Ομολογία

Τι ζητᾶ ὁ Μητροπολίτης κ. Σεραφείμ

καί τί σχεδιάζει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

ἤ

Ἀντι-οἰκουμενιστικές ἐλπίδες (φροῦδες) καί οἰκουμενιστικός ρεαλισμός.

ὑπό του Θεολογου κ. Δημητρίου Κάτσουρα

Διαβάσαμε στόν ἡλεκτρονικό τύπο τήν ἐπιστολή πού τελευταίως (8/5/2013) ἀπηύθυνε ὁ Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Πειραιῶς) κ. Σεραφείμ στόν Πρόεδρο καί τά μέλη τῆς Συνόδου στήν ὁποία ἀνήκει, μέ τήν ὁποία (ἐπιστολή του) ζητᾶ τήν Συνοδική κατάγνωση καί καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὀρθή καί ἐπιβεβλημένη (ἄν καί μᾶλλον καθυστερημένη) ἡ ἐνέργειά του. Στήν ἐν λόγω ἐπιστολή ὁ γνωστός γιά τήν παρρησία του (ἀναμφισβήτητη στό ἐπίπεδο τῶν λόγων καί δηλώσεων) Μητροπολίτης περιγράφει καί κατ’ οὐσίαν καταγγέλει μέ ὀρθά ἐπιχειρήματα-στοιχεῖα καί μέ τά ἁρμόζοντα μελανά χρώματα τήν συνεχιζομένη καί διευρυνομένη ἀποστασία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἔχει συμπαρασύρει σχεδόν τούς πάντες καί τά πάντα στήν λεγομένη ὀρθόδοξη Ἀνατολή.

Εἶναι χαρακτηριστικές μεταξύ ἄλλων οἱ διατυπώσεις του στήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή: «Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αἰχμαλωτίσει μέ ἁλυσίδες καί δεσμά ὅλες σχεδόν τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς Ἱεραρχίες τους, οἱ ὁποῖες λατινοφρονοῦν καί οἰκουμενίζουν…», «ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπέτυχε ἐσχάτως τήν ἀθρόα μεταβολή τῆς μακραίωνης καί δισχιλιετοῦς ἁγιοπατερικῆς καί ἱεροκανονικῆς πορείας τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας, τοῦ σεπτοῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας…τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχεί-ου…σέ οἰκουμενιστική στάση ζωῆς», «τό Ἅγιον Ὄρος δέν παρέμεινε ἀλώβητο καί ἀνεπηρέαστο», «ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει διαβρώσει καί τίς Θεολογικές Σχολές, στίς ὁποῖες δέν διδάσκεται πλέον ἡ ὀρθοδοξοπατερική Θεολογία, ἀλλά ἑδραιώνεται ἀνοικτά…ἡ οἰκουμενιστική θεολογία» !

 Γιά νά καταλήξη, πρίν τήν τελική διατύπωση τοῦ αἰτήματος-προτάσεώς του ὅτι «ΤΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΣΟΒΑΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» ! Θά τόν ἀδικούσαμε δέ σ’ αὐτήν τήν ἐπιγραμματική ἀναφορά στήν πρωτοβουλία του αὐτή ἐάν δέν ἀναφέρουμε ὅτι (ἐπίσης ὀρθῶς) ζητᾶ μαζί μέ τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί (αὐτό πού πάντοτε ἀκολουθοῦσε στή διαχρονική πράξη Της ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ) τήν καταδίκη «τῶν ἀκολουθούντων, διδασκόντων καί μεταλαμπα-δευόντων τήν παναίρεση αὐτή…».

Πέραν ὅμως πάντων τῶν ἀνωτέρω καί ὅσων ἄλλων θά εἶχε κανείς νά παρατηρήση ἐπί τῆς οὐσίας τῆς σημαντικῆς αὐτῆς παρεμβάσεως τοῦ κ. Σεραφείμ, γεννῶνται πολλά ἐρωτήματα γιά τήν στόχευση καί προσδοκία αὐτοῦ ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀποτελεσματικότητα μιᾶς τέτοιας ἐνεργείας ἐντός, βεβαίως, τῆς ὑφισταμένης καταστάσεως καί τῶν πραγματικῶν δεδομένων. Καθώς, ἐπίσης, γιά ὅσους γνωρίζουν καλῶς καί τήν ἐπικρατοῦσα κατάσταση καί τά δεδομένα, ἀρχίζει πλέον νά ἐντείνεται ἡ ἀγωνία καί ἡ προσοχή, ὄχι γιά ἐκείνους πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ ἐπιστολή (Ἀρχ/πον, Ἱεράρχες καί Σύνοδον) ἀλλά γιά τόν ἴδιο τόν κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἐάν δέν εἶναι ἀποφασισμένος νά «τελειώση» (ὁλοκληρώση καί τελειοποιήση) τήν πρωτοβουλία του αὐτή κινδυνεύει νά αὐτο-ἀκυρωθῆ ὡς ἀντι-οἰκουμενιστής, αὐτοπαγιδευόμενος στήν παραμονή ἐντός τῆς «κοινωνίας» τῆς παναιρέσεως, ἡ ὁποία κατ’ αὐτόν ἀπειλεῖ τή σωτηρία μας καί δέν ἐπιτρέπεται πλέον νά γίνεται ἀνεκτή ἀπό ὅσους θέλουν νά λέγωνται καί νά εἶναι ὀρθόδοξοι!

Μέ ἄλλα λόγια ἡ μάχη κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κρίνεται ΤΩΡΑ! Μήπως ἡ ἐν λόγῳ πρωτοβουλία τελικῶς τροφοδοτεῖ καί καθησυχάζει τόν ἀγωνιῶντα πιστό λαό μέ φροῦδες ἐλπίδες καί ἀδιέξοδες ἐνέργειες πού τελικῶς ἐξασφαλίζουν πολύτιμο χρόνο στό φθοροποιό καί ὕπουλο σχέδιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως πρέπει ἐπιτέλους να ἀντιμετωπισθῆ μέ ὅρους μάχης καί στρατηγικοῦ σχεδιασμοῦ (ἐπί τῆ βάσει τοῦ ὀρθοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τό ὁποῖο προϋποθέτει πνεῦμα ὁμολογιακό καί αὐτοθυσία) ὁ ἐπιτελικός σχεδιασμός τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ μετώπου τοῦ ὁποίου ἐμφανῶς καί συνειδητῶς ἡγεῖται ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος;

Ὁ τελευταῖος, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ὁποίου φαίνεται ὅτι ἐπιδιώκεται νά ὁλοκληρωθῆ καί πρός τά ἔξω ἡ μεγάλη Προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ παράδοση τῶν πιστῶν στά νύχια τοῦ ἔκπαλαι προγεγραμμένου μεγάλου ἐχθροῦ τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας, τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ, ἔχει μέ θράσος «ἐπιδείξει» τόν σχεδιασμό καί τόν στόχο του. Ἐμεῖς, λοιπόν, θά τρέφουμε φροῦδες ἐλπίδες ἤ θά κινούμεθα, παρατηροῦντες τήν ρεαλιστική στρατηγική τῶν Οἰκουμενιστῶν, μέ τήν ἀποφασιστικότητα τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, «φρόνιμοι», κατά τό Γραφικόν, «ὡς οἱ ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί»;

Ὁ κυνικός σχεδιασμός τοῦ Πάπα τῆς Ἀνατολῆς κ. Βαρθολομαίου, διαγράφεται σαφέστατα καί ἀναλυτικά σέ σχετικά πρόσφατη ἀποκαλυπτική δήλωσή του. Μέ αὐτή θά κλείσουμε παραθέτοντας παλαιότερο σχετικό σχολιασμό μας καί εὐχόμενοι σέ ὅλους τούς ἀντι-οἰκουμενιστές να (φροντίσουν νά) μή ἰσχύση γι’ αὐτούς τό Εὐαγγελικόν «οἱ υἱοί τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπέρ τούς υἱούς τοῦ φωτός»(Λουκ. ιστ΄, 8). Ἰδού λοιπόν τά «σχέδια» τοῦ Ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατά ἰδικήν του μάλιστα ὁμολογίαν:

Βάσει ἀποκαλυπτικῶν δηλώσεων 

τοῦ Πατριάρχου

ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ

  Η  ΠΛΗΡΗΣ  « ΕΝΩΣΗ  ΤΩΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ » ;

Ὁ ὑπό πολλῶν πλέον ἀποκαλούμενος καί χαρακτηριζόμενος, ἐξαιτίας τῶν ἐνεργειῶν του, ὡς «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας» ἤ καί «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς», Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, γνωστός καί ὡς «πράσινος πατριάρχης», λόγω τῶν οἰκολογικῶν του πρωτοβουλιῶν καί εὐαισθησιῶν, ἔχει τό θάρρος νά δηλώνη ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν τά ἀντορθόδοξα πιστεύματά του καί νά ἀποκαλύπτη τίς προθέσεις του!

Αὐτό ἔκανε ἄλλη μία φορά ἐσχάτως ἀπό τοῦ Φαναρίου, κατά τήν λεγομένη θρονική ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τήν 30^η Νοεμβρίου τρέχοντος ἔτους 2012, ἀπευθύνοντας Χαιρετισμό στήν συμμετέχουσα κατ’ αὐτήν, Ἀντιπροσωπεία τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ρώμης.

  

Πιό συγκεκριμένα:

Κατά ἰδική του ὁμολογία (τοῦ Πατριάρχου), ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ δέν εἶναι παρά ὁμότιμη τῆς Ὀρθοδόξου «ἀδελφή Ἐκκλησία», μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἐν Χριστῶ ἀδελφόν του Ἐπίσκοπον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, ἁγιώτατον Πάπαν Βενέδικτον τόν ΙΣΤ΄. Συγκεκριμένως, προσφωνεῖ τόν ἐπικεφαλῆς τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας Καρδινάλιον Kurt Koch «Σεβασμιώτατον ἐν Χριστῶ ἀδελφόν» του, ἀναφερόμενος στόν αἱρετικόν Πάπα τῆς Ρώμης, τόν ὀνομάζει «ἁγιώτατον ἀδελφόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης», τήν δέ αἱρετική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ ἀποκαλεῖ «σεβασμία Ἐκκλησία τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης» καί «ἐν Ρώμη Ἐκκλησία».

 Κατά τόν κ. Βαρθολομαῖο, ἡ Β΄ Βατικανή Σύνοδος (γνωστή γιά τήν προώθηση τοῦ παποκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὐνιτικοῦ τύπου) ἄνοιξε καί χάραξε νέαν ὁδό γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν. Αὐτή ἡ ὁδός, προφανῶς, θεωρεῖται ἀξιέπαινος ὑπό τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος προσφάτως παρέστη καί στούς ἑορτασμούς πρός τιμήν αὐτῆς τῆς Συνόδου στή Ρώμη, τούς ὁποίους διοργάνωσε τό Βατικανό. Ἀντιθέτως, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπικρίνει τήν ἐπί αἰώνας τακτικήν «θεολόγων καί ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν» δηλαδή καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (!) στούς ὁποίους ἐπιρρίπτει τήν εὐθύνη γιά τήν διάσπαση τῆς ἑνότητος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Αὐτοί, κατά τήν ἄποψη τοῦ Πατριάρχου, «ἀτυχῶς» καί κακῶς δαπανοῦσαν τίς δυνάμεις των γιά τήν προβολή καί ὑποστήριξη «τῶν ἰδίων Θέσεων» καί ὄχι, ὅπως, κατ’ αὐτόν, θά ἔπρεπε, στό πλαίσιο τοῦ διαλόγου. Ἀλήθεια, θά εἶχε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ὁ Πατριάρχης νά κατονομάσει ποιοί θεολόγοι καί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπί αἰῶνες, ὅπως διατείνεται, διέπραττον αὐτό τό «κακό»; [ Σημείωση: Μᾶς θυμίζουν αὐτοί οἱ λόγοι τοῦ κ. Βαρθολομαίου παλαιότερες δηλώσεις του στις ὁποῖες οὔτε λίγο, οὔτε πολύ χαρακτήριζε τους ἀνθενωτικούς Ὁμολογητές τῆς Πίστεως και προμάχους τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τοῦ Παπισμοῦ ὡς θύματα τοῦ ἀρχεκάκκου ὄφεως, δηλαδή χαρακτήρισε και τους ἁγίους Φώτιο, Παλαμᾶ, Μᾶρκο Εὐγενικό, Κοσμᾶ Αἰτωλό κ. ἄ. ὡς θύματα τοῦ διαβόλου!!!]

Ὁ Πατριάρχης, ὠστόσο, προχωρεῖ μέ θάρρος ἀκόμη πιό πέρα. Ἀναφέρεται στό δέον γενέσθαι καί τό πρακτέον ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς καί προτείνει: Νά ἀλλάξωμε νοοτροπία καί κατεύθυνση στίς προσπάθειές μας. Δηλαδή, ἀντί νά ἐπιχειρηματολογοῦμε ὑπέρ τῶν ἰδικῶν μας (ὀρθοδόξων) θέσεων, νά ἐπιχειρηματολογοῦμε ἐνάντια σέ ὅσα μέχρι τώρα ἰσχυριζόμασταν καί νά ἐπιδιώκουμε πάση θυσία τήν ἕνωσιν! Ἤ, μήπως, δέν διακρίνομε σωστά τήν πρότασή του καί τόν παρερμηνεύομε; Ἰδού, λοιπόν, τί ἐπί λέξει προτείνει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης: « Πρέπει, δηλαδή, νά δαπανῶμεν τάς πνευματικάς δυνάμεις μας οὐχί ἐν τῆ προσπαθεία ἀνευρέσεως δικαιολογιῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν θέσεων, τάς ὁποίας ὑπεστηρίξαμεν κατά τό παρελθόν πρός δικαιολόγησιν τοῦ σχίσματος, ἀλλά νά καταβάλλωμεν εἰλικρινῆ προσπάθειαν διά τήν ἀνεύρεσιν ἐπιχειρημάτων, ἐπιβεβαιούντων τό ἐσφαλμένον τῆς διχαστικῆς τάσεως καί ἀναζητούντων τρόπους προσεγγίσεως καί, ἔτι περισσότερον, πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς ἐνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν»!

Ἐπιπλέον, ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ πιό σημαντικά ἀπό τά ὅποια θεολογικά ἐπιχειρήματα, τήν προσωπική γνωριμία τῶν μελῶν καί τῶν ἰθυνόντων τῶν Ἐκκλησιῶν. Καί, κυρίως, τήν διάλυση ἑκατέρωθεν τῶν φόβων, τῶν καχυποψιῶν καί τῆς δυσπιστίας.

Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ ὁμολογία τοῦ Πατριάρχου, ὅτι τά σύγχρονα καί δή τά κορυφαῖα μέλη τῶν Ἐκκλησιῶν συμφωνοῦν στήν ἄρση τῶν ἐμποδίων πρός τήν πλήρη ἕνωση καί ἐπιθυμοῦν τήν εὐχαριστιακή κοινωνία μεταξύ των. Ὅσο γιά τήν παρατηρουμένη καθυστέρηση τῆς ἐπιτεύξεως τοῦ ποθητοῦ σκοποῦ τῆς ἑνώσεως, ὁ Πατριάρχης τήν ἀποδίδει στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νά ὑπακούσωμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἐν προκειμένω ζητεῖ νά ξεπεράσουμε «θέσεις και καταστάσεις και << θ ε ο λ ο γ ί α ς >> ( ; ), ὑποστηριχθείσας μέχρι πρό τινος, καί εἰσέτι ὑπό πολλῶν μέχρι σήμερον, ἐντός τῶν κόλπων ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, προβαλλομένας»! [Σημ. : Τί νά ἐννοεῖ ἄραγε ὁ Πατριαρχικός του νοῦς, μέ τόν ὅρο «θεολογίας»;] Δέν διστάζει μάλιστα ὁ Πατριάρχης νά δηλώνη ὅτι ἔτσι ὁδηγούμεθα «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν»!

Ἀκόμη, εἶναι χαρακτηριστική ἡ διευκρίνιση τοῦ κ. Βαρθολομαίου περί τοῦ τρόπου πού ἀπεργάζονται οἱ ἐνασχολούμενοι μέ τούς Διαλόγους τό ἔργο τῆς ἑνώσεως: Σταδιακή συμφωνία σέ μεμονωμένα σημεῖα καί ἐπίμονη ἐπανάληψη τῶν συζητήσεων ἐπί ὅσων διαφωνοῦμε, μέχρι… νά συμφωνήσουμε σέ ὅλα διά τῆς κοινῆς ἀποδοχῆς τῶν πρεπόντων (sic) πορισμάτων!

Τέλος, μέ μεγάλη αἰσιοδοξία και αὐτοπεποίθηση ὁ Πατριάρχης ἀνακοινώνει ἐξ ὀνόματος ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποία, ὡς φαίνεται, θεωρεῖ πώς ἐκπροσωπεῖ ( «Οἰκουμενικός» γάρ…), ὅτι λίαν συντόμως θά συγκληθῆ ἡ «Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος»! Προαναγγέλει δέ, ὅτι αὐτή ἡ Σύνοδος, μεταξύ ἄλλων, θά ἀποφανθῆ καί ἐπί τοῦ θέματος τῶν Διαλόγων μέ τίς λοιπές Ἐκκλησίες, καί θά λάβη τίς κατάλληλες ἀποφάσεις «…ἐν αὐθεντικότητι»!

Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, εἶναι προφανές ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, ὄχι ἁπλῶς ποθεῖ, ἀλλά ἐπείγεται γιά τήν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», τήν ὁποία θεωρεῖ καί ὡς θέλημα Θεοῦ. Δεν φαίνεται καθόλου νά προβληματίζεται γιά τό χάσμα πού χωρίζει θεολογικῶς τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τόν Παπισμό, τό ὁποῖο δέν κατόρθωσαν νά γεφυρώσουν οὔτε οἱ ἐπί 32 ὁλόκληρα χρόνια καί μέχρι σήμερον διεξαγόμενοι (γνωστόν τοῖς πᾶσι πῶς) «Διάλογοι». Ποῦ, λοιπόν, στηρίζει τήν αἰσιοδοξία του ὁ κ. Βαρθολομαῖος;

Λυπούμεθα, ἀλλά εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, νά ἐπισημάνωμε ὅτι ὁ Πατριάρχης φαίνεται σταθερός καί συνεπής ὄχι στή γραμμή τῶν ἁγίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως ὁ Μέγας Φώτιος καί πλῆθος ἄλλων Ἁγίων Πατριαρχῶν, ἀλλά στή γραμμή τοῦ προκατόχου του καί φερομένου ὡς «μεγάλου» Πατριάρχου Ἀθηναγόρου (+1972), ὁ ὁποῖος κατέλειπε κακή μνήμη στήν Ἐκκλησία ὡς μεμαρτυρημένως δεινός Οἰκουμενιστής, μᾶλλον δέ καί ὁπαδός τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ.

Δυστυχῶς, ὅσο ἐπιεικῶς και ἀπροκαταλύπτως καί ἐάν προσεγγίση κανείς τά λεγόμενα τοῦ Πατριάρχου, συνεκτιμώντας καί τήν κακῶς ἐπικαλουμένην ἐνίοτε ὑπό τῶν ὑποστηρικτῶν του γλῶσσα τῆς γνωστῆς διπλωματίας τοῦ Φαναρίου, πρός δικαιολόγηση τῶν ἑκάστοτε θέσεων καί διατυπώσεών του πρός τούς ἐκπροσώπους τοῦ Παπισμοῦ, θά διαπιστώση φοβερή ἔκπτωση ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί χάσμα μέγα ἐκ τῆς διαχρονικῆς στάσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἰδιαιτέρως δέ, πρέπει ὅλοι νά προσέξουν τήν ὑπόθεση τῆς μελετωμένης συγκλήσεως τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», ἡ ὁποία, ἐκ τῶν μέχρι στιγμῆς δεδομένων καί «ἐγγυήσεων», μᾶλλον θά ἔλθη νά «δικαιώση» πολλῶν τούς φόβους καί τίς ἐπιφυλάξεις περί αὐτῆς, μεταξύ δέ αὐτῶν δύο σπουδαίων μορφῶν: τοῦ μαρτυρικῶς τελειωθέντος ἀγωνιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κοσμᾶ Φλαμιάτου (+1852) καί τοῦ μεγάλου συγχρόνου Σέρβου θεολόγου Ἰουστίνου Πόποβιτς (+1979).

Ὁ πρῶτος μίλησε γιά τό ἐνδεχόμενο «ὅπως μίαν ἡμέραν νομοθετηθῆ δι’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ κατάργησις τῆς Ὀρθοδοξίας», ἐνῶ ὁ δεύτερος, στό ἀπό τό ἔτος 1977 «Ὑπόμνημά» του «ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΩΜΕΝΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (Ἀθῆναι 1977) ἀναφέρει, «ὅ μή γένοιτο, μία τοιαύτη Σύνοδος, ἕν μόνον ἀποτέλεσμα δυνάμεθα νά ἀναμένωμεν ἐξ αὐτῆς: σχίσματα, ἤ καί αἱρέσεις, καί ὁπωσδήποτε ἀπώλειαν πολλῶν, δυσαριθμήτων ψυχῶν» !

Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι, ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ, ὡς, ὁ κατά τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ 1848, «φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας» ὀφείλουμε νά ἀγρυπνοῦμε.