Ομολογία

Xριστούγεννα χωρίς Χριστό

Ὁ Χριστός μας εἶναι τό «Δένδρο τῆς Ζωῆς»! Ἔχοντας στό νοῦ μας τό παραδείσιο δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ φθάνουμε στό «Δένδρο τῆς Ζωῆς». Ἔτσι ἀποκαλεῖται ὁ Χριστός μας ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ «ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἱεσσαί», ἡ «ράβδος ἡ θεϊκή» ἡ ὁποία «ἀνεκέκλιται ἐν φάτνῃ», ὅπως πολύ χαρακτηριστικά ἀναφέρει ἡ ὑμνολογία τῶν Χριστουγένων.

Καί δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι αὐτή τήν περίοδο τῶν Χριστουγέννων, τώρα πού ὅλοι οἱ Χριστιανοί ἑορτάζουν, ὑπάρχει ἡ συνήθεια στά σπίτια τους νά στολίζουν δένδρο. Αὐτό τό δένδρο συμβολίζει τόν Χριστό μας. Εἶναι τό «Δένδρο τῆς Ζωῆς» πού ἦρθε γιά νά χαρίσει τούς καρπούς Του στούς ἀνθρώπους. Νά τούς χαρίσει τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού εἶναι: ἡ Ἀγάπη, ἡ Χαρά, ἡ Εἰρήνη, ἡ Μακροθυμία, ἡ Χρηστότης, ἡ Ἀγαθοσύνη, ἡ Πίστις, ἡ Πραότης, ἡ Ἐγκράτεια.

Βλέπουμε τό δένδρο νά ὀρθώνεται μπροστά μας στολισμένο καί εὐχόμαστε νά εἶναι ἡ ζωή μας γεμάτη ἀπό τούς καρπούς του. Καί ἐνθυμοῦμαι πώς ὅταν εἴμασταν μικρά παιδιά, οἱ στιγμές ἐκεῖνες κατά τίς ὁποῖες στολίζαμε τό Χριστουγεννιάτικο δένδρο, ἦταν γιά μᾶς οἱ πιό χαρούμενες στιγμές τῆς ζωῆς μας...

Ἀλλά τότε δέν εἴχαμε ψεύτικα δένδρα! Τότε δέν εἴχαμε δένδρα πλαστικά, ὁμοιώματα τῶν ἀληθινῶν! Εἴχαμε ἀληθινά δένδρα! Καί στολίζαμε τά δένδρα αὐτά μέ ἀληθινούς καρπούς, τούς ὁποίους τυλίγαμε μέ χρυσόχαρτα καί τούς κρεμούσαμε μαζί μέ ἀληθινά κεράκια στά κλαδιά τους... Καί πιστεύαμε κατά βάθος ὅτι πάνω σέ κάθε καρπό ὑπῆρχε καί ἔφεγγε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μας...

Σήμερα ὅμως ἄλλαξαν οἱ συνήθειες ἐκεῖνες. Τό δένδρο, ὅπως εἶναι σήμερα στολισμένο στό σπίτι μας, φανερώνει μιά τραγική ἀλήθεια. Καί φανερώνει ἐπίσης τή σχέση μας μέ τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας. Τό χριστουγεννιάτικο δένδρο σήμερα εἶναι ψεύτικο! Εἶναι ἕνα ἐφεύρημα, ἕνα τεχνητό κατασκεύασμα τοῦ ἀνθρώπου. Καί βλέπει κανείς ὅτι οἱ ἄνθρωποι, ὅλα στή ζωή σήμερα τά ἔκαναν ψεύτικα. Καί ἐπικίνδυνα. Πλαστικά ἔγιναν τά χριστουγεννιάτικα δένδρα. Πλαστά δηλαδή, κίβδηλα καί ψεύτικα. Καί οἱ καρποί ἐπάνω στό ψεύτικο δένδρο, ἐνῶ λαμπυρίζουν, ἐνῶ θαμπώνουν τά μάτια καί ἐνθουσιάζουν μικρούς καί μεγάλους, εἶναι ἐπίσης ψεύτικοι. Δέν τρώγονται, δέν ἔχουν μέσα τους ζωή...

Ὁ Χριστός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο. Καί ὁ κάθε ἄνθρωπος δέν εἶναι παρά μιά εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος δημιούργησε ἕναν ψεύτικο Χριστό. Ἕναν Χριστό κίβδηλο, χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενο ἀληθινό, μέ ψεύτικους καρπούς πού δέν τρέφουν _ μᾶλλον θανατώνουν... Γιατί στήν πραγματικότητα εἶναι καρποί κούφιοι, ἄδειοι, νεκροί ἀπό τή ζωή ἐκείνη, ἀπό τήν οὐσία πού τρέφει καί ζωοποιεῖ...

Αὐτή εἶναι ἡ σημερινή εἰκόνα τῆς ἐποχῆς μας! Ἕνας κόσμος νεκρός, ἀποκομμένος ἀπό τήν ἀληθινή ζωή. Ἕνας κόσμος τραγικός, πού κουβαλᾶ χωρίς συναίσθηση τή νεκρότητά του καί νομίζει _ ὤ, τῆς πλάνης _ ὅτι ζεῖ ἀληθινά...

Νά, μέσα σέ τί ψέμα καί τί ὑποκρισία ζεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος! Ἑορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Ἑορτάζουμε Χριστούγεννα, χωρίς νά ἔχουμε σχέση μέ τήν ὑπόθεση τῆς σωτηρίας μας! Ἑορτάζουμε Χριστούγεννα, χωρίς νά ἔχουμε ἑτοιμάσει τή σκοτεινή σπηλιά μας _ τήν ψυχή μας, δηλαδή _γιά νά᾿ ρθει νά γεννηθεῖ μέσα σ᾿ αὐτήν ὁ Χριστός μας! Κρύα καί παγερή ὅλη ἡ ὕπαρξή μας! Ξένη καί ἀφιλόξενη γιά τόν Χριστό μας! Ὅπως τότε πού γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Καί τότε «οὐκ ἦν» αὐτῷ «τόπος ἐν τῷ καταλύματι...». Δέν ὑπῆρχε τότε, λέει, γιά Ἐκεῖνον μέρος γιά νά γεννηθεῖ...

Ἀλήθεια, μήπως δέν ὑπάρχει καί σήμερα μέρος γιά Ἐκεῖνον μέσα στήν ψυχή μας;...

Πόσο τραγική ἀλήθεια εἶναι ἡ ἐποχή μας! Πόσο ψεύτικη κάναμε τή ζωή μας!

Μέ μιάν ἀπύθμενη ὑποκρισία καί ἕνα δυσδιάκριτο μεγάλο ψέμα ἔπεισε ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του γιά τήν ἀρετή του, καί ἔφτειαξε ἔτσι ἕναν Χριστό ὅπως τοῦ ἄρεσε! Ἕναν ψεύτικο Χριστό! Καί ζεῖ μ᾿ αὐτό τό ψέμα...

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στόν κόσμο δέν ἔχει ἀπομείνει πιά τίποτε ἀληθινό. Μόνο ἕνα εἶναι ἀληθινό, κι αὐτό εἶναι ὁ Χριστός μας, ἡ ἴδια ἡ Ἀλήθεια. Στήν πραγματικότητα ἀναζητοῦμε ὅλοι μας τή λύτρωση, ψάχνουμε νά βροῦμε τό ἀληθινό, ἐπιθυμοῦμε νά ξαναβροῦμε τό αὐθεντικό μας πρόσωπο. Ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπᾶ. Καί θέλει ἀπό τό «κατ᾿ εἰκόνα» πού εἴμαστε νά μᾶς φέρει στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν». Καί ἀναζητᾶ ταπεινά ἐκεῖνον πού θά Τόν δεχθεῖ, ἐκεῖνον πού θά Τόν φιλοξενήσει γιά νά γεννηθεῖ μέσα του...

Γι᾿ αὐτό ἡ Παναγία μας γυρνάει τίς μέρες αὐτές ἀπό τόπο σέ τόπο χτυπώντας τήν πόρτα τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός. Ζητάει νά τῆς ἀνοίξουμε γιά νά μπεῖ μέσα νά γεννήσει τόν Χριστό μας. Εἴμαστε ὅλοι ὑποψήφια σπήλαια γιά νά Τόν δεχθοῦμε. Εἴμαστε ἀραχνιασμένα καί βρώμικα σπήλαια, ἀλλά _ ὤ τῆς συγκαταβάσεώς Του _ Ἐκεῖνος μᾶς καταδέχεται! Καί περιμένει νά ἀνταποκριθοῦμε...

Πλησιάζει ἡ Νύκτα. Καί πρέπει νά βρεθεῖ κατάλυμα γιά τόν Χριστό μας...

Πόσοι ἄραγε ἀπό μᾶς θά ἀποδεχθοῦμε τήν πρόσκληση τοῦ Οὐρανοῦ;

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ Πανοσιολογιωτάτου ἁγίου Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου Ἀρχιμανδρίτη π.Χρυσοστόμου)