ΜΑΥΡΕΣ ΚΗΛΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΜΑΣ (β΄)
Άγιος ο Θεός, μα και ο Θεσσαλονίκης Παναγιώτατος;
Άπαγε της βλασφημίας!!
Θυμιά ο διάκονος σε αρχιερατική χοροστασία τρις (τρισσώς) τον ένθρονο Χριστό στο τέμπλο, αλλά τον ένθρονο Αρχιερέα εννεάκις (εδώ τοποθετούμε 9 θαυμαστικά).
Και της αντιευαγγελικής Μαριολατρείας ουκ έστε τέλος:
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» και ας κραυγάζει ο Παύλος ματαίως βέβαια, η καλογεροσύνη τα θέλει αλλιώς να επικαλούνται την πρέσβειρα μητέρα ως σωτήρα, ενώ ένας είναι ο μεσίτης, Κύριος Ιησούς.
Έτσι αντιστρέφονται οι ρόλοι;
Και από κοντά μαγικές «λαϊκοορθόδοξες» πρακτικές:
αγία ζέση, αγία σκόνη, «αγία ζώνη» μετά τον 10ο αι. και άλλα μπιχλιμπίδια.
Και ας το βροντοφωνάξουμε, ότι το σώμα και το αίμα του Χριστού αποκλειστικώς παρέχει άφεση αμαρτιών και αιώνια ζωή.
Δρ. Γ. Μουστάκης
Θεολόγος- Κοινωνιολόγος
_i%20sfagi_ton%2012_mitropoliton_montaz.jpg)
Κάποιες παρατηρήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ/ Ως προς τους τίτλους:
Οι διάφοροι τίτλοι στην Εκκλησία μας υπάρχουν από την αυγή της Ιστορίας της:
Ο Αντιοχείας άγιος Ιγνάτιος προσφωνεί τον Σμύρνης άγιο Πολύκαρπο το 150:
«Θεομακαριστώτατε».
Ο Κων/πόλεως προσφωνείται Παναγιώτατος μετά την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο.
Ο Θεσσαλονίκης προσφωνείται Παναγιώτατος αποκλειστικά και μόνο στην επαρχία του ήδη από το 400.
Ο Μονεμβασίας και Σπάρτης προσφωνείται Παναγιώτατος ήδη από το 1301 με χρυσόβουλο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου για την περιοχή του Μυστρά.
Ο Ρώμης προσφωνείται «άγιος Πατέρας» ήδη από την αυγή της ιστορίας από τους άλλους Πατριάρχες. Ο πρώτος που δεν τον αποκάλεσε έτσι, αλλά «άγιε Αδελφέ» είναι ο ΚΠόλεως Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος με όλα τα γνωστά επακόλουθα.
Οι άλλοι Πατριάρχες «Θειότατοι» και ο Μόσχας «Αγιώτατος».
Τον τίτλο «Οικουμενικός Πατριάρχης» τον καθιέρωσε πρώτος ο ΚΠόλεως άγιος Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής το 595 και προκάλεσε τη μήνη του Ρώμης αγίου Γρηγορίου Α΄ Διαλόγου (του ποιητή της ακολουθίας των προηγιασμένων).
Επομένως οι τίτλοι έχουν ιστορική αξία και δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Εξ άλλου, ο Θεός Πατέρας προσαγορεύεται και «Πανάγιος», όπως και ο άγιος Νικόλαος, η δε Θεοτόκος «Παναγία» κ.λπ.
Β/ Ως προς τη θυμίαση, πιθανώς 9 φορές ο Αρχιερέας, διότι θεωρείται η ορατή μορφή του Χριστού, του οποίου είναι εις τύπον και τόπον.
Γ/ Τα της Μαριολατρείας αποτελούν παπικά κατάλοιπα, όπως και εκείνο το: «ίνα μεσιτεύσεις προς τον φιλάνθρωπον Θεόν», που μπορεί να παρεξηγηθεί.
Τα περί των αγίων «αγιωτικών», δηλ. μαγικών, και αυτά είναι κατάλοιπα του Παπισμού και επ’ αυτών υπάρχει αναλυτική μελέτη του Ηλείας Γερμανού
ΙΚ
Κάποτε συμψάλλων μεθ'ενός χωρικού "τόλμησα"να πω
ΑπάντησηΔιαγραφήτο "πρέσβευε υπέρ ημών" και μου είπε ότι,αν το ξαναπώ δε θα μου επέτρεπε να ανεβώ πάλι στο ψαλ-
τήρι!Και εκείνος μεν ήτο αγράμματος,από τους εγ-
γραμάτους ΠΟΙΟΣ θα μα σώσει;!!΄Οσο για τα λοιπά,
αν τα κατακρίνεις,είσαι ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ!!
Πως ενώ συμφωνώ με τον κ.Μουστάκη στα ανωτέρω, προσπαθώ να τα δικαιολογήσω στον εαυτό μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆγιος ο Θεός. Διατί η θεοτόκος αποκαλείται Παναγία ή υπεραγία; προφανώς σε σύγκριση όχι με τον Θεό αλλά με τους υπόλοιπους Χριστιανούς, (όλοι οι πιστοί είναι άγιοι κατά την Κ.Δ.) αφού αυτήν επέλεξε η θεότης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός για να ενσαρκωθεί. Η ίδια προφήτευσε "ιδού απο του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί"(Λουκ. α,48). Και επί 20αιώνες την μακαρίζομεν, εστω με υπερβολές. Ηπροφητεία επαληθεύεται κάθε μέρα ! Και τα σημεία (θαύματα) τα ποιεί ο Κύριος δια μεσιτειών των Αγίων ή με άλλη έκφραση, οι άγιοι δια πρεσβειών των προς τον Θεόν. "Άγιε του Θεού πρέσβευε υπερ ημών" παρακαλούμε, διότι "πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη" (Ιακ.ε,16). Βέβαια, στις "αγιοποιήσεις" πλην των μαρτύρων και αγιωτάτων μορφών, πως η Εκκλησία προλαμβάνει την κρίση του Κριτού;
Με τον ίδιο τρόπο, παναγιώτατος προσφωνείται ο επίσκοπος Θεσσαλονίκης διότι θεωρητικά εξελέγη επίσκοπος ως ο πλέον άγιος μεταξύ αγίων. Η Βυζαντινή εποχή είχε πολλές προσφωνήσεις και τίτλους και στολές.
Μια απλή κοπέλα αποκαλείται "Δεσποινίς", ο σύζυγος αποκαλεί την σύζυγο "η Κυρία" μου (δηλ. η αφέντισσα), προφωνούμε τον εκάστοτε ανώτατο άρχοντα "μεγαλειότατε", "εξοχώτατε", "πανεκλαμπρώτατε", κ.λπ.
Το σώσον ημάς ... βεβαίως και είναι Ορθοδόξως και θεολογικώς απαράδεκτο. Ο Θεός σώζει. Το "Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπερ ημών" είναι Ορθοδόξως και θεολογικώς ορθό, το "σώσον ημάς" όχι, εκτός αν νοηθεί ότι ακολουθεί "δια πρεσβειών σου προς τον Υιόν σου και Θεό ημών". Αλλά πρέπει να λέγεται μεγαλοφώνως, άλλως πολλά παρερμηνεύονται.
Τι είπομεν και τι λαλήσομεν περί της προβαλλομένης "μεταστάσεως" της Υπεραγίας Θεοτόκου; Από άμβωνος διδάσκεται, δεν διευκρινίζεται όμως άν εννοείται εν σώματι η πνεύματι.
Ελευθέριος
Άκουσα την εξήγηση - και την μεταφέρω - ότι δεν λιβανίζεται ο δεσπότης (λέξη να σου πετύχει αντί επίσκοπος ή μητροπολίτης) αλλά ο Θεάνθρωπος Ιησούς, σε παρακείμενη η επί του δεσποτικού θρόνου εικόνα ή ,όπως προαναφέρθηκε, ο επίσκοπος ως τύπος Χριστού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγα λέει ο θεολόγος, πολλά έχουν παρεισφρύσει στην λατρευτική ζωή της εξ αποκαλύψεως πίστεώς μας εκ δυσμών, εξ ανατολών και ίσως και εκ της προχριστιανικής λατρευτικής τάξεως. Ο π.Δανιήλ Αεράκης μεταξύ άλλων τα "χτυπάει" αλλά διώκεται και αυτός. Αλλά είμαστε απρόθυμοι για καθαρισμό και επιστροφή στην παράδοση και οι πιστοί και οι ιερείς και οι αρχιερείς και οι μοναχοί.Γιατί; Μάλλον διότι τα "θεοτικά" που μας έλκουν περισσότερο, δεν απαιτούν μετάνοια.
Μετάσταση θεοτόκου: Το "Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής", παρερμηνεύεται, ενώ έχει το ίδιο νόημα με το "εκ (γαρ) θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν ημάς διεβίβασεν".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι απόψεις του «θεολόγου - κοινωνιολόγου» Γεωργίου Μουστάκη πάσχουν σοβαρώτατα και είναι αντιορθόδοξες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» ούτε αντιευαγγελικό ούτε Μαριολατρεία είναι, όπως εσφαλμένως ισχυρίζεται ο Μουστάκης.
Σωτήρ, με σίγμα κεφαλαίο, είναι μόνο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Σωτήρ βεβαίως με απόλυτη έννοια.
Αλλά και κάθε άνθρωπος, παρά την αμαρτωλότητά του, μπορεί να γίνει ένας μικρός σωτήρας.
Ο αποστολικός λόγος είναι αψευδής και δεν χωρεί αμφισβήτηση: «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ιακ. ε᾽ 20).
Επομένως, αν ημείς οι αμαρτωλοί δυνάμεθα να σώσουμε «ψυχήν εκ θανάτου», πόσο μάλλον η Υπεραγία Θεοτόκος.
Με αυτήν τη σχετική έννοια υιοθετεί η Εκκλησία την συγκεκριμένη δέηση.
Η βασική έμφαση βρίσκεται πάντοτε στη Χριστολογία και τη σωτηριολογία. Υπό το πρίσμα τούτο η Παναγία ονομάζεται Θεοτόκος και παίρνει την πιο υψηλή θέση μεταξύ όλων των κτιστών όντων. Με άλλα λόγια δεν προηγείται η εξουσία κάποιας θεάς ή κάποιας αυτοδύναμης φυσικής θεότητας που δημιουργεί όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα για την ανθρωπότητα, αλλά ο τριαδικός Θεός οδηγεί την κτίση στον υψηλό της προορισμό και μέσα σε τούτη την οικονομία η Μαρία, ένας κοινός άνθρωπος, γίνεται το υπέρτατο όργανο για την επιτέλεση τούτου του σχεδίου. Η προτεραιότητα λοιπόν ανήκει σε τούτο το σχέδιο και όχι στο πρόσωπο της Μαρίας. Επειδή η Μαρία εντάσσεται στην οικονομία αυτή, παίρνει την υψηλή θέση που της ταιριάζει και η ένταξη γίνεται κατά χάρη για την ανθρωπότητα και για τη δική της καταξίωση. Ως όργανο κατά χάρη δέχεται στους κόλπους της και ως μητέρα του Θεού, τον ίδιο τον Λόγο και για πρώτη φορά η κτίση ενώνεται με τον Θεό κατ’ ουσίαν. Η ανθρώπινη φύση δηλαδή, που προσφέρει η Θεοτόκος, είναι η μοναδική κτιστή πραγματικότητα που ενώνεται κατ’ ουσίαν με τον Θεό. Γι’ αυτό ακριβώς η ανθρώπινη αυτή φύση δεν έχει καμιά «ιδιοσύστατη υπόσταση» και γίνεται ενυπόστατη στην υπόσταση του Θεού Λόγου. Αν είχε δική της υπόσταση, η Τριάδα έπρεπε να γίνει τετράδα, αλλά κατά την ορθόδοξη θεολογία τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει, όπως ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να εκπέσει στο μη ον. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος με σαφήνεια ορίζει: «Τιμάν και μεγαλύνειν εμάθομεν πρώτον μεν και κυρίως και αληθώς την του Θεού Γεννήτριαν και τας αγίας και αγγελικάς Δυνάμεις και τους ενδόξους Μάρτυρας, αλλά και τους αγίους άνδρας και τούτων αιτείν τας πρεσβείας».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα, στον Παπισμό, το πρόσωπο της Μαρίας εξαίρεται καθ’ εαυτό και όχι κατ’ αρχήν σε σχέση με το χριστολογικό δόγμα. Έτσι πριν από την ενανθρώπηση ή ακόμα και μετά, η Μαρία έχει μια ιδιαίτερη σχέση προς το Θεό και όχι τη σχέση που έχει όλη η κτίση προς το δημιουργό της. Έτσι, στη Μαρία υπάρχει άμωμη σύλληψη, που σημαίνει ότι είναι εκτός της νομικής ενοχής που βαραίνει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, εξαιτίας της παράβασης του Αδάμ. Η Μαρία είναι αμέτοχη σε τούτο το ρύπο και την ενοχή, ώστε να μπορέσει να γίνει άξιο όργανο της θείας πρόνοιας. Η διδασκαλία αυτή εισήχθη τον 12ον αιώνα από δυο Βρετανούς μοναχούς, τους Έντμερτ και Όσμπερτ, το δε 1140 θεσπίστηκε και σχετική εορτή. Το δόγμα αυτό της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου θεσπίστηκε το 1854 από τον Πάπα Πίο Θ΄, με συνέπεια μια έντονη τάση απόδοσης υπερβολικών τιμών στη Θεοτόκο, που φθάνει τα όρια της λατρείας, με τιμητικούς τίτλους, όπως «συλλυτρώτρια, «μητέρα της Εκκλησίας», «μεσίτρια πασών των χαρίτων» κ.ά.
".......... και τούτων αιτείν τας πρεσβείας" λοιπόν, κατά την Ζ΄ Οικουμενικήν και όχι την σωτηρίαν.
ΙΚ