Ομολογία

ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ


(το νέο "φρούτο" στη δια της βίας

σύνδεση των chipsμε τα barcodesο).


"Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου" Σοφοκλής.

του κ. Ιωαννου Καρδαση, οικονομολογου

Εξ αφορμής κάποιων αναφορών επωνύμων (όπως η Γρηγοριανή μελέτη) ή ανωνύμων (από διάφορους –υποτίθεται- ειδήμονες περί τα Μαθηματικά), που είδαν το φως της δημοσιότητας και αναφέρονται σε «οπτικές εντυπώσεις» μεταξύ αριθμών ή σε «νοηματικούς» αριθμούς, που βέβαια δεν αφορούν την επιστήμη των Μαθηματικών, αλλά την Επιστήμη της Παραψυχολογίας και την Επιστήμη της Ψυχιατρικής, μας δίδεται η ευκαιρία να αναπτύξουμε το τόσο προσφιλές σε ορισμένους συνωμοσιολογικούς κύκλους θέμα της Αριθμολογίας, που τόσο επιδέξια εμφανίστηκε και θέλει να εξηγήσει φαινόμενα και καταστάσεις χρησιμοποιώντας είτε αυτούσιους τους αριθμούς, είτε μετατρέποντας τους σε λέξεις, είτε και το αντίστροφο.

Η ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ ΓΕΝΙΚΩΣ

Με τον όρο αριθμολογία νοούνται όλες εκείνες οι απόψεις και θεωρίες, που διατυπώθηκαν ανά τους αιώνες για την συμβολική χρήση των αριθμών σε σχέση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Οι ασκούντες την αριθμολογία ονομάζονται αριθμολόγοι. Η αριθμολογία αποτελεί κλάδο της αποκρυφολογίας και αναζητά τις υποτιθέμενες έννοιες των αριθμών και τις σχέσεις τους προς τα φυσικά φαινόμενα. Πολλοί έχουν ασχοληθεί με την αριθμολογία κατά καιρούς και έχουν μεταφέρει τις διάφορες θεωρίες για την σχέση αριθμών και θρησκευτικών συμβόλων, μέσα δε σ’ αυτά τα πλαίσια απαιτείται η γενικότερη εξέταση της θρησκευτικής και συμβολικής χρήσης των αριθμών για να γίνει ορθή κατανόηση της χρήσης και του ειδικού νοήματος του αριθμού 666 στο σχετικό χωρίο της Αποκάλυψης. Θα καταγραφούν εδώ οι μαρτυρίες εγκρίτων μελετητών γύρω από το θέμα αυτό και κυρίως του Καθηγητή Θεολογίας του Παν. Αθηνών κ. Μ. Σιώτη:

Η συμβολική και θρησκευτική χρήση των αριθμών

Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν έχουν καμία άλλη αξία εκτός από εκείνη την οποία ο άνθρωπος προσδίδει σε κάθε έναν από αυτούς. Ο λόγος, οι σκέψεις και οι στοχασμοί των ανθρώπων είναι οι παράγοντες εκείνοι, οι οποίοι χρησιμοποιούν όλους τους αριθμούς για τον καθορισμό της σχέσης των πάσης φύσεως όντων και φαινομένων της φύσεως, της ζωής και της ιστορίας. Έτσι νοούνται όλοι οι αριθμοί σαν παραστατικά σύμβολα έκφρασης της πολλαπλότητας των όντων, των πραγμάτων, των φαινομένων, των θεμάτων, των γεγονότων του σύμπαντος, ως και της σχέσης ή αναφοράς, που υπάρχει μεταξύ όλων αυτών. Από την προσπάθεια λοιπόν των ανθρώπων να καθορίσουν τις πάσης φύσεως σχέσεις των πραγμάτων μεταξύ των, οι αριθμοί προσέλαβαν για πρώτη φορά την συμβολική τους έννοια, μερικές δε φορές και συγκεκριμένη τρόπον τινά, μαγική δύναμη.

Η ιστορία όλων των λαών πιστοποιεί, ότι πολλοί και διάφοροι είναι οι παράγοντες εκείνοι, που συνετέλεσαν, ώστε διάφοροι αριθμοί να προσλάβουν εξέχουσα θρησκευτική αξία και δύναμη. Όπως δε εύστοχα έχει παρατηρηθεί, λαοί και άτομα έχουν σαφώς εκφράσει την προτίμησή τους για ορισμένους αριθμούς, όπως λ.χ. ο Ισραήλ. Για τους Εβραίους οι αριθμοί 10, 12 και 22 έχουν ιδιαίτερη θρησκευτική αξία. Ο πρώτος γιατί είναι ο αριθμός του «Δεκαλόγου», ο δεύτερος γιατί εκφράζει το πλήρωμα του περιούσιου λαού του Θεού, τις δώδεκα δηλαδή φυλές του Ισραήλ και ο τρίτος, διότι σε είκοσι δυο ανέρχονται τα γράμματα του Εβραϊκού αλφαβήτου, με τα οποία καταγράφηκε ο Μωσαϊκός Νόμος. Έχει ορθά παρατηρηθεί, ότι η αριθμολογία της Παλαιάς Διαθήκης παρουσιάζει τόση έκταση, ώστε να συνιστά ιδιαίτερο κλάδο της επιστημονικής έρευνας της Βίβλου.

Η αξία και η δύναμη των αριθμών προβάλλεται και σήμερα, ιδιαίτερα από τους κατασκευαστές των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ανάλογη προβολή έκαναν κατά την αρχαιότητα οι Μαθηματικοί, οι Αστρονόμοι, οι Μετεωρολόγοι, οι Φιλόσοφοι και οι Μάγοι. Μέσω στοχασμών και υπολογισμών εμφανίσθηκαν οι συμβολισμοί των αριθμών στους πανάρχαιους λαούς των Αιγυπτίων, των Σουμερίων, των Χαλδαίων, των Βαβυλωνίων, των Εβραίων, των Περσών και των Ελλήνων. Οι συμβολισμοί αναπτύχθηκαν εξ ίσου από τους Χριστιανούς και τους Γνωστικούς, γενικεύθηκαν δε από τους Εβραίους θεοσοφιστές, οπαδούς της «Καββάλα» τον 13ο μ. Χ. αιώνα.

Από τους Έλληνες πρώτοι οι Ορφικοί και μετά από αυτούς οι Πυθαγόρειοι, προσέδιδαν στους αριθμούς συμβολική έννοια και ουσιαστική δύναμη. Οι τελευταίοι μάλιστα θεώρησαν αυτούς σαν την αρχή και την αιτία του σύμπαντος. Ο Πυθαγόρας αντιλαμβανότανε την υπερφυσική δύναμη των αριθμών σαν την κύρια αιτία της αρμονίας του σύμπαντος. Αυτή την πλήρη απεικόνιση παρείχε, κατά τον Πυθαγόρα, η αρμονία της πολυδιάστατης Μουσικής τέχνης. Κατά τους Έλληνες αρχαίους στοχαστές και τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι αριθμοί προσδιορίζουν ακριβώς τις σχέσεις των όντων, κατά τρόπο ο οποίος διασφαλίζει την αρμονία του σύμπαντος. Κατά τους νεώτερους θεολόγους της Δύσης, «το θαύμα των αριθμών» είναι κατ’ ουσίαν θέμα «θεολογικό», διότι μόνον η θεολογία ίσταται «κατ’ ενώπιον» του ενός και μόνου «αναριθμήτου».

Με τα όσα ήδη εκτεθήκανε, κατανοείται και η κατά καιρούς προσπάθεια των διαφόρων δήθεν «θεογνωστικών» συστημάτων, τα οποία ασχολούνται περί την θεολογίαν των αριθμών. Κατ’ ουσίαν θα επιτρεπότανε να λεχθεί, ότι οι αριθμοί προσδιορίζουν το «μήκος κύματος», δια του οποίου γίνεται αισθητή η υπόσταση των όντων του σύμπαντος και η σχέση ενός εκάστου εξ αυτών προς όλα τα άλλα. Τα εκτεθέντα βοηθούν επαρκώς στην κατανόηση της μικρής εκείνης διαδικασίας, η οποία συνετέλεσε αποφασιστικά στην διάκριση των αριθμών σε «ιερούς» και μη.

Πράγματι υπάρχουν για όλους τους λαούς και σε όλες τις θρησκείες, αριθμοί ιεροί και μη. Συλλήβδην αναφέρονται ως ιεροί οι 2, 3, 4, 7, 8, 9, 10, 12, 40, 50, 70, 72, 77 και 144 (ο 12 στο τετράγωνο). Όπως ορθά παρατηρεί ο Φ. Χάϊλερ, η μονάδα, ο αριθμός ένα (1), δεν λογίζεται από θρησκευτική άποψη σαν ένας μεταξύ των πολλών άλλων αριθμών, καθότι αποτελεί σύμβολο Εκείνου, του οποίου όμοιος δεν υπάρχει, του υπέρτατου δηλαδή «Νου», εκείνου, ο οποίος δίνει υπόσταση σε όλα τα όντα και νόημα σε κάθε ένα από τους άπειρους αριθμούς.

Η ανάπτυξη της ιδιάζουσας ιερότητας του κάθε προαναφερθέντα αριθμού δεν θεωρείται εδώ απαραίτητη. Αυτή παρουσιάζεται επαρκώς στα περισσότερα θεολογικά και εγκυκλοπαιδικά λεξικά. Παρά ταύτα κρίνεται απαραίτητη μόνο η απλή υπογράμμιση της ιερότητάς των από καθαρά χριστιανικής άποψης.

Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι αριθμοί αυτοί συμβολίζουν:

α/ ο δυο (2) το μυστήριο της εις το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ενσάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού.

β/ ο τρία (3) την ενυπόστατη ενότητα κοινωνίας ζωής, δράσης και μακαριότητας των τριών προσώπων της μιας και μόνης αληθινής θεότητας.

γ/ ο τέσσερα (4) τις τέσσερις διαστάσεις του σύμπαντος και την προς αυτές κατεύθυνση των τεσσάρων Ευαγγελιστών για την εξαγγελία σ’ όλους τους ανθρώπους του κηρύγματος της εν Χριστώ σωτηρίας του κόσμου.

δ/ ο έξη (6) την τελειότητα της θείας δημιουργίας, την οποίαν διαφυλάσσουν τα εξαπτέρυγα Χερουβίμ.

ε/ ο επτά (7) την μακαριότητα του Θεού από της καταπαύσεως αυτού από τα έργα της θείας δημιουργίας, της οποίας γίνεται και ο άνθρωπος κοινωνός, ζει και ασχολείται πνευματικά κατά τις αργίες της Κυριακής και των άλλων εορτών.

στ/ ο οκτώ (8) το άνοιγμα του κόσμου, κατά τους μετά Χριστόν χρόνους, προς την βασιλεία του Θεού, ως και την τοποθέτησή του στο στόχαστρο του διαβόλου.

ζ/ ο δέκα (10) την απόλυτη τελειότητα της θείας σοφίας.

η/ ο δώδεκα (12) το πλήρωμα του λαού του Θεού.

θ/ ο σαράντα (40) τους πειρασμούς των ανθρώπων και τις πνευματικές ασκήσεις των Χριστιανών για την εξουδετέρωσή τους.

ι/ ο εβδομήντα (70) την χρηστότητα του Θεού.

ια/ ο εβδομήντα δύο (72) την ζωή και την αποστολή του λαού του Θεού και της Εκκλησίας μέσα στους άλλους λαούς.

ιβ/ ο εβδομήντα επτά (77) την μακροθυμία του Θεού.

ιγ/ ο ενενήντα εννέα (99) το «Αμήν» των Χριστιανών σαν απάντηση στο εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού.

Νεώτεροι ερμηνευτές του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου υποστηρίζουν, ότι εκ της χρήσεώς τους κατέστησαν ιεροί και οι αριθμοί 38 (Ιωάν. 5, 5) και 153 (Ιωάν. 21, 11). Κατ’ αυτούς ο μεν πρώτος συμβολίζει την αδυναμία του ανθρώπου να σώσει τον εαυτό του και τον κόσμο, καθώς και την ανάγκη της θείας επέμβασης, ο δε δεύτερος την δια του Ιησού Χριστού σωτηρία των πάντων. Κατά δε τους Γνωστικούς, ο αριθμός 888 ήτανε το άθροισμα των γραμμάτων «Ιησούς».

Η κρυπτογραφική χρήση των αριθμών και ο αναγραμματισμός τους.

Οι αρχαίοι λαοί έκαναν ευρεία χρήση των αριθμών στα διάφορα κρυπτογραφήματά τους. Όπως αναφέρεται στον Σενέκα, ο Αλεξανδρινός γραμματικός Απίων (1ος αιώνας μ.Χ.) εκλάμβανε τα δυο πρώτα γράμματα της Ιλιάδας ΜΗ (ΝΙΝ ΑΕΙΔΕ, ΘΕΑ...) σαν επιλεγέντα σκόπιμα για την δήλωση των 47 ραψωδιών και των δυο έργων του Ομήρου, της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Η χρήση αυτή των γραμμάτων ως αριθμών συνιστούσε προφανώς την επέκταση της αντίληψης για την συμβολική έννοια και την μαγική τους δύναμη.

Η συστηματική και ευρύτερη κρυπτογραφική χρήση των αριθμών παρουσιάζεται για πρώτη φορά στους Εβραίους της βαβυλώνιας αιχμαλωσίας (586-538 π.Χ.), για ασφαλέστερη μεταξύ τους συνεννόηση. Μόνον έτσι είναι δυνατόν να κατανοηθεί η ανάπτυξη ειδικής αριθμοτεχνικής διαδικασίας ενός κρυπτογραφικού συστήματος από αυτούς, στο οποίο έδωσαν το ελληνικό όνομα «γεματρία». Πρόκειται για τον εξεβραϊσθέντα όρο «γεωμετρία». Ο εβραϊκός όρος γεματρία δεν αποτελεί μόνο παραφθορά, αλλά και παρανόηση της ελληνικής λέξης «γεωμετρία». Με αυτόν οι Εβραίοι χαρακτήριζαν την τακτική των Ραββίνων, με την οποίαν απέδιδαν ονόματα και λέξεις με αριθμούς και αριθμούς με ονόματα και λέξεις.

Κατά τον Αρτεμιόδωρο τον Εφέσιο τον συντάκτη του «Ονειροκρίτου» (2ος αιώνας μ.Χ.), ο εκ Ταλμισσού Αρίστανδρος, ο οιωνοσκόπος του Μ. Αλεξάνδρου, χρησιμοποιούσε την τεχνική της «γεματρίας», χαρακτήριζε δε σαν «αναγραμματισμό» την αποκρυπτογράφηση των αριθμών με γράμματα. Ενδεχομένως βοηθάει ο Αλεξανδρινός Φίλωνας στην κατανόηση της χρήσης του όρου «γεματρία» από τους Ραββίνους σαν αριθμοτεχνικής μεθόδου με την έκφρασή του: «Γεωμετρία δε την κατ’ αναλογίαν ισότητα περιποιούσα...». Πρέπει να υπογραμμισθεί ότι από τους Εβραίους παρέλαβαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, όχι μόνο την πράξη αλλά και το όνομα «γεματρία», όπως αυτό καταδεικνύεται από απόσπασμα του Πυθαγόρειου μαθηματικού και φιλοσόφου Άρχυτου (347 π.Χ.): «Περί δε τας των άστρων ταχυτάτος και επιστολάν και δυσίων παρέδωκαν αμίν σαφή διάγνωσιν και περί γαμετρίας και αριθμών και σφαιρικώς και ουχ ήκιστα περί μουσικάς». Ανάλογο φαινόμενο είναι και αυτό που παρουσιάζεται σήμερα, την ευρύτατη δηλαδή χρήση από τους ξένους ερευνητές Ελληνικών λέξεων, ως ειδικών επιστημονικών όρων, όπως οι λέξεις «κυβερνητική», «οικολογία», «πληροφορική» κλπ., τους οποίους εν συνεχεία χρησιμοποιούν και οι Έλληνες με το νέο επιστημονικό περιεχόμενό τους.

Την ευρύτατη χρήση της «γεματρίας» πιστοποιούν τα «αποκαλυπτικά» κείμενα τα αναφερόμενα στους «έσχατους καιρούς», τα αναγραφόμενα σε Εβραϊκά Απόκρυφα, σε επιγραφές της Πομπηΐας (79 μ. Χ.) και σε πολλά κείμενα των Γνωστικών. Ο αναγραμματισμός ή γενικότερα η αποκρυπτογράφηση αυτών των αριθμών, οι οποίοι διατυπωνόντουσαν κατά κανόνα με γράμματα του Εβραϊκού ή του Ελληνικού αλφαβήτου, προϋπόθετε πάντοτε την μύηση των ενδιαφερομένων.

Στην περαιτέρω συμβολική χρήση των αριθμών συνετέλεσε και η αλληγορική ερμηνεία διαφόρων χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι λ.χ. το χωρίο της Γεν. 14, 16 ερμηνευότανε αλληγορικά σαν αναφερόμενο με τον αριθμό 318 (ΤΙΗ) στο πρόσωπο του Ελιέζερ του υπηρέτη του Αβραάμ, ακριβώς γιατί το όνομά του γραφόμενο με Εβραϊκά γράμματα έδινε το άθροισμα 318 και γιατί αυτός θα ήτανε ο κληρονόμος του Αβραάμ, εάν παρέμενε άτεκνος (Γεν. 15, 2-3). Ένα βήμα παρακάτω προχώρησαν οι συντάκτες των Εσχατολογικών αποκαλυπτικών βιβλίων του όψιμου Ιουδαϊσμού, στην αλληγορική χρήση των αριθμών. ΄Ετσι χρησιμοποίησαν για την περιγραφή των προσωπικών στοχασμών και οράσεών τους περί εσχάτων, την μέθοδο της «γεματρίας». Μετά από αυτούς έκαναν ευρύτερη χρήση των αριθμών οι Γνωστικοί, μάλιστα για την εξήγηση με αυτούς της προέλευσης και της υπόστασης του σύμπαντος και του κακού που ενυπάρχει σ’ αυτό. Τελευταίοι έκαναν, όπως ειπώθηκε, ευρύτατη χρήση των συμβολισμών με τους αριθμούς, οι Εβραίοι θεοσοφιστές, οπαδοί της «Καββάλα» (13ος αιώνας μ.Χ.).

Την συμβολική χρήση των αριθμών διευκόλυναν περισσότερον των άλλων οι λεγόμενοι «τρίγωνοι» αριθμοί. Αλλά ποίος είναι ο ορισμός τους; «Αριθμοί τρίγωνοι είναι εκείνοι, των οποίων οι μονάδες μπορούν να διατεθούν εν είδει τριγώνου». Ο ορισμός όμως δεν φαίνεται να είναι σαφής, ούτε και επαρκής. Δια του χαρακτηρισμού τούτου μάλλον νοούνται αριθμοί τριψήφιοι, οι οποίοι αποτελούν το άθροισμα των αριθμών κατά σειράν από 1 και εξής. Τέτοιοι αριθμοί είναι ο 10, η «ιερά τετρακτύς» των Πυθαγορείων, (1+2+3+4 = 10), οι 15, 21, 28, 36, 45, 55, 78, 91, 105, 120, 136, 153, 171, 190, 210, 231, 253, 276, 300, 351, 378, 406, 435, 465, 496, 598, 561, 595, 630, 666 κλπ. Εξ αυτών απαντούν στην Καινή Διαθήκη μόνον οι 153 και 666. Ο πρώτος είναι το άθροισμα κατά σειράν των αριθμών 1-17, ο δε δεύτερος το άθροισμα πάλιν κατά σειράν των αριθμών 1-36. Αυτός συμβολίζει ακριβώς το μέγα θηρίο της Αποκάλυψης (13, 18) και συνιστά τον αριθμό του ονόματος, δηλ. της ταυτότητας του Αντιχρίστου.

Η σφράγιση των ανθρώπων με τον αριθμόν 666.

Η συμβολική έννοια του αριθμού 666 προσδιορίζεται σαφώς στο χωρίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη (13,18). Πρόκειται περί του αριθμού του «θηρίου» της Αποκάλυψης, περί ανθρώπου δηλαδή, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως θηρίο. «Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου, ο αριθμός γαρ ανθρώπου εστίν. Και ο αριθμός αυτού εξακόσια εξήκοντα εξ». Άξια σημειώσεως είναι η προς τον αριθμό αυτό ισοψηφία των γραμμάτων της Ελληνικής λέξης «θηρίον», εάν αυτή γραφτεί με Εβραϊκά στοιχεία.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης περιγράφει λεπτομερώς τη γενόμενη προς αυτόν αποκάλυψη του Θεού, που αναφέρεται στην επί της γης κατά τους έσχατους καιρούς εμφάνιση του Αντιχρίστου, καθώς και τον αμείλικτο πόλεμο αυτού κατά των μελών της Εκκλησίας του Χριστού, ακριβώς όπως το όραμα τούτο αποτυπώθηκε στην οθόνη της ψυχής του, κατά τρόπο πιστό και απαράλλακτο. Τούτο σημαίνει ότι ο Ευαγγελιστής δεν συγγράφει, αλλ’ απλώς καταγράφει πιστώς όσα είδε και όπως τα είδε. Η διατύπωση: «Ώδε η σοφία εστίν, ο έχων νούν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου...» παρέχει τα χαρακτηριστικά ενός αινίγματος, η φρασεολογία και το γλωσσικό ύφος του οποίου ομοιάζει πλήρως προς τα αντίστοιχα της περί των εσχάτων γραμματείας των Αποκρύφων του όψιμου Ιουδαϊσμού. Χρησιμοποιούνται δηλαδή εδώ λέξεις και εκφράσεις, οι οποίες αποτελούν φιλολογικά γνωρίσματα της τότε θρησκευτικής γραμματείας. Με αυτά ο Ιωάννης διατυπώνει πιστά τα δεδομένα του οράματός του.

Τα όσα εκτίθενται στην περικοπή της Αποκάλυψης 13, 1-17 καθιστούν σαφές, ότι το δια του αριθμού 666 χαρακτηριζόμενο θηρίο της Αποκάλυψης ταυτίζεται με τον Αντίχριστο, όπως αυτό παρουσιάζεται, κατά την ομόφωνη ερμηνευτική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας: α/ ο απόστολος Παύλος στην δεύτερη επιστολή προς Θεσσαλονικείς (2, 3-12) και β/ ο αυτός Ιωάννης εις την πρώτη (2, 18-22 και 4, 3) και στην δεύτερη καθολική επιστολή του (στ. 7).

Με όσα εκτέθηκαν στα κείμενα αυτά, ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί επί της γης σαν πραγματικό ιστορικό πρόσωπο κατά τους έσχατους καιρούς της υπόστασης του κόσμου, θα αναγνωριστεί δε με τον αριθμό της ταυτότητάς του, το 666, μόνο μετά την έλευσή του και μόνο από τους φωτισμένους εκείνους Χριστιανούς, οι οποίοι θα διακρίνονται για την «σοφία του Θεού» και για τον «νου του Χριστού», ο οποίος πρέπει να τους διακατέχει (Αποκ. 13, 18 και 17, Ρωμ. 11, 34, Α΄ Κορινθ. 2, 16). Το ευρύτερο πλαίσιο του οράματος του Ιωάννη, εντός του οποίου προβάλλει η μορφή του εν λόγω θηρίου διαγράφεται από την περικοπή της Αποκάλυψης 11, 15 και 13, 17. Το πλαίσιο αυτό συνιστά την απαραίτητη προϋπόθεση κατανόησης της θηριωδίας του Αντιχρίστου και του αντιπροσώπου του, του δεύτερου θηρίου της περικοπής αυτής (13, 11-17). Και οι δύο παρουσιάζονται διαδραματίζοντες τα πλέον μυσαρά και απάνθρωπα πρόσωπα της παγκόσμιας ιστορίας, όπως αυτά ερμηνεύονται από τους διάφορους εκκλησιαστικούς συγγραφείς.

Μερικοί ερμηνευτές βλέπουν στον αριθμό 666 κρυπτογραφημένο όχι μόνο το όνομα, αλλά και αυτό το πρόγραμμα της δράσης του Αντιχρίστου. Η άποψη αυτή ενισχύεται και με τις περιγραφές στις περικοπές της Αποκάλυψης 19, 20 και 20, 10. Άλλωστε κατά την τακτική της «γεματρίας», το νόημα του 666 προβάλλει τρισδιάστατο. Τούτο ακριβώς εκφράζεται με την τριπλή επανάληψη του ψηφίου 6, η οποία συμβολίζει την εις το πρόσωπο του Αντιχρίστου ανακεφαλαίωση της κακίας, της πλάνης, της απάτης και δι’ αυτών, της από του Θεού αποστασίας των ανθρώπων, του παρελθόντος, του εκάστοτε παρόντος και του μέλλοντος. Όλα αυτά σημαίνουν, ότι η προσωπική δράση του μέλλοντος να έλθει στους έσχατους καιρούς Αντιχρίστου θα έχει αναφορά δια του πάτρωνός του, του Σατανά, στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Με άλλα λόγια η δράση του Αντιχρίστου θα αναπτυχθεί σε εκτέλεση του υπό του Σατανά προσχεδιασθέντος προγράμματος ανατροπής της υπάρχουσας στον κόσμο θείας τάξης και αχρήστευσης της εκ του κακού σωτηρίας των ανθρώπων, με το απολυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού και με την δράση της Εκκλησίας Του στον κόσμο.

Το σατανικό πρόγραμμα δράσης του Αντιχρίστου έχει σαν βάση τον αριθμό 6. Αυτός ευρισκόμενος προ του 7 και όντας το μισό του 12, εκφράζει με την σχέση του αυτή την ανακεφαλαίωση, όπως προαναφέρθηκε, της κακότητας όλων των αιώνων. Ο αριθμός 7 συμβολίζει τις, μετά την ολοκλήρωση του έργου της δημιουργίας του σύμπαντος, ευλογίες του Θεού, ως και την χαρά του ανθρώπου από την κοινωνία του με τον Θεό κατά τις ημέρες της Κυριακής και κατά τις ημέρες αργίας, κατά τις διάφορες εορτές. Ο αριθμός πάλι 12 συμβολίζει αυτό τούτο το πλήρωμα της Εκκλησίας, τον νέο δηλαδή περιούσιο λαού του Θεού. Η προς αμφότερους τους αριθμούς τούτους σχέση του αριθμού 6 εκφράζει την απουσία από τον κόσμο παντός ό,τι εκφράζουν για τους πιστούς οι αριθμοί 7 και 12.

Όλα αυτά σημαίνουν, ότι ο Αντίχριστος, σύμφωνα με το προσχεδιασμένο πρόγραμμα της δράσης του, θα κάνει το παν για να ξεπεράσει σε κακότητα και φθορά όλους τους πριν από αυτόν αντιχρίστους, τους εχθρούς της Εκκλησίας. Αυτό άλλωστε βεβαιώνουν και οι σαφείς σχετικές προρρήσεις του Ιησού Χριστού (Ματθ. 10, 22, 24, 10-14, Μαρκ. 13, 13, Λουκ. 21, 17).

Κατά τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, ο Αντίχριστος θέλει τον κόσμο χωρίς αρμονία, γαλήνη, ειρήνη και τάξη και σε διαρκή αναστάτωση, την δε ζωή των ανθρώπων χωρίς αγάπη, αρετή, δικαιοσύνη και πρόοδο, αλλά πλήρη πάσης κακίας, μίσους, θλίψεων και φθοράς. Έτσι πραγματοποιεί το θέλημα του πάτρωνός του Σατανά. Η προτίμησή του προς τον αριθμό 666 εκφράζει το απόλυτο της διάθεσής του να καταστρέψει ολοσχερώς παν ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού καλό και ωραίο δημιούργησε σε έξη ημέρες και να αποδείξει, ότι η δημιουργία εκείνη δεν υπήρξε τόσο καλή, όπως την προβάλλει το βιβλίο της Γένεσης. Στην κατά της Εκκλησίας πολεμική του ο Αντίχριστος περιλαμβάνει προτίστως την παραπλάνηση των μελών της και την αποστασία τους από Αυτήν. Προς τούτο θα μετέλθει το ψεύδος, τον δόλο, την βία, την τρομοκρατία, ακόμη και το έγκλημα. Ουσιαστικό χαρακτηριστικό της τακτικής του αυτής θα είναι η χρησιμοποίηση κατά της Εκκλησίας διαφόρων πολιτειακών συστημάτων, ακόμη δε και αυτής της κρατικής εξουσίας.

Ο πάτρωνας του Αντιχρίστου, ο Σατανάς, θα οργανώσει την σφράγιση των ανθρώπων, με τον αριθμό 666 πολύ πριν την έλευση του Αντιχρίστου στον κόσμο. Κατά την φρασεολογία του χωρίου της Αποκάλυψης 13, 16-17, η σφράγιση θα γίνει σύμφωνα με τις παραστάσεις της τότε εποχής. Η σφράγιση δηλαδή αυτή παρουσιάζεται, ότι θα γίνει δια «χαράγματος» στο μέτωπο ή στο δεξί χέρι, όπως δηλαδή γινότανε τότε στους σκλάβους και στα κτήνη με καυστικό όργανο (τατουάζ), για ένδειξη της κυριότητας επ’ αυτών του κατόχου τους. Κατά την φρασεολογία της σημερινής εποχής ο αριθμός 666 θα ήτανε δυνατόν να χαρακτηριστεί σαν το ιδιαίτερο «μήκος κύματος» των παραπλανητικών εκπομπών του Αντιχρίστου. Η κατά το πνεύμα του χωρίου της Αποκάλυψης 13, 16-18 αναγραφή, οπουδήποτε του αριθμού αυτού, σαφώς προβάλλει τον Αντίχριστο σαν τον μέλλοντα άρχοντα όλου του κόσμου.

Πρώτα ο επίσκοπος Ρώμης Ιππόλυτος (+235) προέβαλε πλήρως τον Αντίχριστο σαν το αντίτυπο του Ιησού Χριστού. Τούτο σημαίνει, ότι με τον Αντίχριστο θα πραγματοποιηθούν μέχρι της τελευταίας λεπτομέρειας, όλα όσα εγένοντο κατά την ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού, αλλά κατά την αντίστροφη φορά. Θα συμβούν δε μεταξύ των άλλων και πλείστα όσα θαύματα («τέρατα και σημεία») με τις ενέργειες και την δύναμη του Σατανά. Όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος (Β΄ Κορινθ. 1, 12. Εφεσ. 1, 13. 4, 30. Παράβαλε Αποκ. 7, 3-8) και ο Ιησούς Χριστός έχει σφραγίσει τους πιστεύοντες σ’ αυτόν. Την σφραγίδα αυτή των «χαρισμάτων» του Αγίου Πνεύματος θέλει ακριβώς ο Σατανάς να εξαλείψει με τη τοποθέτηση της σφραγίδας του 666 πάνω στους Χριστιανούς.

«Είναι αληθές ότι, οιαδήποτε αναγκαστική σφράγισις ήθελεν επιβληθή εις τους συνειδητούς και αφοσιωμένους Χριστιανούς, αύτη δεν συνεπάγεται και την αυτόματον έκπτωσιν τούτων από της πίστεώς των» (Σιώτου Μ. Καθηγητή Θεολογίας Παν. Αθηνών. Ο αριθμός του Αντιχρίστου. Άρθρο στην εφημερίδα Εστία. Αθήνα 29.12.86, συνέχεια 5η).

Άλλωστε υπενθυμίζεται, ότι το Ελληνικό αλφάβητο δεν έχει γράμμα που να ισοψηφεί προς τον αριθμό 6 και ότι προς τούτο χρησιμοποιούνται τα δύο γράμματα στ, τα οποία είναι συγχρόνως και τα αρχικά της λέξης «σταυρός». «Εάν ο Αντίχριστος πολεμά τον Χριστό, το κάνει διότι ο Χριστός είναι εσταυρωμένος και γι’ αυτό αναστημένος. Αυτός, ο Αντίχριστος, ως ψευδομεσσίας και ψευδοπροφήτης, υπόσχεται στους ανθρώπους επίγειο παράδεισο, λύτρωσι και σωτηρία χωρίς σταυρό. Πως μπορεί όμως να υπάρξη παράδεισος χωρίς αγάπη και πως μπορεί να υπάρξη αληθινή αγάπη χωρίς το σταύρωμα του εγωϊσμού; Η επανάστασις κατά του εγωϊσμού είναι η πιό ριζική επανάστασις στον κόσμο, που χωρίς αυτήν καμία αλλαγή στο καλύτερο δεν μπορεί να γίνη. Είναι χαρακτηριστική η ερμηνεία που εδόθη στον συμβολικό αριθμό του Αντιχρίστου 666 που στα ελληνικά γράφεται ΧΞΣτ΄ (Χριστός Ξένος Σταυρού). Ένας Χριστός, δηλαδή Μεσσίας, χωρίς Σταυρό είναι ο Αντίχριστος και όλοι οι πρόδρομοι του Αντιχρίστου» (Γεωργίου. Αρχιμανδρίτη, καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγ. Όρους. Ο σταυρός του Χριστού και η σημασία του στην ζωή μας. Άγ. Όρος 1993, σελ. 53).

Κατά την γνώμη ορισμένων ερμηνευτών, ο Αντίχριστος με την επιλογή του αριθμού χξστ΄ ενεπλάκη στην παγίδα του Χριστού, καθόσον δια των γραμμάτων τούτων του Ελληνικού αλφαβήτου, αυτός μεν παρίσταται με το γράμμα ξ, που έχει την μορφή του φιδιού, με την οποίαν ο Σατανάς έκαμε την πρώτη εμφάνισή του στον κόσμο, ο δε Χριστός τον συνθλίβει με τις θεϊκές δυνάμεις του θεανδρικού προσώπου του και του σταυρικού του θανάτου, όπως εκφράζονται με τα γράμματα Χ και ΣΤ. «Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει τον αριθμό του Αντιχρίστου με ελληνικά ψηφία, χξs’. Όχι με αραβικούς αριθμούς, 666. Ούτε έστω ολογράφως, όπως συμβαίνει μ’ άλλους αριθμούς σ’ άλλες περιπτώσεις (π.χ. Αποκ. 7, 4-9) Κι αυτό ασφαλώς δεν γίνεται τυχαία. Οι άγιοι Πατέρες δίδουν εδώ την εξής θαυμάσια εξήγηση: Χ = ο Χριστός, Ξ = το φίδι, ο διάβολος. S = ο άνθρωπος. Ήτοι ο Αντίχριστος είναι εχθρός του Χριστού και του ανθρώπου. Χωρίζει τον άνθρωπο από τον Χριστό. Ακόμα και με τα σύμβολά του ο Αντίχριστος θυμίζει την εχθρική και θανάσιμη αποστολή του. Μήπως όταν ’ρθεί, αντί για το 666, έχει ως σημαία του τα ψηφία χξs’: Δεν πρέπει, λοιπόν, και τα ψηφία αυτά να μας φοβίζουν;» (Μπακογιάννη Β. Αρχιμανδρίτη. Εποχή Αντιχρίστου; Μία άλλη άποψη. Αθήνα 1992, σελ. 18, 19).

. Όπως τονίσθηκε εύστοχα από τους συντάκτες δυο σχετικά αξιόλογων δημοσιευμάτων, του Πρεσβύτερου Β. Βολουδάκη και του Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου: «οι αφοσιωμένοι εις την πίστιν των Χριστιανοί δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν ούτε από τον Διάβολο, ούτε από τον Αντίχριστο, ούτε από τας σφραγίδας και τα χαράγματα αυτού. (Σιώτη Μ. Καθηγητή Θεολογίας Παν. Αθηνών. Άρθρο στην εφημερίδα Εστία. Αθήνα 29.12.86. συνέχεια 5η). Πάντως υπάρχει ευθύνη έναντι Θεού και ανθρώπων για όλους εκείνους, αρμόδιους και μη, οι οποίοι είτε από αδιαφορία, είτε από αμέλεια, είτε από δόλο, συνεργούν στην πραγματοποίηση ενός προδιατεταγμένου σατανικού σχεδίου.

Πως ερμηνεύθηκε μέχρι σήμερα ο αριθμός 666.

Οι σκληρές δοκιμασίες των πιστών και οι διωγμοί τους, σχεδόν από όλους τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, από του Καλιγούλα (37-41 μ.Χ.) μέχρι του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.), όπως και το αναπτυχθέν νωρίτερα από τις δοκιμασίες έντονο ενθουσιαστικό στοιχείο, συνέβαλαν αποφασιστικά στην πρώϊμη ανάπτυξη της προσδοκίας της Δεύτερης Παρουσίας του Ιησού Χριστού, σαν επικείμενης και πλησιάζουσας.

Η προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας ήτανε συνυφασμένη, σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού, προς την πίστη για το τέλος του παρόντος κόσμου και την εμφάνιση του Αντιχρίστου λίγο πριν το τέλος αυτό.

Τα γεγονότα αυτά συνετέλεσαν στην κατά καιρούς και κατ’ επανάληψη αναζήτηση του Αντιχρίστου με τον αναγραμματισμό του αριθμού 666 προς αναγνώριση της ταυτότητάς του. Τα ονόματα όλων των Ρωμαίων αυτοκρατόρων εξετάσθηκαν ποικιλοτρόπως επί τη βάσει όχι μόνον του Ελληνικού, αλλά και του Εβραϊκού και του Λατινικού αλφαβήτου. Το ίδιο συνέβη και με τα ονόματα των μεγάλων αιρεσιαρχών. Πολλές φορές μάλιστα δεν ανεζητούντο άτομα, αλλά διάφορα αντιχριστιανικά πολιτειακά ή κοσμοθεωριακά καθεστώτα. Οι ερμηνείες αυτές ακόμη και όσες φορές να διεψεύδοντο από τα πράγματα, παρουσιάζονταν σύμφωνες προς τα λεγόμενα από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στις δυο καθολικές επιστολές του για την εμφάνιση

πολλών αντιχρίστων: «... και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασι» (Α΄ Ιωάν 2, 18. Πρβλ. Β΄ Ιωάν. 7.).

Ο άγιος Ειρηναίος (140-202), ο πρώτος συστηματικός αντιαιρετικός συγγραφέας της Εκκλησίας, βλέπει στο πρόσωπο του Ναβουχοδονόσορα Β΄, του βασιλέως των Βαβυλωνίων (665-562 π.Χ.), έναν πραγματικό αντίχριστο, στο πρόσωπο του οποίου ανακεφαλαιώθηκε όλη η από της εποχής του Νώε κακία και αποστασία του Ιουδαϊκού λαού, από την πίστη του στον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό. Ο Ναβουχοδονόσορας αυτός, είχε επιβάλει δια πυρός και σιδήρου σ’ όλους τους Εβραίους την προσκύνηση της μεγάλης εικόνας του προσώπου του (βλέπε Δανιήλ 3, 1-97).

Ο Ειρηναίος πάλιν αντιλαμβάνεται το χωρίο της Αποκάλυψης 13, 18 σαν μια ακριβή προφητεία περί του Αντιχρίστου, η οποία δεν είναι δυνατόν παρά να πραγματοποιηθεί στους έσχατους καιρούς του κόσμου. Αυτός δε θεωρεί σαν φυσική συνέπεια των χαλεπών καιρών της ιστορίας και των εξ αυτών θλίψεων των ανθρώπων, την αναζήτηση από αυτούς του Αντιχρίστου με τον αναγραμματισμό του αριθμού 666. Κατά τον Ειρηναίο, και οι πλέον πιθανές αναζητήσεις αφήνουν το πρόβλημα ανοικτό και το αίνιγμα του 666 άλυτο. Τούτο δε θα συμβαίνει πάντοτε μέχρι την παρουσία του πραγματικού Αντιχρίστου, ακριβώς διότι είναι δυνατόν πολλά ονόματα ηγετών και θρησκευτικών ψευτοδιδασκάλων να παρέχουν την απαιτούμενη ισοψηφία προς το 666. ΄Ετσι ο Ειρηναίος κατακρίνει στις μέρες του τις δήθεν αναγνωρίσεις του Αντιχρίστου, από τους Γνωστικούς, στο πρόσωπο του ονόματος «Ευανθάς» (Ρωμαίος έπαρχος της Παλαιστίνης) ή συλλογικά στο ρωμαϊκό καθεστώς με το όνομα «Λατείνος», όπως και σε ολόκληρο το ειδωλολατρικό καθεστώς στο όνομα «Τειτάν». Παρατηρείται, ότι προκειμένου περί των δυο τελευταίων περιπτώσεων οι Γνωστικοί με πολύ ευκολία παραβίαζαν και αυτή την ορθογραφία των ονομάτων «Λατίνος» και «Τιτάν», απλώς και μόνον για να εξασφαλίσουν την ισοψηφία του αριθμού 666. Για όλα αυτά ο Ειρηναίος συνιστά στους αναγνώστες του να αποφεύγουν τέτοιες αναζητήσεις, γιατί ακριβώς πριν από την παρουσία του πραγματικού Αντιχρίστου, δεν υπάρχει καμία βάση αναγνώρισής του.

Πολλοί από τους νεώτερους ερμηνευτές, αφού λησμόνησαν ότι ο Αντίχριστος θα είναι πρόσωπο των έσχατων καιρών, αναζήτησαν την ισοψηφία του αριθμού 666 στα γράμματα του ονόματος διαφόρων προσώπων, δηλαδή πολιτικών ή θρησκευτικών αρχηγών, οι οποίοι εδίωξαν και έβλαψαν την Εκκλησία του Χριστού. Από αυτούς ορισμένοι βασίστηκαν κυρίως στα λόγια του Ιησού Χριστού: «Όταν ουν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως το ρηθέν δια Δανιήλ του Προφήτου». Επειδή δε η βεβήλωση αυτή ταυτίσθηκε με την τοποθέτηση στα Άγια των Αγίων του ναού των Ιεροσολύμων του αγάλματος διαφόρων ηγεμόνων, όπως του Αντίοχου του Επιφανή, του Καλιγούλα (40 μ.Χ.) κ.ά., ανεγνώριζαν στο πρόσωπο του αυτοκράτορα Καλιγούλα, με το πραγματικό του όνομα «Γάϊος Καίσαρ», τον ίδιο τον Αντίχριστο. Άλλοι ερμηνευτές ανεγνώρισαν τον Νέρωνα λόγω των θηριωδιών του. Και αυτού το όνομα «Νέρων Καίσαρ» γραφόμενο με εβραϊκά γράμματα παρέχει την ισοψηφία του 666. Άλλοι πάλιν ανεγνώρισαν τον Αντίχριστο στο πρόσωπο του αυτοκράτορα Τραϊανού. Ερμηνεύοντες συλλογικά απέδιδαν τον 666 σαν τον αριθμό του ονόματος του Αντιχρίστου, προσομοιάζοντες αυτόν με την έννοια του «χάους» στο ρωμαϊκό κράτος και ιδιαίτερα στην προβολή από αυτό της λατρείας των ρωμαίων αυτοκρατόρων σαν θεών, σ’ όλους τους εχθρούς και τους διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού, σ’ όλες τις υπερπροσωπικές αντίθετες δυνάμεις, σ’ όλα δηλαδή τα κοινωνικά και κοσμοθεωριακά αντιχριστιανικά συστήματα. Δεν πρέπει να λησμονηθεί ότι ο Αντίχριστος αναζητήθηκε από πολλούς στα πρόσωπα διαφόρων Παπών, του Λούθηρου, του Ναπολέοντα, του Χίτλερ κ. ά.

Κατά την ερμηνευτική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη παρέχει αποκαλυπτικές οράσεις του συγγραφέα για την μετά Χριστό πορεία της παγκόσμιας ιστορίας. Σύμφωνα με την ίδια ερμηνευτική παράδοση και το χωρίο του βιβλίου 13, 18 αποτελεί μια καθαρή αποκαλυπτική προφητεία για τον Αντίχριστο. Νοείται δηλαδή αυτός σαν ένα συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, που θα εμφανιστεί κατά τους έσχατους καιρούς της υπόστασης του παρόντος κόσμου. Η Αγία Γραφή δεν παρέχει συστηματικά σαφείς και επαρκείς πληροφορίες για τον Αντίχριστο, παρά μόνο κάποιες περιστατικές πληροφορίες. Πλην όμως από αυτές συνάγεται, ότι η Αποστολική Εκκλησία είχε σταθερή αντίληψη για την μέλλουσα παρουσία του και για την φθοροποιό δράση του στον κόσμο. Ως γνωστόν η Αποστολική Εκκλησία είχε σταθερή αντίληψη και για την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου, της οποίας ένα από τα προγνωστικά θα είναι και η έλευση του Αντιχρίστου. Ο Ιησούς Χριστός για την Δεύτερη Παρουσία του κράτησε απόρρητη «την ημέρα και την ώρα» (Ματθ. 24, 36. Μαρκ. 13, 32) για το συμφέρον των Χριστιανών.

Τις περί του Αντιχρίστου παραστάσεις των μελών της Αποστολικής Εκκλησίας προσδιόριζαν οι σχετικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, οι σχετικές εκφράσεις περί των εσχάτων καιρών των ειδικών απόκρυφων βιβλίων του όψιμου Ιουδαϊσμού, και κυρίως τα όσα είχαν διδαχθεί από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους. (Πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. 2, 3-12, Α΄ Ιωάν. 2, 12, 22, 4, 3 και Β΄ Ιωάν. 7). Είναι αλήθεια, ότι δεν έχουμε σαφή αντίληψη της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού για τον Αντίχριστο. Ασφαλώς έχουμε αναφορά και σ’ αυτόν στην μακρά ομιλία του Κυρίου για τους έσχατους καιρούς και μάλιστα με τα λόγια του: «Εγερθήσονται δε ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται, και δώσωσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν και τους εκλεκτούς». Είναι αλήθεια επίσης, ότι οι Ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, οι οποίοι αναφέρουν τους λόγους του Ιησού Χριστού για τα προγνωστικά της δευτέρας παρουσίας, συνέδεσαν στενά αυτά με όσα είπε ο Κύριος για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ. Χ.), ακριβώς γιατί οι ίδιοι έζησαν το δράμα της καταστροφής αυτής και μάλιστα σαν μια αληθινή προεικόνιση των θλίψεων των έσχατων καιρών και της καταστροφής του κόσμου. Έτσι δεν αναφέρθηκαν περισσότερο στους λόγους του Ιησού Χριστού για τον Αντίχριστο, γιατί δεν τον θεώρησαν ακόμη παρόντα.

Ο Απόστολος Παύλος θέλοντας να κατασιγάσει τα έκτροπα των Χριστιανών της Θεσσαλονίκης, τα οποία υπαγόρευαν το έντονο ενθουσιαστικό στοιχείο της πίστης τους, ενδεχομένως δε και οι παρεξηγήσεις του κηρύγματός του περί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου (Α΄ Θεσσαλ. 4, 13-5, 11, 2, 1-2) προβάλλει κατηγορηματικά σαν ουσιαστικό χαρακτηριστικό των έσχατων καιρών και της Δευτέρας Παρουσίας, την εμφάνιση και δράση του Αντιχρίστου. Κατά τον Απόστολο Παύλο, χαρακτηριστικό γνώρισμα του Αντιχρίστου θα είναι η προβολή αυτού ως θεού: «Ώστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού καθίσαι, αποδεικνύοντα εαυτόν ότι εστίν Θεός» (Β΄ Θεσσαλ. 2, 4). Ο Παύλος δεν χρησιμοποιεί το όνομα «Αντίχριστος», αλλά το ισοδύναμο μετοχικό επίθετο «ο αντικείμενος», τονίζει δε με πολλή έμφαση, ότι η όλη δράση του Αντιχρίστου θα γίνει «κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη αδικίας τοις απολλυμένοις, ανθ’ ων την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς» (Β΄ Θεσσαλ. 2, 6-10). Η τελευταία αυτή έκφραση σημαίνει ότι όλες οι επιτυχίες του Αντιχρίστου θα γίνουν με την ανοχή του Θεού για την δοκιμασία των αμαρτωλών ανθρώπων. Τον Αντίχριστο θα εξοντώσει πάνω στην ακμή της δράσης του, σύμφωνα με την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, ο Ιησούς Χριστός: «Όν ο Κύριος Ιησούς ανελεί τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού» (Β΄ Θεσσαλ. 2, 8).

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συμπληρώνει, τρόπον τινά, την περί του Αντιχρίστου εικόνα των μελών της Αποστολικής Εκκλησίας, με όσα αναφέρει περί αυτού στις δυο καθολικές επιστολές του (Α΄ Ιωάν. 2, 22. 4, 3 και Ιωάν. 7), αλλά και στην Αποκάλυψη (13, 1-18). Έτσι είναι και ο μόνος, που χρησιμοποιεί πέντε φορές την ονομασία «Αντίχριστος» δηλώνει δε με αυτήν: α/ Κάθε ένα που αντιτίθεται προς το πρόσωπο, το έργο και την διδασκαλία του Ιησού Χριστού και β/ τον ένα και μεγαλύτερο πολέμιο του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του, ο οποίος θα είναι συγκεκριμένο πρόσωπο της παγκόσμιας ιστορίας και μάλιστα των εσχάτων καιρών. Η έκφραση «Ηκούσατε ότι ο Αντίχριστος έρχεται» φανερώνει ότι ο Ιωάννης αναφέρεται στην ευρύτατα γνωστή παράδοση της Αποστολικής Εκκλησίας για τον Αντίχριστο. Κατά τον Ιωάννη (Α΄ Ιωάν. 2, 22 και 4, 3), η διάθεση, το πνεύμα δηλαδή και το πρόγραμμα αυτού τούτου του ενός Αντιχρίστου, προβάλλονται από πολλούς συνεχώς δια μέσου της Ιστορίας, πολύ πριν από την εμφάνισή του στον κόσμο.

Ανάλογες αναφορές έχουν κάνει επώνυμοι αναλυτές της Αποκάλυψης στις μέρες μας. Ο Καθηγητής Θεολογίας του Παν. Αθηνών κ. Σ. Αγουρίδης γράφει σχετικά:

«Δεν μπορούμε να κλείσουμε το κεφ. 13 χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο για το 666 ως τον αριθμό του θηρίου, «αριθμός γαρ ανθρώπου εστίν (13, 18)». Πρόκειται περί εφαρμογής της ραββινικής μεθόδου της γεματρία. Έλληνες και Ιουδαίοι δεν είχαν τότε εν χρήσει αραβικούς αριθμούς. Τα γράμματα του αλφαβήτου ανταποκρίνονταν σε αριθμούς: α=1, β=2, ε=5, ι=10, κ=20 κ.τ.λ. Έτσι κάθε λέξη μπορούσε να μεταφρασθεί σε έναν αριθμό, όπως και κάθε αριθμός μπορούσε να μεταφρασθεί σε μια ή περισσότερες λέξεις (πρβλ. Σιβυλλικούς Χρησμούς 5, 12 εξ.). Έπρεπε να υπάρχει κάποια σχετική μύηση έτσι ώστε κάποια ομάδα ή κοινότητα υπό ένα αριθμό να καταλάβει το ίδιο πρόσωπο. Ο Deissmann παραθέτει την εξής επιγραφή από την Πομπηΐα: «Αγαπώ αυτήν της οποίας ο αριθμός είναι 545», επίσης στους Σιβυλλικούς Χρησμούς (2, 324 εξ.), ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται με τον αριθμό 888. Ως γνωστό, οι 318 βασιλείς που βοήθησαν τον Αβραάμ στον πόλεμο, (Γεν. 14, 14,) υπαινίσσονταν, κατά την Επιστολή Βαρνάβα, το σταυρό του Ιησού. Όσον ήταν για τους αναγνώστες δύσκολο να καταλάβουν πως η πόρνη-Βαβυλώνα ήταν η Ρώμη (17, 3) άλλο τόσο ήταν δύσκολο να αντιληφθούν ποιός ήταν ο αυτοκράτορας «ος ην και έστιν και παρέσται» (17, 9) ή τον αριθμό 666. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τους εκτός της χριστιανικής κοινότητας αναγνώστες του Ιωάννη. Τη γεματρία βρίσκουμε όχι μόνο στον ιουδαϊσμό και στον χριστιανισμό, υπάρχει και στο Ισλάμ, ιδίως μεταξύ των Σούφι (βλ. Ιντρίς Σαχ, «οι Διδασκαλίες των Σούφι», μετάφραση από αγγλικά, Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1981, σελ. 275 εξ.). Άλλωστε, ήταν συνήθεια για τον συγγραφέα (της Αποκάλυψης) η μεταφορά ονομάτων από τα εβραϊκά στα ελληνικά: Αβαδδών με το Απολλύων (9, 11), και στο 16, 16 έχουμε ελληνικά το Αρμαγεδών. Η όλη γραμμή της σκέψης από τα κεφ. 12-13 μέχρι της καταστροφής της Ρώμης, κεφ. 17-18, είναι η επίθεση του αυτοκράτορα-αντιχρίστου, με τη βοήθεια των βασιλιάδων συμμάχων του, κατά του Θεού και της Εκκλησίας, μετά τη θεία εκδίκηση κατά της πόρνης-Ρώμης, σε ένα τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που θα στοιχίσει τη ζωή σε πληθώρα μαρτύρων της Εκκλησίας. Η τελική μάχη περιγράφεται στο κεφ. 19 εξ., όπου ο ουράνιος στρατηλάτης Μεσσίας, ο Λόγος του Θεού, συντρίβει, με τις ουράνιες στρατιές του, τις δαιμονικές δυνάμεις της Ιστορίας. Το θηρίο και ο Μεσσίας τελικά αναμετρώνται, ο καθένας με την βοήθεια ανάλογων προς τον χαρακτήρα του στρατευμάτων, σε έναν πραγματικό, εσχατολογικό πόλεμο, με αποτέλεσμα το κέντρο του ρωμαϊκού κόσμου, την πόρνη-Βαβυλώνα, να αντικαταστήσει η πόλη του Θεού στα κεφ. 21-22. Αυτό είναι το εσχατολογικό σενάριο στη σκέψη του Ιωάννη. Μόνο με απαράδεκτη αυθαιρεσία μπορούμε να αποσπούμε ένα τέτοιο σενάριο από τις ιστορικές ρίζες που έχει στην εποχή του. Μεταξύ Ιστορίας και υπεριστορίας δεν υπάρχουν διαρχικές διακρίσεις.

Ο συγγραφέας (της Αποκάλυψης) αναμένει οι αναγνώστες του να αντιληφθούν ποιός βρίσκεται υπό το 666: αυτή είναι η έννοια της φράσης «Ώδε η σοφία εστίν. Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. αριθμός γαρ ανθρώπου εστίν (13, 18)». Την ίδια φράση χρησιμοποιεί και στο 17, 9 «ώδε ο νους ο έχων σοφίαν», όταν καλεί τους αναγνώστες να καταλάβουν πως οι 7 κεφαλές «επτά όρη εισίν όπου η γυνή κάθηται επ’ αυτών», όπως και οι βασιλείς είναι 7, από τους οποίους «οι πέντε έπεσαν, ο εις έστιν, ο άλλος ούπω ήλθεν, και όταν έλθη ολίγον αυτόν δει μείναι». Και το θηρίον «ο ην και ουκ έστιν, και αυτός όγδοος εστίν και εκ των επτά εστίν, και εις απώλειαν υπάγει». Και συνεχίζει το κείμενο για τις σχέσεις των βασιλιάδων με το θηρίο. Απλή γνώση της αποκαλυπτικής ιουδαϊκής γλώσσας (βλ. π.χ. 4 Έσδρα την όραση του αετού στο κεφ. 13) δεν αφήνει αμφιβολία πως περικοπές όπως η ανωτέρω αναφέρονται σε εσχατολογικά σενάρια με άμεση σχέση προς συγκεκριμένες κάθε φορά περιόδους της Ιστορίας. Ο Ιωάννης, όπως και οι αναγνώστες του, ζουν δραματικές ώρες και περιμένουν δραματικότερες και σε τέτοιες ώρες δεν ταιριάζουν αριθμητικά παιχνίδια, ο προφήτης περιμένει με το 666 να μπερδέψει την αστυνομία, όχι τους αναγνώστες του. Από όσο ξέρει ο γράφων, ενώ για άλλους αριθμούς έχουμε από την αρχαιότητα κάποιες παραδόσεις (1, 2, 3, 4, 7, 8), για τον έξι (6) δεν έχουμε. Και αν ακόμη είχαμε, αυτό δε θα σήμαινε τίποτε για τη δική μας νοηματοδότηση του κειμένου. Απλώς, ο αναγνώστης πρέπει να είναι ενήμερος πως κάποιοι εξηγητές επιχειρούν διάφορα: φθάνουμε στο 666 ως το άθροισμα των αριθμών 1-36, και το 36 συμβαίνει να είναι το άθροισμα του 1-8 κ.ό.τ., ή το 6 είναι καταραμένος αριθμός, κι’ όταν έχουμε τρεις φορές το 6, όπως 666, αυτό σημαίνει τρισκατάρατος, την ιδιαζόντως μεγάλη σατανικότητα του θηρίου» (Αγουρίδη Σ. Καθηγητή Πανεπιστημίου. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 326-328).

Σαν συμπέρασμα σ’ όλα τα ανωτέρω εκτεθέντα παρατίθενται τα γραφέντα από τον Καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Μ. Σιώτη: «Ταύτα πάντα αποτελούν τον πυρήνα της καθαράς και αυθεντικής ιστορικής παραδόσεως της διδασκαλίας της Εκκλησίας περί του Αντιχρίστου. Συνιστούν δε μέρος του ενιαίου περιεχομένου του οχυρού της Ορθοδοξίας. Επί τη βάσει του πυρήνος τούτου εγράφησαν τα περί του Αντιχρίστου εμπνευσμένα κεφάλαια όλων των εγχειριδίων της Δογματικής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πολλά καλά άρθρα της Εγκυκλοπαιδείας, ως και αξιόλογοι ειδικαί μελέται, μεταξύ των οποίων διακρίνεται η του καθηγητού Ανδρέου Θεοδώρου. Μόνον οι αφελείς και επιπόλαιοι εχθροί της Εκκλησίας, οι τα πάντα δηλαδή κρίνοντες και ελέγχοντες, σκανδαλίζονται εκ των αληθειών τούτων της καθαράς χριστιανικής πίστεως, εν τη επιθυμία των δε να χλευάσουν και να ανατρέψουν αυτάς, γίνονται πραγματικοί συνεργάται του Αντιχρίστου και του πάτρωνός του, του Σατανά» (Σιώτη Μ. Καθηγητή Παν. Αθηνών. Ο αριθμός του Αντιχρίστου. Άρθρο στην εφημερίδα Εστία, 31.12.86. συνέχεια 7η).

Η ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Μετά την περάτωση της μελέτης της έννοιας της αριθμολογίας και της εφαρμογής ανά τους αιώνες από διάφορα κέντρα ή μεμονωμένα άτομα, θεωρείται σκόπιμο να αναφερθούν κάποιες περιπτώσεις, που κυκλοφορούν σήμερα, είτε προερχόμενες από προτεσταντικούς κύκλους της Αμερικής, είτε από διάφορους ορθόδοξους κύκλους της Ελλάδας και οι οποίες επηρεάζουν το Ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας και το αποπροσανατολίζουν από το πρωταρχικό μέλημα του, δηλ. την με την Θεία Χάρη ενεργοποίηση του Αγίου Πνεύματος, που βρίσκεται στο κάθε μέλος της, ώστε να υποβοηθηθεί η πορεία του προς τον ένα και μοναδικό σκοπό της ύπαρξής του, που είναι η θέωσή του και η απόλαυση της Βασιλείας του Θεού, δηλ. του Παραδείσου, από αυτήν ακόμη την επίγεια ζωή.

Προτεσταντική αριθμολογία

Από τους κύριους εκφραστές της είναι η προτεστάντισσα-ευαγγελική και φουνταμενταλίστρια M. Relfe, την οποίαν χρησιμοποιούν -ίσως εν αγνοία τους- σαν πρότυπο, ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί.

Παράδειγμα εφαρμογής της αριθμολογίας από την Relfe είναι η χρησιμοποίησή της για την επεξήγηση του γιατί η κάρτα Visa αποτελεί εισιτήριο του Αντιχρίστου για την Κόλαση. Θαυμάστε την παράξενη λογική της: Visa = 666, διότι: Vi = o λατινικός αριθμός 6, το s = ηχεί «ζζ», όπου το ζ είναι το 6ο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου και τέλος το a, εάν κοιταχθεί στον καθρέπτη φαίνεται 6 (!!!). Δεν θα αναφερθούμε στον μακρύ κατάλογο των περιπτώσεων με την ύπαρξη του 666 σε διάφορα προϊόντα, υπηρεσίες, έντυπα, κάρτες, ταινίες κλπ. που βρίσκεται στα βιβλία της Relfe (Relfe M. When your money fails. Montgomery, Alabama USA 1981, σελ. 15-21).

Εξ άλλου ο ίδιος κατάλογος βρίσκεται αυτούσιος σε πολλά βιβλία και έντυπα, που κυκλοφορούν στην Ελλάδα: (όπως π.χ. στις σελίδες 11-16 του βιβλίου του μοναχού Παρθένιου Αγιορείτη: Το χάραγμα της Αποκάλυψης, στις σελίδες 6-8 του βιβλίου του δημοσιογράφου Α. Καψάλη: 666- Η σφραγίδα του Αντιχρίστου, Αθήνα 1986, στις σελίδες 108-111 του βιβλίου του Dr. D. C. Yermac: Σιωνισμός-666 κ.ά.). Μια παράξενη λογική πρυτανεύει στα βιβλία της Relfe, όπου συμβουλεύει να προσέχουμε και το ψηφίο 9, διότι μπορεί να είναι μέρος του συστήματος του Αντιχρίστου, όπως π.χ. σε μερικές κάρτες πληρωμής της VISA, όπου αναγράφεται ο αριθμός 699. Η Relfe συμβουλεύει να μην εφησυχάζουμε, γιατί: «...τα έξη είναι προγραμματισμένα ανάποδα... είναι στην πραγματικότητα 666».

Ορθόδοξη αριθμολογία

Όπως ακριβώς συμβαίνει στην προτεσταντικής προέλευσης αριθμολογία, έτσι και στην ορθόδοξης προέλευσης αριθμολογία έχουμε χρησιμοποίηση των αριθμών, όπου με διάφορες αλχημείες εξάγονται εκείνα τα συμπεράσματα, που πρέπει να εξαχθούν. Για παράδειγμα, γνωρίζετε, ότι στο νόμο 1599/11.6.1986 «περί των νέων ταυτοτήτων» παρουσιάζεται o αριθμός του θηρίου, ο 666; Και εάν όχι διαβάστε το βιβλίο του π. Ε. Χατζή και την εξήγηση που δίνει: «Η έκδοση των νέων ταυτοτήτων του ΕΚΑΜ εξεδόθη με τον ΦΕΚ Α τεύχος και αριθμό 1599 το οποίο αθροιζόμενο δίνει τον αριθμό 6. Εψηφίσθη τον μήνα Ιούνιο, ήτοι αριθμός 6. Εδημοσιεύθη το έτος 1986, το οποίο αθροιζόμενο δίνει τον αριθμό 6. Έχουμε δηλαδή τον αριθμό 666, το θηρίο του Αντιχρίστου» (Χατζή Ε. Πρεσβυτέρου-Θεολόγου. Το Χάος του Υδροχόου. Αθήνα 1993, σελ. 63)

Σε ορισμένα έντυπα παρουσιάζεται και υπερτονίζεται η προφητεία του Οσίου Νείλου, όπου γράφεται σχετικά: «Ουαί, αλλοίμονον, ω πατέρες κλαίω και θρηνώ την μέλλουσαν αποκατάστασιν της μοναδικής πολιτείας του όρους τούτου. Διότι μετά τα 1913, μένουν έτη 79, εις τα οποία μέλλουν να γίνουν τα όσα κακά προεγράψαμεν, από τον έσχατον αντίχριστον, έτη από κτίσεως κόσμου 7500. Πράγματι 1913 + 79 = 1992 ήτοι 7500 δηλαδή 5508 + 1992 = 7500 έτη» (Δωροθέου Σ. Ορθόδοξο έντυπο. Προκήρυξη). Δηλαδή ο όσιος Νείλος λέγει, ότι το 1992 ο κόσμος θα γίνει αγνώριστος γιατί θα πλησιάζει η έλευση του αντιχρίστου και τούτο διότι: ο Χριστός γεννήθηκε 5508 χρόνια από κτήσεως κόσμου, η προφητεία λέχθηκε το 1913 και θα εκπληρωθεί μετά από 79 χρόνια, οπότε 5508 + 1913 + 79 = 7500 χρόνια από κτίσεως κόσμου, χρονιά έλευσης του Αντιχρίστου (που συμπίπτει με το 1992). Βέβαια το 1992 πέρασε και δεν έγινε ο κόσμος αγνώριστος.

Γνωρίζετε, ότι στις πρώτες βοήθειες ενυπάρχει το σπέρμα του αριθμού του Αντιχρίστου; Εάν όχι, ορισμένοι σπεύδουν να σας πληροφορήσουν: «Τις Πρώτες Βοήθειες τις ονομάζουν ΕΚΑΒ 166. ΕΚΑΒ σημαίνει Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Βοηθείας καλούμε δηλαδή σε βοήθεια με τον αριθμό 166, που πολύ γρήγορα θα μετατραπεί με το 666» (Σίμων ο Κυρηναίος. Αγωνιστική Ομάς Ορθοδόξων Χριστιανών. Προκήρυξη). Έτσι λοιπόν το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας βαπτίστηκε αυθαίρετα Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Βοήθειας, που μάλιστα σύντομα θα έχει αριθμό κλήσης, τον 666 (!!!).

Αντιγράφουμε από το περιοδικό της Μητρόπολης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας: «Με κάθε επιφύλαξι θα επιχειρήσωμε τώρα να παρουσιάσωμε εδώ μια άλλη άποψι για το σεισμό του Αιγίου, που ακούσθηκε αμέσως στην πόλι μας. Είναι περίεργη και πρωτότυπη μαζί. Ούτε και να την απορρίψης μπορείς, ούτε όμως και να την αποδεχθής ανεπιφύλακτα! Μερικοί λοιπόν παρετήρησαν, ότι τόσο τα χρονικά δεδομένα όσο και τα στοιχεία εντάσεως του σεισμού μας δίδουν τον αριθμό του Αντιχρίστου, δηλ. τον αριθμό 666 και μάλιστα δυο φορές. Και ιδού πως: ο σεισμός σύμφωνα με τις επίσημες κρατικές ανακοινώσεις έγινε την 3.15΄ πρωϊνή ώρα, είχε δε ένταση 6.3 βαθμούς της κλίμακος Ρίχτερ. Ο συνδυασμός των αριθμών 3, 15, 6, 3, αν τεθούν σε σειρά, μας δίδει τον αριθμό του Αντιχρίστου. Δηλ. 3+3=6, 1+5=6, 6, ήτοι 666! Αλλά και η χρονολογία του σεισμού μας δίδει για δεύτερη φορά τον ίδιο αριθμό! Και ιδού πως: ο σεισμός έγινε στις 15.6.1995. Ο συνδυασμός των αριθμών 15, 6, 1995, αν τεθούν σε σειρά, μας δίδουν πάλι τον αριθμό 666 ως εξής: 1+5=6, 6, 1+9+9+5=24 και 2+4=6!» («Εκκλησιαστική Διακονία και Μαρτυρία». Δελτίον τύπου και πληροφοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Αρ. φύλλου 236, 10.11.1995). Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε κανένα σχόλιο, παρά να επαναλάβουμε το ρητό: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου».

Αναφέρει σε ομιλία του ο Αρχιμανδρίτης π. Ε. Βίττης: «Το ζήτημα του 666 μας απασχολεί ήδη γιατί υπάρχει ειδικός νόμος του Ελληνικού Κράτους, Νόμος 1599 Φ(ύλλο) Ε(φημερίδος) Κ(υβερνήσεως) 75/Α/11.6.86 αναφερόμενος στη σχέση κράτους και πολίτη και στην καθιέρωση νέας καινούργιου τύπου ταυτότητας. Μιά παρατήρηση για τον αριθμό του Νόμου. Ο αριθμός 1599. Αν προσθέσετε το 1 στο 5 και αναποδογυρίσετε τα δυο 99, θα έχετε τον αριθμό 666! Τυχαίο. Έτσι νομίζουμε. Αλλά το αναφέρουμε για να ιδήτε πως και «τυχαία» ακόμη το 666 παραμονεύει στη ζωή μας» (Βίττη Ε. Αρχιμανδρίτη. Περί του Αντιχρίστου και του συμβόλου του, 666. Ομιλία στην Εστία της Ιεράς Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου. Έκδοση Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγ. Όρους 1997, σελ. 2). Όταν ευσεβείς πατέρες της Εκκλησίας μας ασχολούνται με την αριθμολογία, εμείς δεν έχουμε παρά να σιωπήσουμε.

Στην μικρή αυτή παράθεση παραδειγμάτων εφαρμογής της αριθμολογίας από Ορθοδόξους Χριστιανούς βλέπουμε, ότι αυτοί δεν υστερούν σε εφευριματικότητα σε τίποτε από συναδέλφους τους Προτεστάντες και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις τους ξεπερνούν δημιουργώντας τελείως παράλογες καταστάσεις. Επ’ αυτών όλων η γνώμη μας είναι ότι: «Το γήπεδο της μαθηματικής επιστήμης είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο γήπεδο, για να μπορεί να παίζει κανείς επιβάλλοντας τους δικούς του όρους παιχνιδιού». Εάν όμως επιμένει να παίζει, όπως αυτός επιθυμεί, τότε θα του υποδεικνυότανε να παίζει στο γήπεδο του παραλόγου, όπου εκεί έχει όλη την άνεση να κινείται, όπως αυτός θα ήθελε.

Είναι γνωστές βέβαια οι σχετικές διατάξεις και κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τους αριθμολόγους (δηλ. τους περιέργως τα μαθηματικά μεταχειριζομένους), όπου σύμφωνα με τον ΛΣΤ΄ Κανόνα της Συνόδου της Λαοδίκειας, ο οποίος επικυρώθηκε με τον ΞΑ΄ κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, οι μεν κληρικοί-αριθμολόγοι καθαιρούνται, οι δε λαϊκοί-αριθμολόγοι επιτιμώνται με έξη έτη αποχής από την Θ. Κοινωνία, σε περίπτωση δε υποτροπής εκβάλονται έξω της Εκκλησίας του Χριστού (Πηδάλιον. Αθήνα 1990, σελ. 272-275 και 434-435).

.