; Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητοιύμενο;

Ὁ ἴδιος εἶναι ἐρευνητής, καὶ ὅπως εἴδαμε στὸ διαδίκτυο (παρότι ἐπιστήμων χημικός) ἔχει γράψει πολλὰ καὶ καλὰ θεολογικὰ δοκίμια ἢ ἄρθρα. Γιατί δὲν μελετᾶ καὶ τὸ θέμα αὐτὸ περισότυερο, ἀλλὰ μένει στὴν πρώτη ἐπισήμανση, παρότι τοῦ ἔγραψαν ὅτι προσεγγίζει τὸ θέμα μὲ λάθος τρόπο; Καὶ χρόνο ἔχει γι’ αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἱκανότητες. Δύσκολο τοῦ ἦταν, νὰ ἐρευνήσει καὶ νὰ βρεῖ τί γράφουν οἱ Ἅγιοι ποὺ ἔζησαν πλησιέστερα στὴν ἐποχὴ τοῦ Βέκκου, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς; Δύσκολο τοῦ εἶναι νὰ δεῖ τί ἀποφάσισαν οἱ Σύνοδοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Βέκκου; Δὲν γνωρίζει ὅτι μία ἀναγνωρισμένη ἀπὸ τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας Σύνοδος, ὑπέρκειται τῆς γνώμης ἑνὸς Ἁγίου; Ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ εἶναι ἀλάθητος κι ὄχι ἕνας Ἅγιος, τοῦ ὁποίου κάποια θέση-ἐκτίμηση (ἱστορικῆς μάλιστα ὑφῆς) μπορεῖ νὰ εἶναι λανθασμένη;

Ἡ τοποθέτησή του δέ, ποὺ τὴν περιφέρει ὡς δικαιολογία (ἐπισημαίνοντας ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφει δὲν εἶναι δική του θέση, ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου), εἶναι ἡμαρτηρμένη καὶ ἀπαράδεκτη, διότι ὄφειλε (ἐφ’ ὅσον οἱ συγγραφές του δείχνουν ὅτι γνωρίζει πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία) νὰ ἐρευνήσει ὡς ἐξοικειωμένος μὲ αὐτή, καὶ νὰ μᾶς παρουσιάσει τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν Βέκκο, κι ὄχι ἑνὸς μεμονωμένου Ἁγίου. Καὶ ὄφειλε νὰ τὸ κάνει, γιατὶ ἀπὸ τότε ποὺ πρωτόγραψε γιὰ τὸ θέμα καὶ προκάλεσε σκανδαλισμό, πέρασαν πολλοὶ μῆνες· εἶχε λοιπόν τὸν καιρὸ (ἂν ἤθελε) νὰ ἐρευνήσει.

Παρακάτω παραθέτουμε κάποια στοιχεῖα περὶ τοῦ θέματος, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ π. Νικόλαος Μανώλης καὶ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας θέλει τὸν Βέκκο αἱρετικό, καὶ πιστεύουμε (ἂν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ἀλήθεια ὁ κ. Καρδάσης) ὅτι θὰ ἐρευνήσει πλέον ἐνδελεχῶς τὸ θέμα, γιὰ νὰ μᾶς διαφωτίσει θεοφιλῶς κι ἐμᾶς, ποὺ δὲν ἔχουμε τὸ δικό του ἐλεύθερο χρόνο, ὥστε νὰ ἄρει ἔτσι τὴν σύγχυση ποὺ ὁ ἴδιος προκάλεσε μὲ τὴν ἐπιμονή του νὰ ἐπανέρχεται στὸ θέμα μὲ αὐτὴν τὴν ἀντιπατερικὴ νοοτροπία, διὰ τῆς ὁποίας προκλητικὰ σπρώχνει τοὺς ἀγνοοῦντες πιστοὺς στὸ δίλλημμα: ἢ ὁ ἅγιος Νεκτάριος κάνει λάθος ἡ Ἐκκλησία ποὺ καταδίκασε τὸν Βέκκο.

Πρῶτα δημοσιεύουμε ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ τελευταῖο σχόλιο τοῦ κ. Καρδάση.

Γιὰ νὰ δεῖτε ὁλόκληρο τὸ σχόλιό του, ἀλλὰ καὶ ἄλλα παλαιότερα σχόλιά του γιὰ τὸ ἴδιο θέμα μπορεῖτε νὰ ἀνατρέξετε στὶς διευθύνσεις:

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2379.html#comment-form

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_23.html#comment-form

 Διαβάζουμε στὸ σχόλιο τοῦ κ. Καρδάση: 

 

 

«Καταγράφει ο π. Νικόλαος Μανώλης: "Μα το πνεύμα του πατριάρχου Ιωάννου του Βέκκου το δαιμονικό είναι αυτό το οποίον κατευθύνει τα βήματά μας;".

Δεν γνωρίζουμε αν τα έλεγε ξεκάθαρα ο π. Νικόλαος, πάντως βρίσκεται να είναι σε πλήρη αντίθεση με τον άγιο Νεκτάριο, ο οποίος όχι μόνον δεν αναφέρει τον Βέκκο ως αιρετικό, αλλά τουναντίον τον επαινεί, ως ορθοδοξότατο!
   Γράφει ο άγιος Νεκτάριος, στο βιβλίο του: Τα αίτια του Σχίσματος, τ. Β:

«Λέγουσι περί του Βέκκου ότι «ώσπερ κύων επί τον ίδιον επέστρεψεν έμετον» οι λέγοντες αδικούσι τε μεγάλως τον άξιον ανωτέρας φήμης Βέκκον, και ανιστόρητα λέγουσιν. Ο Βέκκος ουχί παλινωδήσας αύθις επάπισεν, αλλά γενναιόφρων ων ανήρ δεν ηνείχετο να διαπράττωνται υπό των άκρως ζηλωτών δήθεν του δόγματος αδικίαι, να εξορίζωνται και διώκωνται αρχιερείς και ιερείς (οι ομόφρονες του Βέκκου)...

Καλόν είναι να μεταδίδουμε κάθε βράδυ παρακλητικούς κανόνες για τον άγιο Νεκτάριο, αλλά ακόμη καλύτερα είναι να μελετούμε τα έργα του (πράγμα σπάνιο) και εάν βρίσκουμε παράδοξα πράγματα να τα σχολιάζουμε.

Επομένως είτε ο π. Νικόλαος έχει δίκιο και ο Βέκκος έχει δαιμονικό πνεύμα και είναι αιρετικός, είτε ο άγιος Νεκτάριος έχει δίκιο και ο Βέκκος είναι ορθοδοξότατος και ευσεβέστατος. Πάντως και οι δυο αποκλείεται να έχουν δίκιο. Απομένει λοιπόν να διαλέξουμε».

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ κ. Ι. ΚΑΡΔΑΣΗ

Τοῦ κ. Οἰκονόμου Χρήστου Σεϊταρίδη

«H εκπόρευση του Αγ. Πνεύματος

κατά τους συγγραφείς του ΙΓ΄ αιώνα»

Τα αποτελέσματα της συνόδου επιβεβαιώνουν για μία ακόμη φορά την εμμονή των δυτικών στο  filioque. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της συνόδου η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού δεν εισάγει δύο αίτια, αλλά ο Πατήρ είναι το πρώτο και το αρχικό αίτιο. Οι αποφάσεις της συνόδου σχετικά με το filioque είναι όσα μέχρι τότε είχε αναπτύξει ο Αυγουστίνος, τα οποία αποτέλεσαν και την επίσημη διδασκαλία της Δυτικής Εκκλησίας. Αυτήν άλλωστε αποδέχθηκαν και οι Λατινόφρονες του ΙΓ΄ αι. με πρώτο τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Ιωάννη Βέκκο.

Τα μετά τη Β΄ σύνοδο της Λυώνος γεγονότα κρίνονται ιδιαίτερα θερμά και κρίσιμα. Ο πατριάρχης Ιωσήφ αντέδρασε έντονα στις ενωτικές προσπάθειες και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την έκπτωσή του από τον Πατριαρχικό θρόνο και την άνοδο του λατινόφρονα Ιωάννη Βέκκου.

Με διάφορες κινήσεις του ο Βέκκος δαβεβαίωνε τον Πάπα Γρηγόριο Ι΄ ότι οι αποφάσεις της Λυώνος έγιναν αποδεκτές από την Ανατολή. Είχε μάλιστα την κάλυψη και υποστήριξη του αυτοκράτορα Μιχαήλ του Η΄. Η στάση του αυτή είχε ως αποτέλεσμα τις πιο έντονες αντιδράσεις των ορθοδόξων και τον κίνδυνο σχίσματος. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ο Βέκκος προέβη σε παραίτηση χωρίς ωστόσο να γίνει αποδεκτή από τον αυτοκράτορα.

Η άνοδος ωστόσο του ανθενωτικού αυτοκράτορα Ανδρονίκου Β΄ άλλαξε άρδην το σκηνικό και τις μέχρι τότε ενωτικές κινήσεις. Ο Ανδρόνικος απομάκρυνε τον Βέκκο και επανέφερε τον Πατριάρχη Ιωσήφ στο θρόνο. Συγκάλεσε μάλιστα και δύο συνόδους στις Βλαχερνές προς επιβεβαίωση αυτών των ενεργειών του.

Η Α΄ Σύνοδος των Βλαχερνών συνεκλήθη το 1283. Οι αποφάσεις ήταν κυρίως εκκλησιαστικές και αφορούσαν την αντιμετώπιση λατινοφρόνων και κυρίως του Ιωάννη Βέκκου. Της συνόδου προήδρευσε ο Αθανάσιος Αλεξανδρείας λόγω ασθενείας του Πατριάρχου Ιωσήφ. Ο Βέκκος κλήθηκε σε απολογία για αλλοίωση των δογμάτων και αποδοχή της ενώσεως. Στις κατηγορίες αυτές ο Βέκκος κατέθεσε, σύμφωνα με τον Γρηγόριο Κύπριο, λίβελλο. Η σύνοδος πλέον αποφάσισε την καθαίρεση του όπως και άλλων λατινοφρόνων κληρικών. Προχώρησε μάλιστα και σε αφορισμό λαϊκών σκληρύνοντας τρόπον τινά τη στάση των Ορθοδόξων.

Η εμμονή του Ιωάννη Βέκκου στις λατινόφρονες απόψεις στις λατινόφρονες απόψεις περί εκπορεύσεως του Αγ. Πνέυματοςκαι εκ του Υιού προκάλεσε τη σύγκληση της Β΄ συνόδου των Βλαχερνών το 1285. Με την παρουσία του αυτοκράτορα Ανδρονίκου του Β΄, του Πατριάρχου Γρηγορίου του Κυπρίου και του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Αθανασίου ξεκίνησε η σύνοδος, στις πρώτες συνεδρίες της οποίας ανέπτυξαν τις θέσεις τους οι λατινόφρονες Ιωάννης Βέκκος, Κωνσταντίνος Μελιτηνιώτης και Γεώργιος Μετοχίτης. Οι σύνεδροι βλέποντας ότι οι λατινόφρονες εμμένουν στις θέσεις των προχώρησε σε αφορισμό και αποκλεισμό τους στη μονή του Κοσμιδίου. Με εντολή της συνόδου ο Γρηγόριος Κύπριος συνέθεσε “Τόμον Πίστεως” ο οποίος αποτέλεσε την επίσημη διδασκαλία της συνόδου.

Πηγή: www.imkitrous.gr/ArticlesDetails.aspx?articleId=4

Ἄλλη ἀπάντηση ἀπὸ τὸ Ἰντερνετ:

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση