Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012


ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗ


Άγνοια Παύλου



του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη



Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αθεράπευτος νοσταλγός του Παύλου, θεωρεῖ όχι απλῶς μεγάλο αμάρτημα την άγνοια της Γραφῆς, αλλά και βασική αιτία του ποικιλόμορφου κακοῦ. Άνω – κάτω έγινε ο κόσμος. Θηρία έγιναν οι άνθρωποι. Τις αιρέσεις και τις πλάνες ακολουθοῦν, και όχι την αλήθεια. Αιτία; Η περιφρόνησις της Γραφῆς, η μή καθημερινή μελέτη της Γραφῆς, η άγνοια της Γραφῆς (Ε.Π.Ε.16β,306).


Ο πόνος του αγίου Πατρός γίνεται μεγαλύτερος και εντονώτερος, όταν αναφέρεται στο πρόσωπο και στις Επιστολές του αποστόλου Παύλου. Δίκαια ωνομάστηκε ο Χρυσόστομος «στόμα του Παύλου».
Πολλές φορές τον εύρισκαν οι συνεργάτες του να κουβεντιάζη με το διδάσκαλό του, τον Παύλο. Και τόσο πολύ θεωρούσε απαραίτητη την καθημερινή κοινωνία με τον Παύλο, δια μέσου κυρίως των Επιστολών του, ώστε χρησιμοποιεῖ το ρήμα «αλγῶ», «πονάω» για όσους αρνούνται συστηματικά αυτή την κοινωνία, αυτή τη μοναδική για τη σωτηρία ευλογία τοῦ Θεοῦ. «Ἀλγῶ καί ὀδυνῶμαι, ὃτι τόν ἄνδρα τοῦτον οὐχ ἅπαντες ἴσασιν, ὥσπερ εἰδέναι χρή, ἀλλ’ οὕτω τινές αὐτόν ἀγνοοῦσιν, ὡς μηδέ τῶν ἐπιστολῶν τόν αριθμόν εἰδέναι σαφῶς». (Ε.Π.Ε. 16β,304). Μετάφρασις: Θλίβομαι και πονάω δυνατά, διότι πολλοί δεν γνωρίζουν τον άνδρα, που ονομάζεται Παύλος. Τόσο πολύ μερικοί τον αγνοούν, ώστε ούτε τον αριθμό των επιστολών του δεν γνωρίζουν. Και αυτό συμβαίνει όχι από αμάθεια, αλλά διότι δεν θέλουν ν’ ασχολούνται συνέχεια με το μακάριο Παῦλο.


● Άνθρωπος με αγάπη και φιλανθρωπία μπορεῖ να μή πονάη, σαν βλέπη τους γύρω του να κλείνουν τα μάτια στον ήλιο, να περιφρονοῦν τον καλύτερο ιατρό και τα φάρμακά του, να βαδίζουν προς το γκρεμό;


● Ο απόστολος Παῦλος έλαμψε και λάμπει μέσα στην Εκκλησία, όπως ο ήλιος. Περισσότερο από όλα τα άλλα αστέρια του πνευματικοῦ στερεώματος. «Διανοίξωμεν τούς ὀφθαλμούς πρός τήν λαμπηδόνα τῶν  ἀποστολικῶν ρημάτων καί γάρ ὑπέρ τόν ἥλιον ἔλαμψεν ἡ τούτου γλῶττα, καί τῶν ἄλλων ἁπάντων ἐπλεονέκτησε τῷ τῆς διδασκαλίας λόγῳ∙ ἐπειδή γάρ περισσότερον αὐτῶν ἐκοπίασε, πολλήν καί τήν τοῦ Πνεύματος ἐπεσπάσατο χάριν» (Ε.Π.Ε. 16β,306). Μετάφρασις: Ας ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά στην ακτινοβολία των αποστολικῶν λόγων.  Διότι αληθινά η γλώσσα του Παύλου έλαμψε περισσότερο από τον ήλιο. Επειδή μόχθησε περισσότερο απ’ αυτούς, απέσπασε πολλή και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος.


● Ο Παῦλος είναι ο θεραπευτής της αγάπης. Τα λόγια του φάρμακο σωτηρίας. Και όπως ο σοφός και στοργικός γιατρός συστηματικά και σταδιακά προσφέρει την αγωγή και τα φάρμακα, έτσι και ο Παῦλος. Άλλοτε αγγίζει με στοργή και συμπάθεια και επιείκεια τις ψυχές, άλλοτε σαν να προχωρῆ σε δυναμική επέμβασι. Πάντοτε όμως ωφέλιμος και σωτηριώδης (Ε.Π.Ε. 16β,312).


● Η αγάπη έκανε τον απ. Παῦλο να μη σταματάη καθόλου. Ένα πτηνό του ουρανού, χωρίς στάσι, χωρίς ανάπαυλα. «Καί τοῦτο μάλιστα ἔστιν ἰδεῖν ἐπί τῆς τοῦ Παύλου ψυχῆς, ὅς καθάπερ πτηνός τις ὑπό τῆς αγάπης γενόμενος, ἅπαντες περιῄει συνεχῶς, οὐδαμοῦ μένων οὐδέ ἱστάμενος» (Ε.Π.Ε.16β,314). Μετάφρασις: Αυτό κατ’ εξοχήν μπορεί κανείς να θαυμάση στην ψυχή του Παύλου: Πετούσε από την πολλή του αγάπη σαν ουράνιο πτηνό, περιφερόταν παντού, σε όλους, χωρίς να στέκεται πουθενά.
Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Παῦλο;


● Εκεῖνος έτρεχε παντού για την αγάπη του Χριστοῦ  εμεῖς μόνο για προσωπικό τουρισμό τρέχουμε.


● Εκεῖνος χιλιάδες ανθρώπους ωδήγησε στην πίστι εμεῖς ούτε σε είκοσι ανθρώπους δεν έχουμε μιλήσει για το Χριστό, ούτε μια ψυχή δεν έχουμε οδηγήσει στη μετάνοια και τη σωτηρία.


● Εκεῖνος όλο το χρόνο της ζωής του τον πρόσφερε στην αγία αγάπη εμεῖς ούτε μία ώρα την εβδομάδα δεν διαθέτουμε για έργα αγάπης και ιεραποστολῆς.


● Εκεῖνος φλεγόταν από την αγάπη του ουρανού εμεῖς παραμένουμε προσκολλημένοι στα υλικά, στα γήινα, στα αμαρτωλά. Καμμιά δικαιολογία δεν έχουμε. Μία η αιτία της δικής μας υποτονίας: Η ραθυμία και η αδιαφορία.


Το σπουδαιότερο θέμα


Η αγάπη του Παύλου εξακολουθεί να προσφέρεται. Και σήμερα είναι Απόστολος των εθνῶν, αφοῦ και σήμερα σ’ όλες τις γλώσσες απευθύνει το κήρυγμα της σωτηρίας με τις θεόπνευστες Επιστολές του. Και σήμερα κατέχει πρωτεύουσα θέσι στο χώρο της Εκκλησίας, Εκείνος, που Επιστολή σπουδαία απέστειλε στην πρωτεύουσα του τότε κόσμου, στην κοσμοκράτειρα Ρώμη.
Πρωτεύουσα η Ρώμη. Πρωτεύον και το θέμα, που θίγει στην προς Ρωμαίους Επιστολή.
Για δυο λόγους σημαδεύτηκε από τον Παῦλο.


■ Ο ένας: Η Ρώμη δέχτηκε την Επιστολή, όπου αναπτύσσεται το θέμα της δικαιώσεως, δηλαδή της σωτηρίας. Ποιο άλλο είναι σοβαρότερο απ’ αυτό;


● Θεωρεί ο Παῦλος χρεωμένο τον εαυτό του. Χρωστά σε όλους. Χρωστά να τους δώση το Χριστό, το ευαγγέλιο, την αλήθεια της πίστεως, τη σωτηρία.
Στη Ρώμη δεν είχε πάει ακόμη, μέχρι που συνέταξε την Επιστολή. Έχει σκοπό όμως να ταξιδέψη και μέχρι τη Ρώμη. Ένα μέρος από το χρέος του ξοφλάει με τη γραπτή του παρουσία, με την περίφημη προς Ρωμαίους Επιστολή. Εκεί διατυπώνει την απόφασί του να ξοφλήση το χρέος της αγάπης: «Ἕλλησί τε και βαρβάροις, σοφοῖς τε καί ανοήτοις ὀφειλέτης εἰμί οὕτω τό κατ’ ἐμέ πρόθυμον καί ὑμῖν τοῖς ἐν Ρώμῃ εὐαγγελίσασθαι» (Ρωμ.α΄14-15).


● Εκείνο, που ωθεί τον κάλαμό του στη σύνταξι της Επιστολής, είναι η χάρις. «Διά τήν χάριν τήν δοθεῖσάν μοι ὑπό τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ.ιε΄15). Αυτή η χάρις τον καθιστᾶ λειτουργό της σωτηρίας μέσα στα έθνη.


● Η προς Ρωμαίους Επιστολή είναι ιερουργία του μυστηρίου της σωτηρίας. Αν γενικά το κήρυγμα του Ευαγγελίου είναι ιερουργία, η προς Ρωμαίους Επιστολή είναι η ιερουργία της καρδιάς του λόγου. Καρδιά του λόγου είναι ο περί δικαιώσεως λόγος.
Αν όλα τα πράξουμε, αλλά τον τρόπο της σωτηρίας μας δεν τον πιστέψουμε και δεν τον ζήσουμε, τί ωφεληθήκαμε; Ο Παύλος αισθάνεται αυτό το μεγαλειώδη και μοναδικό ρόλο του: «Εἰς τό εἶναί με λειτουργόν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά ἔθνη, ἱερουργοῦντα τό εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ, ἵνα γένηται ἡ προσφορά τῶν ἐθνῶν εὐπρόσδεκτος, ἡγιασμένη ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ.ιε΄16).


Πόλις του μαρτυρίου του


■ Ο δεύτερος λόγος, που ο Παῦλος δέθηκε με τη Ρώμη: Αυτή η μεγάλη πόλις θα υποδεχθῆ τελικά όχι μόνο το λόγο του Παύλου, γραπτό και προφορικό, αλλά και το αίμα του Παύλου.


● Το μαρτύριο είναι χάρισμα, ουράνια κλήσι. Και όπως η κλήσις, για την είσοδό του στη χριστιανική πίστι, έγινε κατ’ ευθείαν από τον ουρανό, έτσι και η κλήσις για την έξοδό του από τη ζωή αυτή, η κλήσις για το μαρτύριο, έγινε κατ’ ευθείαν από τον ουρανό, με όραμα.


● Όταν για τελευταία φορά βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα ο απ. Παῦλος, δικαζόμενος από το Ιουδαϊκό συνέδριο, έλαβε τη δεύτερη κλήσι για Ρώμη: «Θάρσει, Παῦλε∙ ὡς γάρ διεμαρτύρω τά περί ἐμοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ, οὕτω σε δεῖ καί εἰς Ρώμην μαρτυρῆσαι» (Πράξ.κγ΄11).


● Η μια πρωτεύουσα, η θρησκευτική, η Ἱερουσαλήμ, θα τον στείλη στην άλλη πρωτεύουσα, την πολιτική, τη Ρώμη, για να μαρτυρήση εκεί.


● Αν στην Ταρσό είδε το φως του ηλίου, αν στη Δαμασκό είδε το φως του Χριστού, αν στην  Αντιόχεια έπαιρνε τα μηνύματα για τις ιεραποστολικές του εξορμήσεις, στη Ρώμη είδε το τέρμα του αγώνα του. Η Ρώμη είναι η πόλις του μαρτυρίου του Παύλου.


Οι χριστιανοί της Ρώμης


Τα πόδια του μεγάλου Αποστόλου πατούσαν σ’ ένα τόπο, αλλ’ ο νους του πετούσε παντού. Ιδίως στη Ρώμη. Όχι τόσο διότι ήταν η πρωτεύουσα του απέραντου Ρωμαϊκού κράτους, αλλά διότι είχε μυστική πληροφορία, ότι η ανατολή θα έλθη και στη δύσι. Είχε δε και ειδικώτερους λόγους ν’ αγαπάη τους πρώτους χριστιανούς της Ρώμης.


● Οι χριστιανοί της Δύσεως, οι Παπικοί, έχουν καλλιεργήσει το ιστορικό λάθος, ότι η Ρώμη έχει σχέσι με  τον απόστολο Πέτρο. Παρερμηνεύοντας δε λόγους του Κυρίου προς τον Πέτρο, έφτασαν στο σημείο να θεωρούν αλάθητο τον Πάπα, ως διάδοχο του Πέτρου, και το πρωτείο του Πάπα ως ιστορικό δεδομένο.


● Ένα ιστορικό ψέμα αναμίχθηκε με μια ερμηνευτική διαστροφή και κατασκευάστηκε το εωσφορικό πρωτείο, που όχι μόνο απομάκρυνε τη Δύσι από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά και αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου και για τυχόν καλοπροαίρετη προσπάθεια διαλόγου Ανατολής και Δύσεως, Ορθοδοξίας και Παπισμού.


● Η αλήθεια, όπως βγαίνει από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, είναι, ότι η εμφάνισις των πρώτων χριστιανών της Ρώμης πρέπει ν’ αναζητηθῆ στην ημέρα της Πεντηκοστής. Σημειώνουν οι Πράξεις των Αποστόλων, ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που άκουσαν και στη δική τους διάλεκτο «τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» από το στόμα των Αποστόλων, ήσαν «καί οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καί προσήλυτοι» (Πράξ.β΄10).
Αυτοί οι Ρωμαίοι, που ήσαν άλλοι Ιουδαίοι εκ καταγωγής και άλλοι εθνικοί (προσήλυτοι), οπωσδήποτε, γυρίζοντας στη Ρώμη, θα πήραν μαζί τους και τον καλύτερο θησαυρό, που απέκτησαν εκείνη τη μοναδική Πεντηκοστή.


● Ο Παῦλος, από τη στιγμή, που μεταστράφηκε και επιστρατεύτηκε στο Ευαγγέλιο, πρέπει να είχε ιδιαίτερους δεσμούς με τους χριστιανούς της Ρώμης.


● Ο ίδιος ήταν Ρωμαίος πολίτης (Πράξ.ιστ΄21.27). Είχε, λοιπόν, ο λόγος του απήχησι και ανάμεσα σ’ εκείνους, που ανήκαν στην ειδική αυτή τάξι.


● Πολλοί από τους χριστιανούς των τοπικών εκκλησιών, που ιδρύονταν με το πέρασμα και την πνοή του Παύλου, ήσαν μετακινούμενοι, και μάλιστα εμπορευόμενοι. Η Ρώμη ήταν το κέντρο του κράτους και κέντρο διακινήσεως πολλών αγαθών. Αυτοί οι έμποροι, μαζί με τις λοιπές συναλλαγές τους, μετέφεραν και τον ανεκτίμητο θησαυρό της χριστιανικής πίστεως. Ήσαν οι καλοί έμποροι της γνωστής παραβολής (Ματθ. ιδ΄45), που βρήκαν τον καλό μαργαρίτη, το Σωτήρα Χριστό, και Τον μετέδιδαν και σε άλλους.


● Ο Πέτρος συνήθως απηύθυνε το λόγο του Ευαγγελίου σε ιουδαϊκές παροικίες, και μετά την περίπτωσι του Κορνηλίου. Άλλωστε υπήρχε τρόπον τινά κάποια κατανομή του ιεραποστολικού έργου. Τα έθνη ήσαν κυρίως δικαιοδοσία του Παύλου και των συνεργών του. Οι της περιτομής δικαιοδοσία του Πέτρου και άλλων αποστόλων «Ἡμεῖς εἰς τά ἔθνη, αυτοί δε εἰς τήν περιτομήν» (Γαλ.β΄9).
Ο Παῦλος είχε ειδική αποστολή και για τους εθνικούς (ειδωλολάτρες) της Ρώμης, όπως φαίνεται στην προς Ρωμαίους: «Ἐλάβομεν χάριν και ἀποστολήν εἰς ὑπακοήν πίστεως ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν ὑπέρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐστε καί ὑμεῖς κλητοί  Ἰησοῦ Χριστοῦ» (α΄5-6).


Ποιμαντική μέριμνα


Στο τέλος της προς Ρωμαίους, καίτοι δεν είχε ακόμη προσωπικά μεταβῆ στη Ρώμη, αναφέρει πλήθος ονομάτων, αντρών και γυναικών, που διέμεναν στη Ρώμη. Για πολλά από αυτά εκφράζεται και με κάποια ιδιαιτερότητα.
Αυτό φανερώνει, ότι ουσιαστικά η Εκκλησία της Ρώμης καθωδηγεῖτο από τον απόστολο Παῦλο. «Ἐφ’ ὅσον εἰμί ἐγώ ἐθνῶν απόστολος, τήν διακονίαν μου δοξάζω» (Ρωμ.ια΄13).
Και ένα δείγμα της ποιμαντικής μέριμνας του Παύλου, για την τοπική Εκκλησία της Ρώμης είναι και η προς Ρωμαίους Επιστολή.


● Αν, λοιπόν, σε κάποιον Απόστολο θα έπρεπε να χρεώσουμε την Εκκλησία της Ρώμης, αυτός δεν θα ήταν ο Πέτρος, αλλά θα ήταν ο Παῦλος.
Για μας βέβαια τόσο ο Πέτρος, όσο και ο Παῦλος ανήκουν στην καθόλου Εκκλησία. Και την προς Ρωμαίους Επιστολή δεν την βλέπουμε σαν ένα προσωπικό γράμμα πνευματικού πατρός προς πνευματικά τέκνα, αλλά σαν το θεόπνευστο εκείνο κείμενο, που ο Θεός χάραξε διά του Παύλου, για να είναι ξεκαθαρισμένο μια για πάντα το θέμα της δικαιώσεως, της σωτηρίας.


● Γράφοντας την περίφημη προς Ρωμαίους Επιστολή του ο απόστολος Παῦλος, εκφράζει τον διακαῆ πόθο να επισκεφθῆ και προσωπικά τη Ρώμη. «Ἐπιποθίαν ἔχω τοῦ ἐλθεῖν προς ὑμᾶς ἀπό πολλῶν ἐτῶν» (Ρωμ.ιε΄23).
Τον αξίωσε ο Κύριος να βρεθῆ στη Ρώμη, δέσμιος και μάρτυρας. Και μίλησαν πολύ δυνατά οι αλυσίδες του Παύλου. Έδεσαν άρρηκτα τις ψυχές των εκεί χριστιανών με τον Ιησοῦ Χριστό.


● Αυτός ο Παῦλος, ο μεγάλος διδάσκαλος και πατέρας, μας επισκέπτεται και σήμερα. Τον υποδεχόμαστε σε κάθε σελίδα, σε κάθε φράσι των θεοπνεύστων Επιστολών του. Όποιος υποδέχεται τον Παῦλο, τον Χριστό υποδέχεται στην καρδιά και στο νου του.
Διά του Παύλου στον Ιησοῦ Χριστό της σωτηρίας!

6 σχόλια:

  1. Άρθρο - ντοκουμέντο της Ορθόδοξης θεώρησης, που παράλληλα με ομάδα άρθρων άλλων συγγραφέων και σχολίων μερικά των οποίων δημοσιεύθηκαν και στην αποτείχιση, απομυθοποιούν την επικρατούσα αντίληψη ότι ο απ. Πέτρος είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης. Ας προσπαθούν οι παπικοί να τεκμηριώσουν το "πρωτείο" του πάπα και το "αλάθητο", ένα ιστορικό ψέμα δεν μπορεί να γίνει βάση δογματικής τεκμηρίωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το θέμα της σύνδεσης απ. Πέτρου και Ρώμης κάποτε θα πρέπει να λήξει. Πήγε ή δεν πήγε ο Πέτρος στη Ρώμη, ίδρυσε ή όχι την Εκκλησία της Ρώμης. Κάποτε, η Εκκλησία θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, άσχετα αν οι Παπικοί εκμεταλλεύονται το θέμα. Η αλήθεια είναι αλήθεια, είτε μας συμφέρει, είτε όχι:

    Αν ο Πέτρος δεν πήγε στη Ρώμη και δεν ίδρυσε Εκκλησία, τότε:

    1/ ο Ιω. Χρυσόστομος ψεύδεται, όταν λέγει, ότι ο Πέτρος μαρτύρησε στη Ρώμη (PG 59. 495).
    2/ ο Ρώμης Κλήμης ψεύδεται, όταν γράφει, στον Ιεροσολύμων, άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο, ότι ο Πέτρος τον χειροτόνησε στη Ρώμη.
    3/ ο Λουγδούνου Ειρηναίος ψεύδεται, όταν γράφει, ότι οι μακάριοι απόστολοι (Πέτρος και Παύλος) θεμελίωσαν την Εκκλησία της Ρώμης.
    4/ ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης ψεύδεται, όταν γράφει στον Πάπα Πασχάλη Α΄, ότι κοσμεί τον θρόνο του Πέτρου.
    5/ Ψεύδονται οι Πατέρες της Γ΄ Οικουμνικής, όταν παραδέχονται, ότι ο Πάπας άγιος Κελεστίνος είναι διάδοχος του Πέτρου.
    6/ Ψεύδονται οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής, όταν παραδέχονται, ότι ο Πέτρος μιλάει με το στόμα του Πάπα Λέοντα.
    7/ Ψεύδονται οι πατέρες της Πανορθοδόξου Συνόδου της ΚΠολης του 1722, όταν γράφουν, ότι ο Πέτρος χειροτόνησε τον Κλήμεντα, Επίσκοπο Ρώμης
    8/ Ψεύδεται η Εκκλησία όταν ψάλλει: "την Ρώμην μη λιπών".

    ΙΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ κ.ΙΚ, δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ψεύδεται αλλά μπορεί να έχει λάθος πληροφορίες, να πλανάται, να σφάλλει κ.λπ.
      Για παράδειγμα αν όπως νομίζω ο Ι.Χρυσόστομος δεν θεωρούσε θεόπνευστο και κανονικό βιβλίο της ΚΔ την Αποκάλυψη, δεν εψεύδετο αλλά έκανε λάθος. Πόσοι ύμνοι είναι λανθασμένοι (βλ.Μ. Τρίτη), πόσες παραδόσεις (βλ. Αγιο Φως, τιμία ζωνη κλπ.\)

      Διαγραφή
    2. Όταν όμως υπάρχει συγχωρδία λαθών, πλανών και σφαλμάτων, όπου άγιοι της Εκκλησίας μας, άγιοι Πατέρες Οικουμενικών Συνόδων, αλλά και η ίδια η Εκκλησία έχει λάθος πληροφόρηση, τότε που θα στηριχθούμε για να γνωρίζουμε την αλήθεια, η οποία "θα μας απελευθερώσει", στον Καζαμία;

      ΙΚ

      Διαγραφή
    3. "που θα στηριχθούμε για να γνωρίζουμε την αλήθεια, η οποία "θα μας απελευθερώσει", στον Καζαμία";

      Απελπιστική η δυσκολία απαντήσεως! Και δεν είναι μόνο το δευτερεύον εώτημα, ποιοι ίδρυσαν την Εκκλησία της Ρώμης, αλλά ζητούνται απαντήσεις σε ουσιωδέστερα ζητήματα, και για να δοθούν πρέπει να απαντηθή ένα απείρως πιο δύσκολο ερώτημα, ποια είναι η Εκκλησία η οποία εκφράζει την Αλήθεια.

      Υπάρχει και θα υπάρχει ανά τους αιώνας, κατά την διαβεβαίωσή Του "η Εκκλησία", ο Στύλος και το Εδραίωμα της Αληθείας, διά της οποίας ο Παράκλητος "οδηγεί ημάς εις πάσαν την Αλήθειαν" η Εκκλησία η οποία είναι κιβωτός της Σωτηρίας και κλυδωνίζεται αλλ ου καταποντίζεται, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής, η Εκκλησία που είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνας, είναι το Σώμα Χριστού με κεφαλή το Χριστό. Ποιος μπορεί να απαντήση και να τεκμηριώση, ποια είναι αυτή η Εκκλησία, και αν άραγε, οι εκφραστές της είναι οι σύγχρονοι Επίσημοι Κρατικοί Επίσκοποι, οι Μισθωτοί (για τους οποίους άλλωστε αναφωνήθηκαν τα "ουαί"), και αν μέλη της είναι όλος ο λαός ο ορθόδοξος στα χαρτιά, ή μήπως η Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το μικρόν ποίμνιον, είτε οι ανήκοντες στο πάτριο, είτε στο νέο, οι παραγκωνισμένοι, οι κυνηγημένοι τίμιοι κληρικοί, οι αποτειχισμένοι, μήπως εκείνοι είναι, που απαρτίζουν την Αληθινή Εκκλησία και από αυτούς να περιμένουμε απαντήσεις που απηχούν "την Αλήθειαν";

      Διαγραφή
  3. "Κάποτε, η Εκκλησία θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα".

    Είναι ευχή και ελπίδα όλων, να συμβεί ένα ξεκαθάρισμα για πολλά θέματα, αλλά ... προφανώς θα πραγματοποιηθή ... "κάποτε" !!!

    Μέχρι τότε, ουδείς πιστεύει ότι η επίσημη εκκλησία, ή και σύνοδοι, θα τολμήση να εναντιωθή με ό,τι φρονεί ο "πρώτος", ο "αλάθητος". Τα δείγματα γραφής το αντίθετο δηλώνουν.

    Αναγνώστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου