“Ο μη λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα…”. (Μήπως εδώ ισχύει το γνωμικό για τους δασκάλους;)
Η λέξη «ανάθεμα» (εκ του ρ. ανατίθημι) με την καλή της
έννοια, σημαίνει το αφιερωμένο στο Θεό πρόσωπο (ανάθημα) ή το προσφερόμενο
αντικείμενο (το τάμα). Κυριάρχησε όμως περισσότερο η αρνητική της σημασία, με
την έννοια του χωρισμένου και απομονωμένου από τον Θεό, προσώπου. Σ’ αυτή την
περίπτωση σημαίνει την εγκατάλειψη του αιρετικού στο έλεος του Θεού, για τη συναίσθηση των ευθυνών του, και
την καταδίκη της πλάνης του. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εδώ, ότι ο αναθεματισμός
δεν επέχει θέση ποινής ή τιμωρίας για εκδικητικούς ή άλλους λόγους. Πρόκειται
για αμυντική τακτική της Εκκλησίας, στην προσπάθειά της από τη μία να συνετίσει
τον αιρετικό και από την άλλη να διαφυλάξει ακέραιη την ενότητα του ποιμνίου
της.
Το μέγα παράδοξο των ημερών μας είναι ότι ενώ
η Εκκλησία μας αναθεματίζει διαχρονικά
και τελικώς αποκόπτει εκ του σώματός της (στα πλαίσια της πρόνοιάς της
για το πλήρωμά της) όσους προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα δόγματά της, όπως μας
υπενθυμίζει και η σημερινή μεγάλη Εορτή, κάποια εκκλησιαστικά κέντρα προσπαθούν να επιβάλλουν
την νομιμοποίηση των αιρετικών και σχισματικών δυτικών στην ορθόδοξη συνείδηση, και την θεσμική
τους –με πανορθοδόξου κύρους απόφαση– εκκλησιαστικοποίηση. Αυτό γίνεται
φανερό από την θεματολογία της μέλλουσας να συνέλθει Αγίας και Μεγάλης Συνόδου
της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ειδικότερα από τα προς ψήφιση κείμενα που
δημοσιεύθηκαν στο προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Στα κείμενα αυτά οι άλλες χριστιανικές ομολογίες –κάποιες
από τις οποίες οι άγιοι πατέρες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατονόμαζαν
αιρετικές σε παρελθούσες Συνόδους– ονομάζονται Εκκλησίες, γίνεται λόγος
για την αναζήτηση της χαμένης ενότητας, εκθειάζονται οι διαχριστιανικοί και
διαθρησκειακοί διάλογοι στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και
απειλούνται με επιτίμια όσοι εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους στα αποφασισθέντα.
Αυτό δε που προκαλεί μεγάλη, αλγεινή εντύπωση στο
πλήρωμα της Εκκλησίας είναι το γεγονός ότι πολλοί εκ των Ιεραρχών που πρόκειται να συμμετάσχουν στην Μεγάλη Σύνοδο δεν
αντιδρούν, δηλώνουν άγνοια περί του νοήματος των κειμένων ή, ακόμη
χειρότερα, προσπαθούν να μετριάσουν τις φυσιολογικές
αντιδράσεις των πιστών ή των
υπολοίπων αρχιερέων με έωλα επιχειρήματα.
Τι πρέπει, λοιπόν, να πράξουμε εμείς, όσοι ανήκουμε
στην Εκκλησία του Χριστού; Με ποιο τρόπο
μπορούμε να κάνουμε γνωστή την αντίθεσή μας σε όσα αντορθόδοξα και αντιπαραδοσιακά
τεκταίνονται, σε όσα προωθούνται σχετικά με τις αποφάσεις που καλείται να λάβει
η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος;
Πρωτίστως οφείλουμε –και το οφείλουμε στους πατέρες
και τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας– να κρατήσουμε ανόθευτη την παραδεδομένη σε
μας Αλήθεια, τη φιλτάτη μας Ορθοδοξία και να αποκόψουμε από
το Σώμα της κάθε αιρετική ή καινοφανή δοξασία, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι για την ορθόδοξη Παράδοσή μας
δεν υπάρχει άλλη εκκλησία πλην της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής
Εκκλησίας και δεν μπορούμε να εκχωρήσουμε τέτοιο δικαίωμα –ακόμη και τη χρήση
του όρου– σε καμιά “χριστιανική” παραφυάδα όπως οι παπικοί ή οι πολυάριθμες
ομάδες των προτεσταντών.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κατά την θεολογία μας, η
ενότητα της Εκκλησίας μας παραμένει ασάλευτη. Το “σεσηπός μέλος αποκόπτεται”
κατά τον Χρυσορρήμονα, δηλ. οι αιρετικοί αποκόπτονται από την Εκκλησία χωρίς να
διαταράσσεται η ενότητά της.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι διαχριστιανικοί και πολύ
περισσότερο οι διαθρησκειακοί διάλογοι έχουν αποτύχει παταγωδώς. Δεν υπήρξε η
ελάχιστη πρόοδος κατά τη διεξαγωγή τους. Αυτό παραδέχονται και όσοι υψηλόβαθμοι
κληρικοί παραμένουν θιασώτες της συμμετοχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε
οργανισμούς όπως το ΠΣΕ. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα πορίσματα – αποτίμηση των
διαλόγων.
Πρέπει να γνωρίζουμε, επίσης, ότι στο παρελθόν,
Οικουμενικές Σύνοδοι κρίθηκαν ληστρικές και οι αποφάσεις τους ακυρώθηκαν στην
πράξη μετά την υγιή αντίδραση του λαού του Θεού, κληρικών και λαϊκών. Αυτός, ο
λαός του Θεού, είναι ο έσχατος θεματοφύλακας της ορθής πίστης και της παράδοσής
μας. Το ίδιο πρέπει να συμβεί – και θα συμβεί – και στην συγκεκριμένη
περίπτωση. Αυτό που επιβάλλεται είναι η αφύπνιση όλων μας, η συνεχής και
ανύστακτη προσοχή μας, η μελέτη και η ενημέρωσή μας για τα συμβαίνοντα. Και
ασφαλώς, προσευχή! Πολλή και έντονη προσευχή!
Ο αναθεματισμός, πέρα από έκφραση καταδίκης της
πλάνης, αποτελεί και ένα τελευταίο παιδαγωγικό μέτρο αγάπης. Αποβλέπει στην
μετάνοια του αιρετικού, στη συνειδητή του μεταστροφή και στην τελική του
επιστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας. Έτσι πρέπει να εκλαμβάνεται σε κάθε
περίπτωση.
Ένεκα της ημέρας, λοιπόν, και απευθυνόμενοι σε όλους,
αντιγράφουμε εκ του Συνοδικού: “Ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω”.
Ρε παιδιά έψαξα ολόκληρο το Συνοδικό και πουθενά δεν βρήκα αυτούσια την φράση "Ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω". Μήπως μπορείτε να με παραπέμψετε σε ακριβή πηγή (βιβλίο, σελίδα κλπ.); Ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή