Γυρισε πισω Πατερα....

Πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη,

κραυγή ἀγάπης καί ἀγωνίας.

Υπο    ερημιτου    ασκητου

Πατέρα,

Πατέρα μου,

Ἐσύ εἶσαι σήμερα ὁ Πατέρας ὅλων τῶν πατέρων τῆς γῆς: τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Ἀρχιεπισκόπων, τῶν Ἐπισκόπων, τῶν Ἱερέων, τῶν Ἱερομονάχων καί Μοναχῶν καί παντός τοῦ Λαοῦ.

Ἀπό μακριά σκέπτομαι τή μορφή σου καί χαρά γεμίζει ἡ ψυχή μου. 

Πατέρα μου, πόσο θά ἤθελα κοντά σου νά ζῶ...!!!

Στό νοῦ μου ἔρχονται οἱ Χρυσόστομοι, οἱ Γρηγόριοι καί ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατριάρχες πού ὁ Θεός σ᾿  ἀξίωσε νά διαδεχθεῖς.

Αὐτά καί ἄλλα σκεπτόμουν γιά σένα Πατέρα, καί ξαφνικά «εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα» βρέθηκα κοντά σου Πατέρα.

Καθώς στό θρόνο σου καθόσουν γονάτισα καί ἀκούμπησα τά χέρια μου στά γόνατά σου, καί ἡ ματιά μου συνάντησε τή δική σου ματιά – ἦταν γεμάτη θλίψη! 

Κοίταξα τό πρόσωπό σου καί τρόμαξα.

Τί τραγικό!!!

Στά χείλη σου πατέρα ἦταν ἀποτυπωμένα χείλη βαμμένα μέ αἷμα ἤ μέ ...κραγιόν! 

Τά μάγουλά σου βαμμένα μέ τά χρώματα πού ἄφησαν χείλη γυναικῶν καί  ἡ ἐνοχή στό πρόσωπό σου ζωγραφισμένη!

Τά μάτια μου γέμισαν δάκρυα· ὁ πατέρας μοιχός!

Ἀλλοίμονο, θόλωσαν τά μάτια μου καί τά ἔκλεισα νά μή βλέπουν.

Θεέ μου, φώναξα δυνατά, ὁ πατέρας, ὁ πατέρας μου ;

Καί τότε ἄκουσα φωνή, φωνή σάλπιγγος ἀπ᾿ οὐρανοῦ δυνατή νά σαλπίζει: Μοιχός!!! Μοιχός!!!

Τά κόκκινα χείλη, χείλη τοῦ Παπισμοῦ, αἷμα καί ὑποκρισία.

Τά πράσινα χείλη, χείλη τοῦ Προτεσταντισμοῦ, δηλητήριο, μούχλα καί ὑγρασία.

Τά ρόζ χείλη τῶν Ἀγγλικανῶν, ἀνηθικότητα καί βρωμιά.

Κόλαση!!! Κόλαση!!!

Καί αὐτό τό φοβερό καί ἀκόμη πιό φοβερό, ...μοιχεία μέ τούς δαίμονες.

Πάντες οἱ Θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνιά ἐστι, ὅλες οἱ θρησκεῖες.

Ξέσπασα σέ λυγμούς.

Ἡ καρδιά μου χτυποῦσε δυνατά. 

Γιατί πατέρα, τήν πίστη πρόδωσες; 

Καί πούλησες τά παιδιά σου;

Γύρισε πίσω στό δικό μας σπίτι, πού τό ὁρίζει ὁ Θεός.

Γύρισε πίσω νά πλυθεῖς καί νά γιάνεις ἀπό τήν βαριά πληγή καί τήν ἀρρώστεια, πού ἡ αἵρεση καί ἡ πολυθεΐα σοῦ προκάλεσαν.

Γύρισε πίσω, σέ περιμένουν τά παιδιά σου.

Γύρισε πίσω, σέ περιμένει ἡ μάννα μας ἡ Ἐκκλησία, ἡ μοναδική μάννα μας, ἡ Ὀρθοδοξία.

Γύρισε πίσω, πατέρα.

Γύρισε πίσω...

Κάποια στιγμή γύρισε καί μέ εἶδε. 

Τά μάτια του δακρυσμένα. 

Καί μέ λυγμούς μοῦ εἶπε, «παιδί μου, καλό μου παιδί, μ’ ἔχουν δεμένο καί μέ σέρνουν ἐκεῖ πού θέλουν αὐτοί.

Ἐσύ νά προσεύχεσαι γιά μένα καί γιά τήν Ἐκκλησία μας».

Μέ κοίταξε... τόν κοίταξα γιά τελευταία φορά. 

Τά μάτια του βουρκωμένα καί ἕνα σχοινί στό λαιμό του, πού τήν ἄκρη του τήν κρατοῦσε ἕνα χέρι.

Θεέ μου, εἶπα, τό σχοινί τοῦ Πατριάρχη ἀκόμη ὑπάρχει.

Πόσο μεγάλο θαῦμα εἶναι νά ζεῖ ἕνα σῶμα χωρίς κεφαλή!

Ὅμως κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, γι᾿ αὐτό καί «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ὁ πιστός λαός, τά νεῦρα τοῦ σώματος, οἱ Μοναχοί, θά κρατήσουν τήν πίστη τήν ὀρθή. 

 Ὅσα κεφάλια καί νά κόψουν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσα κορμιά καί νά κρεμάσουν στίς πόρτες τῶν Ναῶν, ἐσύ θά ζεῖς γλυκιά μου Μάννα Ὀρθοδοξία!

Ζεῖς καί θά ζεῖς μέσα στήν καρδιά τοῦ πιστοῦ, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ προδωμένου λαοῦ.

Ζεῖς καί θά ζεῖς καί θά συνεχίζεις νά ζεῖς, γιατί ἐσύ εἶσαι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ βασιλεία πού ἦρθε καί ὑπάρχει «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς».

Παιδιά μου, παιδιά μου, μήν ξεχνᾶτε τό σχοινί τοῦ Πατριάρχη στήν Πύλη τοῦ Ναοῦ!