Πολιτική είναι η ενασχόληση του πολίτη με τα πράγματα που αφορούν την Πόλη, σαν χώρο συμβίωσης ανθρώπων με κοινή γλώσσα, ιστορία και πολιτισμό, που συνιστά τρόπο ζωής βασισμένο στην κοινή αντίληψη για το αγαθό.
Αυτή η αντίληψη για το αγαθό πηγάζει από την κοινώς αποδεκτή κοσμοθεωρία περί της δημιουργίας και της αλήθειας που σήμερα ονομάζουμε θρησκεία, συγχέοντάς την πολλές φορές με μια συγκεκριμένη τυπολατρία ή ιερατική δομή.
Αυτή ακριβώς η αντίληψη της αλήθειας, συνδυαζόμενη με τον βαθμό πνευματικής καλλιέργειας, την τεχνολογική πρόοδο, τη διαχειριστική ικανότητα των πραγμάτων ή υποθέσεων και την ευχέρεια έκφρασης μέσω του λόγου και της τέχνης, αποτελεί και τον πολιτισμό κάθε λαού που υλοποιείται σαν καθημερινός τρόπος ζωής.
Στο έθνος μας αυτός ο συνδυασμός ή το δέσιμο των καθημερινών αναγκών του ανθρώπου με την πνευματική του υπόσταση, που καθορίζει και τη συμπεριφορά του έναντι του πλησίον και τη στάση του έναντι των προβλημάτων της πόλης αλλά και της ζωής, έχει συμπυκνωθεί και εκφράζεται αφενός μεν από την Ελληνική παιδεία, σαν αποτέλεσμα ανθρώπινης προσπάθειας στη ανάπτυξη του νου για την κατανόηση και διαχείριση του υλικού κόσμου, αφετέρου δε από την Ορθόδοξη παράδοση σαν αποτέλεσμα της αποκάλυψης της Αλήθειας στον άνθρωπο από τον ίδιο το Δημιουργό της ζωής.
Αυτό το βιώνουμε κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή των νηστειών, την αφιερωμένη στην Ορθοδοξία, όπου και από άμβωνος ακούγεται το μήνυμα ότι η Ορθοδοξία αποτελεί τρόπο ζωής, όχι ένα αόριστο διανοητικό κατασκεύασμα, και βιώνεται μέσα από τα υλικά πράγματα και την καθημερινότητα.
Η φροντίδα της καθημερινότητας αφορά όλους και παλαιότερα τα προβλήματα της επιλύονταν στην Εκκλησία του Δήμου που αποτελούσε τη συνάθροιση των πολιτών όπου ακούγονταν οι διάφορες απόψεις και λαμβάνονταν αποφάσεις που καθόριζαν τη δράση των ανθρώπων.
Οι Χριστιανοί έχουμε δανειστεί τον όρο Εκκλησία, για να προσδιορίσουμε αυτή τη λαϊκή σύναξη κατά την τέλεση των μυστηρίων της χριστιανικής παράδοσης, αλλά δυστυχώς της έχουμε αφαιρέσει την αρχική της λειτουργία που είναι η δυνατότητα έκφρασης άποψης και λήψης αποφάσεων που να αφορούν τα κοινά.
Σήμερα η Εκκλησία έχει χάσει τον αρχικό ρόλο που δηλώνει το όνομα της, την ενασχόληση με τα θέματα της πόλης, δηλαδή, την πολιτική που μετά τον εκχριστιανισμό της οι κανόνες λειτουργίας της εμπλουτίστηκαν με τις έννοιες της αγάπης και της αυτοπεποίθησης που παρέχει η ελπίδα της ανάστασης .
Δυστυχώς τη φροντίδα αυτή την έχει αφήσει στα χέρια ανθρώπων ξένων προς την αντίληψη της αληθείας, που προτάσσουν το προσωρινό και θνησιμαίο ίδιο συμφέρον έναντι του κοινού βιώσιμου συμφέροντος, διαστρέφοντας τον όρο της πολιτικής που τον εξομοίωσαν με αυτόν της μεθοδευμένης εξαπάτησης της κοινής γνώμης.
Η διαχείριση των κοινών είναι συνυφασμένη τόσο με την δικαιοσύνη, ώστε όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες επιβίωσης, όσο και με την αλληλεγγύη, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των αναξιοπαθούντων.
Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, όπου καταπατείται η ελευθερία, έχει καταργηθεί κάθε αίσθημα δικαιοσύνης και η εξαπάτηση της κοινής γνώμης αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των πολιτικών.
Η ενασχόληση των χριστιανών μόνο με την αλληλεγγύη και η αποχή τους από την διευθέτηση των κοινών, όχι μόνο αποτελεί υποκρισία που στην ουσία προσβάλλει την ελευθερία του εξαρτημένου προσώπου, αλλά κυρίως δεν συνιστά μία βιώσιμη λύση διότι σε λίγο θα εκλείψουν και οι δυνάμενοι να ευεργετούν.
Μία κινέζικη παροιμία λέει ότι αντί να δώσεις ένα ψάρι σε αυτόν που πεινάει καλύτερα μάθε τον να ψαρεύει.
Σήμερα δεν είναι μόνο οι αναξιοπαθούντες που στερούνται αλλά και οι δυνάμενοι να εργασθούν και να προσφέρουν στους αδυνάτους, άνεργοι.
Αποτελεί υποχρέωση των χριστιανών να ασχοληθούν με τα θέματα της πόλης, αποκαθιστώντας αρχικά το αληθινό νόημα του όρου πολιτική.
Αλλά κυρίως, να εφαρμόσουν τις αρχές του Ευαγγελίου στην καθημερινή ζωή όπου σήμερα διαφεντεύουν οι άρπαγες του πλούτου των λαών και οι γητευτές της κοινής γνώμης.
Που μεθοδευμένα διαστρέφουν την αλήθεια οδηγώντας έναν ολόκληρο λαό στον εθνομηδενισμό και στην απώλεια.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
7 Μαρτίου 2012
elistach@mred.tuc.gr
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Καλησπέρα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να θυμίσω το εξαίρετο άρθρο του π. Β. Βολουδακη.
Λόγω χώρου θα αναφέρω αποσπάσματα. δείτε το ολόκληρο.Εδώ
Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!
Ποιά εἶναι ἡ Ἑλλάδα σήμερα καί ποῦ βρίσκεται; Ὅλοι γι’ αὐτήν μιλοῦν, γι’ αὐτήν, ὑποτίθεται, κόπτονται καί πασχίζουν, ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ πιά νά τήν προσδιορίση.
Δέν μιλοῦμε γιά τούς ξένους, τούς ἀλλοεθνεῖς. Αὐτοί οὐδέποτε κατάλαβαν τί σημαίνει Ἑλλάδα, οὔτε τί εἶναι αὐτό πού τήν κάνει νά ξεχωρίζη ἀπό ὅλα τά ἔθνη, ἀπό καταβολῆς τῆς Ἱστορίας.
...
Τό περιοδικό μας αἰσθάνεται δικαιωμένο, μέ μιά “Πύρρεια” ὅμως δικαίωση, γιατί πρίν ἀπό ἕξι χρόνια –τότε πού δέν διαφαινόταν οὔτε ὑποψία χρεωκοπίας τῆς Χώρας μας– εἴχαμε ἀρχίσει νά σαλπίζουμε πρός «πᾶσαν κατεύθυνσιν» ὅτι πρέπει νά συναθροισθοῦμε «πάντες οἱ αὐτόχθονες, κατοικοῦντες εἰς τήν Ἑλληνικήν ἐπικράτειαν καί πιστεύοντες εἰς Χριστόν» καί νά ἀναβιώσουμε τήν Α΄ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, παίρνοντας στά χέρια μας τή διακυβέρνηση τοῦ Τόπου μας μέ τό νά ἐπιλέξουμε ἀνθρώπους Πίστεως, ἐκκλησιαζομένους –ὅπως ὁ Καποδίστριας– κάθε Κυριακή καί ὄχι εὐκαιριακά καί “μοστραρισμένα” καί νά τούς προτρέψουμε νά ἀσχοληθοῦν μέ τά πολιτικά Κοινά.
...
Ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων καθιστᾶ προφανές ὅτι δέν θά ὑπάρξη λύση τοῦ νεοελληνικοῦ δράματος, ὄχι γιατί τά πράγματα εἶναι δύσκολο νά διορθωθοῦν καί, μάλιστα, τά οἰκονομικά (πού εἶναι πιό εὔκολη ἡ λύση τους), ἀλλά γιατί δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία οὔτε στίς ψυχές τῶν ἐκκλησιαζομένων χριστιανῶν, ὡς πρός τό ποιά εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῆς ψυχικῆς καταρρεύσεως τοῦ σύγχρονου Ἕλληνα, μέ συνεπαγωγή καί τήν κατάρρευση τοῦ Κράτους.
Γράφεται καί ξαναγράφεται ἀπό πολλούς ὅτι ἡ αἰτία εἶναι πνευματική, ὄχι οἰκονομική. Τά αἴτια εἶναι πνευματικά. Μάλιστα! Συμφωνοῦμε ἀπόλυτα. Τό εἴπαμε καί τό γράψαμε καί ἐμεῖς πρῶτοι, ἀπό τό 2007, καί μάλιστα μέ ἐμφαντικό τρόπο (βλ. «Τά πολιτικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας») καί τό ἐπιτείναμε τό ἑπόμενο ἔτος μέ τό Συνέδριο «Ἐκκλησία καί Πολιτική στήν Ἑλλάδα. Ἕνα θέμα πνευματικό».
Ὡστόσο, ἄλλα ἐννοοῦν –ὅσοι γράφουν στίς μέρες μας ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική καί ἄλλα ἐννοοῦμε ἐμεῖς
...
Ἐμεῖς, συμφωνοῦμε μαζί τους ὅτι ἡ κρίση εἶναι πνευματική ἀλλά δέν συμμεριζόμεθα τήν ἐκτίμηση ὅτι ἡ ἀνάκαμψη ἀπό τήν πνευματική αὐτή κρίση θά προέλθη ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ἤ μόνο ἀπό τίς Ἐνορίες. Πιστεύουμε ὅτι αὐτό κυρίως θά προκύψη ἀπό μιά Κυβέρνηση πραγματικῶν εὐσεβῶν καί ὄχι προσχηματικῶν ἀνθρώπων.
Αὐτό πού γράφουμε, δέν σημαίνει ὅτι ἔχει ἐκκοσμικευθεῖ τό κριτήριό μας καί ὅτι ἐπιλέγουμε πολιτικά ἀντί ἐκκλησιαστικά πρόσωπα γιά νά λύσουν τό πρόβλημα, ἀλλά σημαίνει κάτι πολύ ρεαλιστικό. Ὅτι, ἐδῶ πού ἔφθασαν τά πράγματα, δέν ἔχουμε χρόνο γιά χάσιμο. Δέν εἶναι δυνατόν νά πιστεύουμε ὅτι θά ἀνατρέψουμε τήν ἱστορική πραγματικότητα, ἐλπίζοντες στήν πνευματική ἀναβίωση τῶν ἐνοριῶν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας καί, μάλιστα, σέ χρόνο ρεκόρ, προκειμένου νά ἀναβαπτισθῆ πνευματικά ὁ λαός μας καί νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν πνευματική του ἐξαθλίωση. Αὐτό, ἱστορικά, ποτέ δέν ἔχει γίνει. Ποτέ, ἕνας ἐξαθλιωμένος πνευματικά χριστιανικός λαός δέν ἀνέκαμψε ἀπό τήν Ἱεραρχία του, ἀλλά πάντοτε ἀπό τήν εὐσεβῆ πολιτική του Ἡγεσία, γιατί σέ περιόδους πνευματικῆς ἐξαθλιώσεως, οἱ πρῶτοι πού ἔχουν γίνει «ἅλας ἄναλον» εἶναι οἱ ἀνώτεροι ἐκκλησιαστικοί ταγοί, ἀφοῦ οἱ ἀσεβεῖς καί ἀμοραλιστές Πολιτικοί ἀνεβάζουν (μέ παντοειδεῖς ἀφανεῖς τρόπους) στά ὕπατα ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα ἤ πρόσωπα «ἄοσμα καί ἄγευστα» –ἰσοδύναμα τῆς ἀνυπαρξίας– ἤ ὅμοιούς τους σέ ἀμοραλισμό καί ἀθεοφοβία.
...
Τό Γένος μας ἀνέκαμψε μέ τήν ἀποφασιστική παρουσία τοῦ γνήσιου Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου Κυβερνήτη Ἰωάννου Καποδίστρια, πού ἀνύψωσε τήν Παιδεία τοῦ Γένους μας στό ἐπίπεδο τῆς ἐν Χριστῷ Ἁγιοπατερικῆς εὐσέβειας καί ἀπέδωσε τήν πρέπουσα τιμή καί ἐξουσία στόν Ἱερό Κλῆρο γιά νά ἐπιτελέση τήν ἀποστολή του...
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 117 Μάρτιος 2012
Ε.Α.