Ομολογία

Ἐχθροί καί Φίλοι τῆς Παγκοσμιοποίησης:

ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΙ, ΗΡΩΕΣ ἢ ΝΕΟ-ΝΑΖΙ;

Μέ Ἀφορμή

τή Σφαγή στό Οὔτογια τῆς Νορβηγίας

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικός

Σύσσωμος ὁ δυτικός κόσμος, καί εἰδικώτερα οἱ Εὐρωπαῖοι, συγκλονίσθηκαν ἀπό τήν ―προσεκτικά σχεδιασμένη καί ἐν ψυχρῷ τελεσθεῖσα― δολοφονία δεκάδων ἀνυπεράσπιστων καί ἀνυποψίαστων ἀνθρώπων (κυρίως ἐφήβων) στήν Νορβηγία.

Καί, παρά τούς ἰσχυρισμούς τοῦ νορβηγοῦ δολοφόνου ὅτι, σκοπός του ἦταν ἡ ἔναρξη μιᾶς σύγχρονης Σταυροφορίας γιά τήν προάσπιση τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης, τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀπό τόν ἰσλαμικό κίνδυνο καί ἀπό τόν ἐκμαρξισμό, ἅπαντες χαρακτηρίσαμε τήν μέν πράξη του ὡς φρικαλέα, ἀποτρόπαιη καί τερατωδῶς παράλογη· τόν δέ 31χρονο δράστη, ὡς θρασύδειλο, παράφρονα καί παρανοϊκό.

Τέλος, τό σύνολο τῶν ΜΜΕ χαρακτήρισε τά ἰδεολογικο-θρησκευτικο-πολιτιστικά του κίνητρα, ὡς ρατσιστικά, ξενοφοβικά, φονταμενταλιστικά καί φασιστικά ἤ νεο-ναζιστικά, δηλαδή ὡς ὁλοκληρωτικά.

Στούς Ἀντίποδες: Ὅμως, ἐνῶ οἱ δυτικές κοινωνίες ἀντιμετωπίζουν κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τό ἐφιαλτικό συμβάν τῆς Νορβηγίας, διαπιστώνουμε ὅτι, πολλές μή-δυτικές κοινωνίες ἀξιολογοῦν μέ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο τρόπο αὐτούς, πού ―ὁρμώμενοι ἀπό τά ἴδια ἀκριβῶς κίνητρα― διαπράττουν παρόμοιες πράξεις: τούς θαυμάζουν, τούς σέβονται, τούς θεωροῦν γενναίους, τούς προβάλλουν ὡς πρότυπα καί τούς χαρακτηρίζουν ὡς μάρτυρες τῆς θρησκείας ἤ/καί ὡς ἥρωες τῆς κάστας, τῆς φυλῆς ἤ τῆς πατρίδας. Ἐνῶ, οἱ ἴδιοι οἱ δρᾶστες, ὄχι μόνον δέν αἰσθάνονται ἴχνος τύψης ἤ ἐνοχῆς γιά τίς πράξεις τους αὐτές, ἀλλά εἶναι περήφανοι διότι ἐπιτέλεσαν ὑψηλή ἀποστολή.

Κριτήρια Ἀξιολόγησης καί Κώδικες Ἀξιῶν: Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ὅτι, μεταξύ τῶν δυτικῶν καί ὁρισμένων μή-δυτικῶν κοινωνιῶν, τά κριτήρια ἀξιολόγησης τῆς ἴδιας ἀκριβῶς πράξης, καί ὅσων τήν διαπράττουν, εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα.

Καί, ἐπειδή τά κριτήρια ἀξιολόγησης κάθε κοινωνίας ἐκπηγάζουν ἀπό τόν κώδικα ἀξιῶν της ―δηλαδή, ἀπό τό σύνολο τῶν ἀξιῶν πού ὁρίζουν τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σκέπτεται, πράττει καί ζῆ, ἀτομικά καί συλλογικά― συνάγεται ὅτι: ὁ κώδικας ἀξιῶν τῶν μή-δυτικῶν κοινωνιῶν εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος ἀπό τόν δυτικό.

Εὐρωπαϊκός Κώδικας Ἀξιῶν: Ὁ κώδικας ἀξιῶν τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν ―ἐν προκειμένῳ τῶν εὐρωπαϊκῶν― θεμελιώνεται σέ ἀξίες, πού ἐκπηγάζουν ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική σκέψη, τήν λογική, τόν ἀνθρωπισμό, τήν δημοκρατία καί τόν Χριστιανισμό. Ὡς ἐκ τούτου, ἔχει ὡς πρότυπο τόν ἐλεύθερο πολίτη, τήν ζωή καί τήν βούληση τοῦ ὁποίου σέβεται καί προστατεύει μέ θεσμούς, πού σέβονται, συγχρόνως, καί τήν ἰσότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὡς κεντρικό του δέ ἄξονα ἔχει τήν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου Προσώπου, τῆς μίας καί μόνης ζωῆς του καί τῆς ἐλευθερίας τῆς βούλησής του.

Κατά συνέπεια, ἀποκλείει ―ἤ καί δαιμονοποιεῖ― πράξεις πού προκαλοῦν τόν θάνατο καί τόν πόνο, σωματικό καί ψυχικό.

Αὐτόν ἀκριβῶς τόν εὐρωπαϊκό κώδικα ἀξιῶν ―ἰδίως τῆς λογικῆς, ἰδιαίτερα τοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί ἰδιαίτατα τοῦ Χριστιανισμοῦ (πού θεωρεῖ τόν φόνο καί τήν αὐτοκτονία ὡς τά μεγαλύτερα ἁμαρτήματα)― διέρρηξε ὁ νορβηγός δολοφόνος καί, μάλιστα, κατά συρροήν.

Ἐκ Διαμέτρου Ἀντίθετοι Κώδικες Ἀξιῶν: Ἀπό τήν ἄλλη, τά κριτήρια ἀξιολόγησης τῆς συντριπτικῆς πλειονότητας τῶν μή-δυτικῶν κοινωνιῶν θεμελιώνονται σέ κώδικες ἀξιῶν πού ἐκπηγάζουν ἀπό τόν ἑξῆς κοινό κεντρικό ἄξονα: δέν ὑπολογίζουν τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί τόν ἀνθρώπινο πόνο, σωματικό ἤ ψυχικό.

Κατά συνέπεια ―παρ’ ὅλον ὅτι, κατά περίστασιν, τό δικαιϊκό τους σύστημα ποινικοποιεῖ ὁρισμένες πράξεις― ὁ κώδικας ἀξιῶν τους ὄχι μόνον δέν τίς ἀποκλείει, ἀλλά τίς θέτει μέσα στά ὅρια τοῦ ἐφικτοῦ, χωρίς νά θεωρεῖ παράφρονες ὅσους τίς διαπράττουν, οὔτε νά θέτει σ’ αὐτούς θέμα τύψεων συνειδήσεως ἤ ἐσωτερικῶν ἐνοχῶν.

Πόνος καί Θάνατος: Λόγῳ αὐτῆς τῆς καταλυτικῆς διαφορᾶς στήν ἀντιμετώπιση τοῦ θανάτου καί τοῦ πόνου, ὁρισμένες μή-δυτικές κοινωνίες θεωροῦν ἀπολύτως ἐφικτές καί ἀποδεκτές, πράξεις, τίς ὁποῖες οἱ δυτικές κοινωνίες θεωροῦν ἀπολύτως ἀδιανόητες, ὅπως π.χ.: τήν δουλεία, τὴν πολυγυνία, τόν γάμο μέ ἀνήλικες, τόν ἀκρωτηριασμό ―εἴτε τόν ἐθιμικό (περιτομή καί κλειτοριδεκτομή, διάτρηση χειλέων, μύτης, αὐτιῶν κ.λπ.), εἴτε ὡς τιμωρία (π.χ. κλεπτῶν), εἴτε ὡς ἐρωτική ἀντεκδίκηση κ.ο.κ.· τόν βασανισμό, τήν μαστίγωση (καί τήν αὐτομαστίγωση, ὡς ἀπόδειξη θρησκευτικῆς πίστης), τόν λιθοβολισμό, ἀκόμα καί τόν φόνο ὁμοεθνῶν τους (π.χ. ὅσων ἀνήκουν σέ ἄλλο δόγμα ἤ ἀλλαξοπιστοῦν ἤ εἶχαν ἐξ ὑπαρχῆς διαφορετική θρησκεία· τῶν μοιχαλίδων, τῶν θηλέων βρεφῶν, τῶν γυναικῶν ἐν χηρείᾳ, κ.λπ.), ἀλλά φυσικά καὶ ἀλλοεθνῶν.

Συχνὰ δέ, ὁ φόνος θεωρεῖται πράξη γενναία, ἀκόμα καί ἐν καιρῷ εἰρήνης. Ἄν, μάλιστα, συνοδευθεῖ ἀπό τήν αὐτοκτονία τοῦ δράστη, παρέχει σ’ αὐτόν τήν βεβαιότητα ὅτι, καί θά ἡρωοποιηθεῖ ἐν ζωῇ, καί, μετά θάνατον, θά ἐπιβραβευθεῖ.

Σύμμειξη Ἀσυμβάτων: Ὅμως, ἡ ἀνεξέλεγκτη μεταναστευτική ροή, πρός τήν Εὐρώπη, πληθυσμῶν μέ κώδικες ἀξιῶν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετους πρός τόν εὐρωπαϊκό, μετέφερε τό ἀβυσσαλέο χάσμα ἀξιῶν στήν καρδιά τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν. Τώρα, οἱ εὐρωπαϊκές κοινωνίες, πού θεωροῦν τήν ἀνθρώπινη ζωή ἱερή, καλοῦνται νά συνυπάρξουν μέ πληθυσμούς, πού ―ἔχοντας ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο κώδικα ἀξιῶν― δέν τήν ὑπολογίζουν.

Συνοίκιση Παραφρόνων: Καί, ἐνῷ οἱ Εὐρωπαῖοι θεωροῦν πράξεις σάν αὐτές πού προαναφέραμε, ὡς τό ἄκρον ἄωτον τῆς παραφροσύνης, οἱ ἐπήλυδες πληθυσμοί θεωροῦν ὡς ἄκρον ἄωτον τῆς παραφροσύνης, τήν ἀνεκτικότητα, τήν φιλοξενία, τήν πάσης φύσεως μέριμνα καί περίθαλψη, τό δικαίωμα τοῦ θρησκεύεσθαι κ.ἄ., πού τούς παρέχονται, ἄνευ ὅρων καί περιορισμῶν, ἀπό τά εὐρωπαϊκά κράτη ὑποδοχῆς.

Ὡς τίς κορωνίδες δέ τῆς δυτικῆς παράνοιας, οἱ ἐν λόγῳ πληθυσμοί θεωροῦν τήν θέση τῆς εὐρωπαίας γυναίκας καί τό δυτικό δικαιΐκό σύστημα, πού «δέν τιμωρεῖ, δέν ἐκδικεῖται, ἀλλά ἀναμορφώνει» ἀκόμα καί τόν πλέον εἰδεχθή ἐγκληματία, καί ἀκόμη ποινικοποιεῖ μέ ἀντιρατσιστικούς νόμους κάθε σχετική ἀντίδραση τῶν ἴδιων τῶν πολιτῶν του.

Παραφροσύνης Περιπλοκές: Τό ζήτημα τῆς σύμμειξης, ὑπ’ αὐτούς τούς ὅρους, πληθυσμῶν μέ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετους, ἤ/καί ἀσύμβατους κώδικες ἀξιῶν, περιπλέκεται ἀκόμα περισσότερο, διότι ―ἐνῷ ὅλες οἱ μή-δυτικές πληθυσμιακές ὁμάδες θεωροῦν, ὁμοθυμαδόν, παρανοϊκό τόν εὐρωπαϊκό κώδικα ἀξιῶν καί παράφρονες τούς Εὐρωπαίους― οἱ ἴδιες ἔχουν μεταξύ τους σημαντικές (συχνά ἀγεφύρωτες) διαφορές, λόγῳ τῶν διαφορετικῶν παραμέτρων τοῦ ἐπιμέρους κώδικα ἀξιῶν τους.

Ἔτσι, παρ’ ὅλον ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν ἐμπλεκομένων ―γηγενῶν καί ἐπήλυδων― εἶναι πραγματικά ψυχασθενής, ὑπό τήν κλινική ἔννοια τοῦ ὅρου (πλήν ἐλαχιστοτάτων ἐξαιρέσεων), ἅπαντες θεωροῦν παράφρονες καί παρανοϊκούς ὅλους τούς ἄλλους, γεγονός πού δημιουργεῖ ἄκρως ἐκρηκτικές καταστάσεις, εἰδικά ὅταν σ’ αὐτές ὑπεισέρχονται ―ἐκτός ἀπό τήν πλήρη ἀπαξίωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς— τό μῖσος κατά τῶν «ἀπίστων», τό αἴσθημα τοῦ φθόνου καί τό ἔνστικτο αὐτοσυντήρησης, ἀλλά καί ἡ ἀπουσία φόβου τιμωρίας.

Ὡραῖες Κοινωνικές Συμφιλιώσεις: Βεβαίως, σημαντικοί θεωρητικοί τῆς παγκοσμιοποίησης ὡραιοποιοῦν τήν πολυπολιτισμικότητα, τήν πολυφυλετικότητα καί τήν πολυθρησκευτικότητα. Ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν, μάλιστα, βλέπουν σ’ αὐτήν, τήν ἐφαρμογή μιᾶς διεθνιστικοῦ τύπου «ἀδελφοσύνης τῶν λαῶν», ἐνῷ ἄλλοι, τήν ἐφαρμογή τοῦ «νεομαρξιστικοῦ ὁράματος πού ἀνατέλλει στό σύνολο τοῦ πλανήτη». Ἄλλοι, πάλι, ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτή θά ἐπιφέρει «ὡραῖες κοινωνικές συμφιλιώσεις».

Οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης, ὅμως, βιώνουν σήμερα ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες καταστάσεις. Ἀπελπισμένοι, βλέπουν ―ἐν καιρῷ εἰρήνης― τήν ἐλευθερία τους νά πεθαίνει, τήν κοινωνία τους νά διαλύεται καί ὅλους τούς πολιτειακούς καί δημοκρατικούς θεσμούς τους νά καταρρέουν, ὑπό τό βάρος τῆς ὁλοένα αὐξανόμενης ἀνομοιογένειας τῶν κοινωνιῶν τους.

Ἐφιαλτική Πραγματικότητα: Ὁδηγούμενοι στήν ἐξαθλίωση καί στήν ἀνεργία, καί ἀγρίως φορολογούμενοι, οἱ Εὐρωπαῖοι βλέπουν τίς περιουσίες τους νά καταστρέφονται, ἀπελπισμένους συνανθρώπους τους νά αὐτοκτονοῦν, καί τήν ἴδια τήν ζωή τους νά κινδυνεύει ἀπό κλοπές, διαρρήξεις, ληστεῖες μετά φόνων (ἤ/καί μέ βασανισμούς ὑπερηλίκων), δολοφονίες, ἀπαγωγές γιά λύτρα, βιασμούς (ἀκόμα καί παιδιῶν καί ὑπερήλικων γυναικῶν), διαρρήξεις καί βεβηλώσεις ἐκκλησιῶν (ἀκόμα καί νεκροταφείων!), ἀλλά καί ἀπό ἐκτεταμένες ἀναταραχές, λεηλασίες οἰκιῶν καί καταστημάτων, ἐμπρησμούς, ληστρικές ἐπιδρομές, βανδαλισμούς, τρομοκρατικές ἐπιθέσεις καί ἄλογη βία κ.ο.κ..

Τελευταῖο παράδειγμα εἶναι οἱ πρόσφατες φοβερές ἀναταραχές στήν Ἀγγλία, τίς ὁποῖες ὁ πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον ἀπέδωσε στήν «βραδέως κλιμακωθεῖσα ἠθική κατάρρευση» τῆς κοινωνίας, χωρίς ὡστόσο νά διευκρινίσει τήν πραγματική αἰτία της.

«Σύγκρουση Πολιτισμῶν»: Κατόπιν τούτων, οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης ἀρχίζουν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι, ἡ πολυδιαφημισμένη (καί παράδοξα προφητική) «Σύγκρουση Πολιτισμῶν» βρίσκεται μέν σέ πλήρη ἐξέλιξη, ἀλλά ὅτι αὐτή διεξάγεται χωρίς πόλεμο. Ὅτι, δηλαδή, ἐπελαύνει κατακερματισμένη σέ ἑκατομμύρια κομμάτια, κάθε ἕνα ἀπό τά ὁποῖα μεταφέρεται μέ τόν κώδικα ἀξιῶν κάθε μή-δυτικοῦ μετανάστη ―ἤ ὁμάδας μή-δυτικῶν μεταναστῶν― στό κατώφλι κάθε εὐρωπαίου πολίτη.

Ἐπιπλέον, ἀρχίζουν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι, ἡ ἰδιότυπη αὐτή «Σύγκρουση» ἔχει καί μιά ἄλλη σημαντική παράμετρο: ἐπειδή προκαλεῖ τήν ἄτυπη ἀναδιανομή τοῦ ―ἰδιωτικοῦ καί κρατικοῦ― πλούτου τῶν Εὐρωπαίων μέ τούς ἐπήλυδες, πραγματοποιεῖ εἰρηνικά τό νεομαρξιστικό ὅραμα τῶν θεωρητικῶν τῆς παγκοσμιοποίησης, πού θέλουν ὅλους τούς λαούς ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένους, καί, ἑπομένως, χειραγωγήσιμους σκλάβους.

Οἱ Εὐρωπαῖοι, δηλαδή, ἀρχίζουν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι, βρίσκονται ἐνώπιον ἑνός εὐρύτερου σχεδίου καταστροφῆς τῶν κοινωνιῶν τους καί τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, γενικώτερα. Διότι, ἐνῷ ἡ καταστροφή ἀμφοτέρων ―ἄν καί βραδεῖα― εἶναι καταφανής, οὐδείς ἐκ τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἐπεμβαίνει γιά νά τήν σταματήσει ἤ νά τήν ἀναστρέψει.

Τά Στάδια τῆς Καταστροφῆς: Τά ἴδια τά δεδομένα ἀποδεικνύουν ὅτι, τό πρῶτο στάδιο τοῦ σχεδίου αὐτοῦ περιλάμβανε τόν ἀποχριστιανισμό μας καί τήν πλήρη κατάρρευση ―μέσα στήν συνείδησή μας― τοῦ εὐρωπαϊκοῦ καί χριστιανικοῦ κώδικα ἀξιῶν. Τό δεύτερο στάδιο, περιλάμβανε τήν συνεχή καί ἀνεξέλεγκτη μεταναστευτική ροή, πρός τήν Γηραιά Ἤπειρο, τῶν «καινούργιων» Εὐρωπαίων. Τό τρίτο καί τελευταῖο στάδιο, περιλαμβάνει τήν ―μέσῳ οἴκων ἀξιολόγησης― πλήρη οἰκονομική ἐξαθλίωση τῶν «παλαιῶν» Εὐρωπαίων, τά τελικά δραματικά ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας δέν ἔχουν ἀκόμα φανεῖ.

Ἑπόμενος στόχος τῶν οἴκων ἀξιολόγησης εἶναι οἱ ἤδη οἰκονομικά κλονισμένες Η.Π.Α. Ἀκολουθεῖ, ὡς φαίνεται, ὁ Καναδᾶς. Ἀπομένει ἡ Αὐστραλία ―καί ἴσως ἡ κατάρρευση τῶν δύο κυρίαρχων νομισμάτων (δηλ. εὐρώ καί δολλαρίου)― γιά νά ἐξαφανισθεῖ ὁ δυτικός πολιτισμός ―καί, μαζύ του, ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί τῆς ἐλευθερίας― καί νά κυριαρχήσει πλήρως, στό σύνολο τοῦ πλανήτη, τό πανδαιμόνιο καννιβαλισμοῦ τῆς παγκοσμιοποίησης, τό ὁποῖο ἤδη βιώνουν ἄτομα, κοινωνίες καί λαοί.

Ὁ «Μή-Πόλεμος»: Συγκρινόμενο μέ τόν παραδοσιακό πόλεμο, τό συγκεκριμένο σχέδιο καταστροφῆς παρουσιάζει τά ἑξῆς πρωτοφανῆ πλεονεκτήματα:

α) Ἐν καιρῷ εἰρήνης, δι’ ἀφανῶν μέσων, προγραμματισμένα καί συστηματικά, μέ τήν μέθοδο τοῦ «σαλαμιοῦ» καί σέ μάκρος χρόνου, διαλύει κοινωνίες, καταρρακώνει θεσμούς, καταστρέφει πολιτισμούς καί ὑποδουλώνει ἤ/καί ἀφανίζει ἄτομα καί λαούς, γιά νά τούς ἀντικαταστήσει μέ ἄλλους (ἰδίως τούς λαούς)· β) ἐμφανίζει τήν ἠθελημένη καταστροφή ὡς ἱστορική παρακμή· γ) ἐξασφαλίζει βεβαία νίκη στόν καταστροφέα· δ) δέν ἀποκαλύπτει τήν ταυτότητά του· καί ε) ἀφήνει ἄθικτες τίς προηγμένες καί σημαντικές ὑλικοτεχνικές ὑποδομές καί τά ἱστορικά μνημεῖα τῶν «πλουσίων» δυτικῶν κοινωνιῶν.

Ὡς ἐκ τούτου, τῆς ταιριάζει ἀπόλυτα ὁ νεολογισμός «μή-πόλεμος».

Ὁ Σταυροφόρος: Ἀκριβῶς αὐτόν τόν ἀκήρυκτο καί ἀόρατο πόλεμο ἐπικαλέσθηκε ὁ νορβηγός δολοφόνος, ἰσχυριζόμενος ὅτι, μέ τίς πράξεις του αὐτές, ἤθελε νά προστατεύσει ―ὡς σύγχρονος Σταυροφόρος καί ὡς μέλος τοῦ μασονικοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν Ἱπποτῶν― τούς Εὐρωπαίους, τόν πολιτισμό τους, καί εἰδικά τόν Χριστιανισμό.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐπίσημη ἐκδοχή τῶν γεγονότων, τήν ὁποίαν προέβαλλαν τά ἔντυπα καί ἠλεκτρονικά ΜΜΕ, συνοδεύοντάς την μέ τούς προαναφερθέντες χαρακτηρισμούς γιά τόν δράστη, καί μέ ἀποσπάσματα τοῦ φερόμενου ὡς «μανιφέστου» του (τοῦ διανθισμένου μέ ἐκπληκτικά γραφικά, ἀντάξια τοῦ πιό ἔμπειρου καί ταλαντούχου γραφίστα).

Νεο-Ναζί; Ὡστόσο, ὁρισμένοι χρῆστες τοῦ Διαδικτύου διαπίστωσαν ὅτι ―ἐνῷ τά ΜΜΕ χαρακτήρισαν τόν δράστη ὡς νεο-ναζί καί ρατσιστή― ὁ ἴδιος, στό ἐκ 1500 καί πλέον σελίδων «μανιφέστο» του, ὄχι μόνον ἐκφράζει τήν ἀγάπη του καί τόν θαυμασμό του πρός τούς Ἑβραίους (μέ σχεδόν 550 ἐκθειαστικές ἀναφορές σ’ αὐτούς), ἀλλά δηλώνει ὅτι, εὐχαρίστως θά σκότωνε τόν Χίτλερ, ἄν ζοῦσε στήν ἐποχή του. Συγχρόνως, ἐπιπλήττει ὅσους Ἑβραίους τάσσονται ὑπέρ τῆς πολυπολιτισμικότητας, τῆς πολυθρησκευτικότητας καί τῆς πολυφυλετικότητας, διότι δέν εἶναι Σιωνιστές.

Ἡ Ἔκπληξη: Ἐντυπωσιακά ἀπρόσμενες εἶναι οἱ πολλαπλές ἀναφορές του στούς Ἕλληνες (περί τίς 270) καί στήν Ἐλλάδα (περί τίς 90), στήν ἐδαφική της ἀκεραιότητα, στήν θρησκευτική καί ἐθνική της καθαρότητα καί στίς γεωπολιτικές διεκδικήσεις της, τίς ὁποῖες ὑπερασπίζεται, ἀλλά καί ἐπεκτείνει, κατά τρόπο πού σίγουρα θά ζήλευαν ἁπαξάπαντες οἱ Ἀγωνιστές τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, ἐάν ζοῦσαν σήμερα!!!

Παράφρων; Ναί. Κλινικά Ἠλίθιος; Ὄχι: Καί ἐνῷ ἡ τερατωδία τῶν πράξεών του ―καί, μάλιστα, εἰς βάρος ἀνυπεράσπιστων ὁμοεθνῶν του (ἰδίως ἀθώων παιδιῶν)― τόν καθιστᾷ, στά μάτια μας, παράφρονα καί παρανοϊκό, ἡ πρότερη πορεία τῆς ζωῆς του ἀποδεικνύει ―πέραν πάσης ἀμφιβολίας― ὅτι, βλάξ, ἠλίθιος ἤ μειωμένου καταλογισμοῦ, ὑπό τήν κλινική ἔννοια τῶν ὅρων, δέν εἶναι.

Τό ἴδιο ἀποδεικνύει καί τό γεγονός ὅτι, οὔτε ἡ νορβηγική ἀστυνομία, οὔτε οἱ νορβηγοί κυβερνητικοί ἀξιωματοῦχοι, οὔτε τά πολυπράγμονα ΜΜΕ, ἐξήγησαν ποτέ ―μεταξύ πολλῶν ἄλλων― καί τό πῶς κατώρθωσε ὁ δράστης νά τοποθετήσει, σέ τόσο σημαντικό κυβερνητικό κτήριο, τόσο μεγάλης ἰσχύος ἐκρηκτικό ὑλικό, χωρίς νά γίνει ἀντιληπτός οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε αὐτό.

Εὔλογες Ἀπορίες: Ἀφοῦ, λοιπόν, δέν πρόκειται περί ἀτόμου μέ νοητική ὑστέρηση, πῶς εἶναι δυνατόν νά πίστευε ὅτι, διαπράττοντας μιά τερατωδία τέτοιων διαστάσεων, θά ὑπερασπιζόταν, εἴτε τούς Εὐρωπαίους, εἴτε τούς χριστιανούς, εἴτε τόν κώδικα ἀξιῶν τους;

Πῶς, δηλαδή, νά ἐξηγηθεῖ ὅτι: ἄτομο πού δέν εἶναι κλινικά καθυστερημένο, ἀποφασίζει νά ὑπερασπισθεῖ ὅ,τι θεωρεῖ πολύτιμο ἤ ἀξιόλογο, μέ τρόπο πού καί διαψεύδει τήν τιμή καί τήν ἀξία του, καί τό διαβάλλει ἀνεπανόρθωτα καί τό ἐκθέτει σέ μεγαλύτερο κίνδυνο ἀπό αὐτόν πού ἰσχυρίζεται ὅτι ἤθελε νά ἀποτρέψει;

Ἀφορμή Καταστολῆς: Διότι, μόνον ἕνας πνευματικά καθυστερημένος θά προσέφερε στούς ὑπέρμαχους τῆς παγκοσμιοποίησης μιά τόσο εὐλογοφανῆ ἀφορμή καταστολῆς τῆς ὁλοένα αὐξανόμενης ἀντίδρασης τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης ἔναντι τῆς (ἄνευ δημοψηφισμάτων) μετατροπῆς τῶν κοινωνιῶν τους σέ πολυπολιτισμικές, πολυφυλετικές καί πολυθρησκευτικές ―μέ προεξάρχον τό ἰσλαμικό στοιχεῖο―, καί ἔναντι τῆς πλήρους ἐξαθλίωσής τους, οἰκονομικῆς καί ἄλλης.

Δηλαδή, μόνον ἕνας πάσχων ἀπό νοητική ὑστέρηση θά προσέφερε στούς παγκοσμιοποιητές καί τούς ἀρωγούς τους, ἕνα τόσο ἀκλόνητο πρόσχημα, ὥστε, ὄχι μόνον νά ἐντείνουν τήν πνευματική ―πρός τό παρόν― τρομοκρατία, πού ἤδη ἀσκοῦν εἰς βάρος τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν, ἀλλά καί νά τήν ἑστιάσουν, τώρα, στούς ἐναπομείναντες χριστιανούς τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου· καί εἰδικώτερα στούς ἤδη κατασυκοφαντημένους Ἕλληνες ―πού εἶναι καί ἀνυπότακτοι καί Ὀρθόδοξοι καί φιλοξενοῦν ἑκατομμύρια μή-δυτικῶν μεταναστῶν (ἀνεξέλεγκτα εἰσρεόντων καθημερινῶς) καί ὁδηγοῦνται στήν ἐξαθλίωση καί χάνουν, μετά τήν ὑπογραφή τοῦ Μνημονίου, τήν ἴδια τους τήν χώρα.

Τό «Αὐγό τοῦ Φιδιοῦ»: Φυσικά, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς παγκοσμιοποίησης ἄδραξαν ἀμέσως τήν εὐκαιρία, πού τόσο γενναιόδωρα τούς προσέφερε ὁ «Χριστιανός Σταυροφόρος», γιά νά παρουσιάσουν τήν ὅλη ὑπόθεση ὡς βεβαία ἀπόδειξη ὅτι: τό «αὐγό τοῦ φιδιοῦ» ἐκκολάπτεται στούς κόλπους τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὅτι, ἀκραῖοι πυρῆνες ―ἤ «μοναχικοί λύκοι»― αὐτοῦ τοῦ νέου ὁλοκληρωτισμοῦ εἶναι διεσπαρμένοι ἀνά τήν Εὐρώπη ―εἰδικώτερα δέ ἀνά τήν Ἑλλάδα. Ὅτι, πρόκειται γιά φανατικούς, ρατσιστές, μισαλλόδοξους καί νεο-ναζί, πού ἔχουν τήν ἴδια ψυχική δομή μέ τόν δράστη καί τίς ἴδιες ἐγκληματικές τάσεις μέ αὐτόν.

Πνευματική Τρομοκρατία: Ἡ μονοδιάστατη αὐτή ἐκδοχή συνιστᾷ ἀφ’ ἑαυτῆς πνευματική τρομοκρατία, διότι στέλνει στούς Εὐρωπαίους ―καί ἰδίως στούς Ἕλληνες― τό ἑξῆς ἐκβιαστικό ὑποσυνείδητο μήνυμα: «Οἱ χριστιανοί, ἤ/καί ὅσοι ἀντιδροῦν στήν παγκοσμιοποίηση, εἶναι ἐπικίνδυνοι τρομοκράτες καί νεο-ναζί. Συνεπῶς, ἄν δέν θέλετε νά θεωρηθεῖτε καί ἐσεῖς νεο-ναζί, μήν μιλᾶτε καί μήν ἀντιδρᾶτε, ἀκόμα καί ὅταν περιορίσουμε ἀκόμα περισσότερο τίς δημοκρατικές ἐλευθερίες σας, μέ τά μέτρα πού θά πάρουμε κατά τῆς τρομοκρατίας».

Καίριο Πλῆγμα: Ἀνεξαρτήτως, δηλαδή, τοῦ τί ἰσχυρίζεται ὁ δράστης, εἶναι ἀπολύτως ἀδιανόητο νά μήν εἶχε κἄν ὑποψιασθεῖ ―καθ’ ὅλο τό μεγάλο χρονικό διάστημα τῶν σχετικῶν ἐρευνῶν του καί τῶν προετοιμασιῶν του― τό πόσο καίριο θά ἦταν τό πλῆγμα πού ἡ «σταυροφορία» του θά κατέφερε στόν εὐρωπαϊκό πολιτισμό, στόν Χριστιανισμό καί στίς ἐλευθερίες τῶν εὐρωπαίων πολιτῶν ―καί εἰδικώτερα τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ Κώδικας Ἀξιῶν τοῦ «Σταυροφόρου»: Ἄν, ὅμως, συνδυάσουμε, ἀφ’ ἑνός μέν, τήν ἐφιαλτική φρικαλεότητα τῶν πράξεών του, τήν ἀπάνθρωπη θρασυδειλία τους καί τήν παράλογη στόχευσή τους, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τήν δεδηλωμένη πλήρη ἀπουσία τύψεων ἀπό μέρους του, τό αἴσθημα ὑψηλῆς ἀποστολῆς ἀπό τό ὁποῖο διακατέχεται καί τά ἀποτελέσματα τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, ὁδηγούμεθα στήν ἀκόλουθη ἀλληλουχία λογικῶν συμπερασμάτων:

Ὅτι ―εἴτε ὁ ἴδιος τό συνειδητοποιεῖ, εἴτε ὄχι― ὁ προσωπικός του κώδικας ἀξιῶν εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος ἀπό τόν εὐρωπαϊκό καί, ὁπωσδήποτε, ἀπό τόν χριστιανικό. Καί ἑπομένως, ὅτι ὁ θεός τόν ὁποῖον ἐπικαλεῖται, δέν εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καί ὅτι, κατά συνέπεια, ἡ «σταυροφορία» του εἶναι ψευδεπίγραφη, ὁ δέ πραγματικός σκοπός της εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος ἀπό τόν προβαλλόμενο.

Παράφρων, ἤ Ἥρωας; Μόνον ἔτσι ἐξηγεῖται τό γεγονός ὅτι, ἐνῷ ὅσοι ἐνστερνιζόμαστε τόν εὐρωπαϊκό καί χριστιανικό κώδικα ἀξιῶν καί πιστεύουμε στόν Τριαδικό Θεό, θεωροῦμε παρανοϊκό καί παράφρονα τόν νορβηγό δράστη, ὁ ἴδιος θεωρεῖ τόν ἑαυτό του γενναῖο ἥρωα, πού ἔφερε εἰς πέρας ὑψηλή ἀποστολή.

Προφανῶς, γενναῖο καί ἥρωα τόν θεωροῦν καί ὅσοι ἐνστερνίζονται τόν ἴδιο κώδικα ἀξιῶν μέ αὐτόν καί λατρεύουν τόν ἴδιο θεό ―δηλαδή, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς παγκοσμιοποίησης καί οἱ ἀρωγοί τους. Αὐτοί τόν θαυμάζουν, ἐπειδή ἀκολούθησε κατά γράμμα τίς προδιαγραφές τοῦ κοινοῦ τους κώδικα ἀξιῶν περί γενναιότητας καί ἠθικῆς, καί ἐπειδή ὑπηρέτησε ὅ,τι θεωροῦν ὡς ὑψηλή ἀποστολή τους.

Τίποτα: Οἱ ἴδιοι οἱ παγκοσμιοποιητές, πάντως, ὡς προσωποποιήσεις τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, δέν ἔχουν κώδικα ἀξιῶν. Ὡς ἐκ τούτου ―ἐνῷ φοβοῦνται τήν δυναμική τοῦ εὐρωπαϊκοῦ καί ἰδίως τοῦ χριστιανικοῦ κώδικα ἀξιῶν― θεωροῦν τούς μέν ὑπέρμαχους τῆς παγκοσμιοποίησης, ὡς ἀναλώσιμα ἐργαλεῖα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τους, τόν δέ νορβηγό δράστη, ὡς ἕνα ὁλοκληρωτικό τίποτα.