Ανεπίσκοπη ή επισκοπική Αποτείχιση;; (Α)

 ΜΕΡΟΣ-Α

Έρευνα πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)

Εισαγωγικά.

Ένα θέμα που θα πρέπει να συζητηθεί και διερευνηθεί από τους αποτειχισμένους είναι αν θα πρέπει η αποτείχιση να είναι επισκοπική ή ανεπισκοπική. Η άποψη που κυριαρχεί είναι ότι η εκκλησιαστική ιστορία μας διδάσκει ότι οι αποτειχισμένοι ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΝΟΔΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ. Δεν μπορεί να ασκούν τα καθήκοντά τους συγχρόνως δύο Επίσκοποι (Ορθόδοξος και αιρετικός) και δύο αντίστοιχα Σύνοδοι, που μπορούν συγχρόνως και παράλληλα, χωρίς δηλαδή να έχει καταδικασθεί η αίρεση σε Ορθόδοξη Σύνοδο. Προκειμένου να αρχίσουμε να διερευνάμε το θέμα δημοσιεύουμε στην συνέχεια απόσπασμα από σχετική εργασία του Αγιορείτη μοναχού Ιωσήφ.

Το κείμενο είναι διασκευασμένο. Συγκεκριμένα αφαιρέθηκαν οι λέξεις: πλάνη, πλανεμένοι, προτεσταντίζοντες αδελφοί κ.α και ο,τι έχει σχέση με το ημερολόγιο και τους ΓΟΧ, προκειμένου να στραφεί η προσοχή των αναγνωστών στα ιστορικά γεγονότα που εκθέτει και τα οποία μας ενδιαφέρουν στην έρευνά μας.

Άλλη μια φορά υπενθυμίζουμε ότι θα δημοσιεύονται  τα σχετικά σχόλια που  είναι τεκμηριωμένα και όχι απλά αφοριστικά ή υβριστικά.

π.Δ.Α

---------------------------------------------------------------------------------

«..Η Εκκλησία λοιπόν πάντοτε θεωρούσε τους αιρετικούς (ακρίτους και κεκριμένους) ως Λυκοποιμένας και Ψευδεπισκόπους, μη αναγνωρίζουσα αυτούς ως φορείς της Χάριτος της Ιερωσύνης, του Θείου Βαπτίσματος και γενικότερα της Θείας Χάριτος, η οποία και τελεσιουργεί πάντα τα εν τη Εκκλησία πεπραγμένα (βλπ. Σύνοδον Καρχηδόνος). Διό και ουδέποτε θα επέτρεπε εις το Λογικόν Ποίμνιόν της να κυβερνάται απ’ αυτούς, έστω διά μίαν στιγμήν! Θα ανεχόταν ποτέ ένας βοσκός, ελλείψει κυνών, να φυλάξη την μάνδραν των προβάτων ένα λύκος, έστω και δι’ ολίγον; Δεν το νομίζομεν...

Από την άλλην όμως και οι αιρετικοί δεν παρεδέχοντο τας πληρώσεις των Θρόνων υπό ορθοδόξων Επισκόπων, ως βλέπομεν κυρίως από τας αντιδράσεις των. Όταν λοιπόν επιχειρούντο ενθρονίσεις Ορθοδόξων εις διαφόρους επισκοπάς, ούτοι έσπευδον ταχύτατα να διαβάλλουν αυτάς εις τους άρχοντας ως δήθεν αντικανονικάς, με σκοπόν να επιτραπή μόνον εις αυτούς (τους αιρετικούς) να προβούν εις πλήρωσιν των κενών επισκοπικών θέσεων, ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπον να υπαχθή αναγκαστικώς εις την δικαιοδοσίαν τους το ακυβέρνητον ορθόδοξον ποίμνιον, και να το απορροφήσουν ανενόχλητοι.

Η διαχρονική στάσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι των υπό των Αιρετικών κατεχομένων Επισκοπικών Θρόνων.

Παύλος Κωνσταντινουπόλεως και Μακεδόνιος.

Μία από τας πολλάς περιπτώσεις, όπου αιρετικοί δεν ανέχθησαν ενθρόνησιν παραλλήλως ετέρου Επισκόπου είναι και αυτή του ορθοδόξου πατριάρχου ΚΠόλεως Παύλου του Α΄. Αναφέρει περί αυτού ο Μανουήλ Γεδεών εις τους ''Πατριαρχικούς Πίνακας’’: «Φαίνεται όμως και αυτή η εκκλησιαστική ιστορία υποστηρίζουσα την αξίωσιν ταύτην των «γερόντων»· ότε μετά τον θάνατον Αλεξάνδρου Κωνσταντινουπόλεως εξελέγετο διάδοχος αυτού ο Παύλος ο Ομολογητής, οι της Αρείου πλάνης οπαδοί κατηγόρουν αυτού ως εαυτώ πραγματευσαμένου την αρχιερωσύνην παρά γνώμην Ευσεβίου της Νικομήδειας επισκόπου και Θεοδώρου του της εν Θράκη Ηρακλείας, οις ως γείτοσιν η χειροτονία διέφερε» . Ταύτα γράφει ο Σωζόμενος,[ PG 67, σελ. 1037. Σῳζομένου, Ἐκκλ. Ἱστορία, βιβλ.. Γ', κεφ. γ'.] επιρωννύει δε πως την αξίωσιν των «γερόντων» ιδία δε των πέντε πλησιοχώρων τη Κωνσταντινουπόλει μητροπολιτών, ο Δ΄ κανών της εν Νικαία αγίας οικουμενικής Συνόδου»[ Μανουήλ Γεδεών, Πατριαρχικοί Πίνακες, ἔκδοσις 1η, σελ. 19..].

Κατά την διάρκειαν της πατριαρχείας του ομολογητού αυτού Ιεράρχου έγιναν πολλές εναλλαγές υπό των Αρειανών διεκδικητών του πατριαρχικού θρόνου. «Τότε (μας λέγουν οι Πατριαρχικοί Πίνακες), ο Παύλος απήλθεν εις Ρώμην, προς τον πάπαν Ιούλιον, παρ’ ω προσφυγών έμενε και ο της Αλεξανδρείας Αθανάσιος, γράμματα δε λαβών ισχυρά, επανήλθεν εις Ανατολήν και πάλιν ανέλαβεν τον ίδιον θρόνον. Συγχρόνως όμως οι αρειανοί εχειροτόνουν τον αιρετικόν Μακεδόνιον, ενώ ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος απέστελλεν εις Κωνσταντινούπολιν Ερμογένην στρατηλάτην όπως εξώση τον παρά την θέλησιν και γνώμην αυτού επανελθόντα Παύλον».

Και εις άλλον σημείον του ιδίου βιβλίου αναφέρονται επίσης τα εξής: «’Αλλ’ ενώ εξελέγετο ο Παύλος, οι αρειανοί εχειροτόνουν πατριάρχην του Βυζαντίου τον αιρετικόν Μακεδόνιον». Αξία προσοχής είναι και η περί του Παύλου αναφορά της ΘΗΕ, [τόμ. 6ος σελ. 149. ] όπου μας λέγει: «Τέλος απαντάται η πληροφορία, ότι σύνοδος εκ των οπαδών των δύο ως άνω επισκόπων (Θεόγνιν και Ευσέβιον), προέβη εις την χειροτονίαν του Μακεδονίου ως επισκόπου Κπόλεως, αντί του υπο των ορθοδόξων εκλεγέντος Παύλου».[ PG 67, σελ. 1049. Σωζομένου, Γ΄, κεφ. ζ΄.] Ο πολύτλας αυτός Παύλος τρεις φοράς απήλθεν εις Ρώμην ζητών την συνδρομήν του Πάπα, όπως αναλάβη τον θρόνον του, και τας τρεις φοράς το εκατόρθωσεν, εν τέλει όμως εξωρίσθη εις Κουκουσό, όπου και μαρτυρικώς απέθανεν.

 

Μελέτιος Αντιοχείας και Αντιοχείας... Αννίας, κ.α.

Κατά την επισκοπικήν θητείαν του Μελετίου Αντιοχείας (μετά την μεταστροφή αυτού εις την Ορθοδοξίαν), οι Αρειανοί εχειροτόνησαν έτερον επίσκοπον, εις την θέσιν του Μελετίου, τον οποίον ο Στεφανίδης, ναί μεν δεν κατονομάζει εις την υποσημείωσιν της σ. 203, αλλ’ όμως εις τον κατάλογον  των Πατριαρχών Αντιοχείας παραθέτει το όνομα τινός Αννία, πατριαρχεύσαντος κατά τα έτη 357-360, πριν τον αρειανόν Ευζώιον, δηλαδή κατά την διάρκειαν της πατριαρχείας του Μελετίου 354-360. Αναφέρεται λοιπόν εις την εν λόγω υποσημείωσιν ότι: «Μετά τριακονταετίαν οι αρειανοί της Αντιοχείας εις αντικατάστασιν του μετατεθέντος επισκόπου αυτών εξέλεξαν τον Σεβαστείας Μελέτιον (360), ο οποίος ήτο εκ της αρειανικής μερίδος των Ομοίων... ο τοιούτος δε ευκόλως επλησίασεν ή έφθασεν εις την ορθοδοξίαν. Οι αρειανοί της Αντιοχείας εξέλεξαν άλλον επίσκοπον»[ Ἀρχιμ. Βασιλείου Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ἔκδοσις ‘’Ἀστέρος’’ 1970, σελ. 203.].

Ταυτοχρόνως όμως και πάλιν ο επίσκοπος Λουκίφερ τη ευλογία του Πάπα Δαμάσου χειροτονεί παρά Κανόνας έτερον επίσκοπον Αντιοχείας τον Παυλίνον. Οι Αρειανοί κατά την περίοδον εκείνην κατείχαν όλους τους Ναούς, ενώ ο «... Παυλίνος μίαν μόνον και εκείνη μικράν, ο δε Μελέτιος εκκλησίαζεν έξω της πόλεως»[ Δωδεκάβιβλος, Τόμ. 1ος, σελ 434.].

 Ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων όμως ομιλεί περί πληθύος άλλων επισκόπων, φερομένων και αυτών ως ''Αντιοχείας'': «η Αντιόχεια εκρατείτο ουχ υπό μόνου του ορθοδόξου Μελετίου, αλλά και υπό Παυλίνου, Ουιταλίου, Απολλιναρίου, και ετέρων Αιρετικών...»[ Δωδεκάβιβλος, Τόμ. 1ος, σελ 486.].

Και πάλιν: «ην δε εις την Αντιόχειαν και ο Αιρεσιάρχης Απολλινάριος αντιποιούμενος του θρόνου Αντιοχείας... (ο οποίος) κατά πεισμονήν αποτυχείν του Πατριαρχείου, χειροτονεί εις τον θρόνον Αντιοχείας Ουιτάλιόν τινα...»[ Δωδεκάβιβλος, Τόμ. 2ος,  σελ. 76-77 .]

Αρειανός Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξιος.

Εις την ΚΠολιν κατά την περίοδον 360-369 πατριάρχης των αρειανών ήταν ο γνωστός από το θαύμα των κολλύβων Ευδόξιος. Επ’ αυτού οι αποσχισθέντες αρειανοί Αέτιος και Ευνόμιος, όπως αναφέρουν και οι ''Πατριαρχικοί Πίνακες'', «ίδρυσαν άλλην παρασυναγωγήν και εχειροτόνησαν ίδιον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ονόματι Ποιμένιον, ούτινος αποθανόντος μετ’ ολίγον χειροτονούσι Φλωρέντιον∙ εχειροτόνησαν δε τότε και Λέσβου επίσκοπον Θάλλον, και της εν Πόντω Γαλατίας και Καππαδοκίας Εφραίνιον, και της Κιλικίας Ιουλιανόν, ενώ των μεν ομοφρόνων των εν Αιγύπτω την δήθεν ποιμαντορίαν οι επίσκοποι Σέρρας, Ηλιόδωρος και Στέφανος διείπον, της δ’ εν κοίλη Συρία Αντιοχείας αυτόκλητος επέστη ποιμήν Θεόφιλος ο Ινδός, Αρριανός δε και Κάνδιδος των εν Ιωνία και Λυδία εκκλησιών αυτών προίσταντο, και της Παλαιστίνης ο Θεόδουλος. Τοιούτος τεμαχισμός της Εκκλησίας εγίνετο τότε...»[13]. Βλέπομεν λοιπόν την μερίδα αυτήν των αρειανών να χειροτονή επισκόπους εις όλας σχεδόν τας γνωστάς επισκοπάς, παραβλέπουσα όχι μόνον την ύπαρξιν των προγενεστέρων εκεί ορθοδόξων επισκόπων, αλλά και εκείνων όπου ανήκαν εις διαφόρους εκφάνσεις της αρειανικής αιρέσεως!!!

Ερωτώμεν επομένως, κατά τας περιπτώσεις όπου οι αντίπαλες των ορθοδόξων, διά την διεκδίκησιν ενός επισκοπικού θρόνου, αιρετικές ομάδες ήσαν περισσσότερες της μιάς, τότε ποία από όλες θα ήταν αυτή, όπου θα είχε το νόμιμον από τους Ιερούς Κανόνας δικαίωμα να ανέβη εις τον θρόνον, αδυνατούντων των ορθοδόξων; Οι Ομοιουσιανοί, οι Ευνομιανοί, οι Μακεδονιανοί, οι ακραίοι αρειανοί ή όλοι μαζί; Ας μη χάσωμεν τας φρένας μας... ουδείς εξ αυτών! Μόνον οι Ορθόδοξοι. Όλοι οι υπόλοιποι ήσαν ψευδεπίσκοποι και άρα ανύπαρκτοι εκκλησιολογικώς διά τους Ορθοδόξους.

ΣΧΟΛΙΟ. Οι αποτειχισμένοι όμως πιστεύουν  πως μέχρι  να καταδικαστούν οι σχισματικοί η οι αιρετικοί Επίσκοποι, απαγορεύεται από τους Ιερούς Κανόνες οι Ορθόδοξοι να εκλέξουν και να χειροτονήσουν Επίσκοπο σε Επισκοπή όπου εδρεύει αιρετικός η σχισματικός Επίσκοπος. Υπάρχει κανόνας που θεμελιώνει την άποψη αυτή;;;;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ